Fietstocht naar Santiago de Compostela De fietsenmaker was zo aan het stoefen over de fiets die ik kocht dat hij zowaar was vergeten te vermelden dat er nog moest getrapt worden!
20-06-2010
Intermezzo: drawning by numbers
Goed gaan eten dus tijd voor nog enkele filosofische reflecties. "Drawning by numbers" is een cultfilm (ja met l) van een van mijn favoriete regisseurs (Peter Greenaway). Zo is een mens wanneer hij alleen op pad is natuurlijk veel aan het nadenken. Ook worden er rekensommetjes gemaakt en allerlei rekenkundige bewerkingen met de stand van de kilometerteller, met de afstand van het gereden traject, met de hoeveelste dag men onderweg is, enz.... Op dag 8 betrapte ik mezelf er op dat ik veel met de film "le huitieme jour" (sorry met dit spaans qwerty-klavier vind ik de e met de accenten niet...) van Jacko Van Dormael in mijn hoofd zat. Ook zo bij de speciale getallen sta je even stil, bv. km-stand 8484 of 11011 of 9999 en noem maar op. Op dag 7 dacht ik aan de 14 billekens, op dag 14 ook. Toen ik in de voorbije wintermaanden thuiskwam en er mijn vrouw op attent maakte dat mijm km-teller net de 6969 gepasseerd was, awel dit is eigenlijk geen onderwerp om in deze rubriek te vertellen. Maar geef toe: op die manier wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld, nietwaar?
Begonnen aan de laatste dag om 0740 en ik stond net voor de kathedraal om 1111 Hr. Alhoewel er slechts een goede 50 km voor de boeg waren, zaten er toch zeker 10 km klimmen bij. Voor de eerste keer van heel de tocht diende ik af te stappen wegens te steil, en dit in de stad zelf op 500 m van het eindpunt. Na aankomst eerst een onderkomen gezocht. In SdC zijn er immers geen albergues meer en moet men op jacht gaan naar logement. Uiteindelijk een simpele kamer gevonden in een simpel hotelletje, maar wat een luxe: een kamer, een douche en een toilet enkel en alleen voor jezelf en niet te delen met een man of dertig of zo. Nadien zwaar moeten aanschuiven om mijm compostolaat af te halen. Een mooie kleine oorkonde waarop mijn voornaam in het latijn geschreven staat. Ook van mijn fiets ben ik al vanaf; er zijn zo van die gespecialiseerde shipping-bedrijfjes die beloven om voor een zeker bedrag de fiets aan huis af te leveren. Voor alle zekerheid heb ik een foto getrokken van die twee aan wie ik mijn fiets meegaf. Na de middag in twee gedeelten de grote beroemde kathedraal bezocht. Doch na mijn Romereisje van vorig jaar vond ik er weinig boeiend aan, het schoonste is de buitengevel. Vandaag is het zondag en bijgevolg zijn de reisbureau's niet open. Mijn terugreis zal dus morgen moeten geregeld worden. Ik was 20,5 dagen onderweg en reed 2318 km ver. Het is natuurlijk geen koers, maar had ik geen 8 dagen regen gehad en nog meer dagen tegenwind, het had waarschijnlijk zo'n dag of twee gescheeld.
"Wablieft?", vroeg mijn moeder op bezorgde toon toen ik haar telefonisch meedeelde dat ik in Ages zat. Zij had Agnes verstaan... Enkele dagen later heb ik om alle verdachtmakingen voor te zijn, maar niet durven zeggen dat ik bijna in Leon zat. Sommigen van mijn lezers hadden zich ook al afgevraagd of ik wel alleen onderweg ben want soms gebruik ik het woord "wij" waar eigenlijk "ik" moet staan. Een enkele perverse geest dacht zelfs symptomen van een gespleten persoonlijkheid te menen ontwaren. De uitleg is vrij eenvoudig. Vroeger op school moest zoveel mogelijk het woord "ik" vermeden worden en dat doe ik nog steeds. Ook heeft het hier af en toe te maken met de niet heilige drievuldigheid: mijn fiets, mijn gps en ikzelf.
Dag 20 is zaterdag 19 juni 2010. De bergrit van gisteren hing nog in de benen toen ik 's morgens de albergue uitkwam. Er hing dichte mist op een hoogte van 1100 m. Het was een gemakkelijk begin vandaag: 12 km naar beneden fietsen, weliswaar niet zo spectaculair dan gisteren, maar het ging goed vooruit. Gelukkig trok de mist op eens onder de 800 m aangekomen. Vandaag 114 km verder geraakt. De vier laatste dagen alvorens SdC te bereiken, mogen er echter wezen. Het is naar boven klauteren van jewelste. Ook is het op bepaalde delen van het traject echt te druk omwille van teveel wandelaars. Dit zijn de zogenaamde bustoeristen die de laatste 200 km zonder zo goed als enige bepakking (die blijft grotendeels in de bus) hun wandelingske komen doen. Toen ik deze middag in een dorp met 7 huizen (echt waar) een broodje ging eten, vergat ik mijn fietshelm en deze is verplicht in Spanje. Morgen is het zondag en zal het geen lachtertje zijn om er een te kunnen aankopen (ben ik ook niet meer van plan). Ik merkte pas dat ik hem vergeten was toen mijn pet bijna afwaaide. Ik was toen al veel te ver gevorderd om nog terug te keren. Morgen zal ik proberen de policia municipal te verschalken door zonder fietshelm langs de boerenbuiten naar SdC te fietsen. Volgens de te volgen fietsroute zou de zondagetappe nog ongeveer 60 km zijn. Daarnet een voluptueuze pizza gaan eten. Omwille van plaatsgebrek in de chaotische italiaanse tent kwamen twee blonde zweedsen zich bij mij aan tafel zetten. Je kunt maar geluk hebben, zou je denken. Ze waren meer dan 65, wogen meer dan mij (en dat is 80 kg) en waren van de een of de andere kirchengemeinschaft van aan de noordpool... Daarnet door een groot bos gereden waar het aangenaam rook; het waren aanplantingen van eucalyptusbomen. Hier en daar waren ze wel heel veel afgepeld, waarschijnlijk van de koala's, zeker?
Dit moest zo wat de koninginnerit worden van een Compostelaganger. In vergelijking zit zowel de Tourmalet als de Obelisque er bij. Gisterenavond was ik vrijwillig gestrand op een 10-tal km van het Cruzo de Ferro. Fris en monter werd reeds om 0720 Hr gestart met de beklimming van de hoogste bergtop van de hele tocht. Reeds voor 0900 Hr was ik tot helemaal boven waar ik het steentje op de grote hoop gooide bij al die miljoenen die dat daar voor mij reeds gedaan hadden. Eigenlijk was er geen ene moer te zien (en slechts een reet; van een duitser die zo nodig heel dringend moest). Er waren ook Zweuden en ik heub gevreugd om een feuteu van meu te neumen. Daarna volgde de afdaling gedurende een 20-tal km. In de boekjes stond dat deze spectaculair was en dat is ze ook. Als een Tarzan - op jaren - smeet ik me als het ware naar beneden. Van meer dan 1500 m hoogte naar 550 in ongeveer 20 minuten. Het wegdek is daar in niet al te goede staat en daarmee hield ik de snelheid tussen de 40 en de 60 km/Hr. Gelukkig had ik geïnvesteerd in nieuwe kwalitatieve banden en dito remblokken, want er staan al een paar kruisjes langs de baan van ofwel roekeloze afdalers, ofwel van fietsers met uitgeleefd materiaal. Na deze afdaling kwam opnieuw een beklimming in zicht die minstens even zwaar is dan die over de Pyreneeën. Hopla met die beentjes, opnieuw 30 km stijgen. Ongelooflijk tevreden, maar ook redelijk moe zag ik in het onooglijke dorpje Fonfria een voormalige koeienstal die tot albergue was verbouwd en daar kon ik terecht voor een bed, een douche en een eenvoudige maar voedzame avondmaaltijd met vino tinto naar believen en we hebben goed geslapen. De 101 km waarvan meer dan 43 met een deftig stijgingspercentage hingen in de benen.
De zon scheen al toen ik - vroeg - opstond. Wat een verschil met de vorige dagen. Gereden tussen 0745 en 1715 Hr en 118 km ver geraakt met een kleine tegenwind. Mooie steden bezocht. In Astorga staat een paleis van de beroemde Gaudi. In Hospital de Orbiga is er een prachtige romeinse brug waarbij de Stari Most in Mostar in het niets bij verdwijnt. In Leon een historische-culturele toer getrapt tegen een gepensioneerdensnelheid. Nadien gereden op de hoogvlakte tussen 900 en 1000 meter boven de zeespiegel. Actueel aangekomen in een bergdorpje op 1130 meter hoogte. Daarnet tussen de speciale plantengroei gefietst, anders dan in Vlaanderen, maar meer dan de moeite waard. de laatste dagen al enorm veel roofvogels gezien. Jammer genoeg lagen vele van deze mooie dieren morsdood op of op de kant van de weg. Het verkeer eist ook hier zijn tol. Als alles goed gaat, passeer ik morgen op het cruco de ferra, daar zal ik mijn steentje achterlaten. Ook gemerkt dat mijn oor is verbrand (door de zon, alhoewel het om 14 u nog maar 20 graden was). Zal het straks proberen wat te verhelpen... met uierzalf uiteraard of wat hadden jullie gedacht? Ondanks de grote hoogte weinig vermoeid en bijzonder gemotiveerd om de eindstreep te halen. We zien wel. Een bed en een ontbijt gevonden in een albergue geleid door Engelsen. Het systeem "donativo" is hier van kracht: men betaalt wat men wil, geen afgesproken prijs. Daarnet een pelgrimsmenu gaan eten met Pieter uit Nederland en nog een geweldige gezellige babbel gehad op de koop toe. Indien er geen bedevaart naar Santiago zou bestaan, was dit onooglijk dorp zo goed als zeker al verdwenen en door de natuur opgezwelgd.
Vandaag ga ik mijn koersbroek nu eens niet wassen. Ze is 100 keer gewassen geworden onderweg. Het was mijn intentie om te vertrekken om 0700 Hr om er eens een lap op te geven. De weergoden dachten er anders over... Uiteindelijk vertrokken om 0800 in de striemende regen en aangekomen om 1630 Hr. Juist 100 km ver geraakt met een ontzettende tegenwind en met meer dan 4,5 uur regen... tot 1100 Hr had ik het zo koud dat mijn vngers gewoonweg gevoelloos waren. Even dacht ik er nog aan om nog een 30 km extra te doen tot in Leon, maar dat zal voor morgen zijn. Een mens neemt ook veel minder foto´s bij slecht weer. Ondanks dat het een vrij vlakke rit was volgens de kaart toch ongeveer 1000 meter gestegen op het gehele parkoers volgens de gps. Met het slechte weer ben ik toch weer eens een flink stuk opgeschoten. De Meseta, de normaal verschroeiend hete hoogvlakte van Spanje, is bijna achter de rug. In de boekjes waarschuwen ze voor de extreme hitte. Een collega van op het werk had zelfs aangeboden om zijn camelbag mee te geven. Vandaag had ik zelfs mijn drinkbussen ongevuld kunnen laten en gewoon af en toe mijn tong eens uit mijn mond steken. Santiago de Compostela is tot op minder dan 400 km genaderd. Maar de zwaarste beklimming (meer dan 1500 meter hoogte) staat nog voor een van de volgende dagen op het programma. Die dag zullen we het km-aantal doseren, wellicht.
Vertrokken om 0800 en aangekomen om 1600 Hr. 103 km gereden. De eerste 3,5 uur regende het pijpenstelen. Toen ik voor een wolkbreukachtig onweer stond te schuilen in een bushokje op de grote weg richting Burgos, kreeg ik gezelchap van nog een fietser, het was Frank uit Amsterdam en hij was nog natter dan ik...Nadien kwamen we elkaar nog tegen in Burgos en zijn we samen iets gaan drinken vlakbij de kathedraal. Ze zijn er waarschijnlijk nog het water aan het opdweilen. Hij besloot in Burgos te blijven, gezien het extreme slechte weer. Dik tegen mijn goesting besloot ik verder te rijden. Tot 1430 Hr bleef de regen (wel niet continu) duren. Er stond ook een zeer sterke (tegen)wind. De eerste 70 km werden met lood in de benen afgelegd. Te meer omdat de streek totaal uitgestorven lijkt en de wegen soms veranderen in verraderlijke keienpaden... Niet interessant voor de banden... en als je daar lekke band krijgt, ben je volledig op jezelf aangewezen. De laatste 30 km werd het weer vriendelijker, had ik geen kou meer en vlogen de km voorbij. Vandaag een pijl zien staan met "Santiago 520 km" ... Ondertussen een bed gekregen in de albergue municipal van Fromista.
Deze morgen vertrokken om 0800 en om 1630 Hr aangekomen in Ages, 111 km verdergeraakt en ongeveer in Burgos. Een bergachtig parkoers. Volgens de gps werd er meer dan 1500 meter gestegen. Navarrete ligt ongeveer op 400 m hoogte, Burgos op 1000 m hoogte. Een groot deel reed ik nog door de Rioja-streek. Stilaan werden de wijnranken vervangen door graangewassen. Het laatste stuk van de route lag zo hoog dat er zelfs geen echte landbouwactiviteiten meer mogelijk waren. De landschappen de laatste 30 km waren adembenemend mooi (vooral omdat het zo bergop ging...). Toch al een heel eind gevorderd in Spanje. De eindmeet is nog niet in zicht, maar het grootste gedeelte van de rit is achter de rug. Morgen verwacht ik een hoog cultureel gehalte in Burgos.
Goed gaan eten dus tijd voor nog enkele filosofische reflecties. "Drawning by numbers" is een cultfilm (ja met l) van een van mijn favoriete regisseurs (Peter Greenaway). Zo is een mens wanneer hij alleen op pad is natuurlijk veel aan het nadenken. Ook worden er rekensommetjes gemaakt en allerlei rekenkundige bewerkingen met de stand van de kilometerteller, met de afstand van het gereden traject, met de hoeveelste dag men onderweg is, enz.... Op dag 8 betrapte ik mezelf er op dat ik veel met de film "le huitieme jour" (sorry met dit spaans qwerty-klavier vind ik de e met de accenten niet...) van Jacko Van Dormael in mijn hoofd zat. Ook zo bij de speciale getallen sta je even stil, bv. km-stand 8484 of 11011 of 9999 en noem maar op. Op dag 7 dacht ik aan de 14 billekens, op dag 14 ook. Toen ik in de voorbije wintermaanden thuiskwam en er mijn vrouw op attent maakte dat mijm km-teller net de 6969 gepasseerd was, awel dit is eigenlijk geen onderwerp om in deze rubriek te vertellen. Maar geef toe: op die manier wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld, nietwaar?
Begonnen aan de laatste dag om 0740 en ik stond net voor de kathedraal om 1111 Hr. Alhoewel er slechts een goede 50 km voor de boeg waren, zaten er toch zeker 10 km klimmen bij. Voor de eerste keer van heel de tocht diende ik af te stappen wegens te steil, en dit in de stad zelf op 500 m van het eindpunt. Na aankomst eerst een onderkomen gezocht. In SdC zijn er immers geen albergues meer en moet men op jacht gaan naar logement. Uiteindelijk een simpele kamer gevonden in een simpel hotelletje, maar wat een luxe: een kamer, een douche en een toilet enkel en alleen voor jezelf en niet te delen met een man of dertig of zo. Nadien zwaar moeten aanschuiven om mijm compostolaat af te halen. Een mooie kleine oorkonde waarop mijn voornaam in het latijn geschreven staat. Ook van mijn fiets ben ik al vanaf; er zijn zo van die gespecialiseerde shipping-bedrijfjes die beloven om voor een zeker bedrag de fiets aan huis af te leveren. Voor alle zekerheid heb ik een foto getrokken van die twee aan wie ik mijn fiets meegaf "Razz"){kind=icon}
Dag 20 is zaterdag 19 juni 2010. De bergrit van gisteren hing nog in de benen toen ik 's morgens de albergue uitkwam. Er hing dichte mist op een hoogte van 1100 m. Het was een gemakkelijk begin vandaag: 12 km naar beneden fietsen, weliswaar niet zo spectaculair dan gisteren, maar het ging goed vooruit. Gelukkig trok de mist op eens onder de 800 m aangekomen. Vandaag 114 km verder geraakt. De vier laatste dagen alvorens SdC te bereiken, mogen er echter wezen. Het is naar boven klauteren van jewelste. Ook is het op bepaalde delen van het traject echt te druk omwille van teveel wandelaars. Dit zijn de zogenaamde bustoeristen die de laatste 200 km zonder zo goed als enige bepakking (die blijft grotendeels in de bus) hun wandelingske komen doen. Toen ik deze middag in een dorp met 7 huizen (echt waar) een broodje ging eten, vergat ik mijn fietshelm en deze is verplicht in Spanje. Morgen is het zondag en zal het geen lachtertje zijn om er een te kunnen aankopen (ben ik ook niet meer van plan). Ik merkte pas dat ik hem vergeten was toen mijn pet bijna afwaaide. Ik was toen al veel te ver gevorderd om nog terug te keren. Morgen zal ik proberen de policia municipal te verschalken door zonder fietshelm langs de boerenbuiten naar SdC te fietsen. Volgens de te volgen fietsroute zou de zondagetappe nog ongeveer 60 km zijn. Daarnet een voluptueuze pizza gaan eten. Omwille van plaatsgebrek in de chaotische italiaanse tent kwamen twee blonde zweedsen zich bij mij aan tafel zetten. Je kunt maar geluk hebben, zou je denken. Ze waren meer dan 65, wogen meer dan mij (en dat is 80 kg) en waren van de een of de andere kirchengemeinschaft van aan de noordpool... Daarnet door een groot bos gereden waar het aangenaam rook; het waren aanplantingen van eucalyptusbomen. Hier en daar waren ze wel heel veel afgepeld, waarschijnlijk van de koala's, zeker?
Dit moest zo wat de koninginnerit worden van een Compostelaganger. In vergelijking zit zowel de Tourmalet als de Obelisque er bij. Gisterenavond was ik vrijwillig gestrand op een 10-tal km van het Cruzo de Ferro. Fris en monter werd reeds om 0720 Hr gestart met de beklimming van de hoogste bergtop van de hele tocht. Reeds voor 0900 Hr was ik tot helemaal boven waar ik het steentje op de grote hoop gooide bij al die miljoenen die dat daar voor mij reeds gedaan hadden. Eigenlijk was er geen ene moer te zien (en slechts een reet; van een duitser die zo nodig heel dringend moest). Er waren ook Zweuden en ik heub gevreugd om een feuteu van meu te neumen. Daarna volgde de afdaling gedurende een 20-tal km. In de boekjes stond dat deze spectaculair was en dat is ze ook. Als een Tarzan - op jaren - smeet ik me als het ware naar beneden. Van meer dan 1500 m hoogte naar 550 in ongeveer 20 minuten. Het wegdek is daar in niet al te goede staat en daarmee hield ik de snelheid tussen de 40 en de 60 km/Hr. Gelukkig had ik geïnvesteerd in nieuwe kwalitatieve banden en dito remblokken, want er staan al een paar kruisjes langs de baan van ofwel roekeloze afdalers, ofwel van fietsers met uitgeleefd materiaal. Na deze afdaling kwam opnieuw een beklimming in zicht die minstens even zwaar is dan die over de Pyreneeën. Hopla met die beentjes, opnieuw 30 km stijgen. Ongelooflijk tevreden, maar ook redelijk moe zag ik in het onooglijke dorpje Fonfria een voormalige koeienstal die tot albergue was verbouwd en daar kon ik terecht voor een bed, een douche en een eenvoudige maar voedzame avondmaaltijd met vino tinto naar believen en we hebben goed geslapen. De 101 km waarvan meer dan 43 met een deftig stijgingspercentage hingen in de benen.
De zon scheen al toen ik - vroeg - opstond. Wat een verschil met de vorige dagen. Gereden tussen 0745 en 1715 Hr en 118 km ver geraakt met een kleine tegenwind. Mooie steden bezocht. In Astorga staat een paleis van de beroemde Gaudi. In Hospital de Orbiga is er een prachtige romeinse brug waarbij de Stari Most in Mostar in het niets bij verdwijnt. In Leon een historische-culturele toer getrapt tegen een gepensioneerdensnelheid. Nadien gereden op de hoogvlakte tussen 900 en 1000 meter boven de zeespiegel. Actueel aangekomen in een bergdorpje op 1130 meter hoogte. Daarnet tussen de speciale plantengroei gefietst, anders dan in Vlaanderen, maar meer dan de moeite waard. de laatste dagen al enorm veel roofvogels gezien. Jammer genoeg lagen vele van deze mooie dieren morsdood op of op de kant van de weg. Het verkeer eist ook hier zijn tol. Als alles goed gaat, passeer ik morgen op het cruco de ferra, daar zal ik mijn steentje achterlaten. Ook gemerkt dat mijn oor is verbrand (door de zon, alhoewel het om 14 u nog maar 20 graden was). Zal het straks proberen wat te verhelpen... met uierzalf uiteraard of wat hadden jullie gedacht? Ondanks de grote hoogte weinig vermoeid en bijzonder gemotiveerd om de eindstreep te halen. We zien wel. Een bed en een ontbijt gevonden in een albergue geleid door Engelsen. Het systeem "donativo" is hier van kracht: men betaalt wat men wil, geen afgesproken prijs. Daarnet een pelgrimsmenu gaan eten met Pieter uit Nederland en nog een geweldige gezellige babbel gehad op de koop toe. Indien er geen bedevaart naar Santiago zou bestaan, was dit onooglijk dorp zo goed als zeker al verdwenen en door de natuur opgezwelgd.
Vandaag ga ik mijn koersbroek nu eens niet wassen. Ze is 100 keer gewassen geworden onderweg. Het was mijn intentie om te vertrekken om 0700 Hr om er eens een lap op te geven. De weergoden dachten er anders over... Uiteindelijk vertrokken om 0800 in de striemende regen en aangekomen om 1630 Hr. Juist 100 km ver geraakt met een ontzettende tegenwind en met meer dan 4,5 uur regen... tot 1100 Hr had ik het zo koud dat mijn vngers gewoonweg gevoelloos waren. Even dacht ik er nog aan om nog een 30 km extra te doen tot in Leon, maar dat zal voor morgen zijn. Een mens neemt ook veel minder foto´s bij slecht weer. Ondanks dat het een vrij vlakke rit was volgens de kaart toch ongeveer 1000 meter gestegen op het gehele parkoers volgens de gps. Met het slechte weer ben ik toch weer eens een flink stuk opgeschoten. De Meseta, de normaal verschroeiend hete hoogvlakte van Spanje, is bijna achter de rug. In de boekjes waarschuwen ze voor de extreme hitte. Een collega van op het werk had zelfs aangeboden om zijn camelbag mee te geven. Vandaag had ik zelfs mijn drinkbussen ongevuld kunnen laten en gewoon af en toe mijn tong eens uit mijn mond steken. Santiago de Compostela is tot op minder dan 400 km genaderd. Maar de zwaarste beklimming (meer dan 1500 meter hoogte) staat nog voor een van de volgende dagen op het programma. Die dag zullen we het km-aantal doseren, wellicht.
Vertrokken om 0800 en aangekomen om 1600 Hr. 103 km gereden. De eerste 3,5 uur regende het pijpenstelen. Toen ik voor een wolkbreukachtig onweer stond te schuilen in een bushokje op de grote weg richting Burgos, kreeg ik gezelchap van nog een fietser, het was Frank uit Amsterdam en hij was nog natter dan ik...Nadien kwamen we elkaar nog tegen in Burgos en zijn we samen iets gaan drinken vlakbij de kathedraal. Ze zijn er waarschijnlijk nog het water aan het opdweilen. Hij besloot in Burgos te blijven, gezien het extreme slechte weer. Dik tegen mijn goesting besloot ik verder te rijden. Tot 1430 Hr bleef de regen (wel niet continu) duren. Er stond ook een zeer sterke (tegen)wind. De eerste 70 km werden met lood in de benen afgelegd. Te meer omdat de streek totaal uitgestorven lijkt en de wegen soms veranderen in verraderlijke keienpaden... Niet interessant voor de banden... en als je daar lekke band krijgt, ben je volledig op jezelf aangewezen. De laatste 30 km werd het weer vriendelijker, had ik geen kou meer en vlogen de km voorbij. Vandaag een pijl zien staan met "Santiago 520 km" ... Ondertussen een bed gekregen in de albergue municipal van Fromista.
Deze morgen vertrokken om 0800 en om 1630 Hr aangekomen in Ages, 111 km verdergeraakt en ongeveer in Burgos. Een bergachtig parkoers. Volgens de gps werd er meer dan 1500 meter gestegen. Navarrete ligt ongeveer op 400 m hoogte, Burgos op 1000 m hoogte. Een groot deel reed ik nog door de Rioja-streek. Stilaan werden de wijnranken vervangen door graangewassen. Het laatste stuk van de route lag zo hoog dat er zelfs geen echte landbouwactiviteiten meer mogelijk waren. De landschappen de laatste 30 km waren adembenemend mooi (vooral omdat het zo bergop ging...). Toch al een heel eind gevorderd in Spanje. De eindmeet is nog niet in zicht, maar het grootste gedeelte van de rit is achter de rug. Morgen verwacht ik een hoog cultureel gehalte in Burgos.
