Fietstocht naar Santiago de Compostela De fietsenmaker was zo aan het stoefen over de fiets die ik kocht dat hij zowaar was vergeten te vermelden dat er nog moest getrapt worden!
21-06-2010
Epiloog: de fietser
Natuurlijk heb je altijd wel ergens een beetje last wanneer je een hele dag op de fiets zit. Tussen de 3de en de 6de dag had ik vele km last aan de linkerknie, vreemd genoeg ging dit kwaaltje over vanaf de 7de dag. Het enige waar ik de laatste 10 dagen -en zelfs nu nog - last van heb, is van spierstramheid in de handen. Ook heb ik weinig kracht in de vingers, zelfs in die mate dat ik op een andere manier mijn vork en mes vasthou bij het eten. Het gaat ook moeilijk om bv. een ritssluiting te sluiten (of te openen...). Een dag had ik troebel zicht in mijn linkeroog. Een aantal onder jullie denken natuurlijk dat dit van te veel te drinken komt, maar dit is niet zo. Volgens mij was er een of ander vies insect in mijn oog gevlogen. Het meeste gevaar kwam uiteindelijk van de kou en het nat. Wanneer je 's morgens wanneer het zo'n 4 graden is, wordt natgeregend, moet men de nodige kledijvoorzorgen nemen om de rest van de dag verder te kunnen met de nodige motivatie uiteraard.
Het ontbijt in het hotel kon slechts vanaf 0830 Hr doch door de gewoonte van het vroeg opstaan de vorige weken was ik al wakker om 0600 Hr.Na het ontbijt het postkantoor opgezocht om enkele kaartjes te verzenden. Daarna in een reisbureau mijn vlucht gaan boeken. Het zal geen rechtstreekse vlucht zijn: eerst van SdC naar Barcelona en vandaaruit naar Brussel.Wat een vriendelijke mensen hier; toen ik aan een politieagent vroeg waar de bus naar de luchthaven stopte, ging hij me ongeveer een km voor om de exacte plaats van de halte te tonen. Uit respect heb ik hem militair gegroet wat hij blijkbaar bijzonder op prijs stelde en hij bracht de militaire groet terug.Om 1200 Hr naar de pelgrimsmis geweest waar ze per land vermelden hoeveel er de dag er voor toegekomem zijn. Belgica was er vaneigens ook bij. Normaal gezien zwieren ze enkel in de zondagsmis met dat beroemde wierookvat, maar op dat gebied was het my lucky day en ik was tevreden dit spectaculair stuk folklore te kunnen meemaken. Na de middag volgt het meest vervelende gedeelte (voor een man) van de hele tocht. Dan wordt het zoeken naar wat passende cadeautjes en souvenirtjes voor de naasten, pffff zat ik maar op de fiets...
Mijn fiets heeft geen enkele panne gekend. Hij was dan ook tiptop in orde gezet voor het vertrek. Nieuwe ketting, nieuw middelste tandwiel vooraan, nieuwe tandwielen achteraan (alle 9) en twee nieuwe banden van het merk Schwalbe type marathon plus.Onderweg viel twee keer de snelheidsmeter uit. telkens kon ik deze opnieuw aan de praat krijgen want overvloedoge regenval was wellicht de oorzaak. Na vele kilometers is het ook nodig de banden opnieuw op spanning te zetten. In Cadillac na ongeveer 1200 km bleek er maar 3,6 kg druk meer in de banden te zitten (van de oorspronkelijke 5 kg). Na het doorstaan van 8 dagen regenweer werd de ketting gesmeerd in Mansillas de las Mulas met een plaatselijk aangekocht potje fijne olie (zoals van die vroegere naaimachines "singer"). In Dax draaide mijn mooiste t-shirt tussen de ketting (mijn was hing te drogen onder de snelbinder. Zonder veel erg, maar het is nu mijn vuilste t-shirt...). Alleszins fijn dat er geen pech opgetreden is want diegenen die me beter kennen, weten dat ik geen fietsherstelwonder ben. De meeste fietsers die ook de Santiagotocht aan het maken waren, hadden zich van die heel dure Ortliebtassen aangeschaft. Dit is niet echt een noodzaak; de Cordotassen die mijn fietsenmaker meer dan een jaar geleden monteerde voor een bedrag van ongeveer 50 euro voldeden perfect mits het aanbrengen van de meegeleverde beschermregenhoes bij extreem regenweer. Bovendien had ik voor alle zekerheid alles nog eens extra ingepakt in een plastiek zak.
Goed gaan eten dus tijd voor nog enkele filosofische reflecties. "Drawning by numbers" is een cultfilm (ja met l) van een van mijn favoriete regisseurs (Peter Greenaway). Zo is een mens wanneer hij alleen op pad is natuurlijk veel aan het nadenken. Ook worden er rekensommetjes gemaakt en allerlei rekenkundige bewerkingen met de stand van de kilometerteller, met de afstand van het gereden traject, met de hoeveelste dag men onderweg is, enz.... Op dag 8 betrapte ik mezelf er op dat ik veel met de film "le huitieme jour" (sorry met dit spaans qwerty-klavier vind ik de e met de accenten niet...) van Jacko Van Dormael in mijn hoofd zat. Ook zo bij de speciale getallen sta je even stil, bv. km-stand 8484 of 11011 of 9999 en noem maar op. Op dag 7 dacht ik aan de 14 billekens, op dag 14 ook. Toen ik in de voorbije wintermaanden thuiskwam en er mijn vrouw op attent maakte dat mijm km-teller net de 6969 gepasseerd was, awel dit is eigenlijk geen onderwerp om in deze rubriek te vertellen. Maar geef toe: op die manier wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld, nietwaar?
Begonnen aan de laatste dag om 0740 en ik stond net voor de kathedraal om 1111 Hr. Alhoewel er slechts een goede 50 km voor de boeg waren, zaten er toch zeker 10 km klimmen bij. Voor de eerste keer van heel de tocht diende ik af te stappen wegens te steil, en dit in de stad zelf op 500 m van het eindpunt. Na aankomst eerst een onderkomen gezocht. In SdC zijn er immers geen albergues meer en moet men op jacht gaan naar logement. Uiteindelijk een simpele kamer gevonden in een simpel hotelletje, maar wat een luxe: een kamer, een douche en een toilet enkel en alleen voor jezelf en niet te delen met een man of dertig of zo. Nadien zwaar moeten aanschuiven om mijm compostolaat af te halen. Een mooie kleine oorkonde waarop mijn voornaam in het latijn geschreven staat. Ook van mijn fiets ben ik al vanaf; er zijn zo van die gespecialiseerde shipping-bedrijfjes die beloven om voor een zeker bedrag de fiets aan huis af te leveren. Voor alle zekerheid heb ik een foto getrokken van die twee aan wie ik mijn fiets meegaf. Na de middag in twee gedeelten de grote beroemde kathedraal bezocht. Doch na mijn Romereisje van vorig jaar vond ik er weinig boeiend aan, het schoonste is de buitengevel. Vandaag is het zondag en bijgevolg zijn de reisbureau's niet open. Mijn terugreis zal dus morgen moeten geregeld worden. Ik was 20,5 dagen onderweg en reed 2318 km ver. Het is natuurlijk geen koers, maar had ik geen 8 dagen regen gehad en nog meer dagen tegenwind, het had waarschijnlijk zo'n dag of twee gescheeld.
"Wablieft?", vroeg mijn moeder op bezorgde toon toen ik haar telefonisch meedeelde dat ik in Ages zat. Zij had Agnes verstaan... Enkele dagen later heb ik om alle verdachtmakingen voor te zijn, maar niet durven zeggen dat ik bijna in Leon zat. Sommigen van mijn lezers hadden zich ook al afgevraagd of ik wel alleen onderweg ben want soms gebruik ik het woord "wij" waar eigenlijk "ik" moet staan. Een enkele perverse geest dacht zelfs symptomen van een gespleten persoonlijkheid te menen ontwaren. De uitleg is vrij eenvoudig. Vroeger op school moest zoveel mogelijk het woord "ik" vermeden worden en dat doe ik nog steeds. Ook heeft het hier af en toe te maken met de niet heilige drievuldigheid: mijn fiets, mijn gps en ikzelf.
Dag 20 is zaterdag 19 juni 2010. De bergrit van gisteren hing nog in de benen toen ik 's morgens de albergue uitkwam. Er hing dichte mist op een hoogte van 1100 m. Het was een gemakkelijk begin vandaag: 12 km naar beneden fietsen, weliswaar niet zo spectaculair dan gisteren, maar het ging goed vooruit. Gelukkig trok de mist op eens onder de 800 m aangekomen. Vandaag 114 km verder geraakt. De vier laatste dagen alvorens SdC te bereiken, mogen er echter wezen. Het is naar boven klauteren van jewelste. Ook is het op bepaalde delen van het traject echt te druk omwille van teveel wandelaars. Dit zijn de zogenaamde bustoeristen die de laatste 200 km zonder zo goed als enige bepakking (die blijft grotendeels in de bus) hun wandelingske komen doen. Toen ik deze middag in een dorp met 7 huizen (echt waar) een broodje ging eten, vergat ik mijn fietshelm en deze is verplicht in Spanje. Morgen is het zondag en zal het geen lachtertje zijn om er een te kunnen aankopen (ben ik ook niet meer van plan). Ik merkte pas dat ik hem vergeten was toen mijn pet bijna afwaaide. Ik was toen al veel te ver gevorderd om nog terug te keren. Morgen zal ik proberen de policia municipal te verschalken door zonder fietshelm langs de boerenbuiten naar SdC te fietsen. Volgens de te volgen fietsroute zou de zondagetappe nog ongeveer 60 km zijn. Daarnet een voluptueuze pizza gaan eten. Omwille van plaatsgebrek in de chaotische italiaanse tent kwamen twee blonde zweedsen zich bij mij aan tafel zetten. Je kunt maar geluk hebben, zou je denken. Ze waren meer dan 65, wogen meer dan mij (en dat is 80 kg) en waren van de een of de andere kirchengemeinschaft van aan de noordpool... Daarnet door een groot bos gereden waar het aangenaam rook; het waren aanplantingen van eucalyptusbomen. Hier en daar waren ze wel heel veel afgepeld, waarschijnlijk van de koala's, zeker?
Dit moest zo wat de koninginnerit worden van een Compostelaganger. In vergelijking zit zowel de Tourmalet als de Obelisque er bij. Gisterenavond was ik vrijwillig gestrand op een 10-tal km van het Cruzo de Ferro. Fris en monter werd reeds om 0720 Hr gestart met de beklimming van de hoogste bergtop van de hele tocht. Reeds voor 0900 Hr was ik tot helemaal boven waar ik het steentje op de grote hoop gooide bij al die miljoenen die dat daar voor mij reeds gedaan hadden. Eigenlijk was er geen ene moer te zien (en slechts een reet; van een duitser die zo nodig heel dringend moest). Er waren ook Zweuden en ik heub gevreugd om een feuteu van meu te neumen. Daarna volgde de afdaling gedurende een 20-tal km. In de boekjes stond dat deze spectaculair was en dat is ze ook. Als een Tarzan - op jaren - smeet ik me als het ware naar beneden. Van meer dan 1500 m hoogte naar 550 in ongeveer 20 minuten. Het wegdek is daar in niet al te goede staat en daarmee hield ik de snelheid tussen de 40 en de 60 km/Hr. Gelukkig had ik geïnvesteerd in nieuwe kwalitatieve banden en dito remblokken, want er staan al een paar kruisjes langs de baan van ofwel roekeloze afdalers, ofwel van fietsers met uitgeleefd materiaal. Na deze afdaling kwam opnieuw een beklimming in zicht die minstens even zwaar is dan die over de Pyreneeën. Hopla met die beentjes, opnieuw 30 km stijgen. Ongelooflijk tevreden, maar ook redelijk moe zag ik in het onooglijke dorpje Fonfria een voormalige koeienstal die tot albergue was verbouwd en daar kon ik terecht voor een bed, een douche en een eenvoudige maar voedzame avondmaaltijd met vino tinto naar believen en we hebben goed geslapen. De 101 km waarvan meer dan 43 met een deftig stijgingspercentage hingen in de benen.
De zon scheen al toen ik - vroeg - opstond. Wat een verschil met de vorige dagen. Gereden tussen 0745 en 1715 Hr en 118 km ver geraakt met een kleine tegenwind. Mooie steden bezocht. In Astorga staat een paleis van de beroemde Gaudi. In Hospital de Orbiga is er een prachtige romeinse brug waarbij de Stari Most in Mostar in het niets bij verdwijnt. In Leon een historische-culturele toer getrapt tegen een gepensioneerdensnelheid. Nadien gereden op de hoogvlakte tussen 900 en 1000 meter boven de zeespiegel. Actueel aangekomen in een bergdorpje op 1130 meter hoogte. Daarnet tussen de speciale plantengroei gefietst, anders dan in Vlaanderen, maar meer dan de moeite waard. de laatste dagen al enorm veel roofvogels gezien. Jammer genoeg lagen vele van deze mooie dieren morsdood op of op de kant van de weg. Het verkeer eist ook hier zijn tol. Als alles goed gaat, passeer ik morgen op het cruco de ferra, daar zal ik mijn steentje achterlaten. Ook gemerkt dat mijn oor is verbrand (door de zon, alhoewel het om 14 u nog maar 20 graden was). Zal het straks proberen wat te verhelpen... met uierzalf uiteraard of wat hadden jullie gedacht? Ondanks de grote hoogte weinig vermoeid en bijzonder gemotiveerd om de eindstreep te halen. We zien wel. Een bed en een ontbijt gevonden in een albergue geleid door Engelsen. Het systeem "donativo" is hier van kracht: men betaalt wat men wil, geen afgesproken prijs. Daarnet een pelgrimsmenu gaan eten met Pieter uit Nederland en nog een geweldige gezellige babbel gehad op de koop toe. Indien er geen bedevaart naar Santiago zou bestaan, was dit onooglijk dorp zo goed als zeker al verdwenen en door de natuur opgezwelgd.
Vandaag ga ik mijn koersbroek nu eens niet wassen. Ze is 100 keer gewassen geworden onderweg. Het was mijn intentie om te vertrekken om 0700 Hr om er eens een lap op te geven. De weergoden dachten er anders over... Uiteindelijk vertrokken om 0800 in de striemende regen en aangekomen om 1630 Hr. Juist 100 km ver geraakt met een ontzettende tegenwind en met meer dan 4,5 uur regen... tot 1100 Hr had ik het zo koud dat mijn vngers gewoonweg gevoelloos waren. Even dacht ik er nog aan om nog een 30 km extra te doen tot in Leon, maar dat zal voor morgen zijn. Een mens neemt ook veel minder foto´s bij slecht weer. Ondanks dat het een vrij vlakke rit was volgens de kaart toch ongeveer 1000 meter gestegen op het gehele parkoers volgens de gps. Met het slechte weer ben ik toch weer eens een flink stuk opgeschoten. De Meseta, de normaal verschroeiend hete hoogvlakte van Spanje, is bijna achter de rug. In de boekjes waarschuwen ze voor de extreme hitte. Een collega van op het werk had zelfs aangeboden om zijn camelbag mee te geven. Vandaag had ik zelfs mijn drinkbussen ongevuld kunnen laten en gewoon af en toe mijn tong eens uit mijn mond steken. Santiago de Compostela is tot op minder dan 400 km genaderd. Maar de zwaarste beklimming (meer dan 1500 meter hoogte) staat nog voor een van de volgende dagen op het programma. Die dag zullen we het km-aantal doseren, wellicht.
Vertrokken om 0800 en aangekomen om 1600 Hr. 103 km gereden. De eerste 3,5 uur regende het pijpenstelen. Toen ik voor een wolkbreukachtig onweer stond te schuilen in een bushokje op de grote weg richting Burgos, kreeg ik gezelchap van nog een fietser, het was Frank uit Amsterdam en hij was nog natter dan ik...Nadien kwamen we elkaar nog tegen in Burgos en zijn we samen iets gaan drinken vlakbij de kathedraal. Ze zijn er waarschijnlijk nog het water aan het opdweilen. Hij besloot in Burgos te blijven, gezien het extreme slechte weer. Dik tegen mijn goesting besloot ik verder te rijden. Tot 1430 Hr bleef de regen (wel niet continu) duren. Er stond ook een zeer sterke (tegen)wind. De eerste 70 km werden met lood in de benen afgelegd. Te meer omdat de streek totaal uitgestorven lijkt en de wegen soms veranderen in verraderlijke keienpaden... Niet interessant voor de banden... en als je daar lekke band krijgt, ben je volledig op jezelf aangewezen. De laatste 30 km werd het weer vriendelijker, had ik geen kou meer en vlogen de km voorbij. Vandaag een pijl zien staan met "Santiago 520 km" ... Ondertussen een bed gekregen in de albergue municipal van Fromista.
Deze morgen vertrokken om 0800 en om 1630 Hr aangekomen in Ages, 111 km verdergeraakt en ongeveer in Burgos. Een bergachtig parkoers. Volgens de gps werd er meer dan 1500 meter gestegen. Navarrete ligt ongeveer op 400 m hoogte, Burgos op 1000 m hoogte. Een groot deel reed ik nog door de Rioja-streek. Stilaan werden de wijnranken vervangen door graangewassen. Het laatste stuk van de route lag zo hoog dat er zelfs geen echte landbouwactiviteiten meer mogelijk waren. De landschappen de laatste 30 km waren adembenemend mooi (vooral omdat het zo bergop ging...). Toch al een heel eind gevorderd in Spanje. De eindmeet is nog niet in zicht, maar het grootste gedeelte van de rit is achter de rug. Morgen verwacht ik een hoog cultureel gehalte in Burgos.
Nog vergeten te vertellen dat het gisteren niet alleen supernat was, maar ook eg koud. In Roncevalles (het beroemde klooster in de Pyreneeën, waar nu grotendeels ijzeren golfplaten als dakbedekking zijn gebruikt...dringend van architect veranderen...) had ik het zo koud dat ik met moeite nog mijn versnellingen kon verzetten. Vandaag zijn we al vroeg gestart om 0705 en kwamen aan in Navarrete om 1630hr. 110 km verder opgeschoten richting Santiago de Compostela. Bij het buitenrijden van de stad Puento de Reina een verkeersbord gezien met de vermelding dat het nog 739 km te fietsen is. Gelukkig geen regen gehad, ne mens plant speciaal zo' tocht in juni..., maar wel hevige tegenwind. Ondertussen werd de Ebro (van de kruiswoordraadsels) overgestoken en ben ik in de Rioja-streek beland. Ook was het veel klimmen en dalen, maar dit zal zo wel blijven tot de laatste dag.
Dertien is een ongeluksgetal, zei mijn moeder vroeger altijd. Het is uitgekomen zaterdag 12 juni 2010.... Bij het opstaan regende het en het ging niet meer over tot 1600 Hr. Net de tijd die ik nodig had om vanuit Frankrijk over de Pyreneeën Spanje binnen te rijden. 77 km ver geraakt, net buiten Pamplona gaan overnachten in een albergue van de Maltezer Orde. Weinig luxe voor geen geld. In het totaal wel 40 km gestegen. Omhoog was geen zwaar probleem met de regen. Naar beneden was gewoonweg zeer gevaarlijk met de kletsnatte ondergrond en de remblokken die te veel vuiligheid moesten verwerken. In het algemeen zijn de wegen in Spanje beter dan verwacht. Van de historische fietsrondrit in het centrum van Pamplona herinner ik me enkel nog de striemende regen...
Vertrokken om 0800 en aangekomen om 1545 Hr. 96 km ver gereden, maar wel heel wat hellingen en tegenwind op de route. De weersvoorspellingen hadden heel de dag slecht weer gegeven. Gelukkig (?) begon het slechts de laatste 5 km te regenen. SJPdP doet op het eerste zicht wat middeleeuws aan. Onderweg werd het landschap hoe langer hoe heuvelachtiger en eerst waande ik me zowaar in de Ardennen en bij het naderen van het einddoel zelfs in het Zwarte Woud of in Zwitserland. De koeien die op de flanken grazen, dragen hier ook bellen. Normaal gezien had ik 15 dagen voorzien in mijn schema om tot hier te raken. We zijn wat voor, maar er kan nog alles gebeuren. Net na de middag nog een nederlander tegengekomen die omwille van een defecte wielspaak (rayon in 't Vlaams) niet meer verder kon rijden. Dit kan iedereen overkomen. Morgen rijden we Spanje binnen, maar gaan we ook de Pyreneeën moeten bedwingen per fiets.Als Vlaming zijn we zo'n stijgingen niet gewoon: benieuwd naar het effect. Vandaag voor de eerste keer ingecheckt in een refuge. Dit zijn speciale herbergen/hotels voor SdC-pelgrims. Weinig, maar voldoende confort. Daarnet nog mijn was gedaan en er was zelfs een degelijke ouderwetse Miele zwierder, voor de eerste keer zal mijn was (hopelijk) morgenvroeg droog zijn en dien ik hem overdag niet verder te drogen bovenop mijn bagage achter op de fiets. Deze refuge wordt opengehouden door nederlandse vrijwilligers (beurtrol om de 14 dagen). Zij zorgen voor slaping (per 4 in een kamer, ik lig samen met een jongen uit Munchen die op een aftandse fiets over Zwitserland hier verzeild is geraakt en die van hier uit te voet verder trekt naar SdC), avondeten en ontbijt en dit voor de prijs van 20 euro... Je raakt echter alleen maar binnen met een pelgrimspas (credential).
Vertrokken om 0820 en aangekomen om 1620 Hr. Er stonden 90 km op de teller. De bazin van de chambre d'haute (die hoog gelegen was) kon niet al te vroeg met ontbijt afkomen, daarmee het wat latere vertrek. Volgens de mevrouw zou er in Moustey (een onooglijk dorpje 15 km voor Pissos) een plakkaat staan met de vermelding "Santiago de Compostela 1000 km". Wat had ik hier spijt van dat ik dat ongemerkt had gepasseerd, maar om met de fiets zo ver terug te rijden, dit leek me wat te veel van het goede. Wat infeite één van de gemakkelijkste ritjes had moeten worden, werd aangevoeld als één van de zwaarste etappes tot nu toe. Er was constant een heel sterke tegenwind.Volgens de weerberichten met snelheden tot 80 km/u. Dit laat zich voelen zoals in Vlaanderen continu op een brug over een autostrade (bergop wel te verstaan, niet bergaf) te rijden. Eerst had ik voorzien om nog een 25-tal km verder te rijden, maar dit was natuurlijk niet noodzakelijk. Het is wel de bedoeling om tegen morgenavond in Sint-Jan-Voet-Van-Den-Haven te raken om aansluitend zaterdag Spanje binnen te rijden. Hier in Dax is het reeds frans Baskenland en alle borden met gemeentenamen zijn in het frans en het baskisch. Hier oefenen ze ook een sport uit die ik nog verfoeilijker vind dan voetbal, nl stierenvechten.
Vertrokken om 0740 en toegekomen om 1700 Hr. Er stonden 113 km op de teller. Zo rap als mogelijk dat hotelletje aan het station verlaten. Nog wel een lekker ontbijt gekregen van de poetsvrouw. Het brood was nog warm en smaakte wat naar Carolin...Vanuit het drukke Libourne richting zuid. Vanuit de Saint-Emilion streek bolde ik het "Entre-Deux-mers"-gebied binnen. Van de rode naar de witte wijn... Na een veertigtal kilometer was het gedaan met de wijnranken en zoefden we door de redelijk vlakke en uiterst bosrijke "Landes de Gascogne". Hier wordt op zeer grote schaal hout gekweekt. 's Avonds in Pissos wel wat moeite gehad om overnachting te vinden, maar een hulpzame dame van de Mairie telefoneerde er rustig op los om mij te helpen. Uiteindelijk een chambre d'haute gevonden (was nogal hoog gelegen) midden in de bossen mijlenver van de bewoonde wereld. Heel de dag geleefd op frans brood en hesp. Vandaag ook nog bijna twee uur in de regen gezeten, maar ik had me beter voorbereid om minder nat te worden (zoals plastieken zakken over mijn schoenen getrokken en zo). Aangezien het enkel rond de middag regende, was ik opnieuw volledig droog bij aankomst.
Vertrokken om 0740 en aangekomen om 1900 Hr. Er stonden 130 km op de teller en het totaal aantal gestegen meters volgens mijn gps was 1426. Toen ik deze morgen vertrok in het hotel, kwam ik een Nederlander tegen die dezelfde rit aan het maken was, maar in tegengestelde richting. Het weer bij het vertrek zag er bijzonder somber uit. Ik moet er dan ook ongeveer zoals een sublimatie van een wetlook hebben uitgezien toen ik 's avonds in het hotel aankwam. In het totaal reed ik vier uur in de regen waarvan één uur in een wolkbreuk. Er waren geen grote dorpen, een koffie gaan drinken of herbevoorraden was onmogelijk. In Montignac begon ik zo erg kou te lijden dat ik een hele doos mueslirepen heb gegeten. Omstreeks 1400 Hr eindelijk een restaurant gevonden en een heel lekkere en warme plat du jour verorberd. De patron was nog vrachtwagenchauffeur geweest en kende Antwerpen goed...Tot 1600 Hr door een bosrijke en glooiiende streek gereden (Dordogne). Vanaf dan kwam de streek van Saint-Emilion in zicht. De fiets is een ideaal middel om al die chateau's en grand cru's aardrijkskundig te ontdekken. De stad Saint-Emilion is zeker de moeite waard om te bezichtigen. Toen ik probeerde een kamer te bemachtigen in S-E, was alles volgeboekt. Uiteindelijk ben ik 11 km moeten afwijken van de vooropgestelde route om in een uitgeleefd hotelletje een bed en een douche te vinden. Dit is toch wel lastig na een lange rit.
Mooi weer en een voortreffelijke rit. Veel riviertjes overschreden. Enkele stonden al droog. Aan de dorpskernen zoals Nantui merkt men al dat men in meer zuidelijke streken terechtgekomen is. Vertrokken rond 0800 en aangekomen omstreeks 1810 Hr in Angoulème. De streek van de Charente. Na aankomst op het eindmpunt uiteindelijk na ongeveer 2 uur zoeken logement gevonden in een betaalbaar hotel (Terminus aan het station). Er staan-- met de rondrit doorheen alle verdiepingen van de stad- zo goed als 150 km op de dagteller.Voor mij is het voor vandaag ook "terminus" en ik ga me wassen en wat eten.Morgen vertrekken we richting de Garonne.
Bij het voorbereiden van de tocht zwaar nagedacht welke medicijnen er dienden meegenomen te worden. De keuze was snel gemaakt, vooral omdat er in Frankrijk ongelooflijk veel apotheken te vinden zijn, zelfs in de kleinere dorpen. Uiteindelijk werd beslist om twee aspirines, twee immodiums en... uiercrème mee te doen. de aspirines en de immodiums waren gelukkig nog niet nodig. De uiercrème (de witte van het Kruidvat) is polyvalent in 't gebruik: - Na het scheren als balsem - Elke morgen aan de aan het zadel rakende lichaamsdelen - Wondstelpend bij bloeding (na het scheren met het krabbertje) - After sun (aangezicht, benen,..) na een verzwengende zonrijke rit - Elke avond na de douche aan de delen die in contact kwamen met het zadel - Om de stank te verdrijven na in een goor en vies ex-hotel te hebben overnacht - Om kniepijn te verlichten
Daarnet de gebruikshandleiding en de samenstelling eens bekeken: er staat dat het vooral van nut kan zijn om aan de handen en de knieën te strijken. En toch helpt het!
Natuurlijk heb je altijd wel ergens een beetje last wanneer je een hele dag op de fiets zit. Tussen de 3de en de 6de dag had ik vele km last aan de linkerknie, vreemd genoeg ging dit kwaaltje over vanaf de 7de dag. Het enige waar ik de laatste 10 dagen -en zelfs nu nog - last van heb, is van spierstramheid in de handen. Ook heb ik weinig kracht in de vingers, zelfs in die mate dat ik op een andere manier mijn vork en mes vasthou bij het eten. Het gaat ook moeilijk om bv. een ritssluiting te sluiten (of te openen...). Een dag had ik troebel zicht in mijn linkeroog. Een aantal onder jullie denken natuurlijk dat dit van te veel te drinken komt, maar dit is niet zo. Volgens mij was er een of ander vies insect in mijn oog gevlogen. Het meeste gevaar kwam uiteindelijk van de kou en het nat. Wanneer je 's morgens wanneer het zo'n 4 graden is, wordt natgeregend, moet men de nodige kledijvoorzorgen nemen om de rest van de dag verder te kunnen met de nodige motivatie uiteraard.
Het ontbijt in het hotel kon slechts vanaf 0830 Hr doch door de gewoonte van het vroeg opstaan de vorige weken was ik al wakker om 0600 Hr.Na het ontbijt het postkantoor opgezocht om enkele kaartjes te verzenden. Daarna in een reisbureau mijn vlucht gaan boeken. Het zal geen rechtstreekse vlucht zijn: eerst van SdC naar Barcelona en vandaaruit naar Brussel.Wat een vriendelijke mensen hier; toen ik aan een politieagent vroeg waar de bus naar de luchthaven stopte, ging hij me ongeveer een km voor om de exacte plaats van de halte te tonen. Uit respect heb ik hem militair gegroet wat hij blijkbaar bijzonder op prijs stelde en hij bracht de militaire groet terug.Om 1200 Hr naar de pelgrimsmis geweest waar ze per land vermelden hoeveel er de dag er voor toegekomem zijn. Belgica was er vaneigens ook bij. Normaal gezien zwieren ze enkel in de zondagsmis met dat beroemde wierookvat, maar op dat gebied was het my lucky day en ik was tevreden dit spectaculair stuk folklore te kunnen meemaken. Na de middag volgt het meest vervelende gedeelte (voor een man) van de hele tocht. Dan wordt het zoeken naar wat passende cadeautjes en souvenirtjes voor de naasten, pffff zat ik maar op de fiets...
Goed gaan eten dus tijd voor nog enkele filosofische reflecties. "Drawning by numbers" is een cultfilm (ja met l) van een van mijn favoriete regisseurs (Peter Greenaway). Zo is een mens wanneer hij alleen op pad is natuurlijk veel aan het nadenken. Ook worden er rekensommetjes gemaakt en allerlei rekenkundige bewerkingen met de stand van de kilometerteller, met de afstand van het gereden traject, met de hoeveelste dag men onderweg is, enz.... Op dag 8 betrapte ik mezelf er op dat ik veel met de film "le huitieme jour" (sorry met dit spaans qwerty-klavier vind ik de e met de accenten niet...) van Jacko Van Dormael in mijn hoofd zat. Ook zo bij de speciale getallen sta je even stil, bv. km-stand 8484 of 11011 of 9999 en noem maar op. Op dag 7 dacht ik aan de 14 billekens, op dag 14 ook. Toen ik in de voorbije wintermaanden thuiskwam en er mijn vrouw op attent maakte dat mijm km-teller net de 6969 gepasseerd was, awel dit is eigenlijk geen onderwerp om in deze rubriek te vertellen. Maar geef toe: op die manier wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld, nietwaar?
Begonnen aan de laatste dag om 0740 en ik stond net voor de kathedraal om 1111 Hr. Alhoewel er slechts een goede 50 km voor de boeg waren, zaten er toch zeker 10 km klimmen bij. Voor de eerste keer van heel de tocht diende ik af te stappen wegens te steil, en dit in de stad zelf op 500 m van het eindpunt. Na aankomst eerst een onderkomen gezocht. In SdC zijn er immers geen albergues meer en moet men op jacht gaan naar logement. Uiteindelijk een simpele kamer gevonden in een simpel hotelletje, maar wat een luxe: een kamer, een douche en een toilet enkel en alleen voor jezelf en niet te delen met een man of dertig of zo. Nadien zwaar moeten aanschuiven om mijm compostolaat af te halen. Een mooie kleine oorkonde waarop mijn voornaam in het latijn geschreven staat. Ook van mijn fiets ben ik al vanaf; er zijn zo van die gespecialiseerde shipping-bedrijfjes die beloven om voor een zeker bedrag de fiets aan huis af te leveren. Voor alle zekerheid heb ik een foto getrokken van die twee aan wie ik mijn fiets meegaf "Razz"){kind=icon}
Dag 20 is zaterdag 19 juni 2010. De bergrit van gisteren hing nog in de benen toen ik 's morgens de albergue uitkwam. Er hing dichte mist op een hoogte van 1100 m. Het was een gemakkelijk begin vandaag: 12 km naar beneden fietsen, weliswaar niet zo spectaculair dan gisteren, maar het ging goed vooruit. Gelukkig trok de mist op eens onder de 800 m aangekomen. Vandaag 114 km verder geraakt. De vier laatste dagen alvorens SdC te bereiken, mogen er echter wezen. Het is naar boven klauteren van jewelste. Ook is het op bepaalde delen van het traject echt te druk omwille van teveel wandelaars. Dit zijn de zogenaamde bustoeristen die de laatste 200 km zonder zo goed als enige bepakking (die blijft grotendeels in de bus) hun wandelingske komen doen. Toen ik deze middag in een dorp met 7 huizen (echt waar) een broodje ging eten, vergat ik mijn fietshelm en deze is verplicht in Spanje. Morgen is het zondag en zal het geen lachtertje zijn om er een te kunnen aankopen (ben ik ook niet meer van plan). Ik merkte pas dat ik hem vergeten was toen mijn pet bijna afwaaide. Ik was toen al veel te ver gevorderd om nog terug te keren. Morgen zal ik proberen de policia municipal te verschalken door zonder fietshelm langs de boerenbuiten naar SdC te fietsen. Volgens de te volgen fietsroute zou de zondagetappe nog ongeveer 60 km zijn. Daarnet een voluptueuze pizza gaan eten. Omwille van plaatsgebrek in de chaotische italiaanse tent kwamen twee blonde zweedsen zich bij mij aan tafel zetten. Je kunt maar geluk hebben, zou je denken. Ze waren meer dan 65, wogen meer dan mij (en dat is 80 kg) en waren van de een of de andere kirchengemeinschaft van aan de noordpool... Daarnet door een groot bos gereden waar het aangenaam rook; het waren aanplantingen van eucalyptusbomen. Hier en daar waren ze wel heel veel afgepeld, waarschijnlijk van de koala's, zeker?
Dit moest zo wat de koninginnerit worden van een Compostelaganger. In vergelijking zit zowel de Tourmalet als de Obelisque er bij. Gisterenavond was ik vrijwillig gestrand op een 10-tal km van het Cruzo de Ferro. Fris en monter werd reeds om 0720 Hr gestart met de beklimming van de hoogste bergtop van de hele tocht. Reeds voor 0900 Hr was ik tot helemaal boven waar ik het steentje op de grote hoop gooide bij al die miljoenen die dat daar voor mij reeds gedaan hadden. Eigenlijk was er geen ene moer te zien (en slechts een reet; van een duitser die zo nodig heel dringend moest). Er waren ook Zweuden en ik heub gevreugd om een feuteu van meu te neumen. Daarna volgde de afdaling gedurende een 20-tal km. In de boekjes stond dat deze spectaculair was en dat is ze ook. Als een Tarzan - op jaren - smeet ik me als het ware naar beneden. Van meer dan 1500 m hoogte naar 550 in ongeveer 20 minuten. Het wegdek is daar in niet al te goede staat en daarmee hield ik de snelheid tussen de 40 en de 60 km/Hr. Gelukkig had ik geïnvesteerd in nieuwe kwalitatieve banden en dito remblokken, want er staan al een paar kruisjes langs de baan van ofwel roekeloze afdalers, ofwel van fietsers met uitgeleefd materiaal. Na deze afdaling kwam opnieuw een beklimming in zicht die minstens even zwaar is dan die over de Pyreneeën. Hopla met die beentjes, opnieuw 30 km stijgen. Ongelooflijk tevreden, maar ook redelijk moe zag ik in het onooglijke dorpje Fonfria een voormalige koeienstal die tot albergue was verbouwd en daar kon ik terecht voor een bed, een douche en een eenvoudige maar voedzame avondmaaltijd met vino tinto naar believen en we hebben goed geslapen. De 101 km waarvan meer dan 43 met een deftig stijgingspercentage hingen in de benen.
De zon scheen al toen ik - vroeg - opstond. Wat een verschil met de vorige dagen. Gereden tussen 0745 en 1715 Hr en 118 km ver geraakt met een kleine tegenwind. Mooie steden bezocht. In Astorga staat een paleis van de beroemde Gaudi. In Hospital de Orbiga is er een prachtige romeinse brug waarbij de Stari Most in Mostar in het niets bij verdwijnt. In Leon een historische-culturele toer getrapt tegen een gepensioneerdensnelheid. Nadien gereden op de hoogvlakte tussen 900 en 1000 meter boven de zeespiegel. Actueel aangekomen in een bergdorpje op 1130 meter hoogte. Daarnet tussen de speciale plantengroei gefietst, anders dan in Vlaanderen, maar meer dan de moeite waard. de laatste dagen al enorm veel roofvogels gezien. Jammer genoeg lagen vele van deze mooie dieren morsdood op of op de kant van de weg. Het verkeer eist ook hier zijn tol. Als alles goed gaat, passeer ik morgen op het cruco de ferra, daar zal ik mijn steentje achterlaten. Ook gemerkt dat mijn oor is verbrand (door de zon, alhoewel het om 14 u nog maar 20 graden was). Zal het straks proberen wat te verhelpen... met uierzalf uiteraard of wat hadden jullie gedacht? Ondanks de grote hoogte weinig vermoeid en bijzonder gemotiveerd om de eindstreep te halen. We zien wel. Een bed en een ontbijt gevonden in een albergue geleid door Engelsen. Het systeem "donativo" is hier van kracht: men betaalt wat men wil, geen afgesproken prijs. Daarnet een pelgrimsmenu gaan eten met Pieter uit Nederland en nog een geweldige gezellige babbel gehad op de koop toe. Indien er geen bedevaart naar Santiago zou bestaan, was dit onooglijk dorp zo goed als zeker al verdwenen en door de natuur opgezwelgd.
Vandaag ga ik mijn koersbroek nu eens niet wassen. Ze is 100 keer gewassen geworden onderweg. Het was mijn intentie om te vertrekken om 0700 Hr om er eens een lap op te geven. De weergoden dachten er anders over... Uiteindelijk vertrokken om 0800 in de striemende regen en aangekomen om 1630 Hr. Juist 100 km ver geraakt met een ontzettende tegenwind en met meer dan 4,5 uur regen... tot 1100 Hr had ik het zo koud dat mijn vngers gewoonweg gevoelloos waren. Even dacht ik er nog aan om nog een 30 km extra te doen tot in Leon, maar dat zal voor morgen zijn. Een mens neemt ook veel minder foto´s bij slecht weer. Ondanks dat het een vrij vlakke rit was volgens de kaart toch ongeveer 1000 meter gestegen op het gehele parkoers volgens de gps. Met het slechte weer ben ik toch weer eens een flink stuk opgeschoten. De Meseta, de normaal verschroeiend hete hoogvlakte van Spanje, is bijna achter de rug. In de boekjes waarschuwen ze voor de extreme hitte. Een collega van op het werk had zelfs aangeboden om zijn camelbag mee te geven. Vandaag had ik zelfs mijn drinkbussen ongevuld kunnen laten en gewoon af en toe mijn tong eens uit mijn mond steken. Santiago de Compostela is tot op minder dan 400 km genaderd. Maar de zwaarste beklimming (meer dan 1500 meter hoogte) staat nog voor een van de volgende dagen op het programma. Die dag zullen we het km-aantal doseren, wellicht.
Vertrokken om 0800 en aangekomen om 1600 Hr. 103 km gereden. De eerste 3,5 uur regende het pijpenstelen. Toen ik voor een wolkbreukachtig onweer stond te schuilen in een bushokje op de grote weg richting Burgos, kreeg ik gezelchap van nog een fietser, het was Frank uit Amsterdam en hij was nog natter dan ik...Nadien kwamen we elkaar nog tegen in Burgos en zijn we samen iets gaan drinken vlakbij de kathedraal. Ze zijn er waarschijnlijk nog het water aan het opdweilen. Hij besloot in Burgos te blijven, gezien het extreme slechte weer. Dik tegen mijn goesting besloot ik verder te rijden. Tot 1430 Hr bleef de regen (wel niet continu) duren. Er stond ook een zeer sterke (tegen)wind. De eerste 70 km werden met lood in de benen afgelegd. Te meer omdat de streek totaal uitgestorven lijkt en de wegen soms veranderen in verraderlijke keienpaden... Niet interessant voor de banden... en als je daar lekke band krijgt, ben je volledig op jezelf aangewezen. De laatste 30 km werd het weer vriendelijker, had ik geen kou meer en vlogen de km voorbij. Vandaag een pijl zien staan met "Santiago 520 km" ... Ondertussen een bed gekregen in de albergue municipal van Fromista.
Deze morgen vertrokken om 0800 en om 1630 Hr aangekomen in Ages, 111 km verdergeraakt en ongeveer in Burgos. Een bergachtig parkoers. Volgens de gps werd er meer dan 1500 meter gestegen. Navarrete ligt ongeveer op 400 m hoogte, Burgos op 1000 m hoogte. Een groot deel reed ik nog door de Rioja-streek. Stilaan werden de wijnranken vervangen door graangewassen. Het laatste stuk van de route lag zo hoog dat er zelfs geen echte landbouwactiviteiten meer mogelijk waren. De landschappen de laatste 30 km waren adembenemend mooi (vooral omdat het zo bergop ging...). Toch al een heel eind gevorderd in Spanje. De eindmeet is nog niet in zicht, maar het grootste gedeelte van de rit is achter de rug. Morgen verwacht ik een hoog cultureel gehalte in Burgos.
Dertien is een ongeluksgetal, zei mijn moeder vroeger altijd. Het is uitgekomen zaterdag 12 juni 2010.... Bij het opstaan regende het en het ging niet meer over tot 1600 Hr. Net de tijd die ik nodig had om vanuit Frankrijk over de Pyreneeën Spanje binnen te rijden. 77 km ver geraakt, net buiten Pamplona gaan overnachten in een albergue van de Maltezer Orde. Weinig luxe voor geen geld. In het totaal wel 40 km gestegen. Omhoog was geen zwaar probleem met de regen. Naar beneden was gewoonweg zeer gevaarlijk met de kletsnatte ondergrond en de remblokken die te veel vuiligheid moesten verwerken. In het algemeen zijn de wegen in Spanje beter dan verwacht. Van de historische fietsrondrit in het centrum van Pamplona herinner ik me enkel nog de striemende regen...
Vertrokken om 0820 en aangekomen om 1620 Hr. Er stonden 90 km op de teller. De bazin van de chambre d'haute (die hoog gelegen was) kon niet al te vroeg met ontbijt afkomen, daarmee het wat latere vertrek. Volgens de mevrouw zou er in Moustey (een onooglijk dorpje 15 km voor Pissos) een plakkaat staan met de vermelding "Santiago de Compostela 1000 km". Wat had ik hier spijt van dat ik dat ongemerkt had gepasseerd, maar om met de fiets zo ver terug te rijden, dit leek me wat te veel van het goede. Wat infeite één van de gemakkelijkste ritjes had moeten worden, werd aangevoeld als één van de zwaarste etappes tot nu toe. Er was constant een heel sterke tegenwind.Volgens de weerberichten met snelheden tot 80 km/u. Dit laat zich voelen zoals in Vlaanderen continu op een brug over een autostrade (bergop wel te verstaan, niet bergaf) te rijden. Eerst had ik voorzien om nog een 25-tal km verder te rijden, maar dit was natuurlijk niet noodzakelijk. Het is wel de bedoeling om tegen morgenavond in Sint-Jan-Voet-Van-Den-Haven te raken om aansluitend zaterdag Spanje binnen te rijden. Hier in Dax is het reeds frans Baskenland en alle borden met gemeentenamen zijn in het frans en het baskisch. Hier oefenen ze ook een sport uit die ik nog verfoeilijker vind dan voetbal, nl stierenvechten.
Vertrokken om 0740 en toegekomen om 1700 Hr. Er stonden 113 km op de teller. Zo rap als mogelijk dat hotelletje aan het station verlaten. Nog wel een lekker ontbijt gekregen van de poetsvrouw. Het brood was nog warm en smaakte wat naar Carolin...Vanuit het drukke Libourne richting zuid. Vanuit de Saint-Emilion streek bolde ik het "Entre-Deux-mers"-gebied binnen. Van de rode naar de witte wijn... Na een veertigtal kilometer was het gedaan met de wijnranken en zoefden we door de redelijk vlakke en uiterst bosrijke "Landes de Gascogne". Hier wordt op zeer grote schaal hout gekweekt. 's Avonds in Pissos wel wat moeite gehad om overnachting te vinden, maar een hulpzame dame van de Mairie telefoneerde er rustig op los om mij te helpen. Uiteindelijk een chambre d'haute gevonden (was nogal hoog gelegen) midden in de bossen mijlenver van de bewoonde wereld. Heel de dag geleefd op frans brood en hesp. Vandaag ook nog bijna twee uur in de regen gezeten, maar ik had me beter voorbereid om minder nat te worden (zoals plastieken zakken over mijn schoenen getrokken en zo). Aangezien het enkel rond de middag regende, was ik opnieuw volledig droog bij aankomst.
Vertrokken om 0740 en aangekomen om 1900 Hr. Er stonden 130 km op de teller en het totaal aantal gestegen meters volgens mijn gps was 1426. Toen ik deze morgen vertrok in het hotel, kwam ik een Nederlander tegen die dezelfde rit aan het maken was, maar in tegengestelde richting. Het weer bij het vertrek zag er bijzonder somber uit. Ik moet er dan ook ongeveer zoals een sublimatie van een wetlook hebben uitgezien toen ik 's avonds in het hotel aankwam. In het totaal reed ik vier uur in de regen waarvan één uur in een wolkbreuk. Er waren geen grote dorpen, een koffie gaan drinken of herbevoorraden was onmogelijk. In Montignac begon ik zo erg kou te lijden dat ik een hele doos mueslirepen heb gegeten. Omstreeks 1400 Hr eindelijk een restaurant gevonden en een heel lekkere en warme plat du jour verorberd. De patron was nog vrachtwagenchauffeur geweest en kende Antwerpen goed...Tot 1600 Hr door een bosrijke en glooiiende streek gereden (Dordogne). Vanaf dan kwam de streek van Saint-Emilion in zicht. De fiets is een ideaal middel om al die chateau's en grand cru's aardrijkskundig te ontdekken. De stad Saint-Emilion is zeker de moeite waard om te bezichtigen. Toen ik probeerde een kamer te bemachtigen in S-E, was alles volgeboekt. Uiteindelijk ben ik 11 km moeten afwijken van de vooropgestelde route om in een uitgeleefd hotelletje een bed en een douche te vinden. Dit is toch wel lastig na een lange rit.
Mooi weer en een voortreffelijke rit. Veel riviertjes overschreden. Enkele stonden al droog. Aan de dorpskernen zoals Nantui merkt men al dat men in meer zuidelijke streken terechtgekomen is. Vertrokken rond 0800 en aangekomen omstreeks 1810 Hr in Angoulème. De streek van de Charente. Na aankomst op het eindmpunt uiteindelijk na ongeveer 2 uur zoeken logement gevonden in een betaalbaar hotel (Terminus aan het station). Er staan-- met de rondrit doorheen alle verdiepingen van de stad- zo goed als 150 km op de dagteller.Voor mij is het voor vandaag ook "terminus" en ik ga me wassen en wat eten.Morgen vertrekken we richting de Garonne.
