Deze week kreeg ik het droeve bericht van het overlijden van mijn lieve vriendin, Stans.  Ze was al heel lang ziek, maar verbaasde ondertussen de dokters en deed hun statistieken wankelen. Het bericht kwam niet onverwacht, want vorige vrijdag al stuurde haar partner een mailtje omdat ze gevraagd had me nog een dikke knuffel te geven, dat het bijna voorbij was, de lange lijdensweg, dat ze nu echt naar huis wou….

Ze is zondag thuis heel rustig ingeslapen. Helemaal zoals ze het zelf altijd wou en tot het einde heeft ze zelf alles in de hand gehouden.  

Ik ken haar amper 10 jaar, we leerden mekaar kennen via de gespreksgroep voor borstkankerpatiënten, onze ziekte liep een beetje gelijk en we hadden heel snel een heel speciale band die nooit meer stuk ging. Ik zal haar heel erg missen, ook al waren de contacten de laatste tijd sporadisch en verliep een telefoongesprek traag en moeizaam. Lieve Stanzepanze, je was super! Een eer je vriendin te zijn geweest!

Nu krijg ik vast weer een aantal reacties van mensen die vinden dat ik dat soort verdriet zelf zoek, omdat ik die contacten heb met lotgenoten. Als ze dat vinden is dat maar zo, voor mij is dat zeer waardevol, je ogen sluiten verandert de situatie toch niet. 

Ook de vraag waarom ik blijf modereren op een forum voor borstkankerpatiënten, komt regelmatig terug. Waarom ik me ook nog eens roer in het leed van anderen, dat het op die manier toch nog moeilijker moet zijn om te vergeten…. Vergeten! Alsof dat zomaar gaat. Trouwens, dit is mijn manier, mogelijk niet de goede, het zij zo. Ik denk altijd dat, al kan ik maar 1 iemand, een heel klein beetje helpen in een moeilijke situatie (vb. net diagnose kanker gekregen, bijwerkingen van de behandeling, bang weer een uitslag afwachten…), dan is dat voor mij de moeite meer dan waard.

En dan de deugddoende reacties, ze zijn er niet vaak, maar het zijn opstekertjes. Zo kreeg ik vorige week nog een mailtje toegestuurd van een bezoeker van het forum, ik haal er 1 zinnetje uit, ze deed een heel verhaal en besloot met: “Waarom schrijf ik je dit? Jij bent één van die mensen die goed doen in het leven van een ander (in ieder geval in dat van mij)“.  Is dat niet mooi? Ik hoop het nog zeer lang te kunnen doen, liever dan dat ikzelf aan de deur moet gaan kloppen. Maar ik weet dat er dan ook mensen voor me zullen zijn om het me een tikkeltje lichter te maken.

En nu sluit ik dit K-doosje weer voor een tijdje, want wat de uitslag maandag ook weze, diezelfde dag vertrekken we naar Texas. Een weekje weg uit busy California en genieten van de natuur en de rust op de ranch. Yeehaaaa!!!!!!!!!!


PS nu ik A gezegd heb zal ik ook B zeggen en jullie volgende week zeker de uitslag meedelen. Dank voor de steun!

Even wat duidelijkheid bij het * van vorige mail.

Met regelmaat van de klok krijg ik de vraag van een bloglezer(es) hoe het met me gaat. Hoewel ik probeer zo weinig mogelijk over mijn gezondheid te schrijven op het blog, doet het me toch wat dat mensen daar bezorgd om zijn. Wel, het gaat redelijk goed, maar toch niet helemaal zorgeloos.

Om diegenen die ondertussen de pedalen zijn kwijtgeraakt wat bij te sturen, som ik hier in ’t kort wat feiten op:

   o    In januari dit jaar ineens verhoging van de tumormerkers. Grote paniek bij mij, niet zo bij de oncoloog.

 o    Februari weer toegenomen waarden en allerlei onderzoeken volgen, geen verdachte tumoren gevonden.

o    De verhoging blijft zich doorzetten, maar gaat (gelukkig) niet pijlsnel. Oncoloog heeft geen haast om medicatie te veranderen. Ik blijf me zorgen maken.

o    Begin juni wordt toch overgeschakeld op een ander medicijn, mede op aanraden van mijn oncoloog in Jette, waar ik in mei op consultatie ging.

o    Euforie bij de volgende controle in juli toen bleek dat er voor de eerste keer geen stijging was.

o    Weer een teleurstelling in augustus, forse stijging van de merkers. Besluit: de nieuwe medicatie slaat niet aan.

o    Eind augustus wordt gestart met een andere behandeling, spuiten dit keer (eerst om de 2 weken, nu nog om de maand).

o    Eind oktober is er nog niet het verhoopte resultaat. De oncoloog verzekerde me dat er nog geen haast was om al met chemo te beginnen en wil nog een maand de kat uit de boom kijken, want sluit niet uit dat deze behandeling toch nog kan aanslaan. Hoop doet leven.

Volgende spuit en bloedresultaat krijg ik nu maandag 23 november. En dan zijn er 3 mogelijkheden:

1.     Ik spring een gat in de lucht!

2.     De stijging is niet dramatisch: alles blijft volgens schema verlopen zoals vermeld in vorig postje.

3.     Teleurstellend resultaat en een zwaardere behandeling is dringend: we stellen alles in het werk om asap richting België te komen.

Ik zit echt niet in zak en as, wil zeker niet dramatisch klinken of meelij wekken, dat is het laatste wat ik wil. 2 slechte kaartjes heb ik getrokken in mijn leven, 2 keer kanker, maar die andere kaarten? Dat waren vooral veel azen en jokers! En ik hoop er nog een paar te trekken!
(Dat is dan ook de reden waarom ik me nooit ofte nimmer afvroeg: 'waarom ik?').

Dit heeft te maken met een aantal beslissingen die W maakte in functie van zijn job. Daar ga ik het hier niet over hebben, dat hoort niet op mijn blog. De beslissing is in juli al gemaakt, maar heel bewust heb ik alles een trap voorwaarts gegeven en het tot november weggeschopt vooraleer er echt serieus aan te beginnen denken. Was niet altijd even makkelijk, want dit ‘regelteefje’ wil liefst alles zo lang mogelijk vooraf op een rijtje hebben. Gelukkig eigenlijk dat we zoveel bezoekers hadden en ik er willens nillens niet kón aan beginnen.

Het plan was oorspronkelijk om hier eind december de boeken toe te doen, maar het wordt uiteindelijk eind januari. Als er tenminste op 23 november geen vervelende aap uit de mouw komt*. We hebben ook nog een tijdje met de gedachte gespeeld een rondreis te maken door de US met een camper, maar dat plan is definitief afgeblazen.

Sinds begin dit jaar hadden we hier met vrienden een skivakantie vastgelegd voor de 3^e week van januari 2010. We kijken daar al zo lang naar uit dat we ons vertrek daarom met een maand uitstellen, eind januari dus i.p.v. eind december.

Ondertussen hebben we nog een heel programma af te werken. Zo vertrekken we over een 10-tal dagen naar Texas, net als vorig jaar, om er Thanksgiving te vieren op de ranch. Ik kijk vooral uit mijn vriendin terug te zien.

Begin december zijn we terug in Irvine en dan moeten we zien al onze spullen te verkopen, zowat alles wat we hier kochten, van onze Ikea-meubelen tot alle elektrische apparaten, hier 110watt en dus waardeloos in Europa. Hoe ik dat allemaal voor mekaar ga krijgen, pfwww, geen idee…, Craigslist waarschijnlijk, waar ik eerder vlotjes mijn tuinstoelen verkocht. Zo’n soort Ebay, maar gratis.

Al ons keukengerei, potten en pannen, bestekken, tassen en borden, tapijten, schilderijen, decoratiespulletjes, lakens, handdoeken, fietsen… worden terug verscheept naar ginder. Dat zou in de loop van december de deur uitgaan in de hoop dat het begin februari in Mechelen arriveert.

Onze huishuur laten we eind december  aflopen, want het heeft uiteraard geen zin een leeg appartement nog een maand langer te huren. Onze huisraad pas in januari laten verschepen is ook geen goed idee want dan wordt het daar in Mechelen een maand langer kamperen. En als Murphy er zich deze keer weer mee bemoeit, zoals vorig jaar toen de container meer dan 3 maand onderweg bleef…, ik zal daar maar niet aan denken….

Daarna vertrekken we voor een weekje naar Michigan, bij W’s broer, waar we oudejaarsavond vieren met de hele familie.

Ons laatste uitje hier wordt dus de skivakantie in Utah, ergens in de buurt van Salt Lake City, van 17 tot 24 januari en daarna zeggen we California echt vaarwel.

Hmmm, zien jullie de grote gaten in het verhaal?

Eerste gat: hoe doen we het eind december als alles hier verkocht is en onze andere spullen in de container zitten? Ongeveer een week in een leeg appartement…. Het volgende gat is wat groter, nl. van ergens begin januari tot de 17^e,  met helemaal niks meer, zelfs geen leeg appartement, alleen nog onze koffers gevuld met kleren en wat zaken die we zelf zullen meebrengen naar België….

Gelukkig hebben we een paar heel goede vrienden die ons logement aanbieden, we hebben de keuze tussen logeren bij onze vrienden in Texas of hier in Newport Beach in het appartement van een vriend die een LAT-relatie heeft en het geen probleem vindt een paar weken bij zijn vriendin in te trekken.  

Edoch, zucht, zucht. Diepe zucht. Heel diepe zucht. Zowel omwille van die gaten als over mijn zorg hoe die verkoop zal verlopen, alle rompslomp om abonnementen op te zeggen, adresverandering, telefoon, gas, water… en nog een hele hoop, teveel om op te noemen en voorzeker ook een hele hoop zaken waar we nog niet aan gedacht hebben en nog moeten gebeuren.

W blijft daar ‘cool’ bij, ziet het allemaal wél zitten, alleen heeft hij het wat moeilijker dan ik met de gedachte terug te keren naar een grijs landje.

Enfin, ik zal dit postje maar eindigen, maar eerst…, pfwww, nog maar even een diepe zucht.

*daar geef ik in mijn volgend postje meer uitleg over, deze boterham is voor vandaag al dik genoeg.

En over de gevoelens die ik heb bij dit vertrek zal ik het later ook nog wel eens hebben, want het doet je buik toch weer kriebelen….

We hebben nog zoveel meer gezien, teveel om te tonen en te vertellen. De foto’s van plaatsen die W en ikzelf al eerder bezochten heb ik deze keer niet gepost, jullie hebben dat uitgebreid kunnen zien voor Las Vegas in mijn postjes van 25, 26 en 27 februari en die van San Diego vorig jaar op 22 september.

Van Highway 1 heb ik ook al vaker gepost en foto's gestuurd (november 2008), maar het is zo'n onvoorstelbaar mooie weg en iedere keer zo anders, ik krijg er nooit genoeg van. Ik kon dus niet weerstaan om hier nogmaals uitgebreid fotoverslag van te geven.

Ik hoop dat jullie er ook nog eens van kunnen genieten!

Bijlagen:
2009-10-21 Highway 1.wmv (8 MB)   

Deze selectie was weer heel moeilijk, want behalve dikke bomen is er in Yosemite ook nog wat anders te zien. De natuur is er zo onwezenlijk mooi! En de lucht kan van het mooiste 'postkaartenblauw' in geen tijd veranderen in een dreigende onweerslucht, met dikke grijze wolken..., kijk maar hoe prachtig.
En dan als kers op de taart kregen we eindelijk een beer te zien!

Enjoy!

Bijlagen:
2009-10-19 Yosemite1.wmv (8 MB)   

Wij genieten dit weekend van een extra uurtje, deze nacht hebben we de klok ook een uurtje teruggedraaid.

De Haloweeners kunnen er maar plezier van hebben gehad, een uur extra lol. Wij kregen dit jaar geen ‘trick or treat’-ers over de vloer. Gisteren waren we naar een shopping mall geweest en daar kregen we ruimschoots onze portie verklede kinderen en volwassenen te zien. Ze liepen gewoon in 'kostuum' te winkelen, zelfs het winkelpersoneel was verkleed.
Echt te gek allemaal, niet aan mij besteed. Het is net Aalsterse carnaval zoals we het gisteren zagen op tv. Hét onderwerp was de Swine flu, dit jaar waren politieke personages in de minderheid. Geen Bush-karikaturen, maar massa's dokters gewapend met flu shots  of met stethoscopen om vrouwenborsten te controleren naar aanleiding van de campagne breast cancer awareness.

De Mexicanen, in Orange County in grote getale aanwezig, herdenken deze dagen hun doden, beetje vergelijkbaar met onze Allerheiligen dus. Op 1 november worden de dode kinderen herdacht, op 2 november de overleden volwassenen.

En ja, om af te kikken van al dat bezoek van de vorige maanden hebben we dit weekend nog maar eens een logee gehad. Op onze terugweg langs de kustweg een 10-tal dagen geleden, zagen we op de parking van een restaurant een LUDO fiets staan, met drinkbus van kantelpoorten Feryn. Uiteraard had dit direct mijn broers aandacht getrokken en ja, bij die Belgische fiets hoorde een heuse Belg. Hij vertelde dat hij in Vancouver met de fiets was vertrokken en helemaal langs de kustweg tot Mexico zou rijden. Met heel weinig bagage en helemaal in zijn dooie eentje. Meestal sliep hij in een tentje, dus nodigden we hem uit om te stoppen in Irvine en eens in een echt bed te komen slapen.

Hij liet het zich geen 2 keer zeggen en deze vrijdag stond hij aan de deur. Niet zonder hindernissen echter. Hij zou tussen 5 en 6 arriveren. Wij hadden een flesje koud gezet, een voorgerechtje stond klaar en alle voorbereiding was gedaan voor de pastaschotel, want dat was wat een fietser nodig had, een bord koolhydraten. Om 7u echter nog geen teken van de fietser. Zijn telefoon bleef onbeantwoord.  Mogelijke scenario’s:

·         hij is van de weg gereden

·         hij heeft geen manieren

·         platte batterij en fietspech

Het was gelukkig het laatste. Om 8u -we verwachtten hem ondertussen niet meer- net ons voorafje binnen en de eerste gulzige happen gezet in de pasta als de bel gaat. Y excuseerde zich honderduit,  hij was een paar keer platgereden, in het donker de weg kwijtgeraakt, wou geen tijd verliezen om ergens zijn batterij op te laden….

  
’s Ochtends van zijn vertrek heeft W hem nog een stevige pan eieren gebakken en wuifden we hem uit om 10:30 (en niet om 9u zoals hij gepland had). Met lood in de schoenen (of was het maar een indruk van ons?) zette hij zijn weg verder richting Mexico via San Diego.
‘Hoe sterk is de eenzame fietser…’.

Bonne route Y, we vonden je echt een fijne gast om in huis te hebben!

 
And now..., it's time to catch up with our American friends again!

We zijn nog steeds ‘on the road’.

We hebben net 2 dagen in Yosemite rondgetoerd en momenteel overnachten we in Carmel-by-the-Sea. Morgen rijden we langsheen de kustweg richting Irvine. Maar daar doen we zeker nog 2 dagen over, we plannen om vrijdag terug thuis te zijn.

Yosemite was werkelijk magnifiek! Wat een kleurenpracht! Even dreigden de weergoden weer roet in ’t eten te gooien toen het gisterenmiddag begon water te gieten. Gelukkig was het zonnetje vanochtend weer van de partij en rook alles zo heerlijk groen. Mijn broer kon eindelijk ‘zijn’ dikke bomen in real zien en wij waren blij de langgehoopte beer te kunnen spotten.

 
Ook ons bezoek aan San Diego, La Jolla en Del Mar vorige week vielen enorm in de smaak van onze reisgenoten. Totaal anders dan de parkbezoeken. Old Town San Diego was een schot in de roos. Mogelijk herinneren jullie nog mijn enthousiasme (zie mijn postje van 22-9-2008), dat was deze keer niet minder.

Uitgebreider verslag met foto’s volgt uiteraard nog, maar voorlopig laat ik het hierbij, mijn ogen vallen zowat dicht. Het onregelmatige leven van de laatste weken begint te wegen. Dus wordt het volgende week genieten van… rust.  

Maandag dus naar Las Vegas. Inderdaad J*, niets voor mijn broer! Terwijl C haar mond openviel van verwondering had F het over de immens grote kranen tussen de buildings, het asfalt dat van zo’n goede kwaliteit was…, we kregen er zowaar de slappe lach van. Echt geen city-boy. Na een uurtje of 4 hielden we het daar voor bekeken en reden richting Death Valley. We vonden een mooi hotel voor heel weinig geld in de volgende gokstad.

’s Avonds bereidden we onze reisgenoten voor op de tocht door Death Valley: lichte kleren, zowel qua materiaal als qua kleur, insmeren met crème met hoge protectiefactor, hoofdbescherming, veel water met massa’s ijs meenemen, enz. enz..

De zon scheen al heel vroeg onze kamer binnen, maar voor we vertrokken was ze ook al weer verdwenen. Eerste stop was Zabriski Point, prachtig zicht op de Badlands, maar dikke wolken in alle schakeringen van grijs hingen boven het landschap, er stond een strakke wind en we waren blij dat onze dikke sweatshirts binnen handbereik lagen om over onze witte T-shirts te trekken. Machtig mooi en voor ons totaal anders dan toen we in ’92 door deze woestijn reden. Toen moesten we onze airco in de auto uitzetten om de motor niet te oververhitten, ’s nachts sliepen we niet omdat het verzengend heet bleef in de kamer terwijl de airco luid op volle toeren draaide.

’s Middags haalden we onze picknick boven, onze boterhammekes waaiden bijna uit onze handen. Nadien deden we een wandelingetje in de duinen, eindelijk in T-shirt. Nog bij benadering geen woestijntemperaturen, maar toch aangenaam warm, edoch, nog steeds onder een prachtig donker hemeldek en… er vielen zowaar een paar minuscule druppeltjes regen die we snel op foto vastlegden. 

Daarna nog even een plasstop. In de toiletten sprak ik met een ‘Breton’, hij verstond geen gebenedijd woord Engels, maar vertelde me in ’t Frans dat het sneeuwde in Yosemite en er wegen waren afgesloten. Terug in de auto deed ik lachend het verhaal van die Fransman die waarschijnlijk geen jota verstaan had van wat de Park Rangers hem gezegd hadden.

We tikten Yosemite Park in, maar die verdomde GPS stuurde ons in een grote boog van meer dan 400 miles naar een andere ingang van het Park, terwijl we er op minder dan 100 km vandaan waren. Opnieuw geprobeerd, maar die GPS bleef het verdommen ons naar de juiste ingang te leiden. Ondertussen was het serieus beginnen regenen. We stopten in een Visitor Center en algauw bleek dat de Breton de rangers héél goed begrepen had en onze GPS niet zó verdomd was want de wegeninfo correct had opgepikt, de ingang van het park aan die kant was wel degelijk afgesloten wegens hevige sneeuwval.

We lieten ons door een beetje regen of sneeuw niet afschrikken en besloten eensgezind de grote omweg te maken. Het regende pijpenstelen en de wind blies ons bijna van de baan. Een 50-tal miles verder zagen we uit de andere richting een auto met minstens 10 cm sneeuw op het dak…, en nog één en… nog één…. We twijfelden toch even of we rechtsomkeer zouden maken, maar nee, we reden dapper verder want mijn broer zat al dagen te popelen om de sequoia’s te zien, tot… we een lichtsignalisatie zagen waarop stond: snow chains required within 14 miles.

Het was toen ongeveer 17u en beteuterd maakten we rechtsomkeer richting Irvine waar we rond 23u arriveerden en onszelf nog trakteerden op een lekkere mojito, die hadden we dubbel en dik verdiend na 6 uur rijden door regen en wind.

Morgen vertrekken we terug voor een paar dagen, zuidwaarts dit keer, Temecula, San Diego, La Jolla….  En als de weersvoorspellingen goed zijn wagen we het maandag weer om het laatste deel van onze geplande trip verder te zetten, Yosemite Park, Frisco en lang de kustweg terug.

Wordt vervolgd dus.

We zijn ondertussen al dag 4 van onze reis. Donderdag vertrokken we en reden in één ruk tot Williams, een plaatsje vlakbij de Grand Canyon. Veel meer dan even het toeristisch straatje op en af zat er niet meer in. Om 8u lagen we al te slapen.

Vrijdagochtend vroeg naar de Canyon, mijn broers adem stokte even toen we bij het eerste view point parkeerden. Echt waar, hij zat achter me en ik hoorde werkelijk dat hij even moest slikken. Het is dan ook wel letterlijk adembenemend mooi. Die avond weer om 8u op één oor en gisteren bezochten we Bryce Canyon. Totaal anders, maar zo niet nóg mooier. Het park op zich is minder groot en al rond 4u in de namiddag vonden we een schitterende plek, vlakbij Zion National Park, waar we nu logeren in… een heuse blokhut. Zion is ook niet zo groot en dat bezochten we deze ochtend.

Uitgebreid verslag ga ik (nog) niet uitbrengen, want we hebben zoveel te zien en te doen en… te rusten natuurlijk. Dat laatste doen we trouwens vandaag, want ik voelde gisteravond dat het niet snor meer zat, bobijntje af. Maar onze uiterst luxueuze blokhut, met prachtig zicht en heel rustig gelegen, leent zich daar uitstekend toe. Jammer genoeg heb ik hier geen internetverbinding, dus straks ga ik dit even doorsturen aan het onthaal.

Morgen rijden we richting Vegas en van daar naar Death Valley.

Tot…? Geen idee!!!

Het fotoverslag volgt uiteraard later.

Zondagnamiddag arriveerden onze bezoekers op LAX, luchthaven van Los Angeles dus. Het vliegtuig had een halfuurtje vertraging, maar voor de rest was alles perfect verlopen. Heel gelukkig om eindelijk hier te zijn en allebei zagen ze er zo fris als een jong hoentje uit (hmmm, nu ja...).

We hebben ze nog een korte ‘rondleiding’ gegeven in The Village, een glaasje bubbels gedronken, gegeten en nog heel veel verteld (op mijn broer staat geen UIT-knop). Daarna moe en voldaan in bed.

Gisteren, terwijl ik nog in de badkamer was en W naar de fitness, ging mijn broer al op stap en was de Starbucks al eens gaan uittesten. Een ervaring op zich, want –in tegenstelling tot bij ons, waar een koffie een koffie is- is dat hier even anders, warm of koud, espresso (1, 2 of 3 shots / short or long pulls), American coffee (3 maten), met of zonder cream (gewoon of opgeklopt / vol, lowfat of no-fat)… en ga zo nog maar even door. Hij was daar compleet de pedalen verloren. Een mens zou al van minder, maar wachten kon hij niet want hij is zo gretig om hier zoveel mogelijk te zien en te doen, geen houden aan.

In tegenstelling tot het ‘jong volk’ hebben ‘de oudjes’ helemaal geen last van jetlag. Gisteren zijn we dus al wat gaan shoppen, de omgeving wat verkennen en ’s avonds naar een Mexicaans restaurant hier aan de overkant. Nadien nog wat gaan snuisteren in de winkels en dan kregen ze (oef) eindelijk J hun klopje. Mijn broers UIT-knop echter bleef zoek. Nu zijn ze alweer de deur uit, mijn brood zit in de oven en deze namiddag gaan we mogelijk naar The Great Park, (klik om meer te zien) hier een 4-tal kilometer vandaan.

Tijdens de oorlog was het een legerluchthaven. Ondertussen, na een jarenlange politieke strijd en gehakketak, hebben ze prachtige plannen om het hele gebied (meer dan 2 X de grootte van Central Park in New York) aan te leggen als park, met plaats voor sportvelden, botanische tuinen, cultuurcentrum, podia, aanleg natuurgebied met herstel van de Canyon en wildlife en… natuurlijk een Veterans Memorial.

Momenteel is dat allemaal nog toekomstmuziek, slechts een heel klein stukje van al die plannen is al verwezenlijkt, maar je kan nu al dagelijks met een ballon de lucht in, wat we straks zullen uittesten. Zodoende krijgen we een mooi overzicht van de hele streek hier en is het meteen ook interessant voor onze bezoekers om zich sneller helemaal te kunnen oriënteren.

Met het weer hebben ze minder geluk, want het is hier al een paar dagen echt frisjes.

Waarschijnlijk vertrekken we donderdag op onze trip en post ik gedurende die tijd niet. Enfin, dat zie ik nog wel, want… beetje blogverslaafd als ik ben probeer ik mogelijk toch af en toe een teken van leven te geven.

Het leven kabbelt hier rustig verder, de seizoenen wisselen hier ook, we voelen dat de herfst stilaan een feit wordt. Vorige dagen waren redelijk fris, tussen de 22° en de 25°, met vandaag en morgen weer een paar uitschieters van boven de 30°. Toch voel je heel goed dat de zomer ook hier voorbij is.

Het water van het zwembad koelt ’s nachts af en het duurt tot de middag vooraleer het een beetje opgewarmd is, doordat de zon lager staat en de schaduwen dus veel groter. Een deken is nog niet nodig ’s nachts, maar tegen de ochtend trekken we de lakens toch wat hoger op en kruipen we wat dichter tegen elkaar.

Ik denk dat ik het al eerder gezegd heb, dat we weer in blijde verwachting zijn, dit keer van de komst van mijn broer en schoonzus a.s. zondag.
En van aankondigingen gesproken en ook omdat ik verder niet veel te schrijven heb, kopieer ik er hierbij een paar (geboorte, huwelijk…), zoals die hier in de krant verschijnen. Gewoon omdat ik het zelf zo ongelooflijk vind die ellenlange litanieën. Jullie hoeven dit echt niet helemaal te lezen (ik zou het ook niet doen), maar ik vond dit echt wel grappig en oh zo Amerikaans, dat ik dit even wou tonen.

En mogelijk bestaat het daar ook, net als ‘fake gras spuiten’, maar dan lees ik het wel in de reacties. Alleszins, ik heb het nooit gezien in België.

Birth Announcements

Natalie Alexis Zul

We prais God for Natalie Alexis Zul, born We. September 8, 2009 at Kaiser Permanente in Irvine, CA. Natalie was awakened at 11:28 a.m. weighing 9 lbs. 1 oz. and strectching to 19.68 inches. Her arrival is celebrated by her entire family and most especially her parents, Valerie an Sergio and het 4 year older brother Nicholas. We thank you Lord Jesus, for this precious child. May she and all her family honor you all her life.

Obituaries

Engagements

Mr. and Mrs. Peter Yost of Herndon and Mr. and Mrs. Eugene Rodgers of Midlothian, Va., announce the engagement of their children, Adam Yost and Catherine Rodgers.

The future groom, a graduate of Herndon High School, holds a Bachelor’s degree in English from James Madison University. He works as a video editor at Rhed Pixel in Falls Church and expects to graduate from the American University this spring with a Master’s degree in film and video studies.

The bride-to-be, a graduate of Midlothian High School in Midlothian, holds Bachelor’s degrees in French and international affairs from James Madison University. She works at the Center for Applied Linguistics in Washington, D.C., and expects to graduate from Georgetown University this spring with a Master’s degree in applied linguistics. The couple plans a May 2010 wedding in Richmond.

We vonden dat jammer, zo’n groot oppervlak met droge zandgrond, triest kleurtje. Ze hebben er wel een aantal heuveltjes aangelegd en iets dat lijkt op wegen, mogelijk om een beetje afwisseling in het landschap te creëren, maar het bleef een triest zicht. Tot gisteren…, we konden even onze ogen niet geloven, een groot deel van dat braakliggend stuk was ineens helemaal bedekt met gras!!! Tot we wat beter keken en een man zagen met een spuit die gewoon bezig was alles groen te spuiten!!! Give me a break dude, kan het nog faker? Wie weet, misschien spuiten ze er straks nog een koe en bloemetjes in. Enfin, voor mij niet gelaten, want zodoende is al het stof geblust en van hieruit is het echt wel een pak mooier. Ideetje misschien voor het dak van onze buur in Mechelen, nu bedekt met zwarte roofing…?

De vorige 3 dagen waren hot hotter hotst, Santa Ana blies weer haar hete adem uit. Telkens in de namiddag, schitterend in de voormiddag met aangename temperaturen en geen wind. Maar heel onaangenaam in de namiddag, als een haardroger die in je gezicht blaast. Vandaag eindelijk terug normaal en de komende dagen koelt het nog wat meer af.

Ik zag op mijn blog dat ik vorig jaar pas 14 oktober mijn eerste verslagje postte over Santana. Mogelijk was de wind er toen ook al eerder, maar had ik nog geen vermoeden dat het de rustige aankondigers waren van ‘ons Ana’ die vanaf dan regelmatig eens op bezoek zou komen. Voorlopig dus voorlopig nog geen red flag alarms.

foto van het internet

De kinders zijn vertrokken, deze ochtend om 4:30 bracht W hen naar Los Angeles. Ik had nog voorgesteld om de avond voordien al naar LA te rijden, samen daar nog wat leuks te doen en hun dan in een hotelletje af te zetten. ’s Ochtends konden ze dan met de hotelshuttle naar de luchthaven zodat zij wat langer konden slapen en –eerlijk- ook om te vermijden dat W op dat onchristelijk uur 2 keer over en weer het spitsuur van en naar LA moest trotseren.

Maar ze bleven liever hier nog een nacht, dus bracht W hen deze ochtend weg, terwijl ik nog lekker lag te slapen, hij is toch zo’n schat.

Hier is ondertussen alles al opgeruimd, ge-spic&span-d, geschrobd, lakens en handdoeken gewassen…. Onze B&B is terug zo goed als in orde voor onze volgende gasten die over een 10-tal dagen arriveren, mijn broer en schoonzus.

Aha, niet dat de jongelui het zo vuil maakten, maar tijdens de 3 weken van hun verblijf hebben we zelf eigenlijk maar heel oppervlakkig gekuist. Mijn vader zou gezegd hebben met het vel van een zwarte pens. Vandaag werd zowaar de tandenborstel nog eens bovengehaald. Ogenschijnlijk leek alles proper, maar oh wee, je mocht vooral niets van plaats verzetten…. Komt daarbij nog dat we hier toch extra wat stof hebben door de werkzaamheden aan de overkant. Daar komt het einde stilaan in zicht, want vandaag is alles van grijs ineens groen geworden, grote grasmatten werden uitgerold. Dit lost vast al een groot stofprobleem op en… het uitzicht wordt van langsom mooier.

Of het nu stiller en rustiger is in huis? Toch niet, veel babbelen deden ze niet en we waren heel verwonderd dat zo’n jonge mensen ’s avonds niet stonden te popelen om op stap te gaan. Vrienden hadden al voorgesteld om een beurtrol op te zetten, om hun laat of “vroeg” ergens te gaan ophalen, maar liefst van al hingen ze ’s avonds gewoon godzalig in de sofa, samen met ons naar TV te kijken. De uitstappen deden we samen en de dagen dat we hier bleven profiteerden ze van alle faciliteiten in het domein en zagen we ze enkel voor lunch en diner.

Nee hoor, het zijn geen Redbull kids, al zouden ze het drankje vandaag best kunnen gebruiken, want pas woensdagochtend 7:30 plaatselijke tijd, arriveren ze op Zaventem. Bon courage mes enfants!

Ik hoop dat ze aan hun verblijf hier goede herinneringen overhouden en dat ze zich goed geamuseerd hebben. Wij hebben alleszins alles gedaan wat we konden om het hun naar hun zin te maken. Hopelijk zijn we daar dan ook in geslaagd.

Ik had het er al eens eerder over, ANTS!!! Het wordt een ‘never ending story’.

In het huis was het vooral de tuin die geteisterd werd door hele invasies van mieren. We hebben ze wel eens een paar keer in de keuken gehad, waar ik ze met wat natuurlijke hulpmiddeltjes op afstand kon houden. Heel vervelend, maar alles beter dan muggen en vliegen die elke dag weer opnieuw opduiken.

Hier, op 4 hoog, meende ik niet met mieren te moeten afrekenen. Edoch, al na een paar weken doken de bezoekers op in de badkamer, even gespoten, mijn koperen staafje bovengehaald en tegen de plint gelegd… geen mier meer te bespeuren. Een aantal weken later, zelfde verhaal in de andere badkamer. Maar oef, geen mieren in de keuken…, tot een maand later er plots een hele colonne mieren boven op de keukenkastjes in grote getale hun weg naar beneden baanden. We betrapten de snoodaards gelukkig voor ze de eetwaren ontdekten, snel barricaderen met het koperen staafje en de massa’s citroendetergens was de boodschap.

Daar lieten ze zich duidelijk niet door afschrikken, gezwind stapten ze over de hindernissen. Dus even niet ’groen denken’ en de grove middelen bovengehaald, zo en van die stationnetjes geplaatst die gevuld zijn met gif dat ze meenemen naar hun nest. Op geen tijd hadden onze mieren ook de mieren van de buren op de hoogte gebracht dat we hier wat lekkers op de kast liggen hadden en de invasie was compleet, 2 brede snelwegen zwart van de mieren .

I completely freaked out, om het op z’n Amerikaans te zeggen. W ontzegde me de toegang tot de keuken en ik werd gevraagd geduld te oefenen tot ’s anderendaags vooraleer ze met de spuitbus te lijf te gaan. En gelukkig, ’s anderendaags was ‘operation ants accomplished’.  Nog een enkele moedige strijder strompelde over het slagveld, maar verder geen levende ziel (mier) meer te bespeuren.

Ze vonden later ook nog de weg op het terras naar het zoete stroopje van de kolibrietjes en met pijn in het hart haalde ik de feeders weg en daarmee meteen ook de vrolijke birdies.

Deze week zei mijn nichtje dat ze hier nog maar een paar hummingbirds gezien had in tegenstelling tot wat ik eerder op mijn blog schreef. Harde bewijzen wou ik leveren en haalde terug de feeders boven. Tegen de middag zat er al een eenzaam vogeltje van het suikerwater te slurpen. Binnen de kortste tijd zou het hier weer een vrolijke bedrijvigheid zijn van gulzige hummies.

En een bedrijvigheid werd het, zij het geen vrolijke. Toen ik even later op één oor lag voor mijn middagdutje hoorde ik: “…hebben inderdaad hun weg gevonden naar…”.  Helaas waren de mieren de hummies net een stapje voor.

Feeders terug opgeborgen en spuitbus weer in de aanslag. S#%&! Einde hummingbird story. J&W zullen het moeten doen met de fotootjes.