De kinders zijn vertrokken, deze ochtend om 4:30 bracht W hen naar Los Angeles. Ik had nog voorgesteld om de avond voordien al naar LA te rijden, samen daar nog wat leuks te doen en hun dan in een hotelletje af te zetten. ’s Ochtends konden ze dan met de hotelshuttle naar de luchthaven zodat zij wat langer konden slapen en –eerlijk- ook om te vermijden dat W op dat onchristelijk uur 2 keer over en weer het spitsuur van en naar LA moest trotseren.

Maar ze bleven liever hier nog een nacht, dus bracht W hen deze ochtend weg, terwijl ik nog lekker lag te slapen, hij is toch zo’n schat.

Hier is ondertussen alles al opgeruimd, ge-spic&span-d, geschrobd, lakens en handdoeken gewassen…. Onze B&B is terug zo goed als in orde voor onze volgende gasten die over een 10-tal dagen arriveren, mijn broer en schoonzus.

Aha, niet dat de jongelui het zo vuil maakten, maar tijdens de 3 weken van hun verblijf hebben we zelf eigenlijk maar heel oppervlakkig gekuist. Mijn vader zou gezegd hebben met het vel van een zwarte pens. Vandaag werd zowaar de tandenborstel nog eens bovengehaald. Ogenschijnlijk leek alles proper, maar oh wee, je mocht vooral niets van plaats verzetten…. Komt daarbij nog dat we hier toch extra wat stof hebben door de werkzaamheden aan de overkant. Daar komt het einde stilaan in zicht, want vandaag is alles van grijs ineens groen geworden, grote grasmatten werden uitgerold. Dit lost vast al een groot stofprobleem op en… het uitzicht wordt van langsom mooier.

Of het nu stiller en rustiger is in huis? Toch niet, veel babbelen deden ze niet en we waren heel verwonderd dat zo’n jonge mensen ’s avonds niet stonden te popelen om op stap te gaan. Vrienden hadden al voorgesteld om een beurtrol op te zetten, om hun laat of “vroeg” ergens te gaan ophalen, maar liefst van al hingen ze ’s avonds gewoon godzalig in de sofa, samen met ons naar TV te kijken. De uitstappen deden we samen en de dagen dat we hier bleven profiteerden ze van alle faciliteiten in het domein en zagen we ze enkel voor lunch en diner.

Nee hoor, het zijn geen Redbull kids, al zouden ze het drankje vandaag best kunnen gebruiken, want pas woensdagochtend 7:30 plaatselijke tijd, arriveren ze op Zaventem. Bon courage mes enfants!

Ik hoop dat ze aan hun verblijf hier goede herinneringen overhouden en dat ze zich goed geamuseerd hebben. Wij hebben alleszins alles gedaan wat we konden om het hun naar hun zin te maken. Hopelijk zijn we daar dan ook in geslaagd.

Ik had het er al eens eerder over, ANTS!!! Het wordt een ‘never ending story’.

In het huis was het vooral de tuin die geteisterd werd door hele invasies van mieren. We hebben ze wel eens een paar keer in de keuken gehad, waar ik ze met wat natuurlijke hulpmiddeltjes op afstand kon houden. Heel vervelend, maar alles beter dan muggen en vliegen die elke dag weer opnieuw opduiken.

Hier, op 4 hoog, meende ik niet met mieren te moeten afrekenen. Edoch, al na een paar weken doken de bezoekers op in de badkamer, even gespoten, mijn koperen staafje bovengehaald en tegen de plint gelegd… geen mier meer te bespeuren. Een aantal weken later, zelfde verhaal in de andere badkamer. Maar oef, geen mieren in de keuken…, tot een maand later er plots een hele colonne mieren boven op de keukenkastjes in grote getale hun weg naar beneden baanden. We betrapten de snoodaards gelukkig voor ze de eetwaren ontdekten, snel barricaderen met het koperen staafje en de massa’s citroendetergens was de boodschap.

Daar lieten ze zich duidelijk niet door afschrikken, gezwind stapten ze over de hindernissen. Dus even niet ’groen denken’ en de grove middelen bovengehaald, zo en van die stationnetjes geplaatst die gevuld zijn met gif dat ze meenemen naar hun nest. Op geen tijd hadden onze mieren ook de mieren van de buren op de hoogte gebracht dat we hier wat lekkers op de kast liggen hadden en de invasie was compleet, 2 brede snelwegen zwart van de mieren .

I completely freaked out, om het op z’n Amerikaans te zeggen. W ontzegde me de toegang tot de keuken en ik werd gevraagd geduld te oefenen tot ’s anderendaags vooraleer ze met de spuitbus te lijf te gaan. En gelukkig, ’s anderendaags was ‘operation ants accomplished’.  Nog een enkele moedige strijder strompelde over het slagveld, maar verder geen levende ziel (mier) meer te bespeuren.

Ze vonden later ook nog de weg op het terras naar het zoete stroopje van de kolibrietjes en met pijn in het hart haalde ik de feeders weg en daarmee meteen ook de vrolijke birdies.

Deze week zei mijn nichtje dat ze hier nog maar een paar hummingbirds gezien had in tegenstelling tot wat ik eerder op mijn blog schreef. Harde bewijzen wou ik leveren en haalde terug de feeders boven. Tegen de middag zat er al een eenzaam vogeltje van het suikerwater te slurpen. Binnen de kortste tijd zou het hier weer een vrolijke bedrijvigheid zijn van gulzige hummies.

En een bedrijvigheid werd het, zij het geen vrolijke. Toen ik even later op één oor lag voor mijn middagdutje hoorde ik: “…hebben inderdaad hun weg gevonden naar…”.  Helaas waren de mieren de hummies net een stapje voor.

Feeders terug opgeborgen en spuitbus weer in de aanslag. S#%&! Einde hummingbird story. J&W zullen het moeten doen met de fotootjes.

   
Ons kinders zijn nog steeds op rondreis en alles verloopt volgens hun schema. Ze hebben blijkbaar geen raad of advies nodig en ik heb me een tijdje zorgen gemaakt om niets.

Ik had hun een GSM meegegeven, zodat ze ons konden bellen als er iets was of om nine one one te bellen mocht er iets gebeuren of als ze zich bedreigd zouden voelen of zo. Dat is mijn overbezorgde ik, die ook altijd rekening houdt met ‘worst case scenario’. Onnozel natuurlijk, want zelf heb ik me nooit eerder ergens zo veilig gevoeld als hier.

Zondagavond kregen we J aan de lijn, een klein flauw stemmetje verzekerde ons dat het leuk was, dat alles vlot verliep, dat ze mooie dingen zagen, alles netjes op schema…. Maar ze voelde zich gewoon wat misselijk, zo zei ze.

We wensten hun nog veel plezier verder, sloot af en ik begon mezelf op te pieren: zou er meer aan de hand zijn? Toen ik haar terugbelde stond de GSM uit. De volgende dagen liet dat telefoontje me niet los en beeldde me vanalles in....

Gisteren belde ze terug, ze waren onderweg naar San Francisco en hadden net Yosemite Park verlaten, vonden het heel mooi en hadden zelfs een moeder beer met haar jongen gezien hadden…. Ze klonk heel vrolijk en enthousiast, Vegas, de Grand Canyon, Death Valley…, ze werkten hun lijstje keurig af.

Oef, zondag was dus maar een momentopname geweest van een meisje dat zich eventjes rot voelde nadat ze veel te vette donuts had gegeten.

Voor San Francisco heb ik dan gauw nog een hotel geboekt via het internet vermits ze geen laptop mee hebben. Maar eigenlijk hebben ze deze mère poule echt voor niks nodig en redden ze het helemaal zelf. Het is een stel volwassen jongeren die stevig in hun schoenen staan.

Ik maak me de bedenking dat de kinderen die ik niet heb van geluk mogen spreken, zo’n over-beschermende betuttelende moeder is geen cadeau. Als je daarbij bedenkt dat ik het zelf nooit nodig vond even een belletje te geven naar huis als ik op vakantie ging of zo…. Shame on me….

PS foto van het internet

Dinsdag is mijn nichtje dus aangekomen, samen met haar vriend. Ze zagen er doodmoe uit bij hun aankomst, maar zeer blij.

De bedoeling wat hier een kleine 3 weken te blijven, woensdag echter hebben ze al besloten hun verblijf met een weekje te verlengen. Het doet ons plezier natuurlijk, want dat bewijst dat het hun al direct enorm meeviel.

Gisteren hebben we samen Joshua Tree bezocht en deze ochtend zijn ze met een huurauto vertrokken voor een rondtrip van een week. Wij hebben hun de les gespeld als overbezorgde ouders aan kleine kinderen doen. De jetlag slaat nl. keihard toe, naarmate de dag vordert zie je hun oogjes steeds kleiner worden. Ik hoop dat ze tijdig stoppen en een break inlassen als dat manneke met zijn hamerke toeslaat.

En voilà, nu weten we ook eens hoe het voelt als je kinderen alleen op avontuur gaan…. Weer een ervaring rijker.

Ondertussen is het nog steeds bloedheet hier en het blijft zeker nog een paar dagen zo. Wij slapen al 3 nachten met de airco aan. Gisteren is de temperatuur hier tot bijna 40° gestegen, in het park was het vaak zelfs nog hoger. Klein bier is dat waarschijnlijk voor jullie daar, na die tropische Belgische zomer.

Ben benieuwd hoe ‘ons’ kids het zullen doen en kijk nu al uit naar de verhalen over hun rondtrip.

 
The Irvine Company zit niet stil ondanks de economische crisis, of tenminste toch niet voor lang. Toen we het appartement hier huurden waren ze hier aan de overkant een nieuw complex aan ’t zetten, The Park at Spectrum. Een beetje gelijkaardig met The Village at Spectrum, waar wij wonen. Edoch, behalve alle faciliteiten van de village, komt er ook nog een heus park en alles wordt nóg groter en grootser.

Wij vielen op het hoekappartement hier, we kozen speciaal voor een buitenkant om niet gehinderd te worden van eventueel lawaai aan het zwembad. Aan de overkant stond alles in de steigers, we vreesden voor lawaai, maar de lepe Ashley van het verhuurbureau verzekerde ons dat de bouwwerken stillagen voor een lange tijd en dat voorlopig enkel het park verder zou aangelegd worden, gezien de slechte economische tijd. Super dus, voor het mooie uitzicht op het park wilden we eerst wel even in stof en lawaai zitten.

Een paar weken nadat we hier introkken, om 5u30 in de ochtend schrikken we wakker van het gebulder van een zware truck, 5 minuten later nog een en 5 minuten later nog…. Raam toe en verder slapen. Volgende ochtend om 6u30, zelfde gebulder en bij het opstaan lijkt het aan de overkant wel een mierennest van werklieden, staan er 2 rijen van 6 toiletten en voilà, ons appartement met zicht op park is er eentje met zicht op een werf. Trouble in paradise baby...

De Irvine Company is dus terug in de startblokken geschoten en volop bezig met de afwerking van het complex. Nu moet ik zeggen dat het wel vooruit gaat en blijkbaar zouden de grote werken eind september afgerond zijn en blijft enkel de binnenafwerking. Oef.

Ze pakken het hier serieus aan, zoveel is zeker. Zo kregen we een 10-tal dagen geleden een berichtje dat ’s zaterdags de airco geleverd zou worden, met een helikopter alstublieft! En inderdaad, ’s ochtends werden eerst de straten en de werf natgespoten tegen het opwaaiend stof. Nadien kregen we een knap staaltje vliegkunst te zien, eentje om ‘U’ tegen te zeggen. We waren zinnens het huis uit te vluchten zodra de chopper er aankwam, maar waren zo onder de indruk van de efficiëntie van de piloot dat we eerst met open mond –het stof was toch geblust- bleven kijken en een paar fotootjes namen. In een minimum van tijd was de klus geklaard en stonden de AC’s netjes op de terrassen van de gebouwen.

Ondertussen begint the vue vorm te krijgen, het park is aangelegd, gras, palmbomen, bloemen... en ’s avonds branden de lichtjes al. Het einde van een ‘luide’ periode is eindelijk in zicht. Nog eens… oef!

Terug van een mooi tripje naar Frisco. De weg is lang en eentonig, ongeveer 680km via Highway 5. Je kan ook via Highway 101, zoals we deden in november vorig jaar (zie postjes van 25-11-2008), prachtige route, maar een stuk meer kilometers en vooral veel langer in tijd.

De lezertjes van het eerste uur weten waarom mijn blog Frisco noemt, maar dat bleek niet voor iedereen het geval. Oorspronkelijk zouden we inderdaad in de buurt van San Francisco gaan wonen, een van de redenen trouwens dat ik zo makkelijk gewonnen was voor de move. Later bleek Irvine om een aantal redenen praktischer te zijn. Teleurgesteld was ik, dat wel, maar toen zat terugkrabbelen er niet echt meer in.
Mijn Frisco-blog was ondertussen een feit, al leek het toen meer een soort dagboek voor mezelf. Vrienden en familie waren nog niet op de hoogte, de onderhandelingen verliepen met horten en stoten en ik zat in een emotionele rollercoaster, blij en toch ook triest, schuldgevoelens t.o.v. onze ouders, angst over mijn gezondheid en de zorgverstrekking in een ander ziekenhuis, mijn eigen vertrouwde oncoloog inruilen voor een Amerikaanse dokter….

Maar, genoeg over die spannende tijd.
We waren dus een paar dagen in San Francisco en hebben genoten, van de sfeer op de Cable Cars, de mooie winkels, leuke restaurantjes, Fisherman’s Warf waar het altijd bruist, een Irisch coffee in het World famous Buena Vista café *, een uitstapje naar Tiburon met onze vrienden, kuieren door drukke straten of in rustige buurten, maar altijd steil, zij het nu bergop of bergaf, sterke kuiten kweek je daar. De Golden Gate bridge die ons altijd zo goed gezind is, want meestal hangt er een dikke sluier mist over en is ze nauwelijks te zien. Het was ons 4e bezoekje en iedere keer kregen we haar te zien. De mist kregen we ook te zien, maar hing gelukkig niet laag.
En geloof het of niet, zelfs van de kou heb ik genoten (W minder), eindelijk terug eens echte kleren aan je lijf en gesloten schoenen, buiten komen en snel terug binnen om eerst een extra trui aantrekken…, heerlijk!
♪♪ If you’re going to San Francisco... ♪♪ Be sure to wear some flowers in your hair… ♪♪. Die flowers zijn niet echt een noodzaak, maar een warme sweater zeer zeker! Frisco is echt super!!! Staat in de top 5 van mijn favoriete steden.
Ik las ergens een quote van Marc Twain (Amerikaans schrijver en humorist): The coldest winter I ever  spent was a summer in San Francisco. Dan weet je het wel zeker?

Veel foto’s heb ik niet genomen deze keer, gewoon relax met mijn kleine toestelletje in mijn handtas op stap. Is ’t eraan te zien?

Hier is het ondertussen heet geworden, na de zachte zomermaanden van rond de 26° schommelt de temperatuur nu rond de 100° Farenheit, zo’n 38° Celsius. Veel te warm dus. Gelukkig hebben we overal airco, maar van mij mag het terug wat minder.

*dit ‘zalige’ geluid bij het openen van de Buena Vista website is dat van de Cable Cars en vermits ons hotel vlakbij de sporen lag konden we daar een hele nacht van ‘genieten” (zucht).

Ik zit met een microbe, al een tijdje eigenlijk, maar waar het een tijdlang eerder chronische verschijnselen waren zijn ze nu met dagen zeer acuut.

Dat acute heb ik vorige week opgeraapt in de bioscoop. Ik kreeg honger, reuzenhonger naar meer van dat Julie & Julia-gedoe.

Kranten en tijdschriften staan er (gelukkig) vol van en ik verslind elk artikel met evenveel smaak. De microbe heeft me gebeten. Ondertussen heb ik ook al het boek van mijn bloggenootje Julie Powell gekocht en ben ik niet meer uit de keuken weg te slaan. Aan het kookboek van Julia Child zelf, waag ik me niet, ik blijf het een beetje gecompliceerd vinden met dat andere metriekstelsel, ik wen niet aan die maten en gewichten hier.

Haar kookboek is een beetje vergelijkbaar met ons ‘boerinnenkookboek’, maar oubollig, want nooit herwerkt en heeft floor dayleez*  op de kaft. Zelf heb ik nog een exemplaartje van 'Ons kookboek' dat ongeveer zo oud moet zijn als ik, het hing al wat uiteen toen ik het kreeg. Het was ooit een hint, want ik kookte vroeger niet graag en kon het ook niet. In het begin heb ik het veel gebruikt en ondertussen zit er zoveel sleet op als op mezelf, ook vol vouwen en rimpels, vlekken..., de kaft ontbreekt en bij mij ontbreekt ook al e.e.a..

OK, genoeg over dat vettig boekje dat ik af en toe nog eens raadpleeg voor een klassiek gerechtje. Meestal haal ik mijn mosterd op het internet, of scheur ik ergens in een wachtzaal stiekem een blad uit een tijdschrift en nog vaker zuig ik receptjes gewoon uit mijn duim. Het hoeft allemaal niet ingewikkeld te zijn om een lekkere maaltijd op tafel te zetten, de meest eenvoudige gerechten met weinig, maar verse, ingrediënten zijn meestal het smakelijkst.

Om me even uit mijn keuken en boeken te houden heeft W een paar dagen San Francisco georganiseerd. We vertrekken dit weekend en komen woensdag pas terug. De parking heb ik gereserveerd, de trouwe lezers begrijpen waarom.
Maandag gaan we met Louise en Matt** naar Tiburon of Sausalito…, of nemen de ferry naar Angel Island…, allemaal al gedaan met hun, maar het blijft superfun.

Oh dude, I love Frisco! De steile straten, de baai, de Golden Gate, Pier 39, Girardelli’s, Fishermen’s Warf, de cable cars en… de winkels!!!

* Amerikaans voor fleur de lys
**Zie postjes van 11/04/2008 en 21/11/2008

Ik zou dit nog vergeten, wat ik wél gedaan heb met mijn vriendin is een film gaan kijken. Ik ben helemaal geen bioscoopganger, zij daarentegen…. Wat we wel gemeen hebben is onze liefde voor eten en koken, dus trokken we samen naar de film  ‘Julie & Julia’.

Echt een absolute aanrader voor de foodies onder ons, om van te smullen!!! Een keertje een film zonder geweld, gewoon relax en genieten van begin tot einde! De ultieme foodie film!

Zorg wel dat je er niet met een lege maag naartoe gaat!

Bekijk de trailer en spurt naar de bioscoop!

http://www.julieandjulia.com/

Of bekijk hier het recept en duik nu in de kookpotten om de Boef* Bourguignon uit te proberen: http://knopfdoubleday.com/marketing/cooking/BoeufBourguignon.pdf

*Zo spreken de Amerikanen het woord bœuf uit.

Eindelijk ben ik nog eens in m’n ouwe vertrouwde Peets’. Heb straks afspraak met mijn vriendin Niloo.

Het heeft toch wel iets hier, zo anders dan waar we nu wonen, waar het meer een va-et-vient is. Het lijkt wel een klein gehuchtje in het grote Irvine. Ik had mijn maatjes hier niet gezegd dat we verhuisden, maar toen Joshua, de barista, me zag binnenkomen was het direct het warme onthaal van altijd.

Hij wist ook al de reden van mijn lange afwezigheid, want hij had een praatje gemaakt met de eigenaar van ons huis. David vertelde dat ze een jaartje weggeweest waren met het hele gezin, hun huis ondertussen verhuurd hadden aan een 'nice' Belgisch echtpaar…. Waarop Joshua repliceerde dat hij een 'nice' Belgisch klantje had, maar haar al een tijdje niet gezien had…  en toen viel de puzzel in mekaar.

Ik vertel nog snel 2 leuke Amerikaanse anekdotes…

Vorige week zondag gingen we met vrienden een terrasje doen, het was die dag 31° geweest, om 7u toch zeker nog zo’n mooie 25°. Jullie weten ondertussen dat terrassen hier zeldzaam zijn, dat Californians liever binnen zitten, waar de airco hoog staat.
Aan het tafeltje naast ons zat een meisje met blote schouders sexy te wezen, haar boyfriend genoot duidelijk van de inkijk in haar decolleté. De ober werd geroepen, want ze vonden het wat ‘chilly’ en die kwam zowaar met een bus gas aandragen om de patio heater aan te steken.
Chilly!! my gosh…, do you believe this!!!??? Toch is het echt gebeurd, mijn broek zakte er van af… (dat laatste is niet echt gebeurd J).

De Costco winkels hier kan je vergelijken met Makro. Een vriend zou me er eens mee naartoe nemen. Hij begon op te sommen wat allemaal zo voordelig was en prees ook de versheid van de producten, brood bijvoorbeeld is er nooit ouder dan 2 dagen…. Americans….

En dit voorvalletje is helemaal niet leuk, maar spijtig genoeg wel waar:

Vorige week was ik bij de kapper, hij vertelde hoe zijn vriendin een paar weken geleden omver gereden was door een auto, niet erg allemaal, maar ze hadden haar toch naar het ziekenhuis gebracht waar ze een nachtje moest verblijven. Ondertussen kregen ze de rekening, het meisje heeft geen Health Insurance, de rekening kunnen ze niet betalen. Er wordt nu gewerkt aan een afbetalingsplan. De komende jaren wordt elke maand een deel van haar loon ingehouden om dat dure verblijfje van 1 nacht te betalen….

Dit is zo oneerlijk, zo onwaarschijnlijk…, het deed me meteen denken aan iets dat ik de week voordien in Newsweek las: How can we fight wars and send arms overseas and not care for our sick and poor?

Nu het superleuke:

Woensdag komt mijn vriendin uit Texas voor een paar dagen logeren, in september komt mijn nichtje met haar liefje en in oktober mijn broer en schoonzus!
Enneuh, wat lees ik in de Standaard vanochtend? Starbucks komt naar Antwerpen! Hopelijk wordt het een succes, zodat er in Mechelen ook eentje is tegen de tijd dat we terug komen. Tenminste als het om hetzelfde concept gaat als hier, ruime openingsuren, vriendelijke uitbaters, dat je rustig kan blijven zitten in comfortabele zetels om je krant te lezen, dat je er internet toegang hebt….
Om de koffie is het niet te doen, al is die wel lekker.

  
Terug voor mijn laptopje, ben hem een paar dagen ontrouw geweest, want we hadden namelijk bezoek van een vriend uit België, uitgerekend op de nationale feestdag nog wel! Ik vond het enorm attent van hem dat hij gewoon even vanuit San Francisco kwam overgevlogen, waar hij op zakenreis was.

Het was jaren geleden dat we mekaar nog zagen, ik vroeg me zelfs af of ik hem nog zou herkennen. Ik haalde hem op aan de luchthaven, hier 10 minuutjes vandaan en ja, ik herkende hem onmiddellijk.
Ik nam een omweg om huiswaarts te rijden van zowat 30 minuten helemaal door een natuurgebied, eerder dan langs de eentonige snelweg terug te rijden. Behalve brede straten met prachtig onderhouden groene bermen vol bloemen en bomen is er in Irvine zelf eigenlijk geen donder te zien of te beleven. Vermits ik helemaal niets voorzien had voor die paar dagen wou ik hem dat beetje sightseeing zeker niet ontzeggen. Ik reed, dus ik zag niets, J zat naast me en… zag ook niets, hij kletste en kletste….

Woensdag reden we naar Balboa Island, weer met een ommetje, weer niks gezien en na een wandelingetje –al kletsend uiteraard- vonden we zelfs onze auto niet meer terug! Het zoeken naar de auto duurde langer dan de wandeling op zich!
Dat was trouwens ook de reden dat ik niets gepland had, want wat ik me vooral van hem herinner is dat we uren en uren konden praten en al heel snel bleek dus dat er ondertussen niets veranderd was. De tijd vloog gewoon voorbij.

Ondertussen zijn we dus terug ‘alleen met ons tweetjes’. W ging vandaag niet naar kantoor. Deze ochtend zijn we gaan zwemmen en de rest van de dag duiken we in de tijdschriften die J meebracht. Heerlijk bladeren en lezen in Knack, Trends, Paris Match, le Figaro…. Het zijn van die dingen die je niet echt mist –dankzij het internet uiteraard- maar waar je zoveel plezier aan beleeft als de kans zich eens onverwacht voordoet.

En nu vragen jullie zich af waarom ik geen fotootje post, wel, gewoon niet aan gedacht. Ik pluk er dus maar eentje van het internet van Balboa Island.
Dankjewel voor je bezoekje, J!

Bah, ’t is weer zomer. Al een paar dagen is het hier echt heet, geen wolkje aan de lucht, de zon staat loodrecht en brandt door alles heen, het asfalt smelt.

Wit is zowat de enige kleur waar je hier nog mee buiten kan en laat dat nu een van de kleuren zijn waar ik een hekel aan heb. Terwijl het zo flatterend kan zijn voor mensen met een mooi mokkakleurtje, zo accentueert ze mijn bleke huidskleur nog eens extra.

We wonen met onze neus bij de kust, maar ik zit hier gewoon wat te tokkelen in de koelte, want uiteraard doe je dat niet in de zon. Met zo’n probleemhuid kan je maar beter schrijven dan een wandelingetje maken op het strand, want deze tijd van het jaar biedt zelfs je kledij niet genoeg bescherming. Zonnebaden is al helemaal uit den boze. Nochtans is het aan de kust altijd minstens zo’n 10 à 15º koeler dan hier, maar wat doe je daar als je niet gaat surfen, niet gaat zonnebaden, niet wandelen? Iemand een idee?

Nog een nadeel van dat wit, mijn wasmand puilt gewoon uit. Een druppeltje parfum, een spatje tandpasta…, vaak gaat mijn wit T-shirt al de linnenmand in nog voor ik de badkamer uit ben. Daarna naar de keuken, iedere dag eten we fruit als ontbijt en je voelt me al komen..., een spat van een pompelmoes, een te sappige perzik… daar gaat T-shirt nummer 2 de wasmand in. Ik kan nog even doorgaan, het is gewoon een kleur die tomatensaus, wijn, en alle mogelijke voedselspatjes aantrekt.  

Heb een tijdje geleden het boek van dr. Servan, Antikanker, gelezen. Hij zegt ondermeer dat de mens zelf een bijdrage kan leveren aan het voorkomen van kanker door zijn voeding aan te passen. Het zit gecompliceerder in mekaar dan dat en er zijn zoveel zaken die een rol spelen, maar ik ga er niet over uitweiden. Alleszins geloof ik in het nut van goede leefgewoontes (beweging, voeding, milieu…). In grote lijnen durf ik zeggen dat ik dat voedingspatroon al heel lang toepas, mits met regelmaat eens flink over de schreef te gaan. De geneugtes van het leven… nietwaar?

Een van die heilzame zaken is de combinatie van kurkuma met zwarte peper. Laat ik dat nu heel lekker vinden en dus strooi ik gezwind in heel wat bereidingen flink wat kurkuma.
Al eens vlekken van kurkuma gehad? Op een wit bloesje? Ik wel! Iemand een goed middeltje om de vlekken eruit te krijgen? Ik niet!
Lieve Tante Kaat, weet jij soms raad?

Bottom-line van het hele verhaal: summer sucks and I hate white! Ik tel af naar de herfst….
Waar is de tijd dat mijn kleerkast zwart kleurde, met hier en daar een grijs of donkerbruin accentje….
Nu is het allemaal wit, linnen en katoen.

Hier zit ik dan voor mijn laptopje….

 

En dit zie ik als ik opkijk:

De ruimte is groot, en open aan 3 kanten.

Als W meegaat zit hij hier te lezen.

Of hier, als het niet te warm is.

Soms neem ik tussendoor een duikje in dit zoutwater zwembad.

Net naar het zwembad geweest, maar niet blijven hangen op mijn plekje, want was het stroomkabeltje van mijn pc vergeten. Trouwens, het is echt heet vandaag, wat we hier ‘a cooker’ noemen. Straks trek ik met mijn laptop naar de bibliotheek, waar het heerlijk fris is, maar neem voor de zekerheid een boekje mee om regelmatig buiten op het terras wat op te warmen. Ze durven hier wel eens te overdrijven met de airco. 

Gisteren bij ‘Javier’ (klik) gaan eten. Het is een leuke Mexicaanse eettent op zo’n kleine 5 minuten wandelen van hier. Als je voor zessen geen tafeltje bemachtigd hebt, wordt het aanschuiven. Tot laat in de avond zie je mensen buiten geduldig wachten, zelfs voor de lunch staan ze in rij. Dat wachten vinden wij maar niks en proberen altijd een plaatsje aan de bar te vinden, waar altijd een superambiance hangt. Een van de barmannen lijkt trouwens op Antonio Banderas en heeft het mooiste kontje van heel California (vind ik).

En ja, ik weet het, ik had jullie een foto beloofd van mijn favoriete pc-plekje en echt, hij komt er heus wel, maar ben al een paar keer vergeten mijn fototoestel mee te nemen. Voor vandaag heb ik wat andere foto’s. Toen we bij Javier buiten kwamen zagen we rijen jongelui op de grond hangen, wachtend op de eerste voorstelling van de nieuwe Harry Potter film. Dit verschilt waarschijnlijk niet zo veel van ginder, maar ik vond het wel de moeite om dit eens op mijn blogje te zetten.

Het is rustig op mijn blogje, krijg her en der zowat reacties van bezorgde vrienden die al denken dat er wat fout loopt hier. Maar nee, gewoon, ik had het even gehad na die verhuis. Ik keek er nochtans helemaal  niet tegenop, maar nadien heel blij toen alles achter de rug was. Verder was ik serieus ‘doktoorsmoe’, ben eens aan het tellen geweest hoeveel bezoekjes ik al had afgelegd dit jaar, bloedafnames, onderzoeken, oogarts e.d. inbegrepen. Wel, dat waren er maar liefst 29 en we waren 26 weken ver… dus even time out nu!  

Ondertussen beginnen we volop te genieten van de faciliteiten die aangeboden worden, ik met mate, W eigenlijk volop. Hij gaat elke ochtend naar de fitness, meestal zo rond 6u. Hij begint zelfs een beetje op Schwarzenegger te lijken, alhoewel…. Hmmm, als hij dan ook nog governor wordt is het helemaal klaar J.

The End Zone is meer mijn ding …, een spelletje biljart of kicker…, ben er altijd voor te vinden. Is het misschien hunker naar mijn kroeg-verleden J?

 

Vandaag de eerste keer gaan zwemmen. Heb me deze voormiddag aan het zwembad geïnstalleerd, daarna wat baantjes getrokken, wat gelezen, een boterhammeke gegeten, een dutje gedaan, nog eens gezwommen en nu wat tokkelen op mijn pc-ke. De start van een nieuw ‘zwemseizoen’ is begonnen.

Een aantal leuke plekjes om te gaan zitten lezen had ik snel gevonden, een plekje om te ‘internetten’ daarentegen was moeilijker. Overal kan je wel op het net, maar heb een stopcontact nodig omdat de batterij van mijn laptop al na minder dan een uurtje helemaal plat is. Buiten zijn stopcontacten niet zo snel te vinden, tenzij dan in de buurt van een bbq of zo. Dat is dan ook meteen een van de redenen waarom het bloggen op een laag pitje staat (stond?). Zo in mijn eentje thuis vind ik er maar niks aan en nu ik niet meer naar Peets’ kan moest ik wel een alternatief zoeken en… eureka! Gevonden! Heel comfortabel plekje, met stopcontacten, overdekt, dus goed zicht op het scherm, maar toch langs alle kanten open én heel rustig, met een zacht muziekje op de achtergrond. Het is vlakbij het zwembad van Delrey, maar tot 4u in de namiddag blijft het altijd behoorlijk kalm rond de zwembaden. Zo was er deze voormiddag één jongetje even komen zwemmen, een jonge deerne die een uurtje kwam zonnen en een oudere dame die een paar baantjes trok. That’s all.
Ondertussen is het 2u in de namiddag en in het zwembad zelf is nog geen kat, in de ligstoelen ligt hooguit 10 man. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik achter mij iemand die een rits opentrekt…, ik krijg inderdaad gezelschap van een internettende bewoner die ook zijn laptop bovenhaalt.
Ik zal bij gelegenheid mijn fototoestel eens meebrengen en een welwillende ziel vragen een fotootje te nemen van mij, dan hebben jullie meteen een beter beeld. 

De eerste maanden dat we hier waren kreeg ik vaak de vraag of ik hier iets mis, meestal wordt er dan ‘iets van eten’ bedoeld, maar behalve grijze garnaaltjes vind je hier zowat alles. Deze maand echter is er iets dat ik enorm hard mis, nl. de tour de France…. In de namiddag languit in de zetel beginnen kijken en dan stilaan dichter bij de tv schuiven tot helemaal aan het uiterste topje van de zetel tijdens de laatste kilometers. Nu is het gewoon bij het opstaan kijken op het internet hoever ze al zijn en dan volgen tot de aankomst. Ik mis de commentaren van Michel Wuyts, en Karl Van Nieuwkerke en het hele gedoe om en rond de tour…. Maar goed, een mens kan niet alles hebben….

Fijn weekend!