De meest succesvolle campagnedag tot nu toe. Eerst deelden we 5000 folders uit aan de meer dan 9000 bezoekers aan de SP.a ledendag in de Zoo van Antwerpen. Dat veroorzaakte een golf van positieve reacties! Dan samen met Roby Legendre (10e opvolger Antwerpen Vlaamse verkiezingen) en heel de SP.a-ploeg van Borsbeek campagne gaan voeren op de jaarmarkt daar. Vervolgens een meeting met 100 van onze enthousiaste miltanten in de zaal van de Algemene Centrale. Als toetje een boekvoorstelling bij de SP.a van Borgerhout.
Fantastische campagnedag vandaag. Vanochtend eerst de vrij kleine markt van Kontich, die even later overspoeld werd met ploegen van LDD, Groen! CD&V en anderen. De grote markt van het Theaterplein in Antwerpen hadden we vreemd genoeg voor ons alleen. We werden er overstelpt met positieve reacties. Rond het plein verschillende vensteraffiches van mij. In de namiddag een fietstocht door Kalmthout met de lokale SP.a afdeling. Tussendoor belde Bob Cools mij voor extra flyers voor Linkeroever, en wou Jeanne Vertommen dringend flyers voor de sociale woningen van Sint Andries. Op de website blijven de aanvragen voor vensteraffiches binnenkomen.
Mijn campagne is het slachtoffer van haar eigen succes. Ze worstelt met logistieke problemen. De vraag naar campagnemateriaal is bijwijlen groter dan het aanbod. Ik moest dan ook flyers laten bijdrukken. Normaal werden die gisteren geleverd door de private pakjesdienst TNT.
Mijn campagnesecretariaat ligt niet in een dure buurt met brede boulevards, maar in het volkse Antwerpen noord, in de wijk Stuivenberg, de Seefhoek. Smalle straten, druk verkeer en dichtbevolkt. We hebben heel de dag vruchteloos gewacht op onze flyers. Aan het einde van de dag werden we getrakteerd op een lakoniek bericht van TNT: the delivery area is not acceptable (let op heren De Winter en De Wever: niet in het Frans maar in het Engels, ik had het bericht liever in een van onze drie landstalen gezien doch dat geheel terzijde).
Acceptable is Engels voor aanvaardbaar. De wijk Stuivenberg is voor TNT dus niet aanvaardbaar. We mogen onze bestelling zelf gaan halen in het depot te Boom. Het afleveren van pakketjes in de Seefhoek is niet winstgevend genoeg
Dit is een voorsmaakje van wat ons te wachten staat wanneer de privatiseringsgolf in de Europese postsector zich zal doorzetten. Zorg er dan maar voor dat uw postbus in een aanvaardbare buurt staat. Anders is voor u enkel de minimale dienstverlening weggelegd waar de Vlaamse rechterzijde zo tuk op is.
De vraag is trouwens of die door Open VLD en LDD gepromote dienstverleningsapartheid zich zal beperken tot het bedelen van de post. Is dit nu de vraaggerichte benadering die Open VLD in haar programma voorstelt als breekijzer voor de privatisering van het openbaar vervoer? Zal de bus en de tram in de toekomst nog rijden op Stuivenberg? Of kunnen de chauffeurs van de privé daar hun door het winstbejag gedicteerde rijtijden niet halen, zoals in Nederland?
Elke dag minimale dienstverlening, dat is wat we mogen verwachten als rechts straks in Vlaanderen de lakens uitdeelt.
De Standaard schrijft vandaag in haar rubriek De Karavaan het volgende:
In Antwerpen kan niemand om de campagne van PVDA+ heen. Omdat de politiek op een circus lijkt, krijgen alle kandidaten op de affichageborden een rode neus opgeplakt. Alleen tonen de linkse militanten zich erg ijverig. Ook Erik De Bruyn, SP.a Rood en PVDA-sympathisant, kreeg een rode neus. Niet de bedoeling, zuchtte voorzitter Peter Mertens.
Ik stuurde het volgende antwoord naar De Standaard:
In uw rubriek De Karavaan word ik foutief omschreven als PVDA-sympathisant. Ik ben enkel sympathisant van mijn eigen partij de SP.a. Wat niet wegneemt dat ik mijn pijlen niet in de eerste plaats richt naar andere linkse partijen zoals de PVDA, maar wel naar rechts. Dat is iets anders dan sympathiseren.
Ik vind het trouwens bijzonder goed dat de PVDA ook mijn affiches voorziet van een rode neus. Dat maakt duidelijk dat er een kiesstrijd gaande is die ook woedt tussen de PVDA en de kandidaten van SP.a Rood op de SP.a lijsten. Een stem op de PVDA is een verloren stem die links verzwakt en verdeelt. Een stem op SP.a Rood kandidaten is een stem voor linkse eenheid en voor de SP in de SP.a.
Fatima Bali (Groen!): Erik jij gaat veel stemmen halen
Ook gisteren hebben we de markten afgeschuimd. s Morgens de zaterdagmarkt op het Theaterplein. Veel goede reacties weeral. De toezeggingen blijven binnenstromen. Wat opvalt is dat sommige mensen in eerste instantie weigerachtig staan, maar dan openbloeien als je ze aanspreekt met de woorden: stem eindelijk nog eens op een échte socialist. Want dat is net wat veel mensen willen, waar ze naar op zoek zijn.
We kwamen ook het campagneteam van Fatima Bali (Groen!) tegen. Zeg Erik, jij gaat véél stemmen halen getuigde Fatima spontaan. Zij merkt dat als ze campagne voert. Als de concurrentie (niet de kwaadsten, verre van, maar toch politieke concurrentie) dat ook al zegt dan geloven we er vanaf nu eens zo sterk in!
Daarna ben ik nog naar de avondmarkt op Linkeroever geweest. Dat is mijn geboortegrond. Ik heb mijn eerste zeventien levensjaren zéér gelukkig doorgebracht in die bocht van de Schelde (zie foto, met links mijn broer Patrick, inwoners van Linkeroever zullen die klok herkennen).
Nu voert oud-burgemeester Bob Cools daar fel campagne voor mij. Hij blijft maar flyers vragen! Op de markt zelf waren er mensen die reageerden met:Ah ja, dat is er ene van hier!.
Het ziet er dus naar uit dat de Linkeroever zijn naam alle eer zal aandoen
Ook vandaag was het weer de beurt aan de infanterie. De campagneteams deden simultaan de markten van het Laar in Borgerhout en het Sint Jansplein in Antwerpen centrum. Die laatste is geen gemakkelijke markt. Toch boekten we er weer succes, veel herkenning en steun, een geanimeerd gesprek met een dokwerker, daarna met een gepensioneerde dokwerker die ik heroverde op het Vlaams Belang. Een aantal kiezers zeggen dat ze voor het Vlaams parlement op mij stemmen en voor Europa op PVDA+, wegens gebrek een SP.a Rood kandidaten op de Europese lijst.
Onze kameraden die op en rond het plein wonen houden ondertussen het verkiezingsbord netjes in orde :) .
Elke dag winnen we terrein. Maar laten we niets aan het toeval overlaten en deze campagne tot de laatste dag en minuut voeren.
Morgen de zogenaamde vreemdelingenmarkt op het Theaterplein, afspraak om 10 uur aan de trappen van de schouwburg. By the way, waar zit de rest van de partij eigenlijk?
Vanochtend heb ik samen met Lin en met Joppe en Ricky van Crown Cork enkele uren campagne gevoerd op de feestmarkt in Deurne. Kameraden, geloof me, we komen nu écht in diep water. De reacties zijn overwegend positief. Er is een grote naambekendheid, blijken van herkenning en steun. Veel positieve reacties ook op het televisie-optreden van afgelopen zondag. Een tiental mensen vroeg vensteraffiches. Een Joegoslavische arbeider wil zich voluit inzetten en naar onze vergaderingen komen. Een koppel Chileense socialisten stond eerst weigerachtig toen ze zagen dat het SP.a was, omdat ze op een échte socialistische partij willen stemmen. We hebben uitgelegd hoe bij ons de vork aan de steel zit, dat wij de SP zijn in de SP.a. En we hebben hun stem met veel overtuiging teruggewonnen (sorry kameraden van PVDA+).
Ter info: Deurne op zich is even groot als Mechelen en rood en wijs genoeg om op zijn eentje een socialistische parlementair te leveren op voorwaarde dat het zich herpakt van de zwarte pest. En dat is volop aan het gebeuren.
Ik stuurde vandaag de volgende mail naar mijn voorzitster:
"Ik was verrast" vertelde een BBTK-secretaris uit de regio Aalst. Tijdens de Doe De Stemtest van de VRT vergeleek deze vakbondsmilitant zijn standpunten met deze van de SP.a. Op de stelling 22 "Als De Lijn staakt, moet er een minimumdienst zijn" drukte hij natuurlijk op de Niet Akkoord toets. Toen vergeleek hij zijn standpunt met dat van de SP.a. Hier stond er dat de SP.a... akkoord is met deze stelling.
Verontwaardiging en ongeloof waren de reacties van de Aalsterse ABVV- en SP.a-militanten op het verkiezingsdebat in het Volkshuis. "Er zijn fouten in de stemtest van de VRT" kalmeerde Caroline Coopers, algemeen secretaris van het Vlaamse ABVV in het debat met mezelf en Sam Van De Putte. "Het ABVV heeft verschillende SP.a-parlementairen gecontacteerd, die allen uit de lucht vielen. Natuurlijk waren zij niet akkoord met die stelling." Toch kwam er nog steeds geen officieel tegenbericht van het bureau van de partij. De Doe De Stemtest is nochtans al weken in gebruik.
De militanten drongen erop aan dat de SP.a onmiddellijk en vooral openlijk het vermeende standpunt in de Doe De Stemtest over de minimumdiensten tijdens stakingen bij de Lijn rechtzet. Ik stel dan ook voor Caroline, om dit zo snel mogelijk te doen. De Lijn staat in het vizier van de Vlaamse rechterzijde. Dirk Van Mechelen wil de openbare vervoermaatschappij verder uitverkopen aan de privé-sector. Tijdens de volgende legislatuur wil hij de verhouding openbare lijnen en verpachte lijnen - nu ongeveer 50/50 - ombuigen naar 75 procent voor de privé. De strijd voor een openbare vervoersmaatschappij wordt mogelijk een van de belangrijke krachtmetingen met de volgende Vlaamse regering. Hier is nog een reden om voor de SP.a te stemmen op 7 juni. Rechtstreeks of zijdelings aantastingen van het stakingsrecht zijn voor ons uit den boze neem ik aan. De Lijn moet ook openbaar blijven.
De campagne begon vanochtend om 6u30 aan de beschutte werkplaats ACG aan de Bosuil in Deurne. De arbeiders daar kampen met een hoge economische werkloosheid. Dat betekent inleveren op een loon dat amper 1100 euro netto per maand bedraagt! De vakbonden eisen daarom een hogere bijpassing die het loonverlies ongedaan maakt. Waarop het patronaat dan weer arrogant antwoordt: dan verdienen de thuisblijvers evenveel als zijn die komen werken. Daar is maar één oplossing voor: de arbeid herverdelen naar 32 uur in de vierdagenweek! In geen geval kan je mensen die aan dit loon werken vragen om in te leveren.
De sfeer zit er goed in. Er passeert een bus van De Lijn die stopt hoewel daar geen halte is. De deuren zwaaien open en de chauffeur roept, met de duim omhoog: Het moeten niet altijd dezelfden zijn hé? verwijzend naar de staking bij De Lijn enkele dagen geleden.
Om 10 uur worden we verwacht bij Pfizer in Puurs, bij de kameraden van de AC en de BBTK. We overtuigen hen volledig om met de campagne mee te werken. Ze zullen hun netwerken in en buiten het bedrijf inschakelen. Ondanks hun terughoudendheid ten aanzien van de SP.a begrijpen ze dat Vlaanderen overlaten aan rechts ons duur te staan zal komen, en dat klein-links evenmin een uitweg biedt. SP.a Rood heeft de sleutel. Het bedrijfligt dichtbij de provinciegrens. We sprokkelen er in de vlucht nog wat stemmen voor Roger Collin, de rode kandidaat uit Brabant.
Enkele arbeiders die hoorden dat ik op bezoek was vroegen me het boek Rooddruk voor een nieuw socialisme dat ze in de winkel gekocht hebben, te signeren.
Daarna naar de kapper (ik kom zondag op TV zie je). Er is net veel volk, dus daar heb ik ook met succes een verkiezingsbabbel gedaan, vooral over de Oosterweelverbinding. Ondertussen bereikt me het bericht dat het provinciaal SP.a secretariaat niet kan voldoen aan de vragen naar vensteraffiches van mij zodat we daar dringend moeten bijleveren.
Vanavond naar de ABVV-militantenvergadering van Samsonite in Beveren om er samen campagne te voeren met Issam Benali, onze rode kandidaat voor Oost-Vlaanderen, dan naar een debat van de Algemene Centrale in Antwerpen. In de late uurtjes nog even binnenspringen op de campagnevergadering van SP.a Rood.
En nu rap naar het volkshuis van Schelle, pannenkoeken eten met de socialistische gepensioneerden.
De afgelopen maanden deed ik met mijn boek Rooddruk voor een nieuw socialisme een ronde van Vlaanderen. Als je dan overal gaat spreken en ondervraagd wordt dan krijg je soms rare vragen voorgeschoteld. Zo vroeg men mij enkele weken geleden in Kortrijk: Gelooft u nog in een toekomst voor de industriële tewerkstelling in Vlaanderen?. Ik vind dat een straffe vraag. Men had me evengoed kunnen vragen: gelooft u dat in de toekomst in Vlaanderen het licht nog zal branden, of ziet het er hier binnen 50 jaar uit zoals in Burkina Faso? En dat heb ik dan ook geantwoord: de toekomst zal industrieel zijn, of anders zal ze trekken op Burkina Faso. Dan is voor mij en de meesten de keuze snel gemaakt. Ik weet wel dat er zijn die dromen van een pure diensteneconomie. Van een soort computers die geld maken. Geld dat dan nog iets waard zou zijn, waar je iets mee kan kopen. Maar laten we realistisch zijn: de diensteneconomie in België en Europa floreert enkel op basis van de aanwezigheid van de industrie: informatica en telecommunicatie, boekhoudkantoren, onderhoud en herstelbedrijven, noem het maar. Dus de toekomst zal industrieel zijn of ze zal niet zijn. En dat brengt ons natuurlijk direct bij de toekomst van een van de grootste fabrieken van België, jullie fabriek Opel.
Zoals ik het afgelopen zondag ook al op ATV heb gezegd: voor mij is er maar één optie niet realistisch en dat is dat Opel zou dicht gaan. Alles, maar dat niet. Ik vrees dat die sluiting ons in een spiraal van desindustrialisatie kan brengen vergelijkbaar met wat Wallonië heeft meegemaakt met de crisis in de kolen en het staal. Opel sluiten is voor mij dus een NO PASARAN.
Maar dan is de vraag natuurlijk: hoe vermijden we dat? Hoe bezorgen we Opel een toekomst? Een eerste principe dat ik daarbij hanteer is: de vakbond leidt de dans. Jullie zijn de ervaringsdeskundigen. Als jullie nu bvb. allemaal straal verliefd zouden zijn op de Italiaanse schone die jullie momenteel het hof maakt dan zou ik zeggen: ja, als die gasten dat zien zitten dan moeten ze dat doen. Dan zullen ze er reden toe hebben. Maar ik denk dat jullie gelijk hebben om het niet te doen. Fiat is niet een van de meest succesvolle autoconstructeurs van de laatste decennia. En op het sociale vlak heeft Fiat niet direct een reputatie om over naar huis te schrijven.
Jullie strategie is gericht op een onafhankelijk, Europees Opel. Ik denk dat het correct is om daar alvast naar te streven. Het is een gezonde tak van het wereldconcern GM. Maar een Europees Opel, dat is natuurlijk wat anders dan wat op de affiches staat die ik hier en daar in het straatbeeld zie: Opel in Vlaamse handen. Waar slaat dat nu op?Bekaert is ook in Vlaamse handen, en we zien wat er daar gebeurt: Eigen fabrieken eerst dicht. Vlaamse handen zijn vaak patronale handen, het zijn graaihanden.
Dus als we zeggen: Opel in Europese handen, akkoord, maar dan moeten we eens nadenken over welke handen dat zouden kunnen zijn. Ik stel dan vast dat er objectief gezien een enorme toekomst ligt voor de auto-iundustrie in Europa en in België. Ik zelf ben ook wetenschapper en milieuambtenaar, en ik zeg u, het is inderdaad zo dat er iets ernstigs aan de hand is met het klimaat, dat de aarde opwarmt,dat we de uitstoot van broeikasgassen moeten verminderen. En dat betekent onder andere dat we ons op een andere manier zullen verplaatsen in de toekomst. En wees gerust, volgens mij zal dat nog altijd zijn met iets wat heel sterk op een auto trekt, daar niet van. Alleen zullen de brandstoffen helemaal anders zijn. Waterstof, en elektrische wagens. Er is dus een toekomst: als we de ecologische uitdaging ernstig nemen dan betekent dit dat we tussen nu en pakweg 2020 of 2025 ons wagenpark totaal en radicaal zouden moeten vervangen. Nu kun je zeggen:daar zijn we niet klaar voor, die technologie staat niet op punt enzovoort. Ja en neen. Die technologie was er al in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Dat is ondertussen dertig, bijna veertig jaar geleden kameraden. Maar de grote constructeurs hebben daar weinig tot niets mee gedaan. Financieel was het interessanter de benzine- en dieselmotortechnologie verder uit te melken. De omslag naar andere brandstoffen is immers duur en brengt risicos met zich mee. Ze vereist ook planning. Ze vereist het uitbouwen van nieuwe netwerken van brandstofverdeelpunten. Ook dat creëert jobs trouwens. Maar dat is typisch het soort opdrachten dat de private sector niet aankan. Men zegt vaak dat de privé vernieuwend is, dynamisch. Vaak is het omgekeerd en is de privé conservatief uit eigenbelang, omdat alleen de directe winsten worden nagestreefd. Laten we niet vergeten dat de grote technologische revoluties uit het verleden pas goed op gang kwamen als de overheid er zich mee ging moeien: telegraaf en telefoon, spoorwegen, en recent het internet. Internet is ontwikkeld door de Amerikaanse overheid, voor militaire doeleinden. Dat brengt me bij een ander aspect: technologie zet doorgaans pas grote stappen vooruit onder druk van de omstandigheden. Tijdens de oorlog werden plots plastic uitgevonden, ijskasten, electronica en allerlei nieuwe technieken in de medische wetenschap, om de soldaten op het slagveld weer aaneen te naaien.
Ik wil natuurlijk geen oorlog, die zou verwoestend zijn. Maar eigenlijk zijn we al in oorlog. Een sociale oorlog, voor jobs,en ecologische oorlog,tegen de opwarming van de planeet. En die twee oorlogen maken dat het nu vooruit moet gaan. Die twee oorlogen maken dat er werk aan de winkel is voor Opel Antwerpen. Maar dan moet de overheid wel in de dans springen met middelen, en geen klein beetje. Liefst dus op Europees niveau als het kan, op Belgisch niveau als het moet. Wat voor de banken kon, moet voor de auto-industrie zeker kunnen, en dan liefst op een betere manier, zodat de gemeenschap er voordeel bij heeft. Ik roep dus op om een openbare holding op te richten specifiek in de sector van de auto-industrie. Die openbare holding moet de financiële middelen bijeen brengen, maar ook de technologie, via het kopen van octrooien, het opzetten van nieuw onderzoek enzovoort, om de omslag naar de Europese auto-industrie van de toekomst in een versneld tempo mogelijk te maken. De overheid moet de regie voeren over de totale renovatie van de auto-industrie, want anders zal daar niks van in huis komen. De productiviteitsstijging in de auto-industrie (en in de andere industrietakken trouwens) zal moeten opgevangen worden door arbeidsduurvermindering zonder loonverlies. Het enige alternatief daarvoor is een massale slachting onder de industriële arbeidsplaatsen. Dat is de inzet van de strijd tussen wij en zij.
Het grootste probleem bij de oprichting van een auto-industrie in handen van de gemeenschap is van politieke, ideologische aard. Oprichten van openbare bedrijven wordt door de private sector als een grote dreiging beschouwd. Men zal er daarom een karikatuur van proberen te maken. In maart zat ik samen met Jean-Marie De Decker in Phara. En toen ik begon over openbaar initiatief begon De Decker natuurlijk direct over Trabantjes. Maar De Decker wil de auto-industrie liever laten creperen. Volgens hem zijn crisissen een loutering. Dat is natuurlijk mooi gezegd, maar het is niet plezant voor zij die in de auto-industrie hun boterham verdienen. De enige bekommernis van De Decker is de staat zo weinig mogelijk te laten uitgeven en de rijken zo weinig mogelijk belastingen te laten betalen. Opel zal hem wordt wezen. Brugpensioen bij herstructurering dar is hij ook tegen. Dat is voor hem alleen maar een kostenpost.
En De Decker vergist zich trouwens schromelijk als hij een openbare auto-sector herleidt tot de productie van Trabantjes. Tot in de jaren tachtig was Renault in handen van de Franse staat. Het heette de Régie Renault. En toegegeven, Renaults zijn geen Opels, maar er zaten daar toch altijd vernieuwende modellen tussen. Renault is niet bepaald het kneusje van de Europese auto-industrie en is het nooit geweest (voor de duidelijkheid: bij de sluiting van Renault Vilvoorde was Renault al lang in handen van de privé, laat daar ook geen misverstand over bestaan).
We kunnen ook naar Azië kijken. Al die nieuwe concurrenten waarmee jullie de afgelopen decennia te maken kregen: Hyundai en KIA uit Korea, ofProton uit Maleisië zijn allemaal gegroeid uit staatsfabrieken, of zijn in grote mate nog altijd staatsfabrieken. Zo hebben die landen zich geïndustrialiseerd. Natuurlijk willen wij geen staatsfabrieken zoals ginder de arbeid is daar behoorlijk gemilitariseerd! - maar bedrijven onder echte democratische controle van de gemeenschap en de werknemers.Maar met de vergelijking wil ik maar aantonen dat het idee van een auto-industrie geleid door de overheid dus lang niet zo marginaal is als het altijd wordt voorgesteld. Het is trouwens niet omdat het in de boekskes van Marx staat dat we er eens over moeten nadenken, maar omdat het nodig is om onze jobs te redden. Trouwens, over de boekskes van Marx gesproken, wie ze vandaag leest zal vaststellen dat ze brandend actueel zijn, ondanks het feit dat de 160 jaar oud zijn. Ik geloof nooit dat men hetzelfde zal zeggen over het boekske van Verhofstadt in het jaar 2169. Het jaar 2169, stel u voor
Samengevat kameraden ik geloof in een schitterende toekomst voor de auto-industrie in België en Europa. Jullie mogen je niet plat laten slaan, niet laten demoraliseren door het doemdenken daarover. Maar het politieke denken over jullie sector moet dringend veranderen. De taboes van rechts, de spelregels van Open VLD, CD&V maar ook Vlaams Belang en LDD beheersen momenteel de Vlaamse politiek. Die spelregels brengen jullie jobs in gevaar. We moeten de spelregels veranderen. Daarom hebben we geen rechtse, maar linkse, socialistische vertegenwoordigers nodig in onze parlementen. En dan bedoel ik échte socialistischevertegenwoordigers, die onder alle omstandigheden steeds aan de kant van de werkende bevolking staan. En daar kunnen jullie op 7 juni mee voor zorgen.
Sportdienst Evergem al meer dan twee weken in staking
Ik was gisterenavond op de spaghetti-avond van ACOD-LRB Evergem, samen met Issam Benali, SP.a Rood kandidaat voor Oost-Vlaanderen op de tiende plaats op de SP.a lijst voor het Vlaams parlement. De sportdienst van Evergem is al meer dan twee weken in staking tegen de extreme flexibiliteit die men de mensen wil opleggen. De medewerkers zullen voortaan technische, administratieve en onderhoudstaken met elkaar moeten combineren, en dat voor een loon dat een gemiddelde zou zijn van de daarmee overeenstemmende functieniveau's C,D en E. De minachting die hieruit spreekt voor overheidsdiensten en hun personeel is iets wat er bij heel wat politici ingaat als koek. Gelukkig is dat niet het geval voor de lokale SP.a schepen Johan Van Hove (die tevens vijftiende staat op de Oost-Vlaamse SP.a lijst voor het Vlaams parlement). Johan staat pal achter zijn personeel, iets waar veel lokale socialistische politici - ook in Antwerpen - eens een voorbeeld aan mogen nemen. Het conflict is nu zo geëscaleerd dat het gemeentebestuur in kortgeding dwangsommen van 1000 euro per uur en per staker heeft laten uitspreken. Waaruit nog maar eens blijkt dat het stakingsrecht alleen maar gerespecteerd wordt... wanneer er niet gestaakt wordt. Chris Reniers, nationaal voorzitter van ACOD nam het woord. Zij beloofde maximale juridische ondersteuning vanuit ACOD-nationaal omdat het hier toch wel over een zeer hard, belangrijk en principieel conflict gaat. Ik pleit er ook voor om in de grotere ACOD-LRB afdelingen zoals Antwerpen meer ruchtbaarheid te geven aan dit conflict en na te zien hoe we de nodige morele, materiële en andere steun kunnen verlenen. Het conflict in Evergem is namelijk exemplarisch voor hoe nagenoeg alle Vlaamse gemeenten met hun personeel menen te moeten omspringen.
Antwerpse stadsadministratie verbiedt verkoop van het boek van Erik De Bruyn âRooddruk voor een nieuw socialismeâ op 1 mei
Vanochtend kreeg Erik De Bruyn een brief van de stedelijke administratie in de bus. De Bruyn had namelijk een toelating gevraagd om op het parcours van de 1 mei stoet zijn boek Rooddruk voor een nieuw socialisme te koop aan te bieden op een boekenstand. Volgens de dienst markten en foren kan dit niet omdat De Bruyn niet over een leurderskaart beschikt.
Nochtans formuleert de wetgeving een hele reeks uitzonderingen op de verplichting een leurderskaart te bezitten om goederen te koop aan te bieden op de openbare weg. De kaart is bijvoorbeeld niet nodig als het gaat om themamanifestaties die aan een plaatselijke traditie beantwoorden. Dit is met de 1 meistoet duidelijk het geval: het is een plaatselijke traditie om de internationale dag van de arbeid te vieren met een optocht.
Ook wordt er een uitzondering gemaakt als een auteur zijn eigen werk te koop aanbiedt of indien de opbrengst van de verkoop naar sociale, culturele of liefdadigheidsdoeleinden gaat.
Daarom zal de opbrengst van de boekenverkoop op 1 mei worden weggeschonken aan de actie van Oxfam-Solidariteit om de schade die opeenvolgende orkanen hebben aangericht op Cuba te herstellen ( zie ookhttp://www.oxfamsol.be/nl/article.php3?id_article=1626).
Het is natuurlijk absurd en ondenkbaar dat er op 1 mei geen boeken over socialisme te koop aangeboden zouden mogen worden. Daarom zal de verkoop toch plaatsvinden, en wel vanaf 10 uur ter hoogte van de Leopold De Waelstraat 11, 2000 Antwerpen.
Aangezien het hier blijkbaar gaat om een vergissing of een zeer eenzijdige interpretatie van de stedelijke administratie verwachten wij tijdens deze boekenverkoop geen verdere problemen.
In zaal Catba te Deurne lanceerden afgelopen zondag een honderdtal militanten de campagne Nood aan Rood. De linkervleugel van de SP.A wint aan belang en ambitie. Erik De Bruyn van SP.A-Rood staat op de 11de plaats van de Antwerpse SP.A-lijst en wil met 11.000 voorkeurstemmen rechtstreeks verkozen raken.
SP.A-Rood start haar campagne niet toevallig in Deurne, een volkse buurt in Antwerpen waar extreemrechts hoog scoort. De Bruyn, woordvoerder van SP.A-Rood, beschouwt Deurne als symbool voor de Belgische politieke situatie: De socialisten hebben hier veel fouten gemaakt omdat ze verleerd hebben naar het volk te luisteren. Vroeger was deze buurt een rood bastion. In de toekomst willen we dit opnieuw. Deurne zou ook erg lijden onder de Oosterweelverbinding, het ondertussen beruchte viaduct dat de Vlaamse regering wil bouwen over de Schelde. SP.A-Rood heeft zich steeds verzet tegen deze plannen wegens te veel overlast en vervuiling voor de dichtbevolkte stadsbuurten. Onlangs wijzigde Antwerps burgemeester Patrick Janssens (SP.A) zijn standpunt van pro naar contra Oosterweel. De macht van de basis laat zich voelen.
Dat was twee jaar geleden al eens het geval, toen De Bruyn onverwacht 34 procent van de stemmen haalde bij de SP.A-voorzittersverkiezingen. In Antwerpen-stad haalde hij zelfs een absolute meerderheid van 59 procent van de stemmen. Zo iemand is een potentieel stemmenkanon toch kreeg De Bruyn slechts de elfde plek op de Antwerpse lijst voor het Vlaams Parlement. De Deurnenaar roept kiezers dan ook op hun macht te bewijzen met een bewuste voorkeurstem: Kies 11 op 1 kies voor Erik De Bruyn die plaats 11 heeft op lijst nummer 1". Zo kan de kiezer de centrumkoers van de SP.A verwerpen, zonder de partij de rug toe te keren.
In de volle zaal zit ook oud-burgemeester van Antwerpen Bob Cools (SP.A). Cools: De Bruyn is een ideologische denker, al zolang ik hem ken. De huidige economische crisis bewijst dat het kapitalisme van binnenuit rot. Deze weken nu zijn cruciaal: de banken zullen proberen overgaan tot business as usual. Nu hebben we nood aan socialistische voorstellen. Zo sta ik achter het idee van SP.A-Rood voor de oprichting van een overheidsbank in dienst van de gemeenschap.
Ne zanger is een groep, zo zong Wannes Van de Velde. Alhoewel De Bruyn boegbeeld is en dé kandidaat van SP.A-Rood in de provincie Antwerpen, is hij omringd is door enthousiaste medestanders. De campagne wil van onderuit vertrekken, vanuit de basis opbouwen. Met behulp van folders, affiches en T-shirts, maar vooral luisterend naar de ervaring en inzichten van gewone mensen. In het publiek zit Tristan, student aan het conservatorium: Ik kom uit een links nest. Maar ik wou niet meer voor de SP.A stemmen nadat men van bovenaf de partijnaam veranderde zonder overleg met de basis. Erik De Bruyn heeft me toen overtuigd om de SP.A toch nog een kans te geven. Elke Heirman, ondervoozitter SP.A-Rood: Wij zijn gewone mensen die van hun loon moeten leven: arbeiders, bedienden en kleine zelfstandigen. Dit is onze partij. En wij bepalen de koers.
In een gesmaakte speech haalde De Bruyn uit naar de omgekeerde bankoverval: De banken hebben de staatskas overvallen. 20 miljard euro belastingsgeld moest hen uit het slop trekken. In België springt men slordig om met belastingsgeld, zo meent SP.A-Rood. Bovendien kent ons land geen vermogensbelasting en blijven grote fiscale fraudeurs ongestraft, in tegenstelling tot de meeste andere Europese landen.
De Bruyn: Iemand als Jean-Marie Dedecker wil het allemaal nog erger maken met zijn vlaktaks. De belastingsvermindering van de VLD heeft de economie niet vooruitgeholpen, maar als een middeleeuws chirurgijn stelt Dedecker aderlating na aderlating voor, en wil nu opnieuw een belastingsvermindering voor de rijken. Dat geld kan dan natuurlijk niet langer naar de sociale zekerheid gaan, naar betaalbare woningen, naar meer cipiers, naar degelijk openbaar vervoer Dedecker is een omgekeerde Robin Hood, die het geld van de armen aan de rijken wil geven.
Dedecker is niet de enige politicus die ervan langs krijgt. Bart De Wever (N-VA) en Philip Dewinter (Vlaams Belang), die de sociale zekerheid willen splitsen en België als staat willen opdoeken, worden vurig aangevallen door André Van Ekelenburg, Roodvoorzitter in de Antwerpse Rupelstreek: BHV splitsen leidt nergens toe. Een onafhankelijk Vlaanderen is onbestuurbaar. De Bruyn: Ons land met zijn 10 miljoen inwoners telt 25.000 politieke mandaten. De bevoegdheden van politici overlappen elkaar. De staatshervormingswaanzin kost veel geld en is niet rationeel. Waarom moet een vliegtuig dat landt op Zaventem beantwoorden aan 3 of 4 verschillende geluidsnormen? SP.A-Rood stelt onze ingewikkelde staatsinrichting tegenover een democratisch en transparant bestuur. In de wijken en op de werkvloer moet meer inspraak komen van gewone mensen.
Het communautaire opbod is als een lichtbak die politici verlamt en echte problemen in de schaduw stelt. Wie zonder werk valt, lijdt onzekerheid en koopkrachtverlies. Werk is echter een recht, en dus een prioriteit voor SP.A-Rood. In tijden van minder werkaanbod pleiten zij voor een algemene arbeidsduurvermindering met loonbehoud om de economische activiteit op peil te houden, en om het leven comfortabel te houden voor iedereen. De Bruyn wil de foertstemmers van de afgelopen jaren weer naar de rode stal brengen maar beseft dat dit enkel kan met een authentiek socialistisch profiel.
Heeft Vlaanderen al nagedacht over de autosector? vraagt Jo Van Biesebroeck zich af in De Standaard van 16 april. Wie A zegt moet B zeggen. En laat ons de vraagstelling meteen verbreden: heeft België al nagedacht over zijn industriële tewerkstelling? Want ook andere grote bedrijven schrappen banen of sluiten fabrieken: bij Arcelor Mittal verliezen de werknemers honderden euros per maand door de economische werkloosheid. De kans is groot dat de stilgelegde hoogovens niet meer zullen opstarten. Aluminiumproducent Aleris schrapt in Duffel 770 banen. Dat alles om de toekomst van de bedrijven te verzekeren. Maar dat belet Arcelor Mittal niet om dit jaar nog eens 1 miljard dollar uit te keren aan de aandeelhouders. Die moeten in de watten worden gelegd. Zoniet deponeren ze hun kapitaal elders. Arbeiders daarentegen kunnen niet zomaar elders naartoe.
Zo werkt het kapitalisme. Er stak een storm van verontwaardiging op toen de experts van de bankencommissie rapporteerden dat het beleid bij Fortis, Dexia en Ethias gedreven werd door winstbejag. Wat mij verbaasde was de verbazing daarover. Geloofden we dat sprookje over de stakeholders nu écht? Voor mij had het iets van een stel geleerde biologen die na grondige studie tot de vaststelling komen dat de tijger vlees eet
Voor de aandeelhouders en CEOs van GM, Arcelor Mittal en Aleris produceren die fabrieken geen autos, staal of aluminium. Ze produceren in de eerste plaats winst. Onze economie wordt aangedreven door private investeringen die dat ene doel voor ogen hebben: winst maken, en wel zoveel en zo snel mogelijk. Als dat perspectief wegvalt bevriest de economie en wordt het crisis. Een crisis die niet betaald wordt door de vermogens die vergaard werden tijdens de vette jaren, maar wel door de tienduizenden arbeiders en bedienden die overal aan de deur worden gezet.
Hoe uit deze helse cirkel geraken? Alleen radicale en lineaire maatregelen die het belang van gewone werkende mensen weer centraal stellen kunnen hier soelaas bieden. Daalt de productie? Dan moeten we de arbeid herverdelen met een lineaire arbeidsduurvermindering zonder loonverlies. De aandeelhouders zullen ditmaal moeten betalen. De familie Mittal bijvoorbeeld, die 45 procent van de aandelen van de wereldwijde staalreus in handen heeft streek in december 2008 nog 233 miljoen dollar aan dividenden op. Zij kunnen er nog een tijd tegen.
Of wil een bedrijf zoals GM een fabriek sluiten? In mijn boek Rooddruk voor een nieuw socialisme schrijf ik daarover dat de gemeenschap vertegenwoordigd door de overheid dan alle steun moet terugvorderen en zelf industrieel initiatief moet ontplooien. Dat is heel wat anders dan zomaar belastinggeld overhandigen aan automultinationals die daarmee de achterhaalde structuren van de overproductie in stand houden. Ze moet rechtstreeks in dialoog treden met de mensen die weten hoe wagens geproduceerd worden: de arbeiders, de bedienden, de ingenieurs. Daarop rust momenteel een levensgroot taboe. Dat is begrijpelijk. Het zou de almacht van de grote monopolies breken. Het stelt de huidige machtsstructuren in vraag. Het zou de mogelijkheid openen om vragen te stellen zoals: welk wagenpark (of een ander vervoerssysteem) met welke brandstof willen wij in Europa in het jaar 2020? Welke technologische kennis is er in België en in Europa aan onze universiteiten en in onze bedrijven aanwezig om dit soort wagens te produceren? Welke rol zal de fabriek van Opel in Antwerpen daarin spelen? Met andere woorden: hoe kunnen we die fabriek laten draaien volgens de behoeften van de samenleving? Van zieltogende concerns zoals GM verwachten weniet dat ze binnen dit en tien jaar een technologische revolutie zullen presteren. Dierevolutie is nochtans dringend nodig: om sociale en om ecologische redenen. En daarvoor is een open, democratisch aangestuurde en multidimensionele economie nodig die onze verouderde eendimensionele winsteconomie naar de prullenmand van de geschiedenis wijst.
Is dit utopisch? Het is even utopisch als de democratie dat was ten tijde van de feodaliteit. En toch leven we niet meer in de feodaliteit. Het alternatief op de utopie is trouwens de miserie: volgens sommige economen staan ons tien of twintig jaar van verarming te wachten als we het roer NU niet drastisch omgooien.
De tijger eet vlees. Ons vlees. We moeten van dat beest af.
