Rood! neemt akte van de opinie van ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw dat de sp.a voldoende rekening houdt met de standpunten van het ABVV.
Wij tonen begrip voor het lastige parket waarin de ABVV-voorzitter zich bevindt. Tenslotte blijft het ABVV afhankelijk van de sp.a as is, als zeer onvolmaakt maar voorlopig enige noemenswaardige politieke relais. De ABVV-voorzitter kan het zich niet veroorloven om Rood! langs de zijlijn te staan toejuichen, zelfs al blijkt bijvoorbeeld uit de discussies rond het IPA dat de sp.a het ABVV helemaal niet volgt wanneer het over het in vraag stellen van de loonnorm gaat.
Samen met De Leeuw betreuren wij ook de versplintering op links. Maar de vraag is wie verantwoordelijk is voor die versplintering: sp.a-leden die de partij verlaten of een partijleiding die geen inspraak, laat staan tegenspraak duldt?
Daarom is Rood! geen nieuwe partij maar een beweging die juist wil verenigen en samenwerken ter linkerzijde en bruggen wil slaan over de traditionele partijgrenzen heen. Rood! wil twee constructieve voorstellen doen om 1 mei te vieren in eenheid. Ten eerste wil Erik De Bruyn zich nog voor 1 mei naar de Hoogstraat (het ABVV-hoofdkwartier) begeven om er met Rudy De Leeuw van gedachten te wisselen. Ten tweede vraagt Erik De Bruyn het woord op de 1 mei stoet in Antwerpen, waar de sp.a tot in den treure herhaalt dat zij een open partij wil zijn. Tenslotte is 1 mei het feest van alle socialisten, net zoals t stad van iedereen is.
Deze blog is een tijd onder het stof geraakt maar daar zullen we binnenkort wat aan doen, samen met al het andere uitdagende opbouwwerk dat ons te wachten staat.
Wegens de massa's verzoeken tot lidmaatschap die blijven binnenstromen wil ik alvast de volgende schikking treffen: stuur mij een mail op het adres erik@sparood.be met je naam, adres, telefoonnummer. We zetten je dan op de intekenlijst voor het lidmaatschap en we bezorgen je zo spoedig mogelijk een beginselverklaring + lidkaart. Bij akkoord kan je dan aansluiten, lidgeld zal zeer binnenkort worden vastgelegd. Kameraden die nog lid zijn van de sp.a mogen naar eigen goeddunken lid blijven van die partij of eruit stappen, ze zijn hoe dan ook welkom bij Rood!
Ik hoorde Frank Vandenbroucke net op de radio zeggen dat het een voorrecht is om aan politiek te mogen doen. Ook ik genoot de afgelopen weken het voorrecht om na een lange werkdag de Vlaamse linkerzijde te vertegenwoordigen onder de diepblauwe hemel van de openingsdebatten van het Liberaal Vlaams Studentenverbond.In Antwerpen mocht ik die klus alleen klaren. In Hasselt werd ik in deze missie achter de linies bijgestaan door Groen!voorzitter Wouter Van Besien, met wie ik niet enkel een micro maar ook heel wat opinies deelde, en die terecht zijn spijt uitdrukte dat we in het heenrijden geen auto hadden gedeeld. Het zou meteen de gelegenheid geweest zijn voor een informeel overleg, in het bijzonder over de situatie in Antwerpen
Tussendoor mocht ik gelijkaardige honneurs waarnemen bij de Katholieke Vlaamse Hoog Studenten in Antwerpen. Hier had men voor een extra handicap gezorgd: het handjevol linkse studenten aan deze universiteit zat op een kluitje bij elkaar in een veel kleinere aula te luisteren naar een links-links debat tussen Peter Mertens en Bart Martens.
Op deze drie gelegenheden mocht ik het panel delen met het puikje van de Vlaamse politiek, zoals daar zijn: Siegfried Bracke, Vincent van Quickenborne, Rik Torfs, Alexander De Croo, Servais Verherstraeten, Jan Peumans en Gerolf Annemans, of mindere goden zoals Lode Vereeck van LDD en in Limburg een Vlaams Belanger die een dusdanige indruk op mij naliet dat ik zijn naam totaal vergeten ben. Zegt dat nu iets over de eenzame hoogten die ik bereikt heb in het doorgaans vlakke Vlaamse politieke landschap? Ik vrees van niet. In het slechtste geval heeft het te maken met de onwil, onmacht of onkunde van de sp.a om op dergelijke debatten vertegenwoordigd te zijn. In het beste geval heeft het te maken met de studentikoze voorliefde voor een pittig debat. Dat hebben ze dan ook gekregen.
Wat heb ik uit deze drie confrontaties geleerd? Ten eerste, maar dat geheel terzijde , die van het KVHV zijn ondanks hun vervaarlijk middeleeuws aandoende en van Vlaamse heraldiek voorziene hoofdtooi zachte eitjes in vergelijking met de mooie maar meedogenloze LVSV-ers.
Ten tweede, als er al een botsing bestaat tussen beschavingen, dan is het wel die tussen links en rechts. Vijf of zes tegen één of twee in debat gaan met een rechts panel en een rechts publiek is zoiets als een ontbijt op Pluto: het biedt weinig aanknopingspunten. En het vergt een paar uurtjes politieke moed. Het is een echte cultuurschok. Neem nu bijvoorbeeld het moment waarop mijn vriend Wouter ondervraagd werd over de toekomst van de NMBS, en hij antwoordde dat we moeten investeren in de spoorwegen omdat je heel het land toch niet kan plaveien met autosnelwegen? Dan gaat er daar een gemonkel door de zaal van: maar natuurlijk, juist wel!. Of sterker nog, toen ik vertelde dat ik ambtenaar was, lag de zaal gewoon in een deuk. Ze kwamen niet meer bij een ambtenaar! Als ik voor hen verschenen was in de klederdracht van een Aalsterse Voil Janet dan zou dit voor hen aanvaardbaarder geweest zijn, zelfs buiten het seizoen.
Het vergt ook politieke moed vanuit de zaal. Zoals die ene student in Hasselt die eenzaam begon te applaudisseren toen ik zei dat we een veel efficiënter en goedkoper openbaar bestuur kunnen maken als we bepaalde bevoegdheden zoals milieu zouden herfederaliseren, maar dat het politieke klimaat in ons land zodanig verziekt is dat je dit zelfs niet meer ter sprake kan brengen.
Uit de mond van de enkele panelleden noteerde ik enkele frappante uitspraken, sierlijk in hun onbegrijpelijke eenvoud, en gelardeerd met gefakete (zo noemt men gespeelde in Vlaanderen) eerlijkheid. België is een ondemocratisch land aangezien het geregeerd wordt tegen de wil van een Vlaamse meerderheid. Wel ja, een dergelijke democratie maakt verkiezingen natuurlijk totaal overbodig. Het maakt trouwens ook studentikoze debatten overbodig. Of deze: Als je een vermogensbelasting wil heffen moet je ons betalen als de koersen van de aandelen zakken.Met andere woorden: couponnetjesknippers worden door het kapitalisme betaald om niks te doen, en ze willen nu ook nog verzekerd worden tegen de relatieve gevaren die daaraan verbonden zijn.
Een mens is tegenwoordig al tevreden met een Rik Torfs aan zijn zijde in een panel. Met die man valt tenminste nog te praten, en zelfs te lachen achter de coulissen. En met Wouter natuurlijk.
Met de anderen wil ik ook nog trachten te communiceren. Maar dan moeten we starten vanuit het deuntje van Close Encounters of the third Kind, en van daaruit verder.
Racketeering maakt een steile opgang op alle niveaus van de politiek en de economie. Racketeering, zo leert het online woordenboek ons, is het in georganiseerd verband geld afpersen , in ruil voor bescherming. Om geld te vragen in ruil voor bescherming moet je natuurlijk eerst angst aanjagen. Racketeering stak voor het eerst de kop op aan het begin van deze eeuw onder de vorm van de Lissabon-agendaen de vermeende onbetaalbaarheid van de pensioenen en de sociale zekerheid. Die betaalbaarheid is nochtans louter afhankelijk van politieke beslissingen, van de mate waarin men de politieke wil vertoont om de in de economische sfeer collectief voorgebrachte en spectaculair groeiende- meerwaarden te herverdelen. Sinds ongeveer tien jaar geven de door de rechterzijde gedomineerde politieke overheden het signaal deze pensioenen in de toekomst niet meer te zullen uitbetalen. De daardoor gecreëerde angst voor verarming vormde de ideale voedingsbodem voor racketeering van de modale burger door pensioenfondsen allerhande, die met het afgeperste geld gingen speculeren op de beurs.
Deze speculatie was op haar beurt één van de oorzaken van de financiële crisis van 2008. De grootbanken in ons land Fortis, KBC en Dexia presenteerden zich daarbij als too big to fail en pasten opnieuw een zeer succesrijke vorm van racketeering toe: in België alleen al eisten zij meer dan 20 miljard euro op van de belastingbetaler in ruil voor bescherming tegen de ineenstorting van het financiële systeem.
De meest recente vorm van racketeering vinden we terug in Antwerpen. Eerst dreigde de Vlaamse regering ermee de stad onleefbaar te maken met het aanleggen van het Lange Wapper viaduct dwars door te stad. Zo slaagde ze erin om van de stad 352 miljoen euro(750 euro per Antwerpenaar) af te persen.
Tegen racketeering kan je jezelf gelukkig beschermen: door je te organiseren en je te verzetten, door collectief NEE te zeggen tegen racketeering. Dat is wat we gaan doen in Antwerpen tegen de uitvoering van het BAM-tracé. En dat is ook wat we op 29 september gaan doen in Brussel door met de vakbonden te betogen tegen de Europese afpersingspolitiek.
Zopas heeft de Vlaamse regering beslist het BAM-tracé uit te voeren in een tunnelversie. Daarmee heeft ze de beste van twee slechte beslissingen genomen: het BAM-tracé staat immers borg voor het letterlijk en figuurlijk vast betonneren van het doorgaand verkeer in het centrum van Antwerpen, en dit voor een periode van vijftig tot honderd jaar. De groene buffer tussen stad en haven (Noordkasteel en Sint Annabos) verdwijnen in een kaalslag.
Eerder dan aan dit plan geld toe te steken is de Antwerpenaar dus gerechtigd een schadevergoeding te eisen wegens slecht bestuur. Wegens verloren levensjaren ten gevolge van geluidsoverlast en uitstoot van fijn stof en stikstofoxiden in het midden van de agglomeratie door verkeer dat daar helemaal niet hoeft te zijn.
De stad Antwerpen en de haven zouden de meerkost van de tunnels deels uit eigen zak moeten betalen. Hier schemeren de contouren van de N-VA door, ondanks de krokodilletranen van Bart De Wever. De N-VA behandelt Antwerpen zoals het Brussel behandelt: geen blanco cheque, financiële responsabilisering -lees: disciplinering - van elk bestuursniveau, en vooral van de Antwerpenaar met de Pet die het heeft aangedurfd in de volksraadpleging tegen de verminking van zijn stad te stemmen. Antwerpen heeft nu al geld te weinig om haar onderwijs te financieren en een deftig sociaal beleid te voeren. De opbrengsten van stadsontwikkelingsprojecten zoals het Mexico-eiland afromen legt hoe dan ook een bijkomende last op de armlastige stadsbegroting. De N-VA bewijst daarmee naast een nationalistische partij ook en vooral een neoliberale partij te zijn: responsabilisering als codewoord voor financiële disciplinering van de zwaksten in de samenleving.
Als Antwerpen geen geld heeft komt dat niet omdat de Antwerpenaar een dikke nek is die het geld over de balk gooit zoals je wel eens uit een volksmond kan optekenen. Het komt omdat Antwerpen een van de weinige Belgische steden is waarvan de schulden bij de fusie niet door de federale staat werden overgenomen. Het gros van de gemeentefusies werd doorgevoerd in 1976. Wegens de schaalgrootte van de Antwerpse fusie werd deze uitgesteld naar 1982. In volle economische crisis dus. Het geld was op en Antwerpen liep haar schuldovername mis. Bovendien had Antwerpen in de jaren vijftig en zestig grote schulden gemaakt omdat zij de havenexpansie voor veertig procent uit eigen zak moest betalen, wat niet normaal is zoals zelfs Annick De Ridder (Open VLD) opmerkt: het ging immers over infrastructuur van nationaal belang waar heel het land bij gebaat was. Tot in 2018 blijft deze onrechtvaardige schuldenlast wegen op de Antwerpse begroting.
Antwerpen dreigt nu terug naar af te worden gestuurd: opnieuw zou de stad zich in de schulden moeten steken voor de verwezenlijkingvan bovenlokale verkeersinfrastructuur, ook na 2018...
Laat ons het echter positief bekijken. Ten eerste heeft het Antwerpse volksverzet ertoe geleid dat het plan in zijn meest draconische vorm (de Lange Wapper) niet zal worden uitgevoerd. Niemand zal nog kunnen beweren dat verzet niet loont. Bovendien sijpelt de filosofie van het Meccano-tracé van Forum 2020 langzaam naar binnen in de vorm van de ondertunneling van de Krijgsbaan en de aanleg van de A102. Dergelijke ingrepen ontlasten wel degelijk de Antwerpse Ring en leiden het verkeer rond de stad. Op voorwaarde natuurlijk dat er geen verkeersaanzuigende tunnel komt op het BAM-tracé! Maak daarbij de Liefkenshoektunnel nog tolvrij en je hebt grosso modo de twee bretellen van de Meccano.
Bart De Wever en Marc Van Peel jammeren onophoudelijk over het fileleed en willen hier en nu een oplossing, ook al is het een slechte.Maar voer dan éérst de elementen van het plan uit waarmee iedereen het eens is, namelijk A102 en ondertunneling van de R11! En maak morgen al de Liefkenshoektunnel tolvrij! Dan zal snel blijken dat het tweede en duurste deel van het plan, namelijk een vertunneld BAM-tracé, totaal overbodig is. Zo maken we geld en tijd vrij voor een veel goedkopere en degelijker oplossing in de vorm van het Mecanno-tracé. De automobilist kan rijden, de groene zones blijven gespaard, de haven kan haar containers evacueren, Antwerpen hoeft geen krediet te nemen op een stadsontwikkeling die nog moet gerealiseerd worden en hoeft geen sociale uitgaven te schrappen. Iedereen gelukkig behalve misschien de betonboer
Vandaag is de Lange Wapper gevallen, morgen zullen we het BAM-tracé begraven.
Zoals we allemaal hopen kan preformateur Di Rupo binnenkort aan zijn taak als formateur beginnen en kan er in de komende weken een regering gevormd worden. Voor socialisten moet dateen regering zijn die de sociale, economische en financiële problemen van het land aanpakt zonder de rekening daarvan door te schuiven naar de werkende mensen, uitkeringsgerechtigden en gepensioneerden. Een regering die 25 miljard haalt uit een vermogensbelasting, de bestrijding van de fiscale fraude en de vermaatschappelijking van de winsten in de energiesector.
De regeringsonderhandelingen zitten echter meer dan ooit vast in een communautaire impasse. Als we van de weinige momenten waarop de sp.a-basis in het recente verleden aan het woord was (voorzittersverkiezingen en andere therapeutische sessies) iets geleerd hebben dan is het wel dat onze leden een gloeiende hekel hebben aan communautaire scherpslijperij. Hetzelfde geldt voor onze kiezers, en bij uitbreiding voor bijna alle kiezers. Ondanks het hoge stemmenaantal voor Vlaamse communautaire partijen scoort het communautaire thema slechts hoog bij één vijfde van het Vlaamse kiezerskorps. Mensen willen oplossingen, en niemand zit te wachten op de verrotting zoals Groen!voorzitter Wouter Van Besien terecht stelt.
Onze leden willen bovendien een hecht front met de PS. Zowel uw achterban als de mijne. De plaats van de sp.a is daarom niet in een Vlaams, maar in een socialistisch front. In dat opzicht bent u uw mandaat als voorzitster de afgelopen maanden al enkele keren te buiten gegaan.
De komende uren hebt u alweer een afspraak met de geschiedenis. Mis ze deze keer niet. Haal de regeringsonderhandelingen uit het slop en versterk het signaal dat Wouter Van Besien gegeven heeft.
Alarm over steenkoolcentrale in de Antwerpse haven
Persbericht 11 juni 2010
Erik De Bruyn slaat alarm over komst steenkoolcentrale naar Antwerpen
Op 4 juni werd een nieuwe milieuvergunningsaanvraag ingediend voor het fel omstreden project van een steenkoolcentrale in de Antwerpse haven.
Vorig jaar werd het project met stille trom afgevoerd vanwege de vele bezwaren van zowel de milieu-administratie, het Antwerpse stadsbestuur als het Havenbedrijf.
Ondertussen werd een aangepast milieu-effecten rapport (MER) ingediend. Dit MER houdt geen rekening met bijkomende stof- en geluidshinder bij het bedrijf dat de steenkooloverslag voor haar rekening zal nemen, namelijk ABT. EON zegt dat het wettelijk niet verplicht is om dit aspect in het MER op te nemen omdat het over de activiteiten van een ander bedrijf gaat. Voorts pakt het MER uit met zeer lage cijfers qua uitstoot van stikstofoxiden en fijn stof. Dat neemt niet weg dat de tolerantiedrempel voor beide polluenten in de Antwerpse agglomeratie nu al onaanvaardbaar hoog liggen, en dat een steenkoolcentrale die deze polluenten niet uitstoot niet bestaat...
Het duurzaamheidseffecten rapport (DER) houdt dan weer geen rekening met de nefaste effecten van steenkoolwinning in dagbouw. Ook daar verschuilt het bedrijf zich achter het feit dat het wettelijk niet verplicht is om van deze effecten melding te maken.
Verontrustend bij dit alles is dat de kritische bemerkingen die het Havenbedrijf vorig jaar nog had verstomd zijn. Ook kan in de wandelgangen worden opgevangen dat het advies van de stedelijke milieu-administratie naar het College toe nu plots gunstig zou zijn. Daarmee komt het doembeeld van een steenkoolcentrale in een door fijn stof vergeven stedelijke omgeving weer een stuk dichterbij. Vooral de benedenwinds gelegen woonkernen van Berendrecht, Stabroek en Zandvliet zouden hieronder lijden.
De rente op de Belgische staatsschulden stijgt dankzij de splitsingsretoriek van De Wever. We betalen nu allemaal transfers aan de banken in plaats van de Walen. Zover heeft de Wevermanie ons gebracht. Ik stel voor dat we hem allemaal de rekening sturen op 13 juni.
Jongeren dreigen massaal af te haken van het politieke gebeuren, zo stellen Erik De Bruyn,Sam Van de Putte en Issam Benali(*) tijdens deze campagne vast. Dat is ook te begrijpen zegt Sam Van de Putte, jongerenkandidaat voor de Senaat.Het Belgische politieke spektakel is abominabel. Niet alleen jongeren hebben daar hun buik van vol, de ouderen ook. Maar jongeren worden vandaag extra geschoffeerd door de politiek. Nog voor ze op de kiezersmarkt komen en voor de eerste keer hun stem hebben uitgebracht worden ze koud gepakt doorliberale voorstellen om de wachtuitkeringen af te schaffen en om te besparen in het onderwijs. Bovendien vertonen verkiezingen steeds meer de neiging om in de examenmaand juni te vallen. Dat bevordert de actieve deelname van jongeren aan de politiek niet.
Het massaal afhaken van jongeren is ongezond voor de democratie. Zij dreigen daardoor een politiek onmondige groep te worden op wiens kosten een reeks besparingen wordt doorgevoerd, zegt Erik De Bruyn.Daarom willen we een paar voorstellen lancerenom het tij te keren. Zo zou er stemrecht kunnen worden ingevoerd vanaf 16 jaar. Vanaf die leeftijd kunnen jongeren dan hun politieke stem verheffen zonder dat het hen wordt opgedrongen. De stemplicht zouden we dan kunnen opschuiven van 18 naar 21 jaar. Dat is tenminste een staatshervorming die ons vooruithelpt en de democratische participatie verstevigt, in plaats van het zielige communautaire opbod.
Elektronisch stemmen
Bovendien moet er eindelijk eens werk worden gemaakt van de mogelijkheid voor kotstudenten om te stemmen in de stad waar zij studeren, stelt Issam Benali, jongerenkandidaat voor de Kamer in Oost-Vlaanderen. En ook de mogelijkheid om via het internet te stemmen met de elektronische identiteitskaart moet worden onderzocht. Als betalingen uitvoeren en je belastingbrief invullen via het internet kan, dan moet stemmen ook niet zo moeilijk zijn. Het wordt tijd dat de democratie zich aanpast aan de 21e eeuw.
Goedkoper internet
Volgens Erik De Bruyn is het belangrijk dat jongeren beseffen dat wie zijn rug keert naar de politiek erdoor in de rug geschoten zal worden. Om jongeren politiek bewust te maken moeten we vanuit hun situatie vertrekken. Veel jongeren hebben terecht kritiek op het feit dat internet en gsm-verkeer in België veel duurder is dan in de buurlanden. De sp.a stelt voor om inzake elektriciteit de overheid een monopolie te geven op het aankopen van stroom die dan aan een democratisch tarief wordt doorverkocht aan de eindverbruiker. Waarom doen we niet hetzelfde met het internet? Telecommunicatienetwerken zouden opnieuw en volledig in handen moeten komen van de gemeenschap. Ze zijn dat trouwens nog voor een groot stuk via het overheidsaandeel in Belgacom. In plaats van woekerwinsten te maken moeten we de prijzen drastisch doen dalen. Socialisten zijn voor een stevige overheidsinmenging in de economie. Niet om zelf kapitalist te spelen maar om essentiële diensten aan democratische prijzen ter beschikking te kunnen stellen aan de mensen. We spelen daarmee in op de verzuchtingen van jongeren maar we geven tegelijk aan dat het antwoord op dergelijke kwesties ideologisch van aard is en in feite heel ons economisch systeem in vraag stelt.
(*) Erik De Bruyn is 10e kandidaat op de Senaatslijst van de sp.a; Sam Van de Putte is 4e opvolger op de Senaatslijst van de sp.a; Issam Benali is de 11e kandidaat op de Kamerlijst in Oost-Vlaanderen van de sp.a.
Afgelopen woensdag nam ik deel aan een protestmanifestatie van het personeel van het Antwerps stedelijk onderwijs. Ondanks de stromende regen woonden honderden mensen deze protestactie bij. Het stedelijk onderwijs moet verzelfstandigen in een AGB (autonoom gemeentebedrijf). Na 191 jaar stopt de stad der scholen dus met het zelf inrichten van onderwijs! De stedelijk overheid laat dat in de toekomst over aan een verzelfstandigd gemeentebedrijf. Door deze verzelfstandigingsoperatie is er onvoldoende garantie op het blijvende openbaar karakter van het Antwerpse scholennet. Ook financieel is dit een gevaarlijke operatie. De stadsbedrijven die tot op heden autonoom werden zoals het Havenbedrijf, VESPA en het parkeerbedrijf brengen allemaal geld op. Onderwijs kost echter geld. De stadsscholen zullen moeten leven met een steeds terugkerende strop van dotaties door het stadsbestuur rond de nek. Geen prettig vooruitzicht in tijden van crisis en besparingen. Bovendien krijgt het nieuwe bedrijf een vergiftigd geschenk: een patrimonium van gebouwen waarin gedurende jaren onvoldoende werd geïnvesteerd. Ik ben zelf een produkt van het stedelijk onderwijs en ben daar bijzonder trots op. Mijn ouders zijn van eenvoudige komaf maar dankzij de stadsscholen kon ik van een uitstekend en kwalitatief hoogstand onderwijs genieten. Het stedelijk onderwijs bereidde me op succesvolle wijze voor op de universiteit, waar ik geen enkel jaar moest overdoen en geen enkele tweede zit opliep. Misschien voor een stuk een eigen verdienste maar ook die van het stedelijk onderwijs en haar zeer gemotiveerd personeel. Wanneer vandaag heel wat samenlevingsproblemen in Antwerpen gelukkig nog niet zo erg uit de hand lopen als elders is ook dit voor een groot deel te danken aan ons stedelijk onderwijsnet. Het is een inclusief net: het neemt ook die leerlingen mee die er wat minder goed voorstaan. Het stadsonderwijs doet dat méér en beter dan de andere netten. Het is werkelijk zeer dom om dit unieke pedagogische project aan een zijden draadje te hangen. Ik vrees dat het onze stad duur te staan kan komen op termijn.
Alexander De Croo stelt voor om de ministers in de volgende regering vijf procent van hun loon te laten inleveren. Als de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen. Wat De Croo hier in het vooruitzicht stelt is vooral een inlevering door de loontrekkenden in dit land. Door zelf het voorbeeld te geven tracht hij draagvlak te creëren voor de besparingen die ons te wachten staan.
Los van het feit dat het gemakkelijk is om vijf procent in te leveren op een riante ministerwedde en toch nog kwaliteitsvol te leven, en dit voor loontrekkenden die 1300 of 1500 euro netto per maand verdienen onmogelijk is, wil ik een voorspelling doen: na de verkiezingen zal De Croo voor dit voorstel geen politieke meerderheid vinden. De vijf procent inlevering zullen net als de vijf minuten politieke moed van Yves Leterme woorden in de wind blijken.
Om het vertrouwen in de democratie en de politiek te herstellen zal er veel méér nodig zijn dan vijf procent politieke moed. Daarom wil ik zelf een voorstel doen dat neerkomt op meer dan vijftig procent politieke moed. Tienmaal meer dan De Croo, zoals het de tiende kandidaat op lijst tien voor de Senaat past.
Ik ben geen beroepspoliticus. Ik ga elke dag werken voor de kost. Mijn politiek engagement neem ik er na de uren bij, op eigen kosten. Ik wil dan ook niet verdienen aan een politiek mandaat. Wanneer ik senator word zal ik dat doen met behoud van mijn huidige wedde. Die bedraagt netto een stuk minder dan de helft van die van een senator. De andere grote helft van die senatorwedde zal ik besteden aan de sociale en politieke strijd voor een rechtvaardige samenleving. Ik zal daarbij werken met een open en verifieerbare boekhouding, zodat de kiezer weet wat er met zijn of haar belastinggeld gebeurt en waarmee zijn of haar senator bezig is.
Ik heb de tiende plaats aanvaard op de Senaatslijst van de SP.a. In gangbare termen is dat geen verkiesbare plaats, tenzij we 60.000 Vlamingen verzamelen die er anders over denken.
Waarom dan toch meedoen?
Ten eerste omdat we uitzonderlijke tijden beleven. De wereld wordt overspoeld door de tweede financieel-economische tsunami in twee jaar tijd. Er dreigt een sociaal bloedbad in heel Europa. Griekenland is daar de voorafspiegeling van. In die context ga ik écht niet te lang stilstaan bij mijn eigen plekje op de lijst. Minder dan ooit kan de linkerzijde het zich veroorloven om in verspreide slagorde naar de verkiezingen te trekken. Dit geldt a fortiori voor België en Vlaanderen, waar de rechterzijde meer dan ooit aan zet is. Rechts tracht zich bovendien nog te versterken door om communautaire themas naar de kiezer te trekken. Maar de contouren van de sociale strijd tekenen zich op de achtergrond duidelijk af. Er is een links bruggenhoofd in het parlement nodig. Maar niet alleen dat: het overheersende discours over economie moet doorbroken worden. Het moet weer naar links. Socialistische verkozenen met een ruggengraat zijn daarbij essentieel.
Ten tweede kwamen deze verkiezingen halsoverkop. Minder dan ooit had de partijbasis daarbij de kans om haar stempel te drukken op de lijstvorming. Dat is dan maar zo. Ik zal roeien met de riemen die men mij geeft. De tijden zijn er niet naar om van een verkiezing weg te lopen.
De kiezer beslist
Ten derde staat Rudi Kennes op een verkiesbare vierde plaats op de Kamerlijst in Antwerpen. Voor het eerst in jaren opent zich het perspectief om een socialist met een uitgesproken links en syndicaal profiel verkozen te krijgen in het parlement. Voorwaar geen overbodige luxe in deze turbulente tijden. Rudi kan daarbij een ondersteunende campagne van op de Senaatslijst gebruiken. Hij moet niet enkel verkozen worden, hij moet met zoveel mogelijk voorkeurstemmen verkozen geraken.
Ten vierde is geen enkele plaats op de lijst onverkiesbaar. Ook niet de tiende plaats op de Senaatslijst. Wie van elf naar vier kan springen zoals ik vorig jaar deed kan ook van tien naar drie springen en verkozen geraken. De kiezer beslist. Voor de Stijn Meurissen van deze wereld luidt de boodschap: we snappen jullie ongenoegen, maar doorbreek de particratie en herstel de democratie, in plaats van op 13 juni in je bed te blijven liggen! Hetzelfde geldt voor de kiezers van Vlaams Belang en Lijst De Decker: we snappen ook jullie ongenoegen, maar de tijd van die demagogen is gelukkig voorbij. Zij vielen door de mand.Doe dus iets nuttigs met je stem! Welkom terug bij de SP.a, maar schud mijn partij maar eens goed wakker.
De missing links
Voor de kiezers van de PVDA geldt een variant op deze boodschap: minder nog dan voor de Kamer is het realistisch dat de PVDA een verkozene zou hebben in de Senaat. Wie de SP.a niet links genoeg vindt maar voor wie linkse verkozenen geen overbodige luxe zijn vindt opplaats tien van de Senaatslijst van de SP.a de missing links tussen linkser en links. Op het sociaal-economische vlak staat SP.a Rood trouwens voor een financiële- en een energiesector in openbare handen, een onvervalste vermogensbelasting en de afschaffing van de notionele intrestaftrek. Laat je niet verWeven
Sedert begin mei is het verschil tussen de Belgische en Duitse rentes op staatsobligaties aan het toenemen. Is dat omdat de macro-economische parameters voor België slecht zijn? Integendeel: de groei in ons land is nog steeds hoger dan in de rest van de Eurozone, terwijl ons begrotingstekort lager is dan het gemiddelde. De financiële markten ruiken echter een institutionele crisis en politieke instabiliteit. Met andere woorden: de communautaire crisis begint ons pakken geld te kosten.
Terwijl de N-VA met behulp van Siegfried Bracke Vlaanderen tracht te verstrikken, heb ik daarom een andere boodschap: laat je niet verWeven in het communautaire spinnenweb! Voor Vlaams Belang, N-VA en LDD zijn vormen de communautaire problemen een politiek handelsfonds. Zij hebben geen baat bij een oplossing. Ze zijn een deel van het probleem. Zij zullen de communautaire stem misbruiken om een sociaal bloedbad à la Griekenland aan te richten. Een disciplinering van het overheidsbudget om de schulden af te bouwen en de rentesneeuwbal te doorbreken op vraag van "de markten" (lees: de speculanten en bankiers), niet door linkse voorstellen als een vermogensbelasting, het aanpakken van belastingsontduiking of een wet tegen ontslagen bij winstgevende bedrijven, maar wel door loonbevriezing en hetin vraag stellen van onze sociale zekerheid. Splits B-H-V voor mijn part, maar begrijp dan dat dit enkel kan via een onderhandelde oplossing. Maar los vooral de sociale problemen in Brussel en de rand op! Zorg voor de heropbouw van de Brusselse infrastructuur, voor sociale woningbouw in Brussel én in Halle-Vilvoorde zodat de sociale verdringing die vaak onder het taalprobleem schuilgaat bestreden wordt. Bouw scholen in de hoofdstad, bouw een gewestoverschrijdend openbaar vervoersnet uit. Investeer en werk samen in een Marshallplan voor Brussel. Werk aan de inbreiding van Brussel. De tewerkstelling in de bouwsector van Brussel, Vlaanderen en Wallonië zal er wel bij varen!
Leve de republiek
Samen met de SP.a ben ik voor een grote staatshervorming. Samen met de SP.a vind ik dat die staatshervorming sociaal moet zijn. Ik verschil echter grondig van mening met de partij over het arbeidsmarktbeleid. Dat is zeker niet de spil van een sociale, laat staan socialistische staatshervorming. De arbeidsmarkt verder splitsen betekent sociale concurrentie in hetleven roepen tussen de gewesten. Bovendien levert een gesplitste arbeidsmarkt in en rond Brussel en op de taalgrens operationele problemen op. De grenzen van de regionalisering zijn bereikt en zelfs overschreden. Hetzelfde kan worden gezegd van het milieubeleid, het wetenschapsbeleid of onze vertegenwoordiging in het buitenland. Waarom eigen Vlaamse Huizen of aparte Vlaamse hulpmissies naar Haïti?
Een sociale staatshervorming moet België democratischer, transparanter en efficiënter maken. Het kan beter en goedkoper. Het herfederaliseren van bevoegdheden mag geen taboe zijn. Het afschaffen van het Koningshuis evenmin. Socialisten zijn republikeinen, geen oudbakken Belgicisten: Vive la république/leve de republiek! Er moet één federale kieskring komen voor het federaal parlement. De kiesdrempels moeten worden afgeschaft
Kwelgeesten
De afgelopen jaren bewezen heb ik bewezen geen politiek mandaat nodig te hebben om aan politiek te doen. In Antwerpen vocht ik samen met Ademloos en Straten-Generaal tegen de Lange Wapper, bewerkstelligde ik een bocht van de SP.a in dit dossier en redde ik mijn woonplaats Deurne van een kathedraalbrede autosnelweg. De strijd werd dus deels met succes bekroond maar is nog niet gestreden. Net zoals de legendarische Antwerpse kwelgeest dreigt ook de Lange Wapper bij nacht en ontij terug te keren.
Ik zette ook de solidariteitscampagne Zomer van Opel op poten. Om samen met Rudi Kennes de kwelgeest van de werkloosheid op een afstand te houden, en omdat een sociale en ecologische auto-industrie in ons land mogelijk is.
Ik had geen politiek mandaat ter beschikking om deze gevechten te leveren. Ik leverde ze in mijn schaarse vrije tijd en op eigen kosten. In tegenstelling tot veel andere politici beloofde ik dus niet, maar handelde ik in de plaats. Wie zegt eerst zien en dan geloven heeft dus al kunnen zien. Maar deze manier van werken heeft natuurlijk zijn grenzen. Een verkozen mandaat zou me toelaten de belangen van werkende mensen veel beter te verdedigen. Daarom reken ik ook op uw steun op 13 juni.
De directie van Opel heeft gefaald. Tijd voor een nationalisatie van de fabriek
De actie van de Opel-arbeiders verdient onze volle steun. De werknemers van Opel hebben zo lang als het maar mogelijk was verantwoordelijkheidszin getoond. Het is echter de directie van Opel die een manifest gebrek aan verantwoordelijkheidszin aan de dag legt. Zij kan aan de Antwerpse fabriek en bij uitbreiding de Europese fabrieken geen toekomst bieden. Zij brengt geen innovatie. Zij respecteert de sociale spelregels niet. Zij tracht het beste in de mens, de solidariteit, te breken. Zij weigert bovendien de wagens te bouwen die de wereld nodig heeft, namelijk milieuvriendelijke wagens.
De strijd om Opel Antwerpen gaat over meer dan het redden van jobs alleen. De strijd gaat ook over de vraag welke economie we willen, en over het op eenmaatschappelijk verantwoorde manier aanwenden van technologische innovatie. Hij heeft ook de industriële toekomst van België en Vlaanderen tot inzet. Het is daarom niet enkel een strijd van de arbeiders van Opel alleen, maar van ons allemaal, en verdient daarom een breed sociaal en politiek front.
De auto-industrie is in de afgelopen honderd jaar een belangrijke motor geweest van zowel tewerkstelling als van technologische innovatie. Dat zal de komende decennia zo blijven. Het tijdperk van de fossiele brandstoffen loopt ten einde. We staan voor een industrieel-technologische revolutie. Het kan niet de bedoeling zijn dat België zich in die context een belangrijke troef, namelijk een uitstekend gelegen ultraproductief en flexibel assemblageplatform, uit handen laat slaan. Opel Antwerpen is geen steenkoolmijn maar een wissel op de industriële toekomst van België. Alleen daarom al is het sluiten van de fabriek geen optie.
Daarom is het nu tijd voor een kordaat overheidsingrijpen: de Vlaamse regering moet de fabriek overnemen en heroriënteren naar een ecologische en duurzame autoproduktie. Zonder Opel als het moet.
De Vlaamse en Belgische belastingbetalers hebben de fabriek in Antwerpen al dubbel en dik betaald door de overheidssteun die de afgelopen decennia naar het bedrijf ging. Het is onze fabriek!
SP.a Rood steunt voluit de acties van de vakbonden (afsluiten parking, opbouwen oorlogsbuit, morgen misschien de volledige staking en bezetting). Samen met de blokkades van de vestigingen van Inbev tonen zij dat de mensen niet meer lijdzaam willen toezien hoe zij worden afgeslacht.
SP.a Rood verwacht van de SP.a dat ze nu voluit gaat voor het behoud van Opel Antwerpen en dat ze de strijd van de arbeiders van Opel politiek vertolkt. Van SP.a parlementsleden verwachten we nu dat ze het rechtse taboe rond overheidsinmenging aan de kaak stellen. Het zijn niet de socialisten die Opel Antwerpen in gevaar brengen met ideologische dogmas. De rechterzijde doet dat wel: door vast te houden aan het dogma dat alleen maar de private sector autos kan, mag en zal bouwen, en dat overheidsgeld ons belastinggeld alleen maar een rol kan spelen in het lokken van private investeerders. Het lot van Opel Antwerpen dreigt daardoor te worden beslecht in de hoofdkwartieren van buitenlandse multinationals.
Overheidsinmenging is er in de Verenigde Staten en Duitsland op massale schaal. General Motors in de VS en Opel in Duitsland werden de facto genationaliseerd. Anders was er van GM nu al geen sprake meer geweest. De vraag is dus niet of overheidsinmenging in de auto-industrie te verantwoorden is. Ze is een feit, en ze is noodzakelijk. De vraag is welke doelen ze moet dienen: het redden van private aandeelhoudersbelangen ofeen sociale en ecologische auto-industrie? De private sector heeft sedert de lancering van de T-Ford in 1908 honderd jaar de kans gekregen om die uit te bouwen en is daar niet in geslaagd.
SP.a Rood brengt morgenochtend 21 januari een solidariteitsbezoek aan Opel Antwerpen.
De Brusselse onderzoeker Mathieu Snykers (VUB) schrijft in zijn boek De zoektocht naar onszelf dat ons denken contextueel is. Traumatische ervaringen kunnen als een moleculair netwerk vastkoeken in onze hersenen. Als één element in de traumatische ervaring wordt opgeroepen, dan volgt meteen de hele context. Wie ooit hevig schrok van een slang terwijl er een merel floot, zal overvallen worden door angst wanneer er een merel fluit. Het is een vorm van hersenverontreiniging.
Vlamingen hebben in de loop van de geschiedenis enkele traumatische ervaringen opgelopen met Franstaligen. Die verhinderen ons soms om helder te denken. Een dergelijkehersenverontreiniging speelt ons Vlamingen bijvoorbeeld parten bij het nadenken over de vervuiling van de Zenne. Contextueel past deze milieuramp immers perfect in het beeld dat in ons Vlaams collectief bewustzijn is vastgekoekt: het vuile, morsige en onveilige Brussel versus het reine, efficiënte en hardwerkende Vlaanderen dat zijn zaakjes al lang op orde zou hebben, ware het niet dat we vastzitten in dat vermaledijde Belgische carcan.Het komt er dan zoals gewoonlijk op aan om Franstalige politici aan te duiden als kop van Jut. In dit geval de Brusselse minister van milieuzaken Evelyne Huytebroeck.
Natuurlijk hééft de Brusselse minister geblunderd. Ze hoefde helemaal niet lijdzaam toe te zien hoe Aquiris het Brusselse Gewest en Vlaanderen gijzelde in een dispuut over 40 miljoen euro. Haar ambtenaren evenmin. Artikel 9 van de Brusselse Ordonnantie van 25 maart 1999 betreffende de vaststelling, vervolging en de bestraffing van misdrijven inzake leefmilieu geeft de overheid de macht om maatregelen op te leggen en ze desnoods ambtshalve uit te voeren indien de overtreder geen gevolg geeft. En in tegenspraak met het Vlaamse Gesundenes Volksempfinden -beschikt Brussel over een competent en efficiënt Brussels Instituut voor Milieu (BIM) waar elke grote Vlaamse stad jaloers op mag zijn en dat de bevoegdheid heeft om het eerder genoemde artikel 9 in werking te laten treden. Naast de verpletterende verantwoordelijkheid van Aquiris zelf moet het onderzoek zich dus toespitsen op de vraag: waarom is dit niet gebeurd?
Maar nog véél belangrijker is dat de milieuramp op de Zenne ons dwingt om het gehele Belgische milieubeleid grondig te herdenken. Dat geldt voor Brussel, maar evengoed voor Vlaanderen en Wallonië. Het Belgische milieubeleid lijdt aan twee ziekten: privatisering en federalisering. De privatisering leidde tot het denken over waterzuivering en afvalverwerking in termen van onmiddellijk realiseerbare boekhoudkundige winst. Deze gedachtengang leidde op haar beurt tot een aanvaring tussen Aquiris en het Brussels Gewest over een meeruitgave van 40 miljoen euro en de daaruit voortvloeiende criminele chantage door Aquiris.
De federalisering van het milieubeleid heeft geleid tot wat men in managementjargon brandende konijnen zou noemen: onvoorziene neveneffecten. Het splitsen van bevoegdheden heeft tot doel zelf meester te zijn over wat er op het eigen grondgebied gebeurt. In het geval van de Zenne pakte het voor Vlaanderen echter omgekeerd uit: de Vlamingen moesten lijdzaam ondergaan. Mocht milieu een federale bevoegdheid geweest zijn dan was het zo niet gelopen. Dan waren de Vlamingen zelf vertegenwoordigd geweest in de bevoegde structuren.
De problematiek rond de luchthaven van Zaventem toonde al eerder aan hoe inadequaat het is om milieubevoegdheden op te splitsen. De milieucatastrofe op de Zenne doet daar nog een schep bovenop. Vervuiling kent geen grenzen, milieuschade spreekt geen taal. Bovendien zijn de Vlaamse, Waalse en Brusselse milieuwetgevingen een weerspiegeling van Europese richtlijnen. Daardoor lijken ze op elkaar. Milieu moet weer een federale bevoegdheid worden. Laat ons dit debat openen en meteen tonen dat staatshervorming niet altijd het synoniem moet zijn voor het uiteenvallen van België. Sommigen zullen dat niet prettig vinden, maar dat is hun probleem. Misschien kunnen de Franstaligen de eerste aanzet geven. Ze zullen ongetwijfeld bondgenoten vinden bij iedereen in Vlaanderen die het milieu belangrijker vindt dan communautaire scherpslijperij.
Op 7 december 2009, op de eerste dag van de Klimaatconferentie van Kopenhagen, en aldus bijdragend aan de doelstellingen ervan, is van ons heengegaan, de Malki, voluit Heer Felix Felix Malkussen de Malki van Laureyssens, Van Rompaey en De Bruyn, behorend tot het roemrijke geslacht der katachtigen, heerser der achtertuinen, verkenner der voortuinen, ontdekker van Nieuwe Werelden, Staartjager, Zagekat, Rosse Kat, Langste Kat ter Wereld, dunste Dikke Kat ter wereld, de Eénogige, Kameraad Kat, voorzitter van de Kattensovjet van de Meeuwenhoflei 2001-2005, auteur van verschillende gevleugelde uitspraken zoals daar zijn ze zouden beter nog wat korreltjes in mijn bakske doen, ik wacht hier al een eeuw, zet de kraan eens openen nu moet ge eens komen kijken naar mijn leeg bakske, door het weekblad Knack uitgeroepen tot Kat van het jaar 2009 en dat terwijl het nog maar januari was; hij zal nooit meer vechten met het boske.
Heer Malkussen werd aangetroffen ergens in 1995, midden in de nacht op het zebrapad aan het kruispunt van de Lakborslei en de Ten Eekhovelei te Deurne, wachtend op Groen Licht. Helaas betrof het Groen Licht voor autos en niet voor katten, zodat hij uit deze benarde positie moest worden gered door de bestuurder van het voertuig met nummerplaat GUA145. De volgende ochtend werd hij ter hoogte van de badkamer begroet door Marjan Laureyssens met de woorden zie hoe schattig, is dat voor mij? en aldus gered van een zekere deportatie naar het asiel.
In het volle besef dat het leven van mensen, schepselen, wezens, species en creaturen, of ze nu veel- of weinigpotig, méér- of éénogig zijn een eindig gevecht is tegen de entropie, gekenmerkt door het vrijkomen van lichaamswarmte en talloze andere vormen van creatieve of minder creatieve energieverspilling en ook gewervelde wervelende huisdieren niet aan dit materiële feit ontkomen, zal Heer Malkussen toch voortleven, en wel in onze gedachten. En na het lezen van dezes ook in de uwe. Gegroet. Eeuw.
De Raad van Voorzitters en Secretarissen heeft een relatieve rust teruggebracht in de sp.a gelederen. Enerzijds door een relatief lage opkomst:een groeiend aantal afdelingen heeft twijfels over de impact die zij via deze weg kunnen laten gelden in de nationale structuren. Anderzijds blijft het resultaat beperkt tot een intentieverklaring waar niemand tegen kan zijn. Wie zou zich willen verzetten tegen het voornemen om vanaf nu democratischer en transparanter te werken? Anderzijds was dat voornemen er na de voorzittersverkiezingen van 2007 ook al, en blijven échte structurele veranderingen en garanties in de vorm van statutenwijzigingen uit. Het ontbrak nochtans niet aan voorstellen in die zin. Verschillende afdelingen dienden allemaal samen meer dan honderd voorstellen in die neerkwamen op statutenwijzigingen. Het nationaal secretariaat besliste om op eigen gezag deze honderd voorstellen niet ter stemming voor te leggen aan de Raad. Als voorproefje van de nieuwe democratische en transparante manier van werken belooft dit dus weinig goeds. De meeste leden en afdelingen nemen daarom een kritische maar afwachtende houding aan: we zullen zien wat ervan komt. Al is het maar omdat de tijd en de energie die militanten te besteden hebben beperkt is, het crisis is, en de verkiezingen van 2011 en 2012 elke dag dichterbij komen. Een pragmatische houding is echter iets anders dan volle steun en vertrouwen.
Voor de voorzitster werd deze Raadop deze manier weliswaar een welgekomen adempauze, maar evengoed een gemiste kans om radicaal te breken met de mislukte eerste helft van haar ambtstermijn.
Opmerkelijk is echter de algemeen duidelijk waargenomen ruk naar links die de voorzitster heeft moeten maken om haar positie te consolideren en haar voorzitterschap een nieuwe glans en elan te geven. Verschillende strijdpunten van SP.a Rood vinden vanaf nu hun plaats in het actieprogramma van de partij: een vermogensbelasting, de afschaffing van de notionele intrestaftrek, een openbare bank, geen tweede generatiepact, frontvorming met het ABVV.
De sp.a zit nu althans verbaal op meest linkse koers sinds jaren. SP.a Rood zal dit nieuwe linkse elan een kans geven en kritisch ondersteunen. De woorden moeten nu worden omgezet in daden. De Vlaamse regeringsdeelname zal aan de nieuwe criteria moeten worden afgetoetst. Aan de nieuwe linkse profilering zal gestalte gegeven moeten worden door een actieve campagne.
Wat de interne partijwerking betreft zijn tal van afdelingen lichtjaren verwijderd van de democratische intenties die op 5 december door de Raad werden goedgekeurd. Niet toevallig zuchten grotere afdelingen zoals Antwerpen en Brugge die in 2007 de kandidatuur van Erik De Bruyn steunden onder het juk van ondemocratische praktijken. In Brugge werd plaatselijk SP.a Rood boegbeeld Camiel Goegebeur, een van de weinige actieve industriearbeiders in het bestuur, kaltgestellt op een manier die veel weg heeft van de schijnprocessen van Moskou in de jaren dertig. En in datzelfde West-Vlaanderen besloot niemand minder dan Johan Vande Lanotte om alvast een ernstige hypotheek te leggen op het nieuwe elan van de sp.a door zichzelf alvast uit te roepen tot provinciaal lijsttrekker in 2011.
De oude demonen zijn dus lang niet verslagen. De sp.a trekt in labiel evenwicht naar 2010.
Delegatie van SP.a Rood ontvangen door Caroline Gennez
(goed nieuws is OOK nieuws)
Enkele dagen voor de Raad van Voorzitters en Secretarissen van 5 december werd een delegatie van SP.a Rood, de linkervleugel in de partij, ontvangen op de Grasmarkt door partijvoorzitter Caroline Gennez. Deze delegatie bestaande uit Erik De Bruyn, Elke Heirman en Stephen Bouquin evalueert dit eerste gesprek als zeer constructief.
De SP.a Rood delegatie hield een pleidooi voor diepgaande democratisering van de partijwerking, zoniet zal de interne vertrouwenscrisis zich verder uitdiepen. Om de economische en sociale crisis gepast van antwoord te dienen moet de SP.a een duidelijkere linkse koers volgen. Arm in arm zal de SP.a opnieuw een sterke partij worden. Schouder aan schouder kan links zich versterken.
SP.a Rood verheugt zich dan ook over het feit de partijvoorzitter zich in duidelijke termen heeft uitgesproken voor een vermogensbelasting en voor een openbare bank. Ook het feit dat de SP.a zich achter het ABVV schaart en de vakbondseisen steunt, in het bijzonder een betere bescherming tegen ontslag voor arbeiders, is goed nieuws.
Wat het democratische deficit in de partij betreft blijven er meningsverschillen. De voorzitster is er zich echter van bewust dat er op dat vlak ernstige problemen zijn in het bijzonder in enkele grotere SP.a-afdelingen maar er wordt aan gewerkt.
Wij durven hopen dat hierbij een eerste stap wordt gezet in de goede richting. Vele afdelingen hebben heel veel voorstellen ingediend van wijzigingen m.b.t. de interne werking. De verwachtingen liggen hoog en terecht. Ook SP.a Rood heeft bijgedragen tot deze discussie, onder meer via een eigen nota. Na 5 december maken wij een eerste balans op.
