Iemand op deze blog vond de uitleg die ik op 6 september in Geel (Kempen) gegeven had over economische democratie maar slappe kost. De sociale tragedie die de Kempen echter te verwerken krijgen met de reorganisaties bij Janssen Farmaceutica zij echter allesbehalve slappe kost. Dit is nu echt een schoolvoorbeeld van gebrek aan economische democratie. Duizenden werknemers gaven gedurende jaren het beste van zichzelf en bezorgden het bedrijf astronomische winstcijfers. De nettowinsten piekten in 2004 tot méér dan 400 miljoen euro of circa 17 miljard oude Belgische franken, een bedrag hoger dan de totale loonlast van het bedrijf. Ook vorig jaar werd er nog een riante 200 miljoen euro nettowinst gemaakt. Janssen werd daarbij geholpen door belastingverminderingen en subsidies van de Belgische overheid, ons geld dus. We zwijgen dan nog over de publiek gefinancierde research door universiteiten die door diezelfde farmasector ook gretig als grondstof wordt gebruikt. Ondergetekende kan ervan meespreken, de resultaten van zijn universitair proefschrift over adrenergische receptoren in de jaren tachtig belandden ook bij de farma-industrie.
Toch is het voor aandeelhouders nooit genoeg. In ons ondemocratisch economisch bestel hebben zij het recht om in functie van winsten die altijd moeten stijgen duizenden hardwerkende mensen aan de deur te zetten. Net zoals feodale heren in de middeleeuwen konden beschikken over het lot van hun lijfeigenen.
Vanavond kozen ook Nieuwpoort en Knokke-Heist onze zijde. Behalve hoofdplaats Brugge betekent dit dat in West-Vlaanderen de volgende afdelingen de kandidatuur van Elke en mezelf ondersteunen: Deerlijk, Diksmuide, Middelkerke, Kortemark, Knokke-Heist, Kuurne en Nieuwpoort. De belangrijke afdeling Blankenberge verkoos neutraal te blijven. Ook Kortrijk sprak zich niet uit.
Vanochtend sprak Melissa Van der haeghen, fractieleidster van de sp.a in de Oost-Vlaamse provincieraad zich op radio 1 eveneens gunstig uit over onze kandidatuur.
Het zal nu wel stilaan duidelijk worden dat de steun voor Elke en mezelf geen lokaal verschijnsel is, en evenmin het produkt is van schimmige mobilisaties of andere samenzweringen, en dat ze ook al niet te herleiden is tot afrekeningen tussen oude en nieuwe gardes.
Caroline mocht, kon en zou in Gent niet verliezen. Het zou het einde hebben betekend van haar kandidatuur. De partijtop in Gent (een krachtige, professionele organisatie die nog zéér veel krediet heeft bij de basis, een afdeling waar Antwerpen trouwens van kan leren) heeft dan ook alles op alles gezet om dit te vermijden. Tijdens het gesloten gedeelte van de vergadering (waarop de kandidaten niet aanwezig konden zijn) waren de donderspeeches hoorbaar tot op de straat. De vergadering was bovendien geen algemene ledenvergadering maar een "partijraad", een orgaan dat het midden houdt tussen een partijbestuur en een algemene ledenvergadering.
Onder de gegeven omstandigheden ben ik dan ook zéér tevreden met mijn resultaat van 21 procent! Temeer omdat ik het al voor de vergadering voor de camera van de VRT had voorspeld (20 procent).
De slag om de afdelingen is behoudens enkele navolgende schermutselingen voorbij, de slag om de leden kan nu beginnen.
In de namiddag ging ik ook nog spreken in Asse, nadat Caroline daar vorige week al was gepasseerd. Het werd een zeer levendige discussie die leidde tot een 50/50 patstelling. Asse steunt dus geen van de kandidaten.
ABVV Crown Cork Antwerpen: waar het allemaal begon
Gisterenavond had ik het genoegen om te mogen spreken voor de ABVV-militanten van Crown Cork Antwerpen, een fabriek in de metaalsector die verpakkingsmateriaal maakt.
Het werd een hartelijk weerzien. Want het was eigenlijk aan de fabriekspoort van Crown Cork dat op 4 oktober 2005 de basisidee van wat even later SP.a Rood zou worden, geboren werd. Ik was die dag al vroeg uit de veren om de algemene staking van het ABVV tegen het Generatiepact te ondersteunen aan de poort van het bedrijf dat het dichtst bij mij thuis gelegen is (zie foto). Ik was die dag (en ook nu nog) sterk onder de indruk van de vastberadenheid waarmee gewone mensen tégen de stroom in opkomen voor hun rechten. De ABVV-militanten moesten in die dagen immers optornen tegen een verenigd front van politieke partijen (waaronder tot onze grote schande ook de sp.a!) journalisten en professoren die allemaal in koor uitzongen dat we langer en harder zouden moeten gaan werken om onze pensioenen nog betaalbaar te houden. Ze moesten opboksen tegen een beeldvorming in de media die hen bijna als halve criminelen afschilderde. Ze konden op zijn zachtst gezegd niet echt rekenen op de strijdmakkers van het ACV, toch al zeker niet in die moeilijke eerste uren en dagen.
Als sp.a staan wij tegenover de vakbondsbasis van oktober 2005 in het krijt. We moeten die schuld vereffenen. We moeten opnieuw durven zeggen dat de betaalbaarheid van onze sociale zekerheid geen kwestie is van langer en harder werken zoals het neoliberale Europa ons voorhoudt. De sociale zekerheid zal ruimschoots betaalbaar blijven en zelfs versterkt kunnen worden op basis van een eerlijke herverdeling van de rijkdom die door onze economie wordt voortgebracht. Als ik voorzitter word zal ik onmiddellijk deze correctie in het partijstandpunt uitvoeren. Duidelijker kan ik daarover niet zijn.
Ik stel vast dat men op deze blog nu de pijlen richt op mijn medewerkers en op mijn medekandidaat voor het ondervoorzitterschap Elke Heirman. Zij kunnen daar tegen. Zij weten datde politieke omgeving een beenharde omgeving is waar je niet moet vertoeven voor je plezier.
Vooral Elke Heirman is op dat vlak een harde tante. Ik ben haar véél verschuldigd. Zij trok vanaf het begin mee aan de kar van SP.a Rood. Ze slaagde erin om in moeilijke omstandigheden in Brasschaat (sociologisch niet direct dé plaats om een rood bastion uit te bouwen) de SP.a weer op de kaart te zetten.
Voor het overige kan ik bogen op een groep fantastische vrijwilligers die SP.a Rood elke dag opnieuw weer gestalte geven en doen groeien. Zonder hen was alles wat we tot op heden hebben bereikt nooit mogelijk geweest. Maar een professioneel team is dit natuurlijk niet. En dat men hier en daar al eens een steek laat vallen is niet meer dan normaal. Het potentieel van deze kameraden is echter zeer groot: in de partijstructuren hebben ze tot op heden niet veel méér mogen ondervinden dan tegenkanting. En dan is dat laatste woord nog een eufemisme. Enkel hun socialistische overtuiging doet hen elke dag opnieuw de rug rechten. Maar zo leer je wel vechten voor je ideeën natuurlijk. En die strijdlust zullen we nog hard nodig hebben in een Vlaanderen waarin de rechterzijde nu aan zet is.
Robert Voorhamme zegt het, de Gazet van Antwerpen schrijft het en zelfs klein links is het er uit frustratie mee eens: de overwinning in Antwerpen is een lokaal verschijnsel, men stemde voor het principe van twee kandidaten, het was een samenvloeien van allerlei ongenoegen maar het was zeker geen stem voor De Bruyn.
Zij die op de vergadering van 8 september aanwezig waren en de tussenkomsten hebben gehoord weten wel beter. Er werd sterk inhoudelijk gedebatteerd.
Bovendien verliest men daarbij uit het oog dat Antwerpen slechts één van de twintig afdelingen is die mij steunt. Weliswaar veruit de grootste, maar toch. Men verliest ook uit het oog dat er zelfs in Mechelen steun zichtbaar wordt voor mijn kandidatuur.
Maar goed, ik stel dus vast dat er nog steeds ruis zit op mijn boodschap dat de partij weer naar links moet, en dan vooruit. Dus vraag ik met aandrang aan andere afdelingen buiten Antwerpen om deze boodschap te versterken!
Op een algemene ledenvergadering met circa 200 aanwezigen heeft stadspartij Antwerpen
-met haar ongeveer 4500 leden veruit de grootste sp.a afdeling van Vlaanderen- vanochtend beslist om mij voor te dragen voor het nationale voorzitterschap van de sp.a .
Deze beslissing werd genomen met een meerderheid van 59 procent. Een eerdere beslissing van het afdelingsbestuur om Caroline Gennez voor te dragen werd hiermee door de leden teniet gedaan.
Ik wil de Antwerpse afdeling en haar voorzitter Dirk Wiesé danken voor de zeer correcte en democratische afhandeling van deze episode. En ik wil ook alle partijleden danken die mij vanochtend hebben gesteund!
De nationale voorzittersverkiezingen treden hiermee in een kwalitatief nieuwe fase. Vanaf nu voldoe ik aan alle statutaire voorwaarden om effectief kandidaat te zijn: tenminste 10 afdelingen in tenminste 2 provincies met allemaal samen 5000 leden moeten mijn kandidatuur voordragen. Ik heb ondertussen een 20-tal afdelingen in 4 provincies met allen samen circa 7000 leden.
De lezing die Yves Desmet geeft van het rapport Janssens doet dit rapport oneer aan. En wees gerust, voor ondergetekende is dit rapport géén nachtmerrie. Zo lees ik op pagina 22 bijvoorbeeld twee belangrijke vaststellingen die zéker als je ze aan elkaar koppelt- een belangrijke steun in de rug zijn voor mijn kandidatuur.
Die twee vaststellingen zijn ten eerste dat de partij de klassieke socialistische themas teveel links heeft laten liggen en ten tweede dat de inhoudelijke verschillen met de andere partijen te gering waren . Samengevat is dat één van de kernpunten van mijn intentieverklaring: de partij moet zich duidelijker profileren op haar klassieke sociaal-economische themas. Daarvoor is een derde luik nodig van het ideologisch congres, waarbij we terug moeten durven luisteren naar de vakbonden. Dit laatste maakt van mij voor Yves Desmet wellicht een door hem gehate volkshuissocialist, maar het is wel wat ik in het rapport van mijn burgemeester lees.
Ik voel mij ook gesteund door de vaststelling dat de leden zich te weinig betrokken voelen bij de besluitvorming van de partij, en dat die verkrampte houding vaak eigengereid overkwam bij de achterban (pagina 32) en dat er opnieuw geïnvesteerd moet worden in de partijwerking (pagina 33). Een eerste stap om hieraan iets te doen lijkt mij het organiseren van een échte voorzitterverkiezing met verschillende kandidaten en verschillende visies, zodat de leden opnieuw een keuze hebben, en de overwinning van de toekomstige voorzitter een doorleefde en legitieme overwinning wordt.
Wat ik niet lees (en Yves Desmet wel) is een verhaal over een netjes ingedekte linkerflank. Het rapport spreekt over een groene flank (pagina 25) . Deze groene flank werd afgedekt doordat de partij sterk inzette op dit thema (eveneens pagina 25). Er is gewoon geen dreiging op links voor de sp.a. Groen! speelt die rol al lang niet meer. Wat dat betreft moet de sp.a alleen schrik hebben van zichzelf: door nog méér naar het centrum te schuiven op haar traditionele themas trekt ze op den duur een vacuüm langs links en kan die dreiging en versplintering er uiteindelijk toch nog komen, zoals dit in andere omliggende landen reeds het geval is.
Waar het rapport over de grenzen heen kijkt blijft het trouwens schromelijk in gebreke. Enkel de buitenlandse zusterpartijen worden hier als ijkpunt genomen. Zo leer je natuurlijk weinig. In alle ons omringende landen is de sociale structuur van de samenleving nauwelijks anders als bij ons. Toch scoren in al die landen relatief grote socialistische partijen die zich duidelijk links van de traditionele sociaaldemocratie profileren. Ze scoren bovendien in belangrijke mate ten koste van extreem-rechts. Dat stemt mij zéér optimistisch: Vlaanderen moet voor mij de eerste regio in Europa worden waar men de sterke punten van de nieuwe linkse partijen zoals SP en Die Linke combineert met de troeven van de klassieke sociaaldemocratie. Want laten we duidelijk zijn: Vlaanderen kan zich géén versplintering van haar linkerzijde veroorloven.
Laat me tenslotte eindigen met een belangrijke vaststelling van Yves Desmet (én van het rapport) waarmee ik het ook eens ben: de socialisten hebben geen wervend verhaal meer.
Ik ben zo stoutmoedig om een voorstel te doen. De gloriedagen van de socialistische beweging werden geschreven toen de socialisten erin slaagden de maatschappij ingrijpend te democratiseren. Eerst was er de politieke democratisering met het afdwingen van het algemeen stemrecht. Na de tweede wereldoorlog volgde een sociale democratisering: degelijk onderwijs, huisvesting en gezondheidszorg werden in het bereik gebracht van iedereen. Aan het begin van de 21e eeuw moeten we een nieuw en wervend verhaal brengen over economische democratisering. Dat is in wezen een optimistisch verhaal: nooit eerder in onze geschiedenis waren we zo rijk en productief. Wetenschap en technologie zijn tot op een nooit eerder gezien niveau ontwikkeld. De mogelijkheden zijn daar om de grote sociale en ecologische kwesties van onze tijd aan te pakken. Wat ontbreekt is economische democratie: de middelen moeten worden ingezet niet daar waar zij het meeste winst opleveren, maar daar waar zij het hardst nodig zijn. Het is een verhaal waar gewone werkende mensen zowel als de beter gesitueerde maar kritisch denkende middenklassers zich in zouden kunnen terugvinden. Meteen is daarmee een ander pijnpunt uit het rapport Janssens aangepakt, namelijk de dualisering van de socialistische achterban.
Ik hoop dat het voor Yves Desmet geen nachtmerrie wordt, maar ik zal de komende dagen en weken tijdens mijn tournee langs de spa. afdelingen uitgebreid citeren uit het rapport Janssens. In mijn voordeel.
Erik De Bruyn
4 september 2007
PS Deze tekst zal verzonden worden als opiniestuk naar De Morgen.
Zoals elke analyse bevat ook het document Janssens een resem interessante informatie en invalshoeken. Globaal gezien laat de analyse me echter op mijn honger zitten omdat ze erg marketingtechnisch is en weinig politiek. Als exact wetenschapper kan ik ook genieten van scattergraphs en regressierechten maar dat is slechts alaam.
Het rapport ontwaart een lange termijn analyse in de neergang van de sp.a. Daarin waren er twee positieve uitschieters: 1985 en 2003. Het is net van daaruit dat een politieke analyse zou moeten beginnen. Maar die komt er niet. Net in 1985 en in mindere mate in 2003 had het verkiezingsprogramma een uitgesproken links en socialistisch cachet. In 1985 met het erg radicale SP-alternatief dat goed was voor 30 procent van de stemmen in Vlaanderen, in 2003 met het gratis verhaal van Stevaert. In de twee gevallen brachten we een andere visie op economie, fiscaliteit, betaalbaarheid van diensten enzovoort.
Volgens de Janssens-analyse verliest de sp.a vooral op rechts en minder op links. Dat kan ook moeilijk anders: er is geen linkerzijde in Vlaanderen buiten, en zéker niet links van de sp.a. Groen! speelt die rol nagenoeg niet. De sp.a is op zichzelf aangewezen en kan zichzelf slechts bij de haren omhoogtrekken met een helder socialistisch verhaal. En niet ten koste van een voor het overige onbestaand links. De linkerzijde moet hier door noeste arbeid en op eigen kracht uit de Vlaamse klei worden getrokken.
De vergelijking met het buitenland die in dit rapport wordt gemaakt is tendentieus en onvolledig: daar bestaan die andere grote linkse partijen vaak wél, maar uit hun bestaan en hun succes wordt geen lering getrokken in deze analyse. Enkel de buitenlandse zusterpartijen worden als ijkpunt genomen.
Ik ben dan ook niet geneigd om deze analyse in de plaats te laten treden van wat ik in tientallen afdelingen door honderden militanten hoor zeggen, en van wat ik in de verkiezingscampagne van mei-juni 2007 toen ik in contact kwam met nog veel méér mensen buiten de partij, heb ervaren.
Zoals ik eerder al zei was ik afgelopen maandag in Gent. Ik sprak er met de mensen van de vzw Vrede, een vredesorganisatie die onze aandacht verdient.
Vrede wil in haar werking het direct haalbare van de Realpolitik overstijgen. Uitgangspunt blijft dat iedereen op de wereld recht heeft op een menswaardig leven. Wanneer dit niet het geval is ontstaan er conflicten. Vrede focust daarom vooral op de economische achtergronden van die conflicten. Er moet een andere soort economie komen waarin de menselijke behoeften centraal staan.
Vrede heeft serieuze bedenkingen bij de roep naar een Europees leger. Het is een waanbeeld dat dit er zal komen met een kleiner budget. Javier Solana bvb. noemt het cijfer van drie procent van het BNP. Dat is dubbel zoveel van wat we nu uitgeven. Ontwapenen om te ontwikkelen zullen we in die Europese context dus niet kunnen realiseren.
Voor Vrede is het alternatief preventie door duurzame ontwikkeling. Als uitgangspunt nemen zij de 7 programmapunten van de UNDP (United Nations Development Programme). Maar binnen een liberale (laat staan in een neoliberale, door het financiekapitaal gedomineerde) wereld kunnen deze niet worden gerealiseerd.
Net als de vzw Vredesactie verwerpt Vrede de logica van militaire interventies. Deze dienen al te vaak als moreel schaamlapje en op de achtergrond spelen doorgaans imperialistische belangen.
De organisatie voelt zich erg gefrustreerd door de totale impasse in het Midden-Oosten. Desnoods moet België bereid zijn om unilaterale initiatieven te nemen zeggen zij, bijvoorbeeld naar aanleiding van de grove schendingen van het oorlogsrecht door Israël of de schending van de mensenrechtenclausules en de clausules van de VN met betrekking tot de uitvoer uit de bezette gebieden.
Ik meen dat vzw Vrede één van die organisaties is waar wij ons kunnen herbronnen op het vlak van de buitenlandse politiek.
Ik heb het zelf niet gezien, maar men vertelt mij dat Caroline het presteerde om in het programma 'Zomer 2007' op TV 1 te vertellen dat zij tot op heden de enige kandidaat is voor het voorzitterschap van de sp.a. Zij verwees daarbij naar het feit dat geldige kandidaturen moeten worden voorgedragen door afdelingen die samen tenminste 5000 leden vertegenwoordigen, en dit voor 20 september.
Dit is correct, maar die redenering volgend is zij zelf ook nog geen gevalideerde kandidaat. Tenzij dan weer natuurlijk (en laat mij hier nu even gespeeld naïef zijn) dat deze steun haar achter de schermen van de partij reeds werd toegezegd.
In elk geval schept deze uitschuiver geen beeld van de sp.a als democratische partij. Terwijl iedereen het er ondertussen over eens is dat men Caroline geen cadeau deed door haar zomaar als opvolgster van Johan naar voren te schuiven, bestendigt zij hiermee dit beeld van een sp.a dynastie. Ik zal er wel geraken dankzij de steun van het apparaat. Dit berokkent de partij en haarzelf uiteraard schade.
Opmerkelijk was dat de teller van de poll die ik op deze blog plaatste na de uitzending omhoog schoot in mijn voordeel. Het internet als tegengif voor het brutale overwicht van sommige massamedia ?
Nog opmerkelijker was dat Arno in hetzelfde programma de basislijn verdedigde van SP.a Rood: de partij moet weer naar links!. Bedankt Arno!
Elke en ik beperken ons in de campagne niet alleen tot afdelingen van de sp.a. We bezoeken ook organisaties buiten de partij om te vernemen wat er daar leeft en hoe we dit binnen de sp.a kunnen vertolken. Daarmee zetten we het ordewoord van de open actiepartij dat gelanceerd werd op het ideologisch congres van januari in de praktijk om.
Op maandag 27 augustus was ik op bezoek bij de mensen van de vzw Vrede in Gent. Over dit zeer boeiende gesprek zal ik later nog berichten.
Op dinsdag 28 augustus waren Elke en ik te gast bij ABVV-Opel. Gedurende twee boeiende uren konden we er met de syndicale afgevaardigden van gedachten wisselen over socialisme en syndicalisme. Voor ons werd het een hoogtepunt in de campagne, en onze syndicale kameraden spraken de hoop uit dat er nu eindelijk een grondige koerswijziging komt bij de sp.a.
Een uitgebreid verslag van ons bezoek aan Opel kan je lezen op de website van SP.a Rood. Klik daarvoor op de link in de rechterkolom.
We willen Caroline en Dirk de raad geven om hetzelfde te doen en hun oor ook buiten de partij te luisteren te leggen, zelfs al zijn de stemmen voor het partijvoorzitterschap daar niet direct te rapen. De toekomstige voorzitster of voorzitter, wie zij of hij ook mag zijn, kan er alleen maar sterker uitkomen.
Ondertussen lopen er nieuwe uitnodigingen binnen van syndicale delegaties. Ik zal nog onbetaald verlof moeten nemen om op al deze uitnodigingen in te gaan ! Maar ik ben daar zeker toe bereid. Voor Elke ligt dat moeilijker want zij staat in het onderwijs.
Op ons ideologisch congres van januari 2007 kozen we ervoor om een "open actiepartij" te zijn. Dat is verstandig. Openheid naar organisaties van het middenveld is belangrijk. Vooral als het organisaties zijn die werken op thema's die ook ons nauw aan het hart liggen. Ik heb dat concept van een open actiepartij daarom toen openlijk ondersteund, ook via de media. Johan heeft me er na afloop van het congres voor bedankt.
De énige kanttekening die ik er bij plaats is dat je niet geloofwaardig bent naar ongebonden organisaties van het middenveld toe als je je eigen middenveldorganisaties niet ernstig neemt. Dat benadruk ik daarom ook in mijn intentieverklaring. Versterk en herstel éérst de Socialistische Gemeenschappelijke Actie in al haar vormen en facetten. Trouwens we moeten sowieso eerst intern in de partij orde op zaken stellen voor we alweer naar buiten treden met allerlei mooie ideeën en voorstellen. Dat is de reden waarom mijn intentieverklaring focust op de partijwerking.
Zelf ben ik met dat idee van een open actiepartij in het hoofd vorige maandag gaan luisteren naar de organisatie "Vredesactie", die zich zoals de naam het zegt focust op vredesproblematiek en het internationaal beleid daarrond. Luisteren kan immers nooit kwaad.
Het werd een zeer boeiend gesprek. Vredesactie heeft bijvoorbeeld sterke bedenkingen bij de zin en de onzin van militaire interventies, hoe goed bedoeld ze soms kunnen lijken. Peace-making door militairen faalt zo zeggen zij. Als één van de argumenten daarvoor hanteren ze een cijfer dat van de militairen zelf afkomstig is: om in een land de orde te herstellen via een militaire interventie heb je al gauw één soldaat op 20 inwoners nodig. Voor Congo bijvoorbeeld zou dat al snel neerkomen op... 1 miljoen soldaten! Onbegonnen werk dus. Wat de ervaring in Rwanda -al bij al een piepklein land- trouwens bewijst. Bovendien ondergraaft een buitenlandse interventie de werking van de lokale overlegstructuren. Peace-keeping is dan weer vooral een civiele taak.
Dit plaatst dan weer wat kanttekeningen bij een ander standpunt dat we op ons ideologisch congres innamen, namelijk over een Europees leger. We zijn dat idee met de partij niet ongenegen. Een SP.a Rood amendement ertegen haalde het niet. We beschouwden dat zo'n beetje als een beter alternatief voor de Amerikanen. In de stijl van wat we zelf doen, doen we beter. Ook wat buitenlandse militaire interventies betreft, die we met de sp.a nog steeds niet principieel hebben afgeschreven. Misschien moeten we daarover toch eens opnieuw nadenken. Surf eens naar www.vredesactie.be
bottom-upbottom-upbottom-upbottom-upbottom-upbottom-upbottom-upbottom-up... Het is interessant als je als kandidaat-voorzitter zegt dat je meer naar de basis gaat luisteren, zeker wanneer je dat zelf binnen de eigen afdeling en in het recente verleden halsstarrig níet deed. Met zo'n verleden maak je niet veel indruk als je dan beweert de basis te zullen betrekken. De retoriek heeft dan niet meer om handen dan een woordspelletje; hoe vaak kan ik in één minuut 'bottom-up' zeggen?...
Serieus nu. Ik ben de afgelopen dagen mee naar enkele afdelingen geweest om onze kandidatuur voor te stellen, en ben telkens weer verrast met wat voor een fantastisch menselijk kapitaal er zich in onze partij bevindt. Op wat voor een potentieel heeft de partijtop de afgelopen jaren gezeten! Erik merkt terecht op dat de partijleden en de afdelingen de ware voelsprieten van de samenleving zijn... veel meer dan al die professionele bureaus die de afgelopen jaren door de top zijn ingehuurd om aan 'marktprospectie' te doen.
Carolines intentieverklaring - voor 5/6de meer een verkiezingsprogramma, zo één dat we na 10 juni in onze prullenmand hebben moeten gooien, wegens electoraal nefast - is duidelijk over wat ze met dit potentieel wil doen. Niet de leden en de afdelingen, maar wel de partijbureaus en het provinciale niveau moeten meer beslissingsmacht krijgen. Veel leden weten wel wat 'macht vanuit de provincie' betekent en wat het dus in de toekomst ook zal gaan betekenen.
Samen met deze voorstellen leiden de inhoudelijke punten van Carolines 'programma' mij ertoe te geloven dat het op 21 oktober eens te meer zal gaan over de duidelijke keuze: Gennez-Van der Maelen voor een voortzetting van de huidige partijkoers (gezellig, zo'n kleine partij), of De Bruyn-Heirman voor een breuk met het verleden en een niet mis te verstane herbronning.
Bedankt alvast aan de afdelingen die ons verwelkomen en die het debat mee vormgeven. Ik hoop dat we na 21 oktober de partij echt in vooruit kunnen zetten en de afdelingen achter het stuur kunnen zetten! En dan zullen we nog eens zo'n woordspelletje spelen: democratiedemocratiedemocratiedecomartiedemmorcrartied...
Het is onbegrijpelijk. De intentieverklaring van Caroline Gennez en Dirk Van der Maelen is de naadloze voortzetting van de partijlijn zoals we ze de afgelopen vijftien jaar hebben gekend. Meer nog, de oriëntatie naar het politieke middenveld en het links-liberalisme wordt nog versterkt. Na de actieve welvaartstaat en de gelijke kansen krijgen we nu vrijheid en taboeloosheid.
Er wordt wél een poging gedaan om de partij opnieuw rond sociale thema's te mobiliseren: "de sociale zekerheid versterken en vernieuwen". Maar dat hoofdstuk bezielt noch inspireert. Welvaartvaste pensioenen en uitkeringen, kwaliteitsvolle en betaalbare zorg, het zijn zaken waar ook de andere partijen achter staan. Maar de Vlaamsnationalisten en christendemocraten zeggen dat zij daarvoor het geld zullen halen in Wallonië, terwijl de liberalen zeggen dat ze daarvoor zullen zorgen door de boel te privatiseren. Wat zeggen socialisten daarover ? De intentieverklaring van Caroline blijft het antwoord schuldig. Socialisten moeten het debat over de betaalbaarheid van de sociale zekerheid koppelen aan de notie van economische democratie: nooit eerder was onze samenleving zo rijk, maar nooit eerder stroomde die rijkdom zo massaal in de richting van hen die de economische en financiële touwtjes in handen hebben.
Jullie kennen mijn visie daarop. Versterking van de openbare sector, en zelfs in het offensief gaan en de energiesector onder de democratische controle brengen van de gemeenschap. Ook de farmaceutische industrie teert op openbaar gefinancierd onderzoek waarvan de winsten privaat worden afgeroomd. Versterking van de vakbondsaanwezigheid in de kleine en middelgrote bedrijven. Een eerlijke fiscaliteit kan niet zonder vermogensbelasting. Ook daarover rept Caroline niet, met of zonder Dirk Van der Maelen aan haar zijde.
Wat betreft de democratisering van de partij dreigen de leden met een kluitje in het riet te worden gestuurd. Tussenlagen zoals de provinciale besturen en het partijbureau worden door Caroline versterkt en dreigen als bijkomende molenstenen rond de nek van de leden te worden gehangen.
Wij dachten met onze kandidatuur onrechtstreeks te kunnen wegen op de standpuntbepaling van de andere kandidaten. Dat is duidelijk mislukt. Elke en ik gaan daarom meer dan ooit voor het ondervoorzitter- respectievelijk voorzitterschap.
Sinds het ontstaan van SP.a Rood heb ik de kans gehad om naar veel leden van de partij te luisteren. Vaak gehoorde kritiek gaat over het kartel met Spirit. Natuurlijk is de partij progressief op ethisch-cultureel vlak - tijdens de federale verkiezingen heeft de partij SP.a zelfs flink te schande gezet door linksere standpunten in te nemen, maar ze is ook Vlaams-nationalistisch en vooral: ze is links-liberaal.
Het feit dat het zo lang goed heeft geboterd tussen SP.a en Spirit heeft niet alleen met strategie te maken. Het is inderdaad niet slecht wanneer progressieve krachten worden gebundeld om vooruit te geraken. Maar daarnaast heeft de lijm ook zo lang gepakt omdat er nu eenmaal niet zoveel verschil is tussen de sociaal-economische ideologie van de links-liberalen en de huidige SP.a-top. Als het over de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid gaat, of over de 'vergrijzingsproblematiek'... grosso modo trekt het kartel aan hetzelfde zeel.
Samen met heel wat militanten van het eerste uur, vind ik daarom dat SP.a, samen met haar noodzakelijke herbronning na de verkiezingen hopelijk onder een échte socialistische voorzitter als Erik dringend haar kartel met Spirit moet evalueren.
Zeker nu Bert Anciaux zich opwerpt als eersteklas-separatist, of zeg maar: tweedeklas-N-VA'er. Op zijn weblog pleit Anciaux voor ongrondwettelijke praktijken die moeten leiden tot splitsing: Geef iedereen zijn zin. De Franstaligen willen geen verdere onderhandelingen. Stop ze dan. De Vlamingen willen meer bevoegdheden voor het Vlaams Parlement. Neem ze dan.
Laat ons met SP.a een duidelijk signaal geven dat dit noch onze doelstellingen, noch onze manier van werken is. Hoewel... misschien zouden we met de werkende bevolking van het land eens gewoon moeten zeggen: wij willen meer verdienen, de arbeid eerlijk verdelen en sterke openbare diensten. We eisen dat gewoon op. Geen vuiltje aan de lucht...
Voor alle duidelijkheid staat een revaluatie van het kartel los van de nuttige samenwerking met andere progressieve partijen en bewegingen, zoals spirit. SP.a Rood heeft een probleem met het feit dat SP.a haar ideologie overboord heeft gegooid. Op lokaal vlak is de samenwerking uitstekend. Maar niets zal mij ertoe brengen iets anders te zijn dan socialist! Laat dat dan het verschil zijn met de huidige SP.a-top.
Eerst mochten we niet meer staken, toen mochten we niet meer ziek zijn...
De werknemers bij De Post liggen opnieuw onder vuur. Ze zouden te vaak afwezig zijn wegens ziekte. Topman Johnny Thijs vindt dat "de reorganisatie bij De Post niet mag leiden tot een toenemend absenteïsme" (Het Nieuwsblad van 16 augustus). Maar zoiets is toch net de verantwoordelijkheid van het management? Als jouw reorganisatie leidt tot meer afwezigheden op het werk mijnheer Thijs, dan schort er iets met je reorganisatie. De Georoute en andere productiviteitsverhogende maatregelen die De Post moeten klaarstomen voor een verdere liberalisering van de postmarkt eisen een onaanvaardbare menselijke tol. De mensen worden niet gedwongen om harder te werken in functie van een betere openbare dienstverlening, maar in functie van het verhogen van de winsten. Ik heb een schoonzoon die postbode is. Ik zie hoe hard die jongen moet werken: zeer vroeg opstaan, zware lasten torsen op de fiets en te voet, en dat door weer en wind. Hij is nog jong en sterk en zelden ziek. We kunnen maar hopen dat dit lang zo blijft. Maar wat met oudere werknemers ? Individuele misbruiken van het ziekteverlof zullen er altijd en overal zijn, maar die moeten individueel worden aangepakt. Dat is onder andere de verantwoordelijkheid van de leidinggevenden van het middenkader in een organisatie.
De collectieve zweepslag die Thijs uitdeelt past echter perfect in de tendens tot militarisering van de arbeidsmarkt die om zich heengrijpt. Haast alle opiniemakers zijn zo lyrisch over de werking van de vrije markt. Maar op de arbeidsmarkt telt die "vrije" markt plotseling niet meer. Er is nu een tekort aan arbeidskrachten. Daardoor zou de prijs van de arbeid -de lonen- moeten stijgen en de arbeidsomstandigheden zouden moeten verbeteren. Er zou moeten worden geïnvesteerd in betere technologieën. Maar wat zie je ? Werklozen worden gedwongen gelijk welke job aan te nemen. Fruitplukkers worden gedwongen om te werken op wettelijke feestdagen en dat komt zomaar zonder verdere commentaar in de krant. Het aantal dodelijke arbeidsongevallen begint te stijgen. Stakers worden voor de rechtbank gesleept.
En ondertussen daalt het aandeel van de inkomens uit arbeid in het bruto binnenlands produkt voor de eerste keer in de geschiedenis van ons land onder de vijftig procent...
Eerst mochten we niet meer staken, toen mochten we niet meer ziek zijn. De noodzaak van een wederopstanding van de socialistische partij wordt elke dag groter.
Tweederde meerderheid tegen de communautaire crisis
Gisteren schreef ik dat de sp.a zich best ver van het communautaire gekrakeel zou houden. Vandaag wordt dit bevestigd door een enquête door La Dernière Heure. Meer dan 67 procent van de Belgen vindt het communautaire geen crisis waard. De onderhandelaars die op zoek zijn naar een tweederde meerderheid kunnen er hier dus een vinden. De meerderheid is nog méér uitgesproken in Vlaanderen dan in Wallonië. In Vlaams Brabant, waar de met splitsing bedreigde kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde zich bevindt, loopt de meerderheid op tot 84 procent. Beweren dat Leterme de verkiezingen zou gewonnen hebben door zich op het communautaire te profileren is dus klinkklare onzin. Wie zich nog wat verder van de man in de straat wil verwijderen moet de communautaire viool spelen.
Of telt deze opiniepeiling niet omdat ze gevoerd werd door een Franstalige krant ?
Het bedroevend om aan te zien hoe het formatieberaad zich vastrijdt in een communautair moeras. Een moeras dan nog dat door partijen aan beide zijden van de taalgrens willens en wetens is gecreëerd door aan opbod te doen tijdens de verkiezingscampagne.
De SP.a doet er goed aan om zich ver van dit communautaire gekrakeel te houden. In het recente verleden zijn we al tweemaal in de fout gegaan. Een eerste maal door de doos van Pandora zelf te openen en ons op te werpen als voorstanders van de regionalisering van de arbeidsmarkt. Een tweede maal door de dag na de verkiezingen alvast onze steun te hebben verleend aan een verdere staatshervorming.
Zouden we er als socialisten niet beter aan doen erop te wijzen dat zelfs de meest verregaande staatshervorming geen oplossing zal bieden aan het feit dat steeds meer mensen in België onder de armoedegrens verzeild geraken ? Dat de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde de opwarming van het klimaat niet zal tegengaan ? Dat een uitbreiding van het Brussels Gewest onze sociale zekerheid niet betaalbaarder zal maken?
Dat wil niet zeggen dat de Belgische staatsstructuren niet voor verbetering vatbaar zijn. Maar we zullen ze niet verbeteren door Vlaamse nummerplaten in te voeren of door de inning van auteursrechten te regionaliseren. Wél is het zo dat heel wat van de Belgische structuren weinig staatkundige logica of efficiëntie vertonen. Zij waren vaak het produkt van vroegere communautaire crisissen die door een moeizaam spel van geven en nemen tot een oplossing werden gebracht. Misschien moeten alle ongerijmdheden die daaruit zijn ontstaan eerst eens worden opgelijst door technocraten en niet door politici. Daar bestaan objectieve methoden voor: benchmarking met staatsstructuren in andere meertalige landen bijvoorbeeld. Uit die doos van institutionele misbaksels kunnen de politici op hun beurt dan weer putten om nieuwe evenwichten te bereiken op een manier waarop gewone mensen er aan beide zijden van de taalgrens op vooruitgaan.
Misschien kan er ook eerst eens worden gedacht aan elementen van staatshervorming die communautair minder geladen zijn, zoals het afschaffen van de Senaat en het laten samenvallen van federale en regionale verkiezingen. Veel mensen zullen daar gelukkig mee zijn, en het bespaart ons alweer een cent zonder dat iemand er slechter van wordt.
In elk geval moeten socialisten van elke staatshervorming een Sociaal Effecten Rapport opstellen. Alléén als de balans positief is aan beide zijden van de taalgrens kunnen we er onze goedkeuring aan hechten. Een goede verstandhouding tussen SP.a en PS blijft dan ook nodig. De PS blijft onze voornaamste politieke bondgenoot in dit land.
Wat we zeker niet mogen doen is in de logica stappen van de zogenaamde transfers, bij uitstek een thema van de rechtse nationalisten. Als we geen transfers van het ene landsdeel naar het andere meer aanvaarden, hoe verhouden we ons dan tot transfers in een Europese context? Transfers zijn eigen aan solidariteit. Wie ze in vraag stelt, stelt de solidariteit zélf in vraag.
Bovendien behoort Vlaanderen nu al tot een van de rijkste regios in de wereld maar lukken we er bijvoorbeeld nog altijd niet in de wachtlijsten in de zorgsector weg te werken. De échte problemen zitten dus niet in de transfers.
Wat ons socialisten veel meer zorgen moet baren zijn de transfers van arm naar rijk. De inkomenskloof die alsmaar wijder wordt, zowel nationaal als internationaal. Voor socialisten zijn de onaanvaardbare transfers niet die van betaald Vlaams belastinggeld naar bijvoorbeeld de financiering van het Waalse onderwijs, maar die van niet betaald Vlaams belastinggeld naar fiscale paradijzen. En of die nu in het zuiden, het noorden, het oosten of het westen liggen doet er niet toe.
Sinds het ontstaan van SP.a Rood heb ik de kans gehad om naar veel leden van de partij te luisteren. Vaak gehoorde kritiek gaat over het kartel met Spirit. Natuurlijk is de partij progressief op ethisch-cultureel vlak - tijdens de federale verkiezingen heeft de partij SP.a zelfs flink te schande gezet door linksere standpunten in te nemen, maar ze is ook Vlaams-nationalistisch en vooral: ze is links-liberaal.
