Na onze welverdiende rustdag schoven we vandaag steeds verder op naar het noorden. Gisteren waren we niet meer tot aan de Sonderso en de Norreso geraakt om te zien hoe Viborg aan het water gelegen is, want we zouden dit vanmorgen kunnen bewonderen en fotograferen. Dat was echter gerekend buiten de weergoden ! Toen we opstonden was het aan het gieten , iets wat al begonnen was om half vijf in de nacht. Na ons zelfgemaakt ontbijt, trokken we dan ook onze regenpakken aan. De eerste keer deze vakantie dat we vertrokken met regen. En het zou tot 11 uur water gieten ! Op dat moment zaten wij al in Aalestrup. We kwamen ook tot de constatie dat een regenpak, hoe goed ook van kwaliteit niet bestand is tegen 3 uur pletsende regen.We waren dan ook nat tot op onze kleren. Daarom gingen we in het enige restaurant dat open was in dit dorpje of stadje (?) wat eten . We hadden zin in een lekker soepje, maar de enige soep die ze hadden was koude soep. Hoewel ze heel erg spicy was, was het toch niets om je aan op te warmen. We namen ook de gelegenheid te baat om het gekende smorrebrod eens uit te proberen. Dat was een meevaller, hoewel je op zoek moet gaan naar het stukje brood onder het weelderige beleg. Wat we nog willen meegeven is, dat je in Denemarken onderweg opvallend weinig voorzieningen hebt om te eten of te drinken op deze route. Bistro's, tavernes of zelfs cafes vind je nauwelijks, behalve in de grotere plaatsen. Dus een terrasje doen in de namiddag zit er bijna niet in. En een picknick moeten we ook altijd voorzien. Na onze maaltijd trokken we droge kleren aan in de toiletten van het restaurant en we konden er opgewarmd weer tegenaan. Gelukkig was de ergste regen voorbij en vloog er af en toe nog maar eens een drupje door de lucht. In Aalestrup moesten we als fietsers ook nog een verplicht bezoek afleggen, namelijk het fietsenmuseum van Denemarken. Ongeveer 200 verschillende exemplaren kan je er bewonderen, van heel lang geleden tot de recente modellen. We hebben er ook kennisgemaakt met de eerste elektrische fietsen, al uit het jaar 1873. Het was eens leuk om dit museum te bezoeken, maar alles was er nogal rommelig opgesteld. Vanuit Aalestrup ging het dan naar Aars. Langs het fietspad staat een serie paaltjes met daarop afbeeldingen van de planeten van ons zonnestelsel op een schaal die overeenkomt met de werkelijke afstanden. Soms duurde het een hele tijd vooraleer je een volgende planeet tegenkwam. Langs dit pad was ook een prachtig hunebed te bezichtigen. Op de wipbank die daar opgesteld stond was het tijd voor ons vieruurtje. Ondertussen veranderde het landschap ook ingrijped. In de verte kregen we steeds meer zicht op een breed water. Dit is het begin van de Limfjorden. Langs dit water kwamen we in Nibe terecht. Hier hadden we onze enige overnachtingsplaats in een kamer op een camping. De accommodatie was oke, alleen de fastfood die in het restaurant werd geserveerd was niet echt ons ding, maar honger doet je heel veel eten, he. Voor de eerste keer konden we ook een prachtige zonsondergang fotograferen boven het water.
Naar deze dag hadden we toch al twee dagen uitgekeken. Een dagje waar niets moet en alles mag. Lekker uitslapen tot 9 uur en genieten van een lang en lui ontbijt. Daarna trokken we de stad in. Daar moesten we niet ver voor stappen, want ons gasthuis lag in het midden van het verkeersluw en gedeeltelijk verkeersvrij centrum. Viborg is een van de twee oudste steden van Denemarken. De eerste sporen van bewoning waren er al in 700. De naam is afgeleid van Vi Berg (heilige berg). Op de heuvel waar ooit offers aan de goden werden gebracht staat nu de evangelische Domkirke. Een dom, want Viborg is een bisdom. De dom heeft de eenvoudige inrichting die de protestantse kerken kenmerkt, maar de muren zijn beschilderd met prachtige taferelen uit het oude en nieuwe testament. Je kan heel wat tijd doorbrengen met het herkennen van de verhalen. Ook al zijn wij beiden niet gelovig, we hebben met open mond naar deze pracht staan kijken. Viborg was tot 1650 de grootste stad van Jutland waar de inhuldiging van de koningen plaatsvond. Door een grote brand in 1726 zijn nog weinig gebouwen van voor die tijd overgebleven. Myriam kan jullie alles over deze brand vertellen, want zij heeft in het Vikingmuseum door een druk op de knop opgesloten gezeten met een Deense documentaire over deze brand. Wij struinden door de stad en maakten kennis met leuke winkeltjes met praktische oplossingen voor alledaagse huis-, tuin- en keukenproblemen. Verder zijn we ook al het station gaan zoeken van waaruit we op 14 augustus richting huis keren. Een vriendelijke beambte raadde ons aan om ons ticket al te bestellen, zodat onze fietsen zeker mee kunnen. Daarna gingen we een gezellig terrasje doen. 's Avonds zijn we nog eens teruggekeerd naar de Domkirke om wat plaatselijke cultuur op te snuiven. Er was toevallig een zomerconcert van Philip Schmidt-Madsen. Hij vergastte ons op een prachtig recital op het orgel van de dom. We werden er helemaal stil van . Om de avond af te sluiten gingen we nog even naar restaurant Arthur om wat tapa's te eten . Heerlijk ! Omdat we de laatste klanten waren, maakte de kelner van het restaurant ons een persoonlijke cocktail die hij zelf ontworpen had. Hij wou er onze mening over horen. Heerlijk !,, Met de belofte om er volgende week nog eens te komen eten, namen we afscheid van deze door kookkunst en smaken begeesterde jongen.
Anneliese had voor een gezond en gevarieerd ontbijt gezorgd. Als we thuiskomen zullen we een kleine metamorfose ondergaan hebben. We hebben een flink kleurtje gekregen van al die fietsdagen met heel mooi weer, onze kuit- en bovenbeenspieren lijken elke dag in volume toe te nemen van de vele hellingen die we hier moeten bedwingen en dankzij het vele fruit en water dat we hier eten en drinken zal hopelijk ook de weegschaal enkele kilootjes minder aangeven. We verbruiken alleszins genoeg calorietjes. Het Deense eten draagt ook bij tot dit laatste onderdeel. Ze maken gebruik van lekkere regionale producten en de porties zijn hier minder ruim bemeten dan bij ons. Maar nu genoeg gemijmerd over onszelf, hier komt een verslagje van de dag. Om acht uur zaten we al op onze stalen rossen. Eerst gingen we inkopen doen, en eventjes langs de fietsenmaker om het elastiekje van de fietscomputer van Myriam te laten vervangen. Daarna ging het in vliegende vaart en dalende lijn naar het station van Ry. Daar konden we onze route opnemen. Heel snel zaten we op de juiste weg, maar toen wisten we nog niet dat het ons dagje niet zou worden. We dachten er met 75 km van af te komen, maar het zou anders uitdraaien ! 88 zouden het er worden ! Bij het eerste ronde punt moesten we volgens de routebeschrijving de weg naar Silkeborg volgen. Een klim van meer dan 2 kilometer later, kwamen we tot de constatatie dat niets van de beschrijving klopte. Na een blik op de kaart zagen we ook dat we verkeerd zaten. Dus onze bikes omgedraaid en weer terug tot aan het ronde punt. Gelukkig een afdaling deze keer. 8 km extra stonden op de fietscomputer toen we ons gevoel volgden en op de juiste weg zaten. Op de koop toe kregen we na onze zinloze klim er nog eentje extra te verwerken. Gelukkig reden we door een schitterend landschap langs een drietal groene meren. Achter elke bocht leek het uitzicht te veranderen. En zo bereikten we ongemerkt Silkeborg. Daar moesten we even een druk kruispunt kruisen, maar we kregen er een mooi uitzicht bij op de stad aan de aan de Silkeborg Langso. Het ontlokte Myriam de opmerking dat we net aan het meer van Geneve zaten. Silkeborg was gedurende de middeleeuwen een belangrijke residentie van de koningen. Halfweg de 19e eeuw zorgde een van de grootste papierfabrieken van Denemarken voor jobs en rijkdom voor de stad. Nu is Silkeborg het regionaal centrum van een van de landschappelijk mooiste delen van Zuid-Jutland met veel bossen, meren en heuvels en is het toerisme een belangrijke bron van inkomsten. Vanuit de haven maakt een van de oudste stoomraderboten ter wereld dagelijks een populair tochtje over de meren tot aan de trap van de Himmelbjerget, een van de hoogste heuvels van de streek.Wij verlieten Silkeborg via een prachtige fietsbrug. In deze streek kiest de Jutlandroute voor stille weggetjes door weidegebied en heuvels. Zo kwamen we in de Stendal Plantage. Langs de paden groeien de frambozenstruiken weelderig. Net na de prachtige Stendalhoeve liep het echter mis met onze fietsroute. Tot hiertoe weten we nog steeds niet hoe het is kunnen gebeuren, maar ineens kwamen we op een ontzettend drukke baan uit. We volgden die nog een kilometer, maar concludeerden dat dit echt niet kon. De snelheidsduivels raasden ons langs alle kanten voorbij en het was echt een gevaarlijke situatie. Op de koop toe waren we compleet het noorden kwijt en konden we niet bedenken waar we op de kaart zaten. Dat we in de verkeerde richting reden, hadden we wel door. Dan maar een 300 m teruggekeerd langs de drukke baan en bij het eerste beste boerenhof gestopt om de weg te vragen. Een vriendelijk koppel wees ons de weg, maar ook zij hadden moeite om op de kaart aan te duiden waar we zaten. Een dikke kilometer moesten we weer die drukke baan op tot we ze met een diepe zucht konden verlaten. Toen hebben we wel afgesproken dat als we ooit nog zo iets tegen zouden komen, we onmiddellijk stoppen en terugkeren naar het punt waar we zeker zijn van onze zaak. We waren te hard geschrokken van het vreselijk drukke verkeer. Na een aantal kilometer kwamen we op een oude spoorweg terecht die ons recht naar Viborg, het eindpunt van onze tocht voerde. Een tiental kilometers in dalende lijn afleggen deed deugd aan onze benen. Dankzij een vriendelijke dame vonden we snel ons overnachtingsadres , midden in het historische hart van Viborg. Alweer een prachtige locatie. Morgen gaan we hier genieten van onze rustdag.
Een prima ontbijt startte onze dag. Tijdens het ontbijt viel ons oog op een knappe Deense man, die gisterenavond laat nog was toegekomen. Nu was er geen tijd voor een korte babbel, maar hij zou nog zorgen voor een leuke verrassing. Ook aan de ontbijttafel zat een Nederlandse familie. Mama had aan de kinderen verteld dat wij Belgen waren en tijdens het optuigen van onze fietsen hadden we het zoontje steeds bij ons. Hij vertelde op een leuke manier dat hij naar Legoland was geweest en wat daar allemaal te zien was. Toen we interesse vertoonden in zijn verhaal, vertelde hij bijna heel zijn leven, met de nodige fantsie erbij. Hij beloofde ons ook om dezelfde avond ons te komen vertellen wat hij allemaal had gedaan die dag. We moesten hem teleurstellen door te vertellen dat we weer verder moesten. Hij had echt genoten van onze aandacht. Vandaag zou het weer een dag met heel wat Vikingsporen worden. De start naar onze route verliep een beetje moeizaam, maar zonder dat we het wisten, hadden we twee kilometer afgesneden en moesten we een klimmetje minder doen, hoewel we een ander in de plaats kregen. Een meevaller dus. Want volgens Myriam zou dit de zwaarste dag worden (Dit verkondigde ze al een vijftal dagen.) en als ze deze dag zou overleven zou de rest ook wel lukken. De klimmetjes waren op haar blad weer omcirkeld en het zag er inderdaad indrukwekkend uit. Carine antwoordt daar steeds laconiek op dat ze dan maar wat meer kilometers had moeten trainen voor we vertrokken, maar dit lacht ze dan eens weg. Maar toch is dat zo. Als je getraind bent, is deze route zeker goed te doen. Na 8 km kwamen we op een mooie locatie Farup So. In dit meer drijft een compleet uitgeruste replica van een klein vikingschip. Het schip is 15 m lang en 3 meter breed en het is gedecoreerd met schilden en figuren. Twee kilometer verder fietsten we Jelling binnen. In het centrum valt je blik direct op de enorme grafheuvels, de grootste van Denemarken. Daartussen staat het kerkje uit de 10e en 11e eeuw verscholen achter grote bomen. Jelling was 1000 jaar geleden koningshof en Vikinghoofdstad van Europa. Twee grote en bijzondere runenstenen staan voor de ingang van de kerk. Op deze stenen staat de eerste naamsvermelding van de Deense natie. In de kerk vindt men de oudste , volledig gerestaureerde muurschilderingen van Denemarken in Byzantijnse stijl. Ze beelden het leven en het werk uit van Johannes De Doper. De monumenten in Jelling staan op de lijst van Unesco - werelderfgoed. Jelling is werkelijk de moeite waard om te bezoeken. Een 9-tal kilometer verder kwamen we in Tinnet Krat terecht. Dit is een nationaal park, waar de route ons leidde door een bijzonder mooi heide- en boslandschap met eeuwenoude eikenbosjes. Hier volgden we ook weer een deel van de Haervejen waar het zwaar fietsen was door de veelvuldige klimmetjes en afdalingen. En zo kwamen we in Vrads aan, een knooppunt van de Haervejen. We reden voorbij een Kobmandshandel. Dit is een oude kruidenierszaak die door vrijwilligers weer geopend is en waar je de sfeer van de kleine buurtwinkeltjes van vroeger zoals in Kemzeke bij Ivonneke Van Stappen of Margrietjen Beck weer kan opsnuiven. We hebben toch wel moeten lachen met die oude authentieke reclameborden. Bij deze winkel was ook een goedkoop terrasje waarvoor je de drankjes in de winkel moest aankopen. We voelden ons weer kleine kinderen. Daarna begonnen we aan onze laatste kilometers naar Ry. Daar vonden we een bed in een leuke bed and breakfast met een hele lieve uitbaatster, Anneliese. 's Avonds gingen we nog iets eten in het stadje zelf. We kwamen terecht in het restaurant van een klein hotelletje. En wie zat daar ook aan een tafeltje ? De knappe Deense man van deze morgen. Hij was een wandeltocht naar Compostella aan het voorbereiden en daarom aan het trainen. Met bus en taxi en 30 km wandelen was hij ook in Ry terecht gekomen. Meer dan een uur hebben we met Axel zitten babbelen. Hij was een heel wijs man, door het leven gevormd. We hebben ook heerlijk gediscussieerd over alle belangrijke dingen des levens. Wat een heerlijke afsluiter !
In Hammelev hadden we een schitterende overnachtingsplaats. Omdat we de enige gasten waren, hadden we een huis voor ons alleen en dat voor 27 euro per persoon ! We mochten elk een kamer kiezen, wat zeer goed was voor Carine. Dan had ze eens een nacht geen gesnurk rond haar oren. Verder hadden we een ruime keuken, badkamer en salon en twee gezellige terrassen. Om kwart voor 8 's morgens stonden we al gepakt en gezakt klaar om te vertrekken voor wat onze langste rit in kilometers zou worden van de vakantie, namelijk 93. Eerst moesten we 6 km terug naar Vojens om op onze route te geraken. Dit ging heel vlot, iets wat soms wel wat meer moeite kost. Na 18 km kwamen we in het dorpje Jels. Hier wordt jaarlijks een Vikingfestival gehouden met openluchtspelen. Aan de achtergebleven affiches merkten we dat het nog maar een tweetal weken voorbij was. Een 12-tal kilometer verder werd het landschap weer gevormd door talloze grafheuvels uit de bronstijd. De landelijke wegen (en dat mag je echt letterlijk nemen, je komt er geen mens en geen auto op tegen, behalve een fietser of wandelaar) boden een mooi uitzicht op het wijde dal van de Kongea rivier. Dit riviertje vormde gedurende een vijftigtal jaar de grens met Duitsland. In Zuid-Jutland en Schleswig Holstein merk je trouwens in kleine dingen dat deze gebieden voortdurend stuivertje hebben gewisseld in de geschiedenis tussen Duitsland en Denemarken. In Schleswig vond je heel veel aanduidingen in het Duits en Deens. Hier spreekt iedereen Duits en Engels , maar geeft men er de voorkeur aan om Engels te spreken. We hebben dit dan ook al heel veel geoefend. Een vijftal kilometer verder kwamen we in Askov. Hier bevindt zich een van de oudste volkshogescholen van Denemarken met prachtige gebouwen. Dit is ons trouwens ook al opgevallen, dat de scholen hier aan de buitenkant een gezellige indruk geven. In de lagere scholen zijn alle lokalen op het gelijkvloers, zijn er verschillende speelplaatsen en sportvelden en zijn ze ook heel groen. In de zomer zijn de kinderen waar je ook voorbijrijdt altijd heel leuk en gezellig buiten aan het spelen. Daarna kwamen we in Baekke terecht. Het opvallende witte kerkje dateert al van 1100. Na dit plaatsje kwamen we weer op de Haervejen terecht. Door de droogte en het verse grind, was het hier hard trappen om erover te geraken. Even verder zagen we in het landschap ook de resten van een Vikinggraf met staande stenen in de vorm van een schip. Ondertussen naderden we Billund. Hier is Legoland gelegen. Onze route passeerde op een 15- tal kilometer van dit pretpark. Onze route leidde door de ruige heuveltjes van het natuurgebied van Randbol. Wie denkt dat Jutland vlak is, komt bedrogen uit. De weg gaat steeds op en neer. Klimmetjes van 500 meter en soms ook meer, soms met een stijgingspercentage van 7 tot 10% wisselen af met stevige afdalingen. Onze kuitspieren zijn dan ook al goed getraind. Myriam droomt er zelfs al van 's nachts. Op de routebeschrijvingen markeert ze ook elke klim en elke dag zegt ze, het gaat een zware dag worden hoor . Maar uiteindelijk geraken we overal toch wel vlot op. En zo geraakten we ook moe maar voldaan in Bredsten . Daar vonden we onderdak in een gezellige jeugdherberg.
Om half zeven rinkelde de wekker al, want we wilden opnieuw de warmte voor zijn. Om 7 uur zaten we dan ook al aan een heel lekker ontbijt. En om kwart voor 8 kropen we op onze stalen rossen. Er stond een trip van 73 km op het programma. Vandaag maakten we ook voor de eerste keer kennis met de Haervejen. Dit is de Deense versie van de Ochsenweg. In Denemarken is het een beschermd monument en is het oude karakter ook bewaard gebleven. Grote stukken zijn nog in grind, wat maakt dat je niet zo snel vooruit komt, vooral als er vers grind is gestort. Toch hebben de Haervejen heel veel charme. Ze lopen door prachtige natuurgebieden met heel veel afwisseling in landschappen. Myriam en ik werden al vanaf de eerste dag bekoord door de schoonheid van Jutland of Jylland voor de Denen. Voor jullie misschien een beetje een gekke opmerking, maar wij zijn helemaal weg van de kleuren in het landschap. Er zijn heel wat schakeringen van groen door de oeroude loofbossen, de reuzenvarens, de mais en de dennenbomen, verschillende soorten geel door de velden met haver, tarwe en gerst en daartussen dan nog het wit of roze van bloemen of heide. Je moet het gezien hebben om te begrijpen wat we bedoelen, denk ik. Die schakeringen geven ons ook een nostalgisch gevoel omdat de verscheidenheid in landbouwgewassen in onze kindertijd net dezelfde schakeringen gaven in ons landschap. Verder is Jutland heel dun bevolkt en kom je heel weinig huizen, auto's en mensen tegen. Maar als je iemand tegen komt kan je er donder op zeggen dat je een vriendelijke groet krijgt (hai), of aangesproken wordt over waar de trip heen gaat in zeer goed Engels. Sta je even langs de kant van de weg of kijk je op een kaart , vraagt men direct of je een probleem hebt en of ze kunnen helpen. Als je twijfelt rijden ze met hun fiets een stukje mee tot ze er zeker van zijn dat je op de juiste weg zit. Hier wordt door klein en groot heel veel gefietst ! Nu de lofzang is gezongen over Jutland nog even wat over onze eerste dagtrip in Denemarken. De eerste kilometers reden we door de Froslevljeren. Dit is een voormalig interneringskamp uit 1944 waar ruim 12000 politieke gevangenen hebben gezeten, meestal als tussenverblijf op weg naar de Duitse concentratiekampen. Het is een van de best bewaarde kampen in West - Europa. Het is compleet met barakken en wachttorens en je kan er volledig gratis een blik werpen op het leven van toen. Toch vrij indrukwekkend ! Daarna reden we al snel op de Haervejen. Deze stukken waren vrij goed te berijden. Het grind was al goed ingereden. Onderweg kwamen we verschillende stenen bruggetjes over kleine stroompjes tegen die zich nog steeds in de oorspronkelijke staat van einde 18e eeuw bevinden. Regelmatig duiken in het landschap lieflijke hagelwitte kerkjes op met een rood dak, allen in dezelfde stijl en heel mooi verzorgd. Het zijn bijna altijd evangelische kerken, want meer dan 90% van de Deense bevolking is protestants. Wie denkt dat Jutland net als Nederland en Belgie vlak is, komt erg bedrogen uit. Het gaat voortdurend op en af. Bijna geen enkele meter is vlak. Dat voelen we dan ook in onze beenspieren. Myriam beweert trouwens dat haar benen al heel erg in omvang zij toegenomen. 's Nachts droomt zij soms zelfs al van de heuvels. Ze geraakt er dan nooit op. En ... ze heeft een heilige schrik voor rit van maandag. Als ze die overleeft, zal de reis helemaal lukken.
De Deense Frank De Booser en ook de lokale bevolking had ons voor vandaag heel warm weer beloofd. Daarom stonden we al om 7 uur op. Om kwart voor 8 zaten we al aan de ontbijttafel en om half 9 op onze cykel. Toch stonden er vandaag maar 63 km op het programma, maar we wilden de ergste warmte voor zijn. De Schlei lag te blinken in de ochtendzon toen we door de uitgestorven haven fietsten richting Schloss Gottorf. Daarin bevindt zich het Landesmuseum met 5 verschillende tentoonstellingen en het 23 meter lange Nydamschip uit de ijzertijd. Het slot was echter maar geopend vanaf 10 uur, dus moesten we ons beperken tot het buitenaanzicht en de mooie recent opnieuw aangelegde tuinen. In het park ontmoetten we een jong Duits paartje met fietsen. Tijdens ons praatje bleek dat zij enkele dagen rondtoerden in de buurt van Schleswig om daarna naar Kopenhagen te vertrekken. We merken dat twee zwaarbepakte dames heel snel aangesproken worden door de lokale bevolking. Dat vinden wij tof en leerrijk. We waren nog maar net de stad uit of we ontmoetten alweer de Ochsenweg. In het landschap zie je regelmatig authentieke sporen van deze handelsroute. Ze zijn echter geen beschermd monument zoals de Haervejen in Denemarken. In Poppostein passeerden we langs een authentieke doopsteen. Het is de plaats waar Harald Blatand als eerste vikingkoning werd gedoopt. Na Poppostein kwamen we op een landschappelijk heel mooi traject met lichte heuveltjes. Na 31 km kwamen we in Oeversee terecht, een plaatsje met een speciaal kerkje uit 1100. We hebben dit monument echter gemist omdat we even onze linker- en rechterkant hadden omgewisseld en daardoor even verkeerd waren gereden. Hierna werd de weg drukker enerzijds omdat we de laatste grote Duitse stad naderden, Flensburg en anderzijds omdat de grens met Denemarken nu wel heel dichtbij kwam. Even voor de grens waanden we ons even op Kapellebrug of in Luxemburg. In Harrislee staan een aantal Duitse supermarkten waar Denen vooral rookwaren en alcoholische dranken komen inslaan omdat ze hier heel wat goedkoper zijn. Ook wij gingen hier nog wat inkopen doen. (geen alcohol hoor) . En dan reden we Denemarken binnen. Alleen een blauw bord met daarop Danmark zorgde ervoor dat de grensovergang visueel duidelijk werd. In de eerste bank die we tegenkwamen gingen we Deense kronen pinnen. We moesten toch wel wennen aan een voor ons nieuwe munteenheid. De eerste dagen moesten we onze leesbril opzetten om te zien hoeveel we betaalden, maar ondertussen lukt het ons al aardig. Nog een 6-tal kilometers moesten we dan fietsen tot aan ons verblijf voor deze nacht. We waren echt met ons gat in de boter gevallen. Wat een vriendelijke uitbaters. Een lekkere Italiaanse maaltijd van een echte Italiaanse kok zloot onze avond af. Tijdens het eten hielden we nog een praatje met onze Duitse buren, Gunther en Margot. We leerden heel wat bij over de Deense taal.
Deze morgen hadden we er heel veel zin in, want dit zou een heel interessante dag worden. We moesten niet alleen maar 65 km fietsen, maar het kondigde zich aan als een leerrijke dag. Onze benen voelen nog heel goed aan, marr de warmte zorgt toch wel voor wat extra belasting. We moeten heel veel drinken en er wordt heel wat afgezweet. Toch hoor je ons niet klagen hoor over dit schitterende weer . Na 7 km mochten we alweer een overzet nemen. Deze keer over het Nord- Ostsee Kanal. Dit kanaal vormt een 100 km lange verbinding voor zeeschepen dwars door Schleswig - Holstein. Ook hier zagen we prachtige zeereuzen. Dit kanaal werd een tijd lang onze gezel. Door ons getater waren we echter bijna een afslag vergeten. Gelukkig viel onze euro nog net op tijd ! In Kropp kwamen we weer op de Ochsenweg terecht. Een schitterende muurafbeelding van een ossendrijver met zijn ossen maakte ons dit duidelijk. ook het nabijgelegen kerkje in veldsteenbouw kon ons bekoren. Links en rechts van de Ochsenweg zag je nog sporen van de Kograben, een verdedigingswal uit de Vikingentijd. Ook zie je in heel het landschap nog regelmatig grafheuvels die dateren uit dezelfde tijd. Even verder steekt het Dannenwerk boven het landschap uit. Dit was een wal uit de tijd van de Vikingen die liep over heel het smalste deel van Jutland. En de Vikingen zouden een hoofdrol blijven spelen vandaag ! In Busdorf kwamen we de eerste runensteen tegen. En dan kwam het hoogtepunt ! Reeds van ver zagen we de Schlei liggen in het landschap. Aan deze brede rivier ligt Haithabu, een vroegere vikingvesting. Haithabu was gedurende 250 jaar het oudste en grootste handelscentrum in Europa. Haithabu had toen ongeveer 1000 inwoners en was 25 ha groot. Dit was tamelijk groot voor die tijd. Hier zijn veel opgravingen gedaan. In 1979 kwam zelfs een Vikingschip boven. In het plaatselijke museum is goed te zien hoe het leven in deze vesting was georganiseerd. Sinds 2005 zijn er ook 7 Vikingwoningen nagebouwd op hun originele plaats. Bij ons bezoek was er een kamp aan de gang voor volwassenen. Zij probeerden 10 dagen lang te leven als Vikingen. Dit zorgde ervoor dat we een realistisch beeld kregen. Na dit leerzaam bezoekje namen we de zomerboot naar Schleswig. Daar vonden we een kamer met uitzicht op de Schlei. We struinden nog wat rond in Schleswig en het prachtige Holm om onze avond af te sluiten met een etentje in het haventje. Een gezellige afsluiter van een mooie dag.
Na een prima ontbijt stonden we gepakt en gezakt klaar voor de tweede fietstocht van 86 km op rij. Na 5 dagen door een kopie van Zeeuws-Vlaanderen en het Waasland gereden te hebben zou het landschap vandaag aantrekkelijker worden zoals we het verwachtten tijdens deze Jutlandroute. Na een uurtje fietsen kwamen we in het lieflijk dorpje Osten,echt een postkaart waard. Aan de Oste staat een historisch zweefveer. Uniek, want op dit moment zijn er maar 8 soortgelijke veren meer in werking over heel de wereld. Het veer zweeft aan een portaalconstructie over de rivier. Toen het in 1909 werd gebouwd was het een technisch wonder. De lokale heemkundige kring onderhoudt dit industrieek monument en voor 2 euro kan je op eenvoudig verzoek met een scheepsbel of gewoon even roepen overzetten . Beslist een ommetje waard. Na de Oste kwamen we in het stroomgebied van de Elbe, een vande belangrijkste rivieren in Duitsland voor de scheepvaart. Een 25-tal kilometer verder maakten we al kennis met deze gigant. Een kilometerslange file met een wachttijd van 50 minuten kondigde de overzet over de Elbe aan. Als fiesers mochten wij heel deze rij voorbijrijden en direct op de boot plaatsnemen. Enkele mensen spraken ons aan over onze "tolle" onderneming . Daar was ruim tijd voor want de overzet duurde 20 minuten. De Elbe was op dit punt dan ook 4 km breed. Na het veer fietsten we nog een tijd langs de Elbedijk, langs de rivier de Stor, die vergeleken met de Elbe maar een beekje lijkt. Toch varen hier ook schepen van 1000 ton op. Fascinerend om te zien hoe deze mastodonten manoeuvreren tussen de dijken op het smalle water ! In de verte zagen we een vrij grote stad: Itzehoe. We lieten de stad echter links liggen. Tussen kilometer 74 en 84 maakten we voor het eerst kennis met de Ochsenweg . Deze middeleeuwse handels- en reisroute zal op deze vakantie nog vaak onze gezel zijn. Hierlangs werden kudden ossen gedreven van Jutland naar Hamburg.. Uiteindelijk kwamen we aan op onze slaapplaats, een mooie kamer op een boerderij. De vriendelijke gastvrouw stelde ons voor om te gaan barbecuen met de lokale dorpsgemeenschap. Het werd een heerlijke maaltijd tussen al die locals. De baas van het restaurant bracht ons daarna terug naar ons verblijf.
Na onze schitterende dag in het belastingvrije Helgoland stond ons een lange tocht te wachten.85 km kregen we voor de kiezen. Een hele boterham dus ! Vanuit de wereldhaven Bremerhaven ging het via de uiterwaarden van de indrukwekkende Weser , gelukkig door hoge dijken beschermd voor de ergste tegenwind, terug naar Rechtenfleth. We moesten onze kuitspieren aanspreken om tegen de wind in te fietsen, maar vanaf kilometer 20 was op dat vlak het ergste leed geleden. Het landschap veranderde wel zienderogen. Er kwam veel afwisseling tussen dijken, uiterwaarden en beboste glooiingen. Ja de eerste klimmetjes werden voor onze wielen geschoven. Myriam had het er in het begin nogal lastig mee, maar ondertussen gaat het klimmen ook bij haar al veel vlotter. Oefening baart kunst, zullen we maar zeggen . De kilometers vlogen vooruit en zo hadden we tijd om in Geestenseth een tas koffie met gebak te nuttigen. We vonden een heel gezellige Backerei/Konditorei, helemaal ingericht in de stijl van de jaren 60. Prachtig ! We zaten nog maar een tiental minuten neer toen het buiten begon gieten. Wij zaten gelukkig droog ! Na een drietal kwartier konden we weer zonder regenjas vertrekken. Een tiental kilometer later moest Carine lijfelijk ondervinden dat de fietspaden in Duitsland hoge borduurtjes hebben en zo schuin mogelijk moeten worden opgereden. Een eerste valpartij (Ze gebeurde gelukkig in slow motion !) was een feit. Wat blauwe plekken en schaafwonden waren gelukkig de enige schade. Daarna ging het in rechte lijn naar Armstorf. We kwamen terecht bij een heel lieve gastheer. Onze kamer was weer heel ruim met een keukentje eraan. We konden ook eten bestellen bij een Turks restaurant. Het werd aan huis afgeleverd. We lieten het ons dan ook smaken.
We hadden maandag een eerste rustdag ingepland . Niet dat we al moe waren, maar als twee natuurliefhebbers wilden we een bezoekje brengen aan Helgoland . Het is een bijzonder eiland, gevormd door een hoge rode rots in zee, heel verrassend tussen de andere Waddeneilanden die uit zand bestaan. Het ligt 70 km uit de kust. Om tien voor negen scheepten we al in, zodat we een goede plaats hadden op het schip en konden genieten van een behoorlijk scheepsontbijt. Dat zat net achter de kiezen toen we om half tien vertrokken voor een boottocht van drie uur. De zon scheen al fel en de zonnecreme was dan ook welkom. Op het bovendek koesterden we ons als katten in de zon, ondertussen genietend van het verkeer op de Weser en de Noordzee . Om kwart na twaalf kwam het eiland in zicht. Het schip gooide het anker uit en we werden met motorboten naar land gebracht. Een hele belevenis ! Het eiland is bezaaid met hotels en winkels waar men belastingvrij inkopen kan doen van sigaretten en parfum. Daar wordt dan ook gebruik van gemaakt door de toeristen, want je kan er echt een slag slaan ! Wij begonnen eerst aan een rondwandeling over het eiland waar we voortdurend panoramische uitzichten kregen op de schitterende rotspartijen en op de legendarische rots 'Lange Anna' . Ook hier heeft het fototoestel niet stilgestaan . We sloten ons bezoekje af met een gezellig terrasje. Om vier uur vingen we de terugreis aan. In Bremerhaven gingen we nog eens lekker eten in de haven om daarna met de bus terug te keren naar ons appartementje . We hebben genoten van deze dag .
Deze morgen zaten we een kwartiertje vroeger op onze fiets. Een hele opgave voor Myriam om op tijd uit haar bed te geraken , maar ze doet haar best ! Het ontbijt laat ze wel voor wat het is, maar ze zorgt telkens voor onze picknick en haar eigen verlaat ontbijt. (Ergens onderweg) Het was duidelijk dat het zondag was, want de straten van Westerstede waren compleet uitgestorven. Gelukkig hadden we de avond voordien inkopen gedaan, want anders hadden we op onze kin moeten kloppen de rest van de dag. Want nergens was een winkel open ! In het centrum is de kerk een opvallend gebouw. De kerk had in het verleden nogal te lijden van de weke veenbodem . Daardoor staan de steunberen redelijk schuin. De klokkentoren staat naast de kerk, omdat in het verleden de toren al eens is ingestort door het gelui van de zware klokken. Ook die klokkentoren staat erg schuin. Eens Westerstede achter ons gelaten , kwamen we weer in een weids landschap terecht. De sterke wind in de rug blies ons vooruit en tegen 1 uur hadden we al 50 km op de teller staan en kwamen we aan onze eerste overzet van deze vakantie. De overzet over de Weser . De eerste rivier die we tegenkomen deze vakantie, die naam waardig. Je merkt wel dat het een rivier is waar veel industrie is rond gebouwd in deze streek. Toen we vorig jaar op de Praagroute ook langs de Weser fietsten kregen we een heel ander beeld van deze rivier . Maar hier naderen we natuurlijk de monding . Net na het veer kwamen we op een mooie dijkweg terecht. Die leidde ons gedurende 20 km steeds dichter bij Bremerhaven. Dat merkte je ook aan het landschap. Aan de linkerkant had je vogelrijke uiterwaarden van de Weser . Verder aan de horizon zag je reusachtige kranen van de havenindustrie verschijnen . Op een krakkemikkige weg boven op de dijk met een weids zicht op de Weser fietsten we Bremerhaven binnen via een brug en sluizen. We doorkruisten een deel van de haven. Heel indrukwekkend was een gebouw op de kade in de vorm van een zeilschip. Na een rit door de stad, bereikten we ons appartementje dat we voor twee dagen zouden betrekken . Wat een luxe voor weinig geld. Van de wasmachine maakten we dankbaar gebruik , want de warme dagen hadden voor heel wat zweet gezorgd . 's Avonds trokken we met de bus de stad in om lekker te gaan eten in de haven en nog even genieten van de feestelijkheden op de kade. Prachtige zeilschepen lagen aangemeerd .
De voorbije dagen hadden we technische problemen om berichtjes op de blog te zetten. Nu lijken ze opgelost. Dus hier gaan we dan. Na een goede nachtrust en een prima ontbijt zaten we rond kwart voor tien op onze bikes om te vertrekken voor 79 km naar Westerstede. We volgden de rivier de Ems die traag door een bosrijk landschap slingert . Na het dorpje Kluse kregen we een mooi zicht op de vroegere magneetzweefbaan . Dit is een constructie van 32 km lang . Voertuigen bewogen zich voort door verplaatsing van magnetische velden zonder direct contact met de baan. Regelmatig werden hier snelheidsrecords gebroken. Na een ongeluk in 2006 werd de zweeftrein afgeschaft . Chinezen hebben het concept overgenomen vertelde men ons en in China werd een soortgelijke constructie opgebouwd. De volgende 20 kilometers voerde de route ons door open veenweidegebied . Dit was vrij saai . Af en toe kregen we een mooi zicht op oude veenputten . De zwarte aarde zorgde voor kleurschakeringen in het landschap . Daarna kwamen we in Esterwegen . Hier was in 1933 het oudste concentratiekamp gevestigd. Hier werden socialisten en communisten naar toe gevoerd om heropgevoed te worden. De geinterneerden moesten de veengebieden ontginnen. Ze noemden zich Moorsoldaten. Even voorbij Esterwegen betrok de hemel heel erg. Er stak een stevige wind op en het onweer begon steeds dichterbij te komen. Toen we bijna van onze fiets waaiden, werd het tijd om te gaan schuilen. Gelukkig was er een groot afdak langs de kant van de weg. Zo kwamen we terecht bij een heel vriendelijke man, Harald. We mochten gerust schuilen, want ondertussen was het al aan het gieten, donderen en bliksemen . We kregen zelfs een heerlijk tasje thee en hadden een gemoedelijk gesprek met Harald, Sandra en Anna. Na een uurtje, toen het onweer was gaan liggen, namen we afscheid van hen en reden we naar het Elisabethfehnkanal . Zo kwamen we voorbij een oud tolhuis dat prachtig onderhouden wordt door de plaatselijke heemkundige kring. We fietsten ondertussen ook het Ammerland in. We naderen snel Westerstede. Dit is de grootste stad van het Ammerland. Daar vonden we onze tweede overnachtingsplaats . Een lekkere grillschotel sloot onze tweede dag af.
De eerste dag van onze fietstocht is vlot verlopen. Om acht uur hadden Miriam en ik afgesproken in het station van Sint-Niklaas. De vrienden van Miriam mogen trots op haar zijn want ze was maar vijf minuten te laat . Een hele prestatie voor haar. Een vriendelijke bediende van de NMBS bracht ons met de lift naar het juiste perron. Het was hectisch om met de fiets en de bagage op de trein te geraken , maar in Beveren waren bagage en fiets weer samen op dezelfde plaats . In Antwerpen Centraal moesten we overstappen. Daar stonden we niet alleen als fietstoeristen. Een groepje vrienden reisde met de trein naar Berlijn om van daaruit naar Kopenhagen te fietsen . Een jonge mama trok naar Goes voor een fietsvakantie met haar kleine dochtertje van 4 . De solidariteit om fietsen en bagage op de trein naar Rotterdam te krijgen was dan ook groot. In Rotterdam moesten we de trein naar Zwolle nemen, maar een defecte lift zorgde ervoor dat we ondanks de inspanningen van een lieve treinbeambte de aansluiting misten. Het half uurtje wachten gebruikten we dan maar om onze picknick binnen te smikkelen . De rit naar Zwolle verliep heel vlot. Onze laatste trein naar Emmen was de meest praktische voor onze fiets en bagage. Daar konden we bijna gewoon op rijden . Om kwart na twee stonden we klaar om aan onze fietstocht te beginnen. Maar ondertussen was het beginnen regenen . En nog niet zo stilletjes ook. Miriam leerde daar ook haar eerste les als fietstoerist : Steek je regengerief nooit onderaan in je fietstas ! In een plensbui vertrokken we dan voor onze 49 km naar Dorpen . Gelukkig werd het na een half uurtje droog. Na een 28-tal km bereikten we de Duitse grens al. Niet zo spectaculair hoor: een houten bruggen oversteken en klaar. Het landschap leek heel goed op ons eigen Waasland tot we voor het eerst aan de Wester kwamen. Het dorpje Steinbild zorgde voor een foto voor op een prentbriefkaart. Daarna stonden we al snel in Dorpen. Onze eerste overnachtinsssplaats was dik in orde. Een lekkere maaltijd sloot onze eerste dag dan ook af.
Vrijdag is het zover. Om 20 over acht 's morgens vertrekken we vanuit Sint-Niklaas met de trein naar Emmen, de vertrekplaats van de Jutlandroute. De benen worden deze week wat rust gegund, wat mooi meegenomen is met dit warme weer, zodat ze vrijdag optima forma zijn. In huis zie je stilaan dat het vertrek nadert. Alles wat mee moet, wordt stilaan verzameld zodat donderdag alles netjes ingepakt kan worden. We hebben er zin in !
Nog even de planning en tot vrijdagavond met ons eerste verslag. Een financieel duwtje in de rug voor Bednet is ook nog steeds heel erg welkom. Dag 1 : treinreis Sint-Niklaas - Emmen fietstocht: Emmen - Dörpen: 48 km Dag 2 : Dörpen - Westerstede: 73 km Dag 3: Westerstede - Bremerhaven: 76 km Dag 4: Boottocht en bezoek Helgoland Dag 5: Bremerhaven - Armstorf: 82 km Dag 6: Armstorf - Hademarschen Hanerau: 83 km Dag 7: Hademarschen Hanerau - Schleswig : 65 km Dag 8: Bezoek Haithabu + Schleswig- Padborg: 50 km Dag 9: Padborg - Vojens : 70km Dag 10: Vojens - Bredsten: 80 km Dag 11: Bredsten - Ry: 70 km Dag 12: Ry - Viborg: 68 km Dag 13: rustdag Dag 14: Viborg - Nibe: 75 km Dag 15: Nibe - Skallerup Klit : 85 km Dag 16: Skallerup Klit - Skagen: 75 km Dag 17: Skagen - Saeby: 73 km Dag 18: Saeby- Svanfolk: 75 km Dag 19: Svanfolk - Viborg: 85 km Dag 20: Treinreis naar huis.
Gisterenmorgen vroeg uit de veren gestapt. Ik wou nog eens flink de benen testen voor we op vakantie vertrekken. Omdat ze warm weer afriepen vertrok ik samen met Evelien voor een tocht met veel water, zowel langs de kant als in de fietstas. Via de oude spoorwegbedding en de vaart ging het richting Kemzeke en Stekene. Net voorbij het zomerhuis namen we de knooppunten langs de Stekense vaart, een mooi aangelegd stiltepad. Uiteindelijk kwamen we uit in Klein- Sinaai om naar de Moervaart geleid te worden. Ondanks het vroege uur werd er daar al duchtig gekajakt. De Moervaart zorgde voor een prachtig zicht, maar ook wat verkoelende wind en schaduwrijke plaatsen. Die konden we zeker gebruiken, want het was al lekker warm. Onderweg passeerden we de vroegere site van de suikerfabriek in Moerbeke. Alleen een toren en een oude brug over de Moervaart herinneren ons nog aan de vergane glorie van deze fabriek die Moerbeke zoveel rijkdom en werk heeft verschaft. Daarna ging het richting Wachtebeke. Al snel leidden de knooppunten ons daar naar de Langelede. Heel rustig en mooi om langs te fietsen. Zo kwamen we voor de middag nog aan in Sas van Gent. Het werd warmer en dorstiger en het water vloog door onze kelen. Net na de middag waren we dan ook blij om in Terneuzen tijd te kunnen maken voor een heerlijk koel drankje op een terrasje met zicht op de Westerschelde. Kort daarvoor hadden we nog bewonderend aan de sluizen gestaan en gezien hoe de loodsen die mastodonten van zeeschepen veilig vanuit het kanaal naar de Westerschelde sleepten. Op ons terrasje konden we die mastodonten hun weg zien vervolgen. Nadien fietsten we kilometerslang langs de Schelde op een lekker brede dijk. Uiteindelijk werden we er rond de Griet afgeleid om via Hengstdijk in Vogelwaarde aan te komen. Daar vertelde ik aan Evelien dat een groottante van mij een stacaravan had op de "Vogel" en dat ik daar als kind eens was geweest en eigenlijk een beetje jaloers was op tante Emilie omdat zij elke week zo ver ging kamperen. Als je ouder wordt, is het wel grappig om te zien wat je als kind ver vond. Afstanden zijn heel relatief. Daarna reden we richting Hulst. Ik dacht dat ik heel Hulst al had gezien. De gehuchten Schuddebeurs en Kwakkel kende ik al, maar in Oude Stoof was ik nog nooit geweest. Alweer een grappige naam bijgeleerd ! Via het prachtige Luntershoek reden we dan naar Hulst, waar we in de binnenstad genoten van een ijsje en een pannenkoek. Met 93 km op de teller stonden we weer in De Klinge. De warmste dag van de week had ons alweer een prachtige fietstocht gegeven.
Nog een week en we vertrekken voor onze fietstocht naar Jutland. Langzamerhand geraken alle praktische beslommeringen van de baan. De treinrit naar Emmen is in orde. De NMBS verraste ons met een promotie: Voor 28 euro naar Emmen in het noorden van Nederland in eerste klas ! Mooi meegenomen natuurlijk als je weet dat tweede klas een stukje duurder was. De fietsen zijn gecheckt en in orde gebracht door onze respectievelijke fietsenmakers. Voor de nieuwsgierigen onder jullie: Myriam rijdt met een spiksplinternieuwe Koga , Carine doet het met haar trouwe vierjarige Sparta. Allebei heel degelijke trekkingfietsen die zeker hun mannetje zullen staan op de Ochsenweg en de Haervejen. Ondertussen hebben we ook al een paklijst gemaakt. Wat staat daar zo al op ? - Ondergoed, kousen, T-shirts, shorts, een lange broek of driekwartbroek, zakdoeken, slaapgerief , waspoeder en toiletgerief . Normaal zijn we heel milieuvriendelijk, maar we nemen wel wegwerpwashandjes mee. Waarom ? Na een hele dag fietsen met sandalen zien je voeten vaak zo vuil dat je washandje van de eerste keer al heel erg vies wordt. Bij een wegwerpwashandje moet je niet schrobben om het weer proper te krijgen. - Fietsbroeken. Carine zweert bij mountainbike- fietsbroeken, dit wil zeggen een bermuda met binnenin een fietsbroek. Myriam houdt het bij de klassieke fietsbroeken. Carine neemt ook een fietshelm mee. - Fiets T-shirts. Deze zijn ademend, vochtregulerend en sneldrogend. - Regenjas en -broek. Myriam heeft er eentje van het merk AGU, Carine van x-treme. - Myriam neemt een tweetal sweaters mee voor als het frisser is, Carine houdt meer van softshells. - Als schoenen rijden we allebei het liefst met onze TEVA- sandalen. Een paar sportschoenen steekt ook in de bagage voor als het fris is. - We nemen uiteraard ook plakgerief mee, twee extra binnenbanden, een fietspomp, een set imbussleutels en twee paar remblokjes. Onze fiets is uitgerust met marathonbanden, waardoor we uiteraard hopen van niet lek te rijden. - Al dit gerief stoppen we in een set waterdichte achtertassen van Ortlieb. Carine neemt ook nog een rack pack van Ortlieb mee om ons picknickmateriaal, eten, fruit, koekjes ... in te vervoeren.
Zo jullie merken het, onze uitrusting geraakt stilaan in orde. Nu nog tasten, vouwen, wegen, selecteren ... om de fietstassen goed in te pakken en we zijn er klaar voor.
Vorige week heb ik de fiets een week aan de kant gezet en ben ik samen met Jorg een weekje naar het prachtige Grindelwald in Berner Oberland getrokken. 26 jaar was het geleden dat we hier de bergen onveilig maakten, maar ons weekje met zijn tweetjes zou een stuk gezapiger ingevuld worden dan toen. Het eerste wat ons opviel was dat het allemaal zoveel toeristischer was geworden. De gezelligheid is er zeker nog, maar de Japanners en andere Aziaten hebben ook dit deel van Europa in grote getale ontdekt. Het zijn echter allemaal heel rustige mensen en passen dus perfect in de rust van de bergen. Een tweede opvallend gegeven is dat deze streek er alles aan doet om het ecotoerisme dat wij al vele jaren huldigen te promoten. Met je gastenkaart kan je gratis gebruik maken van de dorpsbussen. Je kan ook een zesdaagse pas kopen voor 250 Zwitserse franken waarmee je gebruik kan maken van alle kabelbanen en bergtreinen in de Jungfrauregion. Onze auto is alleen de laatste dag van de parkeerplaats gekomen omdat we nog eens tot in Kandersteg wilden rijden. Voor de rest hebben wij alles met openbaar vervoer, te voet en met de kabelbanen gedaan.
En wat hebben we genoten ! Op zondag reden we met de bergtrein tot aan de Jungfraujoch.Vanaf de Kleine Scheidegg voert een negen kilometer lange tandradbahn , waarvan zeven kilometer door een tunnel in de noordwand van de Eiger naar de top. Tijdens deze tocht moeten er 1400 hoogtemeters overwonnen worden. Het bergstation ervan is het hoogste station van Europa. Onderweg passeert de trein ook nog een ijsmeer op de Jungfrau. 3454 meter boven de zeespiegel liepen we in short en T-shirt door de sneeuw met een schitterend zicht op de Aletschgletsjer. Het is de grootste gletsjer in Zwitserland en van de Alpen. Op maandag namen we achter de hoek van ons appartement de kabelbaan naar de Pfingstegg en wandelden we via smalle bergpaadjes naar de wondermooie locatie van de Baereggberghut. Daar heb je een prachtig zicht op de Unterer Gletsjer. Op dinsdag reden we met de trein naar Interlaken Ost en stapten daar op een boot voor een anderhalf uur durende tocht op de Brienzersee. Het stadje Brienz, bekend als een centrum van houtsnijwerk verblijdden wij met een bezoek om daarna terug te varen over het meer naar Interlaken. Dit stadje ligt geprangd tussen de Brienzersee en de Thunersee. Allebei de moeite waard voor een bezoek. Op woensdag stond er na een heerlijke wandeling een bezoekje aan de Gletscherschlucht op het programma. Een indrukwekkende locatie waar de kracht van bergrivieren maar al te goed duidelijk wordt. Donderdag wandelden we naar de top van de Mannlichen. Vanuit Männlichen heb je goed zicht op het bergentrio de Eiger,, de Mönch en de Jungfrau. Wat een panorama ! Als afsluiter van deze schitterende week brachten we op vrijdag een bezoek aan de Blausee en Kandersteg. Het was een weekje genieten !
Het aftellen naar onze fietsvakantie kan beginnen.
Tussen de klassieke tongbrekers doet dit grapje het nog steeds als ik bij de kleinere kinderen van onze school taalspelletjes doe. Maar vandaag werd deze zin bewaarheid. Omdat we er zaterdag voor een weekje tussenuit trekken en vooral veel zullen gaan wandelen, wilde ik er vandaag nog eens een uitgebreid trainingstochtje voor Denemarken uitpersen. Het Waasland en Nederland ken ik ondertussen al op mijn duimpje, dus nog eens een rit in rechte lijn en met de trein weer naar huis. Het vertrouwde spoorwegpad was niet lang mijn gids. Al snel volgde ik de watergang die Sint- Gillis met Vrasene verbindt. Een rustig begin van de tocht. Via Vrasene ging het door landelijke straten en oude kerkwegels richting Beveren. De knooppunten leidden me langs plaatsen waar ik toch wel tien jaar lang heel wat tijd heb doorgebracht. Eerst passeerde ik het nieuwe zwembad. Dit prestigeproject betekende bijna de ondergang van GBZ, de zwemclub waar Liesbet 10 jaar gezwommen heeft en veel vrienden en vriendinnen heeft gemaakt. Daarna kwam het oude zwembad aan de beurt en de atletiekpiste waar Evelien haar goesting voor atletiekwedstrijden heeft meegekregen. Via de markt van Beveren fietste ik richting Cortewalle. Een statige dreef leidde me naar het goed onderhouden kasteel en park. Rustige wegen leidden me via Melsele naar Burcht. Aan de kerk stond ik ineens aan de Schelde. Wonderlijk, want ik ben al vaak in Burcht geweest, maar had me nog nooit gerealiseerd dat dit aan de Schelde lag. Weeral iets bijgeleerd dus. Via een breed en rustig fietspad naderde ik Antwerpen. De kathedraal en de Boerentoren stonden trots te blinken in de zon. En dan kwam ik aan de voetgangerstunnel. Lang geleden dat ik hier nog eens was. Nog eens stoer de roltrappen getrotseerd met de fiets, maar dit ging niet meer zo zelfzeker als vroeger. Blij dat ik terug boven stond zonder kleerscheuren. En dan sta je daar ... midden in de stad. Rechts zicht op de kathedraal, links het Steen. Even verder het MAS . Dat moet ik deze zomer toch eens gaan bezoeken, want het is er nog steeds niet van gekomen. Even verder ging het richting Park Noord. Wat een verschil met vroeger ! Echt een verrijking voor de stad, al dat groen. En het hield nog niet op. De knooppunten voerden mij van park naar park om tenslotte in Wijnegem en Schoten uit te komen. Daar werd ik dan naar het Albertkanaal gevoerd. Op het jaagpad kon ik me met de wind in de rug kilometerslang laten gaan, genietend van de beweging op het water. Als ik vroeger meereed naar Herentals als start van de bosklassen was het steeds een drukte van jewelste op het water van waterski's en jetski's. Vandaag waren het vooral de binnenschippers die zorgden voor afleiding. Rond kilometer 70 rook ik de koekjesfabriek van Herentals. Herinneringen aan 15 jaar bosklassen met ons vijfde en zesde leerjaar kwamen boven en ik moest mijn stuur in bedwang houden om niet linksaf te slaan. Even verder mocht ik echter rechtsaf richting Olen. Daarna bolde ik naar Westerlo. Van ver zie je de toren van de abdij van Tongerlo al staan. Slik, weer herinneringen, nu aan mijn Presentatiejeugd. Drie dagen net voor de kerstvakantie werden we daar enkele keren opgesloten voor een retraite. Nonnetjes zijn er gelukkig niet uitgekomen. Maar misschien een idee voor minister Pascal Smet. Want dit was vroeger de invulling van de laatste dagen na de examens in een katholieke school. Niettemin is de abdij van Tongerlo zeker een bezoek waard. En vooral ... even voorbij de abdij kan je heel lekkere ijsjes eten op de Lekwei. Van de ene abdij ging het naar de andere, namelijk Averbode. Wie van ons is er niet opgegroeid met Zonnekind, Zonnestraal en Zonneland ? Wie kent er Rikske en Fikske en nonkel Fons niet meer ? Pure nostalgie ! Daarna tijd voor nog meer nostalgie: Zichem. Het geboortehuis van Ernest Claes toverde de herinneringen aan Wij Heren van Zichem en vooral De Witte weer naar boven. Na al dit moois vlogen de laatste kilometers naar Diest dan ook voorbij. De terugtocht met de trein verliep vlot, mede dankzij de vriendelijke medewerkers van de NMBS. Na 120 km stond ik dan ook weer thuis.
Vandaag stond er een fietstocht naar Vlassenbroek op het programma. Dit is een pittoresk kunstenaarsdorpje vlakbij Baasrode. Vanuit De Klinge reden we via Sint- Niklaas naar Tielrode. Daar namen we het veer naar Hamme. Op dat moment was het nog niet druk, maar dat zou in de loop van de dag veranderen omdat er heel de dag rondvaarten waren op de Durme en de Schelde. Via de oevers van de Durme en de Schelde fietsten we naar Mariekerke dat we bereikten via de overzet. Daar was het tijd voor onze picknick aan de voet van de kerk met zicht op de Schelde. Al snel bereikten we Sint- Amandsm het dorp van de schrijver Emiel Verhaeren. Ons stalen ros bracht ons onder een ondertussen lekker schijnend zonnetje naar Baasrode. Daar was het even uitkijken op het stuk onverharde weg langs de scheepswerf. De regen van de laatste weken zorgde voor putten en bijna niet te vermijden plassen. In Baasrode aangekomen was het krinkeldewinkel door het dorp om op het juiste spoor richting Vlassenbroek te geraken. Midden de Vlassenbroekse polders in het zicht van de Schelde lag daar het mooie kunstenaarsdorp te blinken. Tijd voor een terrasje in het gezellige Ateljee. Een half uurtje later was het tijd om terug te keren naar huis. Even een stukje terug tot in Baasrode om daar de overzet te nemen naar Moerzeke Kastel. Via prachtige dijken doken we Sombeke binnen. Na een terrasje op de bekende Dries bolden we naar de bekende Mirabrug. Van daaruit ging het richting Waasmunster en Sint- Niklaas om via de oude spoorwegbedding terug De Klinge te bereiken. 85 km stonden er thuis op de teller.
Gisterenmorgen vroeg uit de veren gestapt. Ik wou nog eens flink de benen testen voor we op vakantie vertrekken. Omdat ze warm weer afriepen vertrok ik samen met Evelien voor een tocht met veel water, zowel langs de kant als in de fietstas.
