|
De Tiomila is samen met de Jukola he grootste ééndagsevenement van het internationale oriëntatiejaar. Alle topclubs (vooral de Scandinavische) beschouwen deze aflossingen als het hoogtepunt van het jaar voor clubs. Vergelijk het met de championsleague, maar waar naast topclubs ook minder sterke clubs aan de start komen. wil een oriënteur eeuwige roem verwerven, dan kan dat ofwel op individuele basis, op een WK of Worldcup, ofwel door met z'n club een gooi te doen naar de overwinning in Jukola of Tiomila. Er staat met andere woorden elk jaar veel op het spel.
Dit jaar trokken alweer 350 ploegen ten strijde, met onder hen, ons bescheiden clubje uit Finland, IF Brahe. ik mocht, zoals wel vaker, de spits afbijten door in de massastart mijn volle 69kg in de strijd te gooien. Een massastart met zoveel bronstige stieren aan de start levert geheid oorlog. In een vorige editie heb ik een hels gevecht gezien waar, zonder overdrijven, lampen van elkaars hoofden werden getrokken, waar armen werden vastgenomen om zelf eerst die fucking sportident in dat biepertje te krijgen, waar een oververhit type zijn de post vastgreep, zijn hand op het biepertje legde en riep: "Now everyone back-off!" Het met voorsprong de grootste oorlog die ik ooit gezien heb op dergelijke aflossingen aan een post. Zonder overdrijven, het duurde 40" of meer eer je je in het gevecht tot aan de post kon wurmen.
Vorig jaar liep ik het laatste been, goed voor zo'n 16-17km. Een oude Zweed zei me toen nog: Only the bravest run the longest leg. Ik moet hem verbeteren. Hoe zwaar het langste parkoer fysiek ook mag zijn, je doet het op je eigen tempo. De dappersten onder de dappersten lopen het eerste been, de massastart. Oorlog in een trein. Oorlog om er niet af gegooid te worden. Als een bende van 350 wilde honden die achter één zelfde prooi aanlopen. Eén doel, als eerste de prooi grijpen. Andere honden, daar wordt niet naar omgekeken. Vertrappelen mag, duwen en trekken mag, sneuvel doen er gegarandeerd. Overeind blijven is slechts een subdoel.
2011 werd voor mij de Tiomila van de eeuwige oorlog. Andere jaren is er her en der wel eens plaats waar er kan voorbijgestoken worden. Een grote verharde weg bijvoorbeeld, of een veld of weide. Dit jaar was er buiten dde aanloopzone welgeteld 200m waar je iemand kon voorbij steken zonder dat je hem onzacht het decor hoefde in te duwen (of zelf het decor gaan opzoeken). Ja, er waren de traditionele verplichte doorgangen, over een zogezegde weg of door een veld. De eerste keer was het een smal slalommend bruggetje van nauwelijks 1m breed over een moeras. De tweede was een supersmal pad, zodanig kronkelend dat je niet eens op degelijke snelheid kon lopen, laat staan de anderen passeren, zo smal en zo kronkelend. De derde doorgang was een veld dat er zodanig slecht bij lag (harde, dorre, omgeploegde grond) dat je naar je voeten moest kijken om geen poten te breken.
Ik miste zelf mijn eerste post met een dikke minuut, post 3 idem (40") en post 7 nog eens 40". Resultaat, ik verloor telkens wat plaatsen die enkel met de bokshandschoen teruggewonnen konden worden. Ook vooraan de wedstrijd werden fouten gemaakt, waardoor alles nog eens extra opeen propte. Van start tot aankomst was het een gevecht om niet voorbij gestoken te worden en om zelf voorbij te steken. Het grootste gevecht echter, is het psychologische. Je wil sneller, je kan sneller, maar vechten voor elke plek kost veel meer energie dan rustig op je positie blijven lopen. Nooit eerder keek ik zo weinig op mijn kaart. Het was zaak uw positie te behouden, te kijken waar je loopt, moeras, heuveltje op, beekje over, ...memoriseren, nog vechten, een snelle blik op de kaart en proberen te lokaliseren waar je zit. In een fractie moest je kunnen zien waar je was, en wat je aanvulspunt zou moeten worden, zodat je met amper op je kaart te kijken toch naar de juiste post zou lopen. Nooit sloegen zoveel takken terug in mijn gezicht en nooit liet ik er zoveel zwiepen in het gezicht van mijn achtervolger. Meermaals sprong ik op een enkel of achillespees van mijn voorganger die niet snel genoeg weg was bij het oversteken van een beekje. Je hoort iemand zich kwetsen, vlak voor of achter je. De ene keer hoor je een luide AUW, en daar blijft het bij... De schreeuw van de verrassing. Geen probleem, doorlopen. Soms volgt na die eerste schreeuw meer geschreeuw, een slachtoffer. Eén hond minder. Kijkt er iemand om? Geen idee.
Ik knipte een post, en een letterlijke en figuurlijk stuurloze kerel rukt mijn kaart uit mijn handen. Ik trek aan mijn kaart en zeg/roep "No!", hij lost niet waarna ik opnieuw ruk alsof ik om een rugbybal streed. Een luide Fuck Off vergezelde mijn beweging, en zijn kreet nadien gaf blijk van zijn frustratie. Hij greep een volgende loper vast.
Normaal lossen deze situaties geleidelijk aan op, naarmate de afstand vordert. Tiomila 2011 zal wat mij betreft de geschiedenis ingaan als de oorlog die zichzelf niet oploste. Het was ieder voor zich, en al wie ongehavend de overkant heeft bereikt mag van geluk spreken. Het aantal takken dat ik vol in het gezicht heb gekregen kan ik niet tellen op mijn twee handen. Krassen rond de oogkassen getuigen dat ik er goed van af ben gekomen. Elke keer je een tak in het gezicht krijgt zie je niets achter de tak. Overdag wel, maar bij nacht werp je met je lamp een schaduw van de tak achter alles wat er achter komt. Alsof je door een gordijn loopt en niet weet wat erachter komt. Vaak liggen er wat rotsblokken en wat varens achter. Met wat geluk stoot je je knie ertegen, met wat pech land je in een gat tussen de rotsblokken en breek je een bot.
De inzet van deze oorlog was quasi nihil. Aan de meet waren er nauwelijks verschillen. Buiten een kopgroepje van 13 man dat zich één minuut had losgerukt van de achtervolgers. Vanaf plaats 14 tot ergens ver voorbij 115 kwamen de lopers zowat ongeveer om de 2 seconden binnen. Thomas VDK finishte als 32e, op anderhalve minuut voor mij. Ik als 72e. Kort voor de aankomst verloor ik nog een beetje tijd, wat me misschien wel 20 plaatsen kostte, maar wat maakt dat uit voor het verdere verloop van de wedstrijd. De verschillen na de lange aanloopstrook waren niet veel kleiner dan die na 10km.
Mijn hoofddoel was, niet blunderen en geen blessure oplopen, met het oog op de marathon. Mijn benen waren ontzettend goed, ik liep wat te trippelen op vele momenten, maar wilde het risico niet nemen om me te kwetsen. Anders had ik wat meer kunnen vechten om extra plaatsen te winnen (nu kwam ik al terug van 120 naar 70), maar dat was het niet waard geweest.
Er mag aan mij dan geen groot oorlogsman verloren zijn gegaan, deze oorlog smaakte me wel. De Tiomila-massastart op zich is een legendarisch iets, en gisteren heb ik een rolletje gespeeld in een legende.
www.10mila.se
02-05-2011 om 19:06
geschreven door Bart Delobel 
|
.
