Schueremans, uw tenten zijn een voedingsbodem voor frustratie en opstootjes
Geachte Heer Schueremans, Beste Herman,
Uw jaarlijks feestje is inmiddels alweer bijna een half jaar
achter de rug en de eerste namen voor de volgende editie heb je volledig
volgens de richtlijnen van je communicatieteam mondjesmaat op de wereld
losgelaten. Net op tijd om met de eindejaarstoelage dat ticket te kunnen kopen.
Halsstarrig kijk ik uit naar de volgende editie, dat steek ik niet onder
stoelen of banken. Ik kijk er naar uit, niet in het minst omdat Rock Werchter
elk jaar de perfecte mix is van veel goede muziek en het wederkerend weerzien
met oneindig veel vrienden, vrienden die ik van uit het reguliere leven ken en
vrienden die ik van vorige edities van Rock Werchter ken. Je slaagt er zelfs in met je jaarlijkse
feestje zelfs een groter deel van mijn familie samen te brengen dan welk
familiefeest ook in onze familie. Desalniettemin maak ik me zorgen, Herman, ik
maak me ernstige zorgen, de nieuwe tenten zijn immers een bron van frustratie in
plaats van festivalplezier.
Het was zoals het een degelijk event met een bijhorend
communicatieteam betaamt een halve promostunt wanneer de nieuwe tenten werden
aangekondigd. Met veel trots werden capaciteit en andere specificaties bekend
gemaakt. Knap staaltje, daar kan ik niet onderuit. Let op mijn woorden, Herman,
er zit een dubbele bodem in mijn woorden. Ik kan er niet onderuit. Je nieuwe
tenten zijn een huzarenstukje, althans voor de liefhebbers van cijfers en
specificaties. Je bent echter vergeten dat de festivalbezoeker komt om plezier
te maken, niet om in de modernste tent van festivalland te staan. Het plezier
van de festivalganger moet centraal staan, niet de cijfers van uw tenten, en
daar wringt het schoentje. Ik heb er maanden laten overgaan, Herman, maar het
schoentje blijft wringen. Ik heb me tijdens de afgelopen editie vanaf dag één
geërgerd aan de tenten. Ik heb gedurende die 4 dagen veel vrienden ontmoet en
telkens gepraat over hoe ze de vorige dag vonden, welke groepen ze gezien hadden.
Ik heb bewust niet 1 keer gesproken over de tenten. Bewust. Het waren de mensen
zelf, die keer op keer hun gal kwamen spuwen over de tenten. Ik kon dat beamen,
maar wilde de sfeer van je feestje, mijn feestje en het feestje van mijn
vrienden niet verbrodden, dus begon ik er zelf niet over. Uw tenten hebben voor
veel onvrede gezorgd, anders kan ik het niet uitdrukken.
Dat het in die tenten snikheet is, dat is een feit. Hoe goed
de ventilatie ook is, doordat je tenten bijna volledig dicht zijn is het er
snikheet, zeg maar onaangenaam heet. Of dat aangenaam is moet ik je niet
vragen, we weten allemaal hoe gezellig het is om als zwetende sardienen op
elkaar geplakt te staan. Maar goed, daar ga ik het niet over hebben, hoe geen
te verwaarlozen punt is.
In de oude tenten kon je lekker gezellig langs alle kanten
binnenwandelen om even naar een groepje te gaan luisteren. Stond het je niet
aan, dan was je zo weer buiten. Doordat je nu met slechts enkele ingangen zit,
is dat nu niet mogelijk. Vroeger kon je vanuit het gras meeluisteren en
eventjes wat korter gaan staan om beter te luisteren. Nu niet, je moet er
volledig in, door de massa, en weer terug. Of je moet aan de ingang blijven
staan, maar daar hebben we het dadelijk nog over.
Vroeger was voor duizenden mensen de charme van Rock
Werchter dat je gezellig in het gras kon blijven zitten en meeluisteren aan de
Marquee. Ook de oude Barn en Klub C hadden open zijkanten, die meeluisteren
vanuit het gras mogelijk maakten. Wie echter nu niet gediend is met het meer
populaire programma op het hoofdpodium wordt gepest, beste Herman. Ik heb
afgelopen editie wel elke dag zon moment gehad dat de act op het hoofdpodium
me niet kon boeien en dat het optreden dat in de tent aan de gang was volzet
was. Daar sta je dan, Main stage suckt en tent is volzet, je kan nergens heen. Daar
waar je op dat ogenblik vroeger van buiten mee kon luisteren, moet je nu
noodgedwongen in het zand bijten. Er zit niets anders op dan wat te mopperen
dat het optreden van de tent buiten slecht hoorbaar is, waarna de enige optie
is om het op een drinken te zetten, iets wat je wellicht graag zal lezen, want
een dronken man is ook een tevreden festivalganger én hij heeft je zakken extra
gevuld. Neen, Herman, ik ben op die momenten telkens erg ongelukkig en
ontgoocheld geweest in mijn favoriete festival en het houdt me maanden later
nog steeds bezig. Ik, een festivalganger in hart en nieren. Daar waar ik jaar
na jaar verkondig niet op vakantie te gaan omdat festivals mijn vakantie zijn,
dat ik eindeloos gelukkig ben op een festival, daar ben ik nu uitgerekend
ongelukkig. Niet door de programmatie, maar door je ongelukkige, zowaar discriminerende
tenten.
Dat ik en naast mij nog menig andere festivalganger misnoegd
en ongelukkig zijn om bovenstaand feit, moet een belletje doen rinkelen. Wij
komen immers om plezier te maken, niet om te zitten mokken omdat we niet kunnen
meeluisteren. Maar er is meer, Herman. Ik weet niet hoe goed je bent in de sociale
psychologie, maar er is iets wat je over het hoofd ziet. Uw nieuwe tenten zijn
een broeihaard voor kleine opstootjes en ontevredenheid. Als ervaren
festivalganger en met een lengte van 1m84 voel ik me niet snel benauwd in het
publiek. Het kuddedier de mens is een ietwat angstig wezen dat niet graag door
de menigte dringt, zeker niet als het donker is. Ik heb het al enkel keren bij
wijze van grap uitgetest, plaats een rij van enkele mensen voor een deur of een
doorgang en je kan er prat op gaan dat een volgende persoon gewoon achteraan
aansluit, zonder ook maar te vragen waarom die mensen daar staan aan te
schuiven en zonder even te kijken wat er gaande is. Dat is nu eenmaal de aard
van het beestje. Kijk in eender welke
concertzaal, het is overal vant zelfde laken een broek. Je komt de zaal
binnen, het is donker, je ziet enkele hoofden en omdat je niet verder ziet
besluit je maar achter die enkelingen te blijven staan. De volgende 50
bezoekers redeneren hetzelfde en al snel hoopt een massa zich op aan de inkom
van de zaal, terwijl er vooraan nog veel plaats is. Hoeveel lege ruimte er
vooraan in je tent ook is, de mensen hopen zich op bij de inkom. Je bent niets
met die enorme capaciteit als de mensen aan de ingang blijven staan. Met open
zijkanten stelt dat probleem zich niet omdat de mensen niet allemaal door die
smalle ingang moeten, omdat ze meer overzicht hebben en dus niet op één hoopje
blijven staan. Met nauwe ingangen heb je dat wel. De ophoping op zich is niet
het probleem, maar het leidt wel tot meer problemen. Wie toch nog naar voor wil,
er is daar immers vaak veel meer ruimte, is genoodzaakt om door de menigte te
drummen. Of je nu een pintje bent gaan halen, of je wil gewoon het optreden
zien en je wil door de drukte heen naar voor, je moet erdoor. Wel, beste
Herman, het wringen door de menigte is onmiskenbaar een bron voor akkefietjes,
onvrede en ruzietjes. In die drukte vinden mensen het niet leuk dat er tussen
hen door wordt gewrongen, dat ze geduwd worden, dat er een bijhorende kwak bier
over hen wordt gegoten en dat een vreemd en bezweet lijf tegen hen komt. Elke
dag heb ik wel van dat soort opstootjes meegemaakt. Ik kreeg kwade blikken met
bijhorende woorden, alsof ik een boer was die niet het fatsoen had achteraan te
blijven staan, net als de overige kuddeleden, terwijl ik gewoon op een luwere
plaats wilde gaan staan. Hen van antwoord dienen bleek geen goede strategie,
mij uit de voeten maken bleek beter. Dat was nieuw voor mij. Reeds 20 jaar
schuim ik alle festivals van het land af, maar dit ik dat nog niet meegemaakt.
Ik heb er later deze zomer nog op gelet op andere festivals. De festivals waar
tenten een brede in- en uitgang hebben kenden dit probleem niet, simpelweg
omdat de mensen veel vlotter naar voor kunnen doorschuiven en niet allemaal net
voorbij de ingang blijven staan. Uw nieuwe tenten zijn een oord van frustratie
voor de festivalliefhebber, met opstootjes als mogelijk gevolg. Ondanks de
mooie specificaties waar je ongetwijfeld mee kan uitpakken op plaatsen waar de
festivalganger geen moer aan heeft, heb ik niet één festivalganger een punt van
die tenten weten opnoemen die de plezierbeleving ten goede kwam.
We weten allemaal dat het vullen van uw zakken centraal
staat, maar dat de plezierbeleving van de festivalganger u toch ook nauw aan
het hart ligt. Wel beste Herman, het is misschien niet onverstandig om je
tenten eens kritisch te bevragen, met het oog op de plezierbeleving van de
festivalganger, want het is de festivalganger die uw zakken vult.
Een werkweek is weer aan zijn einde gekomen en dat noopt mij tot een nieuwe terugblik op de meest verrassende momenten van de week. En of het er verrassende waren!
De eerste straffe stoot was deze week van de hand, of beter van de voeten van Renata. Plichtsbewust volgt zij een gedetailleerd programma met tot 6 trainingen per week, gaande van core stability en lange duurlopen tot stevige intervals en looptechniek. Vorig jaar pitste ze 10' van haar marathontijd af en direct nadien kreeg ze een extra dosis looptechniek, snelheid en weerstand voorgeschoteld. Haar uithouding is prima, maar die snelheid moet omhoog, samen met kracht en weerstand. En die hielen omhoog, tot ze haar rug vuil maakt als ze loopt . op het schema was ik wat onduidelijk geweest en ik had bij een intervatraining gezet 4-5x een bepaalde afstand. Bedoeling was: 4 à 5x. Renata, de dappere, had die versnelling eerst 4x en daarna 5x gedaan. Het dubbele dus. "Dat was wel zwaar," zei ze. Dat zal wel Twee dagen later kreeg ze een nieuwe intervaltraining voor de kiezen, dat was een dag vroeger dan normaal en de trainingsleer voegde daad bij het woord: 2 dagen zijn onvoldoende om van ene zware training te recupereren. De benen waren nog zwaar. Desalniettemin gaf ze er een noemenswaardige lap op. Ikke blij.
3 weken geleden had ik een eerste training bij de jonge voetballers Ruben en Maarten ( 8 en 6). Ze willen sneller kunnen lopen. We combineren wat speels looptechniek, versterkende en houdingsverbeterende oefeningen. Eén van de basisoefeningen lukt bij de eerste training niet goed bij Ruben. een coördinatieoefening waar sommigen geen enkel probleem mee hebben, anderen doen er enkele weken over om ze onder de knie te krijgen, bij anderen duurt het maanden. Het is als coach een zoektocht naar de juiste benadering. Hoe leer je iemand die beweging aan? Bij elke persoon lijkt het anders. Ik was mijn hoofd al aan't breken over hoe ik Ruben de beweging kon leren aanvoelen. Allemaal overbodig denkwerk. Ik kwam aan bij Ruben en Maarten, 3 weken na de eerste training, en nog voor ik iets gezegd had stonden ze met twee fier te springen. Ze hadden stiekem zelf al geoefend. Fantastisch om te zien hoe snel kinderen zoiets leren. Bij volwassenen moet je bij het begin van elke les precies weer even een stap terug, ter opfrissing, terwijl je bij kinderen net het omgekeerde kan doen, zij zijn immers in tussentijd ipv achteruit vooruit gegaan.
Nu we't toch over de jeugd hebben, ook Brecht heeft zijn 8-jarige telg meegenomen naar de bootcamp. Thibeaux vond het alleszins reuzeplezant, al die spelletjes Ik blijf het fantastisch vinden, kinderen noemen dat spelen, voor vele volwassenen is het een workout die wreed pijn doet. Je kan maar beter maken dat je fit genoeg bent om te kunnen spelen zonder dat het aanvoelt als een work-out.
En tot slot was er nog newbie Ana. Zij start van nul, zoals de gemiddelde start-to-runner, maar dan in combinatie met wat versterkende oefeningen en loopoefeningen. Meestal krijg je bij zo'n beginner ook heel snel een beeld over hoe (erg) het gesteld is met iemands coördinatie. ik ging er dus al bijna vanuit dat we ook bij Ana met heel eenvoudige oefeningen zouden moeten beginnen, oefeningen die bijna te simpel zijn om er woorden aan vuil te maken. De verrassing was des te groter dat zij, terwijl ze nog maar nauwelijks 3-4' loopt, de ene coördinatieoefening na de andere netjes afwerkte. Ritmisch en al! Van de toch een kleine 100 mensen die ik afgelopen jaar getraind heb zullen er geen 10, misschien geen 5 zijn die zo snel met die oefeningen mee zijn. Wat een opsteker!!!
Sportieve groeten,
Bart
PS Met een nieuwe app voor sportbewegingen te analyseren heb ik de eerste testjes gedaan bij Ruben en Maarten. Ruben heeft last van de hamstrings, wat te maken kan hebben met onderrug of bekken. In de bijhorende links kan je zien hoe hij soms fel achterover hangt bij het lopen, wat een oorzaak kan zijn. zo weten we direct waaraan we moeten werken. Ik ben alleszins ook benieuwd naar de beelden binnen enkele weken of maanden, om hun vooruitgang te zien...
Een collega-trainer uit het Leuvense stuurde onlangs nog een tekstje de wereld in waar hij de nagel op de kop sloeg. Het gaat 'm bij een trainer niet om kampioenen te maken, maar om te zien hoe de mensen progressie maken en er zichtbaar van gaan stralen.Er zijn van die mensen die een trainingsprogramma volgen gedurende maanden, die me wekelijks laten weten hoeveel ze getraind hebben, maar ik zie hen niet. Na 5 maanden hou je dan een evaluatiemoment, en nog maar bij het openen van de deur zie je een stralend gezicht. De gezondheid straalt ervan af. Enkele kilo's lichter, veel fitter, en zoveel energieker! Dat doet deugd. Knap gedaan Carine!
Nicole vroeg me 6 maanden geleden om haar een programma te maken om in april een marathon te lopen. Deze week tijdens de training, na 9km lopen, vroeg ze met enig plezier of ik nog wist hoe ik op haar eerste mail gereageerd had. Ja, ik was direct geweest. Ik had haar gezegd dat ze, gezien haar sportieve achtergrond, al even goed toertjes kon gaan lopen rond de afbraakwerken van een asbestgebouw. Ze begreep de ernst van mijn reactie, zette een nieuw doel - een realistisch deze keer- en kijk, intussen zijn we een goeie 4 maand aan het trainen, loopt Nicole wekelijks tot 8-9 km en deze week start ze met haar geliefkoosde propere schoenen haar eerste 5K-wedstrijd.
In de groepjes die ik in Leuven begeleid (geen privétraining, maar groepstraining) schakelen de "start-to-runners" stilaan over naar een volgend stadium, ze lopen inmiddels meer dan 5km, iets wat ze zelf nauwelijks voor mogelijk hielden. Nicky's collega's geloven er geen knars van, dat ze 6km loopt. En Jos, die mocht van de kiné en dokter niet meer lopen omdat hij versleten is. Ondanks de therapie die hij al lang volgde is sinds hij begonnen is met de trainingen zijn knie soepeler en sterker geworden dan ze de afgelopen jaren geweest is. Als je't plezier dat op z'n gezicht te lezen staat zou kunnen meten, 't zou wat geven! Ook in de snellere groep, waar helaas wel eentje even in de lappenmand ligt (ja Muriël, we missen je op training, kom maar snel weer terug, of kom mee fietsen terwijl wij lopen!) gaat het steeds maar beter. we lopen harder en verder. Ook daar zie je't aan de gezichten en ook aan de lichamen, dat ze slanker, sterker, eleganter, sportiever worden. Melissa getuigde ook nog dat ze vlotter de trappen bovenkomt, en ook wel dat ze zo lekker goed slaapt na een stevige training
En dan is er tot slot nog Wim. Wim vroeg me in de lente van vorig jaar een schema om wat af te vallen en wat sterker te worden, hij wilde vooral zijn sixpack terug die hij enkele jaren geleden nog had. 1 gesprek en 1 begeleide training deden we en Wim kreeg een programma met enkele trainingen, een 6-tal typetrainingen, naargelang hoeveel tijd hij had, van een hyperintensieve training van slechts 5' tot een langdurende krachtuithoudingstraining van 60'. Het drukke werkschema van Wim liet niet altijd toe veel te kunnen sporten, dus had hij alternatieve trainingen nodig als hij het weer eens te druk had. Ik hoorde maanden niets van hem en dacht dat hij zijn goed voornemen al lang had opgeborgen. Tot ik vorige week plots Wim tegen het afgetrainde lijf liep. Zo scherp als een mes, superfit, en één en al lof over de trainingen, en zijn eigen conditie. De aangepaste trainingsvormen hadden hem op weg geholpen en daardoor was hij helemaal vertrokken voor veel sport, met zijn herwonnen sixpack als figuurlijke medaille voor het geleverde werk. Ik had de indruk dat zijn vrouw, die naast hem stond, niet kwaad was om die herwonnen sixpack Prachtig toch!
Een
welgemeende goeiedag beste lezers en lezeressen, bij deze heet ik u allen
welkom op deze alweer verrassend sprankelende update van de blog der sportblogs.
Overdrijven mag, het is de basis voor creativiteit. In de filmwereld bestaat er
iets als het genre de fantastische film. Wel, in de sport bestaat er ook het
genre de fantastische sport. Kenmerkend aan de fantastische sport is dat
het een bijeenraapsel is van sportieve bewegingen, gekoppeld aan elke vorm van
uiting van vrolijkheid. Gêne is een nobele onbekende. Het is geen geheim voor
wie de trainingen al eens aan den lijve heeft ondervonden, dat de coach
huppelen als eenvoudigste en vrolijkste beweging van het universum is. Beeld je
maar eens een huppelend meisje in, is er iets vrolijkers? Onlangs vroeg ik aan
een vriendin om de proef op de som te nemen en de kindjes van school te gaan
halen, al huppelend. Sindsdien vragen die kindjes dagelijks aan de mama om te
huppelen. Het mag dan ook niet verbazen dat het een doel op zich is om elke
klant te laten huppelen. t Zal wel zijn J. Tijdens de wekelijkse
looptrainingen van The Young Folks van Leuven wordt er steeds wel wat tijd uitgerekt
voor loopoefeningen, en die beginnen steeds met gehuppel. Je moet ze vrolijk
zien op en neer springen. Niet alleen zijzelf, maar ook de coach wordt er
simpelweg blij van. Jos, Nicky, Nancy, Elisabeth, Melissa, Tom, Muriel, het is
een waar feest om jullie enthousiasme te zien J.
Enkele
weken geleden kwam Brecht opdagen. Hij wilde dringend weer fit geraken, maar
dat lukte moeilijk, want na een erg drukke professionele periode sloeg de
stress toe op zijn lichaam en alles leek te verkrampen bij elke poging die hij
ondernam om wat te sporten. We besloten om lichte looptrainingen te combineren
met coördinatieoefeningen, behendigheidsspelletjes en versterkende oefeningen. Op
die manier hopen we én de conditie op te bouwen én de gestreste spieren te
laten ontspannen. Werpen met een balletje (of eentje van 5kg J ), aflossingsspelletjes, trappen op
en af en om uit te blazen, eventjes op het bankje gaan zitten met uitzicht over
Leuven. Prachtig toch? Brecht heeft ook een hartslagmeter mee naar huis
gekregen om al zn looptrainingen mee te registreren, zodat de coach die kan
opvolgen. Het is schitterend om te horen hoe zijn zoontje met papa mee gaat op
de eerste looptrainingen en om op Facebook te zien hoe Brecht daags na de
training opnieuw naar de natuur trok met
zijn zoontje, als een uitstapje naar de natuur, maar tevens om trots aant
zoontje te tonen waar hij daags voordien had gespeeld. Volgens mij is Brecht
vertrokken
Het kan niet genoeg gezegd worden, het leven kan best leuk zijn, en het is onze plicht om er iets moois van te maken. Wij westerlingen hebben niet te klagen. Geen hongersnood die het hele land teistert, geen orkanen, aardschokken of tsunami's die ons land plat leggen. Het enige wat ons teisteren kan is onze welvaart: obesitas, diabetes, rugproblemen, noem maar op. Het enige wat wij moeten doen is zorgen dat we ons niet laten overspoelen door werk, file, stress, en al wat daarmee gepaard gaat. We moeten met andere woorden in beweging blijven, want hey, niks zo leuk als een lekker uurtje rondknallen op je fiets, in je loopschoenen of uitermate goedgeluimd de trappen opstormen. Gewoon omdat je uitgelaten bent. Als geboren sporter en iets recenter als coach kan ik het maar moeilijk vatten dat iemand het zover laat komen dat ie nauwelijks nog een hoge berg kan opwandelen of opfietsen zonder puffen. Het eeuwige spelende joch in mij kan het niet laten om in een onbewaakt moment ervandoor te stuiven alsof ik op jacht ben achter die vlinder in de tuin toen ik 6 was, of die dekselse kat of kip van de buren die ik mores wilde leren. Eens schelm, altijd schelm. Diezelfde levenslustige energie kwam me later, net na plechtige communieleeftijd, nog van pas als ik daar in de verte op de fiets dat leuke meisje zag fietsen en ik haar nog snel wilde inhalen en fluitend voorbij rijden voor zij rechtsaf moest.
Vandaag krijg ik nog steeds vaak opstoten van energie als ik op mijn fiets naar het werk rij. Ik trap lustig en schijnbaar onvermoeibaar aan een fiks tempo, bij voorkeur de handen los van het stuur om wat luchtgitaar of andere passende bewegingen te maken die de muziek in mijn oren kracht bijzetten. En de vogeltjes groeten, dat doe ik ook. Vroem vroem, en maar trappen, de bladeren vliegen op achter me. Wat ben ik blij dat ik zo fluks en gezwind rij. Ik kan me niet inbeelden dat ik voor een banaal stukje bergop zou moeten puffen om boven te geraken. Hoe zou ik dan in godsnaam dat meisje nog snel kunnen inhalen om haar in stijl voorbij te rijden en wat luchtgitaar te spelen voor de vogeltjes ?
En dat, dat is nu net wat ik bij mijn klanten-volgelingen ook wil verkrijgen, dat ze zo fit zijn dat ze zich er dagelijks fantastisch door voelen. En wat wil het toeval... Ja hoor
Vandaag viel in de inbox: "Joepie, vandaag op de 93 trappen naar't bovenste verdiep op't werk ene jonge gast voorbijgestoken." 'Ze', is Carine, ze is de 40 al even gepasseerd en heeft wat overgewicht. Vandaag heeft zij een mijlpaal bereikt die ze zeker zal gebruiken om verder te bouwen, om volgende keer weer gezwind naar boven te gaan, zelfs al is die jonge gast er niet. Training, voor een volgende keer. Mooi zo!
Eerder deze week had ik ook al even gebruik gemaakt van de afwezigheid van enkele lopers om Nancy, die wel ietsje fitter is (en 20 jaar jonger) dan haar loopcollega's om haar even wat extra te laten doen. Het resultaat van zo'n zwierig en energiek persoontje eventjes los te laten is ronduit geweldig. Ze liet me weten dat ze sindsdien blaakt van energie, zowel overdag, als in haar hoofd, waar het bruist van de ideeën om op avontuur te gaan, met rugzak de bergen in, te gaan lopen in de bergen en de natuur, ... zo'n energieke ideeën maak je niet als je niet op tijd en stond je eigen lont aansteekt
Zo, ik laat jullie, ik moet met m'n fietsje nog even door de straten gaan slalommen
Night Bootcamp, een tikkeltje gek, maar wel goed gek
Op een dag beslis je om een privétrainer te contacteren. Je wil om één of andere reden aan je conditie werken. De dokter adviseert het je, je houdingsspieren zijn te zwak, of je wil gewoon wat aan je lijn werken. Goed, dan zoek je op het net en met wat geluk vind je een coach in je buurt en je contacteert die. Uiteraard heb je wel bepaalde verwachtingen over wat je gaat doen bij zo'n coach, al zal je ook veel vraagtekens hebben over hoe dat in z'n werk zal gaan. Je denkt wellicht aan wat standaardoefeningen zoals ze in de fitnessclub ook gegeven worden, maar dan aan huis. Jeroen Zette de stap, maar wat hij enkele weken later deed had hij wellicht niet verwacht .
Op een vrijdagavond, in de pikkedonker lig je plots in het bos samen met je coach en zijn hoofdlampje tussen de natte bladeren in ijltempo push-ups en buikspieroefeningen te combineren met werpoefeningen met een krachtbal van 5kg, afgewisseld met een reeks van 80 trappen. geen kat te zien in het donkere bos, en daar sta je dan, jezelf uit te putten op een vrijdagavond. Goed gek, dat wel, maar de voldoening achteraf na zo'n uurtje buitengewoon sporten is niet mis. Het is overigens een heel complete work-out die op termijn zeker veel vruchten zal afleveren.
Op een zondag die een uurtje langer duurt dan een andere vindt een mens al eens de tijd om een aantal dingen even te beschouwen. Terwijl ik vorige week met m'n atlete Renata naar de marathon van Amsterdam ging was het jong supertalent van de oriëntatiewereld Yannick Michiels in China lopen. In ons Belgisch oriëntatiewereldje heerst al jaar en dag de overtuiging dat we als eenvoudige Belg niet echt ver kunnen geraken in deze sport, daar wij beperkt zijn door de kleine oppervlakte bos die ons land rijk is, en de lage oriëntatietechnische kwaliteit van onze bossen. Dat we wat meer succes zouden kunnen boeken op de stads- en parkwedstrijden wisten we al wel, maar om nu echt te geloven dat we op wereldschaal potten konden breken, neen dat niet. Tot de komst van Yannick Michiels en zijn steile opgang. Op 20-jarige leeftijd besloot hij alles op alles voor deze onbekende sport te zetten. De gek! een sport waar geen geld te rapen valt, hoe kan je je daar nu als een ware prof in storten? In 2012 stak hij voor't eerst z'n neus aan't vensters door op een wereldbeker top 5 te halen en zich tussen de wereldtoppers te vestigen. Op basis daarvan mocht hij naar China (2012) alwaar hij bevestigde. Inmiddels zijn we een jaar verder en heeft Yannick al massa's prachtige resultaten neergezet op grote internationale wedstrijden, een 12e plaats op het WK dit jaar, en afgelopen week behaalde hij overwinningen en een tweede plaats op diezelfde PWT in China. Straf toch, wat ambities en overgave met een mens kunnen doen. Yannick heeft overigens van 'De Atleet Yannick Michiels' een pagina aangemaakt op Facebook, in zijn weg naar zijn droom, goud op een wereldkampioenschap. Duizend keer heb ik gezegd dat dat te hoog gegrepen is. Wel, het is het niet! Ik moet mijn mening herzien.
Net zoals Yannick met zijn doel bezig is, zag ik deze week onder mijn eigen volgelingen even lovenswaardige resultaten, overwinningen op ieders maat. Renata liep vorige zondag haar marathon in 3h56'26. OK, ze heeft haar doel van 3h52 niet gehaald, maar beet wel mooi 10' van haar tijd af en sprak direct na de meet al de volgende magische woorden: "Volgend jaar opnieuw!" Degenen die dat zo kort na de meet zeggen zijn schaars! Het mooiste aan de marathon? "De voorbereiding," zei ze. Net zoals ik het zelf ervaren had, zo ook voor Renata. de gestructureerde training, de gestage progressie, de overgave, het leven naar dat doel, en de conditie die je steeds beter voelt worden waardoor je gemakkelijk loopt dan ooit tevoren, dàt is het plezier van de marathon. Nogmaals proficiat met je resultaat en je hele training, Renata!
Daags na de marathon zag ik me door spierpijn genoodzaakt om de trainingen vanop mijn fiets te geven . Ook daar zag ik niets dan persoonlijke overwinningen! Een groepje loopsters met Elisabeth, dat vorig jaar langzaam van nul km begon loopt intussen non stop een uur en is net begonnen met duurtempo-interval. 5x 4' tempo lopen bijvb. Fantastische overgave. Niet meer zomaar wat joggen, maar doorbijten en harder gaan. Uit hetzelfde zootje vriendinnen doet Muriel er een schep bovenop door haar tempo's aan 5'/km af te werken en na de training nog 4km te gaan bij doen. De loopmicrobe zit goed in haar hoofd (doel, marathon, maar daarvoor moet ze van de trainer eerst meerdere 10miles en 21km's doen).
De start-to-runners gaan ook op hun beurt lekker vrolijk op hun elan door. Quasi zonder dat ze er zich zelf van bewust zijn kunnen ze na 4 weken plots bijna 30' lopen. Vorige week leek het nog of ze 3 à 4' aan een stuk konden lopen, maar als je dan plots 30' met enkel heel korte pauzes gaat houden, dan ben je zo aan 30' non-stop lopen. Knap toch, van onze 60-plussers en co .
En last but not least. Carine wil in conditie geraken en moet echt van nul beginnen. Gezondheid op een laag pitje, wat fysieke klachten en extra kilo's die daarmee gepaard gaan. Kortom, de moeilijkste situatie om uit te starten. Als iemand als zij me contacteert ben ik steeds weer blij dat ik sportief, mager en zonder aanleg voor blessures geboren ben. ik weet dat zij meer obstakels kan tegen komen, een opspelende rug of andere lichaamsdelen, een progressie die niet zo snel gaat, de kilo's die er niet zo snel afvliegen als ze droomt. Met andere woorden, ze begint aan een hele karwei, en ik als coach ook. Maar ze gaat ervoor, dus ik ook !
Zij heeft een crosstrainer thuis in leen, inbegrepen in een bijhorend trainingsschema en begeleiding. Bij elke training stuurt ze me wat ze gedaan heeft. Waar Yannick 3x per dag traint is voor Carine 3x3' op de crosstrainer een even grote overwinning en inspanning. Je moet alles geleidelijk opbouwen, weet je wel. En dan krijg je plots een sms van een ontzettend goed geluimde Carine die meldt dat ze zomaar eventjes ipv 3x3', 3'x6' op de crosstrainer heeft gestaan en een dubbele reeks versterkende oefeningen heeft gedaan. Chapeau!
In de derde week van de nieuwe reeks start-to-run à la Bart 'de huppelkoning' Delobel Hebben de immer übervrolijke Jos, Nicky en Nancy de plensbuien getrotseerd in stijl: huppelend en lopend met een glimlach alsof er een vrolijkmakende drug in de regen zat. Voor beginnende lopers is het niet altijd evident om zich in het donker en regen te motiveren om te gaan lopen. Voor dit olijke trio was dat duidelijk geen probleem.
Het valt me overigens op hoe snel deze drie vooruitgang boeken op gebied van coördinatie. Assymetrische loopoefeningen zoals eenbenig skippen is voor velen een werk van weken of maanden, en zij hebben dat al aardig onder de knie. Voor de duidelijkheid, voor zij die denken dat je coördinatie niet meer kan verbeteren na je jeugd: Jos is 64! Als trainer had ik mijn twijfels over of het wel zin zou hebben op die leeftijd nog dergelijke oefeningen te geven. Het bewijs is er al na amper 3 weken! Supertof!
Intussen heeft Muriel een aardige tijd neergezet op haar 15km door Hasselt. Ze wil, ongeduldig als ze is, maar snel naar de marathon overgaan, maar dat mag ze lekker niet van de trainer, tot ze nog wat extra ervaring heeft op die wedstrijden tussen 12 en 21km. En het tempo moet op kortere afstanden (10-15km) eerst nog iets dichter naar die 5'/km met nog meer kilometers en tempotrainingen. GoGo Muriel!
Top of the bill is op dit moment Renata, die aanstaande zondag haar marathon in Amsterdam zal lopen. Een week voor de start, als ze al aardig aan het afbouwen is en haar conditie een piek moet bereiken, zijn er twee heel geruststellende feiten:
1. Op de bloedcontrole blijkt dat haar hematocriet nog erg hoog is, wat erop wijst dat ze de laatste weken goed heeft gerust en niet té zwaar getraind, dat ze erg fris en uitgerust is. Vorig jaar had ze, onder een andere trainer, nog veel erg zware laatste weken, en ze had ook een vermoeid gevoel in die laatste weken. Geen goed voorteken. Nu daarentegen .
2. Een week voor haar marathon heeft ze zich eventjes laten gaan tijdens een duurloop van 50'. Hoewel er rustige duurloop op het programma stond kon ze haar benen niet temmen. Het wat frissere herfstweer is perfect om wat sneller te lopen, de omgeving zorgt voor een betere afkoeling... en dan draaien de benen als vanzelf. Ze liep een tempo dat ze op wedstrijd nog nauwelijks gelopen had, en dat aan een vrij matige hartslag. Dat ziet er dus goed uit!!
Hopelijk lopen de laatste dagen voorbereiding goed. Zaterdag reizen we naar ginds, ik zorg als coach voor de nummers en heb het parcours al verkend en loop met haar mee. Ik heb er goede hoop op...
Wie een opleiding tot trainer volgt krijgt naast de liefde voor het vak vooral veel trainingsleer en trainingsmethoden mee. In de trainersschool maken ze ook wel even gewag van hoe je het psychologisch moet aanpakken. Dat je de atleten moet aanmoedigen. Er wordt zelfs gezegd dat -ho maar- er voor elk individu een andere aanpak nodig is. De ene heeft weinig aanmoedigingen nodig, de andere veel, de ene heeft graag dat je er extra aandacht aan besteed, de andere net niet. Denk maar aan spraakwaterval Kevin Pauwels die zich kort voor de meet liet inlopen om maar geen interview te moeten geven. Van mij mag hij het nog steeds doen.
Daar sta je dan, als je op een dag beslist een eigen zaakje als zelfstandige trainer uit de grond te stampen. Allemaal goed en wel, dat rugzakje trainingsleer, maar nu moet ik wel nog klanten vinden, hen overtuigen, en als ze eenmaal overhaald zijn, hen begeleiden met... ja, met wat? De grootste uitdaging is proberen jouw verwachtingen van een persoon af te stemmen op die van de persoon en omgekeerd. Ze lopen dik (figuurlijk), zij die vragen om een halve marathon te kunnen lopen over 5 maanden maar op dit moment nog niet aan lopen toe zijn. hun doel: 1/2 marathon. mijn doel met hen: 40' lopen, 6km. Leg hen dat maar uit. Jaja, ik zal u trainen en begeleiden, maar dat doel van je om 21km te lopen, deel dat maar door 3. Al snel denken ze dat je er misschien niets van kent, want met een schemaatje dat ze zorgvuldig van 't net plukken zijn ze in een wip klaar voor 21km. Te gek wat ze je vragen, met dank aan die on-line schema's. Te gek wat die voorschotelen. Van veel te weinig tot veel te veel trainen. De kinéwereld boomt.
Soms hou je als ervaren loper niet voor mogelijk wat je ziet. Fles water onder de arm, handdoek in de nek, trui om de lenden gebonden, in één hand strak voor zich uit gestrekt de Iphone op chronometerfunctie, en de andere hand gevuld met de mp3-speler en iets te eten. Voor een training van 25' welteverstaan! Ik gaf er geen 5 frank voor dat ze ooit 30' zou lopen. Ik was mis, Elise heeft netjes haar 30' uitgelopen na enkele maanden oefenen.
Over 10 dagen is het een volgende grote dag: Renata die sinds februari nauwgezet mijn richtlijnen volgt zal in Amsterdam haar 2e marathon lopen. Haar vraag in januari: ik wil 4x per week trainen en ik wil na mijn 4h06 in 2012 3h45 à 3h50 lopen. Begin er maar aan! Op zich denk ik, geen probleem, trainingen opdrijven naar 7x per week. Maar dat zat niet in de omschrijving van haar vraag. Voorzichtig heb ik haar toch kunnen overtuigen om meer dan 4x per week te lopen. Haar tijden op halve marathon zijn alleszins al een flink stuk sneller dan onder haar vorige coach in 2012. Hopelijk wordt ze beloond voor het vele, gedisciplineerde werk.
In Leuven is overigens afgelopen week een nieuwe start-to-run begonnen, net zoals 1 jaar geleden. Voor de 'ervarenen' is het precies al onvoorstelbaar dat ze vorig jaar in diezelfde 'kinderschoentjes' stonden zoals de nieuwen nu. De groep nieuwelingen (Jos de kaasboer, Nicky de lerares kunstgeschiedenis, Nancy, Yves) vraagt dan wie er in die groep gevorderden zit en wat zij al kunnen. "Die zijn net zoals jullie nu, een jaar geleden van nul begonnen en lopen nu telkens 8 à 10km." Als ik tegen de Elisabeth van de gevorderden zeg dat ik voorgaande tegen de nieuwelingen heb gezegd vallen ze met blozende kaakjes uit de lucht:" zeg jij tegen hen dat wij de gevorderden zijn???" 't Zal wel zijn!
Bijna dagelijks krijg ik in mijn inbox een korte maar duidelijke mail: "40' crosstrainer, 40' versterkende oefeningen". Of, "kindjes naar school gefietst en daarna nog 40' stevige fietstocht gemaakt". Lien heeft na haar drukste jaren als moeder haar ontembare energie in de strijd gegooid om nooit meer uitgeput te zijn op één van die vele Brabantse hellingen die ze met de fiets bestormt. Het zal nog een werk van lange adem (letterlijk en figuurlijk) zijn, maar zoals ze er nu in vliegt zal dat haar zeker lukken!
Naast al dat privégeweld is er uiteraard nog iets extra. In wat voor mij een uithoek van het land is, Estaimpuis, omgeving Roubaix, traint het personeel samen voor 7, 15 of 21km. Begin 2013 zijn ze met het project gestart en het project was in het voorjaar op z'n minst een succes te noemen. Op 12 weken waren meer dan 20 mensen klaargestoomd voor 7km. nu trainen ze verder naar een nieuw doel, en een nieuwe lichting moet tegen juni de 7km aankunnen. Het mag dan wel een trainer van Bachten de Kuppe zijn die de trainingen geeft, door wekelijks contact met de deelnemers over hun vorderingen en een sporadisch bezoek aan de trainingen word ik toch als trainer helemaal vrolijk als ik zie hoe hun enthousiasme alleen maar toeneemt naarmate ze meer en langer lopen. McBride, passionate about running! Ikke, passionate about you running
Moge nog vele kilometers onder uw schoenen door passeren,
Na ettelijke maanden of zelfs enkele jaren van verslagen neerpennen over eigen sportieve prestaties werd langzaam maar zeker een ander luik geopend. Sinds najaar 2011 verscheen er al eens iets over professionele activiteiten binnen de wondere wereld van het coachen en artikels schrijven voor een loopmagazine (Zatopek). Intussen zijn we najaar 2013 en heb ik mijn pogingen om nog op een EK of WK te staan geklasseerd als 'verleden'. Dat wil uiteraard niet zeggen dat ik geen sportieve prestaties meer ambieer, helemaal niet. Er zullen nog wel verschillende doelen volgen, met de nodige noeste trainingsarbeid die daaraan zal voorafgaan. Al dan niet openbaar gemaakt op het extraverte medium dat een blog is.
De schrijversactiviteiten voor Zatopek staan momenteel ook op een laag pitje. Hoe het leven keren kan!
Intussen begeleid ik mensen in hun doelen, dat gaat van start-to-run tot marathonbegeleiding, dat gaat van specifieke krachttraining voor een bepaalde sport tot algemene conditietraining -of zeg ik beter "het aanmaken van enige vorm van conditie"- bij mensen met overgewicht. Zij krijgen een gevarieerd schema met wandelen, lopen, zwemmen, fietsen en een crosstrainer die aan huis geleverd wordt. Het trainen van bedrijven naar een loopevent is geëscaleerd -hoe het leven keren kan- van training geven naar presentaties geven, trainers uitsturen en coördineren en schema's opmaken voor hen. Wat oorspronkelijk begon als een idee om training te geven aan meerdere bedrijven tezamen is geëvolueerd naar het organiseren van een loopwedstrijd binnen een bedrijventerrein als teambuilding en netwerk event, met dit jaar meer dan 200 deelnemers en de aanwezigheid van de Borlées. Hoe het leven keren kan!
Stilzitten is er niet bij, noch letterlijk, noch figuurlijk.
Bewegen is een constante, mensen laten bewegen is een constante, en het op een eigen, creatieve en speelse manier laten gebeuren is het doel.
Een uitdaging die me elke dag van 's ochtends tot 's avonds bezig houdt...
Vandaag werd befaamd, of beter gezegd beruchte fysieke test gelopen. De test waar menig eliteloper-kandidaat WK-ganger zijn tanden op stuk beet. De limiet zou te scherp zijn en niet relevant, want het betreft een looptest op een hard pad, terwijl een oriëntatiewedstrijd een ander karakter vertoont. Hardlopers zijn in het voordeel en hoekige vechters zouden te traag zijn op een parcours dat wordt afgeschilderd als een formule-1-circuit. Niettemin zag ik onlangs nog een opmerking de revue passeren van een tegenstander van de test over "er zit een stevige helling in die omloop". Dat leek me niet bepaald een argument om het gedachtegoed van zijn strekking (formule-1-circuit) in de verf te zetten, maar goed.
Eigen aan deze fysieke test is dat er telkens weer eens een 'vreemde vogel' komt opdagen. Vandaag verscheen JF Krier aan de start. Geen kandidaat voor het WK, niet ernstig aan het trainen, en zichtbaar in het bezit van enkele overtollige kilo's vet (waar ie niet om verlegen zat als ik 'm erop aansprak). JFK loopt en fietst wel om bezig te blijven, maar doorgedreven training, dat niet. Gestructureerd trainen? Nee hoor. Sceptici en kritikasters kunnen opperen dat de omstandigheden ideaal waren, want bevroren grond is beenhard en dus supersnel, maar dergelijke monden snoer je dan weer gemakkelijk met de ijzige lucht die op de longen pakt.
Bij de senioren slaagt iedereen vrij vlot, met ruime overschot. Ikzelf, zonder te diep te gaan, had een minuutje over (indien ik niet de laatste 300m had gejogd). Besluit: obstakel 1 (drempeltje) op weg naar het WK in juli is probleemloos genomen. Besluit 2: de limiet is in de verste verte geen onhaalbare kaart voor iemand die een WK ambieert.
Om aan te tonen dat om deze test te lopen mijn voorbereiding niet helemaal vlekkeloos verliep:
achillespees lichtjes ontstoken van 27 dec tot eind jan. Half januari, teen tegen een steen gestoten (barstje? iets anders?) alleszins, gedurende 1 maand al last van, beetje op en af. Trainingen: veel. En weinig. Ik geef 6-7 looptrainingen per week die ik zelf ook meeloop, vaak aan 8-10km/hr, 2x wat interval (niveau kerels die 4'-4'30/km halen op 5-10km), dus geen zware training, geef 1 of 2 conditietrainingen per week en doe 1-2x wat kracht- en stabilisatietraining. Eigen trainingen zitten er niet veel in. Dat is veel, maar daar is nauwelijks iets specifiek bij, nauwelijks iets echt op tempo, maar wel ruimschoots voldoende voor de test.
Het is digitale windstilte op deze blog van me. Niet dat er niet getraind wordt, maar er wordt simpelweg ij zo na niets meer over gepost, en wel omdat de tijd me ontbreekt. Of dat een goed dan wel veeg teken is voor een atleet laat ik in het midden. Je kan beweren dat je als atleet je leventje rustig moet indelen, zodat je tijd hebt om te rusten en om met 'je vak' bezig te zijn, en dagelijks bijhouden wat je eet/slaapt/traint is daar een onderdeel van, en dat kan online. Je kan de redenering ook omkeren en zeggen dat je je tijd beter in je loopsloefen kan steken dan in alles piekfijn bij te houden en op een blog posten.
Wat mij betreft is de digitale windstilte er eentje van te veel dingen en te weinig uren in een dag en te weinig dagen in een week. Een eigen trainingsschema afwerken lijkt wel even virtuoos gefoefel als Di Rupo en zijn begroting. Het weekschema zit bomvol en het is wikken en wegen met het levensnoodzakelijke en het wenselijke. Het levensnoodzakelijke omhelst het huisje dat ik gekocht heb en de nog niet zo fantastische staat waarin dat verkeert, zijnde zonder verwarming en warm water en deuren die niet sluiten zoals het hoort. Om herstellingen te kunnen bekostigen zijn middelen nodig, financiële middelen, die vooralsnog niet in mijn hof groeien, nochtans staat de bodemgeschiktheid niets in de weg, wist de notaris me te vertellen. Het privézaakje als sportcoach biedt de oplossing voor die financiële middelen, maar dat vergt dan weer tijd en energie. De tijd die ik spendeer aan het geven van privétrainingen kan ik niet meer gebruiken om kleine herstellingen in huis te doen. Wil ik toch wat klussen in huis, dan laten de inkomsten op zich wachten. Daarnaast vergen de trainingen ook energie. Momenteel geef ik als sportonderrichter 3 à 4 looptrainingen per week bij Defensie (waarvan 2 met de betere lopers, intervaltraining of stevige duurtraining) en 4 looptrainingen privé per week. Het tempo van die privétrainingen kan laag liggen, maar het blijft lopen. Dan komt al neer op zo'n 7-8 x lopen per week. Dan moeten de eigen kwaliteitstrainingen nog gedaan worden, zoals heuvel- of trappentraining, een eigen interval, of kracht-/stabilisatietraining. In de mate van het mogelijke combineer ik eigen trainingen met de trainingen die ik geef bij Defensie, maar het blijft dansen op een slappe koord om niet teveel te doen.
Bij de trainingen privé is een groot project bijgekomen, zijnde Het Rode Kruis Vlaanderen. Zij willen meedoen aan de 20km Van Brussel in 2013, en een kortere afstand voor beginners. Een groep van om en bij de 40 lopers die 1x per week begeleide training krijgen en een schema krijgen, met opvolging van al hun vragen en wensen. Het is een waar feest om 's ochtends 30 fitte militairen een stevige intervaltraining te geven en enkele uren later nog eens 40 mensen te begeleiden. De loopoefeningen die vaak het speelse aspect van de training moeten onderstrepen zijn uiteraard mijn dada, en ik ben er dan ook apetrots op als ik op een dag 70 mensen heb kunnen laten huppelen, springen, dansen of paard en ruiter doen. Wat een deugd om zo'n CEO en een manager op elkaars rug te laten springen en rondjes te lopen Er zit een relativiteitstheorie in verborgen...
Alles wordt anders! Het leven in een nieuwe plooi. De laatste trainingen dateren van inmiddels 3 maanden geleden, tot een blessure mij aan de kant hield van het WK. Een scheur in de quadricepspes was de boosdoener. Intussen, 3 maanden later, is die pees hersteld en heb ik de trainingen terug hervat. Maar in die 3 maanden is er meer gebeurd dan dat. Mijn mentaal en fysiek vermoeiende periode Arlon zit er na 3 jaar op. Ik werd overgeplaatst naar Heverlee en werk nu op 5km van mijn deur, wat me veel tijdwinst oplevert tegenover de vorige jaren. Tijdwinst voor meer training, meer slaap, meer sociaal leven... meer leven quoi! Het kort bij huis werken schept ook mogelijkheden om mijn bezigheden als privécoach verder uit te werken, want nu kan ik 's avonds vaker training geven. Leuk, en actief, want als trainer doe ik tohc telkens mee. Vorige week startte ik een eerste training, 30' joggen, 2x, dat liep moeilijk. ik deed het BK in 21A mee, als proevertje, maar dat lukte me nog aardiug, al wa sik A niet gemotiveerd, B niet geconcentreerd, C rustig aan 't lopen. Deze week startte dan echt de trainingen, met dagelijk een uitje met de loopschoenen, schommelend van' tot 75' en nog 2 trainingen in de fitnesszaal. Het is allemaal nog wat rustigaan, want er te hard invliegen mag ook niet. Dit weekend deed ik anders wel al aardig wat uurtjes cardio: op zaterdag 50' lopen en na de middag per MTB het parcours van de Ecotrail van Brussel gaan verkennen. De 45km in het Zoniënwoud moest ik verkennen. Vandaag, zondag, was dan een lange loopdag, met 2.5 uur onderbroken joggen. 25' heen, naar de afspraak paard en ruiter voor een toertje met het paard, en ik zou meelopen/meewandelen. Behoorlijk wat gewandeld, dat wel, maar ook wel heel wat gelopen, met wat tempowisselingen, dus alles samen toch een meer dan degelijke km's-training. Op naar meer, zeg ik dan.
Medisch onderzoek wees vandaag uit dat er een scheur is in de quadricepspees, in de lengte (2.7cm). Mits alternatieve training, begeleid door een kinesist, zou ik over 3 weken het lopen kunnen hervatten... de week van het WK dus. Dat lijkt een verloren zaak, en dus zal ik mijn plaats afstaan aan een reserve. Helaas. Na een EOC die tegenviel door enerzijds oververmoeidheid en een achillespeesblessure, is nu deze blessure de boosdoener geweest op het militaire WK en de WOC. mentaal is het ook wel een domper die me volgend jaar zal doen nadenken over het feit of ik al dan niet de batterijen nog eens wil opladen voor iets wat door omstandigheden in't water kan vallen. De grootste reden om toch nog een jaartje verder te doen met de nationale ploeg zou zijn dat het ten eerste WOC in Finland is, land van mijn club Brahe, en ten tweede, 10 jaar na mijn eerste WOC, kwestie van van een 'carrière' te kunnen spreken. Maar zover is het nog niet... de toekomst zal het wel uitwijzen...
De militaire wereldkampioenschappen (CISM) zijn achter de rug, schrijven we vanuit Finland, op de vooravond van de Jukola. De CISM begon 2 dagen voor het begin, met een ordinaire terugrit per fiets van de supermarkt die eindigde in een tuimeling over mijn stuur nadat een plastiek zak het nodig vond zich in mijn voorwiel te werpen. Schaafwonden en blauwe, dikke knie... kneuzingen, geen erg. Daags nadien was de knie erg stijf, maar dat zou wel beteren.
2 dagen later voerde een vliegertje van't Belgisch leger ons naar Denemarken en de knie kon al genoeg plooien om van beenruimte te kunnen spreken. De modelevent, op zaterdag, was nog geen succes, het plooien van het been hinderde nog duidelijk bij het overschrijden van elke tak op de grond... en dat waren er veel. Desalniettemin, de vorderingen deden me geloven dat het wel OK zou zijn. Daags nadien, middel, voelen de benen erg OK, enkel een stevige versnelling, zo eentje waar de hielen tot achter uw oren vliegen, doet zeer aan de knie... maar daar hoef ik me geen zorgen om te maken, in dit groene terrein zal ik nergens zo hard kunnen lopen, buiten de schnitzel. Drie fouten, klein in navigatiefout, groot in tijdsverlies, leidden tot een teleurstellend resultaat, waarmee ik wel nog 2e Belg ben, al weet ik niet of dat een argument is om me aan op te trekken. Na de wedstrijd voel ik de knie wel wat meer.
Op maandag is er de lange afstand. Ik doe het voorzichtig, maak wat foutjes, maar geen te grote, en ben technisch gezien niet ontevreden. De knie begon na een uur wel meer te protesteren en dat zorgde ervoor dat ik zowel op de weg als door het terrein moest inhouden. Ik kwam uit als 3e Belg, deze keer, met 36" achter de 2e Belg. Blij??? Neen. Ik eindig 2x tussen de 70 en 85e plaats, is me ooit nog al gebeurd, maar dit kon echt wel beter.
Op de rustdag voelde ik dat de lange afstand mijn knie geen goed had gedaan, maar om de aflossing niet te lopen... het is toch maar een kneuzing, geen overbelasting??? De aflossing werd een uur lang afzien, de korte venijnige klimmetjes en afdalingen en het vele kreupelhout en struikgewas deden steeds meer pijn. Alles wat naar beneden ging werd hinkend gedaan. Ach was er in't bos maar zo'n fantastische wonderdokter met wonderspuitbus van EURO2012 om de pijn weg te spuiten. Onnodig de eindtijd te bekijken, ik was niet eens moe.
Intussen ben ik doorgereisd naar Finland voorde Jukola, maar of ik daar zal starten is alsnog de vraag. De knie is zeker niet minder dik dan een week geleden, en de pijn is van de plaats van de kneuzing doorgetrokken naar de omgeving, daar waar pezen zitten...
De afgelopen 10 dagen stonden in het teken van 'herbronnen'. Wat extra uurtjes slaap, wat onthaasten, een training schrappen of inkorten... De gebruikelijke treinritten naar Arlon en terug die met een railpas 15 voor een op en af kosten heb ik eventjes ingeruild voor op en af per auto. Tegen de tarieven van 0.20/km kosten zo 3x op en af je wel 240 ipv 45, maar bon, als je moet uitrusten dan is opstaan om 05.50 toch al iets aangenamer dan om 4.40. De extra rust deed deugd, in die mate dat ik de afgelopen week toch vaker echt zin had om te lopen, en niet traag. een helling op een regenachtige zondag was een perfecte uitnodiging om nog eens flink door te trekken. Het deed zodanig veel deugd dat ik spontaan dacht, rustig, nu ook weer niet gaan overdrijven, met die herboren benen. Vrijdag vliegen we met de militaire ploeg naar Denemarken om daar de militaire wereldkampioenschappen te lopen. Het is dus een zaak nog enkele keren de benen te strekken, met licht tempo erin, maar zonder te overdrijven..... en vooral de goesting nog aan te wakkeren...
Het Europees kampioenschap zit er nu een weekje op. De resultaten waren, net als twee jara geleden eerder tegenvallen, en, eveneens net als twee jaar geleden, was een blessure daar mee de oorzaak van. In 2010 was de blessure acuut van aard en gooide plots roet in het eten met hevige pijnen. Dit jaar was er van heviige pijnen geen sprake. Al sinds oktober had ik met periodes last van een achillespeesblessure die me belette om een trainingsschema af te werken zoals het hoort. Te weinig basisconditie, gevolgd door nadien intervaltrainng zorgt logischerwijs voor problemen. Ofwel is je conditie ontoereikend om te trainingen aan te kunnen en ben je niet snel genoeg hersteld van een zware training om de volgende training aan te vatten, ofwel kan je lichaam een training niet aan en loop je risico op blessures. daarnaast had ik de laatste maanden een heel druk schema. Het op en af pendelen naar Arlon vraagt veel energie (vaak opstaan om 4.30), korte nachten, onderbroken stukjes nachtrust van een uurtje slapen op de trein, 4 uurtjes 's nachts, 1 uurtje in de vooravond. Het drukke schema was ook een gevolg van de bezigheden als beginnende zelfstandige bijberoeper. Enthousiast en gemotiveerd als we zijn willen we daar iets serieus van maken, en dan kruipt daar tijd in. Samen met een partner zullen we in oktober ResearchRUN organiseren, een loopevenement voor bedrijven (researchrun.be) en in die voorbereidingen is al veel tijd gekropen. Het betreft een bedrijventerrein van 6000 mensen, en er komt dus heel wat bij kijken, zowel toelatingen, sponsors, partners, locatie, infosessie... Erg leerrijk en interessant, maar door enkele meevallers (we hebben erg goede contacten bij de Kamer van oophandel)raakte het wat in een stroomversnelling, en dan moet je uiteraard vooruit. Het ijzer smeden als het heet is. Nu, het zijn keuzes die ik zelf gemaakt heb, en dus hoef ik niet te klagen. Naast Researchrun had ik ook ene overeenkomst om de komende jaren meer voor Zatopek te schrijven, en enkele eerste onderwerpen werden me opgelegd, samen met een deadline. De nodige documentatie die ik daarvoor nodig had en het schrijven zelf neemt natuurlijk ook z'n tijd in beslag, en zo kwamen we uit op een erg druk schema... te druk om goed te rusten,en rusten heeft een lichama nodig, zoniet... blessure of vermoeidheid. Toevallig de twee die me parten speelden tijdens de EOC. Intussen is het op het vlak van zelfstandige wat rustiger (zowel Zatopek als ResearchRUN) en wat rust doet me goed. Veel tijd om te rusten heb ik echter niet, want over twee weken staan de militaire wereldkampioenschappen voor de deur, met aansluitend de Jukola, en 3 weken later de wereldkampioenschappen. Na de EOC was ik onmiddellijk op stage met de militaire ploeg, en dat was geen goed plan... ik was de hele week uitgeput, vandaar dat de rust nu extra welgekome is. Nu, te lang stilzitten gaan we niet doen, na zo'n drie dagen rust kunnen we weer een eerste keer een sporttenuetje aantrekken...
Nu de eerste ronden, de kwalificaties, erop zitten, is het
tijd voor een klein verslagje, een terublik.
Een internationaal kampioenschap begint uiteraard niet op de
dag van het kampioenschap, maar al lang voordien, met de voorbereidingen. In
mijn geval werden die voorbereidingen verstoord door een aanslepende achillespeesblessure
die geregeld de kop opstak. Het begon in het najaar van 2011, waar de
basisuithouding niet kon getraind worden naar believen. Vanaf eind december kon
ik zorgeloos lopen en de voorbereiding kon beginnen, weliswaar met een
achterstand. Na enkele weken volgde
immers al de fysieke test, en dus moest ik al wat intervaltraining doen zonder
een degelijke basis, om probleemloos de fysieke test te halen. Dat lukte, maar
in de komende weken merkte ik dat de conditie niet was zoals andere jaren. Dan
sta je voor een probleem, je moet sneller gaan lopen (tempo + weerstand), maar
je basisconditie is er nog niet (meer uithouding, lang en traag). Daarenboven
komen er wedstrijden aan zoals de selecties voor het WK die je zowaar dwingen
om wat aan intensiever werk te doen. Het gevaar loert dan om de hoek, want een
onvoldoende basisconditie wil zeggen, een lichaam dat niet genoeg getraind is
voor het zwaardere werk. Blessuregevaar dus. Eind maart begon de achillespees
weer op te spelen. Doorgedreven trainen is dan vaak onmogelijk, al wil je toch
niet bij de pakken blijven zitten. Je zoekt manieren om je conditie op peil te
houden, wat kracht te trainen, wat interval in te voegen, en dat alles zonder
die pees al te veel te belasten. Rustdagen, bijvoorbeeld maar ja, dan doe je
weer geen kilometers.
Daar kwam dan nog bij kijken, door wat troubles@work, dat ik
2x per week op en af naar Arlon kon gaan per trein met de nodige overuren en
vele uren op de trein. Opstaan om 4.40 was eerder regel dan uitzondering,
slaaptekort was mijn deel, net wat je kan missen als kiespijn tijdens een
trainingsperiode mét blessure.
De week voor de EOC, tijdens de opwarming van de Tiomila,
stak de pees weer de kop op. Daar sta je dan, in Zweden, met een Finse club die
je vlucht heeft betaald opdat je voor hen zou lopen, in een ploeg van 10 man.
Voor mezelf zou ik die Tiomila niet gelopen hebben, sparen voor EOC. Helaas,
met een afgereisd team van 10 man denk je anders. Ik liep de wedstrijd, voelde
de hele tijd die pees (1hr50 lang) en de laatste week voor de EOC is die pijn
niet weggegaan. Eén lichtpunt, erger werd het ook niet.
Aangekomen op de EOC doe je de trainingen, als
terreinverkenning, maar ook daar voel je voortdurend die pees, vooral op
hellingen en oneffen ondergrond zoals stenen. Gen comfortabele situatie dus.
Helaas, een uitweg is er niet.
Op de middel, de eerste dag, voelde ik al snel dat de conditie
verre van wat ze zou moeten zijn is. Logisch, te weinig training, er zijn geen
geheimen. Op het vlakke eerste deel ging het nog behoorlijk, maar eens die klim
eraan kwam sloegen de benen direct vol. Hetzelfde gold voor de lang. Op de lang
loop ik trouwens, op 1 fout van 3 na, in een technisch stuk , een technisch
behoorlijke wedstrijd. Als je via GPS ziet wat andere lopers doen, daar zitten
een pak grotere kemels bij, van grote atleten. Helaas, als je conditie te zwak
is wordt een fout extra afgestraft.
De vraag die dan telt is, wat met de komende dagen en weken.
Er zijn die B-finales waar je voor een goed resultaat kan lopen, maar wat denkt
de pees daarvan? Zondag is het dan de aflossing, met direct na thuiskomst
dinsdag selectiewedstrijd voor de militaire ploeg, gevolgd door 3 dagen stage
met de militaire ploeg en op vrijdag de schiftingen voor het militair WK. OK,
ook op één been haal ik die finale, maar het zijn wel weer intensieve dagen.
Het vervelende is, met zon beginnende ontsteking, dat ze geen pijn doet en
misschien niet veel erger wordt als je ze wat vriendelijk behandelt, maar beter
wordt je conditie er niet van. Wil je intensiever trainen, dan volgt er
wellicht luid protest van die pees
Ze moeten
het in Finland geweten hebben, dat de Belgen de dappersten onder de Galliërs
waren. Hoe verklaar je anders dat een Scandinavische club voor een wedstrijd
van een Scandinavische sport op Scandinavisch terrein 2 Belgen (for gods sake,
Belgen!!) inzet om de kastanjes uit het vuur te halen. Tijdens de Tiomila, een
aflossing met ploegen van 10 lopers, mochten Wouter Leeuws en ik, beide Omega
en Belg, de twee langste omlopen voor hun rekening nemen. Of het moet zijn dat
die Finnen wilden dat die Belgen hun dure vlucht terugbetaalden in gelopen
kilometers. Alleszins, de omlopen van 17.5 bij nacht en 17.8km (dag) waren
respectievelijk voor Bart en Wouter. Geen tijd om te treuzelen, ten aanval!
If Brahe
startte voort eerst met Filip Brunell die goed op dreef is de laatste weken. Hij
wist de nervositeit te kanaliseren maar stond versteld van het verschroeiende
ritme van de massastartlopers. Hij liep een goed wedstrijd, maar moest toch
meer dan 5 toegeven en kwam als 136e binnen. Daarna wist Filip al meteen de
prestaties van zijn ploeggenoten vorige jaren te waarderen als zij op minder
dan 5 van de leider over de meet kwamen J. Onze 2e en 3e loper
liepen een goede wedstrijd, maar konden niet meer dan 15 plaatsen goedmaken. En
toen was het de beurt aan ondergetekende.
Ik vertrok als
117e, voorzichtig naar post één, maar nauwelijks mijn eerste post
geknipt of er komen twee wervelwinden voorbij. Ik schrok me rot en liet hen
begaan, véél te snel voor een wedstrijd van 17.5km (bij nacht). De hazewinden
liepen snel weg, maar toch kon ik ze in het vizier houden (lang leve de straffe
hoofdlampen!). Ik hield hen nauwlettend int oog en trachtte daar waar zij wat
slalomden terrein terug te winnen. Achter mij had een drietal zich veilig
genesteld alsof ik hun betrouwbare leider was. De speedos vertraagden een
beetje, en als bij wonder konden we ze weer bijbenen en ik voel dankwoorden in
mijn nek van mijn volgelingen. Wie niet snel is moet slim zijn, denk ik om de
20 meter. De hazewind had, om het gemakkelijk te maken, een geel truitje aan,
dat ik later als reddingsboei en referentie zou gaan gebruiken. Hij raapte de
ene na de andere loper op, waaronder nog een tweetal dappere nachtraven en
samen woerden ze de achtervolging op al wat voor hen uit liep. Ik nestelde me
veilig in het pak, met maar één overtuiging: ik ben hier verre van de
sterktse, ook niet de zwakste, maar als ik wil overleven gedurende de nog meer
dan 10 km, dan zal het van de sluwheid van een hoogbegaafde vos moeten komen.
Ik liep eerder achteraan het groepje en trachtte elke versnelling vooraan te
negeren, omdat ze meestal toch gevolgd werden door wat zigzaggen en oriënteren
op zoek naar de post. Ik sprak me heel de tijd moed in, dat ik niet de kaart
moest lezen, maar de wedstrijd en het terrein. Daar waar anderen zich vast
liepen in moeras of struikgewas zocht ik beter beloopbare stroken om energie
uit te sparen. Ik bengelde zoveel als ik bengelen kon, zolang ik de gele baken
nog kon zien zat alles snor.
De groep
zwol aan en we waren zowat halfweg. Tijdens het doorsteken kon ik gemakkelijk
volgen, er ging steeds meer volk achter mij bengelen, ik verdapperde wat een
bewijs van mentale veerkacht. Wanneer we op een brede weg kwamen trokken de
koplopers alle registers open en leek het voor velen aanpikken of overboord
gegooid worden, maar niets was minder waar. Zelfs zonder die energieverkwisting
kon ik onze kanarie nog in het vizier houden. Hij en zijn collegas liepen foutloos
en genoten het vertrouwen van het hele peloton, alsof Cancellara de
achtervolging op zn eentje leidt op Chavanel. De groep moet intussen al wel 30
lopers tellen, en steeds vaker zie ik mannen aanklampen, en steeds vaker zie ik
wat hopeloze gekken naar voor spurten alsof ze energie te koop hebben, en later
herhalen ze die passeerbeweging opnieuw, telkens harder hijgend. Ik geniet van
het schouwspel en begin van deze groep te houden.
Ik bekijk
rustig waar ik mijn energiegel tot me zou nemen en wanneer ik zou gaan
opschuiven naar de voorste regionen, want, intussen voel ik dat ik zodanig veel
gespaard heb dat ik me wel erg zeker voel. Bluffen vanuit de achtergond, Laat
geeltje maar rennen, ik loop er wel heen straks straks doe ik dat wel. Ik
voel me zodanig lekker dat ik denk mijn energiegel niet eens nodig te hebben,
en besluit m dan ook niet voortijdig te nemen. Pas kort voor de wedstrijd zou
ik de ballast in mijn keelgat gieten. Helaas, in al mijn groeiend
zelfvertrouwen en mentale veerkracht had ik één ding over het hoofd gezien:
Pech! Mijn veter kwam los (beginnersfout, nochtans getapet!). Ik stopte, bond mn
veter en zette mijn koers verder, helaas was zowat de hele trein van 35-40
lopers daardoor voor mij, en mij uitgekiend plan om langzaam naar de kop te
rukken viel in duigen. Ik trok aan het gashendel, sprong met haasje over,
tijgersprong en salto over de concurrenten naar voor en wanneer er een stukje
brede wegwas waande ik me op een
stratenloop. Dapper en met zekere gezwindheid trok ik naar voren, halfslachtige
Vikings achter mij latend. Maar ook dit was een beginnersfoutje, ik ging wat in
het rood en plafonneerde. We waren intussen bij de laatste 5 posten gekomen en
net dara maakt ons geliefkoosd leiderstrio een foutje, waardoor ik toch nog
iets korter kom. Naar de laatste post ben ik blij dat er na mij nog 6
ploegmaats komen, ik moet niet sprinten om kost wat kost de hele trein af te
houden, en eindig netjes vooraan in de trein, op 10 van de leiders van onze
trein, en met nog zon 30 man achter mij (en de gelosten verderop).
In totaal
heb ik 43 plaatsen goedgemaakt. Ik deed 1u50 over de 17.5km, waar de snelste
tijd (Vincent Coupat) 1u41 was. De grote kleppers zaten tussen 1u41 en 1u48
meer dan tevreden dus.
In de tent
van IF Brahe aangekomen is alom gejubel om de gewonnen plaatsen, alsof ik hen
weer helemaal in de strijd heb gebracht..; Maar eerlijk is eerlijk, zonder het
gele ventje was dit niet waar geweest en als mijn ploegmaats voordien 2
trager waren geweest had ik het gele mannetje nooit gezien.
De ploeg
zet verder nog een goed resultaat neer, niemand kent een off-day, wat al veel
is als je met 10 man bent op zon terrein, en Wouter doet als slotloper wat hij
kan. We hoopten dat hij nog enkele plaatsjes kon terugpakken, maar hij blijft
op zijn positie.
Voor Brahe
is deze 88e plaats een record in hun Tiomilageschiedenis, en Wouter
en ik zijn maar al te blij dat wij mee de doorslag daartoe hebben gegeven door
de twee langste afstanden voor onze rekening te nemen.
Volgende
vrijdag vertrek ik naar het EK, opnieuw in Zweden hopelijk is het gele
mannetje er dan nog
Gisteren (vrijdag) een duurloopje van 45' gedaan, ohne Probleme, en vandaag, na eerst training te geven nog eens een flinke portie trappenlopen gedaan... alles is weer koek en ei, tussen mijn pees en mij! Om eerlijk te zijn, die week schoenen aan de haak hangen, dat was geen echte week... dat was met nog eens loslopen en training geven uiteindelijk maar 2 dagen op 7 zonder lopen, maar gezien de kortere duur en lagere intensiteit noem ik het volledige rust . Off to Danmark
. op het schema was ik wat onduidelijk geweest en ik had bij een intervatraining gezet 4-5x een bepaalde afstand. Bedoeling was: 4 à 5x. Renata, de dappere, had die versnelling eerst 4x en daarna 5x gedaan. Het dubbele dus. "Dat was wel zwaar," zei ze. Dat zal wel 
.
