Het is enkele weken wat stil geweest op deze blog, wat niet wil zeggen dat het stil is geweest wat training betreft. gesport wordt er, getraind wordt er, maar het leven naast de sport vergt ook zijn tijd en aandacht en dat uit zich in wat onregelmatig up to date houden van deze blog. Na de selecties heb ik behoorlijk wat duurtempotrainingen en krachttrainingen gedaan: versnellingen van 2 tot 6 minuten en heuvel- en trappentraining. Dat ging vaak erg vlot, en tijdens zo'n tempotraining maakte ik me de onkwetsbare bedenking dat mijn achillespeesproblemen voorgoed van de baan leken. Ik had het niet mogen zeggen. Net als vorige keer, in oktober, deed ik een stevige intervaltraining met dat andere paar loopschoenen, dat paar waar ik geen fan van ben (Brooks), en net als toen had ik het daags nadien vlaggen. Een lichtjes gevoelige pees...de standaardreflex is:"voel ik nu iets of niet, ik weet het niet zeker, ach, ik zal een rustige duurloop doen". 2 duurlopen en een nieuwe tempotraining later wist ik het wel, ik had het vlaggen. Sinds afgelopen maandag heb ik dan maar 4 dagen rust genomen, met ontstekingsremmers, en die blijken vruchten af te werpen. Niets te vroeg, want maandag vertrek ik op stage met de militaire ploeg. Morgen ga ik ze terug testen, die pees, met wat kilometers, zachte ondergrond, en dan kunnen we hopelijk weer in alle hevigheid verder stomen...
Dit weekend streden 10 mannen en 4 vrouwen om WK-tickets.
Bij de mannen werden er maximaal 4 tickets uitgedeeld, dus er moest en er zou
gestreden worden.
De eerste selectiewedstrijd was de sprint, waar neo-senior en toptalent Yannick
Michiels al meteen liet zien waarom hij de coming man is (of was, hij is niet
meer coming, hij staat er al). Hij gaf iedereen het nakijken. Fabien en Tomas H
eindigden op 2 en 3. er werden geen grote verschillen gemaakt, met andere
woorden, niemand bezweek onder de stress. Michel Bastin presteerde nog aardig,
maar had zichtbaar een ziekte van zijn kleine overgenomen en zou niet echt tot
het uiterste kunnen gaan. Bij de vrouwen mocht Greet aan de kant blijven
vanwege haar spierscheurtje (BK middel), zij zou na de middag pas in actie
moeten treden, maar later zou blijken dat de blessure nog niet genezen was,
waardoor Greet haar selecties moest staken.
Tijdens de middel, zaterdagmiddag, liep Fabien (32'54) als vanouds, iedereen op
een hoopje. Yannick liet het afweten bij post 2 en mocht al tegen een
achterstand van 3' aankijken. Pieter raapte hem op (en pepte hem op). Achter
Fabien gapte een gat van 3' op Pieter. Tomas (38'...) werd alweer 3e, maar dat
was al op ruim 5' van Fabien. Achter Tomas lag alles weer heel kort bij elkaar,
op amper 1 minuut van elkaar. Na de eerste dag bleek dat Fabien op anderhalf
oor mocht slapen, dat Yannick vrij gerust kon zijn (de winnaars van een etappe
zij automatisch geselecteerd als ze in totaal op 3 wedstrijden binnen 120% van
de winnaar lopen), maar voor de overige twee plaatsen kon zowel Pieter, Tomas,
Jeremy, Johan, Michel (de zieke) en ikzelf nog een kans maken. De lang zou
alles beslissen...
Op de sprint liet ik heel weinig tijd liggen, of toch wat fouten betreft. Wat
trager gelopen en trager gewerkt dan de speerpunten, maar dat noem ik geen
risico's nemen. 30-40" verliezen op de anderen was geen ramp.
Op de middel liep ik een goede wedstrijd, met aan post 8 een missertje van goed
20", maar net op dat moment zie ik de voor mij gestarte Johan Goubeau
(3'). Jammer maar helaas, 2 posten verder, ik had hem nog niet te grazen, zat
ik al zodanig met de vlinder in mijn hoofd dat ik van post 10 vertrek alsof ik
van 11 naar 12 ga, 150° verkeerd en 3 kostbare minuten aan mijn broek. Wat
buitensmonds gevloek later herwon ik mijn concentratie terug en de wedstrijd
verliep nog vrij goed. Ik eindigde op een ietwat zure 7e plaats, maar slechts
40" achter de 3e en nog volop in de running voor een WK-ticket. Jammer van
die 3 weggegooide minuten.
Vandaag, op de lange afstand moest het dan gebeuren. Fabien, 3' na mij gestart,
kreeg me pas in de allerlaatste meters te pakken en kon niet echt overpakken,
in tegendeel, dus dat op zich is al een goed teken. Pieter, 6' voor mij
vertrokken, had een mindere dag, en ik had hem na 2/3 koers te grazen. Helaas
had ik dit weekend een patent op onnozel tijdverlies. Ik at mijn energiegel en
week dusdanig van mijn lijn dat ik weer een goede minuut kon gaan goedmaken op
Pieter. Onderweg had ik ook even Jeremy gezien en getimed, en ik wist dat ik
voor hem lag. Ik ging Pieter weer oprapen (hij liep op reserve) en maakte op't
einde nog enkele kleine stressmissers. Ik ging vol op mijn gastpedaal staan,
vandaar dat ik de mij voorbijgesnelde Fabien (tijdens zo'n klein missertje)
weer inhaalde en ij zo na ter plekke liet... maar 100m verder beende hij me
weer bij met z'n zevenmijlslaarzen. Richting finish was ik 'm nog net te snel
af. Aan de aankomst bleek Tomas en Yannick 2 en 3' sneller te zijn dan ik, maar
Jeremy en Pieter waren te ver achter me om me nog te bedreigen. johan Goubeau,
dieop de sprint 10" voor mij was en op de middel 3" achter mij, had
anderhalve minuut trager dan ik, en dus was mijn WK-ticket op de valreep
binnen... Fieeeoooo
owww
Dat het een dichte top 10 zou worden stond op voorhand vast. Velen zouden aan elkaar gewaagd zijn, met enkele topfavorieten die er iets bovenuit staken. En zo geschiedde. Topfavoriet fabien was ziek en liep onder zijn niveau. Andere favoriet en thuisloper Thomas VDK bevestigde zijn snelle benen (ja, hij heeft die echt wel in huis), maar verspeelde zijn kansen al aan de eerste post. Hij verloor meer dan 2' en dat was direct ook voldoende om van het podium gekegeld te worden. Hij deed nog een knappe remonte, maar die inspanning bleek net te min voor podium. een beetje zoals Scarponi vorig jaar in Milaan Sanremo, een joekel van een versnelling achterin, maar hetlaas, ietwat nutteloos wegens kansen al om zeep. Bleef nog over: Pieter H, Yannick M en Olle K, en dat werden ook de drie medaillewinnaars. Yannick trok aan het langste eind, Olle aan het kortste. Ik voelde al bij de opwarming dat er iets te weinig explosiviteit en dynamisme in de benen zat; Niet zwaar vermoeid, maar toch een beetje, genoeg om geen kanonkoers te lopen. Dat heeft als onmiddellijk gevolg dat je net dat tikkeltje trager loopt, en vooral dat je net iets vaker moet pushen om het tempo erin te houden. Indirect gevolg is dat je door vermoeidheid iets minder nauwkeurig werkt, en dat liet zich vooral naar't einde toe gevoelen. Ik maakte wat foutjes, samen goed voor goed 2', en strandde op 4'40 van Yannick. Slecht was het niet, de vermoeidheid was waarschijnlijk toe te schrijven aan de intensievere driedaagse woensdag-vrijdag, maar die was nodig met het oog op het verdere verloop van het seizoen... Er zal dit jaar nog wel beters uit de bus vallen. Groet!
De eerste nationale was er eentje die even in de benen is blijven zitten. Dat hoort misschien ook wel, na zo'n 90' durende wedstrijd. Maandag en dinsdag voelde ik duidelijk nog vermoeide benen. Woensdag koos ik dan toch terug voor een tempotraining. Het is wikken en wegen, zo in een week tussen twee wedstrijden. Je moet proberen goed te recupereren van de ene wedstrijd, uitgerust aan de volgende wedstrijd te verschijnen, en tussendoor moet je toch nog kwaliteitstrainingen doen, want het seizoen is nog lang niet aan z'n hoogtepunt. Over 2 weken zijn er selecties, en later op het jaar komen nog grotere vuren. Ik koos voor het seizoen als prioritiet en iets minder voor het BK, wat zoveel inhield als: woensdag tempotraining (10x2' tempo, 1' rust) en donderdag een ochtendlijk ommetje van 30' en 's avonds 6x 500m tempo met 200m joggen. Vandaag, vrijdag, liep ik aan jogtempo de militaire wedtsrijd in Spa. De stukjes bergop waren wel zwaar, dus daar ging de hartslag wel even de hoogte in, maar voorts liep ik aan heel rustig tempo. Ik voelde de afgelopen twee dagen wel in de benen - dat mag!- en hoop dat morgen als recuperatiedag (loslopen) zal volstaan om fris aan de start te komen. Alleszins, als alles meezit (goeie benen, technisch goeie wedstrijd, en anderen die wat missen) zit een top-3 erin, maar met een plaats in de eerste 5 zal ik al tevreden zijn. Benieuwd wat het wordt, en benieuwd wat het voor de anderen wordt...
Terwijl er enerzijds nog wat twijfel was over de benen en de mate waarin die al dan niet gerecupereerd waren, en anderzijds het niet goed kunnen inschatten van de conditie bij gebrek aan wedstrijdritme, hoopte ik stiekem dat het fysiek wel zou meevallen.Over 3 weken wordt er gesreden om tickets naar het WK, en dus was deze nationale lange afstand een eerste test. Fysiek, zoals gezegd, voor mezelf, maar ook tegenover de concurrenten, maar vooral, mentaal. Ik weet immers dat ik tijdens lange afstanden wel eens te kampen heb met een gebrek aan concentratie én gretigheid n de tweede wedstrijdhelft. Mijn focus lag dus vooral op het concentratie-aspect. Lange benen zijn dooddoeners. Niet de lange benen onder mijn lijf, maar een been van 3km bijvoorbeeld, tussen post 7 en 8. Ik ga over op een iets te gezapige cruise-control waar mijn gedachten durven afdwalen. Ik trachtte bij de les te blijven, maar kon enkele foutjes door gebrek aan concentratie en vooruitkijken niet vermijden. Anderzijds had ik tijdens het lange been wel de tijd genomen om de rest van de omloop even te monsteren en in te plannen waar ik mijn energiegel zou nemen. Zo'n energiegel, het lijkt soms een wondermiddel, maar ook aan die wonderen zijn grenzen. Zo zorgt de energiegel voor het vrijmaken van nieuwe energie, van nieuwe suikers. Supertof, zo na 70' wedstrijd plots een nieuw vat steken om uit te tappen. Helaas heeft de gel geen effect om de vermoeide spier an sich. Als de spieren te plat zijn om bergop vooruit te geraken, dan zijn de spieren te plat. Dan mag je nog nieuwe suikers aanvoeren bij de vleet. Hoewel er dus nieuwe energie voorradig was kon ik ze niet echt benutten wegens vermoeide en ietwat verkrampende spieren. Een drankpost had op deze 15km-lange omloop niet overbodig geweest. Tijdens de laatste kilometers trachtte ik op de paden de loopstijl zo economisch mogelijk te maken om wat te recupereren, maar dat leek niet veel op te leveren. Voor wie zich er iets bij wil voorstellen, zoek op youtube naar The Pose-method, een goeroe. Aan de meet bleek ik de snelste tijd neergezet te hebben, 30" sneller dan Johan Goubeau. Ik was wel relatief tevreden met mijn resultat, al kon ik toch zeker 2' sneller, denk ik, en fysiek was het ook nog niet top; Nu ja, de toppers waren niet van de partij (Pieter, Fabien, Yannick, Geert) of lieten het om mij nog onbekende reden afweten (Thomas VDK). Alvast tevreden met de uitslag en een opsteker voor de komende weken...
De bergtraining van afgelopen zondag is me niet zo goed bevallen, tot gisteren, donderdag, heb ik ze in mijn quadriceps gevoeld. Misschien is dat het teken dat het een goed , zware training was. Je hebt er altijd het gissen naar, naar de juiste intensiteit van een training. Te licht, dan is er geen positief effect, enkel een onderhoudend effect. Ga je wat dieper, dan is er een positief effect, althans als je nadien op het juiste moment de volgende training inlast, niet te vroeg, niet te laat. Ga je te hard met die training, dan kan je, algemeen of lokaal, zodanig vermoeid zijn dat het lichaam alle zeilen moet bijspannen om ervan te recupereren en is er van een positief effect geen sprake. In dit geval was de algemene vermoeidheid geen probleem, maar misschien heb ik die ene spier zodanig belast dat ze er niet sterker van is geworden. Wie zal het zeggen? Daarenboven, door de lokale vermoeidheid/spierpijn heb ik 4 dagen alle hellingen gemeden en bergaf heel rustig moeten doen, terwijl ik hier gehoopt had toch ook wat werk voor de desbetreffende spieren voor te schotelen. Het ongewisse dus! Vandaag is alleszins een rustdag, morgen een losloopdagje, en zondag dan wedstrijd, de 1e nationale wedstrijd van het seizoen... als ik mag starten! Ik had me ingeschreven, maar om onbekende reden sta ik niet op de startlijst. Hopelijk wordt dat nog tijdig rechtgezet.
De week langlaufcursus was een erg zware week, althans de eerste dagen. We zouden 6 dagen op de latten staan, en de eerste 3 mochten er best wezen. De sneeuwkwaliteit was niet top en er moest extra geduwd worden op armen en benen. Daarenboven eistte de koude ook zijn tol: -25°C 's ochtends, dat vreet aan je energie. Als je bij dergelijke temperaturen 2-3 uur AM en 2-3 uur PM op de latten staat te zwoegen, dan is het kaarsje 's avonds uit. De leukerds van monitoren waren er overigens van overtuigd dat je techniek nergens zo goed leert als bergop, bijgevolg deden we elke helling die we tegenkwamen tussen 3 en 8 keer . Feest Op de 3e dag schiep God dan 's avonds, na al 5 uur op de latten, nog eens een avondtocht van 15km, zonder hoofdlamp, zonder verlichting... Heel mooi, zo in de duisternis op je latten, in het witte decor, maar geen sinecure. De laatste dag was een marathon gepland, maar de hevige sneeuwval heeft ons gedwongen binnen te blijven (wegen afgesloten, lawinegevaar, met een lawine in onze vallei). Bij thuiskomst heb ik eerst een dagje acclimatisatie genomen, zijnde loslopen en de benen weer laten wennen aan die gouwe ouwe loopbeweging. Zondag ben ik er dan weer tegenaan gegaan met de heuveltraining die ik tegenwoordig vaak doe. De benen signaleerden al snel een zekere flauwte ter hoogte van de quadriceps, maar koppig on ontkennend als ik was deed ik toch verder. De hellingen (een ware muur) kregen me ij zo na klein, ook al wilde ik niet toegeven. Vandaag heb ik dan toch, enigszins postuum, moeten toegeven dat de Kesselberg me geklopt heeft, want elke afdaling in mijn rustige duurloop was een ware kwelling voor de bovenbenen. Ach wat maakt het uit als je graag eens wat afziet...
De ijskoude temperaturen mogen dan wel het één en het ander
in de war sturen of bemoeilijken, het lopen, of beter gezegd, de trainingen
lijden er nauwelijks onder. Daar waar bij de jaarlijkse winterprik mijn
wasmachine uit het kot moet binnengehaald worden, met diepvriezer tijdelijk in
coma gaat en mijn wc-pot het spoelen niet kan laten, functioneert lichamelijk
alles naar believen bij -15°C. Hoewel. Een overmoedig fietstochtje heeft er een
klein stokje voor gestoken. Als MTB-onderrichter ben ik nogal fanatiek in het
onderdeel techniek en ik ga er dan ook prat op dat wat gladheid me niet kan
deren. Ik weiger mijn snelheid aan te passen, maar overmoed is al wel vaker
niet de verstandigste aanpak gebleken. Een slippertje of 2 op het ijs hebben me
genoopt tot een onverwachte beweging die toch wel wat pijn doet in de
liesstreek, zij het eerder tijdens het wandelen dan het lopen. En, vandaag, 4
dagen na de slipcursus, was ook al wandelend de pijn omgetoverd in geen pijn
meer.
De ijskoude temperaturen zijn wat mij betreft een waar feest om te trainen.
Extra laagjes kleren zorgen voor een lekker warm gevoel, en de frisse lucht
zorgt ervoor dat het lichaam niet moet zorgen voor de afkoeling, waardoor meer
van je energie gebruikt wordt voor de spierwerking; maw, harder lopen!!!
Afgelopen woensdag trok ik door het besneeuwde heidelandschap van Montagne de Stockem
nog 10 streepjes dwars over de heideheuvel (zwaar zwaar zwaar!), en daags
nadien had ik nog steeds veel zin in klimmen in de koude. Ik trok donderdag
weer naar de Kesselberg, het moet zowat de muur van Geraardsbergen zijn voor
lopers (of die van Huy). Langs de ene kant liggen er steile trappen op, langs
de andere kant loopt een pad ongeveer even steil omhoog, zo'n 30-40m. Ik heb
meer beenkracht nodig, dus legde ik mezelf op: 3x het steile pad, 3x de
trappen, en weer 3x het steile pad (het pad is vergelijkbaar met het steilste
stuk terril van Beringen). Niks snelheidstraingen... Power!
Vrijdag deed ik 2 korte uitjes van amper 30 minuutjes maar zo vrij als een
vogel, zonder beperkingen, een beetje spelend lopen, en als de benen vlot
bollen is dat een waar feest. Blij dat ik glij, maar dan al lopend.
Zaterdag en zondag laste ik een kleine pauze in (met dank aan de slipcursus).
Maandag stond er een sessie start-to-run op het menu (25' joggen), en later op
de dag een uurtje oriëntatie met de leerlingen (1hr joggen met haltes). Om de
dag af te ronden deed ik nog wat stabilisatieoefeningen.
Vanochtend, dinsdag, 30' loslopen met de leerlingen om wakker te worden...
niets beter op zo'n frisse ochtend dan 30' warm ingepakt joggen door bos en
veld. Daarna deden we 40' volleybal, gevolgd door nog 25' stabilisatie- en
krachttraining. Na de middag volgde dan weer een beenkrachttraining... Op 1km
van mijn werk staat een watertoren op een heuvel van zon' 30m hoog, één kant
heel steil (15-20%), één kant wat minder (8-10%). 10 intervalletjes naar boven
volstonden om de benen moe te maken.
Nu volgt er nog een rustig dagje, en donderdag wat snelheid, en dan vertrek ik
voor een weekje cursus langlaufen... ook krachtuithouding dus...
Een mooi stukje basistraining... hopelijk volgen in maart goede wedstrijden...
Na een grondige analyse van het VK afgelopen zondag merk ik dat ik toch net iets meer tijd verlies dan ik oorspronkelijk dacht (twee wegkeuzes, een foutje hier, een foutje daar, een iets te zekere en tragere wegkeuze... Maar ik ben wel tevreden over de wedstrijd, absoluut. Intussen is de motivatie erg goed, zeker na zondag. Maandag startte ik met les 2 IOF voor onze leerlingen in Arlon, lijnloop in groep, met veel pauzes voor uitleg. Perfect als recuperatietraining dus. Dinsdag moest er wat gewerkt worden aan de zwakke punten, de kracht bergop (off-road). De omstandigheden waren perfect om er een historische training van te maken. Men neme een berg van 35-40m hoog, begroeid met heide, met een fijn laagje sneuw overheen, de laagstaande winterzon werpt een oranje-gele gloed over de kam en het droomdecor is een feit. Vervolgens loop je 10x in de breedte, dwars door de besneeuwde heide de berg over (lekker knieën heffen) en je bent klaargestoomd voor een deugddoende douche met zetelplakkerij er achteraan...
Vanochtend stond alweer dezelfde les 2 IOF op het programma maar dan met een andere groep, dus alweer een uurtje recuperatietraining. Vanavond heb ik dik 45' rondgetoerd op de halfharde Finse piste aan het Leuvense Sportkot. De benen draaiden heel erg soepel, wat altijd extra deugd doet. Anderzijds was het zaak om niet te overmoedig te worden, want morgen staat een hevigere en stevigere training gepland...
Bart Delobel valt nipt naast het podium op het Vlaams Kampioenschap in een razendsnelle wedstrijd
Met de Europese selectie op zak (met frissen benen de test beëindigd) was mijn weekend al geslaagd, zou een Kevin Pauwels gezegd hebben. ..Maar omdat Kevin nu niet eenmaal de hongerigste wolf uit het dierenrijk is en ik over een metabolisme beschik dat grommen gaat als het niet om de 4 uur gevoed wordt wou ik nog wel iets meer dan Pauwels. Het Vlaams kampioenschap lange afstand werd beslecht op Pijnven, een bos dat me al vaker met een triomfantelijk gevoel huiswaarts deed keren. Van voorbereiding was er eigenlijk geen sprake. Qua training sta ik in feite nog nergens, hoewel een goede basisconditie nooit ver weg is gezien mijn job. tempo's, weerstand, wedstrijdritme daarentegen zijn nog grote afwezigen. Desalniettemin, de helft van een goede voorbereiding speelt zich af tussen de oren. Ik laadde de mentale batterijen op volgens eigen routine, dit maal op de wel erg zalvende deuntjes van The Hickey Underworld (men wil er al eens een bushok door afbreken) en die energie balde ik tot voer voor mijn benen. Ik vond dat het vlotte als weleer, mits af en toe een minidipje. Technisch liep het niet 100% perfect, maar veel tijd laat ik niet liggen, enkel wat schoonheidsfoutjes. Helaas word je daarop afgemaakt op een snelle wedstrijd als deze, zeker als je fysiek niet eens de evenknie bent van de topfavoriet. Ik strandde net naast het podium, een plaats waar ik gezien mijn parkoer van de laatste maanden heel tevreden mee ben. De jongens die voor me waren waren vandaag beter, maar zij zijn dan ook niet van de minsten. Alle lof voor hun prestatie, maar Delobel Bart zou Delobel Bart niet zijn als hij er moreel een meer dan goed gevoel aan overhoudt... Bij deze, mits een klein beetje specifieke training (coming soon), ben ik snel weer paraat om de strijdbijl op te nemen...
Vooravond fysieke test en Vlaams Kampioenschap lange afstand
Na een korte (tweedaagse) stage met de militaire ploeg hoop ik dat de benen morgenvroeg fris genoeg zullen zijn om, met nog relatief weinig training in de benen, het tot een goed einde te brengen op de fysieke test. Als ik de limiet haal is deelname aan het EK in Zweden verzekerd, en is een deelname aan het WK in zwitserland ook alweer een stapje dichterbij. Zondag volgt dan nog het Vlaams kmapioenschap lange afstand, waar ik hoop op nog enig teken van leven in de benen. Ik durf nog geen voorspellingen doen aangezien ik daarvoor nog te weinig training in de benen heb. Zondagavond weten we meer...
Na de twee corrida's heb ik een dagje aan de zijlijn gestaan. De twee wegwedstrijden waren er nog net iets teveel aan voor Peesje, die intussen al bijna een eigen persoonlijkheid begint te krijgen. Ik ruilde een looptraining in voor andere trainingen, maar intussen lijkt Peesje zich neer te leggen bij de zaken. Deze week deed ik onder andere zelf een aardige intervaltraining op een glooiend en bochtig pad. Daags nadien begeleidde ik een heuveltraining op asfalt (interval), en die twee trainingen gingen heel erg vlot. Soepele benen! Vrijdag kregen de leerlingen-infanteristen een training zoals ik ze graag geef: veel op en af lopen, oefeningetjes per twee, elkaar de berg op heffen, off-road lopen, korte spurtjes om ter eerst boven ... Een uurtje sport z'n naam waardig. Spelen in de natuur, meer moet dat niet zijn. Morgen vertrek ik voor een weekje sneeuwpret en dus zou vandaag nog een fikse training volgen. De Kesselberg, bult van 30m hoog met aan één kant een groeve/rots, ideaal terrein om net naast de rots het steilste pad omhoog te lopen, 10x. De eerste drie waren doenbaar, daarna was het puur afzien en pijn in de quadriceps en hamstrings om in beweging te blijven. Er zijn twee opties, twee uitersten: opgeven, of hier mentaal sterker van worden. Bovenop de Kesselberg is een grasveld waar wat schaapjes lopen en met een uitzichtpunt vanwaar je het Atomium kan zien. Een prachtigere plek is er niet om puffend boven te komen en uit te blazen en te stretchen tot het lichaam gerecupereerd is. Als ik daar loop dan weet ik, ooit zal ik daar training geven, op de mooiste plaats van Leuven, in de natuur, in de buitenlucht, een combinatie van lopen en spiertraining. Ik zie ze al op een zonnige ochtend, of met de ondergaande zon die in de verte boven Brussel hangt, oefeningen doen met zicht op het Atomium (20km verder?). Het zou (in mijn ogen) de mooiste training van Leuven zijn. Ooit...
Op skireis zal de hoofdzorg zijn: ontspannen en zorgen dat ik zonder blessures terug kom, want een dikke week later wacht de fysieke test al...
Vooreerst mijn beste wensen voor iedereen, met uiteraard veel sportieve meevallers...
Daags voor de 2 corrida's overkwam me iets wat me zelden overkomt: desoriëntatie. Het noorden kwijt. Ik ging lopen in het Meerdaelwoud, groot bos waar ik al bij al nog niet veel kilometers gesleten heb omdat het wat vlakkere en aanpalende Heverlee BosIk korter bij huis ligt. Ik parkeerde op een andere plaats dan normaal, had onnoemelijk veel zin in kronkelende paadjes die ik niet kende, en kwam in het eerste kwartier geen enkel punt tegen waar ik ooit al geweest was. Vervolgens vond ik een aardige helling die ik als training 12 keer op en af liep, en waarna ik mijn tocht wilde verder zetten, incluis terugkeer. Ik dacht een kruispunt te herkennen, edoch, ik moest van daaruit nu wel een hele andere richting uit, en vertrouwde op mijn inwendig kompas. Ook nu verkoos ik kronkelpaadjes boven de gemakkelijke optie die de rechte dreven zijn. Maar helaashet inwendig kompas was met verlof. De zon was al evenmin van de partij om me als noodbaken te hulp te schieten. Ik liep dan maar één richting uit, is het niet de juiste, dan kom ik tenminste toch ergens uit waar ik me zal terugvinden. En jawel, ik herkende me aan de bosrand, helaas stond ik aan de overkant van het bos. De beentjes hadden gelukkig een goeie dag, want na 12x een stevige helling zo onverwacht van 1 uur naar 1 uur 40 gaan kan wel eens tegen steken... Op de Mannekenpiscorrida in Brussel, van Zatopek Magazine, startte ik als jogger, eerder achteraan in het pak, maar lopersbloed loopt waar het niet gaan kan. Je kent het misschien wel, dat joggen in een grote massa, er loopt voortdurend iemand voor je voeten, en voor die persoon is een gat, dus spring je er snel voorbij en ga je in dat gat lopen, waar alweer iemand voo je voeten loopt, en je weer een plaatsje naar voor springt. Voor je het weet ga je crescendo sneller lopen, en van dat vooruit springen word je nog enthousiast ook. Vleugels! Al bij al liep ik die corrida breed glimlachend aan 3'50/km (7.1km). Flink opgeschoten dus. Daags nadien was het wat anders, na een korte nacht stond ik al om 8.20 paraat op de Leuvense Eindejaarscorrida om de aankomststand met Zatopek mee te bemannen. Ik zou de kortste afstand -4km- lopen, opdat ik tijdig aan de meet zou zijn om de aandenkens mee uit te delen. Ik stond nog in dikke jas en trainingspak toen ik om 9.28'30" de speaker hoorde afroepen dat de 4km bijna van start ging gaan. Ik dacht dat het om 10.00 was gepland . Ik schoot mijn hoogst overbodige kleren uit, had nog veel te veel aan, spelde al lopende mijn nummer op, kroop in de massa naar voor, en ondertussen werd het startschot gegeven. Ik liep eerder voor het plezier dan voor een goede uitslag, maar het vliegen door de Leuvense straten was zodanig plezant dat ik stilletjes bleef doorschuiven, waarna ik, niet echt uitgeput, de meet averschreed als 11e in een tijd van 13'20 (3'20/km). op z'n minst een lekker tempo. en zo zit het met het tempo zonder al te veel training precies nog wel snor...
Na het BK in Schaffen was het nog even voor alle zekerheid voorzichtig zijn om zeker te zijn dat de peesblessure voor goed verleden tijd is en de aanloop naar 2012 voor goed van start kan gaan. Het is immers een voorjaar dat niet van de poes is, EK, WK en militair WK tussen 10 mei en 24 juli. Ik startte goed een week geleden met een eerste intervaltraining, de eerste sinds begin oktober. 3x6' 30-30's (30" snel-30"traag). Tijdens de training voelde ik de beentjes al wat protesteren. Het protest nam geen syndicale vormen aan, staken deden ze niet, maar de blij waren de spieren niet, met die tempo's. De volgende twee dagen mocht ik het ook ervaren, hoe mijn spieren nog steeds niet tevreden waren met het brusske ontwaken uit hun winterslaap. ik moest het noodgedwongen houden op erg trage duurlopen. Vervolgens waagde ik me, na een rustdagje met Kerstavond, aan mijn gouwe ouwe heuveltraining in Diest, op de Warandeheuvel, een vaste omloop die nooit liegt. Terwijl ik er voorheen routineus trainingen op draaide van 5 rondjes (9-10'/ronde) en op goede momenten naar 6 of 7 ronden ging, voelde ik dat deze keer 3 ronden voldoende waren. Overdrijven moet je niet doen, zeker niet als een pees misschien nog zou kunnen hervallen. Eén ding is zeker, er is werk aan de winkel. Nu, de optimist/atleet in mij vat dat positief op, "dan weet ik tenminste wat gedaan, en waarom". Het zal al snel 2x per dag worden soms, om snel naar een beter peil te groeien, maar uitgerekend dàt is zo leuk aan trainen. Geen reden tot paniek dus. Gisteren en vandaag was ik ingeschreven op de Sylvestervijfdaagse. Een dagje met koorts in bed besliste er anders over. Eergisteren lag ik een hele dag te ronken, dag en nacht, en kreeg als enige voedsel die dag een tas soep binnen. Vandaag liep ik aan heel gezapig tempo mijn omloopje, en het was duidelijk, het draaide in de soep, het was niet veel soeps, het vet was van de soep. Op naar meer, op naar beter... De laatste twee dagen van het jaar staan nog twee corrida's op mijn programma, twee werkgerelateerde opdrachtjes. Ik ga met Zatopek Magazine op de stand staan, maar in de rapte pik ik nog wel de kortste omloop mee. Vrijdag de Mannekenpiscorrida in Brussel, en zaterdag de Leuvense Eindejaarscorrida. Ik wens iedereen alvast fijne eindejaarsfeesten toe en een prettig en sportief 2012
IJskoude hagelbui op BK Cross (militair), beresterke pees
Het vliegveld van Schaffen lag er nat bij. Modderig was het niet, althans niet bij aanvang, maar natte voeten kreeg je overal. Terwijl bij de damens sluysmans naar een overwinning liep kelderden mijn benen al snel mijn ijdele hoop op een goed resultaat. Hoezeer je ook niet getraind kan zijn, in je hoofd durf je wel eens te vliegen. Het decor van Schaffen, de herinneringen, de beelden van grote toppers die je bij wijze van mentale training door je hoofd ziet flitsen, samen vormen ze je rinste fantasie, namelijk dat je zal vliegen over het vliegveld. Helaas merkte ik al bij de opwarmin dat de hellingen me meer moeite kostten dan me lief was. In plaats van te gaan vliegen stond ik al snel weer met mijn twee voeten aan de grond. Een vliegveld is ook een landingsbaan. Ik vertrek ietsje gematigder dan gewoonlijk, draai na 400m de eerste bocht in rond de 40e of 45e plaats en voel dat het al niet veel rapper moet. Met een kennersoog zie ik wel dat er in het pak voor mij nog een aantal dappere Belgen zijn, rasechte strijders noem ik ze, zonder nadenken en met veel oorlogskreten volle kracht vooruit, tot ze er bij neervallen. Ze sneuvelen nog voor de strijd echt begonnen is. Het pak rekt zich uit, ik schuif richting de 30e plaats en voel dat het dat zal zijn voor dit jaar. Ik schuif wel wat op naar voor, en weer naar achter, als een volleerde jojo. in een groepje lopen is zelden mijn ding geweest. Eens een koppige eenzaat, altijd een koppige eenzaat zeker? Tijdens de wedstrijd barst een fikse hagelbui los en de hagel slaat hard in het gezicht en op de blote armen. Ik grap tegen de man die mij flankeert dat ik het niet voel, met dank aan mijn Pukkelpopharnas. Niets is minder waar, een pretje was het niet. Ik weet dat het een uitslag zal zijn die niet van tel is en kan me dan ook niet opladen om voor elke plaats te strijden, 28, 29, of 30, wat maakt het uit. Mijn goede maat Roel Van Ginneken komt net voor mij lopen als we de windrecht tegenhebben. Roel is zowat 1 meter kleiner dan ik, en ik vang dus nog steeds veel wind. Ik besluit dan maar uit vriendschap voor hem te gaan lopen, zo is er tenminste nog één van ons twee uit de wind gezet . Na dat symbolisch ruggesteuntje koos Roel het hazenpad en liep van me weg. Ik liet nog een loper terugkomen, maar in de laatste stukken tegen de wind op vond ik toch dat ik nog even een efoort mocht doen en terwijl ik de achterkomenden op afstand wilde houden liep ik zowaar per ongeluk de loper voor me weer voorbij. Ik kwam zelfs nog terug kort bij Roel, maar om die te gaan halen had ik dan toch de moed niet. Het resultaat is een pak minder dan ik gewoon ben, en dat deed wel wat pijn, anderzijds is het nog steeds niet slecht, vergeleken met een hoop anderen die er wel specifiek voor trainen. Een 28e plaats zonder enige snelheidstraining/weerstandstraining of zelfs duurtempotraining in 3 maanden is niet slecht. De grootste opsteker is vooral de pees die niet van zich heeft laten horen, ook vandaag niet, en die blijkbaar voor goed hersteld is. Nog in de Zatopeksfeer: ik heb opnieuw met één compressiekous gelopen, en heb sinds de wedstrijd ook 1 compressiekous aangehouden, om te kijken of ik een verschil waarneem tussen de beide benen.
Militair BK veldloop 2011: Voorbeschouwing van een modderpoel
Morgen wordt het militair BK veldlopen betwist in Schaffen. Op mijn jaarprogramma kan je het een beetje mijn Mont Ventoux noemen, compleet geïsoleerd, vloekt met alles wat errond ligt (timingsgewijs), steekt als doehoog boven de omgeving uit en is qua aanzien een monument, een killer, een misbaksel om U tegen te zeggen. Op de vooravond van het militair BK veldlopen vraag ik mezelf op wat ik ervan mag verwachten. Van een voorbereiding kan ik namelijk niet spreken, want die was er niet. Na mijn elfde plaats vorig jaar hoopte ik eindelijk een gooi te doen naar een top 10, en gezien de afwezigen onder de toppers had ik daar waarschijnlijk nog niet eens een recordworp voor moeten doen. Gewoon een keitje schieten. Geen voorbereiding wil in mijn geval niet zeggen dat ik heb stilgezeten. Ik heb lessen gegeven, trainingen gegeven, zelf wat eigen conditie onderhouden op de mountainbike of in de fitnesszaal en heb wat oriëntatiewedstrijden kunnen lopen, dat alles zonder al te veel last. slechts 2 à 3 dagen leek ik iets te voelen. pijn kan je het niet noemen. Het heeft wel twee volle maanden aangesleept, iets meer zelfs. Dat wil zeggen, geen tempotrainingen, nog duurtempo, nog kortere intervals. Het anders razendsnelle parkoers - buiten die deksles moordende hellingen- zal er dankzij de overvloedige regenval van de laatste dagen heel zwaar bij liggen, en snelheid en weerstand zullen minder belangrijk zijn dan anders, en kracht zal belangrijker zijn. Misschien een voordeel gezien mijn 'voorbereiding'. Op dit eigenste moment, dinsdagavond, 14 uur voor de wedstrijd, weet ik ook nog niet hoe ik het zal aanpakken. Ik heb nu al 4 dagen volledig niets gevoeld, dus kriebelt het om er toch tegenaan te gaan. Anderzijds, is dit wel verstandig, een wedstrijd, die buiten het seizoen valt en waar je daarenboven niet op bent voorbereid, waarom zou je daar de kans gaan lopen een blessure een kans te geven? Het antwoord is simpel, ik heb na al die weken 'traag' lopen zin om er in te vliegen, niet meer en niet minder. We zullen snel weten hoe ver die dappere instelling draagt. misschien houden de benen het al ne 2km voor bekeken...
Het winterseizoen is vollop aan de gang en dat betekent evenveel als het volgende seizoen komt razendsnel dichterbij. Gezien de vroege selecties en fysieke test voor EK en WK 2012 mag er met training niet geaarzeld worden. Begin februari moet de fysieke test afgelegd worden en nauwelijks een maand later worden de selecties al gelopen. Op zich ligt me dat goed, aangezien ik niet liever doe als trainen in de winter. Liever trainen in de winter dan in de zomer, liever warm gekleed in de koude, in het donker dan op warme dagen waar de zon vol op je hoofd staat en waar terrasjes gevaarlijk lonken. Helaas blijft de achillespees af en toe opspelen, en dat gaat stilan toch wel wat bezorgdheid wekken. De internationale kampioenschappen mogen dan nog ver weg zijn, de selecties zijn dat niet. Eigen trainingen doe ik nog steeds niet (al oneveer 2 maanden). ik ben wel ongeveer elke dag aan het sporten, tot geregeld 2x per dag. Conditietraining geven aan de rekruten, looptraining aan hen, looptraining aan klanten in het weekend, mountainbiken ter vervanging van looptraining,... En wat militaire oriëntatiewedstrijden. Ik merk dat de algemene conditie niet slecht is, maar hier en daar kom ik wat tekort, en dat hoop ik snel te kunnen inhalen, maar daarvoor moet ik op mijn pees kunnen vertrouwen. Het plan is om de conditie met alternatieve trainingen zo goed mogelijk op peil te brengen (oa MTB en krachttraining voor de benen), intervals met de fiets, en het lopen wat beperken met korte sessies met wat snelheid en looptechniek om de soeplesse erin te houden en om op die manier toch de opgebouwde conditie zo snel mogelijk te kunnen transfereren richting lopen...
Topregisseur Hollywood betrokken bij Safari-joggen
Wij die dachten eens lekker een reportage te gaan maken over het Safari-joggen werden op onze beurt gebruikt voor andere doeleinden, zijnde het witte doek. Hoewel we geen enkele camera noch regisseur gezien hebben wijst alles erop dat het hele boeltje Safari-joggen een regelrecht opgezet spel is met Hollywoodiaanse plot. Geen enkel cliché bleef onbenut.
Het begon al bij het verzamelpunt, waar één van onze medejogsters bij wijze van ideaal camouflagepak een fluoroze pet en dito shirt aan had getrokken. Na amper 20m lopen zagen we al een eerste wild dier, een vos. Een retestrak begin, kwestie van van meet af aan wakker geschud te zijn. Weg slaapoogjes. In de komende kilometers, de duisternis trok slechts traag weg, zagen we nog een handvol herten op grote afstand. Helaas zagen zij ons ook en, schuchter als ze zijn, namen ze al snel de biesen.
De dieren hielden zich verborgen, beschut tegen regen en wind. De heide was doods ens til, de enige dieren die we zagen, zagen we in het bos. Rob, onze gids, toverde het ene excuus na het andere uit zijn hoed. "Normaal laten ze zich beter zien," was er één van. Je kon voelen dat hij wat gegeneerd was. Ik trachtte hem alle druk te ontnemen door te zeggen dat dat wel in orde zou komen, dat, zoals in de meest kleffe Hollywoodfilm, alles op het einde wel goed zou komen. Het clichéverhaal kent een blitsstart die de kijker kriebelt waarna het 80' lang wachten is op noemenswaardige gebeurtenissen, enkel bang en hoopvol afwachten, met om de 15' een glimp, een sprankeltje hoop. op het einde, zo origineel is zo'n Hollywoodregisseur wel, komt alles wel goed. Iedereen gelukkig. Chicmovies, simpeler kan niet.
En dan, plots, na goed 14km rennen, 14km hardlopen, zagen we een hert uit het bos komen, de heide op. Oh, het zijn er 4, en daar nog één...en plots stapte zowaar een roedel van 30, 50 tot 70 herten de heide op. De regisseur had ons zodanig lang laten wachten dat we de hoop hadden opgegeven, en net op dat moment slaat hij toe. De bronsttijd mocht dan al wel over zijn, twee mannetjesherten gingen nog met elkaar op de spreekwoordelijke vuist. Langzaam gindgen we verder, en de roedel liep nog een tijdje voor ons uit. Dit had zelfs gids Rob nog nooit gezien.
We sloten onze tocht af na 18km, door- en doornat, kregen van Rob nog een sportdrankje aangeboden, en gingen ons dan in het sporthotel Papendal opwarmen in de wellnessafdeling.
Voor al wie sportief én natuurliefhebber is, een aanrader van formaat: Logeren in het Nederlands nationaal sportcentrum, en luxueus sportcentrum waar alles in het teken van topsport staat, gecombineerd met 2 uurtjes joggend wild spotten en nadien lekker opwarmen in de wellness, beter dan het doorsnee wellnessweekendje als je't mij vraagt...
Terwijl de laatste hand wordt gelegd aan het artikel over de compressiekousen trek ik het komende weekend alweer meer journalistieke loopschoenen aan. Deze keer gaan we op pad in Nederland, op zoek naar, jawel, wild! Ik zie je al denken, wildlife in Nederland?Ik weet het, een logische reactie zou zijn: gewoon op Koninginnedag eender waar in Oranje een kijkje gaan nemen. Klopt! Het betreft hier iets geheel anders. Onze noorderburen hebben het idee opgevat, naar analogie van de Big Five Marathon, om wild te spotten tijdens het lopen. Een gids begeleidt een kleine schare lopers doorheen het grootste natuurpark van Nederland, op zoek naar fauna. Om het hele goedje nog een ietsje avontuurlijker te maken gebeurt het safari-joggen bij zonsopgang, dat verhoogt immers de kans op ontmoetingen met de dieren. Van het hele gebeuren mag ik een verslag maken dat dan in Zatopek Magazine komt. Omdat Arnhem wat ver verwijderd is van Vlaanderen koppelen we het aangename aan het nuttige en logeren we in het aanbevolen sporthotel met wellness in de buurt. De achillespees heb ik intussen op een speciaal regime gezet, ze wordt enkel belast met lopen indien nodig. Les geven, militaire wedstrijden, training geven, ... Geen eigen trainingen. Die bestaan enkel uit MTB, krachttraining en wat looptechniek. Nu, dat komt nog steeds neer op dagelijks 1 tot 2 maal sporten, dus slecht zal de conditie niet zijn, maar om voor een goed resultaat te gaan op het militair BK veldlopen, daar zal de conditie tekort schieten. Voorts tracht ik dezer dagen een project uit te werken rond sponsoring voor EOC2012. Gezien de federatie (VVO) geen budget voorziet voor deze toch wel grote, internationale kampioenschappen en ik desondanks toch wil deelnemen zie ik me genoodzaakt het op een eigenzinnige manier aan te pakken. Laten we hopen dat ik met het project een vijfde kan waarmaken van wat ik in mijn hoofd heb, dan hebben we al een aardig centje extra... Dromen, niets zo leuk als dat, toch Lekker fantaseren...
Terwijl afgelopen zaterdag in het Brusselse een stel clowns rondliepen met 1 compressiekous aan het been en andere clowns het circus van de Wetstraat nog wat extra élan geven word er uiteraard ook getraind. De achillespees steekt heel af en toe de kop even op. Of misschien zeg ik beter dat de ontstekingsremmers de kop eerder indrukken. Feit is dat de lopende kilometers nog steeds erg beperkt blijven, tot bijvoorbeeld training en les geven. daarnaast wordt de mountainbike nog steeds vaker dan normaal uit de stal gehaald. Wat dat betreft is het zachte en droge herfstweer een regelrechte zegen, althans voor wie niet graag uren aan zijn mountainbike kuist (ik dus). Het is alleszins een alternatieve training waar ik allesbehalve tegenop zie wegens een zekere voorliefde voor deze sport (uithouding, kracht, behendigheid, beetje lef, en modder...) en die voorliefde wordt dezer dagen nog wat opgesmukt door het florerende veldritseizoen.
Wat de test van de compressiekousen betreft verwijs ik u graag naar het volgende Zatopek Magazine. Iki kan wel al een aantal fotos wereldkundig maken.
. Feest 
. Na dat symbolisch ruggesteuntje koos Roel het hazenpad en liep van me weg. Ik liet nog een loper terugkomen, maar in de laatste stukken tegen de wind op vond ik toch dat ik nog even een efoort mocht doen en terwijl ik de achterkomenden op afstand wilde houden liep ik zowaar per ongeluk de loper voor me weer voorbij. Ik kwam zelfs nog terug kort bij Roel, maar om die te gaan halen had ik dan toch de moed niet. 
