Ik heb een aantal reacties gehad op mijn vorige bericht, dank u wel hiervoor!

In de reacties die ik heb gekregen, ook persoonlijk naar mij (niet op de blog), kwam het mama-gevoel wel eens ter sprake.

Wanneer ben je nu een mama? Is dit voor iedereen hetzelfde?

Ik denk van niet.

Met dat kleine wonder dat nu aan het groeien is in mijn buik weet ik dat ik mama ga worden, maar ik heb nog niet dat moedergevoel waar velen over spreken. Ik denk dat het voor iedereen anders is wanneer dit gevoel komt.

En is het dan slecht als je dit nog niet hebt bij de geboorte? Ik vind van niet.

Ik ga er van uit dat je vanaf het nieuws dat je zwanger bent een gevoel van verantwoordelijkheid hebt. Niet meer alleen over jezelf, maar ook over een ander leven. Is dit dan al het moedergevoel of hebben we het dan gewoon over het gewenningsproces?

En hoe zit het dan voor de vader? Deze beleeft de zwangerschap nog helemaal anders.

Als mama bouw je al een zekere band op met het kind, maar voor de vader ligt dit toch anders. Ik probeer mijn vriend zoveel mogelijk te betrekken; bij een beweging, bij de afspraken,... maar toch steeds het gevoel dat dit niet genoeg is. Ik kan me niet voorstellen hoe dit voor hem is. Misschien toch eens een onderwerp om te bevragen.

Nu in de coronatijden ligt het al helemaal anders. De afspraken bij de vroedvrouw, gynaecoloog is zonder man, volledig te begrijpen, maar dit is toch een groot deel dat weg valt om je partner erbij te betrekken. Je kan de echo filmen,... maar dit is toch niet hetzelfde dan als je vriend erbij is, ook niet voor mij.