Omdat ik een risicoberoep beoefen ben ik vroegtijdig moeten stoppen met werken. Dit was in het begin wel even wennen, maar ik zag ook wel het voordeel er van in. Zo kon ik me rustig voorbereiden op de komst van ons eerste kindje.
Maar dan was er ineens het coronavirus, de lockdown... Dit heeft toch wel wat zaken veranderd.
Ik had heel wat gepland staan; een infomoment over wasbare luiers, de geboortelijst, de suikerbonen, winkelen voor zwangerschapskledij, afspreken met vrienden,... Dit is allemaal wat anders verlopen.
Eerlijk gezegd heeft het even geduurd voor ik mezelf weer ok voelde. Goed genoeg om me aan de voorbereidingen te zetten. Ik heb hard moeten wennen aan het weinige sociaal contact, de winkels die sluiten,... Dit was vooral een mentale strijd. Ik had me de zwangerschap namelijk helemaal anders voorgesteld. De eerste dagen sloeg de verveling al toe en moet ik toegeven dat ik vooral in een jogging rondliep en dus ook eigenlijk niet buiten kwam. Dat risico wilde ik niet nemen, maar ik had er ook gewoon geen zin in. Ik heb een tijdje nodig gehad om opnieuw te genieten en even alles te plaatsen. Als ik er eens aan terugdenk wanneer dit weer beter ging is dit denk ik na het leggen van de geboortelijst. Dit hebben we moeten doen via skype, ik keek er echt niet naar uit. Dit hoort toch zo niet te lopen??? Het leggen van de lijst is heel vlot verlopen en dit heeft me precies een beetje doen inzien dat het misschien toch nog allemaal wel goed komt.
Doorheen deze moeilijk dagen heb ik wel heel wat aan mijn vriend gehad. Ik heb een aantal mental breakdowns gehad, huilbuien (waarschijnlijk ook wel door de hormonen) waarbij ik de reden dan niet weet waarom ik ween. Samen lachen we er dan om en hij geeft me dan weer een goed gevoel en zegt dat alles wel goed komt, dat ik niet zo moet stressen.
Ik heb even moeten beseffen dat je ook kan genieten zonder dit te delen met anderen (of toch in mindere mate).
Omdat het ons eerste kind is zit ik met veel vragen rond voorbereidingen. Ik merk dat ik minder vraag aan anderen en meer zelf op zoek ga naar hoe en wat. Ik wil anderen, in deze drukke tijden, niet altijd lastig vallen met mijn vragen en probeer dan zelf het antwoord te zoeken. Dit lukt in de meeste gevallen en als ik er niet uitkom stel ik wel eens een vraag aan vriendinnen. Hieruit blijkt dat ze het dan echt niet erg vinden om te helpen, maar ik vind het toch nog wel lastig.
Momenteel is alles geregeld, staan we er goed voor en geniet ik al veel meer dan in het begin. Ik heb het allemaal wat kunnen loslaten.
