Je kent het wel... je voorbereiden op iets, dan is het er en dan stel je jezelf de vraag 'En wat nu?'
Zo ging het ook wel wat met het nieuws van de zwangerschap voor mij.
Ik was natuurlijk heel blij met het nieuws dat ik zwanger ben, maar dan is het toch even lichte paniek. Er ging de eerste periode heel wat vragen door mijn hoofd; ga ik dit wel kunnen, ben ik nu al moeder, wat voor een moeder wil ik zijn, wat moeten we allemaal regelen, is het een jongen of een meisje,... Ik had het er met mijn vriend al wel over gehad en we keken er allebei heel hard naar uit, maar die positieve zwangerschapstest maakt het meteen wel heel echt. Je begint toch wat te twijfelen of je er helemaal klaar voor bent.
Naarmate de eerste maanden voorbij gaan maakte deze onzekerheid wel echt plaats voor vreugde. Je wilt het dan meteen aan iedereen vertellen, maar je weet in je achterhoofd dat dit nog veel te vroeg is. Er kan nog zoveel mislopen.
Ik had het toch al tegen 1 vriendin verteld, ik had iemand nodig met ervaring en waar ik van wist dat ik zeker bij terecht kon met de onzekerheid en al mijn vragen, dit naast mijn partner natuurlijk.
Ook moest ik het op mijn werk al zeggen. Ik werk namelijk ik een leefgroep voor kinderen en jongeren met gedrags- en emotionele problemen. Doordat dit een risicoberoep moet je als je zwanger bent vroegtijdig stoppen. Dit maakt dat je collega's het vaak al vroeger weten dan je familie en vrienden. Dit is ook niet gemakkelijk. Ik heb nu een goede band met mijn collega's, maar ik zou het er toch lastig mee hebben dat als er iets misloopt dat mijn familie en vrienden nog niet op de hoogte zijn.
Mijn vriend en ik bekijken samen wat we allemaal moeten regelen. Er komt toch meer bij kijken dan je denkt en meteen ging de vraag 'gaan we dit allemaal kunnen regelen?' door mijn hoofd. Hij is daar allemaal zeer nuchter in en geeft me steeds het vertrouwen dat het wel goed komt, maar toch... pff.
Doordat mijn vriend er zo nuchter over is, had ik soms echt het gevoel dat ik niet zo moest overdrijven.
Ik heb vaak gedacht 'Ben ik de enige die zich zo voelt of hebben andere mama's in wording dit gevoel ook wel?' Als anderen dit ook hebben stelt me dit gerust, maar ik denk dat dit toch nog steeds een groot taboe blijft.
Is het ok om je wel eens onzeker te voelen? Is het ok om met zoveel vragen te zitten? ...
Ik ben Carmen, 29 jaar en momenteel in verwachting van ons eerste kindje.
Ik schrijf deze blog om mijn weg van de zwangerschap met jullie te delen, maar ook als opdracht voor school.
Momenteel volg ik een opleiding 'Bachelor Orthopedagogie'. Voor het vak 'Ervarend leren' moeten een een grensverleggende activiteit doen. Ik ben op het idee te komen om een blog op te starten en zo te werken rond mijn assertiviteit (opkomen voor mezelf en rekening houden met mijn noden en behoeften).
In deze blog zal je verschillende zaken kunnen lezen; mijn ervaringen, wat ik belangrijk vind, persoonlijke statements,... Voel jullie vrij om hier ook op te reageren.
