Dag 7: Key Biscayne National Park - Homestead City - Key Largo Na een late avond gisteren, ben ik toch redelijk vroeg wakker en ga ik in het gezelschap van Natacha en Lieven achter boodschappen voor het ontbijt in een klein winkeltje. Alvorens terug naar de hostel te keren, wordt ik door Lieven getrakteerd op een héérlijke Cubaanse Café con Leche. In de keuken gaan onze twee chef-koks Lieven en Caroline meteen aan het werk om ons ontbijt, eieren en pannekoeken, klaar te maken. Na de afwas vertrekken we naar het Biscayne National Park om te gaan snorkelen. Joepie, één van de ontelbare hoogtepunten van deze reis. 95% van het Nationaal Park ligt onder water, dus ons zwemgerief zou wel eens van pas kunnen komen. Aangekomen in het park "vliegen" we het bezoekerscentrum binnen om te informeren naar de snorkeltrips, maar onze vreugde wordt al snel ingebonden, " All snorklingtrips for today are cancelled because of the wind". Pech, pech, pech, dus zit er niets anders op dan de andere 5% te gaan verkennen. Maar ja, we kunnen hier ook niet de hele dag blijven rondlopen en dus trekken we naar Homestead City. Onderweg passeren we het Homestead Miami Speedway Circuit, en dat kunnen we toch niet links laten liggen dus rijden we het terrein op maar er blijkt niet veel open te zijn tot we aan de hoofdingang komen. Sofie gaat het gebouw binnen om de manager te vragen of we eens een kijkje mogen nemen op het circuit, terwijl wij hoopvol uitstappen. Maar na 5 minuten komt Sofie met een wat somber gezicht terug buiten, het is duidelijk we mogen niet binnen. Maar net voor we de auto instappen ,komt de bewaker ons tegemoet om te zeggen dat we nu toch binnenmogen. Blijkbaar was hij toch onder de indruk van Sofie's mooie glimlach . Wanneer we met de bewaker zelfs even in het Frans beginnen te spreken, mogen we zelfs de tribune in om zo een mooi overzicht te krijgen van het circuit. Na een paar mooie foto's te hebben genomen, trekken we verder naar Homestead City. Maar in de stad is eigelijk niet zoveel te beleven en tijdens een Cubaans tussendoortje beslissen we om naar het eerst Key eiland te rijden, Key Largo. Maar alsof het nog niet genoeg was dat onze snorkeltrip afgelast werd, zitten we nu gewoonweg in de file, hier kennen ze dat dus blijkbaar ook. Even later blijkt dat er een wreed accident gebeurt is, dus zit er niets anders op dan te wachten. Maar gelukkig hebben we onze foute muziek en onze zotte kuren nog. Na een tijdje komen we aan op Key Largo, en gaat het naat John Pennecamp State Park. Ook hier springen we eerst even het bezoekerscentrum binnen, en aangezien we ons zwemgerief toch mee hebben gaan we wat verderop naar het strand en nemen we een verfrissend duikje in de oceaan. Na een tijdje komen we terug samen aan het bezoekerscentrum om dan naarde supermarkt te gaan en nog wat voorraad in te slaan. Daarna gaan we eten op een leuke plaats en maken we er een super gezellige avond van. Sommigen onder ons zonderen zich af om naar een leuke film te kijken, lekker knus bij elkaar
Dag 8: De Keys - Seven Mile Bridge - Key West Vandaag is alweer onze laatste dag aan de Everglades. We trekken nu echt naar het zuidelijkste punt van Noord-Amerika, Key West. Na een laatste self-made ontbijt in onze hostel gaan we opweg via de US Highway 1. We moeten daarvoor eerst een resem eilandjes over, de Keys. Onderweg genieten we van het mooie uitzicht en is dan ook raar om zien dat je aan de rechterkant de Golf van Mexico hebt en aan de andere kant de Atlantische Oceaan, héél speciaal maar wel héél mooi. We stoppen ook nog eens aan het eiland Marathon om een kleine snack en een koffie te benuttigen, en gaan vervolgens via onder andere de Seven Mile Bridge verder naar Key West. Eigenlijk zijn we allen wel razend benieuwd en kunnen we amper wachten om er te zijn want je hoort en ziet overal dat Key West het paradijs op aarde is. Tegen de middag komen we aan aan onze hostel en na het ondertekenen van verschillende documenten van wat een héél luxueuze kamer blijkt te zijn. Vier ijzeren stappelbedden tegen wat ooit een witte muur geweest moet zijn. Maar geen probleem, wij hoeven geen >King Size bed ofzo, een piepend bed met een in plastiek gewikkelde matras is ook voldoende. Na het installeren gaan we op pad. Eerst spelen Pierre en ik nog een goede peperoni-pizza binnen terwijl de rest een broodje ofzo eet. Na het eten gaat ieder zijn eigen weg. Sommigen beslissen om te gaan zwemmen, Pierre beslist om het Hemingway-House te bezoeken en Lieven en ik gaan het eiland verkennen. Al snel houden we halt aan een garage waar werkelijk echt mooie auto's verkocht worden, echte droombakken! Via verschillende kleine wegen komen we aan aan de haven, daar genieten we van de mooie boten en het mooie uitzicht.Daarna keren we via Duval-Street, zeg maar de hoofdstraat van Key West, terug naar de hostel. Alhoewel, weet jij langs welke kant we moeten Lieven, want ik heb geen flauw idee?! Dus snel een sms'je naar Sofie en gelukkig blijken we op de juiste straat te zitten, alleen langs de verkeerde kant van het eiland. Onderweg naar de hostel komen we in de tegenovergestelde richting de rest van de groep tegen en keren we ons om om samen met hun naar de zonsondergang op Mallory Square te gaan kijken, waar je de mooiste zonsondergang zou moeten zien. Dat zou wel best kunnen, maar dan wel zonder bewolking. Na de zonsondergang gaan we naar een echt piratenrestaurant en keren we via Duval-Street op eigen tempo terug naar de hostel. De nacht is hard, piepende bedden, die ambetante plastieken matrassen en iemand die in zijn dromen blijkbaar houtkapper is en een groot bos te lijf gaat!!! Aangezien er niet veel kunnen slapen gaan Pierre, Natacha, Lieven Caroline & ik naar het strand in het midden van de nacht. Natacha kent de weg, dus zullen we er wel snel zijn. Alléén heeft ze haar GPS in haar koppeke ingesteld voor Blankenberghe. Na een paar straten langs hie en een paar andere langs daar komen we eindelijk met ons drietjes aan bij het strand. Wacht eens even, drie????? We zijn toch met vijf!!!!! Blijkbaar zijn we Lieven & Caroline onderweg kwijtgespeeld, maar ja op een eiland kunnen ze niet ver lopen hé.En tegen 2.30 keren we moe terug in naar ons bedje.
Dag 10: Bahia Honda State Park Vandaag is iedereen reeds vroeg uit de veren om naar het Bahia Honda State Park te gaan. Het is ook een soort Nationaal Park waar je de gelegheid hebt om te gaan snorkelen. Het State Park ligt op zo'n klein uurtje rijden van Key West. Maar voor we echt op weg gaan, stoppen we nog even bij een echte Franse bakker om wat koeken te kopen. Wanneer we aankomen in het Bahia Honda State Park volgen we de pijlen voor de snorkeltrips die ons tot in de souvenierwinkel leiden. Handig, niet?!? Hoe dan ook krijgen we slecht nieuws te horen. Ondanks dat we redelijk vroeg in het Park zijn, zijn de snorkeltrips in de voor- en namiddag al volgeboekt. Maar gelukkig zijn er voor morgen nog enkele plaatsjes vrij, dus aarzelen we niet en boeken onmiddelijk. Er zit dus niets anders op dan de rest van het State Park te gaan verkennen en gelukkig is hier toch nog iets te zien. Zo is er de Bahia Honda Bridge, een oude spoorwegbrug die de verschillende Key-eilanden met elkaar verbond en door een storm zwaar beschadigd geraakt is. Na wat zoeken vinden we een klein padje dat blijkbaar naar de brug leidt en we gaan onmiddelijk op verkenning. Een deel van de spoorwegbrug is vernieuwd en we kunnen er dan ook nog een stukje op wandelen, tot de weg ineens stop en je vanachter een reling tientallen meters loodrecht naar beneden de oceaan in kijkt, facinerend! En wanneer je recht voor je uitkijkt de zwaar gehavende brug verder ziet lopen, zo ver zelfs dat ze in de verste verte samenlikt te smelten met de nieuwe Highway. Van hieruit hebt je ook een ongelovelijk mooi zicht op de baai van Bahia Honda. Na wat te zijn uitgewaaid op de hoge brug (het is nodig, want het is een snikhete dag!) en na wat moeite te hebben om de rest van de groep terug te vinden stappen we terug naar de auto om de andere kant van het State Park te bezoeken. Hier zijn vooral stranden te vinden, héél mooie stranden zelfs waar veel volk op ligt. Dus besluiten we om, met onze voetjes in het heerlijk warme water, wat verder te lopen en ergens op het einde van de strandlijn vinden we de ideale plek. Bijna verlaten en héél rustig. Deze plaats, deze plek, dit is echt het bewijs dat er een pardijs op aarde bestaat!!! En niet één uit een boekje ofzo, ééntje in het echt!!! Stel je voor: parelwitte stranden, palmbomen, een heerlijk warme zon, een helder blauwe Atlantisch Oceaan waarvan het water zo heerlijk is dat je er voor ééuwig zou kunnen blijven in liggen!!! Jaja, deze eigenste plek is het paradijs op aarde! En ik ben er!!!! Het is héél verleidelijk om op het strand te liggen en te zonnen, maar de verleiding om in dat heldere blauwe water te springen is nog véél groter.Terwijl we meters ver op onze knieën in de Oceaan zitten ligt een kilometer verder de brug waar het verkeer overraast, maar waar je geen geluid van hoort. Genieten is dit, echt waar!!!! Na een paradijselijke middag keren we terug naar de auto en besluiten we vanop de Seven Mile Bridge naar de zonsondergang te gaan kijken. Maar omdat we nog wat te vroeg zijn en na al dat zwemplezier onze maag toch begint te knorren, stoppen we langs de Highway aan een leuke Amerikaanse tent met een gezellig klein vissershaventje. Eerst drinken we nog iets fris terwijl we UNO zitten te spelen, en bestellen daarna een grote schotel met Baby Spare Ribs, chicken, porc & French Fries. Na ons buikje goed vol te hebben gegeten gaat het richting Seven Mile Bridge om naar de zonsondergang te kijken, en die is ook weer héél prachtig. Na een groepsfoto en nog enkele andere mooie fotootjes te hebben genomen, gaat het terug richting Key West. Eerst hangen we op Duval Street nog eens goed het beest uit, en in ons bedje genieten we nog na van het paradijs en kijken we al vol verwachting uit naar onze snorkeltrip van morgen.
Dag 11: Bahia Honda State Park - Coral Reef Aangezien het onze laatste dag op Key West is en onze snorkeltrip op 14.00 deze middag geprogrammeerd staat, hebben we de hele voormiddag vrij om nog een laatste keer over het paradijselijke eiland te dwalen. Ik begin eerst met het verveelenste, mijn valies maken. Daarna voegen Ellen & ik ons bij Sofie en Natacha om dan samen te ontbijten bij de Franse bakker. Het is misschien nog ochtend, maar toch kan ik het niet laten om een Key Lime Pie te bestellenn dat als een paradijs in je mond smaakt. Na nog wat te hebben geshopt keren we terug naar de hostel om te vertrekken richting Bahia Honda State Park. We hebben dan wel onze plaatsjes geboekt, maar toch is het nog niet zeker of de trip wel doorgaat. Maar bij onze aankomst horen we al meteen dat alles doorgaat. Eerst passen we onze uitrusting (zwemvliezen & zwembril) en dan is het eindelijk zover, we mogen aan boord van de boot die ons naar de zoveelste paradijselijke plek op deze aardbol gaat brengen. We hebben duidelijk meeval, want blijkbaar zijn de weersomstandigheden vandaag optimaal, nog beter dan gisteren en de vorige dagen. Al ons wachten zal dus beloond worden. Voor we het koraalrif bereiken moeten we eerst nog zo'n 7 à 8 mijl de volle zee in. Ondertussen krijgen we nog wat praktisch uitleg en wat tips. En na een dik half uur varen is het dan zover, de ladder gaat naar beneden. Het koraalrif ligt zo'n 3 to 8 meter diep dus heb ik zo een beetje het gevoel dat ik niet veel ga zien, maar wanneer ik het water in ga en onder water kijk krijg ik onmiddelijk een blik op al dat moois daarbeneden. Ik weet niet waar eerst te kijken!!! Hier bestaan echt geen woorden voor.Maar gelukkig heb ik mijn onderwater camera mee en leg alles vast wat in mijn vizier komt. De ene mooie vis na de andere zwemt me voorbij op een afstand dat ik ze zou kunnen aanraken. Na een klein uurtje te hebben gezwommen slaat de vermoeidheid toch wat toe mede door de sterke stroming en vergezel ik Natacha aan boord. Op de terugweg genieten we van het zonnetje en zien we in de verte zelfs dolfijnen. Deze dag is gewoonweg volmaakt. In de late namiddag verlaten we de Keys voorgoed en gaat het terug richting South Beach. Doodvermoeid komen we aan aan ons hotel waar blijkt dat we over twee kamer verdeeld zijn, wat op zich geen probleem is. Alléén hadden we niet deirect verwacht dat er ook nog andere mensen op de kamer zouden liggen. Zo slapen er bij ons 2 Zweedse bimbo's Maria & Frieda en een Cubaan, maar die blijken uiteindelijk nog mee te vallen, en zo val ik dan toch nog in goed gezelschap in slaap.
Dag 12: Fort Lauderdale Vandaag staat er een tripje naar Fort Lauderdale op het programma. Deze plaats is naar het schijnt héél bekend bij de studenten tijdens hun springbreak om hun zorgen hier te vergeten en te chillen. Het is ook bekend voor zijn droomhuizen, een beetje à la Coral Gables, alleen nog veel véél mooier! Net als in Miami bestaat het stadscentrum hier vooral uit hoge kantoorgebouwen en wolkenkrabbers. We bezoeken eerst het stadscentrum langs de Las Oloas Boulevard. Nu begrijpen we waarom dit het Venetië van de Verenigde Staten genoemd wordt. ,Fort Lauderdale bestaat namelijk uit vele kanalen die de stad in verschillende delen lijkt te snijden met als de zogezegde slagader de New River. Na een goeie koffie verlaten we vie enkele kleine straatjes het drukke stadscentrum en komen we aan bij de New River. Van hier vertrekt de Riverwalk, een 2,5 km lang wandelpad dat naast de New River loopt. De Riverwalk verbindt de historisch en culturele bezienswaardigheden met elkaar. Deze onder bomen gelegen weg biedt je ogen de kost met zijn mooie gebouwen, parken en standbeelden aan de ene kant en aan de andere kant de New River met zijn mooie jachten en bruggen. Hoe de mensen hier leven valt werkelijk niet voor te stellen. Zelfs als men een keer of drie het groot lot wint, zou je nog maar een 'simpel' huisje kunnen kopen. Het is alsof een leven op een groot stuk grond met een kast van een villa op, een oprit met nog eens een fortuin aan dikke auto's, een tuin met een zwembad en een jacht, waarvoor je ook nog een paar keer het lot moet voor winnen om te kopen, hebben de normaalste zaak van de wereld is. Na een bezoekje aan het strand van Fort Lauderdale en wat vrije tijd gaat het terug richting South-Beach. Na een dik uurtje te hebben gereden langs onder andere Miami Downtown komen we terug aan bij ons hotel. Het is weer een zware dag geweest, maar dat werhoud ons er niet van om nog enkele zotte dingen te doen. Zo springen Sofie, Caroline, Ellen, Lieven & ik erg laat op de avond nog het zwembad van ons hotel in om een partijtje waterrugby te spelen. Na een tijdje komt ook Pierre nogafgestormd. Na nog een paar baantjes te hebben gezwommen kruipen we allen ons bedje in.
Dag 13: South-Beach Vandaag staat geprogrammeerd als absoluut vrije dag. De dag om de laatste dollars op te doen aan mooie en vooral ook dure spullen. Dit zou normaal onze laatste volledige dag in Florida worden. Maar door gunstige omstandigheden, héél gunstige omstandigheden, is onze terugvlucht overboekt en zijn we "spijtig" genoeg verplicht om een dagje langer in South-Beach te blijven op kosten van Martinair in een mooi hotel. Hoeveel pech kan je hebben?!? Dus dit wordt niet onze laatste dag.Yoehoe!!!! Maar onze vrije dag valt serieus in het water, letterlijk dan, want het is alsof er een wolkbreuk is losgebarsten boven Miami. Dit is echt om ons voo te bereiden op onze terugkeer naar België. Ik besluit dan maar wat te wachten en mijn valies te maken terwijl bijna al de rest de gietende regen inloopt. Onder-tussen krijg ik nog het gezelschap van Ellen die blijkbaar hetzelfde van plan is. Wanneer we zien dat het doorbreken van het zonnetje niet voor onmiddelijk zal zijn, lopen we de pletsende regen ook maar in. Wij zijn praktisch de enigen op straat, de Amerikanen en andere toeristen schuilen waar ze maar kunnen. Tegen de middag komt het zonnetje er dan eindelijk door en ga ik alléén op stap. Ik ben namelijk op zoek naar het gebouw van de topserie CSI-Miami, het hoofdkwartier van Horatio Caine. Dit blijkt dicht bij ons hotel te liggen, dus deze kans kan ik niet laten schieten. Gewapens met mijn fototoestel en mijn stratenplan ga ik op weg. Ondertussen vraag ik enkele keren de weg aan enkele 'locals' en bij de toeristische dienst, maar ze bekijken me allen of ze hebben er nog nooit van gehoord. Na bijna twee uur te hebben rondgelopen geef ik er dan maar de brui aan en keer teug naar het hotel, om mijn nieuwe aankopen in mijn overvolle valies te proppen. Ik maak er geen al te late avond van, want sommige onder ons moeten er morgen rond 04.00 uit. Héél vroeg dus.
Dag 14: Cape Caneveral - Kennedy Space Center - West Palm Beach Het alarm van mijn GSM gaat af rond 04.00. Dat is héél vroeg, maar daar is ook een goede reden voor. Vandaag is on absoluut laatste hoogtepunt van onze reis. We gaan namelijk het bekend Kennedy Space Center bezoeken. Maar omdat dit toch een viertal uren rijden is van South-Beach, vertrekken we zo vroeg. Na de was en de plas vervoeg ik mij met Caroline naar de lobby van ons hotel om samen met Pierre en Brick te wachtenop Lieven, die samen met Sofie achter de huurauto is. Tegen 05.00 vertrekken we, zonder Sofie, met zijn vijven in onze Toyota SUV richting de NASA, waar de bestelde tickets op ons liggen te wachten. Onderwag stoppen langs de US 1 Highway North bij enkele wegrestaurantjes om te ontbijten. Tot mijn grote verbazing hebben ze hier ook een gebouw waar ze niets anders dan donuts verkopen. O ja, even vergeten, dit is wel degelijk de US. Hier hebben donuts in alle vormen, alle smaken en in alle kleuren van de regenboog. Na een goed ontbijt gaat het verder richting de NASA waar we in de vroege ochtend aankomen. Vanop de parking kan je de Rocket Garden al zien liggen, waar verschillende raketten de Amerikaanse ruimtevaart geschiedenis voorstellen. We hebben een up-to-close-tour geboekt. Dit biedt in tegenstelling tot de gewone kaartjes, toegang tot een groot stuk van het complex, begeleid natuurlijk. Bij het binnenkomen van het bezoekerscomplex worden we al onmiddelijk grondig gecontroleerd en moeten we laten zien dat onze GSM en fototoestel wel echt werken. Na deze controle gaan we onmiddelijk naa een soort IMAX-bioscoop, waar een film wordt gespeeld over de geschiedenis en de toekomstplannen van de NASA. Heel de film is in 3-D, dus moeten we een speciale bril opzetten waarmee we net ruimtemannetjes lijken. De film is heel interessant en ook op zijn Amerikaans. Zo worden er al beelden gegeven van een permanent bewoonde basis met dorp op Mars. Maar dat nemen we er nu éénmaal met plezier bij. En bij het buitengaan zijn alle kinderen het er helemaal over eens over hun toekomst: ' I wana be an astronaut!'. Daarna gaat het naar de bussen, die ons zullen rondrijden over het terrein en met onze 'VIP-pass' krijgen we meer te zien. Beginnen doen we op de 'gewone' punten. Eerste stop is de publieke tribune waar de gewone mensen een lancering van ver, maar live kunnen meevolgen. Dan gaat het naar het VAB, Het Vehicle Assembly Building, hier wordt de shuttle klaargemaakt voor het vertrek alvorens hij naar het lanceerplatvorm gebracht wordt. Ook passeren we op enkele tientallen meters de lanceertorens, waar we mogen uitstappen om mooie foto's te nemen. Bij de terugkeer stoppen we ook nog eens bij het VAB, waar momenteel de Discovery wordt klaargemaakt voor een tripje naar het ISS. Laatste stop is de landingsbaan, waar we pal in het midden staan maar het begin nog het einde kunnen zien. Na onze rondleiding worden we gedropt bij het Apollo/Saturn V Center, dat helemaal in het teken staat van het Apollo-project. Zo worden er documentaires getoond en kan je de lancering van de Apollo 8 "live" meemaken vanuit de authentieke controlekamer. Een laatste voordeel van onze VIP-Pass is dat we nog een andere bus kunnen nemen die ons naar het International Space Station Building brengt. Hier kan je door replica's van echte modules wandelen en kan je vanachter beveiligd glas echte stukken zien die de ruimte ingaan.Bij het buitenkomen nemen we de bus terug naar het bezoekerscentrum waar je een levensechte replica van een echte shuttle kunt bezoeken. Het is ondertussen al laat in de namiddag en we besluiten om het Kennedy Space Center te verlaten. Ons eerste plan is om nog naar Orlando te rijden, dat zo'n drie kwartier rijden ligt, maar met nog een lange terugweg voor de boeg beslissen we uiteindelijk om via de kustlijn terug naar South-Beach te rijden. Onderweg stoppen we af en toe om op het strand te wandelen. Wanneer de zon echt ondergaat stoppen aan een groot meer vanwaar we een echt droombeeld hebben van de zakkende zon en de gekleurde lucht. Laatste tussenstop is West Palm Beach, en daarna gaat het naar ons erg mooi hotel waar we rond 02.00 in de morgen toekomen. Een lange nachtrust zit er echter niet in, want ik ben van plan om naar mijn allerlaatste zonsopgang vanop South-Beach te gaan kijken.
Dag 15: South-Beach - Miami International Airport - Amsterdam Schiphol - Brussel-Zuid Vandaag is dus spijtig genoeg onze laatste dag in het paradijs, maar zoals je zo vaak hoort komen aan alle mooie liedjes een eind. That's Life. Dus profiteer ik ervan en sta ik rond 05.30 op om naar het strand te gaan en op mijn eentje van mijn zonsopgang te genieten terwijl mijn twee droomweken doorheen mijn hoofd flitsen, net zoals in een film. Na een prachtige zonsopgang ga ik terug naar het hotel en ga ik met mijn voetjes in de jacuzzi zitten terwijl in mijn reisverslag nog wat bijwerk. Na een ontbijt in het charmante gezelschap van Natacha & Ellen doe ik nog een laatste toertje op Ocean Drive en in de buurt om afscheid te nemen. Daarna zet ik me met Ellen aan de jacuzzi en luisteren we nog een laatste keer naar pure erg foute muziek, wachtend op ons vertrek. Tegen 04.00 in de namiddag is het dan spijtig genoeg zover, het is tijd om naar de luchthaven te vertrekken. Onderweg krijg ik het toch wat moeilijk, maar ik hou me sterk met de gedachte dat ik ooit nog eens zal terugkeren. Na de nodige controles nemen we afscheid van Sofie, zij heeft het geluk om nog twee weekjes te blijven, en begint het wachten om te boarden en vervolgens te vertrekken. Tegen dat we in de lucht hangen is het al donker en zie je alles enkel nog in het zwart wanneer je door je raampje naar buiten kijkt. Hier en daar een lichtje van een boot en dans een lange verlichte sliert wat de Bahama's blijken te zijn. Zo hebben we dit ook nog eventjes meegepikt en na het avondeten eist de vermoeidheid toch zijn tol en breng ik een bezoekje aan de droomwereld. En wordt ik ineens ergens boven Engeland terug wakker, juist op tijd voor het ontbijt waarschijlijk de geur van koffie. Tijdens eten geniet ik van een mooi uitzicht over een wolkenvrij Londen om een uurtje later op Schiphol te landen en vervolgens de trein richting België te nemen. Nu begint eigenlijk het zwaarste, afscheid nemen . Eerst van Caroline, Ellen & Brick in Antwerpen en dan van Natacha in Mechelen. En gaan uiteindelijk Pierre, Lieven & Ik onze eigen weg. Het is nu al uitkijken naar de reunie en het samen leggen van alle foto's om terug weg te dromen ................................
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben joeri
Ik ben een man en woon in ruisbroek (bt) (belgie) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 13/01/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: voetbal, reizen,fimpje bekijken, ....
Zelf speel ik geen voetbal, maar ben ik wel een groot supporter van Club Brugge
. Wanneer we met de bewaker zelfs even in het Frans beginnen te spreken, mogen we zelfs de tribune in om zo een mooi overzicht te krijgen van het circuit. Na een paar mooie foto's te hebben genomen, trekken we verder naar Homestead City. Maar in de stad is eigelijk niet zoveel te beleven en tijdens een Cubaans tussendoortje beslissen we om naar het eerst Key eiland te rijden, Key Largo.
Dag 14: Cape Caneveral - Kennedy Space Center - West Palm Beach
