22-04-2008 om 21:59 geschreven door tomasson  

Situatie: drie mannelijke bloedopvolgers van de zogenaamde drie verschillende generatiekloven, met elk hun typische generatiekenmerken, zitten op een zondagmiddag rond tafel en voeren een typische generatiediscussie.

De eerste figuur is een jongen van eenentwintig jaar. Hij noemt zichzelf student geneeskunde en is bijgevolg een intellectueel. Een intellectueel is een persoon met onnoemelijk veel kennis van bepaalde vakken, maar voor zichzelf nog geen pot bonen kan opwarmen. Naast het opslagen van vele formules en benamingen is een andere belangrijke bezigheid van deze jongen weggaan. “Weggaan?” vraagt een wereldvreemde ziel zich af. De hedendaagse definitie voor weggaan is de volgende: Jezelf lazarus drinken en vervolgens de jacht openen op het andere geslacht met als doel de nacht kunnen eindigen met het meest natuurlijke wat er op aarde bestaat (seks dus). Sport mag niet ontbreken bij deze gezonde jongen en bijgevolg voetbalt hij dan ook bij de plaatselijke caféclub waar de uitdaging vooral bestaat om nuchter het plein te betreden.

De tweede figuur is de strenge, ambitiegeile vader van de zeventienjarige jongen. Zoals wel meer gebruikelijk is bij een perfect gezin is hij een gescheiden, seksueel gefrustreerde man. Het ontbreekt hem aan de nodige hoeveelheid volharding om een nieuwe relatie aan te gaan waardoor het “meest natuurlijke” enkel voor zichzelf en zijn hand is weggelegd.

De derde figuur is de vader van de voorgaande figuur. Ze noemen hem bij momenten de “opa”. Bij zijn vrouw zijn al jaren geen levende eigenschappen meer te bekennen. Het libido van de “opa” bereikt het zeeniveau nog niet en de vrees bestaat dat hij de Rode Duivels niet meer zal kunnen zien schitteren op een EK of WK (wat voor de zoon ook heel onwaarschijnlijk zal zijn). De functie van de “opa” in deze wereld is de farmacie te doen blijven draaien met zijn groot verbruik van chemisch spul.

“Opa” en de vader zitten aan een tafel en de vader start het gesprek.

Vader: “Deze voormiddag iets nuttig uitgespookt of was de zetel en het tv-scherm voor de zoveelste keer je favoriete bestemming.”

Opa: “Hou dat cynisme maar voor je collega’s. Ik heb mezelf naar de bakker verplaatst om jullie miserabele voedingsgewoonten van friet en dood vlees te doorbreken met allerlei vettige koffiekoeken. Tv is trouwens een medium dat ik meer en meer verafschuw.”

Vader: “Mijzelf zeggen die tv-programma’s ook minder en minder. Het aantal op sensatie gerichte programma’s dat op al die kanalen getoond worden kan gelijkgesteld worden met het aantal keren dat de politici het woord belastingsverlaging in hun verkiezingscampagne opnemen.”

Opa: “En er lopen vele mediageile figuren rond die zichzelf al meer op tv hebben gezien dan dat ze zichzelf in de spiegel bezichtigd hebben.”

Vader: “Vergeet vooral niet de vele reclamespots met hun ideaalbeelden van de maatschappij waardoor jongeren zich genoodzaakt voelen om onmiddellijk naar een plaatselijk warenhuis te gaan en uit een overaanbod van producten de juiste keuze moeten maken.”

Opa: “Het overaanbod dat overal terugkomt op deze plaatsen waar het juist niet nodig is.”

Hierna betreedt de zoon de woonkamer met een gigantische kater van gisteren.

Zoon: “Mag het geluidsvolume van jullie stemmen wat naar beneden. Er bestaan nog individuen in deze vier muren die s’ nachts niet dromen van vrouwelijke schoonheid, maar ze in realiteit mogen aanschouwen en betasten”.

Vader: “Heb je het licht van de zon nog kunnen bezichtigen voordat je thuiskwam.”

Zoon: “Ik heb ze zelfs zien opkomen. Heeft opa in zijn medicijnentrommel nog enige vorm van pillen die de naverschijnselen van een zaterdagnacht wat kunnen verminderen.”

Vader: “Consumeer dan niet zoveel gerstenat en besteed je geld liever aan iets anders.”

Zoon: “Beleggen in jouw bedrijf waarmee je vervolgens nog meer Aziaten kan aantrekken die voor een hongerloon lappen stof produceren om ze vervolgens aan de gewone mens te verkopen tegen een prijs waarmee ik een heel vat kan aankopen.”

Vader: “Een beetje meer respect voor je vader is wel op zijn plaats”

Opa: “Zegt degene die het pensioensgeld van zijn eigen vader gebruikt om porno en allerlei aanverwanten aanschaft om zichzelf een gevoel van voldoening te geven. En ik ben dan nog zo idioot om mij te verplaatsen naar de bakker en daar te moeten aanhoren van “gelukkige” moeders wat voor genie hun zoon wel niet is.”

Vader: “Bewaar die koffiekoeken maar voor de koffietafel van na je begrafenis zodat er voor dat ritueel al geen geld verloren gaat. Een massahysterie zal je begrafenis wel niet teweeg brengen, als je begrafenis al enige traan doet stromen.”

Zoon: “Gebruik jullie oren maar om mijn schitterend nieuws aan te horen.”

Opa: “Ik houd mijn hart al vast voor de meest revolutionaire onthulling sinds de val van de Berlijnse Muur.

Vader: “Houd het maar niet te goed vast. Dan kan je kist al ineens besteld worden.”

Zoon: “Ik word vader van een tweeling!”

Vader: “En wie heeft de bedenkelijke eer om negen maanden met een gedeelte van je genen rond te lopen.”

Zoon: “Een medestudente die altijd met de grootste onderscheiding geslaagd is.”

Vader: “Haar naam is al uit je geheugen gewist zeker. Hoeveel bedraagt het percentage zekerheid dat je effectief de vader bent?”

Zoon: “Een getal dat vergelijkbaar is met het aantal keren per week dat er absurde klanken uit je mond geproduceerd worden.”

Opa: “Dan kan ik mezelf deze dagen overladen met allerlei flessen van een hoog alcoholgehalte, mits ik overgrootvader word.”

Vader: “Abortus is ethisch niet verantwoord zeker.”

Zoon: “Jawel, maar de kosten lopen te hoog op.”

Vader: “En de kosten van het grootbrengen van twee kinderen zijn perfect verzoenbaar met de hoeveelheid nullen en enen op je spaarrekening?”

Zoon: “Ik heb de notaris al gebeld. Het testament van opa kan nog aangepast worden.”

Opa: “Ik zal al ineens een spade halen zodat ik mezelf een put kan graven.”

Zoon: “Niet nodig opa, we zullen je wel opstoken. Ik ga overigens de nationale kleuren van mijn land verdedigen.”

Vader: “Opgeroepen voor de nationale voetbalploeg?”

Zoon: “Iets dergelijks. Enkel is het doel niet zozeer het doel, maar een maximum aantal doden van de tegenpartij bekomen.”

Vader: “Je gaat dus patatten schillen bij de het leger. En ik heb mijn rekening zoveel moeten crediteren om je zogenaamde studies te betalen. Nu ga je nutteloze oorlogen voeren.”

Opa: “Opgedragen door nutteloze mensen.”

Zoon:”Voor de nuttige zaak…”

03-02-2008 om 16:16 geschreven door tomasson  

Een lijntje coke en het macabere gevoel van de verloren realiteit doet nu zijn werking. Al circulerend door zijn bloed neemt de coke de controle van zijn lichaam over. De clown begeeft zich naar het dichtstbijzijnde metrostation waar hij zich volledig uitleeft op het sinistere radiootje dat hij neergezet heeft naast zijn voeten. Mensen van allerhande soort passeren hem, maar hebben geen oog voor de nogal mysterieuze bewegingen van de clown. Na uren rondgedanst te hebben, heeft hij welgeteld tien munten in zijn hoed steken: voldoende om zichzelf lazarus te drinken met een fles jenever. In één teug drinkt hij de halve fles neer. De avond valt, maar de clown is in een diepe roes verzeild geraakt. Onder een brug droomt hij van betere tijden en succes. Een perspectief is nodig om het verleden te vergeten.

Vroeger werd hij op handen gedragen door de kinderen. Duizenden kinderen heeft hij een glimlach doen verschijnen op hun gezicht. Duizenden kinderen waren door het dolle heen als ze hem bezig zagen. Maar zijn grappen geraakten langzaam uitgedoofd. De nieuwe generatie kinderen was te lui om zich te verplaatsen en verkozen liever een avondje voor een scherm. De tribunes zaten niet meer vol met joelende kinderen. Zijn sponsors besloten ermee te kappen en de clown bleef met wat spaargeld achter. Toen is het enkel nog maar bergaf gegaan.

De neergang valt zeer goed af te leiden uit zijn uiterlijk: opgeblazen wangen, dubbele kin, rode ogen, hippiehaar en een zeer bleke huidskleur. Zijn lichaamsgeur is een afschuwelijke mengeling van allerhande etensresten. De knappe, vlotte jongeman (held) van vroeger is nu getransformeerd tot een zwerver zonder hond.

De ochtend doet zijn intrede en met een gigantische kater in het achterhoofd ziet hij de eerste verschijnselen van de wereld opduiken. Een klein, uitgemergeld kind vraagt wat geld aan de clown. Met een wegwerpgebaar maakt hij duidelijk dat het hem geen moer interesseert of het kind zit te verkommeren of niet. Teleurgesteld keert het kind terug naar zijn dode moeder die sinds eergisteren ligt te rotten onder de brug. De clown zoekt wat eetbaars tussen het vuil dat de mensen hebben achtergelaten. Gelukkig vindt hij nog een stukje vis en een opengemaakt pakje chips waar niet van gegeten is. En voor de zoveelste dag slentert hij wat rond totdat… .

03-02-2008 om 15:58 geschreven door tomasson  

Al wachtend op de trein, beluisteren mijn gedachten “Trains” van Porcupine Tree. In gebroken Hindi-Engels roept een vrouwenstem de aanstormende treinen af. Een Indisch station blijkt een ideale weergave te zijn waarvoor India staat: Kleurrijk, grote hoeveelheden afval, armoede, teveel mensen en een kraampje waar de mondialisering is doorgedrongen (Coca-Cola). De Heilige Koe passeert mijn gezichtsveld en nestelt zich doodleuk tussen een familie Indiërs. Een vrouw met een leeftijd van 50 jaar, maar met de gezondheid en uiterlijk van een terminale kankerpatiënte, tracht stukjes voedsel te recycleren tussen de sporen. Met gevaar voor eigen leven. Hoewel haar huidige toestand nog moeilijk het woord leven verdient. Een verloren kind trekt aan mijn mouwen, maar mijn blik richt zich stoïcijns de andere kant op. De moralistische zijde van mijn hersens roepen om een gift van enkele roepies. De realistische zijde van mijn hersens beseffen dat dit kind toch zal sterven en de dood misschien de beste bestemming is. Naast mij rochelt een Indiër rood slijm. Nochtans staat er een rood, opvallend bord met de zin “Do not spit on the platform”. Het rode slijm duidt aan dat ik te maken heb met een TBC patiënt. Ik bemerk dat ik al een half uur wordt aangestaard door een groep Indiërs. Het werkwoord “aanstaren” is eufemistisch gekozen. Ik voel mij als een overrijpe filmster die zijn beste jaren heeft gehad, maar in ontwikkelingslanden nog als een held wordt vereerd. Ik besluit een vluchtroute te nemen naar het “sanitair”. Deze ironische haakjes zijn niet toevallig gekozen, want bij het aantreden van de toiletten waait er een golf van stank door mijn neusgaten. De doortrekknop blijkt niet te werken. Met het gevolg dat de wc’s uitpuilen van verteerd rijst en chappati (Indisch brood). Ik tracht mezelf moed in te spreken, maar het opborrelende gevoel van walging en onbegrip overheersen alles. Half misselijk keer ik terug naar mijn zitplaats. Zeker, ik ben in India!

Eindelijk zie ik de snoet van de trein richting ons perron rijden. Volgepropte wagons stoppen en er volgt een massale bevolkingstransfer van Indiërs die in -en uitstappen. Nadat ik met veel moeite een plaats heb gevonden op de blauwe zetels, neem ik een pauze om mijn medereizigers te observeren. Mijn buurman heeft evenveel interesse in mij als ik in hem. Het eerste wat mij opvalt, is het gegeven dat zijn tanden geregeld aan een grondige poetsbeurt worden onderworpen. Niet zo vanzelfsprekend in een land waar stromend water en tandpasta als luxeartikelen worden beschouwd. Een combinatie van vier woorden rolt over zijn lippen: “Where are you from?” Geen verassende vraag, want zowat elke Indiër beheerst deze vier woorden. Ik antwoord “Belgium” en de brave man blijkt zowaar het minuscule deeltje op de wereldkaart te herkennen (hij schudt zijn hoofd van links naar rechts). Vervolgens wacht ik op de gebruikelijke, spannende vraag die meestal volgt na de “Where are you from?” De “What is your name” vraag blijft echter uit, maar ik moet deze vraag wel beantwoorden voor mijn overburen. Het gesprek met mijn overburen loopt hierbij tot een einde, want het Engelse vocabularium van deze simpele zielen beperkt zich enkel tot de twee voorgaande zinnen. De man naast mij haalt een Engelstalig magazine over technologie (de cover toont toch een aantal computeruitziende toestellen) naar boven. Meteen vormt het besef dat ik hier met een ontwikkelde Indiër te maken heb. Voorzichtig start ik een gesprek en al snel ben ik vertrokken voor een 2,5 durende babbel tussen twee verschillende nationaliteiten die, dankzij de globalisering, samen in één trein zitten. De gespreksonderwerpen variëren van “hot chicks” (zijn beschrijving voor goed uitziende en schaars geklede vrouwen) tot serieuze politieke thema’s als alcohol en muziek. Dat deze Indiër verwesterd is, komt duidelijk tot uiting in zijn kennis van voetbal, rockmuziek (Metallica, Linkin-nu ja, rockmuziek-Park) en Hollywoodfilms (+ bijhorende acteurs als Gibson en nog een hoop moraalridders van de filmset). Even terloops vermelden dat deze man al in de VSA en Canada heeft gewerkt. Een discussie met een Indiër over de lelijkheidgraad van Golem zal menig Westerling misschien boeien, maar ik besluit om hem aan een verhoor over India te onderwerpen. Mijn ego eist dat ik bij thuiskomst zowat elke vrouw moet imponeren met mijn kennis over het Hindoeïsme en de vrijheidsstrijd van Gandhi. Deze laatste zin impliceert echter dat mijn marktwaarde op de vrijgezellenmarkt dicht bij de nul zal gaan slingeren. Mijn “encyclopedische” kennis over India wordt wat aangevuld, maar zeker niet meer dan vijf bladzijden. Enkele zaken die ik onthouden heb: Goa is het Ibiza van India, in 2015 is India een ontwikkeld land en Hitler was een groot en belangrijk leider. Dat eerste bevat misschien een vorm van waarheid en dat derde wordt evengoed in het Westen beweerd, maar bij dat tweede fronste ik mijn wenkbrauwen tot een ongelimiteerde hoogte .Als het volgende lijstje over acht jaar opgelost geraakt, wandel ik persoonlijk naar Delhi om een puja (offer) te brengen: de straatkinderen in de steden, de sloppenwijken in de steden, het agrarische karakter van het platteland, het gebrek aan structuur in het verkeer, het gebrek aan structuur in het ambtenarenapparaat, de enorme afvalbergen op zowat elk stukje grond, de mentaliteit van het kastensysteem, de uithuwelijkingprocedure, de hoge graad van analfabetisme onder de bevolking, de epidemieën van TBC en Aids,… . Deze man ontbreekt duidelijk de notie van realisme, maar ik besluit niet te reageren en zijn fantasie de vrije loop te laten gaan.

Tijdens onze conservatie passeren drie categorieën van Indiërs met een duidelijk doel voor ogen. Een voor ons minder bekend doel: de dag afsluiten met de geruststelling dat ze nog in leven zijn. De eerste categorie van verkopers hebben de hoogste slaagkans om een roepie bij te verdienen. Voedsel en drank zijn immers een basisbehoefte waaraan ook de rijkere Indiërs nood aan hebben. De verkopers van speelgoed, niet te vergelijken met de spelconsoles of de afgeborstelde poppen van het Westen, krijgen hun rommel (sorry, momenteel nog geen ander woord gevonden) moeilijker verkocht. Een tweede categorie van “muzikanten” trachten nog iets te bieden voor enkele roepies. Hoewel het merendeel van de toegeworpen roepies bedoeld zijn om ze weg te jagen. Binnen deze categorie heb je nog de jongens met een zeer vernederende bezigheid: Met behulp van een wit doekje trachten ze, al knielend, de vloer van de trein wat proper te krijgen. Een zeer droevig beeld, maar zij verdienden temminste nog iets. De derde categorie van bedelaars hebben wat minder geluk. Zowat elke mogelijke verminking passeert mijn ogen en doet mij aan het denken zetten. Die 2015 vaart steeds verder de horizon in.

03-02-2008 om 15:44 geschreven door tomasson  

Kinderen…

Thuis in de zetel. Mijn vrouw komt tierend en roepend de kamer binnen. “Goed nieuws”, hoor ik haar zeggen, “ik ben zwanger”. Mijn droom wordt eindelijk werkelijkheid. Een stortvloed van positieve golven overstromen mijn lichaam. Ik neem haar vast en de nacht wordt er één zoals geen enkele auteur ze ooit beschreven heeft. De volgende maanden storm ik elke kinderwinkel binnen, op zoek naar bruikbaar kindermateriaal. Ons huis wordt volgestopt met kinderwagens, kindercomputers, kindervoorlichtingsboeken, kinderfilms, kindermuziek, kinderspeelgoed, kinderkledij, kindercosmetica, kinderspelconsoles en allerlei andere rommel die me zijn aangepraat door sympathieke verkopers. Ik werk dag en nacht om mijn kind een comfortabel leven te kunnen bieden. En eindelijk is de dag der Gods daar aangebroken. Het wonderlijkste wat de natuur te bieden heeft, vindt plaats in een ziekenhuiskamer. Een gedeelte van mezelf en een gedeelte van mijn vrouw wordt op aarde geworpen. Met plezier nemen we de bijhorende pijnstoten erbij. Zakdoeken hebben zichzelf begraven onder tranen van geluk. Ik bel elk individu van mijn telefoonlijst op. Allemaal krijgen ze hetzelfde voorgeprogrammeerde zinnetje te horen: “Ik ben vader geworden!”. Slapeloze nachten volgen elkaar op, maar de droom om mijn kind terug in slaap te kunnen wiegen is meer waard dan de vele oppervlakkige dromen die ik mijn hele leven heb gehad. Onvergetelijke momenten staan in een lange rij aan te schuiven: eerste keer lopen, eerste keer op de grote wc, eerste keer kleuterschool, eerste keer slaag krijgen, eerste keer doktertje spelen,… . De leerkrachten van de lagere school spreken vol lof over mijn kind. Genieën van over de gehele wereld zien groen van jaloezie als ze deze brok hersens tegenkomen. De plaatselijke sportclub geeft mijn kind op achtjarige leeftijd al een contract voor onbepaalde duur. Het aantal vrienden en vriendinnen van mijn kind kent een zodanig grote hoogte dat zijn geheugen onmogelijk alle namen kan onthouden. De rebellie die optreedt bij vijftienjarigen beperkt zich bij mijn kind enkel tot de discussie of een latrelatie niet tot de norm van de familie kan verheven worden. Op achttienjarige leeftijd is het grote moment aangebroken om mijn kind in te schrijven aan de universiteit. Een arsenaal van richtingen krijgen mijn toelating: rechten, geneeskunde, ingenieur, psychologie,… .Het zijn dan ook deze vier die mijn kind gaat volgen. Mijn kind krijgt twee studio’s. De eerste wordt volgestopt met cursussen en andere intellectuele rommel. De tweede wordt ingericht met twee bedden en een scala aan technologische attributen. Mijn kind is enkel onder invloed als het iets alcoholisch aangeboden krijgt van de proffen. Na een x aantal jaren moet ik elke week naar een doctoraatsverdediging van mijn kind gaan zien. De studies zijn afgelopen en er volgt het gebruikelijke huisje, tuintje en kinderen fenomeen. In zowat alle sectoren maakt mijn kind carrière. Het gehele wereldkapitaal wordt door mijn kind beheerd. Als vader loop ik elk huis af en bemerk dat dit wonderlijke schepsel mijn kind is. Als grootvader mag ik zorg dragen voor de kleinkinderen die van een iets minder kaliber zijn dan hun vader. Als stervende maak ik een testament op met als enige nalatenschap dat deze Messias mijn kind is. Op mijn grafsteen staat het volgende geschreven: mijn besluit staat vast, ik wil kinderen!

…of geen kinderen

Thuis in de zetel. Ik kijk naar een tv-programma waarbij het begrip “beschaving” weggevaagd is. Mijn vrouw (met de intellectuele capaciteit van een etalagepop) komt laaiend enthousiast de kamer binnengestormd. Ze vertelt mij dat er wortels van een nieuw leven zijn ontstaan in haar buik. Volledig verbaasd van haar “lyrische“ beschrijving wens ik haar een boom met enorm veel vertakkingen. Die nacht denk ik vol nostalgie aan mijn studentenjaren: idealen die verdwaalden in een doolhof en een mannelijkheid die ongekende hoogten kende. Na negen maanden van negeren van klaagzangen en beledigingen is de dag der Heils eindelijk aangebroken. De bron waar al het water uit vloeit wordt nu een oord van bloed en vlees. Het kind is geboren en onmiddellijk treden er problemen op. Mannen met witte jassen doen alle moeite van de wereld om het toch maar in leven te houden. Na het vele zweten en vloeken blijkt mijn kind toch sterk genoeg om in leven te blijven. De dagen op mijn werk worden beheerst door de vele nachten die ik moet opofferen, omdat de baby met zichzelf geen blijf weet. De kleuterschool is het volgende stadium. Elke morgen sta ik voor de poorten en lever mijn kind af aan figuren die niet mijn volste vertrouwen genieten. Op de lagere school duurt het jaren en jaren voordat mijn kind de letter a kan schrijven. Als analfabeet stuur ik mijn kind naar de middelbare school. Het is in die omgeving dat mijn kind in contact komt met zielsverwanten. Deze zielsverwanten zijn verantwoordelijk voor de eerste ervaringen van mijn kind: eerste keer roken, eerste keer seks, eerste keer zat, eerste keer drugs, eerste keer verkrachting, eerste keer alcoholvergiftiging,…. . In deze vicieuze cirkel blijft mijn kind dan ook ronddraaien totdat het enkele jaren in een plaats van bezinning moet verblijven. De journalisten staan te drummen voor mijn deur, maar ik houd ze buiten met mijn jachtgeweer. Mijn vrouw verblijft momenteel in een instelling waar mensen in witte jassen een poging doen om haar terug gelukkig te maken. Tevergeefs. Mijn kind wordt twintig en de poorten naar een nieuwe wereld worden opengezet. Eindelijk vrij! De universiteit is het volgende stadium. Na het verwijderen van de niet-haalbare richtingen blijft Geschiedenis over. Mijn kind kan zich volop uitleven met de vele activiteiten die georganiseerd worden. Nachten en nachten wordt er gezopen, gefeest en andere voor de lezer niet relevante activiteiten. Maar dan volgt het moment van studeren en blijkbaar moet een student meer capaciteiten hebben dan alleen maar kunnen zuipen. Een grote flop wordt het. De tien volgende jaren worden beheerst door het zoeken naar werk, een partner en een huis. Mist deze drie componenten met elkaar in verband staan blijft het resultaat nul. Dertig jaar is mijn kind ondertussen en het heeft mij nog geen enkele keer kunnen overtuigen van zijn nut op deze aarde. Ik drop mijn kind dan maar bij een onuitspreekbare stad in tropisch Afrika. Moegestreden van al mijn inspanningen maak ik mijn testament op. Mijn nalatenschap beperkt zich enkel tot mijn kanarievogel. Op mijn grafsteen staat het volgende geschreven: mijn besluit staat vast, ik wil geen kinderen!

03-02-2008 om 15:31 geschreven door tomasson  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

03-02-2008 om 15:24 geschreven door  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door tomasson