Dag 3   El Real de la Jara - Zafra

Dinsdag 16 mei 2005       

Afstand: 67km            Totale km:    169km

Weer: zonnig & heet +/- 38°C weinig wind

Overnachting :Albergue Convento de San Francisco  Zafra

Prima geslapen in een koele kamer. Bovendien is het vannacht muisstil gebleven.

Señor en señora Molina, samen met grootmoeder en kleinzoon wuiven ons uit en wensen ons buen camino. Na wat foto’s wijzen ze ons de weg. “todo recto” (altijd maar rechtdoor) beweert onze gastheer. Eerst ontbijten natuurlijk. We spoeden ons naar dezelfde bar van gisterenavond. Ze kennen ons nog en heel vlug krijgen we allerlei zoetigheden voorgezet met koffie. Voldaan vertrekken we nu het nog wat koeler is. De geasfalteerde weg stopt aan de grens van het dorp en we moeten door een stoffige, met keien bestrooide zandweg, slingerend omhoog. Voor alle zekerheid vraag ik aan een voorbijkomende jeepbestuurder “Is dit de goede weg” Volgens die man is dit de enig mogelijke baan.

Na een zeer zware beklimming zijn we in de regio Extremadura. Rechts van ons zien we een kasteelruïne. Iets verder zien we veel eiken en daaronder kudden zwarte varkens. Als we voorbijrijden komen ze naar de afsluiting. Het zijn heel andere zwijnen dan deze welke we in Vlaanderen kennen. Blijkbaar voeden ze zich overvloedig met de afvallende eikels die de specifieke smaak van de “Jamón de bellota” (eikenham) verzekert.

We blijven op de zandweg verder mountainbiken, omhoog en omlaag tussen de laagstammige bomen, struiken, loslopende koeien en afgezette weiden met de zwarte varkens. Monasterio (na 20km) is het eerste dorpje dat we tegenkomen. Vóór we het dorpje binnen-komen zien we op een plein de resten van een varkenskeuringsfeest dat in het weekend plaatsgegrepen heeft. Ze moeten nog moe zijn van het feesten en wachten op mañana om op te ruimen. Wat een stort, overal togen, stoelen, bierbakken, lege wijnflessen en barbecuestellen.

Wanneer we de eerste woningen tegemoet rijden horen we duidelijk waar zich de dorpsbar bevindt. Veel gekwetter en gelach in bar “Pup Jocker” bij Domingo Esteban Pecellín. Wij hebben grote dorst en worden uitgenodigd om binnen te komen. Pelgrims worden hier blijkbaar extra verwend, zonder veel woorden krijgen wij frisse wijn en een bocadillo con Jamón aangeboden. We kunnen ons zweet laten drogen en zijn blij met de koelte in de woelige bar.

We besluiten een beter berijdbare weg te nemen. We worden naar de carretera N630 gestuurd, hier is er asfalt. Er zijn wel veel putten maar we vorderen beter. Vals plat verandert in klimwerk. Het blijft steil klimmen en dalen. Plots worden we door wegeniswerkers een nieuw gedeelte autosnelweg opgestuurd en we blijven nu kilometers aan een stuk klimmen, wel aan een zwakker procent dan voordien. Iets verder is er net een verse tussenlaag vloeibare bitumen gespoten en we moeten erdoor, willen of niet. De laag doet de kiezeltjes aan onze banden kleven, gevaarlijk spul om platte banden te krijgen.

Net vóór Calzadilla de los Barros ontmoeten we de eerste stappende pelgrims, een stel optimistische Franse 60-ers. Ze willen in het volgende dorp overnachten. Ze weten echter niet wat de mogelijkheden zijn. Op mijn lijst zie ik dat er een Refugio is 2km buiten het dorp maar de sleutel moet in het gemeentehuis afgehaald worden. We worden bedankt voor de inlichtingen.   

Nog een bidon water en we zijn weer op pad. De voetpelgrims blijven nog wat rusten. Als we in het dorp komen is het net 14h dus etenstijd. Een met vrachtwagens bezette parking verbergt een wegrestaurant. Er heerst al een drukte met haastige kelners, we krijgen een koel plaatsje en onmiddellijk wordt het menu afgerateld. Antoine bestelt vis en ik neem vlees, als voorgerecht krijgen we een lekkere koude soep. Opnieuw tracht ik een wit wijntje te krijgen voor Antoine en ja hoor, het lukt. Alles inbegrepen in het menú del día, ook de koffie nadien.

Uitgerust en voldaan starten we opnieuw, zij het wat loom. We besluiten het rustig te doen en toch, na een uurtje naderen we Zafra. Het is een betrekkelijk vlakke weg met weinig verkeer. Zafra is een zeer kleine provincie stad. Toeval, bij het doorrijden van een boomrijke avenida, ziet Antoine plots op de hoek een gerenoveerd gebouw met een plaat waar hij “Albergue Convento de San Francisco” opmerkt. Ik vlieg binnen en ja we zijn hier welkom.

Een vriendelijke señorita laat mij allerlei lijstjes invullen en ik moet onze stempelboekjes voorleggen. We mogen onze fietsen achteraan in een afsluitbaar hok plaatsen. We krijgen een kamer met 3 stapelbedden, er liggen al 2 mannen te rusten. De twee pelgrims zijn pezige Fransen en doen de Camino elk afzonderlijk op hun eigen tempo, ze hadden blijkbaar niet verwacht dat wij hun namiddag- dutje zouden verstoren. Het gebouw is een zeer mooi gerestaureerde kapel van een ziekenhuis, nu toebehorend aan het historische erfgoed van Extremadura. Overnachting met ontbijt inbegrepen kost 12€. Na het wassen en plassen is Antoine ook toe aan een siësta. Ik zoek een plaatsje op de binnenpatio om mijn verslagjes aan te vullen en het rittenschema voor morgen door te nemen. De albergue señorita brengt mij wat interessante documentatie, met gedetailleerde schema’s.

Iets later komen er twee Spaanse mountainbikers binnen. Man en vrouw krijgen een afzonderlijke slaapplaats. Ze zien er vermoeid uit, het volgen van de voetgangers camino blijkt voor fietsers zeer zwaar te zijn. Ze moeten ook ’t een en ’t ander herstellen, volgens hen zijn hun ritten te lang in deze hitte, ze hebben veel tijd tekort.

Als we een wandelingetje maken zijn we heel verwonderd en aangenaam verrast. Zafra is een prachtig bewaard stadje met heel wat aan elkaar grenzende pleintjes te bereiken via poortjes onder de huizen door. We nodigen onszelf uit op een van de mooie terrasjes. Grote dorst in dit warme weer drijft veel volk naar de pleintjes. Het valt duidelijk op, hier komen weinig toeristen. Het zijn hoofdzakelijk plaatselijke mensen, ouders

met kinderen die hier komen flaneren. Ze hebben veel te vertellen. Als ik aan een van de mannen vraag waar we een typisch plaatselijk restaurant vinden, wijst hij naar een poortje op de hoek van het pleintje. Zonder zijn aanwijzing zouden we daar nooit binnenstappen. We moeten enkele trapjes naar beneden en komen in een soort “Bodega” met grote beschilderde wijnketels. De patroon brengt ons onmiddellijk een karaf koele rode wijn, maar Antoine wil witte wijn, zonder enig probleem komt er ook nog een karaf met witte wijn.

Veel keus is er niet, we laten de patroon zelf beslissen wat hij mag klaarmaken. We krijgen eerst cazpacho (koude soep) met veel groenten teentjes, daarna geroosterde costillas (ribbetjes) en choco (een soort inktvis). Antoine is opgetogen. De wijntonnen hebben elk een naam en ja er noemde ook ééntje “Antonio” dus moeten we een fotootje maken en proeven. Na een geanimeerde zware plezante avond, willen we vlug in ons bed geraken. We vermoeden dat iedereen al slaapt. Quasi geruisloos sluipen we in ons bed. Onze medepelgrims liggen al in dromenland en blijven verder snurken. Oordopjes zullen noodzakelijk zijn. Onmiddellijk vallen we in slaap na deze prachtige dag.

Dag 2  Sevilla - El Real de la Jara

Maandag 15 mei 2006

zonnig & heet +/- 40°C weinig wind

Afstand:          91km Totale km:    102km

Overnachting:Alojamiento  Molina El Real de la Jara  (privé)

Naar Spaanse gewoonte zijn we tijdens de nacht enige tijd wakker gehouden. Een niets vermoedende jonge man bleef rond 2h met zijn gsm luidruchtig telefoneren in het steegje op een 10-tal meter van ons hotel. Blijkbaar had hij meer dan genoeg gedronken. Zijn stem klonk als een bel.

Om 8h30 vertrekken we uit het hotel, zo hadden wij de avond voordien afgesproken, op weg naar de kathedraal. Door piepkleine steegjes zijn we heel vlug bij het imposante gebouw. De zijdeur is open en we kunnen zonder moeite binnen in de kathedraal. Na wat vragen en zoeken is er niemand bereid een stempel te geven. Vóór 11h is de verantwoordelijke persoon niet aanwezig. Zolang kunnen we niet wachten. Zoals het moet vertrekken we vanaf de “Puerta del Perdón”.

Veel verder dan het eerste terras op de hoek van de Avenida de la Constitución geraken we niet. We hebben nood aan een stevig ontbijt. Terwijl ik de broodjes, koffie en sinaasappelsapjes bestel, is Antoine aan stempels geraakt in het postgebouw. Nu kunnen we eindelijk toch met een gerust gemoed vertrekken. Onze tafelgebuur, een bejaarde Amerikaanse kunstenaar is benieuwd naar onze plannen. Hij verklaart ons “Crazy” als we vertellen dat wij per fiets dwars door Spanje 1100km noordwaarts trekken. Hij blijft ongelovig zijn hoofd schudden wanneer we wegfietsen.

Oplettend tussen toeterende snelheidsmaniakken, komen we aan de Guadalquivir. Op het rustige fietspad langs de rivier brandt de zon, we moeten ons dringend insmeren. Na een poosje verdwijnt samen met de industrie, alle verkeersdrukte. We genieten van de zalige groene omgeving. De weg lijkt voor ons alleen….maar …zijn we wel op de juiste weg?

Als we Santiponce voorbij rijden weten we het zeker: we zijn juist. Het blijft lekker vlak en we vorderen goed. In Guillena is het aperitieftijd, een drukke bar nodigt uit. De baas vult gewillig onze bidons met fris water. We bekomen een stempel in het gemeentehuis.

Om 14h zijn we in Castilblanco de los Arroyos, een echt mooi en wit dorp. Niet ver van het Cervantes monument, in bar “El Mochuelo” nemen we onze eerste menú del día. Als blijkt dat Antoine liever witte wijn wil in plaats van rode, vraag ik of dat kan. Prompt brengt de baas ook nog een koele fles witte wijn. Tot onze grote verwondering is alles inbegrepen in de menuprijs (slechts 9€).

Het moet zeker 35°C zijn wanneer we terug vertrekken in de brandende zon.

Het wordt zwaar, op en af, korte nijdige hellingen, gelukkig op een mooie asfaltweg, spijtig genoeg, zonder enige schaduw. Veel drinken en zweten in de “Sierra Norte” We hadden het gemakkelijker verwacht voor onze eerste dag. 30km zonder dorp, enkel hier en daar een boerderij met groepen zwarte zwijnen (patanegra). We sleuren ons op en af en komen nat van het zweet toe in El Real de la Jara. Hier hebben we onze overnachting gepland.

Gewillig wordt ons “Alojamiento Molina” aangewezen als ik bij het binnen rijden van het dorp naar een albergue vraag. De vriendelijke Señora Molina geeft ons een koele kamer voor 2 personen, we zijn de enige gasten. We kunnen onze fietsen bergen op het achter gelegen terras en kunnen ons daarna zalig douchen, onze fietskledij wassen en drogen. Nadien genieten we van een fris drankje samen met de heer des huize op het terras. Als het wat is afgekoeld, doen we een dorpswandeling en nemen nog een klein avondmaal in bar “Galloso” aan de rand van het dorp.

Moe maar tevreden kruipen we in bed.

04  Dag 1 Brugge/Beveren/Zaventem - Sevilla

Zondag 14 mei 2006

Afstand: 11km

Weer: Bewolkt in Zaventem - Bloedheet in Sevilla +/-40c

Na een rusteloze nacht, kan ik eindelijk om 6h30 opstaan.

Broodjes bakken, wassen, scheren en een flink ontbijt.

Om7h30 emotioneel afscheid van Roosje.

Met een zwaar bewolkte hemel verlaat ik Male.

De fiets zit netjes ingepakt in de vliegtuigdoos en kan juist in de Golf.

Naar Beveren-Waas waar Antoine al wacht.

De fietsdoos van Antoine is iets te groot en het achterportier moet toegebonden worden.

Nog een koffie bij Bea en daar gaan we. Het is ondertussen 9h.

Onze “Via de la Plata” tocht kan beginnen.

Het zoeken naar een parkeerplaats op het vliegveld duurt langer dan de rit naar Zaventem.

Hoe zal ik mijn dochter Peggy kunnen uitleggen waar ze haar Golf deze avond, na haar Mallorca fietsvakantie, kan vinden? (gelukkig heeft ze hem, al was het met veel moeite toch gevonden)

Gezien de datumwijziging van mijn vliegreis moet ik mij aanbieden bij de balie van Iberia om mijn aangepast biljet te kunnen krijgen.

Eerder was er een bijbetaling van 50€ gevraagd, maar gezien ik Santiago- pelgrim ben kan het gratis. Ik bedank de baliejuffrouw, een Spaanse die vol belangstelling vragen blijft stellen over onze tocht.

Ondertussen is ook het inchecken van de bagage en de fietsen al geregeld.

Wanneer ik Antoine terugvind, is hij druk in gesprek met een jonge man. Het is zijn zoon Filip die samen met zijn vrouwtje Veerle en hun beide dochtertjes hun opa zijn komen uitwuiven. De tijd vliegt voorbij, na een koffie moeten we afscheid nemen van de kleintjes, hun mama en papa. Stipt om 12h30 vertrekt het Iberia vliegtuig en omstreeks 14h45 zijn we in Madrid.

We moeten met een metro van het Internationale- naar het Nationale gedeelte van de vlieghaven. Ik sta in bewondering voor de prachtige en gewaagde architectuur van het vlieghavengebouw. Een mooie combinatie van beton- en staalstructuur met veel glas en natuursteen, een echt juweeltje. Zo’n constructies blijven mij als bouwkundige steeds fascineren.

We vinden zonder moeite de terminal naar Sevilla en na een uurtje vertrekken we opnieuw.

Om 17H30 landen we. Wanneer de deur van het vliegtuig geopend wordt waait er een warme luchtstroom naar binnen. Bij het uitstappen wordt onze adem afgesneden, ik veronderstel dat het +/-40°C is en de zon brandt op de betonbaan. Iedereen haast zich naar binnen. Enkele minuten later komen onze, in dozen verpakte fietsen, op de bagageband. Antoine heeft vlug in de gaten dat er eerder fietsers zijn aangekomen. Er staan een viertal lege achtergelaten imposante dozen in een hoek van de aankomsthall. Onder grote belangstelling lijken wij een attractie, verwondering bij onze medepassagiers als we onze fietsen te voorschijn halen en een montageatelier starten.

Na anderhalf uur is alles in orde, we staan klaar om te vertrekken. Onze lege dozen kunnen bij de rest en na een korte controle staan we op de parking. Gelukkig zijn we goed ingelicht, de weg naar Sevilla is een soort expresweg zonder enige voorziening voor fietsers.

Bijgevolg fluorvestjes aandoen en voorzichtig op de pechstrook tussen haastige auto’s proberen de stad te bereiken.

Na wat zoeken en vragen vinden wij tot onze grote verbazing op een relatief gemakkelijke wijze, ons vooraf via mail bestelde hostal “Paris” .

Ondertussen is het 20h. We krijgen een mooie kamer op de 2° verdieping. Onze fietsen moeten we stallen in de berging van het zusterhotel “Roma” een straatje verder. Na wat was- en plaswerk flaneren we een uurtje later door de drukke smalle straatjes. Maar lang duurt het niet. Honger en dorst overvalt ons, we duiken binnen in een drukke bar “Jugo Pan San Eloy” en trakteren ons op een maaltijd met Jamón de Bellota, groenten, brood en veel wijn. Een beetje versuft slenteren we naar onze kamer. Algauw liggen we in dromenland.

03 DE VOORBEREIDING

Begin juni 2005 was ik goed getraind teruggekeerd uit Santiago……..

Na enkele weken rust en tuinieren, begon de fietsmicrobe opnieuw te kriebelen.

Bijna dagelijks een fietstochtje van 50km aan een behoorlijk tempo, heel vlug kwam de conditie terug.

Een prachtige driedaagse fietstocht gestart op 18/08/05 via Vlaanderen Fietsroute naar het Limburgse Zolder 265km op mijn eentje, dat bracht mij terug in stemming…….

Het was genieten van een heel warme zomerdag langs de Scheldeboorden tot in Hingene bij Temse. ’s Anderdaags een complete dag regen. Nu verder via de Nete en het Albertkanaal tot Leopoldsburg. De 3°dag van Leopoldsburg naar Zolder  via de Limburgse fietsnummers om te supporteren voor mijn dochter op de ½ Triathlon Marc Herremans. Daarna met de trein terug naar Brugge.

Bij mijn vorige Camino had ik gebrek aan noties van de Spaanse taal als een groot nadeel ervaren. Ik besloot vanaf september voor één half jaartje Spaanse les te volgen.

Het is uiterst nuttig gebleken. Op de Via de la Plata is Spaans de enig mogelijke taal! Enkele woorden zijn voldoende om hun aandacht te krijgen!

Toen ik mijn kilometertellertje moest vervangen op 1 maart 06 stond de teller op 11.350km. Dat was flink gereden op één jaar. En op 9/04 had ik er opnieuw al 666km opzitten. Ik vertrok op die dag voor een vijfdaagse rit naar Texel langs de Noordzeeroute. Ik zou het eens helemaal alleen uitproberen………voor het geval dat ik op mijn eentje zou moeten Pelgrimeren van Sevilla naar Santiago de Compostela!

Zondag 9/04/06, het was koud (zo’n 7 à 8°C), maar gelukkig had ik rugwind. Met pak en zak via Damme, Sluis naar Breskens de Schelde over met de vleugelboot tot Vlissingen daarna Middelburg en Veere. Om 13h picknick aan het Veersemeer bij Vrouwenpolder. Gelukkig was de zon hier van de partij. Hoewel de Hollandse fietspaden dubbel zo breed zijn als die bij ons, moest ik in file rijden (zoveel zondagfietsers) tot aan de Oosterscheldedam met de fameuze stormvloedkering. Door het zeebos van Burg-Haamstede tot Renesse, daar koffie met warme appeltaart.

Nu over de Grevelingdam waar ik de vuurtoren van Goeree in de verte zag.

Aan de voet van de vuurtoren had ik in Oudorp mijn eerste overnachting. Een huisje voor mij alleen dat ik had gereserveerd via “Vrienden op de fiets”

De volgende dag was de wind kompleet gedraaid van zuidwest naar noordoost en ik moest vechten tegen een ijskoude 5BF. Door de duinen vorderde ik slechts aan 15km/h. In Briele was het aperitieftijd, koffie met gebak aan het schilderachtige haventje in een warm café. Kort nadien met het veer over de Nieuwe Waterweg naar Maassluis en nu gelukkig in noordelijke richting met zijwind naar Hoek van Holland. In de duinen van

’s Gravenzande op een zonnig terrasje uit de wind was het hoog tijd om te middagmalen.

Door Den Haag en het chicke Koninklijke Wassenaar. Langs een echte fietsautostrade door de duinen naar Noordwijk. Om 18h was ik op mijn overnachtingsadres bij de fam. Heemskerk. Met een rijkelijk vissouper als afsluiter van een van mijn zwaarste fietsdagen ooit.

 Mijn 3°dag Noordzeeroute was gelukkig totaal anders, de wind was opnieuw 180° gedraaid en blies aan 6BF in de rug. Ik vloog aan 30km/h door de weidse duinen voorbij Zandvoort tot aan het veer van IJmuiden. Mijn fluorjasje met de St-Jacobsschelp had de aandacht getrokken van verschillende overzettende fietsers………Enkelen dachten zelfs dat ik terug kwam van Compostela.

Toen ik bij Wijk aan Zee opnieuw in de duinen belandde kreeg ik het gezelschap van een fietser op trainingstocht als voorbereiding op een nakende Camino……

Ik moest hem alles vertellen en we namen samen koffie en gebak in Egmond aan Zee. Daar moest hij afslaan naar Alkmaar. De wind bleef maar aanwakkeren en ik stormde aan 40km/h tot aan het veer tussen Den Helder en Texel. Om 17h kwam ik aan op Texel en om 17h45 was ik 30km verder aan de top van het eiland in De Cocksdorp op mijn B&B bestemming. Een hartelijke ontvangst in een afzonderlijke behuizing met keuken en badkamer. Met een flauw waterzonnetje deed ik mijn eerste wandeling. Ik heb in een plaatselijk café-restaurant een prachtige roggevleugel gegeten. Ik ben na wat TV vroeg onder de dekens gekropen. Vanaf Brugge tot Texel 340km in 3 ritten, helemaal alleen. Ik was heel tevreden, alles was prima verlopen en ik voelde mij niet eenzaam.

De 4° dag was een dagje Texel. Wat waren Lore en Robbe verwonderd toen ze opa per fiets zagen toekomen op de camping “Sluftervallei”. Ik heb met Claude en Nancy en de kleintjes genoten van een zonnig dagje speeltuin en gezapig fietsen door de weidse duinen. De dag hebben we samen besloten met een prachtig vismaal.

De 5°dag blij terug naar huis. Ik moest 30km hard opboksen tegen regen en wind tot aan het veer naar Den Helder. Daarna een lange treinreis via Amsterdam en Antwerpen naar Brugge.

Roosje had bij mijn thuiskomst aangenaam nieuws: “Er had zich een mogelijk fietsmaatje gemeld!”

Heel vlug is Antoine mijn maatje geworden.

Elke dag werkte ik aan de reisweg, ik had genoeg gegevens verzameld en wist precies welk dorp of stad wij voorbij moesten.

Wat de tussen- en de cumulafstanden waren, hoe lang onze dagtochten zouden zijn en waar we ongeveer zouden stoppen en overnachten. Het stond mooi in exellijstjes.(En het bleek nadien te kloppen)

Met Antoine had ik beslist zeker nog enkele trainingstochten te ondernemen. Een kwestie van op elkaar ingespeeld geraken………

1° Trainingstocht op 20 april, was een rit van Male naar Cadzand door de duinen, daarna de kustlijn tot Blankenberge om via de Gentele terug in Brugge te belanden. Het was zonnig maar fris, met een matig windje.

Deze gezamenlijke tocht bevestigde onze eerste indruk, wij konden het uitstekend met elkaar stellen, onze fietsmogelijkheden waren gelijklopend en we voelden ons vlug echte vrienden. We deden 72km à 18,5km/h en waren heel tevreden!

2° Trainingstocht op 24 april, nu was het mijn beurt om tot bij Antoine te rijden, om in zijn streek een tocht te maken. Na een koffie bij Bea zijn we vertrokken van Beveren naar de oevers van de Durme. Daar mooi de kaartnummers volgen en via de Scheldeboorden  tot Dendermonde. Nu terug langs de rechteroever tot aan de brug van Temse. Via Steendorp terug naar Beveren alles samen 85km met 20km/h gemiddeld, op een van de schaarse zonnige voorjaarsdagen zonder wind.

3° Trainingstocht op donderdag 4 mei We hadden werkelijk de mooiste lente- dag, denk ik, zon +/-22°C en 2BF. Ik had een tochtje uitgezocht op de Brugse Ommeland nummerkaart. Vertrekkend uit Male en via Oedelem, Beernem, Hertsberge naar Ruddervoorde. Dan met een stukje Kastelenroute naar Torhout –Wijnendale. Daar de prachtige “Groene 62” tot Snaaskerke om zo langs de kanalen terug in Brugge te belanden. We bleken steeds meer op elkaar ingespeeld. 105km met 21km/h gemiddeld was zeker niet slecht!

Ons laatste tochtje vóór onze afreis deden we op 10 mei. Weer geluk: een zonnige dag met 2 à 3BF. Nu had Antoine zijn best gedaan. We reden van Beveren naar Doel door een industriegebied langs het Deurgangdok naar de kerncentrale. Daarna door een voor mij onbekend natuurgebied langs de Schelde “Het verdronken land van Saeftinghe”: betoverend mooie dijken en vergezichten met vogelspottershokken bij het bezoekerscentrum in Emmadorp. In het afgesloten oud vissersdorpje Paal hebben we slibtongetjes gegeten op een zonnig terrasje……..Vandaar naar Axel om uiteindelijk met een al lang dreigende dondervlaag nog juist droogjes opnieuw in Beveren aan te komen. 83km en weer aan 21km/h.

Na het overlopen van onze bagagelijst, het uitwisselen van adressen en telefoonnummers, zette ik de fiets op de auto en reed terug naar huis.

Twee dagen voor onze afreis kreeg ik het trieste bericht van het overlijden van de vrouw van Toon Boland. Mijn mogelijke fietsmaat van het eerste uur………

We waren zo overstuur en zouden onze Camino opdragen ter ere van wijlen mevrouw Boland.

Bea en Antoine brachten nog een kort bezoekje aan Male om kennis te maken met Roosje.

02 HOE HET BEGON

1 juni 2005 Santiago de Compostela.

Ik was met Medard, Hugo en Jacques na onze Camino Francés nog een laatste dag in Santiago. Als we na ons ontbijt richting Puerta del Camino rijden, stromen de Pelgrimsstappers met trosjes de stad binnen. Wonder boven wonder komen we enkele oud bekenden tegen. Jacques geraakt in gesprek met de Amerikaanse en haar 2 dochters (gezien in Molinaseca- Ponferada).

Ondertussen zijn 2 Hollandse fietsers bij ons komen neuzen….Zij hebben de “Via de la Plata” ( van Sevilla naar Santiago) gefietst. Ze zijn vol lof over hun mooie tocht, volgens het boekje van Bert Sitters “De Zilverroute”.

Hier begon het vlammetje te branden………..

Het was mij tot dan toe onbekend dat er ook een Camino vanuit het zuiden bestond. Ik voelde mij gefascineerd Spanje te ontdekken op een tocht van zuid naar noord door een voor mij totaal onbekend gebied……….

Onmiddellijk na mijn thuiskomst wilde ik meer weten over de “Via de la Plata”

Het boekje van Bert Sitters en enkele Internet sites zoals www.jacobeo.net & www.interam.com/ brachten mij verder. Maar het absolute verlangen werd nog meer gestimuleerd toen Hilde De Vlamynck, mede PC-cursiste, mij haar ervaringen vertelde van haar Via de la Plata camino samen met 5 medepelgrims als sponsortocht voor 10 jaar ’t Huizeke in juni 05. Twee sponsor diavoorstellingen deden mij definitief beslissen…….Ik wist het zeker, op het einde van de lente 2006 zou ik de Zilverroute doen……….

Mijn vrienden-pelgrims 2005 hadden andere plannen voor 2006. Maar mijn besluit stond vast desnoods helemaal alleen en waarom niet! Maar mijn omgeving had liever dat ik een fietsmaatje zocht. Dan maar begin februari via de Vlaamse- en Nederlandse-Genootschap zoekertjes plaatsen op hun site!

Heel vlug kreeg ik via mail een reactie van Toon Boland uit Holland. Hij was bereid met mij de tocht te ondernemen, de data kwam hem goed uit. Eerder deed hij al de Camino Francés, fietste naar Rome en kwam van de Noordkaap per fiets terug naar Nederland. Begin maart bestelde ik mijn vliegtuigtickets. Op 24mei zou ik afreizen naar Sevilla en met Toon de tocht doen om op 10 juni terug te keren uit Santiago.  

Maar…….. oh ramp enkele dagen later kreeg ik bericht van Toon dat een hernia operatie hem zou thuishouden met verplichte rust.

Verder in de maand maart kreeg ik geen enkele reactie. Ik werd uitgenodigd door “Het Vlaamse genootschap”om op 1 april een infodag bij te wonen te Sint-Niklaas………..daar zouden er mogelijk kandidaten zijn!

Hoewel ik tal van geïnteresseerden ontmoette bleef ik zonder fietsmaat…….

Maar Jan Vanhaeverbeke van de Vlaamse Genootschap verzekerde mij dat de oproep die zou verschijnen in “De Pelgrim nr 84” zeker succes zou opleveren! Hij kreeg gelijk……. 

Gedurende mijn vijfdaagse oefentocht naar Texel kwam er een telefoontje van Antoine Clarysse uit Beveren-Waas. Ik nam opnieuw contact en op paasmaandag hadden wij een eerste ontmoeting.

Het klikte onmiddellijk………maar Antoine kon zich enkel in de maand mei vrijmaken. Antoine had Camino ervaring want in 2004 reed hij vanuit Vlaanderen naar Santiago met 2 vrienden en in 2005 een gedeelte van de pelgrimstocht naar Rome.

Als ik mijn vliegticket kon wijzigen zouden wij van 14/05 tot 30/05/06 de Via de la Plata samen fietsen.

Ik kreeg nog een 10-tal reacties op mijn berichtje, maar moest iedereen teleurstellen, ik had mijn besluit genomen: Antoine was mijn Caminomaatje! 

’s Anderdaags (18/04) tegen de middag was alles gewijzigd en zelfs het vliegticket voor Antoine was door mij aangekocht. Nu nog wat samen trainen en elkaar leren kennen. Alles verliep opperbest en op 14 mei zijn we vertrokken!


                           

De Zilverroute2006

    Van Sevilla naar

                           Santiago de Compostela

Dagboek van een fietstocht van 14/05 tot 30/05/2006