Ik ben Stien, 29 jaar, al 5 jaar gelukkig getrouwd en mama van een lieve deugeniet van bijna 4 jaar.
Ik was deeltijds huishoudhulp en had een bijberoep als schoonheidsspecialiste. Ook zat ik in mijn 2e jaar van een cusrus tot gespecialiseerd voetverzorgster
Eind december 2023 ben ik last beginnen krijgen van een hernia in mijn onderrug (niveau L5-S1).
Ik kreeg toen medicatie en 2 infiltraties
Geen aangename bedoeling, zo'n infiltratie. Ze zoeken met röntgen apparaten naar de juiste plaats waar ze een spuit met hele lange naald zetten. Ze spuiten cortisone en pijnstillers in. Dit doen ze 3 keer en dan zou je pijn vele beter of weg moeten zijn.
Let wel de pijn ZOU beter moeten zijn maar dit was bij mij niet.
Ben dan een aantal maanden verder blijven doen met veel pijn maar dat bleef ik natuurlijk niet volhouden.
Dusterug naar een neurochirurg geweest maar wist zelf ook wat de volgende stap was: opereren
Mijn papa was al twee keer succesvol geopereerd dus echt bang had ik er niet voor.
2 juli 2014 was het zover, de operatie. Volgens de neurochirurg is alles goed verlopen. Het was een kleine hernia die knal op de zenuw zat. Er was wel een allergische reactie opgetreden. Bij het inbrengen van 2 medicamenten, volgens hem stond ik plots vol uitslag. Moest dit gewoon eens laten onderzoeken.
Na de operatie had ik veel pijn, meer dan de mevrouw naast mij maar daar stond ik op dat moment niet mee stil.
Na 3 dagen mocht ik naar huis met strikte instructies. Ik moest veel plat liggen, max 10 min zitten, veel wandelen, 6 weken niet fietsen of in de auto zitten.
Het zouden 6 lange weken worden, al wist ik toen nog niet wat komen ging.
De zes weken die volgde deed ik echt men best. Ik had altijd pijn maar dacjt dat dit normaal was, na een operatie moet je lichaam nu eenmaal herstellen. Maar tijdens het wandelen merkte ik dat er iets fout zat. Mijn rechtse been wou niet mee, ik begon aan mijn wandeling maar al na een aantal meter werd mijn been heel zwaar, begon te steken en te branden en moest me concentreren om het op het heffen. Eigenlijk sleepte dat been er maar achteraan.
Tijdens de controle bij de chirurg kreeg ik onmiddellijk medicatie en een afspraak voor een mri en emg.
Daar kwam niets uit dus moest ik maar afwachten zei men.
Op een middag eind september, bijna 4 maanden na mijn operatie moest ging ik voor het eerst stofzuigen. Ik moest wel want had een glas laten vallen.
Toen ging het helemaal fout, op een paar uur tijd verging ik van de pijn. Ik kon niet staan, zitten, stappen of liggen.
Men ouders kwamen langst en stonden erop me naar spoed te brengen. Eerst pruttelde ik tegen want wie ging het kleine kaboutertje halen op school. Uiteindelijk gaf ik toe want ik wist dat dit het beste was.
3 weken heb ik in het ziekenhuis gelegen en toen ik naar huis kon wist ik niks.
Wat was er mis met mij? Wel is er een therapeut komen zeggen dat het voor altijd zou zijn en ik me erbij moest neerleggen.
Ik kreeg verschillende soorten medicatie en stond op de wachtlijst voor een tens maar of het zou helpen tegen de pijn, dat kon niemand zeggen.
.
