Nederland, is een land vol regels. Je kunt het je onderhand zo gek niet bedenken, of we hebben er wel een regel voor, of de regering neemt een maatregel. Soms wordt je er schijtziek van, maar uiteindelijk is alles goed bedoeld. En daarmee, zijn we eigenlijk een heel lief landje. Het valt een beetje te vergelijken met een overbezorgde moeder.
Maar toen.. We zijn die overbezorgde moeder meer dan zat. De gouden tijden behoren inmiddels tot het verleden, en wij zouden geen mensen zijn als we geen oorzaak daarvoor moesten vinden of een schuldige aan moesten wijzen. En dat gebeurd hier nu in Nederland. Mensen beginnen te mopperen op elkaar en vooral de allochtonen zijn een populaire doelgroep om flink op te mopperen.
Politieke partij PVV blaast dit dan ook behoorlijk op. De punten van de PVV zijn het voorkomen van verdere islamisering in Nederland en het behouden van de Nederlandse nationaliteit. Aan deze punten kun je dus duidelijk zien dat er een soort "schuldige" aan wordt gewezen.
Weliswaar in mindere maten, maar lijkt dit niet enorm op wat er gebeurde in Duitsland tussen 1933 en 1945? Toen Adolf Hitler als rijkskanselier overheerste? Toen waren de joden de "schuldige" in zware tijden.
De PVV stuurt de islamieten dan niet meteen de gaskamers in, maar wil de islamieten wel minderwaardig stellen door regel 1 van de grondwet af te schaffen. Hierin staat dat iedereen gelijk is en gelijk behandeld wenst te worden. Deze zal dan vervangen worden door een regel die de joods-christelijke en humanistische cultuurals dominante cultuur vastlegt. Kunnen we dat niet vergelijken met de ariërs van Hitler?
Ironisch is dat partijvoorzitter Geert Wilders deze visie omdraait. Vergelijk ik een paar visies en ideeën van hem met Adolf Hitler, zo vergelijkt hij de Islam ook deels met Adolf Hitler. Zo zou het heilig boek van de Islam te vergelijken zijn met het Mein Kampf wat geschreven werd door Adolf Hitler. De Koran moet volgens Wilders dan ook verboden worden.
Apart, als je partij de partij voor de vrijheid heet, je een verbod gaat leggen op wat wel of niet gelezen mag worden. Is dat niet juist een beperking van de vrijheid? Komt hier niet gewoon het enge karakter van meneer Wilders naar boven? In hoever is dit politiek?
Als je het mij vraagt staat er niet veel bijzonders in de Koran, of althans niet iets om je echt zorgen om te maken. Ik heb niet de hele koran gelezen, maar wat erin staat is vooral een groot betoog met waarom je je leven aan de islam zou moeten wijden.
Maar zo was ik laatst in de kerk en woonde een jaarmis bij van mijn overleden oma. Ik heb niet geteld hoe vaak, maar ik denk dat ik toch ook zeker rond de dertig keer het woord bekeren of bekering heb gehoord. Ook een compleet betoog met waarom. Zou je dat dan ook moeten verbieden?
Of nog ergerlijker, de Jehovas die aan de deur komen om je te vertellen dat je je vooral bij hun aan moet sluiten. Dat mag dan wel?
Toch probeert Wilders ons wel te shockeren en bang te maken voor de Koran. Zo maakte hij zijn anti-koranfilm Fitna wat Arabisch is voor beproeving. De film duurt een dik kwartier en neemt citaten uit de Koran gevolgd door een filmpje waar je Islamitische terroristen te werk ziet gaan. Van de ramp met de twintowers tot onthoofdingen van gegijzelde mensen. Vreselijk en huiveringwekkend, dat is zeker waar.
Het is ook bedroevend dat deze dingen gebeuren en het is goed dat we er aandacht aan besteden, en dit willen bestrijden. Maar Wilders laat ons denken dat deze dingen alleen gebeuren in de naam van Allah. En dat is niet waar.
Wat we hier in de film zien zijn de extreemste gevallen over de hele wereld. Mensen die ziek zijn in hun hoofd. Maar dat wil niet zeggen dat alle moslims zo zijn. In tegendeel. De meeste zijn doodgewone mensen zoals jij en ik.
Ten slotte zijn er ook tussen de Christenen, Joden, Protestanten, noem maar op zulke zieken mensen. Niet alleen in de islam. En het zou echt oneerlijk zijn als we maar naar één groep keken en deze afrekende.
Misschien zal je denken dat ik zelf moslim ben. Dat is me wel eens eerder voor de voeten gegooid, maar ik ben een doodgewone Nederlander, en ook mijn ouders zijn van Nederlandse afkomst. Ik ben katholiek gedoopt, ik heb de communie en het vormsel gedaan. Binnenkort wil ik me uitschrijven bij de kerk. Niet omdat ik me wil bekeren tot de Islam hoor! Maar ik heb zo mijn eigen visie over geloven.
Ik geloof echt wel dat er meer is tussen hemel en aarde, maar niet op de manier van de katholieken,Islamieten of wie dan ook. Al deze geloven zijn ontstaan toen de wetenschap nog lang niet zo ver was, duizenden jaren geleden. Toen we dachten dat bliksem naar beneden werd gegooid door een dondergod. Duizenden jaren geleden konden we niet eens fatsoenlijk schrijven. De verhalen over de profeten en wonderen werden verspreid van mond tot mond. Dus wie bewijst dat deze op waarheid berusten? Uiteraard is er ook geen bewijs dat het niet klop.
Toch lijkt het me waarschijnlijker dat veel verhalen verteld zijn, savonds bij een vuur. Een soort alternatief voor een tv: gewoon een spannend, mooi en leerzaam verhaal. Dat zal waarschijnlijk ook de rede zijn geweest waarom deze verhalen in stand zijn gebleven en dat er tot heden nog mensen in geloven. Ze zijn spannend, mooi, leerzaam en sterk. Waarschijnlijk verteld en uiteindelijk opgeschreven door iemand met veel levenservaring en een bijzondere kijk op de wereld.
Met die kracht zijn mensen er steeds meer in gaan geloven.Zeker in onzekere tijden, want er staat een kern van waarheid in de boeken. Er staan levenslessen in ieder heilig boek, en deze kunnen een antwoord of oplossing hebben geboden toen mensen in de put zaten of zware tijden kende.
Om het bovennatuurlijke in onze handen te spelen en voor ons eigen geluk te zorgen kwamen er rituelen. We offerden om de goden tevreden te stellen of er werd regelmatig uit dank gebeden.
Door de jaren heen zijn mensen wijzer geworden op het gebied van wetenschap. We weten inmiddels dat donder ontstaat door wrijving van wolken waardoor elektrische ladingen ontstaan, we weten dat ziektes en hygiëne met elkaar gepaard gaan. Dat er minuscule beestjes ontstaan die we bacteriën noemen en die ons ziek kunnen maken. En deze staan niet onder leiding van het kluizenaartje net buiten het dorp.
De rituelen worden minder, we gaan ons meer naar de wetenschap gedragen en verrek! Het werkt. En langzaam maar zeker, komen we tot het heden waar de meest extreme rituelen nog maar schaars zijn.
De Islam is de meest jonge wereldgodsdienst en hun jaartelling zit vergeleken met de internationale in de middeleeuwen. Logisch dat deze godsdienst dus nog het meest extreme is. Daarnaast heerst de islam vooral in landen die qua ontwikkeling enigszins achterlopen.
Het is een theorie, mijn theorie. Ik vind hem erg logisch en overtuigend genoeg om me uit te schrijven bij een wereldgodsdienst. Voor mij is het erg logisch dat geloven en religies zullen blijven bestaan. Want veel dingen in het leven zijn onzeker en mensen zoeken nou eenmaal een bepaalde zekerheid.
Ik geloof ook dat er meer is tussen hemel en aarde, zeker weten. Maar ik wil niet in dingen geloven waarvan ik eigenlijk denk te weten dat het niet klopt en uit een tijd komen waar wij erg op vooruit lopen.
Dit is maar een idee, en het maakt ook helemaal niet uit wat je ervan vindt. Maar wat ik probeer uit te leggen, is dat het logisch is dat de Islam nog zo extreem is. Dit zal uiteindelijk ook minder worden, en om eerlijk te zijn zie je die veranderingen ook wel snel. Er zijn namelijk ook genoeg moderne moslims van deze tijd.
En erop blijven hameren, haat te zaaien zoals Wilders doet, maakt het er niet rustiger of beter op. Het is actie en reactie. Hoe harder Wilders schopt, hoe harder de reactie. Er wordt gewoonweg niets mee opgelost.
Ik vind het ook een eng en benauwend idee dat steeds meer mensen achter iemand gaan staan die veel ideeën heeft die lijken op die van iemand die massamoorden op zijn geweten heeft. En ik vraag me af waar dat Nederlandse nuchtere verstand is gebleven.
Toen Engeland Wilders niet binnen liet dacht ik Hè! Eindelijk iets of iemand die NEE zegt tegen iemand die gevaar brengt in inderdaad de openbare orde. Anderzijds vond ik deze actie ook wel ver gaan, maar aan de andere kant: Wilders gaat ook ver.
Maar in plaats van dat mensen mijn mening delen, zie ik de PVV aanhang alleen maar groeien. Was het eerst een klein rebels partijtje, is het nu bijna de grootste politieke partij van Nederland.
Wist je dat Wilders zelfs de koningin uit de regering wilt gooien omdat ze om respect vroeg? Respect, staan we daar niet achter? De koningin hield in 2007 haar kerstrede waarin zij in algemene termen aandrong op verdraagzaamheid en respect. Geert Wilders voelde zich hierdoor aangevallen en wil sindsdien de koningin uit de regering hebben.
Gaan we hier met zijn allen massaal op stemmen? Mocht de PVV de grootste en belangrijkste partij worden van Nederland dan hoef ik geen Nederlander meer te zijn. Want ik sta er in elk geval niet achter en ben echt teleurgesteld in het land en zijn volk. Veel mensen proberen me gerust te stellen en te zeggen "Geert blaast alleen de boel op. Hij schreeuwt alleen maar". Ik hoop het maar. Waren we eerst een zorgzaam en lief landje, dan zijn we nu aan het veranderen in een valse hond.
Een zorg van een jonge vrouw die een turkse vriend, verloofde of man heeft met de Turkse dienstplicht in het vooruitzicht. En ik ben er een van! Nou goed, ik ben inmiddels aan het aftellen, nog een kleine maand en we zijn van de ellende af! Want dat is het: ellende.
Ik heb hierover best een hoop gelezen online. Dames die maar wat trots zijn, of haar partner niet als een man ziet omdat hij nog niet in het leger is geweest. Nou, hier wil ik even mijn verhaal doen. Vrouwen die persé niet willen trouwen met een man die niet in dienst is geweest, waar is je verliefdheid? Je gevoel?
De Turkse dienstplicht duurt 15 maanden, wordt waarschijnlijk opgekrikt naar 18 maanden. Het valt af te kopen, maar voor de meeste turken is het niet tot amper betaalbaar. Het is een ruime 5.000 euro en uiteindelijk moet je alsnog 3 weken gaan als ik me niet vergis.
Jaarlijks sterven er duizenden turkse militairen in hun dienstplicht. Vooral aan de kant van Irak. Mijn vriend en ik hebben eigenlijk vooral het geluk dat hij aan de andere grens zit, de turks-bulgaarse grens. Dat maakt het iets minder scary.
Het contact is beter gebleven dan ik had gedacht. Op het moment hebben we gemiddeld om de anderse dag contact. Vaak 3 dagen wel, dan weer een dag of 2 a 3 weer niet maar dat is wel eens behoorlijk anders geweest.
Maargoed, je krijgt een oproep en vaak zover mogelijk van je eigen plaats vandaan. Dat maakt op zich niet uit, want daardoor hoeft mijn koerdische vriend niet met koerden te vechten. Het enige wat ik wel tamelijk lullig vond is dat het een behoorlijke reis is (ik dacht zo'n 17 uur met de bus voor hem) en dat ze geen reiskosten vergoeden, terwijl als je niet komt heb je gewoon een enorm probleem hebt.
Maargoed, eenmaal daar moest hij dus ook zijn telefoon inleveren, nouja dat wisten we van tevoren al en die hebben meteen verkocht zodat hij een extra zakcentje zou hebben. De eerste maanden viel het nog behoorlijk mee vind ik zelf. Ik kreeg foto's en fotogeschenken toegestuurd van hem in uniform. We konden best aardig contact houden. Voor hem was het behoorlijk zwaar, veel sport, vroeg op, weinig slaap. En waar ik ook wel van schrok was dat hij maar 15 lira per maand krijgt. Dat is nog geen 8 euro. In de maand he? Dan kun je beter niks krijgen onderhand, want 8 euro is gewoon haast vernederend.
Verder vond ik het ook belachelijk toen ik hoorde dat je taken aangewezen kreeg na een paar testjes. Daar is op zich niks mis mee, maar hij vertelde dat er dus ook mensen worden gezocht voor het besturen van de jeep en dat je daarvoor dus ook getest wordt. Maar hij zegt, als je daarin komt te rijden, die auto's zijn wrakken en als ze kapot gaan terwijl jij erin rijdt mag jij de nieuwe jeep betalen. Gewoon uitbuiting dus. Gelukkig heeft mijn vriend expres roekeloos gereden om zo te voorkomen dat hij daarvoor werd aangewezen.
Uiteindelijk gingen de eerste maanden vrij zorgeloos.. dacht ik. Ik schrok dan ook nogal toen ik hem weer zag na een maand of 3 in zijn verlof. Je krijgt trouwens een maand verlof verspreid over de 15 maanden. Ik kan me nog goed herinneren dat ik hem zag en schrok van de enorme wallen onder zijn ogen. Die wallen trokken wel weg na een paar dagen vakantie, maar waar ik zelf het meeste van schrok, was dat mijn always-smiling-boyfriend, ineens een enorme pessimist was geworden. Ik merkte dat hij toch wel stress had en er veel druk op hem rustte en hij absoluut niet lekker in zijn vel zat. Ook in zijn slaap was hij enorm wild en onrustig, gewoon van de stress.
Na een week ging hij weer terug. We hadden steeds meer contact en ik kreeg het toch vaker zo dat hij me ging vertellen wat er allemaal speelde daar. En langzamerhand begreep ik waarom hij zo gestresst raakte. Je mag nergens op tegenspreken, ook al weet je dat er onjuist gehandeld wordt. Ik kan me bijvoorbeeld nog herinneren dat hij me een brief wilde sturen waarin stond "army is fucking hard" en dat hij me na een paar weken vroeg of ik post had gekregen. Die had ik niet gekregen en na een maand ofzo, kreeg hij zijn post terug. Was niet goed gekeurd want er stond in "army is fucking hard" en de niet engels sprekende controle had dat totaal verkeerd opgepikt. "Hoe kun je nou zeggen dat wij je fucken?" nou dat mocht dus niet, maar dat stond er dus ook helemaal niet. Maar dat kreeg hij dus pas na een maand terug en ook nog eens flink op zijn bordje.
Een ander verhaal is dat er gewapende terroristen waren gesignaleerd op hun gebied en dat hij met een team erop af werd gestuurd. Ze werden opgesplitst en hij kwam met nog 2 andere mannen bij de auto met de genoemde terroristen. Uiteindelijk werd het een grove knokpartij en heeft zijn commandant of in elk geval degene met het initiatief/de leiding op dat moment hem in de steek gelaten met de gewapende lui. Uiteindelijk is het gelukkig goed afgelopen, niemand is gewond geraakt, maar dat had dus heel anders kunnen aflopen, zeker omdat de mannen gewapend waren. Hij zou er dan ook een vergoeding voor krijgen. Als ik het me nog goed herinner zou hij een week eerder het leger uit mogen en zou hij een soort oorkonde krijgen dat hij heel goed gehandeld had. Maar hij was dus ook woest op degene die hem in de steek had gelaten, weer lekker gestresst dus. En het allerergste was dat de leidinggevenden regelmatig wisselen van kazerne. En degene die dus op dat moment voor hem het papier had moeten schrijven dat hij een week eerder vrij mocht komen etc is gewoon vertrokken en mijn vriend kon dus naar zijn week eerder het leger uit wel vergeten. Je moet er toch niet aan denken wat er had kunnen gebeuren en hij gewoon op die manier behandeld wordt.
Maargoed, van het enige lullige incident kwamen we al snel in het volgende. Ik had net mijn eindexamen gedaan, ik was geslaagd! En ik kan me nog zo goed herinneren dat mijn mentor zei "Heerlijk toch? Na alle ellende (ik had met de thuissituatie een behoorlijke klap gehad vanwege de scheiding van mijn ouders) ben je toch nog geslaagd! En straks kun je lekker naar je vriend!"
Een paar dagen later net voor de diploma-uitreiking en alle examenfeestjes kreeg ik ineens een stiekem smsje met iets als: "Ik moet je iets vertellen, bel me over een half uurtje". Op dat half uurtje kon ik niet eens meer wachten, ik had al meteen in de gaten dat het mis was en heb meteen gebeld. Toen zei hij me dat hij voor 3 maanden uitgezonden zou worden en hij morgenochtend zou vertrekken. 3 maanden? Dus als ik weer een maand bezig zou zijn met mijn opleiding zou hij een keer terug zijn. Ik zou hem de hele zomer niet spreken en zowel dan maar héél minimaal. Toen voelde ik me dus echt klote. Het klinkt zo simpel nu ik dit weer opnieuw zeg, maar kun je je voorstellen dat je degene van wie je zoveel houdt 3 maanden niet mag spreken? Sterker nog, het was minimaal 3 maanden. Het kon uitlopen.
Met heel veel pijn in mijn hart gingen we die tijd in. Ik ging op vakantie en na een dag of 20, toen ik in Spanje op vakantie was kreeg ik ineens een smsje. "Ik bel je vanavond even!" Mijn dag weer goed, en het werd die dag alleen maar beter. Hij had even naar de kazerne terug kunnen keren omdat een vriend van hem ziek was geworden en een dokter nodig had. Hij was met hem mee teruggegaan en kon dus even bellen.
Terwijl hij daar was waren ze toevallig net bezig met de vakantieplanning. Dus wie wanneer op verlof mocht. Hij maakte een grapje en zei "oh ik wil graag dan 2 weken!" en zonder dat ze iets in de gaten hadden schreven ze dan ook op dat mijn vriend 2 weken verlof kreeg. Ik met een klein risico dat het toch niet door zou gaan een vakantie geboekt en dus een maand later troffen we elkaar. In de tussentijd hebben we geen contact gehad. Ik wist dan ook pas de dag van tevoren zeker dat hij me gewoon zou op komen halen op het vliegveld.
Dat was dan ook echt een geluk. Tja, soms is het een geluk dat het turks leger rommelig is. Vaak niet, maar soms wel. Op vakantie vertelde hij me veel over wat er allemaal in de rimboe gebeurde. Ze waren de hele dag aan het lopen, ze sliepen slecht en weinig op een matje in een minitentje. Een douche was er niet dus eens in de zoveel tijd moesten ze zich wassen in een meer. Erg slopend en onaangenaam. En aan vakantie was hij dan ook wel toe. Niet alleen lichamelijk maar ook emotioneel was het allemaal wel erg zwaar voor hem geweest.
Na 2 weken moest hij weer terug (en ik ook). De maanden daarna hebben we nog lang doorgesukkelt. Eens in de 3 weken spraken we elkaar 20 minuutjes omdat hij toevallig in een verdwaald bergdorpje terecht kwam. Soms was dat midden in de nacht.
De uitzending liep behoorlijk uit. Als ik me niet vergis heeft het uiteindelijk 5 maanden geduurd. Dus 5 maanden minimaal contact. Ik was dan ook echt dolgelukkig toen hij me liet weten dat het voorbij was. We hadden EINDELIJK het ergste achter de rug.
Toen hij terug kwam ergens in de herfst hebben we maar een weekje kunnen genieten van ons dagelijks contact. Toen ik hem op een dag probeerde op te bellen kreeg ik hem er niet aan. Kan gebeuren. De dag erna hetzelfde verhaal. De dag daarna hetzelfde verhaal.. en ik begon te twijfelen. Was hij boos op mij? Wilde hij me niet spreken? Want steeds zeiden ze "hij zal er over 2 uur wel zijn" of "bel straks maar terug". Zodoende ben ik 2 weken lang blijven proberen. Ik hoorde maar niets, ik was bang dat er iets aan de hand was. Soms belde ik wel eens 7 keer op een dag want tja, steeds zeiden ze "bel over 2 uur maar terug". En ik werd gek en wilde zeker zijn dat ik hem haast niet meer kon missen mocht hij daar komen. Uiteindelijk kwam ik met mijn Turkse oom aan de praat en vertelde dat ik me enorm zorgen maakte. Hij heeft toen een paar keer naar de kazerne opgebeld omdat hij wel turks sprak en hij heeft ze daar zoveel mogelijk onder druk gezet omdat ik toch al 2 weken 2 uur aan het bellen was. Ze verzekeerden me dat mijn vriend in orde was en dat hij op oefening was gestuurd.
Diezelfde dag kwam hij terug van de oefening en kregen we elkaar te spreken. Hij was plotseling op oefening gestuurd en moest nu een maand lang steeds voor 3 dagen op oefening, dan weer even een dag terug op de kazerne, dan weer 3 dagen op oefening etc etc. Dat ging door tot halverwege December. In de kerstvakantie kreeg hij weer verlof en hebben we gelukkig samen nieuwjaar kunnen vieren.
Na dat verlof kreeg hij te horen dat hij het leger goed diende en hij goed functioneerde, hij had ook best wel zware en verantwoordelijke taken en hij zou een soort oorkonde krijgen. Hij was helemaal happy toen hij dat hoorde en hij was er ontzettend trots op. Des te lulliger toen de oorkondes binnen kwamen (een paar andere soldaten op de kazerne kregen er ook) en die van hem er niet bij zat. Er was waarschijnlijk iets niet goed gegaan en zodoende miste ze er nu een, die van hem. Zó sneu gewoon. Hij zei: "Mij boeit een papiertje niet, maar het is gewoon eindelijk een beetje waardering voor deze rottijd en nu kan ik er naar fluiten."
En het ging er allemaal niet beter op. Toen ik weer eens probeerde op te bellen kreeg ik hem er niet aan, en dat ging 3 dagen lang door. Ik verstond ook niet wat er werd gezegd. Ik merkte wel dat ze me iets probeerden te vertellen maar omdat ik geen turks spreek wist ik niet wat totdat ik uiteindelijk de woorden "hasta" en "hastanesi" verstond. Ik wist dat het ziek en ziekenhuis betekenden omdat ik zelf in de zomervakantie in het ziekenhuis terecht was gekomen. En toen schrok ik. Ook omdat ik wist dat mijn vriend niet snel naar een dokter zou gaan. Laatst had er ook iemand een mes in zijn vinger geregen omdat iemand het niet met hem eens was, en had hij ook niet naar de dokter gedurfd om het te laten hechten omdat militairen die knokken, of je schuld of geen schuld hebt, de bak in gaan.
Dus toen ik "ziekenhuis" hoorde schrok ik behoorlijk. Ik heb mijn oom meteen weer gebeld en hij heeft naar de kazerne gebeld. Daar vertelden ze dat hij behoorlijk koorts zou hebben gehad, hij naar het ziekenhuis was gegaan en net terug was, hij sliep en ze wilde hem niet wakker maken. De volgende dag kreeg ik hem gelukkig te spreken en hij vertelde dat hij rond de 40 graden koorts had gekregen en hij naar het ziekenhuis was gegaan. Daar had ie een nacht gelegen en een kuur meegekregen, en hoeveel dagen kreeg hij om te rusten? 3 dagen. 40 graden koorts maar je krijgt maar 3 dagen de tijd om beter te worden. Echt belachelijk gewoon. Hij heeft ook echt een paar keer een terugval gehad omdat hij niet fatsoenlijk kon uitzieken. Ik word er gewoon zo boos om. Je hoort dat het gewoon slecht met hem gaat, dat ze hem als vuil behandelen en je kunt gewoon niets doen.
31 maart komt hij gelukkig uit het leger. Op het moment loopt hij op zijn tandvlees en hij is helemaal uit zijn bio-ritme doordat hij iedere nacht nachtdienst heeft nadat ze de schema's hebben veranderd. Ik hang serieus een turkse vlag uit als het zover is want het is echt een zware rottijd geweest.
Een zooitje Nederlanders heeft zich weer eens bezig gehouden met iets waar we eigenlijk niet bij stil staan. Wat gebeurd er met je online profiel als je ter overlijden komt? Denk bijvoorbeeld aan hyves, dit blog, sugababes, facebook en noem maar op. Die blijven gewoon bestaan, je blijft voortbestaan in cyberspace, willen we dat wel?
Hè, wat is de mensheid toch een ontevreden iets. Kunnen we eindelijk op een manier onsterfelijk zijn, is het weer niet goed! Dus luister vooral niet naar de CD'tjes van Elvis Presley want anders leeftie zo verder weetjewel. En vindt asjeblieft het wiel even opnieuw uit ander leeft meneer Wiel zo voort. Is dat niet een beetje hetzelfde? Kun je je wel helemaal afsluiten op deze wereld?
Anderzijds is het online profiel een persoonlijk aspect. Iets wat door jou gemaakt is. En het is logisch dat je er ook iets over te zeggen wilt hebben als het niet meer kan. Een soort afsluiting, een einde. Daar biedt ikrip.nl een mogelijkheid in.
Nou schat, je mag best een lief afscheidsgedichtje achterlaten als het mij niet meer lukt hoor, als je dit dan nog leest! Je weet m'n pass, dat is hetzelfde als die van jou! ghehe.
Een bekend liedje: Vriendschap is een Illusie van het Goede doel
"Een keer trek je de conclusie Vriendschap is een illusie Vriendschap is een droom Een pakketje schroot, met een dun laagje chroom"
Dat is het refrein van het liedje, en is het zo? Het zou mijn blog niet zijn als ik mijn idee er niet over los liet. Vriendschap kennen we (hopelijk) allemaal wel, en we zullen allemaal wel eens ruzie hebben of ontzettend telleurgesteld zijn in onze vrienden en hoe vaak hoor je het? "Ik heb geen echte vrienden". En zo zal het inderdaad soms wel eens voelen, máár is het zo?
Als je het mij vraagt stellen we misschien soms teveel eisen aan een "vriend". Eigenlijk in zoverre, dat we zelf amper aan dit eisenpakket kunnen voldoen. We zijn immers allemaal mensen, tegenwoordig is het menselijk bestaan druk en we moeten in eerste instantie aan ons zelf denken omdat niemand anders dan jijzelf voor jezelf kan voelen, goed beslissen, en denken.
Eigenlijk is het logisch dat je je niet 100% op een vriend kan storten. Dat ze altijd aan jou denken en kunnen ruiken als er iets met je is. En als we eerlijk zijn hoeft dat toch ook helemaal niet? Als we maar van ze kunnen genieten! Genieten door lachen en genieten van troost als het wel eens minder is. Genieten van spontane acties en genieten omdat we van ze leren en wijzer worden. En zolang het genot van vriendschap over het algemeen overheerst dan zit het gewoon goed. We zijn allemaal anders, we hebben allemaal een ander beeld van goed en slecht, en het zou eerder eng dan plezierig zijn als we allemaal hetzelfde karakter zouden hebben, dezelfde visies, emoties en noem maar op.
Geniet gewoon van je vrienden, sta niet te lang bij fouten stil, en haal eruit wat erin zit.
Toen ik klein was had ik niets met Japan. Ik vond Japanners vooral wreed vanwege de walvisjacht. Net alsof iedere Japanner een walvisjager is, maargoed ik had er niets mee. Het trok me verder ook niet of wat dan ook.
Tegenwoordig, ben ik geïnspireerd en enorm onder de indruk van de Japanse wereld. Het voelt echt aan als een nieuwe wereld, met talloze onbekende tekentjes, verhalen, voedsel, vechtsporten en feesten.
Uiteraard, iedere cultuur heeft zijn eigen charme en zijn eigen dingen die voor je eigen cultuur onbekend zijn. Toch spreekt Japan me momenteel het meest aan. Niet zo zeer de taal of het voedsel, maar de Japanse tekenfilms.
Waarschijnlijk is het beroemdste voorbeeld Pokémon. Hoewel ik moet zeggen dat Pokémon niet het beste voorbeeld is om te beschrijven waarom de Japanse verhaallijnen me zo aanspreken, maar toch. Laten we alleen al eens beginnen met de tekenstijl. Grote ogen, een kleine neus en een overdreven gezichtsuitdrukking. We kennen ze vast wel: Manga en Anime. Dé beroemde Japanse tekenstijl die veel door vooral jongeren wordt beoefend en veel terug komt in de Japanse tekenfilms.
Als we het hebben over romantiek, poëzie dan hoor je al gauw "je mooie ogen" "je zeeblauwe ogen" "de glinstering in je ogen" etc. Ik weet niet of dit de bedoeling was achter Anime en Manga, maar dit idee spreekt me wel aan. Gewoon, die mooie ogen eruit laten springen door ze zo groot te maken. En het ziet niet eens raar uit als je het mij vraagt.
Ten tweede, de overdreven gezichtsuitdrukkingen zorgen soms voor een ontzettend humoristisch effect. Een acteur zou bijvoorbeeld nooit zo'n gezicht kunnen trekken, en dus nooit zo grappig kunnen zijn.
Maar een goede tekenstijl is natuurlijk niets zonder een goed verhaal. Als je het mij vraagt zijn we in de Westerse cultuur vooral volgestopt met tekenfilms over een held met heldendaden en een of meerdere slechterikken. Nou kan ik niet zeggen dat Pokémon dat niet heeft. Pokémon gaat ook over een jongen (Ash) die met een paar vrienden op reis gaat om de wereld van Pokémon te ontdekken. Hij is eigenlijk de held, en er zit een bende achter hem aan die zijn pokémon proberen te stelen. De slechterikken dus.
Maar wat Pokémon wel te bieden heeft zijn de Pokémon. Compleet nieuwe wezens met hun krachten, hun eigen identiteit die barst van de fantasie van de makers van Pokémon. Echt iets nieuws. Een nieuwe wereld, nieuwe wezens, alles zo anders.
Ze vechten ook gewoon met elkaar in wedstrijdvorm. Op een sportieve en vriendschappelijke manier, terwijl wij in het Weste gewend zijn dat vechten bij ruzie hoort. Het is gewoon zo'n nieuwe kijk op dingen. En dit is maar een van de vele voorbeelden.
Een minpuntje van Pokémon vind ik wel: ze weten niet van ophouden. Er blijven maar nieuwe Pokémon komen en een soort van goed einde zit er gewoon niet in. Begonnen we eerst met een hele reeks afleveringen waarin we 150 Pokémon leerde kennen, zijn er nu ondertussen 493 van die wezens en ontzettend veel pokémonspellen. Gelukkig zijn er wel zat andere series die uit ongeveer een stuk of 30 afleveringen bestaat en een goed einde kennen.
Dus laat je vooral lekker verwennen door wat de japanse tekenfilmindustrie je te bieden heeft. Ze zijn immers niet voor niets zo beroemd!
Afgelopen zomer had ik met mijn vriend een keer enorme herrie over jawel: de tv. Niet omdat ik persé een soap wilde kijken en hij een voetbalwedstrijd, maar omdat ik er niet tegen kon wat er allemaal tevoorschijn kwam.
Het ging in dit geval over een van de nieuwste films van Rambo. Ik heb het niet echt gevolgd, ik was met iets anders bezig, maar mijn vriend die zat gekluisterd aan de TV. Regelmatig hoorde ik een schot, een melodietje dat spanning of actie aankondigde, een gil, een doodskreet en ga zo maar door. Ik weet dat ik echt een schijterd ben als het om bloed, verwondingen en alle andere ongelukkige gruweltjes gaat maar misschien heb ik toch een punt.
Zo af en toe als weer zo'n geluid als hierboven beschreven mijn oren bereikten keek ik even 2 minuten mee en ging daarna weer verder met waar ik mee bezig was. Totdat ik mezelf misselijk ging voelen bij deze "sensatie". Ik zag mensen mishandeld worden, vernederd worden, opgesloten tussen ongedierten, complete dorpen werden uitgemoord inclusief kinderen, vrouwen werden verkracht en misbruikt en uiteindelijk heb ik de tv uitgezet.
Erg goed voor mijn relatie was het op dat moment niet, maar het drama was voorbij.
En nu ik deze opsomming van gruwelijkheden neer zet weet ik ook weer in hoeverre ik sta voor mijn punt. Waarom kijken we hier naar? Vinden we het echt leuk om te zien hoe iemand wordt neergeschoten? Van zijn leven beroofd wordt? Staan we er dan helemaal niet bij stil dat zulke dingen echt gebeuren? Dat achter ieder lijk een achtergebleven gezin kan zitten?
Natuurlijk, dit is gespeeld. De lijken staan na een "cut!" weer gewoon op en gaan aan het einde van de dag gewoon terug naar vrouw en kinderen.
Maar daar gaat het mij helemaal niet om, en als we eenmaal de film kijken denken we ook niet "het is maar een film" want je zit gewoon in het verhaal. Je realiseert je niet dat de dingen die je ziet gespeeld zijn. Waarom kijken we dan naar deze gruwelijkheden? We kijken ernaar vanwege het verhaal, en goed de film zelf moet natuurlijk ook zo echt mogelijk uit zien. Maar vinden we een verhaal leuk op het moment dat we het hebben over volkerenmoorden? Martelingen? Verkrachtingen?
Ik kan er gewoonweg niet van genieten. Ik kan toch niet lekker zitten als ik een vrouw misbruikt zie worden door een smerige, egoïstische, sexmaniak. Stel je voor dat jou het zou overkomen. Mensen raken er depressief van, hangen zichzelf op. Als het op het nieuws komt vinden we het allemaal afschuwelijk maar een uur later zit er gewoon een grote hoeveelheid van diezelfde mensen naar zo'n afschuwelijk incident met al zijn details te kijken voor de lol.
Is het kunst? Natuurlijk is het een soort kunst om alles zo echt mogelijk neer te zetten, de special effects, het acteertalent.. maar moeten we hiervan genieten? Kijken we echt niet liever naar een successtory? Romantiek waar liefde op vrije wil wordt bedreven? Een commedy waarbij je buikspieren aan het einde van de film pijn doen?
Overigens heb ik niks tegen documentaires over oorlogen of wreedheden, of films die ons aan het nadenken zetten. Deze zijn uiterst leerzaam en zijn er ook met een goed doel.
Maar dan heb je nog een hele grote hoeveelheid films over die het doel "vermaak" hebben en minstens zo wreed zijn als de documentaire. Zijn we echt zo ziek? Kunnen we hier echt van genieten? Hunkeren we hier echt naar?
Ik ben er trots op dat ik het niet doe. Dat ik er niet tegen kan en dat dit stukje wreedheid niet in me schuilt. Dan maar een schijterd, maar liever een lieve schijterd dan een wrede "bikkel".
Ik ben ook blij met een systeem en organisatie als Kijkwijzer. Dan zijn er tenminste nog mensen met waarschijnlijk hetzelfde idee dat het toch wel té ver gaat en zeker voor de kleintjes in de maatschappij. God blessed me! I'm not the only one!
Terwijl ik de vakken van de supermarkt sta te vullen komt ineens de hunk van mijn basisschooljaren de hoek om. Hij komt in eerste instantie bij mijn collegaatje die ook bij ons in de klas zat, en begint met haar een gesprek. En als iemand in gesprek is dan ben ik niet iemand die erop af loopt en zegt "hé!". Dus ik laat hem lekker met rust en laat hun ongestoord het gesprek voeren.
Het volgende moment hoor ik een belletje dat er een kassa bij moet komen. My turn! Dus ik loop naar voren, ga achter de kassa zitten en begin druk te "bliepen". (Dat is het geluidje wat de kassa maakt als je een product scant: bliep-bliep-bliep). Na een tiental minuten komt ook de knapperd van toen met zijn moeder aan de kassa om de boodschappen af te rekenen. We hebben altijd wel contact gehouden, niet overdreven contact, maar als we elkaar zien dan kan er altijd wel een babbeltje vanaf. En zo ging dat dan ook.
Ik zeg: "Ik hoorde dat je tegenwoordig in Nijmegen zit." "Klopt, ik studeer wiskunde en doe er ook economie bij." "Bevalt goed?" "Ja zeker, ik dacht eigenlijk dat het wel moeilijk zou worden dan op de middelbare, maar het is nog allemaal goed te doen." "Maar je bent er dan ook wel heel erg goed in." merk ik op.
Een glimlach verschijnt op zijn gezicht en de herinneringen komen weer boven. Hij was populair, had geen verkeerd uiterlijk en hij was ontzettend intelligent. Uiteindelijk sloeg hij in een van de laatste basisschooljaren een klas over met zijn resultaten. Maar waar hij het allerbeste in was, was dan ook rekenen. Dat wist iedereen. Altijd het eerste klaar, hij zat in de plusgroepjes en kwam naast kinderen te zitten die moeite hadden met rekenen zoals ik. Nee, die wiskundeknobbel heb ik niet.
Wat hij me zo verteld heeft in de jaren erna is dat hij nogsteeds goede resultaten haalde met wiskunde. Regelmatig las ik op de schoolwebsite wel weer iets over een wiskundig experiment of wedstrijd waar meneer uiteraard bij betrokken was. Denk ik aan hem, dan staat wiskunde en rekenen gewoon naast hem. Het hoort bij hem, en hij vindt het ook gewoon leuk. Logisch dat hij daar iets mee is gaan doen. Geweldig toch?
En dan vraagt hij: "En jij?"
Ik heb altijd een droom gehad om voor de klas te staan, en zodoende ben ik dan ook de PABO gaan doen (Pedagogische Academie BasisOnderwijs). Het was echt een ideaal van me, om de maatschappij te veranderen of eigenlijk vooral te verbeteren door gewoon kinderen iets bij te brengen en ze te helpen in hun ontwikkeling. Want zij zijn de toekomstige maatschappij.
Maar helaas is dat ideaalbeeld in duigen opgegaan toen ik aan de PABO begon. Het heeft zeker niet aan de kinderen gelegen, ik vind ze enorm inspirerend en zo enorm grappig uit de hoek komen. Onvoorspelbaar en vol fantasie. Maar waar ik op de PABO tegenaan liep is eigenlijk dat je gebonden bent aan zoveel regels.
Ik moest dan bijvoorbeeld lessen geven. Van tevoren moest je een compleet formulier invullen met wat je ging doen, wat de kinderen zouden gaan doen, wat het doel was, en wat je bronnen zijn etc. Geen probleem, en ik snapte maar wat goed dat je zo'n formulier moest invullen. Je moet natuurlijk wel nadenken over wat je doet.
Je krijgt een zooitje handleidingen die leerkracht gebonden zijn mee naar huis, en verder natuurlijk ook de boeken van de kinderen zelf. Het eerste wat ik deed, was dan kijken in het boek van de leerlingen. Wat zijn de opdrachten die ze moeten maken? Zullen ze het snappen? Hoe kan ik het aan hen uitleggen? Oftewel, hoe introduceer ik een opdracht en ga er met 27 kinderen aan de slag. En dat zette ik op papier.
Vaak gaf ik een rekenles, en omdat de kinderen gemiddeld een jaar of 8 waren was de stof voor mij van erg zelfsprekend. Ik bedoel, mij hoef je niet uit te leggen waarom 8+2 10 is. Vaak vertelde de leerkracht van de klas zelf "je kunt bijvoorbeeld bij de uitleg een getallenlijn gebruiken" om maar een suggestie te noemen. En met die suggesties, eigen kennis maakte ik dan een les.
Het doel van de les kon je meestal wel zelf bedenken. Het is gewoon een kwestie van herhalen, herhalen, herhalen net zolang totdat ze het snappen en het voor hun net zo vanzelfsprekend is als voor mij. Gewoon veel oefenen dus. En hoe je het brengt, dat is aan jou en maakt jou de leerkracht. Soms als ik het te moeilijk vond voor de kinderen maakte ik zelf een stencil of werkblad zodat het duidelijker voor ze zou worden en ze het dus eerder zouden snappen.
Dus toen ik uiteindelijk beoordeeld werd kreeg ik een negatief advies. En bedankt. Ho, wacht. Hoe ging die beoordeling dan?
Heel vriendelijk somde mijn begeleider de punten op die ze had opgemerkt. "Goed dat je de voorkennis erbij betrok". "Goed, dat je een eigen werkblad hebt ontworpen." "Je bordschrijven is vooruit gegaan." een paar praktische tips zoals "Ik zou de blokjes wat eerder uitdelen als ik jou was, want nu was het een beetje rommelig." "Je hebt goed opgetreden toen die ene jongen een opmerking maakte, maar je mag er voortaan toch wel iets strenger in zijn."
en daarna wordt mijn lesvoorbereidingsformulier erbij gehaald, en gaat ze vragen stellen. "Waar haal je je doel vandaan?" en ik begin te vertellen dat ik die vaak uit de handleiding haal of dat ik die meestal zelf formuleer op het moment dat ik een beeld ga schapen van de les, dus de oefeningen enzo bekijk. "Maar waar haal je de kennis dan vandaan?" "Welke kennis?" "Nou waar haal je de kennis vandaan die je de kinderen over brengt?" Op die vraag ben ik even stil en laat hem even tot me bezinken. Nog voor ik antwoord kan geven zegt ze: "Je snapt het niet hè? Je hebt helemaal geen vat op wat moet gebeuren. Welke literatuur gebruik je?" "De handleiding die leerkrachtgebonden is." "En wat doe je dan met de kennis die je leert op school? Hoe pas je die toe? Je hebt er echt geen vat op hè? Waar heb je die schoolboeken voor? Je moet toch doodongelukkig zijn om een studie te volgen waar je helemaal niets van snapt? Volgens mij heb je problemen thuis, want je toetsresultaten en alles zijn prima, je moet het kunnen en toch heb je er geen vat op."
En toen begon het feest. Mijn thuissituatie was op dat moment behoorlijk gespannen en daarmee had ze dan ook een gevoelige snaar te pakken. Ik werd geraakt en uiteindelijk zat ik daar te huilen. Ik was boos, boos op thuis, op mijn "beperkingen". Uiteindelijk werd ik geadviseerd om hulp te gaan zoeken en zou ze me nog mailen.
Ik heb laterna nog eens nagedacht over dit hele gesprek. Niet eens, wel meerdere malen. Mijn conclusie is, dat ze echt verkeerd heeft gehandeld en verkeerde conclusies heeft getrokken.
Ten eerste was de les niet slecht. Dat heeft ze zelf gezegd. Daarnaast heb ik mijn dossier nog eens nagekeken. Op school hadden we een online systeem waar je allerlei documenten kon plaatsen van jezelf als bewijsstuk dat je groeit. Dus dat kunnen testuitslagen zijn, lesvoorbereidingen, activiteiten, opdrachten, reflecties en noem maar op. Voor iedere les heb ik een losse reflectie geschreven. Daarin staat bijvoorbeeld met de inleiding hoe ik die aanpak. Bijvoorbeeld "Jongens, kunnen jullie me nog vertellen waar we het laatst over hebben gehad?". En bij deze reflectie stond geschreven waarom ik dit vraag, namelijk omdat ik de voorkennis even wil ophelderen. En waar heb ik geleerd dat het slim is die voorkennis erbij te betrekken en het nut ervan? Uiteraard in de lessen op school waar we werken met de boeken en natuurlijk de leerkracht (waarvoor ga je anders naar school?). Dus, weldegelijk heb ik literatuur gebruikt. Welliswaar indirect, maar mijn begeleider kon wel degelijk aan deze informatie komen als ze mijn dossier had nagekeken.
Al met al, ik heb een negatief advies gekregen omdat mijn bronnenlijst niet in orde was. Daar komt het gewoon op neer. Want uit de les had zij al kunnen opmaken dat ik literatuur gebruikt heb door de bewuste handelingen die ik verrichtte tijdens de les.
Ik was zo telleurgesteld in de opleiding. Alleen omdat ik een naam van een boek er niet bijschrijf ben ik een slechte leerkracht. Dit heeft helemaal niks te maken met de toekomstige maatschappij, met mijn idealen. En sinds die beoordeling ben ik echt zwart gaan kijken naar de PABO. De rol van leerkracht beviel me niks meer. Er was geen vleugje creativiteit te bekennen. Alles stond je voorgekauwd in boeken en zo moest het en niet anders. Een speelse sfeer met de kinderen is er niet, want je hebt een schema en daar heb je je aan te houden. Een kringgesprek duurt 45 minuten, niet langer. Kun je je dat al voorstellen? Na de kerstvakantie? 27 kinderen die nog geen 2 minuten krijgen om te vertellen wat ze allemaal hebben meegemaakt en gezien? Dat kan toch niet?
Uiteindelijk ben ik dan ook gestopt met de opleiding. Ik was het helemaal zat om alles volgens het boekje te doen en ik miste de creativiteit. Want hallo, ik ben creatief.
En nu vraag ik me af wat ik moet doen. Een nieuwe opleiding, maar welke? Ik weet in elk geval dat ik creatief bezig wil zijn. Ik schrijf graag en ik weet dat creatief bezig zijn bij me hoort en dat ik niet prettig studeer zonder dat dat aan bod komt. Dus moet ik op zoek naar iets wat daaraan voldoet.
Journalistiek was het eerste wat in me op kwam. Het lijkt me bijvoorbeeld geweldig om voor een tijdschrift te werken. Creatief bezig, veel schrijven, dat is toch wat ik wil?
Maar ik schrijf het liefst fictie, of stort me het liefst op een bedacht blog als deze. Journalistiek is eigenlijk iets anders, ook leuk maar anders. Toch is het wel mijn eerste keuze.
Totdat ik dus het gesprek begon met het rekenwonder. Ineens zag ik een vergelijking. Hij houd van rekenen, al van kleins af aan. Iedereen weet het en hij is er steengoed in. En ik?
Toen ik klein was speelde ik met poppetjes en bedacht hele verhalen die de goedkope speelgoeddiertjes meemaakten. Toen ik leerde schrijven, schreef ik meteen verhalen, ook al was het eerste "script" van onder naar boven leesbaar i.p.v. andersom. Toen ik een jaar of 9 was schreef ik mijn eerste verhaal van zo'n 15 pagina's. In de klas was het bekend dat als er een opstel geschreven moest worden (dus een verhaaltje) ik het grootste en origineelste stuk schreef. Bij de zin "We gaan stellen." waren ineens alle ogen op mij gericht, want iedereen wist dat ik me erop verheugde. Mijn fantasie liep over en mijn punten waren dan ook op dat gebied behoorlijk.
Op de middelbare school ging dat verder. We hoefden dan niet verhalen te schrijven, maar mijn punten voor Nederlands bleven hoog. Vooral in de bovenbouw toen we betogen en beschouwingen moesten schrijven had ik zelfs 't hoogste cijfer voor Nederlands van heel mijn afdeling. Uiteindelijk ben ik begonnen aan een boek dat 200 a4tjes telde. Het is nooit niet veel geworden dat boek. Het was een vrij slecht stuk omdat er teveel gebeurd, er teveel fantasie in zit en het teveel van de hak op de tak springt. Dus echt een fantasie-uitbarsting.
Maar waarom ben ik niets gaan doen met dat wat bij me hoort? Dat vroeg ik me ineens af toen ik met het rekenwonder sprak. Waarom doe ik niet dát wat ik moet doen? Dat wat ik wil? Sterker nog, uit iedere beroepskeuzetest rolt "schrijver" uit. Waarom heb ik dat nooit willen zien? Waarschijnlijk omdat ik dusdanig nuchter ben en de schrijverswereld een behoorlijk lastige wereld is om in te komen, laat staan je brood ermee te verdienen. Maar nu ik dit allemaal besef weet ik zeker dat ik mijn droom niet opzij moet zetten maar moet oefenen en proberen. En dat is ook precies wat ik ga doen! En wat nog meer? Geen idee.
"Ik hoor het nog wel." zei hij toen. En daar ga ik maar vanuit.
