Een blog, dat ging ik altijd al eens proberen... En nu het zover is weet ik eigenlijk niet hoe er aan te beginnen.
Tzal een dagboek worden of iets wat daarvoor moet doorgaan. En ik zal proberen het niet te veel over mezelf te hebben
Het aarzelen doet me denken aan andere 'eerste keren'
de eerste keer naar school - de mijne herinner ik me niet meer. Die van mijn zoontjes wel. Wat hen betrof verliep alles heel vlot... En ik ? Bijzonder trots maar toch ook wel heel veel traantjes ... Binnenkort , in september, weer een eerste keer want dan gaat de oudste naar het middelbaar. Hij zal met de fiets gaan maar de eerste dag mag ik mee. Voorlopig toch nog...
de eerste keer verliefd - we waren samen ziek en mochten op de grote lederen zetel van t schoolhoofd rusten. En ik was verliefd... En vanaf dan was dat een continue bezigheid al heb ik pas op mijn 25ste dé man van mijn leven gevonden. Mijn twee jongens zijn nog niet verliefd. Tenzij op hun mama. Alle andere meisjes zijn stom met een kleine uitzondering voor Astrid en Frances en Mira
de eerste keer gebuisd - eerste kan, eerste zit. Zeer harde klap want nooit eerder mislukt. Drama alom . Nochtans, papa, ik had hard gestudeerd. Waarmee papa het niet eens was want ik was maar op 1/5 begonnen met cursussen verzamelen en blokken. Zware tweede zit, geslaagd en sinds dan 'on the roll'. Kindjes gekregen tijdens studies en wat mij betreft was dat de beste periode om ze te krijgen
de eerste keer mama - dat was natuurlijk het meest ingrijpend moment uit mijn nog jonge leven. Om nooit meer te vergeten. De tweede keer was nog mooier want veel minder pijnlijk en veel korter en een veel fijnere gynecoloog en een 'grote' broer die naar zijn babybroertje kwam kijken en door de gangen tegen iedereen die het wou horen riep 'Ik heb een broer !'
de eerste keer getrouwd - ok, het was een vergissing. De tweede keer zat en zit het wel juist. Maar mijn zoontjes zijn tijdens mijn eerste huwelijk geboren. En daardoor is dat eerste huwelijk geen grote stommiteit en ook niet zo'n groot tijdverlies. Dé papa en dé man en hét geluk heb ik daarna gevonden
de eerste werkdag - bij een IT-bedrijf... aarzelend, weinig zelfzeker want juist gescheiden en nog vele zwangerschapskilo's meedragend. Bijna 10 jaar later werk ik er nog. Hard werk, veel verantwoordelijkheid, veel sfeer en fun, fijne collega's, een paar echte vrienden, mooi loon en vooral als een visje in het water. Wat wilt een mens nog meer...
