Kennis vergt controle en omgekeerd. Controle valt nooit te onderschatten. Toch niet op de vlakken die we verslaving kunnen noemen. Controle is de kern van de verslaving, de kern die ombonden met spasticiteit op non actief werd geplaatst. De spasticiteit die we overal terug vinden, maar nergens zichtbaar is. -De klootzakken zijn de wereld nog niet uit- Een andere vorm van spasticiteit. Maar afgezien van dit feit is de controle in de verslaving niet langer een taboe. Een taboe die op zich wel zichtbaar is en kan worden. Ze zal nooit ontrafeld worden omdat ze berust op eigen wil en voorkomen. Het voorkomen dat toeval op zich neemt. Bewust Onbewust Heel veel zorgen komen uit deze hoek en kijken neer op verschillende verslavingen. Bewust Onbewust Als we kijken naar een bewust facet dan komen we terug naar de eigen wil, altijd beïnvloedt, zonder meer.
Om eigenlijk tot een groter geheel te komen krijgen we het onderdeel 'de spasmen van het leven' Laat ons daar niet te veel bij stil staan, toch niet bewust.
Overdrijven, ook weer een facet.. een spasme.. één van de grootste.
Het is raar waar mijn wegen al allemaal toe geleid hebben. Zo luister ik nu een liedje van absynthe minded op een zonnige zondag en herinner ik mij een koude windernacht in gent terwijl het music for life was, waar ik een beschonken maar vrijgevige man tegenkwam. Deze man had jaren met de groep meegeleefd, en toen de groep bekend werd, werd hij verstoten. Sinds die dag zou ik nooit meer naar absynthe minded kunnen luisteren zonder te denken dat het klootzakken zijn met goede muziek.
En de gedachte dat ik alleen dit weet doet me vermoeden dat mijn vrienden toch niet zo'n slechte muzieksmaak hebben. Enkel spijtig dat ze dit verhaal nooit van de man zelf hoorden. Hij excuseerde zich voor zijn beschonken gedrag en we sloegen een interessant praatje die ging over koetjes en kalfjes en af en toe eens over wat levenswijsheden.
Niet te vergeten dat ik de dag ervoor nog een mag was tegengekomen, ik herinner me z'n naam niet meer, maar wel dat hij altijd 'shijtkees' zei. Rare gabber waar ik eigenlijk ook enkele goede gesprekken met had. Bij hem konden we al niet meer over beschonken praten, noem hem maar goed zat, dat zag je zo aan zijn stappen en hoorde je aan zijn praten. Zotte kerel was me dat, hij stelde zijn dochter voor op een foto die in zijn portefeuille zat en vroeg of ik nog vrij was of dat ik anders niet met zijn dochter wou beginnen. Ik sloeg dit aanbod heel vriendelijk af.
De zattigheid die ik mocht zien die koude winternachten, was fenomenaal. Zelfs iemand die voorover tegen een ruit sloeg uit plexiglas.
En mijn schijnheiligheid en doordachte trucjes zorgenden dat ik nog wel wat oogcontact had met de security, voor het geval dat. Alhoewel één iemand dit door had, ook een beschonken kerel die telkens in het bot wou bijten dat door mijn hoofd stak. Van hem zijn we dan nog gaan vluchten omdat het echt een rare kwast was, en stinken dat die man deed!
Als ik zou willen schrijf ik een heel verhaal over mijn nachten aan het glazen huis in 2009. Nu ik er bij stil sta merk ik op dat er meer zatten waren geweest dan ik me nog kan herinneren.
Ik telkens nuchter en koffie drinken. Man je moest wat doen om je wakker te houden terwijl de sneeuw aan je voeten lag en je gaten had in je schoenen.
