Ik ben Yannick Aerts
Ik ben een man en woon in Limburg (België) en mijn beroep is Student accountancy-fiscaliteit.
Ik ben geboren op 24/04/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Motorrijden.
Ik ben een leergierige kerel met zin voor ondernemen. Een 9 tot 5 job zegt me niets. Doe mij maar een commerciële job, w
Aaaaal goed? Gaaaarantie! Ik zit nu toch al een maandje in Frankrijk en ik begin hier mijn weg al te vinden. Ik heb me voorgenomen om er vanaf vandaag eens stevig in te vliegen voor de tijd die me nog rest ( een kleine drie maanden). Binnen een kleine 3 weken staan Nico & Liesbeth, Tineke & Youri en Ellen en mijn mama hier. Ik heb dus een fijn vooruitzicht. Dat geeft me toch wat extra krachten om nog een versnelling hoger te schakelen.
Vandaag was de les weer niet eenvoudig. Ik kon wel voor het eerst een antwoord geven op een vraag en ja mijn antwoord was correct. Ik deed het wel in het Frans en het Engels, maar het was duidelijk voor iedereen.
Morgen heb ik nog een zwaar dagje op het programma staan. We beginnen rustig met Engels, maar we gaan verder met 3,5 uur fiscaliteit. Het kan ook nog goed zijn dat ik s'avonds naar de taalles moet, want die zijn terug begonnen (online geen info over).
Tot in de week
Yannickawa
PS: het was hier weer een zalig dagje om zonder jas buiten te lopen.
Ook deze keer bracht ik mijn zondag rustig door. Mijn wekker liep om 10 uur af, maar ik nam de tijd om nog heerlijk te genieten van mijn warm bedje. Ik trok het rolluik een beetje omhoog en liet wat licht in de kamer vallen. Een heerlijk gevoel om zo te ontwaken. Na een uurtje nam ik de moeite om toch op te staan. Ik draaide de douche open en van het ene zalige moment viel ik in het andere.
De warme waterstralen die over mijn huid en haren liepen, de heerlijke fruitgeur van de douchegel en shampoo die vrijkwam door het aan te brengen over heel mijn lichaam, de relaxerende hoofdmassage die ik mezelf gaf ik genoot voor de volle 100% van dit alles.
Nog voor ik het koud kreeg draaide ik de warmwaterkraan een stand hoger. De temperatuur ging de hoogte in en de waterdamp die van mijn huid opsteeg vulde de kamer. Ik zou zo nog wel uren hebben kunnen genieten, maar na een half uurtje draaide ik de kraan stilletjes uit. Met een frisse handdoek droogde ik mezelf af. De druppels die aan de handdoek konden ontsnappen droogde later vanzelf op.
Wat moet het toch heerlijk zijn als je zo samen met je partner kan ontwaken (Ellen dit zal voor binnen een maandje zijn).
Na een heerlijke kop Kelloggs kwam ik terug in de echte wereld en kon mijn dagje beginnen. Ik surfte wat rond opzoek naar de uitslagen van de superbike (www.superbike.it) enlas nog een prachtig artikel over de racewagen die Kawasaki ooit heeft gebouwd. Voor zij die interesse hebben, op http://thekneeslider.com/archives/2006/01/25/kawasaki-factory-auto-racing/vind je het betreffende artikel terug.
De rest van de middag gebruikte ik om een 2 tal uurtjes wat te leren en om nog wat te lezen over auto en motorsport.
Na het eten bracht ik mijn vriend Fadi nog een bezoekje om wat men hem na te kaarten over het afgelopen weekend. Hij bood me aan om even naar huis te bellen zodat Ellen en mijn familie mij nog eens konden horen. Ik dankte hem uitvoerig en belde even naar huis. Het was fijn om mijn broers, vriendinnen van mijn broers, mijn moeder en mijn vriendin nog eens allemaal te horen.
Ik ga de dag hier nog zeer rustig afsluiten zodat ik er morgen weer tegenaan kan gaan. Het zal een week worden waarin ik veel achter mijn boeken zal moeten zitten, maar hopelijk plukken we er snel de vruchten van.
Het feestje van gisteren duurde niet lang voor me. Door hevige buikkrampen moest ik helaas de strijd staken. Ik denk dat ik nu wel weet hoe het voelt om als vrouw uw regels te hebben. Ik liet de vrouwen achter bij de rest en keerde terug naar mijn kot. Eens ik in mijn bed lag werden de krampen nog erger. Op de wc gaan zitten hielp niet en oraal kwam er ook niets uit.
Na veel water te hebben gedronken werd ik verlost van de pijn, gelukkig maar, en kon ik eindelijk slapen.
Vandaag heb ik nog een uurtje of twee wat geleerd (Nederlands-Frans-Engels) en heb ik rijst met kip gemaakt. Ik was er totaal niet met mijn gedachten bij. Pas toen ik aan het eten was besefte ik dat ik geen saus had gemaakt. Ach... het kon me niet boeien. Mijn hoofd stond er niet naar. We zien wel wat morgen brengt
Je kon al eerder lezen dat de meisjes van mijn klas een avondje uit hadden gepland. Vandaag was het zover. Rond half negen zouden we met zijn allen samenkomen om naar de crêperie te gaan.
De fel mannen van mijn klas nodigde me uit om eerst nog wat te gaan aperitieven op het appartement van Axel.Rond 18.00 trok ik samen met Lucas naar daar. Ik moet zeggen die mannen vallen echt wel goed mee. Ze helpen me steeds als ik iets niet versta of niet begrijp en keer op keer nodigen ze me uit voor samen iets te doen ( omdat ik ook moet leren, kan ik er niet steeds op in gaan).
Tijdens het aperitieven zat de sfeer er al goed in. De Ricard, het bier en de wijn vloeide rijkelijk en mijn Frans werd beter en beter. Het feit dat ik al 5 uur niets meer had gegeten zal ook wel zijn aandeel hebben gehad in het feit dat ik wat tipsy was.
Zoals afgesproken vertrokken we met zijn allen (Axel, Aymèric, Lucas, Maarten, J-B, Geatan en ik) rond half negen naar de crêperie. Ondanks we gereserveerd hadden voor 25 man, was er geen plaats. Een beetje geïrriteerd wachten we onze beurt af. Uiteindelijk konden we om 21.15 onze benen onder de tafel schuiven. Het duurde dan nog eens tot 22.00 eer we aan het eten waren. Hoe trots de Fransen ook zijn op hun pannenkoeken ik prefereer nog steeds die van Villa Kwakfors flinter dun!
Na alles te hebben verorberd en nog wat te hebben nagekaart was het tijd om af te reken. Ook hier gingen de eigenaressen van de tent, de mist in. Bij de eerste controle was er een deficit van 20, na een tweede telling een te kort van 13 en tijdens de laatste hertelling zij ze het cijfer zelfs niet meer.
Op een bedrag van 208 begonnen was een kleine korting nog te veel. Als je het mij vraagt hadden ze niet veel kaas gegeten van handeldrijven. Als ze vriendelijk waren gebleven en die enkele euros hadden laten zitten, zouden ze ons nog eens een keertje hebben gezien. Nu zal dat, helaas voor hen, niet het geval zijn. Een goede of slechte service in dit geval een verschil tussen 200 en 600 in de pocket.
Woensdag
Na 6 uurtjes te hebben geslapen stond ik op, waste ik me en na het ontbijt zat ik achter mijn boeken om wat te studeren. In de namiddag leerde ik wat Franse en Engelse woordjes die we tegen X/X/07 moeten kennen.
Rond een uur of zeven begaf ik me naar de keuken om nog eens iets uit mijn hoed te toveren. Dit maal dacht ik wat meer na dan de vorige keer. Het werd: tagliatelle met zalm overgoten met een heerlijk roomsausje sausje van prei, bloemkool en een beetje ajuin.
Als ik zeg dat het 100 x beter was dan mijn vorige gerecht overdrijf ik niet. Dit was nu eens echt lekker. Ik moest zelfs oppassen of mijn saus werd helemaal opgeproefd door de andere kotbewoners. Na Pasta Cadiz is nu ook Pasta Nantes geboren.
De uurtjes die nog restte bracht ik rustig op mijn kamer door. Ik was per slot van rekening nog wat moe van de vorige dag.
Donderdag
Ook hier kunnen we kort over zijn. Na een uurtje les te hebben gehad hield ik me met van alles en nog wat bezig (kameraad bezoeken, beetje studeren, koken, afwassen, winkelen. )
Ik wilde da avond rustig afsluiten, maar na aandringen van verschillende erasmussers besloot ik om toch even mee naar een feestje te gaan. Het was een feestje voor al de erasmusstudenten. Ik vertrok samen met Eva naar daar ( de andere waren al onderweg). Julia was er dit maal niet bij, ze had een modeshow op het programma staan in Duitsland. Omdat we een 30 min op de tram moesten wachten besloten we maar om te wandelen. Al vlug werd duidelijk dat dit de juiste keuze was. We hadden een gezellige babbel en na een 40 min waren we op onze bestemming.
Vrouwen van over heel Europa, goedkoop bier (1,30 ipv3,00), en muziek een perfecte combinatie. Ik raakte aan de babbel met twee Italiaanse meisjes, maar doordat Andrada ( een zeer druk Roemeens meisje) er even tussenkwam kwam er een abrupt einde aan het gesprek. Ik praatte nog wat met Fadi en Ashanti ( Nederlands meisje) en besloot om samen met hun terug richting cité te trekken. Zij amuseerden hun nl. ook niet echt.
Vrijdag
Ik had vandaag alle moeite om me kunnen concentreren in de les. Al vlug bleek ik niet de enige te zijn. Gaetan viel in slaap, Axelle (meisje) vluchtte de klas uit en nog wat andere studenten hielden met moeite hun ogen open. Het lag zeker niet aan de prof, want de les was min of meer interessant. Ik beet door en spartelde me ook door de laatste twee uur les.
De avond brengt nog een feestje op het appartement van Axel. Hij zal voor de drank zorgen als ik voor de vrouwen zorg. Om en bij de 10 Erasmusstudentes gaan me vergezellen naar daar. Ik denk ddat ik mijn plicht wel gedaan heb, hopelijk hij ook.
Ook vandaag zat ik weer te vroeg in de les. De les begon blijkbaar een 15min later dan aangegeven stond op de planning.
Ik kon min of meer volgen met de les boekhouden. Enkel wordt het me steeds duidelijker dat er toch wel vervelende verschillen zijn tussen de Belgische en de Franse boekhouding. Om te beginnen komen de rekeningnummer van de Franse MAR niet overeen met die van de Belgische. Bovendien schrijft men ook anders af als bij ons. Een degressieve afschrijving gebeurd aan *1,75 en als men dan moet overgaan op de lineaire dan past men een andere strategie toe als de Belgische. Aangezien de meeste het nu horen donderen is in Keulen zullen we er niet dieper op in gaan.
De tweede les van de dag was control de gestion (financieel beleid). Dat is de les die ik een keertje meer per week volg dan nodig is. Vandaag ging het al wat beter dan de vorige keer. Dit was volledig toe te schrijven aan de hulp die ik kreeg van een vriendelijk meisje. Als ik iets niet verstond of niet kon lezen dan hielp ze me meteen voort. Zo begreep ik toch al wat meer van de les.
Hetzelfde blonde meisje stuurde nog een blad rond waarop iedereen kon aankruisen welke dag het best voor hem/haar paste om allemaal samen iets te gaan drinken/eten. Zo kan iedereen elkaar wat beter leren kennen. Voor mij is dat de uitgelezen kans om nog eens de sociale uit te hangen en zo de eerste echte contacten te leggen met de native speakers. Van hun kan ik in elk geval veel meer leren dan van de overige Erasmusstudenten.
Op weg naar mijn kot kwam ik nog een van de twee felle kerels tegen die bij me in de klas zaten. Hij nodigde mij uit voor een feestje dat zou doorgaan bij de andere folle jelle zijn thuis. Mijn principes moesten het onderspit delven van de ervaring die ik rijker zou zijn (de taal leren komt op de eerste plaats, met wie en waar is ondergeschikt). Rond de klok van zeven zou hij mij iets laten weten.
Om de tijd tot dan wat op te vullen trok ik even de stad in, opzoek naar een krantenwinkel waar ik mijn gsm kon opladen. Een makkelijke klus dacht ik bij mezelf, maar niets was minder waar. Hier vind je dus hier niet op elke hoek van de straat een krantenwinkel. De zon scheen lekker en ik had tijd genoeg, dus het kon me niet deren. Ik probeerde eens een alternatieve route naar de stadskern en ik kwam op plaatsen waar ik nooit ben geweest.
Na een tijdje had ik een krantenwinkel gevonden waar men mij verder kon helpen. Het enige wat ik nu nog moest doen was naar het nummer 630 bellen en mijn code herlaadcode ingeven. Ik toetste het nummer in en een vriendelijke computerstem stond me te woord. Helaas voor mij gaf ze me veel te veel keuzemogelijkheden. Ik moest dus kiezen uit 5 verschillende opties. Na verschillende malen de foute weg te hebben ingeslagen bleek weg 3 of 4 de juiste te zijn. Ik gaf mijn code in en drukte op het etoilleke.
Ok, gsm opgeladen, nu nog mijn weg terugvinden. Waar ik exact zat wist ik niet, en mijn plannetje had ik natuurlijk niet bij. Dat had ik bewust achtergelaten omdat ik gewoon eens wat wou verkennen en zien waar ik uitkwam. Na een poosje kwam ik uit bij de winkel van Hugo Boss, waar ik eerder al eens met Ellen was gepasseerd. Ik besloot om hier nog maar eens een andere weg te pakken.
Plots stond ik voor de prachtige etalage van Kenzo. Ik zag een paar schoenen dat me aanstond en trok naar binnen. Het interieur zag er mooi en proper uit;-). Eén de verkoopsters hiep me vriendelijk verder in het Frans en het Engels. Uiteindelijk bleken de schoenen iets te dun van stof te zijn voor de winter (eerder een schoen voor het tussenseizoen). De verkoopster was het met me eens en ik liet de schoenen staan. Tot slot vroeg ik nog een kaartje van de winkel aan de verkoopster. Zo zou ik de winkel in de toekomst kunnen terugvinden, want ik wist nog maar eens niet waar ik exact was. We lachten nog even en nadat ik haar bedankt had kon ik weer andere plaatsjes gaan ontdekken.
Ik wist opnieuw waar ik was en trok terug naar mijn kamer. Het was ondertussen al een paar uur later. De kerel van mijn klas had nog steeds niets laten weten. Ok, dan maar een ander plan uitdokteren. Na een uurtje was mijn zin om weg te gaan volledig over en besloot ik om een dvd te kijken.
Zaterdag 22 september 2007
De Duitse tweeling nodigde me uit om met zen drieën de namiddag door te brengen. Ze stelde voor om de legerboot die aan Il de Nantes ligt gaan te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan, trokken we te voet naar daar. De zon scheen immers en we hadden tijd genoeg.
Na een half uurtje te hebben gewandeld kwamen we aan. Na een tiental minuutjes te hebben gewacht kon de rondleiding beginnen. Om eerlijk te zijn sprak zo een rondleiding me niet echt aan. Ik was mee gegaan om hun een plezier te doen. Toen we op het bovendek aankwamen kon ik het dan ook niet laten om meer interesse te tonen voor de motos die voorbijkwamen dan voor de uitleg van de gids die vaak overbodig was ( we hadden een bundel meegekregen waar de uitleg instond en die nam ik dan steeds door).
Na 1,5 uur zetten we terug voet aan wal. Ik stelde voor om nog even door de stad te trekken. De koopgekke meisjes sloegen het aanbod niet af en al vlug liepen we winkel in winkel uit. Het beviel me wel, want ik was eigenlijk wel opzoek naar iets moois voor Ellen. Ik noteerde de merken die me aanstonden en hielp Julia en Eva met hun keuze.
Rond 18 uur waren we terug op kot en konden we samen wat koken. Zij waren na 15 min aan het eten, ik na 70 min ongeveer. Ik moest eerst nog even de keuken ondersteboven zetten om te kunnen eten. De pot schafte voor mij penne overgoten met een bechamelsausje met champignons, ajuin, porei en spekblokjes. Tot mijn grote verbazing was mijn saus niet mislukt ( ge moet verdomd snel zijn met de boter,melk,bloem en kaas).
De avond brachten we ook met zijn drietjes door. Ik vroeg hun naar hoe zij de val van de muur hebben meegemaakt en wat de verschillen zijn tussen Oost en West. Er volgde een zeer interessant gesprek waaruit ik veel te weten kwam. Zo kwam ik te weten dat de val van de muur eigenlijk niet had mogen gebeuren. Een politieker had in een toespraak voor de televisie een serieuze kemel geschoten (hij deelde mee dat de muur zou vallen), waarop de hele (Oost)-Duitse bevolking de muur begon te slopen. De stoet Trabandjes trok door West-Duitsland en iedereen vierde feest.
Plots rinkelde mijn gsm, het was Fadi. We trokken tezamen naar zijn kamer, waar iedereen van onze groep zat. Ze gingen op stap en na wat zagen besloot ik mij te gaan omkleden en ook mee te gaan. Ook de tweeling besloot om zich nog even om te kleden en mee te gaan.
Met drie wagens trokken we richting discotheek Le Loft. Daar werden we verwelkomd door 4 vriendelijk, maar kordate zwarte kleerkasten. Ze lieten onze groep van 10 vrouwen en 4 mannen zonder aarzelen door zodat het feest kon beginnen.
Al vlug stond de Poolse Juoana te shake alsof ze mieren in haar kont had zitten. Ach ja de een is al wat uitbundiger dan de ander zeker? De muziek was niet zo slecht en aan vrouwen en overprijsde drank ( cola: 3,50 vodka-reddbull 7) was er geen gebrek. Toch kon ik niet in de juiste sfeer komen er ontbrak iets idd mijn vrouwtje.
Uiteindelijk danste ik af en toe wat en maakte ik een aantal keer duidelijk aan de lokale Ali en Jean-Paul, dat ze niet aan een vrouw moeten komen als de vrouw dat niet wilt. In de meeste gevallen volstond het om één van de meisjes een hand te geven en ze naar me toe te trekken, maar de kerel met de diamantjes in de oren wilde verder uitleg.
Hij: Cest ta copine?
Ik: Non, cest UNE copine de moi.
Hij : Donc quelle est ton problème!
Ik : Tu ne dois pas toucher elle. Elle ne veut pas danser avec toi, ok ?
Hij : Keek me aan en zag dat ik er niet mee lachte, waarop hij zich omdraaide opzoek naar iemand anders die hij kon lastigvallen.
Na nog wat te hebben gezeverd en wat te hebben gedanst keerde we rond 4 uur terug naar huis.
Zondag 23 september
Ik had mijn wekker om 11 uur gezet zodat ik daarna wat kon leren. Om 13:45 schoot ik pas wakker! Mijn gsm stond nog op vibreren verdoeme. Logisch dat ik hem niet gehoord had. Doordat ik hier een rolluik heb kon de zon mij ook niet wekken.
Vlug uit bed, mij douchen, iets eten en na nog wat muziek te hebben beluisterd zat ik achter mijn boeken gekluisterd om mijn lessen na te kijken. Van het ene begrijp ik al wat meer dan het andere. De materie vertalen is in vele gevallen nog steeds noodzakelijk.
De rest van de dag verliep rustig. Ik kroop op tijd mijn bed in, om fris te zijn voor de les van maandag.
Maandag 24 september
Van 10:30-12:30 en van 16.00-18.00 les. Ik verstond iets minder van de lessen dan voordien, maar we hebben de oplossingen gekregen dus kunnen we het eens allemaal rustig uitpluizen.
De tijd tussen de twee lessen in besteedde ik nuttig. Ik sorteerde mijn was en vroeg nog even aan Ellen (op msn) wat wel en wat niet samen mocht. Toen ik mijn muntjes voor de wasmachine ging halen was de eerste discussie van de dag aan de orde. Eén of andere beunhaas had het nodig gevonden om het bakje waar je je wasmiddel indoet, dicht te plakken. Ik uitte mijn frustraties bij het poetspersoneel. Hun uitleg was dat er iemand dat bakje fout had gebruikt. Ik vroeg me hardop af hoe dat mogelijk was en waarom de rest daar dan moest voor boeten. Ik had speciaal de linkse wasmachine gereserveerd omdat ze met machine A al eerder hetzelfde hadden gedaan. Nu moest ik dus mijn wasmiddel en wasverzachter rechtstreeks in de trommel doen.
Na veel vijven en zessen werd duidelijk dat men niet ging toegeven aan mijn eisen. Ik deed al de wasmiddelen in de trommel om zo binnen een uurtje terug te keren. Na een uurtje stopte ik de kleren in de droogkast en zette ik mijn tweede machine op.
Terwijl mijn tweede wasmand nog in de droogkast zat vertrok ik naar de les. Deze was net zoals de eerdere les van de dag niet zo simpel meer. Gelukkig kregen we ook hier weer de oplossingen.
Op weg naar huis realiseerde ik me dat er nog was van me in de sècheur zat. Deze zou dus zeker goed droog zijn. Ik haalde mijn kleren en uit en vond sporen van waspoeder op mijn kleren. Niet echt fijn! Gelukkig was er niets verkleurd en kan ik zeggen dat de ontmaagding niet al te pijnlijk was. Ok, het ging wat moeizaam en er bleven wat sporen achter, maar dat is met alles, niet?
De rest van da avond gebruikte ik om te koken en te strijken. Het koken verliep vlot, maar mijn combinatie van groenten was niet echt dat (ajuin, wortellen, witte kool, courgette). Dit overgoten met een saus uit een pot. Of het nu de witte kool was die het slecht maakte of de saus uit de pot ik durf het niet te zeggen. Let op het was niet slecht, maar de andere keren dat ik kookte was het gewoon beter (had goed gekeken hoe Ellen dat deed).
Na weer veel te lang in de keuken te hebben gezeten begon ik om iets na negen aan de strijk. Ik ripte de strijkplank mee naar boven ( je bent normaal verplicht om onder te strijken in de veel te krappe en stoffige wasplaats) en hanteerde ik voor het eerst in mijn leven een strijkijzer. Mijn kleren zien er gestreken uit, maar het is niet hetzelfde zoals de kleren die de mama heeft gestreken. Vooral de kol en de mouwen strijken verliep wat minder vlot.
Als ontspanning wou ik nog even wat met mijn vriendinnetje chatten, maar doordat het internet hier weer niet ging kwam er helaas niets van in huis. Gisteren was het trouwens van hetzelfde laken een broek. Toen viel de verbinding constant uit. Dit doordat het netwerk te zwak is tijdens de piekperiode.
Normaal had ik een dagje vrij vandaag, maar omdat ik wat problemen met het vak gestion financier besloot ik om de les voor een tweede keer bij te wonen. Dit met het verschil dat de les door een andere docent werd gegeven en dat het samen met de andere groep was.
De les begon om 8:30 dus was ik maar op tijd opgestaan. Doordat ik mijn mails nog vlug checkte moest ik me behoorlijk haasten. De lucht was blauw en de zon scheen zachtjes, voor mij was dat het teken dat een polo wel zou volstaan. Helaas fout gedacht! Vanaf de eerste seconde dat ik buiten was kreeg ik spontaan de groeten van Steven Tijpels. Doordat ik weer een zeer strikt tijdschema hanteerde, was er geen tijd om terug te keren. Om de kou te ontvluchte stapte ik dan maar stevig door. Al vlug betrapte ik mij er op dat ik in mijn hoofd de tamboerijn van meester Switten hoorde (leerkracht LO van de lagere school die een voorliefde had voor de Spartaanse opvoeding en Zweeds turnen), die het tempo aangaf.
Toen ik in de klas aankwam zat er slechts 3 man en een paardenkop. Wat bleek nu de les begon pas om 8:45. Er was dus wel nog tijd geweest om vlug een bloes aan te trekken. Ik gebruikte de resterende tijd om de les eens te overlopen en toen de les begon kon ik al wat beter volgen. Ik had ook het geluk dat er een sympathieke kerel langs me kwam zitten die me de dingen die ik niet begreep of niet kon lezen nog eens uitlegde. Het negatieve aan deze kerel was echter dat, hij volgens mij, dode ratten in zijn mond bewaarde. Het was nog erger dan de adem van de typische leerkracht (boterham met salami, een kop koffie en als kers op de taart een goed sigaretje). Ik draaide haast van mijn stokje en moest af en toe kokhalzen. Om het zo min mogelijk te laten opvallen hoestte ik af en toe. Uiteindelijk nam ik een muntje en bood ik hem subtiel ook een aan De jongen in kwestie bedankte beleefd met non merci waarop ik bij mezelf dacht: pak er toch maar één!.
Naar mate de les vorderde kwamen we bij oefeningen waar ik iets meer van verstond. Morgen heb ik terug delfde les met dezelfde klas als vandaag. Hopelijk kan ik weer een klein tikkeltje beter volgen en heeft er niemand geitenkaas gegeten.
De Engelse les verliep echt wel zeer vlot, daar moet ik me dus al geen zorgen over maken. Hun Engels is in vele gevallen nog slechter dan mijn Frans. Ondanks het niveauverschil levert de docent voldoende inspanningen om het voor mij ook nog interessant te houden. Niet alleen zijn Engels, maar ook zijn presence vertoont sterke gelijkenissen met dat van Captain Jack Sparrow (Johnny Depp).
De les fiscaliteit was heel wat andere koek. Links en rechts verstond ik er wel iets van, maar echt begrijpen was niet aan de orde. Ik ga nu eens alles vertalen om te zien of het dan beter gaat.
Woensdag 19september 2007
Het ontwaken was gewoon zalig (al miste ik iets naast me). Ik had speciaal mijn wekker wat vroeger gezet zodat ik nog even kon blijven liggen. Gelukkig lieten poetsvrouw en ander lokaal personeel me ook met rust.
Na een uurtje Engels zat mijn dagje er op. De rest van de dag ga ik gebruiken om bootschappen te doen. Ook ga ik me eens achter mijn boeken nestelen en de les fiscaliteit van gisteren doornemen.
Ciaokes
Ps: de zon schijnt hier weer zalig. Het is net wat te fris voor een short en T-shirt te dragen, maar met een polo aan is het best aangenaam.
(Maandag 17 september) Zacht geklop, hard geklop! Neen het waren niet de Sint en pieten die mij om 9 uur deze morgen abrupt uit mijn slaap haalde, maar wel een irritante poetsvrouw.Van rustig te ontwaken kwam dus niets in huis.
Reden van haar actie was, dat ik een vuilzak op de gang had laten staan (voor de 2de keer) en dat is verboden. Je mag bovendien ook geen vuilnis achterlaten in de vuilbakken die zich in de keuken bevinden. Ze hebben die vuilbakken zelfs dichtgetimmerd! Je wordt dus verplicht om je vuilnis op je kamer te stockeren. Hygiënisch of niet, het maakt hen niet uit. Ik weiger dit echter te doen omdat ik het niet echt aangenaam vind om in een geur van rottend eten te slapen. Ik ga mijn beklag deze of volgende week nog eens doen bij de directie.
Ik hield mijn hoofd koel en haalde de zak zonder morren binnen. Ik was inmiddels toch al klaar wakker. Na het dagelijkse ochtendritueel douchen, kom Kelloggs, glas fruitsap, tanden poetsen, scheren- was het tijd om naar richting het IUT te trekken (mijn school) voor een de les boekhouden. Ook al verstond ik niet zo veel van wat de prof zei, ik begreep de oefeningen.
De les van 16uur ging echt compleet aan me voorbij. Dit was volgens mij louter te wijten aan het taalprobleem. De enige optie om dat weg te werken is oefenen, oefenen en nog eens oefenen, tot ik dat Frans wat beter onder de knie krijg.
Om me voor te berijden op de Engelse les van morgen heb ik nog snel een dvd gekeken ( Acception). Zo hoorde ik ook eens iets anders dan Frans, gebroken Frans of gebroken Engels. Verder heb ik morgen ook nog 1,5u fiscaliteit, mijn lievelingsvak thuis, maar of ik er hier wat van snap is nog afwachten.
Vandaag was weer een rustig dagje. Ik stond op rond 11 uur om dan even wat mails te checken en om verschillende motorfora te lezen. Een uurtje later werd ik na een kom Kelloggs pas echt wakker onder de douche. Ik poetste mijn tanden, trok mijn kleren aan en ging even bij Fadi dag zeggen. Hij en de Poolse meisjes die daar waren hadden nog niets gepland. Ik bleef er tot iets voor twee, om dan naar de MOTO GP te gaan kijken in de tv-zaal ( ferme zaal met flat screen + home cinema). Tot mijn grote ergernis kreeg ik van de Franse commentator te horen dat ze gingen overschakelen naar het rugby (WK rugby vindt op dit moment plaats in Frankrijk). Niet echt tof als je vol spanning op de strijd tussen de kemphanen zat te wachten. Ik probeerde nog via teletekst de taal van Eurosport te veranderen, maar ik kreeg er geen toegang toe. Ook kon ik geen andere zenders toevoegen. Uiteindelijk moest de F1 dienen als surrogaat. Het was echter zo saai dat ik al snel zat te knikkebollen. Ik heb dan maar even naar de wedstrijd Canada Vs. Fijigekeken op Eurosport wat alvast toch al wat interessanter was dan de F1.
Na een 45 min hield ik het voor bekeken en ging ik met de Duitse tweeling & een vriend van hun die is afgekomen voor een weekend (André) naar Il de Versaille. Het plan was om daar even een boottocht te maken en wat te genieten van het zonnetje en wat uitleg over de omgeving.
Helaas zat de boot vol, dus was het tijd voor plan B: een trip met de boot rond Il de Nantes. We hadden nog tot 16 uur de tijd om daar te geraken, dus moest het wel snel gaan ( het was inmiddels 15:40). Gelukkig moesten we niet te lang wachten op onze trams en arriveerde we op tijd aan de boot.
Ook hier leken we weer pech te hebben. De kapitein liet ons toe op het schip, maar de pipo die de kaartjes uitreikte weigerde ons. Er zouden ook hier geen plaatsen meer zijn. Een beetje geïrriteerd dropen we af. Toen de kapitein dat zag greep hij in. Er waren wel nog plaatsen vrij! Dit kwam doordat er een paar personen niet kwamen opdagen. Na de 7 pp te hebben betaald begon ons 1 uur durende trip. De gids vertelde ons in geuren en kleuren wie welk gebouw heeft gemaakt, wie of wat er nu is gehuisvestigd enz enz. Om eerlijk te zijn verstond ik slechts 1/10 van wat hij zei. Blijkbaar lag aan de andere kant van het eiland Saint-Sebastien. Dat de naam haast hetzelfde is als de Spaanse stad is niet toevallig. Nantes was een van de eerste economische centra en is in het verleden onder Spaans bewind geweest (als de info goed heb verstaan). Het eiland zelf straalt zelf ook wat Spaans karakter uit. Wat ook fijn is om te weten is dat vele financiële instellingen en commerciële bedrijven zich gevestigd hebben op één deel van het eiland. Il de Nantes zou moeten uitgroeien tot het nieuwe economische centrum van Nantes.
Na de boottrip liet ik de Duitsers nog wat zien van Il de Nantes. Waarna we terug naar onzeresidentie trokken.
Om 15:20 is het echte avontuur begonnen. Dat was het moment waarop Ellen met de TGV terug richting België vertrok. De uren voor het vertrek werden gevuld met een lach en een traan. De uren na het afscheid, waren er van verdriet. Niet makkelijk om iemand waar je zielsveel van houdt te laten gaan, na er eerst voor meer dan 2 weken 24/24 mee te hebben samengeleefd.
Ik heb nog even door de stad gezwerfd om mijn gedachten te verzetten en om me een Frans nummer aan te schaffen. Via de voicemail van mijn Belgisch nummer kom je mijn Frans nummer te weten. Je kan het ook even vragen aan Stevie, Nico,Youri of iemand anders.
Hier zijn we dan weer. Er is in die twee dagen alweer het een en het ander gebeurd.
Gisteren, donderdag 13 sept, was een dag om snel te vergeten. Ik had veel gepland, maar al mijn plannen vielen in het water. De reden hiervoor was het volgende: Om 14 uur had ik samen met de Erasmusstudentes ( ben de enige jongen) een afspraak bij JJ Buchon ( hij staat in voor de internationalisering), om onze uurroosters op te stellen. Uiteindelijk was ik pas om 16 uur aan de beurt. Een paar Roemeense en Poolse berggeiten vonden het nodig om hun beurt niet af te wachten. Na 45min kwam ik uit het kantoor met een min of meer correcte uurrooster. Na eens alles goed te hebben overlopen constateerde ik dat ik 33 studiepunten had. In Hasselt zou ik er 6 minder hebben gehad ( als ik de vakken tel die ik zelf moet studeren dan kom ik uit op 10 studiepunten). Ik heb dan maar snel een mailtje gestuurd naar Chris Huyberechts voor meer uitleg. Misschien kan ik zo nog een vak laten vallen. Ellen en ik hebben dan nog gewacht tot 18uur op de twee Duitse tweeling omdat we normaal nog even naar de stad gingen. Die plannen vielen nu ook in duigen. Uiteindelijk zijn we teruggekeerd naar mijn kot om wat te koken. De rest van de avond verliep rustig
Vrijdag 14 sept. 2007
Om 7 uur uit mijn bed, om om 8 uur in de les te zitten. De eerste twee uren vielen wel goed mee. Ik begreep 1/2 van wat de prof zei, maar eens de cijfervoorbeelden kwamen had ik geen enkel probleem. Ik verstond het grootste deel. De rekeningnummers en benamingen zijn wel vaak verschillend met die van ons ( een iets andere MAR). De tweede les was heel wat anders. Ik vroeg aan een meisje de weg naar mijn klas en ze begeleide me tot aan de deur ( van vriendelijkheid gesproken). De docent die ik nu had had echter niet de vaardigheid om duidelijk te schrijven. Ook verstond ik haast geen jota van wat hij zei. Het verschil tussen een e, l,a, s, u was er bijna niet ==> ik had woorden geschreven die niet bestonden. Als ik dan de antwoorden hoorden op de vragen die hij stelde dan constateerde ik dat deze wel simpel waren ==> als ik het Frans wat beter beheers dan zal het wel vlotter lopen.
Hans sprak de hele tijd met een "R", Maartje keek omhoog maar niet echt ver. Zegt dit je niet veel? Misschien gaat er bij het volgende liedje een belletje rinkelen: Millet jas.... Docside shoes..., Chipie jeans... The snobs are comming, the snobs are comming!
Met andere woorden: Hoe herken je de typische foffo / felle jelle van Nantes
Kledij
* schoenen: Allstars. Zonder deze schoenen ben je echt wel niet dè Jean-Jacque, Christophe of Kevin (jawel ook in Nantes lopen er Kevin's rond). Vergeet je veters niet vast te doen en Alstars ook niet elke dag te reiningen. Ze moeten kraaknet zijn.
* broek: Jeans met smalle broekspijpen die een beetje op de schoenen poft. Ook een andere min of meer strak zittende broek kan door de beugel. Baggy kan, maar dan moet je van nature cool zijn.
* bloes: liefst een V-hals, maar ronde hals mag ook. In het merendeel van de gevallen gaat het hier over een gebreide bloes. Als het zonig is wordt deze op de schouders gedragen
* T-shirt: Uit den boze. Enkel polo's zijn hip. De polo mag je op zijn Hasselts dragen ( kraagske omhoog), maar dan moet je houding er ook naar zijn.
De style komt eigelijk nog het best, om niet te zeggen volledig, overeen met de snobs van uit Flodder.
haren en huid
* haren: georganiseerde wanorde of mooi uitgefeund. Beide mogen, zolang het er maar trendy en proper uit ziet
* huid: zonnebank bruin en zeer glad geschoren.
groeten
* de vrouwen geef je een steeds twee kussen, maar de wang wordt nie echt aangeraakt. Wel maak je er het nodige geluid bij. * de jongens: geef je geen kussen en een gewone handdruk is ook te simpel. Twee keer op de hand slaan is de gepaste groet.
Tot zover deze korte uiteenzetting.
PS: foto's om alles te verduidelijken volgen later nog.
Vandaag heb ik weer vier uur Frans gehad. Een paar dingen waren nieuw voor mij maar 2,5 uur stilstaan bij de subjonctif is toch wat bij de haren getrokken Buiten de saaie Franse les heb ik vandaag nog niet veel meegemaakt. Dadelijk trekken we met zijn allen nog even de stad in om ons Frans nog eens wat te oefenen.
Ok, wat voor 18 uur gebeurde weten jullie al, het vervolg van de avond deel ik jullie nu mee.
Nadat ik de computer had afgesloten wandelde ik in zeven haasten naar mijn kot om daar samen met Ellen te koken (ik heb het hier gewoon nog eens zo druk als thuis!). Want om zeven uur hadden we afgesproken om Kirsti te verrassen voor haar achttiende verjaardag. Ellen en ik pikten Kirsti op en we trokken naar één van de keukens van onze blok. Waar iedereen op ons zat te wachten. Kirsti was verrast en we nuttigden een natje en een droogje. Fadi stelde ons voor om het feestje verder te zetten in zijn studio (meer plaats). Dus met zijn allen trokken we er heen. Voor de rest van de avond dronken we nog wat pis, euhm Heiniken en nog wat andere sterke drank.
Donderdag 6 september 2007:
Ook vandaag liep de wekker weer om zeven uur af. Na nog wat rond te hebben gedraaid besloot ik om toch maar op te staan. Ik had per slot van rekening vandaag mijn eerste les Frans (9:00- 13:00). Met veel moeite sleepte ik mezelf naar de badkamer. Ik dook onder de douche, maar pas toen een koude straal op een lichaamsdeel kwam, waar de zon niet schijnt, ontwaakte ik uit mijn roes.
Fuck! Inmiddels was het iets voor acht geworden en ik had om acht uur afgesproken met de overige Erasmusstudenten. Iets later dan gepland verscheen ik op het appel en vetrokken we allen naar het centrum om daar de tram te nemen. Na een ritje van vijftien minuten kwamen we op school aan. Onze uitslag hing uit en mijn naam stond van boven op het blad van groep 2. Een goed teken?... Ja en nee. Ik zat iets hoger dan het niveau dat ik had gedacht. Ik blijk toch iets meer dan de basis van het Frans te kennen, maar een grondige kennis is het niet (groep 2 is de op één na laagste groep van de 4 groepen).
Tijdens de lessen kon ik me na een dik uur niet meer goed concentreren. De docente had precies niet door dat het menselijk brein op tijd en stond nood heeft aan ontspanning. Ze ging nog een uurtje door en gaf toen een pauze van 30 min. Zowel tijdens de eerste twee uur, als de daar op volgende twee uur kreeg ik constant grammaire in mijn strot geduwd. Ik probeerde zo veel mogelijk te slikken, maar op een uurtje van het einde kreeg ik te kampen met een boulimistische reactie. Ik besloot dan maar om iedereen eens goed gade te slaan. Polen, Roemenen, Ieren, Britten, Spanjaarden, Italianen, Belgen ( 3 met mij er bij) en veel Duitsers Voor de rest was er niet veel interessants te zien.
In groep drie zou het er wat ontspannender aan toe gaan dan bij ons. Men zou zich daar meer focussen op het orale gedeelte. De kans is bestaande dat ik morgen even in die groep ga kijken hoe het daar aan toe gaat We zien wel.
Gelukkig had ik in de namiddag, dankzij Fadi iets leuks op het programma staan; een bezoekje aan het strand van La Baule. La Baule is een poepchique badstad die een vijftigtal kilometers verderop ligt. Het beschikt ook over het langste strand van Europa. Dat wist Fadi mij te vertellen, Fadi is de student tandheelkunde waar gisteren het verjaardagsfeestje van Kirsti doorging. Met zijn felle 607 (volledig geblindeerd en full option) cruisden we de badstad.
Bij het inrijden van het "stadje" keken Ellen en ik met grote ogen naar buiten. De ene chique winkel naast de andere, propere straten, mooie gebouwen Het is een totaal andere wereld dan Nantes, wat best gek is. Zeker als je weet dat het slechts 50km uit elkaar ligt. Na de straat te hebben afgereden kwamen we aan het strand en daar heb ik slechts één woord voor: "prachtig!". De zee was donkerblauw gekleurd, en langs de straat waren enkel vier sterren hotels te zien, waaronder het overbekende Hotel Royal. Iets verder langs de kustlijn lag het Casino + aangrenzend restaurant en hotel.
We parkeerden de wagen en liepen samen met Fadi over de dijk. Op het strand lagen enkel oude vrouwen. "Dat is normaal,"; zei Fadi; "Door de week zijn het de oude, rijke mensen die op het strand liggen en in het weekend palmen de (rijke) jongeren het strand in. We gingen zitten op een terras, bestelde een glas "ijskoud bier alsjeblieft". Zoals overal hier in Bretagne kent men geen Cristal, Stella, Jup of zelfs Primus, niet. Er werd dus het pisbier Heineken gedronken. Om die reden bestelde ik toch maar een Perrier.
Na een tijdje te hebben genoten van het uitzicht op het strandterras rekende we af ( 11 voor 2 x Perrier en 1 maal Heiniken), en keerden we terug naar de wagen. Fadi vertelde ons dat La Baule ook over een rotskust beschikt en hij reed speciaal voor ons de kustlijn af om de rotsen te laten zien gewoon prachtig: de kronkelende weg, de huizen en natuurlijk de rotsen! Alsof dat niet genoeg was sjeezden we nog even naar Saint-Nazaire, waar o.a. Airbus gevestigd is. Na voorbij de loodsen te hebben gereden, bracht Fadi ons naar een schip a la Queen Mary. Ferm om dat nog eens te zien. Als kers op de kaart reden we over de imposante brug die de twee delen van St. Nazaire verbindt. Gewoon GEWELDIG, zoals Eddy Wally zou zeggen.
Vanuit St. Nazaire keerde we terug richting Nantes. We danken Fadi voor de prachtige uitstap en na wat nagekeuveld te hebben trokken we naar onze kamer.
Ik heb nog een 7 min om hier wat neer te schrijven, daarna moet ik nog eten maken. Het zal dus een redelijk kort verslagje worden.
Vandaag moest ik, samen met al de andere Erasmusstudenten om 9:30 een examen afleggen. Aan de hand van de resultaten zal men ons indelen in 4 groepen. De vragen waren redelijk simpel. Men vroeg je om een foto te beschrijven (een verhaaltje maken), daarna moest je vertellen wat voor jezelf een belangrijke reis was en tot slot moest je een stelling die men gaf bevestigen of ontkrachten ( haal je meer kennis en info uit reizen die je maakt dan uit boeken?). Het schrijven verliep wel redelijk vlot, al denk ik wel dat ik een aantal kemels heb schoten als het op spelling aankomt. Van morgen t.e.m de 11de december heb ik haast elke dag 4 uur Franse les, dan zullen die fouten er wel worden uitgefilterd denk ik.
Na de test vertelde men ons dat ze tegen 16 uur de resultaten zouden uithangen. Toen we om 16uur daar waren bleek dat ze nog niet klaar waren met de tests te verbeteren... De laksheid van de Franse... ik denk het wel. Je moet hier zoveel papieren invullen, maar niet iedereen heeft evenveel zin om te werken. De instanties zijn wel vriendelijk, maar zo strikt dat bij de minste twijfel je bepaalde papieren niet meekrijgt. Zo moet ik nu nog steeds wachten op mijn studentenkaart omdat er geen gaatje in mijn studentenkaart van de PHL zit ( dat gaatje geeft aan dat je voor 2007-2008) bent ingeschreven.
Tot slot wil ik al iedereen bedanken die hier al een berichtje heeft achtergelaten. De foto's volgen nog.
Groetjes en tot morgen
Yannick
PS: Het is hier zalig motoweer en ik vreet mijn kast op als ik weer eens de geur van verbrande benzine en verbrand rubber onder mijn neus geduwd krijg. Het is hier echt Joe Bar!.
Alles is hier dik in orde! We hebben wel al heel wat meegemaakt, maar dat lezen jullie later op de dag nog wel. Ik heb momenteel nog geen internet op mijn kot. Pas als ik mijn studentenkaart ontvang krijg ik mijn loginnummer en paswoord.
Studeren in Nantes en stage in Straatsburg (deel 1)
Eindelijk, na een zestal maanden wachten is het zo ver. Het verlossende mailtje waar ik op zat te wachten zat vandaag in mijn mailbox. Mijn aanvraag om in Nantes gaan te studeren is goedgekeurd. In de loop van de volgende weken worden de lessen die ik er ga volgen besproken en dan is alles in kannen en kruiken. In augustus zak ik dan voor een vijftal maanden af naar de Franse stad.
Waarom studeren in Frankrijk?
Omdat ik de Franse taal meester wil worden. Ik ambieer een job in de commerciële sector en dan is de kennis van vreemde talen een must. Hoe meer talen je kent, hoe meer mensen je kan aanspreken en hoe groter de markt is waar je je kan op richten. Je bent dus interessanter voor de bedrijven.
Er is nog een niet te versmaden verschil tussen het "gewone" Frans en het Frans dat op de werkvloer wordt gesproken. Om ook de commerciële termen en begrippen onder de knie te krijgen heb ik ingetekend voor een stage bij een bedrijf in Straatsburg. Dit wordt mogelijk gemaakt dankzij het Socratesprogramma. Ik zal er van begin april 2007 tot begin juli van hetzelfde jaar vertoeven. Na afloop mag het Frans voor mij dus geen geheimen meer hebben.
Via een andere blog maakte ik kennis met netwerkcoach Jan Vermeiren. Aangezien ik sceptisch sta tegenover zulke coachs besloot ik om mij in te schrijven voor zijn e-cours. Om de dag ontvang je één deel van de vijftiendelige e-cours. Jan Vermeiren legt u uit hoe u het best een netwerk kan aanleggen en waar u rekening mee moet houden. Ik moet bekennen dat ik de cursus best wel interessant vond, maar vele dingen waren niet nieuw voor me.
Mijn eigen blog is sinds vandaag een feit. In de loop van de avond en week zal u hier meer info over mijzelf en over mijn interesses terugvinden. Ik ben de persoon rechts op de foto.
