Na een ellendig begin  gaat het hier al wat beter. Ook al staan hier nog een meubels… Ik voel me al een beetje op mijn gemak.

Op het werk ging het ook best lekker. Ik ben alles wat aan het opbouwen en denk dat het binnenkort echt wel druk wordt. Dan krijg ik heel wat info binnen die ik moet verwerken en moet ik beslissingen nemen. Gene kak, veel stress, maar wel zalig om te doen.  Eerst zal er wel een leerproces aan vooraf gaan en er zal ook trail en error plaatsvinden. Hopelijk gaan we dan niet te veel op ons gezicht J.

Morgen is het weer vrijdag en dat betekend dus dat ik weer naar huis ga. Deze keer moet ik echter niet uren in de trein zitten want Nico komt me samen met Ellen  naar hier om wat spullen af te droppen en mij op te pikken.

Normaal gaan we dan ook nog even langs op het werk voor een feestje, maar ik weet begot nog niet of ik ga gaan. Ik wil op tijd thuis zijn, maar ook het feit dat een collega me tegen mijn schenen heeft geschopt zit er voor iets tussen. Ik kreeg er gewoon het schijt van! Te mottig om iets op een vriendelijke toon te zeggen, ne merci kan er niet van af, uit de hoogte doen…  Ik heb dan maar ff gemaild da ik de stupkes kreeg en gevraagd waarom hij/zij altijd op mij zit te kakken. Het antwoord was dat  hij/zij zegt wat hij/zij denkt. Amai, iedereen da moest doen… wat een circus zou het dan wel niet worden. Ach ja, dat weten we dan ook weeral hé.

Dit weekend staat er veel op het programma:

• Naar huis bollen
• Mijne auto gaan halen
• Ellen hare auto gaan halen
• Moto klaarmaken voor verkoop (komt iemand kijken)
• Wat rondrijden
• Genieten van mijn vriendin
• Weer vroeg naar Frankrijk vertrekken

 Grtz

04-09-2008 om 21:46 geschreven door Yannick Aerts  

Na een ellendig begin  gaat het hier al wat beter. Ook al staan hier nog een meubels… Ik voel me al een beetje op mijn gemak.

Op het werk ging het ook best lekker. Ik ben alles wat aan het opbouwen en denk dat het binnenkort echt wel druk wordt. Dan krijg ik heel wat info binnen die ik moet verwerken en moet ik beslissingen nemen. Gene kak, veel stress, maar wel zalig om te doen.  Eerst zal er wel een leerproces aan vooraf gaan en er zal ook trail en error plaatsvinden. Hopelijk gaan we dan niet te veel op ons gezicht J.

Morgen is het weer vrijdag en dat betekend dus dat ik weer naar huis ga. Deze keer moet ik echter niet uren in de trein zitten want Nico komt me samen met Ellen  naar hier om wat spullen af te droppen en mij op te pikken.

Normaal gaan we dan ook nog even langs op het werk voor een feestje, maar ik weet begot nog niet of ik ga gaan. Ik wil op tijd thuis zijn, maar ook het feit dat een collega me tegen mijn schenen heeft geschopt zit er voor iets tussen. Ik kreeg er gewoon het schijt van! Te mottig om iets op een vriendelijke toon te zeggen, ne merci kan er niet van af, uit de hoogte doen…  Ik heb dan maar ff gemaild da ik de stupkes kreeg en gevraagd waarom hij/zij altijd op mij zit te kakken. Het antwoord was dat  hij/zij zegt wat hij/zij denkt. Amai, iedereen da moest doen… wat een circus zou het dan wel niet worden. Ach ja, dat weten we dan ook weeral hé.

Dit weekend staat er veel op het programma:

• Naar huis bollen
• Mijne auto gaan halen
• Ellen hare auto gaan halen
• Moto klaarmaken voor verkoop (komt iemand kijken)
• Wat rondrijden
• Genieten van mijn vriendin
• Weer vroeg naar Frankrijk vertrekken

04-09-2008 om 21:43 geschreven door Yannick Aerts  

De eerste werkdag zit er op. De voormiddag vloog om en doordat de agenda goed gevuld was ging ook de namiddag redelijk vlot voorbij. We werken tot iets voor zeven om dan naar de trein te hollen. Deze had ik om 19:12.

Eer ik de trein zou pakken moest ik nog geld afhalen om mijn huur te betalen. Ik ben dus weer enkele honderden euro’s armer. Gezellig is anders. Als klap op de vuurpeil zat mijn kaart nog vast in dat kutmachien! De bankautomaat begon te flippen en slaan op het scherm hielp ook niet veel. Ik had nog maar 10min tijd om mijn trein te pakken en dan kan je zo een toestanden missen als kiespijn.

Ik flipte haast door. Zonder bankkaart zou ik geen stap meer kunnen zetten. Ik trachtte het hoofd koel te houden en uiteindelijk kwam mijn kaart terug uit de automaat. Geld afhalen ging echter niet want het spel bolde dus voor gene meter.

In sneltreinvaart wandelde ik naar de trein en ik kon nog net op tijd een ticketje kopen aan de automaat zodat ik op de trein kon springen. En ja… toen begon het. Ik kwam tot rust en moest geen werk meer verrichten. Ik had tijd om na te denken en dat maakte me gek. Ik kon weer stilstaan bij alles: Een leeg appartement, geen vriendin of vriend die op je wacht of hallo zegt als je binnenkomt… niets! Leeg was ik, helemaal leeg. Dan kwam er weer die vraag: “Waarom? Waarom maak ik het mezelf en andere toch zo moeilijk? Is het dit allemaal waard?”

Ik vond geen kracht meer om met een lach door de straat te wandelen. Mijn jas hing over mijn arm, mijn hemd was open geknoopt… heel de wereld rustte precies op mijn schouders. Ik had geen kracht meer om mijn gevoelens achter een lach te laten schuilen, het ging gewoon niet. Mijn mondhoeken hingen omlaag en de blik in mijn ogen was nog leger dan een bodemloze put. Rondom mij hoorde ik niets meer. Ik was verdwaald in mijn gedachten en wilde de weg ook niet terugvinden. Ik wandelde op automatische piloot en het kon me geen reet schelen of ik omver gekegeld zou worden of niet.

Aangekomen op mijn appartement ging ik samen met mijn huisbaas geld afhalen. Het is een rare kerel. Hij is al vaker gescheiden dan het aantal Nederlandstalige zenders je terugvind op je televisie. Ik moet niet veel van hem hebben, maar dat zal wel normaal zijn zeker?

Verder hebben madam CTF en hare vriend “Tengere moetzak” hier zelfs boven de lampoelen hebben uitgedraaid. Ik heb daar enkel licht op de badkamer. Dus ik kan me nog net wassen. Een spiegel hebben ze ook niet laten hangen. Ik scheer me dus op de tast en check op de trein of ik er niet te belachelijk uitzie.

Ahja in het dorpe is er dus echt niets buiten wat ik vorige keer opnoemde. Er zijn 3000 inwoners in heet het dorp en er is slechts een tabak/bakker/krantenwinkel. Een slager of supermarkt vind je pas een kleine 10km verder.

Morgen zal de dag wat gebroken zijn. Ik moet nl om 14u samen met een collega naar de arbeidsgeneesheer. Dat zou een uurtje ofzo duren dus daarna zal ik nog wat kunnen doorwerken. Ik kijk gewoon om hoelaat ik de laatste trein heb zodat ik kan vluchten in mijn werk en niet te veel moet stilstaan bij de rest.

Wat de avond brengt weet ik nog niet. Het is nu 21:15 en ik denk dat ik nog wat ga surfen en/of in bad ga.

Wat me net te binnenschiet… het is vandaag de dag 1 jaar geleden dat ik naar Nantes vertrok. Fuck wat gaat de tijd toch snel. Ik herinner me het alsof het was gisteren. Samen met Ellen, Nico en Liesbeth naar daar met de auto. Twee dagen in een herberg slapen… mijn broer  na een dagje zien vertrekken en na 14 heerlijke dagen mijn vriendin terug naar België laten vertrekken.

Pfff ik heb het zwaar.

Yannick

01-09-2008 om 21:21 geschreven door Yannick Aerts  

De voorbije week, was het de laatste week van de maand en die is, tot op heden, altijd al rustig verlopen:

In het eerste deel van de week zette samen met Claude mijn fouten recht en in het tweede deel hielp ik hem nog even met zijn taken en schakelde ik volledig over op mijn eigen werk.

De fouten die ik maakte waren geen super erge fouten, maar ik voelde me toch kut. Zeker doordat er dingen bijwaren die ik had kunnen verhinderen als ik mijn verstand wat meer gebruikte (iets gedebiteerd ipv gecrediteerd). Voor de rest viel het al bij al nog wat mee.

Ook heb ik wat aan de Belgische boekhouding gewerkt. Daar heb ik wat facturen voor in geboekt en wat bankverrichtingen uitgevoerd. Zo heeft Sylvie het wat rustiger. Naar de toekomst toe ga ik dat helemaal van haar overnemen zodat ik toch nog wat voeling blijf houden met Haldex NV en met de boekhouding in het algemeen.

 Gedurende de hele week had ik, zoals steeds, contact met Haldex Aycliffe. Zoals jullie weten of niet helpen zij mij met de klanten uit de UK/ De band met die collega’s is eigenlijk super! Ik krijg de info die ik vraag en soms kan ik ze ook nog helpen met iets. Om goed te zijn zou ik eigenlijk ook zo een band moeten kunnen scheppen met collega’s vanuit andere vestigingen.

Voor de afdeling in België is dat min of meer al in orde, maar van de rest weet ik nog niet zo veel. Hoog tijd om er aan te werken dus!

Even tussendoor: Elke keer ik de trein van of naar Stras neem is er paspoortcontrole van de flikken. De ene keer is die controle al wat grondiger dan de andere. Mij hebben ze dit keer niets gevraagd. Ik denk dat ik er nogal Frans uitzie met mijn veel te lang haar en 3dagen baard.

Van een overijverige controleur heb ik nog geen last gehad. Wel zijn mijn tickets al gecontroleerd in België. Moest dat  niet zijn gebeurd had ik 30€ in de pocket.

Voilà,

Ik ben onderweg naar mijn appartement. De trein van Brussel naar Straatsburg sloot perfect aan met die van Marienthal. Ik moest slechts 10min wachten. Hoelang ik op de huisbaas ga moeten wachten weet ik nog niet. Ik heb hem al verschillende malen gebeld, maar hij neemt niet op. In het slechtste geval ga ik nog 2uur moeten wachten eer ik op mijn appartement kan. Gelukkig is het goed weer en vallen die 2 uur wel eventueel te overbruggen.

Er is wel geen aars te zien in het dorpje. Enkel een kerk met aangrenzend klooster die pal tegenover mijn appartementje staat, een restaurant en een hotel. We zullen dan maar eens op verkenning gaan. Misschien kom ik wel nog wat andere dingen tegen.

….

Rond half acht was ik op mijn appartementje. Het ziet er hier redelijk proper uit, maar ene muur ga ik toch wel verven denk ik. Die kleur staat me echt niet aan. De rest van de muren is wit en dat gaan we zo laten. We gaan daar enkel met wat muurstickers werken om het wit wat te breken.

Voor de rest staat hier nie veel. De keuken, een hoge tafel en dat is het zo wat;. Boven hebben we dan nog de badkamer en die is wel ok (klein maar er is een bad).  Een bed heb ik nog niet, dus de eerste week of weken zal ik pitten op een kampeermatje. Ne spiegel heb ik ook niet dus scheren zal een helse opaven worden. We zullen de camera als spiegel mogen gebruiken en de rest is op de tast.

Gelukkig heb ik internet van de een of andere buur. Anders zou het nog erger zijn geweest om hier alleen te zijn toegekomen. Iedereen kent het spreekwoord (of is het nu een zegswijze? ) “je weet pas wat je mist als het er niet meer is” en dat ondervind ik nu aan de lijve.  Het is toch allemaal gene kak. Achja… kop op en we slaan er ons door. We zijn weer een ervaring rijker é.

Wat staat er deze week op het programma:

Maandag

Iedereen is terug op kantoor, dus dan zullen we zij die terug uit vakantie komen even moeten updaten over hoe wat er allemaal is gebeurd tijdens hun afwezigheid.

Met Claudine ga ik ‘smorgens even rond de tafel moeten zitten; Een van onze Engelse vertegenwoordigers heeft in de namiddag een bespreking met een grote klant. Aan ons om uit te pluizen hoeveel krediet we de klant maximum kunnen toestaan. Eens die info is vergaard brief ik de vertegenwoordiger en deel ik hem nog een huidige stand van zaken mee.

De weekrapporten zal ik ook nog moeten opstellen en de verwerking van de gegevens van de verschillende vestigingen zal ook wel op gang komen.

Voor de rest… Het is maandafsluiting dus de stressmeter zal weer de hoogte inschieten en we zullen wat overwerk moeten verrichten.

31-08-2008 om 22:57 geschreven door Yannick Aerts  

21:42, Ik zit op minder dan een uur van Straatsburg. Als alles goed verloopt lig ik om iets na elf in mijn bed. Eerst nog even mailkes checken of er niets speciaals is gebeurd.

Het weekend was weer heerlijk. Ik heb echt van elke minuut genoten. Het is zo een zalig gevoel om mijn vriendin na een werkweek weer te kunnen omarmen. Gek doen met elkaar, dicht tegen elkaar aankruipen, haar als laatste zien als je je ogen sluit en haar als eerste weer zien als je je ogen opent. Fuck man een heerlijk gevoel. Je beseft pas wat het is als je het moet/ hebt moeten missen.

Zoals ik eerder al vertelde moest ik zaterdag naar een babyborrel. Ondanks de felle inleiding ging het er zeer los aan toe: We werden met een shuttle opgepikt en naar de grote vijver gebracht waar het allemaal doorging. Alles was tot in de puntjes verzorgd. Spijs en drank in overvloed en aangenaam volk om mee te praten.

Rond half zeven waren we er vandoor en na een korte tussenstop waren we alweer op stap. Dit maal naar vrienden van Ellen haar ouders. Fijne mensen en ne fijne babbel gehad.

Drie uur later waren Ellen en ik weer in Houthalen en na ons te hebben verfrist was het bedtijd J.

Ohja… Ik ben niet naar de Focus kunnen gaan kijken, dat is iets voor volgende week. Met een beetje geluk staat hij binnenkort  hier in de garage te pronken.

Wat mijn appartement betreft… ik ben nog niet zeker dat ik er ga intrekken. CTF heeft mij bij mijn klote gepakt. Eerst laat ze het appartement zien alles is ok voor mij, ik teken dus het contract en achteraf komt ze ff zeggen dat de keuken, het vuur enz er niet bij is… daar zou ik extra voor moeten betalen. Ik kon haar vettige zetels zelf kopen. Fuck man, ik wil niet weten wa daar in is gebeurd. Dat ze hunne rommel maar zelf opruimen. Ik ben niets met de nest van een ander.

Swat ik liet alles ff bezinken, maar ga morgen toch even alles is goed navragen. En als die keuken er werkelijk niet gaat zijn mag ze me mijn geld teruggeven.  Ze heeft er eerst voor gezorgd da ik niks anders had kunnen zoeken en nu lapt ze me dit, ferm madam. Ik begrijp het toch niet echt. Ze koopt een nieuw appartement met hare vriend met keuken en al in en dan willen ze nog al de rest van het ander appartement, dat ik huur, apart verkopen… Zo ziet ge maar, niet iedereen gunt de andere iets.  

24-08-2008 om 23:45 geschreven door Yannick Aerts  

Voilà, we zitten weer op de boemeltrein naar huis en dan is het hoog tijd voor mijn wekelijks verslagje:

Ik heb dus moeten rennen om de trein te halen. Hij vertrok om 14:36 en ik zat om 14:27 pas op een stampvolle tram die geen kl*te vooruit ging. Tot overmaat van ramp bleef dat ding ook nog even in de tunnel voor het station even wachten om een kruisende tram door te laten. De minuten waren reeds weggetikt. De deuren gingen open om 14:35 dus er  restte mij slechts  enkele seconden. Gelijk nen haas over het gebergte stoof ik van de tram om mijne trein alsnog te halen.

TE LAAT!!! Fucking shitnest! De trein missen betekende gewoonweg een kleine ramp. Ik dacht echt dat ik bescheten ging uitkomen. Al dat gehaast voor den hond zijn kont.

Buiten adem kwam ik aan op het perron en inderdaad, gene trein meer te zien. 2 sec later besefte ik dat ik eigenlijk nog op tijd was. Er stonden immers immens veel mensen nog op het perron en idd enkele seconde later kwam de trein aan. Uitgeput settelde ik me in een zetel.  Pas na een half uur was ik goed en wel terug bekomen van de inspanning (jaja, lui zweet is rap gereed). Momenteel zit ik in Thionville ( of hoe het ook heet) en ben ik al van plaats veranderd. 5uur aan een stuk opeengepakt zitten met 3 Walen is ook niet je dat é.

De beenruimte is er nu, ik zit goed, heb wat facturen geklasseerd, maar de vrouw lang mij is hier een heel bos aan het omzagen! Het is haast zo erg als CPX zijn vrouw.

Ok  hoe was mijn week… wel de start was weer stressy (hoe maandag was weten jullie al) , maar naarmate vrijdag dichterbij kwam werd het relaxer. Doordat er heel wat bedrijven de verschillende Europese landen gesloten zijn, rollen er niet zo veel betalingen binnen. Ik kon het werk van Claude dus redelijk snel afwerken en mij focussen op mijn eigen taken. De taken van Claude gingen ook sneller doordat ik al wat “ervaring” had en dat ik niet ging zoeken achter details als die niet gegeven waren.

Toen Claude donderdag terugkwam bleek dat ik ook wat fouten had gemaakt. Ik vond het kut, maar ja… wie niets doet kan niets verkeerd doen en is ook niet opportuun om verschillende taken na een beknopte uitleg in detail correct af te werken. Ik ben wel blij dat Claude terug is, zo ben ik van het saaie werk verlost. Alleen moet ik hem nog op een voorzichtige manier zeggen dat ik in de toekomst me niet meer ga bezighouden met al de uittreksels in te boeken. Wachten op het ideale moment dus. Helaas kan dat nog even duren, want hij heeft nogal wisselende stemmingen, LOL. De ene keer maakt hem heel de dag door plezier en de andere keer zegt hij weer een hele week niks.

(Pfff… da mens hier langs me hare naft geraakt maar niet op…)  In middels zitten we in Luxemburg en wijzen de wijzers van de klok vijf uur aan. Nog een hele tijd te gaan dus. WTF nu is er hier nog nen “Stie” opgestapt. Ne brede kerel, vriendelijk, maar zijne adem ruikt alsof hem dooi ratten in zijne mond bewaard.  Hij zit hier zelfs bekan te spouwen, dégulas. Hopelijk ademt hij de rest van rit niet meer door zijne mond en trek ik niet scheef van de walm.

Wat staat er dit weekend op het programma:

Straks zal er niet veel gebeuren denk ik, misschien ff een pintje pakken en op tijd mijn bed in. Alhoewel, eens goed doorzakken zie ik ook wel zitten.

Zaterdag moet ik naar een babyborrel van de kleine van Bob v.d Echo en ga ik misschien nog even naar nen auto kijken.

Zondag ga ik als ik tijd heb nog ff naar ne Focus kijken en later op de dag is het weer tijd om de trein terug naar Stras te nemen en zal ik de tijd doden door wat te werken en wat dvd’kes te kijken.

Grtz,

Yannickawa

24-08-2008 om 23:44 geschreven door Yannick Aerts  

DI 12/8 – MA 18/8

Mijn boekhoudpakket werkt dus nog niet. Ik me dus nog steeds niet onder mijn eigen account extern inloggen en dat is best wel vervelend. Gedurende de voorbije week heeft een informaticus mij verschillende mogelijkheden voorgesteld, maar geen enkele werkte. Het probleem bleek uiteindelijk te zijn dat ik geen toestemming had om extern te werken (lees: account was niet vrijgegeven). Hopelijk is het tegen vandaag in orde gekomen (straks eens checken als ik in België ben).

Dinsdag

Dinsdag was nog een dagje vol stress, maar het ging al vlotter dan de eerste dag van de werkweek. Ik moest Claude wel nog een aantal keren contacteren en niet alles verliep van een leien dakje. Nog steeds kon ik me niet echt bezighouden met mijn werk. De taken van Claude vergde meer tijd dan verwacht.

Ik dacht om dan net zoals op maandag nog wat over te werken, maar daar kwam niets van in huis. CTF stelde me voor om na het werk naar haar huisbaas te gaan en daar het contract te regelen (ik neem haar appartement over). Dus om  iets na 17u stond ze al met haar autootje voor het raam van mijn bureau. Ik liet haar nog een tijdje wachten, sloot alles af en vertrok samen met haar richting huisbaas.

Man, man man! Wat ne zeikzak van ne huisbaas. De kerel vroeg meteen de kleren van mijn lijf. Hij wilde daar dat ik open en bloot mijn salaris zou zeggen. Ik vond dat CTF daar niet veel zaken mee had en wilde eerst niks lossen. Uiteindelijk noemde ik een bedrag op jaarbasis om hem content te stellen. Voor de rest hing maar de Vlaamse boer uit en deed alsof ik de vragen waarop ik niet wilde antwoorden niet verstond.

Voor de rest denk ik wel dat die kerel ok is. Alleen hoop ik dat ik het appartement mag verven want f*uck man, da roze behangpapier is nie da en de trap naar het eerste verdiep vult haast heel de kamer (hem witten zou al heel wat meer ruimten brengen).

Zij die bang hebben dat het een kakofonie van kleuren gaat worden moeten gene bang hebben. De daltonist krijgt hulp van zijn vriendin, de interieurarchitecte. Ook al hebben we nie bepaald dezelfde style… het komt wel goed. Het belangrijkste da ik eerst moet hebben is een bed. De rest komt later (als ik Ellen laat doen is alles al direct ingericht, lol)

Na alles te hebben ondertekend en nog eens goed rondgekeken te hebben in het appartement vertrok ik terug richting Stras.

De avond was zoals steeds rustig, want buiten slapen, wat internetten en mij wassen gebeurd er niet veel op mijn kamer.

Woensdag

Het werk van Claude gaat steeds vlotter en vlotter. Voor een stuk omdat ik niet meer superveel tijd steek in facturen die ik niet vindt. Ge hebt dan zo van die paljassen die een overschrijving doen, maar niet zeggen welke facturen ze betalen. Als ze dan ook nog eens “vergeten” om een betalingsoverzicht door te sturen is het helemaal feest. Begin dan maar eens uit te zoeken op welke van de tientallen facturen de betaling betrekking heeft.

Swat, ik jaag me er niet meer in op. Er zijn wel zinvollere dingen dan een half uur te zoeken naar een speld in een hooiberg. Zoals bijvoorbeeld de kredietlimieten checken en de betrokken personen op de hoogste stellen. Bvb: Coface update me dat we de kredietlimiet van klant X best verlagen met 60% of dat we een bepaalde klant geen krediet meer verlenen è het feest kan beginnen:

Ik neem de balans die ik met Wim heb opgesteld er bij  zodat ik de belangrijkste info meteen bij me heb. Zo weet ik perfect bij we klant bestellingen plaatst, wie de vertegenwoordiger is, hoeveel facturen er nog open staan, hoeveel te laat…

In sneltempo stel ik iedereen die met de klant werkt op de hoogte, licht ik mijn n+1 (en eventueel de nog hogergeplaatste) in. Ik geef mijn voorlopig advies en vraag de mening van de andere. Indien iedereen akkoord is wordt mijn advies opgevolgd. Als dat niet het geval is beargumenteert ieder kort en krachtig zijn opinie.  Daarna ligt de bal weer in mijn kamp en geef ik mijn definitief advies.

Het is dan echt wel nice om de verschillende visies te zien en te beslissen wat we gaan doen.

Voor de rest heb ik nog wat klanten gecontacteerd en gevraagd om uitleg over hun reeds vervallen, openstaande facturen.

Donderdag

Net zoals al de hele week deed ik in de voormiddag de taken van Claude en in de namiddag combineerde ik die met mijn eigen werk. Gelukkig was het niet meer de stress van maandag en kon ik de Coface data wat lezen.

Maandag wordt het weer vliegen, maar het moet lukken. Desnoods blijf ik wel enkele uurtjes langer op kantoor.

Vrijdag

Ik ben nu onderweg naar huis en zit op een dikke 20min van Brussel. De trein is zeer goed gevuld en de Waalse controleur is bezeten van zijn werk (van een contradictie gesproken! ). Na elke tussenstop raast hij als ne wille bosaap door de trein op zoek naar nieuwe reizigers die geen geldig biljet hebben.

Tegen half drie, drie uur hoop ik in Hasselt te zijn en Ellen eens gaan te verrassen. Zij is nog altijd in de waan dat ik mijn trein pas in de namiddag in Stras heb. Dit omdat er op de site van de tgv geen melding was van een vroege trein en op de site van de nmbs wel.

Eens in Brussel is het afwachten hoe snel ik een trein heb en kijken hoe vol die trein zit. Het is per slot van rekening Pukkelpop en dat kan wel voor wat verkeersoverlast zorgen.

De ballen en tot in de week,

Yannickawa

Zaterdag en zondag

Ik had nog eens een echt weekend; een vrijdagavond, een hele zaterdag en een zondag die duurde tot 16:00 (om 16:07 trein Hasselt- Brussel, 17:42 Brussel- Straatsburg). Nu heb ik weer een kleine 5 uur voor de boeg waarin ik de tijd moet zien om te krijgen. Dit maal gaan we wat schrijven voor mijn blog en daarna gaan we een dvd’ke kijken. (zalig om terug een batterij te hebben die een 5u meegaat).

Dus zoals ik al zei had ik nog eens een echt weekend. Vrijdag was Ellen echt wel verrast. Ze hoopte een beetje dat ik toch eerder thuis was dan gezegd, maar had nooit gedacht dat ik ook werkelijk om 15.20u voor haar thuis stond. Ik heb echt gevlogen. Ik kwam na een gezellige rit Brussl-Hasselt aan in Kiewit, waar mijn mama mij kwam oppikken. Nog geen 10min later zat ik al op de moto naar Ellen. En 15min later waren we al terug samen op pad.

Zoals op zaterdag vaak het geval is, zaten we dit maal ook weer in Hasselt voor te shoppen (Ellen had weer heel wat interessante dingen gezien). Eens ze alles had gevonden placeerden we ons op het terras van de Groenen Hendrickx om de honger te stillen. De avond brachten we zoals steeds samen.

Zondag werd gebruikt om uit te slapen en alles rustig te doen; Rustig ontbijten, lang in het bad zitten…

Nu gaat de dvd in de laptop en ben ik klaar voor 3u en 17min film… Apocalypse Now!

maandag 18 augustus 2008

Gisteren hield de batterij het toch niet zo lang uit als gedacht. Het laatste stukje film heb ik dan maar in bed gekeken.

Vandaag was het net zoals vorige maandag… FLIPPEUH! Van 8:30 tot 20:00 was het knallen geblazen. Ik krijg soms echt het schijt van dat eentonig werk. Zeker als ik dan nog eens moet gaan uitvissen welke betaling bij welke factuur hoort. Om er nog een schepje bovenop te doen, liep Atlas (een Excel bestand binnen Axapta) vast.

Niet echt gezellig als je een rapport op tijd af moet hebben. Door al die zever heb ik 20 à 30min liggen klooien om de nest weer aan het werk te krijgen. Laptop aan, laptop uit, laptop aan, laptop uit. Ik leek wel Homer die aan het spelen was met zijn bed, met het enige verschil dat ik er geen plezier aan beleefde.

Wat wel positief was, was dat ik eindelijk de KBC-uittreksels kunnen printen. Amai, dat heeft nogal wat ingehouden. Ik moet wel zeggen dat de service van Isabel & KBC super is.

Doordat ik de uittreksels kon afprinten kreeg ik wel een pak extra werk. Alle betalingen van 8 augustus tot vandaag heb ik er door moeten sleuren è nog een hele tijd mogen werken om alles in te boeken.

Morgen gaat het weer druk zijn, ik denk soms echt dat ik niet alles gedaan krijg. Achja… daar leren we uit é. Het zal wel lukken. Knallen en laten zien wat ik waard ben nondedju!

Yannick

18-08-2008 om 21:43 geschreven door Yannick Aerts  

FILO en geen LIFO, idd vandaag was ik als een van de eerste op kantoor en sloot ik de deur zoals eerder nog al gebeurde.

Het was een hectisch dagje. Ik heb tegen 200km/h moeten rennen, maar ben gelukkig niet gestruikeld.

Doordat ik afgelopen vrijdagvoormiddag een vergadering met Claudine had opstaan, had ik niet veel andere dingen kunnen doen. Een groot deel van de taken die ik vrijdag nog moest doen, kwam zo op maandag terecht.

Vooral in de voormiddag had ik het zwaar. Toen dacht ik even dat ik kopje onder ging gaan. Bepaalde klanten stuurden geen details door van hun betalingen, echt gezellig om dan te gaan zoeken wat ze wel en niet hebben betaald.

In de namiddag schakelde ik van Claude zijn werk even over naar dat van mij en dat liep lekker. De tijd die ik in het verleden nam om alles uit te schrijven loont dus. Ik had op geen enkel moment problemen met het opstellen van de rapporten en dat pepte me op. Alles liep zoals het hoorde.

Na de rapporten te hebben opgesteld contacteerde ik twee klanten. Bij een van hen zitten we in een lastig parket (klant neemt het dubbel aantal dagen krediet dan dat was overeengekomen. Ik voelde me wat in mijn kont gebeten omdat ik dacht een goede band met de klant te hebben. Ik gaf hem vertrouwen en hij schond het. Ik stelde daarom aan mijn collega’s voor om de duimschroeven aan te draaien en vroeg hun achter hun mening van mijn aanpak. Allen van hen waren akkoord met mijn acties. Nu is het enkel nog afwachten of de klant gaat beseffen dat niet hij, maar wij hier de touwtjes in handen hebben.

Uiteindelijk sloot ik om 19.00 alles af en vertrok ik naar het station (30min à pied). Ik kwam droog aan, maar ondertussen is het keihard aan het regenen (heb om 20.00 mijn trein).

Deze avond ga ik nog even zien of mijn boekhoudprogramma ook op mijn kot werkt. Indien het werkt, kan ik ’s avonds al wat voorbereiden voor de volgende dag. Zo krijg ik hopelijk wat lucht en krijg ik mijn taken gedaan. De komende dagen zullen hectisch zijn, maar we gaan er voor. Ik heb er zin in en wil me bewijzen.

Grtz

Yannick

11-08-2008 om 23:22 geschreven door Yannick Aerts  

Na drie weken vakantie in België ben ik weer onderweg naar Straatsburg. Dit maal niet met de moto, maar met de trein. Ik zit hier veel comfortabeler als op de moto, maar ik doe er meer dan 5 uur over om van Brussel naar Straatsburg te sporen. In totaal zal de reistijd iets van een 7 uur zijn. Eigenlijk toch wel schandalig als je weet dat Brussel- Nantes in 4u gaat (met de TGV). Als ik in herhaling val, sorry.

Wat gebeurde in de afgelopen drie weken

De eerste twee weken bracht ik samen met mijn vriendin door, haar ouders waren per slot van rekening op vakantie zodat we het huis voor ons alleen hadden.

Door het erbarmelijke weer konden we niet echt veel genieten van de eerste twee weken. Voor ik het wist was week 1 om. Week 2 ging natuurlijk ook veel te snel. In die week ben ik wel achter het stuur gekropen. Ik leerde snel en was van plan om mijn examen nog voor mijn vertrek af te leggen, zo kon ik met de auto naar Frankrijk gaan ipv met de trein. Hoe alles verliep heb ik op mijn andere laptop neergepend. Als ik terug in België ben zal ik het  online plaatsten (als het niet uit mijn hoofd gaat).

De laatste 10 dagen stak de zon eindelijk de kop op en kon ik samen met Ellen heel wat fietsen. Haast elke dag waren we onderweg. We gingen eens kijken in Zonhoven, reden naar het circuit van Zolder, gingen verschillende malen thuis zwemmen en giingen op donderdag even eens piepen op Hasselt Beach (waar we oa Maarten Thomis en Roel van Fox United tegenkwamen).

Een afscheidsetentje met Ellen, mijn mama, broers & vriendinnen kon ook niet ontbreken. Het was zalig om met zijn allen nog eens rond de tafel te zitten. Oude verhalen kwamen bovendrijven en discussies staken de kop op, heerlijk gewoon.

Tegen vrijdagavond ben ik, als alles goed gaat, weer even in België. Nu moet ik eerst nog een 2,5u op de trein zitten om dan te zien of ik een nachtje op hotel ga slapen of meteen in het Amitel terrecht kan. Ook ga ik nog even mogen uitzoeken om hoe laat ik morgen de trein naar het werk heb en of het haalbaar is om me elke dag zo te verplaatsen.

@ +

Yannick

3, 4 en 5 augustus

Zondag

Zoals je eerder kon lezen ben ik zondag terug naar Straatsburg vertrokken. Toen ik nog een dik uur van Straatsburg was belde me Wim me om eens te horen hoe alles was. Ik moest me ineens geen zorgen maken over een slechte nachtrust die te wijten zou zijn aan een slecht bed (ik kon bij Tomaz van het Amitel crashen). Dit doordat Wim mij een hotel had geregeld. Ik wist echt niet wat zeggen toen ik het hoorde, sprakeloos was ik. Het leek net alsof ik een derde broer had in Straatsburg die zich over me ontfermde.

Na mij geïnstalleerd te hebben in het hotel belde Wim me even op om te vragen of ik niet wilde barbecuen bij hem en de rest van het gezin en een nichtje. Ik ging in op zijn uitnodiging en al snel zaten we met zijn allen rond de tafel. De keel werd gesmeerd met een goede Leffe van het vat en de honger werd gestild met heerlijke spijzen. Ik voelde me werkelijk als God in Frankrijk: mooi weer, goed eten, Belgisch bier als aperitief, Franse rode topwijn bij het eten (slechts X aantal flessen van gebotteld), een zwembad om in te plonsen… zalig gewoon. Enkel de kers op de taart ontbrak nog, Ellen.

Bolle bolle bol! Buik is vol! Dat was voor de gastheer het moment om een zeer gevaarlijke fles op tafel te zetten. Een fles die me vele jaren geleden al eens het noorden had doen verliezen op de 18^de verjaardag van Philippe Bynens… Aan zij die dat verhaal  niet kennen, ik was toen de eerste keer zat door een fles citroenjenever alleen te ledigen.

De shotjes volgden elkaar in sneltempo op en het alcohol niveau in mijn lijf ging evenredig omhoog. Zolang ik zat viel alles nog mee, maar eens we in het zwembad zaten voelde ik de alcohol naar mijn hoofd stijgen. De gekke stoten die we uithaalden zullen daar ook wel voor iets tussen hebben gezeten. Zo kan ik je nu vertellen dat je in een zwembadrace, gehouden met opblaasbare dieren als vlot, het best kan opteren voor de dolfijn ipv de zeehond!

Na te zijn bekomen van de inspanning kaartten we nog wat na en werd de taxi gereserveerd om mij naar mijn hotel te brengen.

Maandag

De nacht was korter dan ik op zondagmorgen had verwacht, en Wim pikte me om iets voor acht op aan het hotel om samen naar het werk te rijden.

De voormiddag was echt een hel. Mijn werk ging niet vooruit. Dit deels doordat ik veel tijd verloor door een informaticus die niet kon wachten met mijn nieuw scherm en toebehoren te installeren en deels door mijn maag die kwam opspelen. Ik denk dat ik wel een hele familie negers heb verzopen eer ik terug normaal kon functioneren!

Na het middagmaal ging het al heel wat beter met me. Ik kon me al wat beter concentreren en enkel de informaticus stal aardig wat van mijn tijd.

‘s Avonds spoorde ik samen met Malick naar huis en werkte ik nog even aan een rapport.

Dinsdag

Ook dit maal nam ik het openbaar vervoer naar het werk waardoor ik na één uur reizen op mijn werk aankwam ( met de wagen 20min).

De voormiddag liep al wat beter dan gisteren, maar doordat Claude me vele taken moest uitleggen ( ik neem een deel van zijn werk over tijdens zijn afwezigheid), kon ik niet werken aan de rapporten. Hopelijk loont de tijd die ik heb genomen om alles te hebben uitgeschreven zich morgen als ik Claude zijn werk doe.

Ook werd al vlug duidelijk dat het werk dat ik de avond voordien had gedaan nutteloos was. Het was enkel goed voor een stomme ondoorzichtige fout die ik, met dank aan Claude, pas na lange tijd vond.

In de namiddag kon ik even werken totdat ik plots een “nieuw” klavier kreeg dat volledig onder het stof zat. Pas nadat ik het zo goed als mogelijk had opgekuist kon ik weer aan de slag. Ik werkte door tot iets na zeven en overliep samen met Claudine een rapport dat me aardig wat tijd gekost om op punt te zetten (door die fout die ik niet direct vond). Al de informatie die er in stond was foutloos, zodat ik met een fijn gevoel naar huis kon. Wachten op de trein was zelfs niet nodig want Wim dropte voor de deur van het Amitel af.

11-08-2008 om 23:19 geschreven door Yannick Aerts  

Na een lange tussenpauze volgt nog eens wat nieuws van mij.

Inmiddels is er veel gebeurd:

v     Ik ben afgestudeerd als bachelor in de handelswetenschappen afstudeerrichting accountancy-fiscaliteit

v     Ik heb het contract dat E&Y mij aanbood ondertekend, maar niet opgestuurd ( in laatste instantie heb ik de contacten opgeblazen)

v     Ik heb mijn handtekening onder het contract van Haldex gezet

v     Ik heb mijn moto te koop gezet

v     Ik ben 2 jaar samen met mijn vriendin

v     ...

Ik vergeet nog wet heel wat andere dingen, maar dat zijn zo wat de belangrijkste dingen.

Nog voor ik mijn rapport in handen had moest ik nog een examen in België afleggen en mijn stage tot een goed einde brengen. Mijn stageverdediging had ik op 9 juni en die verliep wel goed. Al was die niet eenvoudig. Meer dan twee uur hebben ze mij het vuur aan de schenen gelegd. Het was dan nog niet eens mijn docent maar diens echtgenoot die de ene na de andere vraag afvuurde. Ook richtte hij zijn vragen niet enkel tot mij maar ook tot mijn interne stagebegeleider. Dit alles gebeurde zelfs voor meer dan 50% in het Nederlands.

Waarom laat je iemand die slechts twee uur per week Frans heeft heel zijn rapport en stageverslagen in het Frans schrijven, als men op de stageverdediging plots in het Nederlands vragen begint te stellen? Begrijpen wie begrijpen kan. Vanuit mijn opzicht was de persoon in kwestie eigenlijk hoofdzakelijk daar om te netwerken, of hij er in geslaagd is laat ik  in het midden.

Het is duidelijk dat ikzelf totaal niet akkoord was met de gang van zaken, maar om de vrede te bewaren repte ik er maar met geen woord over. Mijn band met mijn stagebegeleider van de PHL was immers al niet geweldig.

De week die volgde op mijn stageverdediging

De dag na mijn stageverdediging vertrok ik onmiddellijk met de TGV naar België, allé ik dacht dat ik de TGV had. De trein deed er meer dan 6,5 uur over om van Straatsburg tot Brussel te sporen! Dat is meer dan 2,5 uur langzamer dan de spoorlijn Nantes-Brussel.

Ik wrong me in alle bochten, maar wist geen blijf met mezelf. Ik was moe van de voorgaande nachten (2 weken gemiddeld 4 à 5u per nacht geslapen), maar wist de slaap niet te vatten. Anderzijds was het landschap wel magnifiek.

Na de trein van Brussel naar Hasselt te hebben genomen en vervolgens nog net de bus naar huis te hebben gehaald, kwam ik na 8u tijd thuis aan. Dood was ik, maar wel blij dat ik weer even thuis was. Vooral toen ik mijn vriendin zag leefde ik weer helemaal op.

De dagen die er op volgde werden gespendeerd aan het instuderen van mijn examen. Ik moest nog veel doen, aangezien ik dit maal nog niets op voorhand had kunnen instuderen. Al de voorgaande tijd ging op aan mijn stage.

Tot mijn eigen verbazing ging het leren makkelijker dan verwacht. Ik had op zaterdag alles al in grote lijnen voor de eerste keer ingestudeerd en kon vanaf toen beginnen met de stof te herhalen en de kleine details er bij te nemen.

Maandag bracht ik nog even mijn stagerapport binnen om in te binden en ging ik met Stijn (kameraad van mijn klas) en Ellen iets eten in Hasselt. De zon straalde heerlijk en de zin om mij terug achter mijn boeken te zetten was ver weg. Ik liet me echter niet kennen en om iets na 14u was ik weer aan het studeren.

Hoe dichter het examen kwam, hoe onzekerder ik werd. Kende ik wel alles, klopte de oplossingen wel die ik had, enz enz. Na een tijdje vond ik de rust terug en leefde ik redelijk ontspannen naar het examen toe. De uren en minuten voor het examen schoot de stressmeter natuurlijk weer de hoogte in.

Toen ik het examen voor me kreeg wist ik niet goed wat ik er van moest denken. Pas toen ik merkte dat ik nog twee vragen over het hoofd gezien was ik helemaal gerust. Ik telde mijn punten op en met mijn negatieve berekening moest ik zelfs nog door zijn.

Na mijn examen te hebben afgegeven reed ik naar huis. Ik zocht er al mijn spullen bij elkaar en vertrok richting Frankrijk. Eerst hield ik wel nog halt in Hasselt om daar mijn honger te stillen met een heerlijke Bicky Burger (iets wat ze in Frankrijk dus absoluut niet kennen). Mijn vriendin was ook nog even naar daar gekomen en na een dikke knuffel en kus was ik klaar om de 450km af te haspelen.

De rit verliep vlot en ik was sneller dan verwacht op mijn werk. Daar wachtte ik op Raf en Anneleen om terug naar het Amitel te trekken.

De dagen die er op volgde verliepen rustiger dan voorheen, zeker voor de andere stagairs. Zij konden per slot van rekening uitbollen. Niets moest niet meer, maar alles mocht. Ik verkeerde echter in een andere situatie... Het echte werk kon beginnen. Ik kreeg interessantere taken, maar natuurlijk ook al een beetje meer druk. Zeker toen ik aan de financiële directeurs van Europa rapporten moest opvragen, wist ik even niet goed hoe ik me moest houden.

De jonge snotbel die eventjes de ervaren rotten in het vak opdrachten ging geven.... een speciaal en raar gevoel moet ik zeggen. Wim stond me echter goed bij en zette me op het goede spoor.

Op donderdagavond stond het weekend voor de deur en ik trok na het werk naar huis. Raf en Anneleen bleven nog tot vrijdag en ze zouden al mijn spullen meepakken.

Het avontuur Straatsburg- Zonhoven

Mijn rijbewijs, bankkaarten, paspoort en andere persoonlijke spullen waren nog steeds niet aangekomen op het werk (ik was deze vergeten in de handtas van Ellen). Ik vertrok dan maar met enkel €79 cash op zak naar huis. Dat moest ruim voldoende zijn voor de péage en benzine.

Inderdaad, moest... Nog voor ik goed en wel weg was twijfelde ik bij een afslag die ik nam. Om zeker te zijn dat ik goed zat, nam ik de eerste uitrit en zocht ik achter een plaatje “Saarbroek”. Dat vond ik snel, maar het bracht me niet op de snelweg, maar op de “route nationale”. Een zeer mooie weg, maar niet als je snel thuis moet zijn! Ik zette het gas er dan maar op, maar de rit naar Saarbroek bleef maar duren. Eens ik in Saarbroek was checkte ik de tijd en ik had er al dubbel zo lang over gedaan dan normaal!

Na aan verschillende mensen de weg naar Trier te hebben gevraagd zat ik terug op de autostrade, maar NIET de juiste. Eén of andere kinkel dacht de weg te weten maar stuurde me de foute kant uit. Ik wist begot niet meer of ik al dan niet goed zat en besloot een vrouw te volgen op de afrit.

Na de afrit reed ik langs de vrouw en met handgebaren maakte ik haar duidelijk dat ze moest stoppen. Nu... je moet weten dat ik een knalgeel lederen pak draag en een helm met spiegelvizier. Dat is nu niet echt de meest vriendelijke uitstraling (zonnig misschien wel) J.

De vrouw stopte en met mijn Duits dat het niveau van Jean-Marie Paff evenaart vroeg ik de weg naar Straatsburg, Trier. Ik maakte haar duidelijk dat ik niet meer veel geld bij me had (€20 de rest was al op aan benzine) om te tanken en dat ik dus een korte en snelle weg wilde. De vrouw legde het 6 keer uit, maar nog verstond ik er maar de helft van. Ok, ik moest me omdraaien en terug de autostrade op, maar de welke???

Na meer dan 100km te hebben rondgecirkeld zat ik eindelijk weer op het goede pad. Ik zag het plaatje Trier weer en schakelde een vitesse hoger. Ik had nu een stuk overbrugd en moest geen schrik hebben om zonder naft te vallen. Fout ja! Ik kon mijn kas wel opvreten. Het was tussen Tier en Verviers dat er geen enkel naftstation meer is en niet tussen Saarbroek en Trier. Ik wist dat ik de afstand nooit zonder tankbeurt kon overbruggen en op 30km voor Prüm sprong mijn lampje van mijn reserve aan.

80km/h reed ik nog op de autostrade. Een  witte Porsche GT3 RS raasde me voorbij en ik moest hem helaas laten gaan. Vrachtwagens haalden me in en de avond viel snel. Op een parking vroeg ik achter een naftpomp en een vriendelijke man vertelde me dat Prüm de enige uitweg gaf.

Weer reed ik de autostrade op en haspelde ik tegen het tempo van een Ligier de kilometers af. Ik nam de afrit naar Prüm en na enkele kilometers kwam ik aan bij een restaurant. Daar vroeg ik de patron om me de weg naar het centrum uit te leggen. Ik legde hem de hele situatie uit, maar hij was te zat om er iets van te verstaan. “Ah geine benzine und du wilt eine Zimmer? Ja das geht” (weet begot niet hoe ik het moet spellen). De kerel kon haast niet meer op zijn benen staan en zijn tong sloeg dubbel. Ik bedankte hem met het vriendelijke Nederlandse woorden zeikzak en kloothommel en tufte verder opzoek naar het stadscentrum.

In het centrum van Prüm vond ik een naftstation, maar het was net 30min dicht! Dan maar opzoek naar iemand met een bankkaart die bereid was om in mijn plaats te betalen (ik geef  mijn cash geld aan hem/haar en hij/zij betaald met zijn bankkaart de benzine).

Het eerste koppel dat ik trof was net zoals de hoteluitbater zat. De enigste tip die ze me gaven was op zoek te gaan naar nen auto en dan daar wat benzine van af te tappen. Ik moet zeggen, het werkte wel even op mijn lachspieren. Vervolgens kwam ik een groep zatte jongeren tegen die het verschil tussen links en rechts nog niet kenden, daar kon ik dus ook niet veel mee aanvangen. Ik stapte dan maar een café binnen en daar trof ik Patrick. Een Duitse kerel die een beetje Engels verstond en me wilde helpen.

Hij reed met mij naar een ander tankstation en betaalde met zijn kaart waarop ik hem het verschuldigde bedrag in giraal geld teruggaf. Hij begeleidde me zelfs tot aan de autostrade naar Luik! Ik was hem even dankbaar als hij die geholpen werd door de barmachtige Samaritaan.

Om een half uur na middernacht wandelde ik thuis eindelijk de deur binnen. Ik was doodop en was blij dat ik het gehaald had, mijn vriendin was doodongerust en boos omdat ze me niet meer had gehoord nadat ik in Saarbroek vastzat (wat ik wel versta, maar ik dacht op die moment enkel nog aan “ hoe geraak ik thuis” ) en mijn mama die opgelucht was dat ik eindelijk thuis was.

Achteraf moet ik er wel om lachen, maar op dat moment dacht ik echt niet dat ik nog voor vrijdag in België zou aankomen.

Vrijdag

Na te hebben uitgeslapen trok ik naar school om mijn rapport te halen. Ik was nl. om een of andere reden niet zijn geslaagd. Was mijn examen dan toch niet goed verlopen, Ik wist echt niet waar het aan kon liggen. Al van de dag voor ik naar België vertrok wist ik de uitslag en kapot was ik er van. Dat maakte die helse rit enkel nog erger.

Na mijn punten in handen te hebben viel me meteen op dat mijn punten niet klopte. Ze hadden me op een vak gewoon de helft van mijn punten gegeven! Na Chris Huyberechts te hebben gecontracteerd om raad wist ik wat te doen. Ik raadpleegde Mevr Franco en legde haar alles uit. Ze stond haast perplex en verontschuldigde haar uitvoerig als ik het bij het rechte eind had. Ze raadpleegde mijn punten in het software systeem en daar bleek dat ik gelijk had.

Voor mijn examen van Kerstmis had het systeem me een 0 gegeven omdat ik toen in Nantes zat. Ik had echter heel het examen ( de andere hadden een deel bij Kerstmis en een deel bij Pasen) bij Pasen afgelegd. Ik was dus geslaagd ipv niet geslaagd. De last waar ik al enkele dagen mee rondliep verdween van mijn schouders en ik was door het dolle heen. Ik lichtte meteen mijn vriendin en familie en we klonken er een glas op.

Later op de dag kwamen Raf en Anneleen mijn spullen leveren. Tot mijn grote verbazing hadden ze enkel mijn laptop bij. De rest hadden ze achtergelaten in Straatsburg. Ik wist niet wat ik er van moest denken... zeker toen ik zag dat er wel voldoende plaats was voor leeg flessen drank en tientallen potjes yoghurt (welke gek gaat yoghurt eten die 4u in een stikhete koffer heeft gezeten?).

Daar stond ik dan... geen schoenen die ik moest hebben, haast geen ondergoed meer en geen kleren die ik absoluut moest hebben.

Zaterdag

Ik deed aan wat ik nog in mijn kast had hangen en trok samen met Ellen, haar ouders en mijn mama naar de proclamatie. Een zalig moment was het toen eerst Ellen en daarna ik ons diploma in handen hadden.

Later op de dag moest ik met Ellen nog naar het feest van haar oma die 90 werd, waar ik het wel naar mijn zin had met haar neven en nichten.

Zondag

Na nog wat tijd te  hebben doorgebracht met mijn vriendin was het weer tijd om naar Frankrijk te trekken. Geen fijn moment, maar het feit dat ik haar twee weken later weer opnieuw zou zien hield me sterk.

Ik reed rustig naar Weyersheim (naar mijn werk) en ook dit maal reed ik in Saarbroek even fout. Ik keerde echter onmiddellijk om en nam vervolgens de juiste weg. Ik wilde niet nog eens een avontuur meemaken, lol.

Op het werk aangekomen belde ik Cindy (ook wel CTF genoemd) om me naar mijn hotel te begeleiden. Daar aangekomen deed ik niet meer veel buiten in bed te kruipen.

Maandag – vrijdag

De week ging snel en op enkele dagen bleef ik wat langer op het werk om wat dingen af te werken en voor te bereiden zodat ik het de er op volgende dag niet meer moest doen. Opnieuw moest ik informatie opvragen aan de financiële directeurs en Wim stond me opnieuw bij. Ook aan mijn overige collega’s had ik veel hulp. Claudine die me hielp met een Excel file in de juiste vorm te gieten, Claude die me de info gaf die ik wenste,....

Zaterdag

 Om 06:40 word ik wakker van een smsje: “ Vient me prendre je veux baiser!”. WTF, ik wist begot niet wie het was en smste terug om te vragen wie het was. Ik dacht aan Raf of iemand anders die me ff wilde beetnemen. Als reactie kreeg ik: “ Charlotte”! Ik lag hier bijna dubbel in mijn bed van het lachen. Dit moest dus echt wel Raf zijn die me wilde beetnemen. Charlotte is nl. een collega van me die zoals men in het Frans beleefd zou zeggen: “ musclé” is (lees: goed gezet, mollig of eerder last van genoeg overgewicht). Uiteindelijk belde ik even en toen bleek dat het iemand anders was. Het ging wel degelijk om een meisje dat Charlotte heten. Ik maakte haar duidelijk dat ze haar van nummer had vergist en sliep verder.

Na om 10u te hebben ontbeten dook ik terug mijn bed in. Ik keek wat naar de eerste rit van de Tour de France, surfte wat rond op internet en voerde wat overschrijvingen uit.

Daarna ben ik wat gaan rondrijden met de moto zodat mijn bandjes toch weer wat ronder konden worden (nog wat schaamranden over). S’avonds dook ik rond half één in bed en sliep ik uit. Tijdens de nacht hoorde ik wel dat Ellen dood ziek was. Echt k*t dat ik niet bij haar kon zijn om haar wat te verzorgen.

Zondag

Vandaag heb ik echt niks gedaan. Ik heb tot één uur in mijn bed gelegen; Daarna heb ik een lange douche genomen en naar de Porsche cup op Silverstone gekeken. Om de honger te stillen ben ik wat gaan eten in het restaurant waarna ik F1 heb gekeken. Toch een triestige sport als je het mij vraagt. Het enige leuke was dat ze vandaag meer langs dan op de baan zaten. De inhaalmanoeuvres gebeuren vlot zonder enig gevecht. Niemand die zijn wagen nog bruut voor de andere gooit om een inhaalmanoeuvre te verhinderen, echt jammer.

De 2^de rit van de Tour heb ik dan maar gekeken terwijl ik begon aan mijn verslag hier.

Ik ga proberen om hier terug af en toe wat te posten, maar beloof niets.

Grtz,

Yannick

.

06-07-2008 om 19:03 geschreven door Yannick Aerts  

Het onderstaande fileke had ik nog op mijn laptop staan en had ik nog niet online gezet, bij deze...

Een fles Ricard langs me, een Mars, wat oude danceplaten van de jaren negentig zoals DeeDee, Fiocco, en 2 fabiola... We zijn er klaar voor om hier weer eens wat neer te pennen ( CELEBRATE zoals Kosmonova het zegt).

De dagen dat ik in België was, waren gewoon zaaaaalig. Niet zag ik alleen mijn vriendin, kameraden en familie terug... maar ook mijn moto stond klaar om bereden te worden! Al meer dan een maand hoorde ik ze smeken om bereden te worden. Uiteindelijk bezweek ik en deed ik met haar wat ze wou nl. in toeren jagen zodat ze lekker schreeuwde (later hier meer over).

Woensdag 7 mei ’08

Die dag kon niet snel genoeg om zijn voor me. Na het werk zouden we immers na een korte pitstop in Straatsburg, om de wagen vol te proppen met bagage, in één ruk doorknallen naar België.

De 306 van Raf leek wel op een wagen van een Turkse familie die voor 2 maanden met hun volgestouwd busje met gordijntjes afzakte naar hun moederland. De wagen zat dus echt wel vol. Annick (de rosse) had op de achterbank nog net een beetje plaats om te zitten.

Eens op de autostrade plugde ik de kabel van de radio in mijn laptop en knalde de ò zo heerlijke set van Dr. Lektroluv door de boksen. Op het ritme van de beats reden we Straatsburg uit en doken we Duitsland binnen. Raf en ik hadden dolle pret vanvoor in de wagen. Dat maakte Annick wat ongerust. Ze had schrik dat we de afslag zouden missen. Ik trachtte haar echter gerust te stellen en dat lukte redelijk.

Slecht één maal hadden we de afslag gemist door een nalatigheid. We hadden een bord te laat opgemerkt waardoor we even de moeselstreek wat gingen verkennen, LOL. Voor de rest gingen we nergens in de fout. Alles verliep echt lekker. De auto wilde ook mee en soms konden we even de naald richting 160km/h laten gaan. Eens de wijzer horizontaal stond begon Annick te flippen. Bij 140km/h kreeg ze het al warm. Maar goed dat ik niet achter het stuur zat of ze had het niet gehaald denk ik J. Zeg nu zelf... als je op de enigste plaats op de wereld bent waar je legaal zo hard mag rijden als je kan, dan doe je dat toch gewoon, niet?

Wel moet ik even melden dat Annick een uitstekende GPS was. Ze loodste ons zonder enig probleem veilig tot onze eindbestemming (Straatsburg, Trier, Saarbroek, Aken, Luik). Als dank beloonde we haar in België nog met een leuk spelletje.

Een gedeelte van de weg was afgezet met paaltjes met knipperlichte op, hèt ideale parcours om de banden op temperatuur te brengen! Eens er geen volk meer achter ons was liet Raf de snelheid afnemen en loodste ik hem tussen de paaltjes.  “Links!Rechts! Coupeer!Gas! GIENE SHOW FREDDY! ; was mijn boodschap voor Raf. Hij volgde de instructies net zoals Fast Freddy  (Freddy Loix) goed op en bracht de KP tot een goed einde. Het krijsen van Annick bracht hem zelfs niet van de wijs. Echt mooi gedaan Raf!

Uiteindelijk kwamen we na een viertal uur aan in Tongeren. Alledrie rammelden we van de honger en alledrie wilden we onze honger stillen met een overheerlijke friet. Je kan dus wel verstaan dat onze ontgoocheling ontzettend groot was toen we constateerde dat beide frituurs, die naast de afrit lagen, net gesloten waren ( we waren 5min te laat).

Mijn teleurgesteld gevoel verdween echter als sneeuw voor de zon toen ik de Alfa 159 van Nico van de afrit zag scheuren van met Ellen. Slechts luttele seconden later sloot ik mijn vriendin in mijn armen en nam ik afscheid van Raf en Annick.

Ik was ook blij om mijn broer te zien. Het deed me echt deugd hem nog eens te zien en wat bij te praten over van alles en nog wat ( @ nico: ik ben trouwens nog niet vergeten dat ik wat moet nakijken, maar heb op het moment geen tijd).

Thuis zat mama op me te wachten die ook blij was me te zien. Eindelijk was er weer leven in de brouwerij. Gedaan met de stilte, Yannick was terug J! Ellen en ik namen afscheid van Nico en praatte nog wat met mijn mama om dan samen in bed te duiken. Heerlijk gewoon, zo nog eens een nachtje samen doorbrengen met je vriendin. De laatste persoon die je ziet als je je ogen sluit en de eerste die je ziet als je je ogen weer opent.

Donderdag 8 mei ’08

Jammer genoeg was het al vroeg dag de volgende morgen. Ik had normaalgezien in de vroege voormiddag een afspraak met mijn stagebegeleider, maar doordat ze ziek was werd het afgeblazen. Uiteindelijk hebben we dan maar telefonisch een onderhoudt gehad. In tegenstelling tot de eerste mails die ik met haar wisselde, verliep dit gesprek niet stroef maar vlot. Dat was weer de Nancy die ik kende, hihi (ferm vrouwke trouwens, als je het mij vraagt).

Na het gesprek met mijn stagebegeleider zakten we af naar A’pen. Ellen wilde gaan shoppen en ik moest er zijn voor een sollicitatiegesprek. Op die manier koppelde we het nuttige aan het aangename. Allé, om eerlijk te zijn, is shoppen niet echt mijn hobby. Goed voor een uurtje of twee, maar daarna heb ik het wel gehad.

Des te dichter de grote wijzer naar de twaalf en de kleine naar de vijf schoof, des te hoger mijn stressgehalte werd. Ik bleef eigenlijk nog redelijk koel en nuchter, maar de spanning was toch hoger dat voorheen. Ondertussen had ik nog een hemd en broek gevonden en had ik mijn plastron laten knopen door een winkelbediende. Ik slaagde er zelf gewoonweg niet om er een knoop in te leggen. Ik moest en zou kost wat kost die das aandoen. Zij die mij kennen weten dat ik niet van mijn standpunt afwijk. Ik stapte dus op de winkelbediende af en vroeg het gewoon. 5 minuten later was mijn cravat geknoopt en was ik een tevreden man.

De tramrit naar Borgerrokko verliep vlot en, in tegenstelling tot de vorige maal, waren we dit keer te vroeg. Ik was er niet rouwig om en giette nog even de patatten af zoals ze bij ons zeggen.

Na wat te zijn afgekoeld was ik helemaal klaar voor het gesprek met Philippe Verhoeven. Het gesprek verliep, net zoals het eerdere gesprek, vlot en ontspannen. Meteen legde ik mijn kaarten op tafel en maakte ik hem duidelijk dat ik enkel voor hun zou komen werken als ik kon doorstoten naar een commerciële functie. In het eerste gesprek kwam dat aspect ook aan bod en het was die belofte die voor mij de doorslag gaf om te tekenen. In de telefonische contractbespreking die er op volgde bleef er echter haast niets, om niet te zeggen niets, over van dat commerciële.

Ik wilde dus duidelijkheid en die kreeg ik. Philippe speelde openkaart met mij en tot ons groot jolijt was onze gedachtegang hetzelfde. Hij wilde iemand met een boekhoudkundige en fiscale achtergrond die zich commercieel uit de slag kon trekken en ik wilde met mijn accountancy-fiscaliteit diploma op zak niet een saaie kantoorjob uitoefenen, maar wel  mij helemaal ontplooien in een functie die me op het lijf is geschreven, nl. een commerciële functie (onderhandelen, mensen voor jouw idee winnen, mensen motiveren en overtuigen, zalig gewoon!).

Het gesprek verliep dus vlot en ik kreeg Philippe zijn woord. 28 Mei overloopt Riet met mij nog eens het contract (telefonische vergadering met het contract voor me) en dan plaats ik normaal mijn handtekening.  Nu hopen dat hij zich er aan houdt en dat men niet gaat verwachten dat ik een saaie kantoorjob ga uitoefenen..

Eens ik buiten was maakten das en hemd plaats voor een wat luchtiger en vrijetijdshemd. In afwachting van onze trein deed ik met Ellen nog even een terrasje waar ik toch wel in een licht beschonken toestand vertrok (nen Duvel op ne lege maag in de volle zon drinken maakt het hoofd licht).

Ik heb haast geen idee meer wat we die avond nog gedaan hebben.

Vrijdag

Ook nu moest ik op tijd op. Ik moest in de voormiddag nl. ,nog even naar mijne peter om mijn verzekering terug aan te sluiten. Na een paar kilometer met de fiets te hebben gereden nam ik naar goede gewoonte mijne duim om in Heusden te geraken. Al vlug werd pakte iemand me mee tot aan de autostrade, waar na een 5 min wachten een vriendelijk meisje me oppikte. Ze moest eigenlijk op een of ander industriepark zijn, maar maakte wat omweg voor me en zette me voor de deur af.

Verzekering ok, penske rond gegeten en een ritje terug naar huis. Ideaal! Thuis aangekomen was Ellen net vertrokken. Ze had zelf ook nog veel op het programma staan en ik wilde mijne moto uitlaten. Tijdens mijn ritje zou ik wel eens ff langsgaan bij haar.

Dat ritje was echt zalig. De Kawa schreeuwde gewoon om hard genomen te worden. Eens opgewarmd ging ik in op haar smeekbeden en trok ik ze even de toeren in. Wat een heerlijke gil! Ik reed wat rond en bracht verschillende vrienden een bezoekje waaronder Martine van The Store (die er niet was), Tineke, Youri (die niet in zijn kot was) en Steven van F&J). Vanuit Beringen ben ik dan maar naar huis gereden voor op tijd te zijn voor het eten.

Thuis was Nico al zijne fiets aan het poetsen zodat die klaar was voor een weekendje Ardennen met zijn kameraden. We zeverden wat en naarmate de tijd verstreek kwamen ook mama en Youri binnengesijpeld zodat de spaghetti op tafel kon komen. F*ck man dat smaakte echt wel zeer goed. Als ik moet vergelijken met het eten van het Amitel was de spaghetti gewoon hemels! Ik schepte dus niet voor niks nog eens een extra bord in.

Na de maaltijd keuvelde we nog wat na en al snel hees ik me terug in mijn pak om weer op pad te gaan. Dit maal naar Genk, waar ik vaak met andere jongens wat rondjes ga rijden en wat ga zeveren (meer zeveren dan rijden). Zoals steeds waren de allendige blauw mannen ook weer eens goedendag komen zeggen. Gelukkig waren ze net weg toen ik aankwam, want daar had ik niet veel zin in.

Na een tijdje stapte ik terug op de moto en reed ik naar Ellen voor een zalig nachtje.

Zaterdag

De eerste keer dat ik wat kon uitslapen en weer werd ik wakker langs mijn vriendin.

Na een brunch en uitgebreid bad trok ik met Ellen het dorp in opzoek naar een geschikt cadeautje voor Senne zijn communie. Al vlug vonden we enkele spullen en konden we weer naar huis om van het weer te genieten en om wat te eten met Ellen haar oma en overige familie.

Na het eten zwaaide ik mijn been weer over de moto en was ik

06-07-2008 om 19:02 geschreven door Yannick Aerts  

07-05-2008 om 00:29 geschreven door Yannick Aerts  

Na zaterdagmiddag te hebben genoten van de zon volgde een leuke avond.

De meisjes hadden voor Anneleen een feestje georganiseerd. Dit ter ere van haar twee jaar vrijgezel zijn. Een gekke reden, als je het mij vraagt, maar elke reden is goed genoeg om te feesten hè!?

Samen met heel de bende incl.  Bobby, Daniël en Fabien zette we het kot op stelten. We zeverden over alles en nog wat en zoals naar goede gewoonte kwam nu ook de Belgische politiek aan bod. Daar begrijpen ze hier in Frankrijk nu toch echt wel eens niet veel van. Daniël, een Duitser van Afrikaanse afkomst, kon er maar niet van over Vlaanderen van mij onafhankelijk mocht worden. Gelukkig wist hij al dat Brussel in Vlaanderen lag.

Hij begreep wel niet waarom er zoveel commotie was rond BHV en dat iemand die geen Nederlands spreekt/ wilt spreken, geen sociale woning krijgt in bepaalde Vlaamse gemeenten. Hoe vaak ik ook herhaalde dat dit was om de verfransing tegen te gaan, ik kreeg geen vat op hem. Voor hem bleef het een discriminatie. Er kwam slechts een lichte twijfel bij hem op toen ik de situatie eens met andere talen en plaatsen voorstelde.

Terwijl Daniël en ik van gedachten wisselden, was Anneleen van plan om geen dag langer meer single te blijven. Ze gooide al haar charmes in de strijd en Raf moest het ontgelden. Het gefriemel en geplaag werden heviger en heviger. Het leken wel twee pubers die voor het eerst alleen waren.

Om de twee verliefde zielen wat privacy te geven, maakte ik iedereen duidelijk dat het moment was aangebroken om de twee alleen te laten... Het was bovendien al 5 uur en dus hoog tijd om mijne nest op te gaan zoeken.

Zondag

Ik ontwaakte een eerste maal om 11 uur en even later stond Lore op mijn deur te kloppen. Ik was nog slaapdronken en stuurde haar weg omdat ik nog wilde slapen. Achteraf bleek dat ze aftersun kwam brengen zodat ik mijn verbrandde schouders kon insmeren. Ik voelde me echt wel k*t dat ik zo bot was geweest. Langs de andere kant had ik nu wel kunnen slapen tot half vier!

De rest van de dag was ook niet echt productief. Buiten wat gesurft en gelezen te hebben, gebeurde er niet veel. Ik weet zelfs niet of ik al dan niet even buiten was geweest.

Maandag

De eerste dag van werkweek en ik moet zeggen... het was een fijn dagje. Ik kreeg wat uitleg over hoe ze de onkostennota’s boekten in Frankrijk en hoe je dat moest doen in Axapta. Aurélie hielp me goed en na een tijdje slaagde ik er in om alleen de onkostennota’s in te brengen.

In de auto werd ik teruggedrongen naar de achterbank, verdoeme! Ge ziet het é... niks dan misérie als er een vrouw in het spel komt. Dat strooit alleen maar roet in het eten (LOL). Nee nee even serieus, als ik ze daar mee een plezier kan doen, dan doen we dat é.

Bij aankomst aan het Amitel kleedde ik me om en dook ik samen met Raf de fitnesszaal in, allé... wat je fitnesszaal kan noemen. Buiten twee halfwerkende fietsen, een roeisimulator die niet ter plekke blijft staan als je hem gebruikt en een bank met gewichten, tref je er niet veel terug.

Na 15 min te hebben gefietst had ik het gevoel alsof ik mijn lamp had uitgezopen en dat een bende homo’s misbruik hadden gemaakt van de situatie. Met andere woorden, mijn achternaam zonder “T” deed serieus pijn!

De overige tijd trainde ik mijn borst een beetje en deed ik nog wat buikspieroefeningen. Mijn benen kon ik niet trainen omdat dat machien gewoon veel te klein was om fatsoenlijk te functioneren. Niet dat ik anders veel kilo’s kon pakken hoor, LOL.

Het zal dus nog wel een hele tijd duren eer ik van “platten haring” uitgroei tot “gespierde freinkabel”.

Dinsdag

Vandaag kreeg ik de kans om de onkostennota’s van de Belgische vestiging eens even onder de loep te nemen. Dit om even te toetsen of het bedrijf misschien voordeliger af is met een omschakeling naar een forfait ipv kosten die worden bewezen.

Al vlug trok ik de weinige haren die ik nog heb uit het hoofd. Deze opdracht leek niet zo simpel als ik eerst had gedacht. Er is niet zo veel rechtspraak over dus via fisconet vind je er ook niet echt veel over terug.

Ik nam mijn bundel van het seminarie dat ik eerder had gevolgd er bij en trachtte zo gericht op onderzoek uit te gaan. Ik ben er nog steeds niet zeker van of het kaf het koren wel waard is om het te onderzoeken, maar ik zal er zeker uit leren. Ik heb voor alle zekerheid nog even contact opgenomen met een kennis die wel zeer goed is op de hoogte van belastingen en dergelijke. Hopelijk kan hij mij wat advies geven over het hoe en wat.

Ik zet alles op alles om het onderste uit de kan te halen zodat na afloop blijkt dat men iets had aan mijn onderzoek. Ook hoop ik dat ik samen met de financieel directeur een nieuwe debiteurenpolicy mag opstellen. Met de juiste aanpak moeten ze centen echt wel sneller op onze rekening staan.

Tot slot nog even zeggen dat ik Anneleen die ander daag weer goed had liggen. Dit maal geen auto die zo gezegd panne had, maar totaal iets anders. Eigenlijk was het eerder een 1‑aprilgrap, omdat het echt wel niet kon.

We zaten aan de lunchtafel en plots merkte ik een vreemde geur op. Ik snuffelde een beetje en keek wat rond. Meteen stelde Anneleen de vraag wat er was of wat ik rook. Ik antwoordde kort met een ;” Ah... nee niks,  laat maar, of...”. Na nog een paar keer mijn neus te hebben opgetrokken stelde ze me opnieuw de vraag: “ Wat is er dan?! Wat ruikt ge toch dat  ge zo snuffelt?” Ik: “ Ja, ik weet niet, maar ik ruik zo iets raar... Ik ruik een geur die ik niet direct kan thuis brengen.”  Na 5 seconde stilte vroeg ik zeer zacht aan Anneleen: “ Zeg... hebt ge uw regels misschien?” ( een aantal dagen er voor had ze gezegd dat die er aan kwamen). Meteen sloeg ze rood uit en vroeg ze zich hardop af hoe dat ik dat in godsnaam kon ruiken.

Toen ik haar meedeelde dat de geur iets was afgenomen was het hek helemaal van de dam. Ze geloofde me helemaal. Ik “rook” immers dat ze haar benen over elkaar had gedaan.

‘s Avonds aan het Amitel speelde de rest van de bende het spel nog even mee, maar uiteindelijk besefte Anneleen toch dat het niet echt kon. LOL

Ps: welkom aan de nieuwe lezers ;-) 

29-04-2008 om 22:57 geschreven door Yannick Aerts  

Heyla,

Het is alweer een weekje geleden dat ik wat op mijn blog postte. De dagen gaan gewoon supersnel om en dan is het niet makkelijk om even wat neer te pennen.

Het voorgaande weekend was gewoon zalig. Ik zag mijn vriendin nog eens, die samen met Tijs ( de vriend van Lore) naar hier was afgezakt. Door de dag gingen we shoppen en de avond brachten we onder ons tweetjes door, heerlijk!

Helaas was het weekend even snel om als het begon en stond een nieuwe werkweek voor de deur. De week begon redelijk saai en eindigde ook saai. Ik kreeg alleen maar vervelende taken op het werk. Ik had er begrip voor, want ook de saaie dingen moeten gedaan worden, maar toch... Ik heb zo een honger naar kennis en wil een project uitvoeren waar het bedrijf en ikzelf wat aan hebben. Wat heb ikzelf er aan om te gaan kijken of alle vaste activa nog wel degelijk aanwezig zijn in de onderneming ? Het bedrijf kan er een cent aan overhouden, maar ik zie me dat werk in de toekomst niet nog eens uitvoeren. Ik hoop dus dat ik de opdracht die de grote baas mij gaf, wel mag uitvoeren. Ik wacht nog op een positief antwoord van mijn stagebegeidster. De opdracht is wel een pak zwaarder dan degene die ik nu heb, maar het is een uitdaging en die uitdaging wil ik uitgaan. Ik wil er volledig in opgaan en gewoon keihard knallen, zoals we zeggen.

Heel de week heb ik dus werk gedaan waarvan ik het gevoel had dat iemand anders het ook kon. Ik moest geen methodes  of tactieken uitdenken en dat begon me toch wel wat te enerveren. Versta me niet verkeerd, ik deed wat men van mij vroeg, maar soms baalde ik toch.

Op donderdagavond werd het weekend met een Portugese avond ingezet. Het eten was beter dan anders en de sfeer was zeer ontspannen. Ik leerde weer wat nieuwe mensen kennen en tegen middernacht trok ik samen met Raf, Anneleen, Bobby, Dragana (Bobby zijn vrie ndin) en nog een Amerikaanse die haast niks zegt, de stad in.

We trokken naar een bar waar, veel te duur, Belgisch bier werd geschonken en bestelde ons er nog een pint.  Bobby bestelde een Kwak, maar nog voor hij er aan rook zat hij al op het WC. Onze jongen van Michigan had eerder op de avond te veel gedronken: Ricard, bier, Porto, vodka, wisky... Samen met de rest dronk ik mijne Duvel op liet ik ook de Kwak naar binnen glijden.

Vrijdag

De volgende ochtend bracht ik in bed door en pas rond de middag stond ik op. Ik sprong onder de douche en na nog wat te hebben gechat met Ellen trok ik de stad in opzoek naar sportschoenen. Jaja, ik heb me voorgenomen om hier wat te gaan trainen. Kwestie om toch iets of wat kracht/ conditie te hebben.

Ik bewandelde vreemde paden en kwam op plaatsen waar ik nog nooit was geweest. Ik leerde de stad echt stap voor stap kennen. Het is hier toch wel mooi als je het mij vraagt. Totaal anders dan het grote Nantes, dat wel.

Ik dwaalde door de straten en hield halt bij een kunstgallerij. Verschillende werken van Gabriel Micheletti werden er tentoongesteld. Tot voor ik binnentrad was het voor mij een vreemde schilder, maar al vlug geraakte ik gecharmeerd door zijn werk. Hij schilderde de vier jaargtijde op verschillende doeken.  In de lichtste kamer hingen  de lente en de zomer, de herfst werd minder belicht en de winter was in het achterste kamertje te bewonderen. De schilder zelf was ook aanwezig en gaf me uitleg bij de schilderijen.

Na te hebben genoten van de verschillende verfdoeken zette ik mijn weg verder naar ik weet niet waar. Links, rechts, rechtdoor... Van het ene kleine straatje dook ik in het andere tot ik op een prachtig binnenplein kwam. Daar hield ik even halt voor een danstheater dat door jongeren van een kunstschool werd opgevoerd.

Nadat het kind werd geboren, werd het achtergelaten en zette ik mijn weg ook verder. Ik bereikte het water opnieuw en nam plaats op een muurtje. Op dezelfde lange muur zat ook nog een jonge kerel. Hij speelde op een voor mij totaal vreemd instrument. Het was een ovale bol ( zie het als twee grote schalen die op elkaar zijn gezet, met de holle delen naar binnen) waar klanken uit kwamen door er op te slaan.

Ik nam de klanken in mij op en droomde helemaal weg. Echt zalig. Van de ene stemming bracht de muzikant mij in de andere. Snelle beats afgewisselde door trage, zachte beats. Net zoals het leven, het ene moment vliegt het voorbij en het andere moment staat het stil...

Eens de jongeman ophield met spelen, kwam ik ook terug in de werkelijke wereld. Ik bedankte hem nog even en  trok dieper de stad in. Ik moest per slot van rekening nog sportschoenen hebben. Die vond ik al redelijk snel in de GoSport, in Place D'halles ( een groot overdekt winkelcentrum).

Nog nagenietend van de eerdere momenten trok ik terug naar het Amitel om even later aan te schuiven voor het avondmaal.

De avond verliep rustig en na een lange babbel met Ellen dook ik onder de lakens.


Zaterdag

De zon schijnt blaren en ik zit nu al enkele uren in mijn boxershort en petje op mijn terras. ZALIG gewoon! Een heldere hemel, de zon op mijn gezicht, niet te veel lawaai een goed muziekje en een heerlijk glaasje Ricard... La douce France, heerlijk gewoon.

Nu ga ik even de stad in opzoek naar de andere om dan binnen een dik uurtje ergens iets te gaan eten. Ook ga ik nog eens kijken achter een zonnebril... kwestie van voor de volle 100% te genieten van het weer.

Nog liever had ik mijn moto hier gehad zodat ik de bergen in kon trekken (samen met Ellen) om me daar uit te leven en tot rust te komen.


Grtz

Yannick

PS:  van 8 mei tot 12 mei ben ik weer even in België. E&Y geeft me nog een laatste gesprek waar ik had op aangedrongen. Hopelijk komen we tot een overeenkomst en worden de eisen en verwachtingen ingelost. Ook moet ik nog naar het communiefeest van Senne (het neefje van Ellen).

26-04-2008 om 00:00 geschreven door Yannick Aerts  

17-04-2008 om 00:00 geschreven door Yannick Aerts  

Vandaag heb ik weer een paar uur liggen matchen. Dit maal ging het al wat beter en Charlotte legde ook alles goed uit als er een fout was op de factuur of in het programme.  Op die manier kon ik zelf de fouten gaan zoeken en er uit halen.
Rond de middag ben ik dan begonnen met een bestand op te maken voor het debiteurenbeheer. Ook heeft men mij uitgelegd hoe ik zelf met het programma Axapta al de openstaande facturen kan terugvinden enz. Zo kan ik de klanten meteen van antwoord dienen als ze me iets vragen.

In de namiddag heb ik nog wat verder gewerkt aan het bestand en ben ik beginnen bellen naar GB en Ierland. Dat Iers is echt wel een kl*te taal om te verstaan. Mompel, mompel, veel meer zeggen ze niet.

Op de terugweg hebben we nog een mooie foto ontvangen. Het was een vaste camera die ons te grazen had. Hij moet pas in werking zijn, want de dagen er voor reden we er steeds met dezelfde snelheid voorbij en nu hadden we prijs (110km/h op de teller waar 90km/h was toegelaten op de autostrade).

Voor de rest geraakt mijne maag maar niet gewend aan het eten van het Amitel. Ik begin nu al zelfs te blaffen langs mijn achterste! FEOW!!! FEOW!!!!

Grtz

Yannickawa

14-04-2008 om 22:27 geschreven door Yannick Aerts  

Inmiddels zijn we al de 13de april, de tijd vliegt echt.

De afgelopen dagen verliepen goed op het werk en het weekend werd op donderdagavond al ingezet (om de twee weken heb ik op vrijdag vrij). Ik hield me tijdens de korte werkweek vaak bezig met het debiteurenbeheer en dat ligt me wel. Klanten opbellen die niet betalen en vragen achter de reden en snel onderhandelen over hoe we het probleem kunnen oplossen. Al de gesprekken die ik moest voeren gebeurden in het Engels. De ene klant was al wat vriendelijker dan de andere en de ene klant verstond ik al beter dan de andere.

Helaas moest ook het saaie werk gedaan worden, nl matching.  Bij matching moet je nagaan of de gegevens van de bestelbon overeenstemmen met die van de factuur en of wel degelijk het correcte aantal goederen is geleverd. Om eerlijk te zijn, is het wel een zeer belangrijk proces, maar je moet haast iedereen kan het. Je moet je aandacht er wel steeds bijhouden en daar heb ik het moeilijk mee. Het interesseert me niet, het is niet iets waar je moet gaan zoeken naar een fiscale optimalisatie of naar iets anders dat zorgt dat je geld bespaart. Mijn verstand wordt gewoon niet genoeg geprikkeld en dan krijg ik het moeilijk om mijn opdracht goed uit te voeren.

Voor de rest vallen mijn collega's op het werk echt wel reuze mee. Ik zit op een bureau met de rest van de boekhoudafdeling; Claude, Sylvie, Aurilie en Charlotte (stagair). Aan ieder van hen heb ik een grote steun. Sylvie is mijn stagebegeleidster en bij de minste kick die ik geef helpt ze mij. Geen enkele keer vergt het haar te veel moeite om me iets uit te leggen. Met Claude werk ik samen als ik me achter het debiteurenbeheer zet. Hij blaast zoveel humor in de kamer zodat de stress voor iedereen draagbaar blijft. Claude is helemaal weg van oldtimers en heeft zelf drie Kevers. Als er ergens iets te doen is of als hij weer wat leuke weetjes heeft over bepaalde oldtimers dan hoor ik het steeds. Het is echt ne zalige kerel! Aurilie zit nog maar pas terug op de boekhoudafdeling en zij is degene die me helpt met mijn Frans. Als ik een woord niet weet in het Frans kan ik het vertalen naar het Engels en Aurilie geeft me dan het Franse woord.

Met Wim Goossens, de vice president van Haldex Europe, heb ik ook een goede band. We kijken met dezelfde visie tegen het leven aan en ook onze humor zit ongeveer op hetzelfde niveau. Hij is steeds to the point en kan in een paar seconden een probleem oplossen waar ik mee kamp. Ik moest een dossier klaarmaken voor PricewaterhouseCoupers en Wim voerde dan de controle uit. Bij elke stap die hij deed legde hij mij het waarom uit en dat apprecieerde ik ten zeerste! Ondanks het feit dat hij het grootste deel van zijn tijd in het buitenland zit voor vergaderingen (van Amerika tot India), staat hij toch wel steeds voor me klaar.

Dit weekend ben ik met Bobby en zijn vriendin een pint gaan pakken in één of ander café. Ze hadden er afgesproken mat Julien, een Franse jongen die volgend jaar in Michigan gaat studeren ( aan de universiteit van Bobby). Bobby en ik bestelde ons een kruik bier (1,8l). Bobby deelde het met zijn vriendin, maar ik moest het grote volume zelf verwerken. Je kan dus wel stellen dat het bier rijkelijk vloeide, maar de smaak kont echt niet tippen aan dat van het ó zo goede Belgische bier. Met een licht hoofd trokken we naar club Seven waar de rest van de PHL op ons zat te wachten. Ik heb het er niet zo lang uitgehouden (R&B heel de tijd) en ben rond de klok van twee terug naar het Amitel te trekken.

De komende morgen was ik al om tien uur uit de veren om mijn pasfoto's te gaan halen. Ik was gaan slapen met een fles water en toen ik opstond zette ik de fles opnieuw aan mijn lippen. Die kater moest echt verdronken worden. Op weg naar de fotograaf dronk ik mijn fles water verder leeg. De pasfoto's had ik gisteren laten maken, maar ze konden ze me niet direct meegeven (hebben ze dan zoveel moeten retoucheren? ). Na tien euro lichter te zijn, was ik ook 4 pasfoto's rijker.

Eens ik terug in het Amitel was, dook ik weer in mijn bed en tegen de middag stond ik dan opnieuw op.

Het verdere verloop van de dag was rustig en spendeerde ik wat aan het lezen van info over Haldex. De avond sloot ik af met een dvd'tje ( Mr & Mss Smith).

Vandaag, zondag, heb ik nog niet zo heel veel gedaan.  Ik mijn badkamertje eens uitgespoeld, mijn bord en bestek afgewassen, mijn hemd bij de was van Annick en Annick gestoken, een mail gestuurd naar mijn stagebegeleidster uit België en hier wat op mijn blog geschreven. De rest van de dag zal er ook niet zo heel veel gebeuren denk ik. Buiten het feit dat ik nog wat ga lezen over Haldex en wat ga schrijven aan mijn stagerapport.

Ahja... volgend weekend komt Ellen samen met Tijs (de vriend van Lore) af, ik kan haast niet wachten tot ik haar zie. Het weekend er op verjaar ik en dan verwacht ik ook wel wat volk uit België. Twee weken later trek ik dan zelf misschien terug naar België om mijn moto op te pikken. Ook zou ik graag nog even naar Nantes willen gaan om iedereen nog eens terug te zien daar.

Grtz

Yannick

Vandaag,

13-04-2008 om 14:29 geschreven door Yannick Aerts  

08-04-2008 om 23:48 geschreven door Yannick Aerts  

07-04-2008 om 22:47 geschreven door Yannick Aerts  

Het weekend was wel geslaagd. Op vrijdag zijn we met zijn allen de verjaardag van Bora (kerel die we hier hebben leren kennen) gaan vieren in een cafeetje om de hoek. Het bier vloeide rijkelijk en de kater was de dag nadien ook aanwezig. Wel maar ne kleine, maar hij was er.

Aangezien rusten en water drinken het beste is om een kater te verwerken bleef ik tot de middag in bed en dronk ik in bed nog wat water. De rest van de dag verliep rustig.

Zaterdagavond hebben we onder een klein feestje gehouden. Tiquila, Fiero en nog wat ander spul. ik tracht nog even om er een foto van op te loade, maar weet niet of het me gaat lukken. De kater van deze morgen, kwam zondagmiddag niet meer de kop opsteken. De overige uren van de dag werden gevuld met een bezoekje aan de supermarkt en wat kleren te wassen.

Maandag, vandaag, was het een fijn dagje op het werk. Tijdens de middag waren we (lees: Raf, Anneleen en ik) wat gaan eten met twee andere meisjes die op Haldex werkten. Die twee hadden dat weer goed uitgekiend. We kregen onze pizza en pasta pas op 15min voor de pauze om was en aangezien zij dubbel zo "breed" waren als mij konden ze ook 4 keer zo snel eten! (lol).

In de voormiddag had ik normaal ook nog een afspraak met Wim gehad, maar door een belangrijke meeting met Australische parnters en klanten werd deze verschoven naar morgen.

In de namiddag hield ik mij nog verder met mijn taken bezig en kreeg ik ook te horen dat ik morgen in het Engels moet te werk gaan. Ik moet nl aan debiteurenbeheer gaan doen (klanten die niet betalen opbellen en vragen waarom) en aangezien Claude verbaal niet sterk is in het Engels, heb ik de taak gekregen. ==>  Morgen bellen we naar GB om wat mensen op een vriendelijke maar doch overtuigende manier, om de betalingen uit te voeren ( of om een rede te horen waarom ze niet betalen).

07-04-2008 om 22:41 geschreven door Yannick Aerts