Na een lange tussenpauze volgt nog eens wat nieuws van mij.

Inmiddels is er veel gebeurd:

v     Ik ben afgestudeerd als bachelor in de handelswetenschappen afstudeerrichting accountancy-fiscaliteit

v     Ik heb het contract dat E&Y mij aanbood ondertekend, maar niet opgestuurd ( in laatste instantie heb ik de contacten opgeblazen)

v     Ik heb mijn handtekening onder het contract van Haldex gezet

v     Ik heb mijn moto te koop gezet

v     Ik ben 2 jaar samen met mijn vriendin

v     ...

Ik vergeet nog wet heel wat andere dingen, maar dat zijn zo wat de belangrijkste dingen.

Nog voor ik mijn rapport in handen had moest ik nog een examen in België afleggen en mijn stage tot een goed einde brengen. Mijn stageverdediging had ik op 9 juni en die verliep wel goed. Al was die niet eenvoudig. Meer dan twee uur hebben ze mij het vuur aan de schenen gelegd. Het was dan nog niet eens mijn docent maar diens echtgenoot die de ene na de andere vraag afvuurde. Ook richtte hij zijn vragen niet enkel tot mij maar ook tot mijn interne stagebegeleider. Dit alles gebeurde zelfs voor meer dan 50% in het Nederlands.

Waarom laat je iemand die slechts twee uur per week Frans heeft heel zijn rapport en stageverslagen in het Frans schrijven, als men op de stageverdediging plots in het Nederlands vragen begint te stellen? Begrijpen wie begrijpen kan. Vanuit mijn opzicht was de persoon in kwestie eigenlijk hoofdzakelijk daar om te netwerken, of hij er in geslaagd is laat ik  in het midden.

Het is duidelijk dat ikzelf totaal niet akkoord was met de gang van zaken, maar om de vrede te bewaren repte ik er maar met geen woord over. Mijn band met mijn stagebegeleider van de PHL was immers al niet geweldig.

De week die volgde op mijn stageverdediging

De dag na mijn stageverdediging vertrok ik onmiddellijk met de TGV naar België, allé ik dacht dat ik de TGV had. De trein deed er meer dan 6,5 uur over om van Straatsburg tot Brussel te sporen! Dat is meer dan 2,5 uur langzamer dan de spoorlijn Nantes-Brussel.

Ik wrong me in alle bochten, maar wist geen blijf met mezelf. Ik was moe van de voorgaande nachten (2 weken gemiddeld 4 à 5u per nacht geslapen), maar wist de slaap niet te vatten. Anderzijds was het landschap wel magnifiek.

Na de trein van Brussel naar Hasselt te hebben genomen en vervolgens nog net de bus naar huis te hebben gehaald, kwam ik na 8u tijd thuis aan. Dood was ik, maar wel blij dat ik weer even thuis was. Vooral toen ik mijn vriendin zag leefde ik weer helemaal op.

De dagen die er op volgde werden gespendeerd aan het instuderen van mijn examen. Ik moest nog veel doen, aangezien ik dit maal nog niets op voorhand had kunnen instuderen. Al de voorgaande tijd ging op aan mijn stage.

Tot mijn eigen verbazing ging het leren makkelijker dan verwacht. Ik had op zaterdag alles al in grote lijnen voor de eerste keer ingestudeerd en kon vanaf toen beginnen met de stof te herhalen en de kleine details er bij te nemen.

Maandag bracht ik nog even mijn stagerapport binnen om in te binden en ging ik met Stijn (kameraad van mijn klas) en Ellen iets eten in Hasselt. De zon straalde heerlijk en de zin om mij terug achter mijn boeken te zetten was ver weg. Ik liet me echter niet kennen en om iets na 14u was ik weer aan het studeren.

Hoe dichter het examen kwam, hoe onzekerder ik werd. Kende ik wel alles, klopte de oplossingen wel die ik had, enz enz. Na een tijdje vond ik de rust terug en leefde ik redelijk ontspannen naar het examen toe. De uren en minuten voor het examen schoot de stressmeter natuurlijk weer de hoogte in.

Toen ik het examen voor me kreeg wist ik niet goed wat ik er van moest denken. Pas toen ik merkte dat ik nog twee vragen over het hoofd gezien was ik helemaal gerust. Ik telde mijn punten op en met mijn negatieve berekening moest ik zelfs nog door zijn.

Na mijn examen te hebben afgegeven reed ik naar huis. Ik zocht er al mijn spullen bij elkaar en vertrok richting Frankrijk. Eerst hield ik wel nog halt in Hasselt om daar mijn honger te stillen met een heerlijke Bicky Burger (iets wat ze in Frankrijk dus absoluut niet kennen). Mijn vriendin was ook nog even naar daar gekomen en na een dikke knuffel en kus was ik klaar om de 450km af te haspelen.

De rit verliep vlot en ik was sneller dan verwacht op mijn werk. Daar wachtte ik op Raf en Anneleen om terug naar het Amitel te trekken.

De dagen die er op volgde verliepen rustiger dan voorheen, zeker voor de andere stagairs. Zij konden per slot van rekening uitbollen. Niets moest niet meer, maar alles mocht. Ik verkeerde echter in een andere situatie... Het echte werk kon beginnen. Ik kreeg interessantere taken, maar natuurlijk ook al een beetje meer druk. Zeker toen ik aan de financiële directeurs van Europa rapporten moest opvragen, wist ik even niet goed hoe ik me moest houden.

De jonge snotbel die eventjes de ervaren rotten in het vak opdrachten ging geven.... een speciaal en raar gevoel moet ik zeggen. Wim stond me echter goed bij en zette me op het goede spoor.

Op donderdagavond stond het weekend voor de deur en ik trok na het werk naar huis. Raf en Anneleen bleven nog tot vrijdag en ze zouden al mijn spullen meepakken.

Het avontuur Straatsburg- Zonhoven

Mijn rijbewijs, bankkaarten, paspoort en andere persoonlijke spullen waren nog steeds niet aangekomen op het werk (ik was deze vergeten in de handtas van Ellen). Ik vertrok dan maar met enkel €79 cash op zak naar huis. Dat moest ruim voldoende zijn voor de péage en benzine.

Inderdaad, moest... Nog voor ik goed en wel weg was twijfelde ik bij een afslag die ik nam. Om zeker te zijn dat ik goed zat, nam ik de eerste uitrit en zocht ik achter een plaatje “Saarbroek”. Dat vond ik snel, maar het bracht me niet op de snelweg, maar op de “route nationale”. Een zeer mooie weg, maar niet als je snel thuis moet zijn! Ik zette het gas er dan maar op, maar de rit naar Saarbroek bleef maar duren. Eens ik in Saarbroek was checkte ik de tijd en ik had er al dubbel zo lang over gedaan dan normaal!

Na aan verschillende mensen de weg naar Trier te hebben gevraagd zat ik terug op de autostrade, maar NIET de juiste. Eén of andere kinkel dacht de weg te weten maar stuurde me de foute kant uit. Ik wist begot niet meer of ik al dan niet goed zat en besloot een vrouw te volgen op de afrit.

Na de afrit reed ik langs de vrouw en met handgebaren maakte ik haar duidelijk dat ze moest stoppen. Nu... je moet weten dat ik een knalgeel lederen pak draag en een helm met spiegelvizier. Dat is nu niet echt de meest vriendelijke uitstraling (zonnig misschien wel) J.

De vrouw stopte en met mijn Duits dat het niveau van Jean-Marie Paff evenaart vroeg ik de weg naar Straatsburg, Trier. Ik maakte haar duidelijk dat ik niet meer veel geld bij me had (€20 de rest was al op aan benzine) om te tanken en dat ik dus een korte en snelle weg wilde. De vrouw legde het 6 keer uit, maar nog verstond ik er maar de helft van. Ok, ik moest me omdraaien en terug de autostrade op, maar de welke???

Na meer dan 100km te hebben rondgecirkeld zat ik eindelijk weer op het goede pad. Ik zag het plaatje Trier weer en schakelde een vitesse hoger. Ik had nu een stuk overbrugd en moest geen schrik hebben om zonder naft te vallen. Fout ja! Ik kon mijn kas wel opvreten. Het was tussen Tier en Verviers dat er geen enkel naftstation meer is en niet tussen Saarbroek en Trier. Ik wist dat ik de afstand nooit zonder tankbeurt kon overbruggen en op 30km voor Prüm sprong mijn lampje van mijn reserve aan.

80km/h reed ik nog op de autostrade. Een  witte Porsche GT3 RS raasde me voorbij en ik moest hem helaas laten gaan. Vrachtwagens haalden me in en de avond viel snel. Op een parking vroeg ik achter een naftpomp en een vriendelijke man vertelde me dat Prüm de enige uitweg gaf.

Weer reed ik de autostrade op en haspelde ik tegen het tempo van een Ligier de kilometers af. Ik nam de afrit naar Prüm en na enkele kilometers kwam ik aan bij een restaurant. Daar vroeg ik de patron om me de weg naar het centrum uit te leggen. Ik legde hem de hele situatie uit, maar hij was te zat om er iets van te verstaan. “Ah geine benzine und du wilt eine Zimmer? Ja das geht” (weet begot niet hoe ik het moet spellen). De kerel kon haast niet meer op zijn benen staan en zijn tong sloeg dubbel. Ik bedankte hem met het vriendelijke Nederlandse woorden zeikzak en kloothommel en tufte verder opzoek naar het stadscentrum.

In het centrum van Prüm vond ik een naftstation, maar het was net 30min dicht! Dan maar opzoek naar iemand met een bankkaart die bereid was om in mijn plaats te betalen (ik geef  mijn cash geld aan hem/haar en hij/zij betaald met zijn bankkaart de benzine).

Het eerste koppel dat ik trof was net zoals de hoteluitbater zat. De enigste tip die ze me gaven was op zoek te gaan naar nen auto en dan daar wat benzine van af te tappen. Ik moet zeggen, het werkte wel even op mijn lachspieren. Vervolgens kwam ik een groep zatte jongeren tegen die het verschil tussen links en rechts nog niet kenden, daar kon ik dus ook niet veel mee aanvangen. Ik stapte dan maar een café binnen en daar trof ik Patrick. Een Duitse kerel die een beetje Engels verstond en me wilde helpen.

Hij reed met mij naar een ander tankstation en betaalde met zijn kaart waarop ik hem het verschuldigde bedrag in giraal geld teruggaf. Hij begeleidde me zelfs tot aan de autostrade naar Luik! Ik was hem even dankbaar als hij die geholpen werd door de barmachtige Samaritaan.

Om een half uur na middernacht wandelde ik thuis eindelijk de deur binnen. Ik was doodop en was blij dat ik het gehaald had, mijn vriendin was doodongerust en boos omdat ze me niet meer had gehoord nadat ik in Saarbroek vastzat (wat ik wel versta, maar ik dacht op die moment enkel nog aan “ hoe geraak ik thuis” ) en mijn mama die opgelucht was dat ik eindelijk thuis was.

Achteraf moet ik er wel om lachen, maar op dat moment dacht ik echt niet dat ik nog voor vrijdag in België zou aankomen.

Vrijdag

Na te hebben uitgeslapen trok ik naar school om mijn rapport te halen. Ik was nl. om een of andere reden niet zijn geslaagd. Was mijn examen dan toch niet goed verlopen, Ik wist echt niet waar het aan kon liggen. Al van de dag voor ik naar België vertrok wist ik de uitslag en kapot was ik er van. Dat maakte die helse rit enkel nog erger.

Na mijn punten in handen te hebben viel me meteen op dat mijn punten niet klopte. Ze hadden me op een vak gewoon de helft van mijn punten gegeven! Na Chris Huyberechts te hebben gecontracteerd om raad wist ik wat te doen. Ik raadpleegde Mevr Franco en legde haar alles uit. Ze stond haast perplex en verontschuldigde haar uitvoerig als ik het bij het rechte eind had. Ze raadpleegde mijn punten in het software systeem en daar bleek dat ik gelijk had.

Voor mijn examen van Kerstmis had het systeem me een 0 gegeven omdat ik toen in Nantes zat. Ik had echter heel het examen ( de andere hadden een deel bij Kerstmis en een deel bij Pasen) bij Pasen afgelegd. Ik was dus geslaagd ipv niet geslaagd. De last waar ik al enkele dagen mee rondliep verdween van mijn schouders en ik was door het dolle heen. Ik lichtte meteen mijn vriendin en familie en we klonken er een glas op.

Later op de dag kwamen Raf en Anneleen mijn spullen leveren. Tot mijn grote verbazing hadden ze enkel mijn laptop bij. De rest hadden ze achtergelaten in Straatsburg. Ik wist niet wat ik er van moest denken... zeker toen ik zag dat er wel voldoende plaats was voor leeg flessen drank en tientallen potjes yoghurt (welke gek gaat yoghurt eten die 4u in een stikhete koffer heeft gezeten?).

Daar stond ik dan... geen schoenen die ik moest hebben, haast geen ondergoed meer en geen kleren die ik absoluut moest hebben.

Zaterdag

Ik deed aan wat ik nog in mijn kast had hangen en trok samen met Ellen, haar ouders en mijn mama naar de proclamatie. Een zalig moment was het toen eerst Ellen en daarna ik ons diploma in handen hadden.

Later op de dag moest ik met Ellen nog naar het feest van haar oma die 90 werd, waar ik het wel naar mijn zin had met haar neven en nichten.

Zondag

Na nog wat tijd te  hebben doorgebracht met mijn vriendin was het weer tijd om naar Frankrijk te trekken. Geen fijn moment, maar het feit dat ik haar twee weken later weer opnieuw zou zien hield me sterk.

Ik reed rustig naar Weyersheim (naar mijn werk) en ook dit maal reed ik in Saarbroek even fout. Ik keerde echter onmiddellijk om en nam vervolgens de juiste weg. Ik wilde niet nog eens een avontuur meemaken, lol.

Op het werk aangekomen belde ik Cindy (ook wel CTF genoemd) om me naar mijn hotel te begeleiden. Daar aangekomen deed ik niet meer veel buiten in bed te kruipen.

Maandag – vrijdag

De week ging snel en op enkele dagen bleef ik wat langer op het werk om wat dingen af te werken en voor te bereiden zodat ik het de er op volgende dag niet meer moest doen. Opnieuw moest ik informatie opvragen aan de financiële directeurs en Wim stond me opnieuw bij. Ook aan mijn overige collega’s had ik veel hulp. Claudine die me hielp met een Excel file in de juiste vorm te gieten, Claude die me de info gaf die ik wenste,....

Zaterdag

 Om 06:40 word ik wakker van een smsje: “ Vient me prendre je veux baiser!”. WTF, ik wist begot niet wie het was en smste terug om te vragen wie het was. Ik dacht aan Raf of iemand anders die me ff wilde beetnemen. Als reactie kreeg ik: “ Charlotte”! Ik lag hier bijna dubbel in mijn bed van het lachen. Dit moest dus echt wel Raf zijn die me wilde beetnemen. Charlotte is nl. een collega van me die zoals men in het Frans beleefd zou zeggen: “ musclé” is (lees: goed gezet, mollig of eerder last van genoeg overgewicht). Uiteindelijk belde ik even en toen bleek dat het iemand anders was. Het ging wel degelijk om een meisje dat Charlotte heten. Ik maakte haar duidelijk dat ze haar van nummer had vergist en sliep verder.

Na om 10u te hebben ontbeten dook ik terug mijn bed in. Ik keek wat naar de eerste rit van de Tour de France, surfte wat rond op internet en voerde wat overschrijvingen uit.

Daarna ben ik wat gaan rondrijden met de moto zodat mijn bandjes toch weer wat ronder konden worden (nog wat schaamranden over). S’avonds dook ik rond half één in bed en sliep ik uit. Tijdens de nacht hoorde ik wel dat Ellen dood ziek was. Echt k*t dat ik niet bij haar kon zijn om haar wat te verzorgen.

Zondag

Vandaag heb ik echt niks gedaan. Ik heb tot één uur in mijn bed gelegen; Daarna heb ik een lange douche genomen en naar de Porsche cup op Silverstone gekeken. Om de honger te stillen ben ik wat gaan eten in het restaurant waarna ik F1 heb gekeken. Toch een triestige sport als je het mij vraagt. Het enige leuke was dat ze vandaag meer langs dan op de baan zaten. De inhaalmanoeuvres gebeuren vlot zonder enig gevecht. Niemand die zijn wagen nog bruut voor de andere gooit om een inhaalmanoeuvre te verhinderen, echt jammer.

De 2^de rit van de Tour heb ik dan maar gekeken terwijl ik begon aan mijn verslag hier.

Ik ga proberen om hier terug af en toe wat te posten, maar beloof niets.

Grtz,

Yannick

.

06-07-2008 om 19:03 geschreven door Yannick Aerts  

Het onderstaande fileke had ik nog op mijn laptop staan en had ik nog niet online gezet, bij deze...

Een fles Ricard langs me, een Mars, wat oude danceplaten van de jaren negentig zoals DeeDee, Fiocco, en 2 fabiola... We zijn er klaar voor om hier weer eens wat neer te pennen ( CELEBRATE zoals Kosmonova het zegt).

De dagen dat ik in België was, waren gewoon zaaaaalig. Niet zag ik alleen mijn vriendin, kameraden en familie terug... maar ook mijn moto stond klaar om bereden te worden! Al meer dan een maand hoorde ik ze smeken om bereden te worden. Uiteindelijk bezweek ik en deed ik met haar wat ze wou nl. in toeren jagen zodat ze lekker schreeuwde (later hier meer over).

Woensdag 7 mei ’08

Die dag kon niet snel genoeg om zijn voor me. Na het werk zouden we immers na een korte pitstop in Straatsburg, om de wagen vol te proppen met bagage, in één ruk doorknallen naar België.

De 306 van Raf leek wel op een wagen van een Turkse familie die voor 2 maanden met hun volgestouwd busje met gordijntjes afzakte naar hun moederland. De wagen zat dus echt wel vol. Annick (de rosse) had op de achterbank nog net een beetje plaats om te zitten.

Eens op de autostrade plugde ik de kabel van de radio in mijn laptop en knalde de ò zo heerlijke set van Dr. Lektroluv door de boksen. Op het ritme van de beats reden we Straatsburg uit en doken we Duitsland binnen. Raf en ik hadden dolle pret vanvoor in de wagen. Dat maakte Annick wat ongerust. Ze had schrik dat we de afslag zouden missen. Ik trachtte haar echter gerust te stellen en dat lukte redelijk.

Slecht één maal hadden we de afslag gemist door een nalatigheid. We hadden een bord te laat opgemerkt waardoor we even de moeselstreek wat gingen verkennen, LOL. Voor de rest gingen we nergens in de fout. Alles verliep echt lekker. De auto wilde ook mee en soms konden we even de naald richting 160km/h laten gaan. Eens de wijzer horizontaal stond begon Annick te flippen. Bij 140km/h kreeg ze het al warm. Maar goed dat ik niet achter het stuur zat of ze had het niet gehaald denk ik J. Zeg nu zelf... als je op de enigste plaats op de wereld bent waar je legaal zo hard mag rijden als je kan, dan doe je dat toch gewoon, niet?

Wel moet ik even melden dat Annick een uitstekende GPS was. Ze loodste ons zonder enig probleem veilig tot onze eindbestemming (Straatsburg, Trier, Saarbroek, Aken, Luik). Als dank beloonde we haar in België nog met een leuk spelletje.

Een gedeelte van de weg was afgezet met paaltjes met knipperlichte op, hèt ideale parcours om de banden op temperatuur te brengen! Eens er geen volk meer achter ons was liet Raf de snelheid afnemen en loodste ik hem tussen de paaltjes.  “Links!Rechts! Coupeer!Gas! GIENE SHOW FREDDY! ; was mijn boodschap voor Raf. Hij volgde de instructies net zoals Fast Freddy  (Freddy Loix) goed op en bracht de KP tot een goed einde. Het krijsen van Annick bracht hem zelfs niet van de wijs. Echt mooi gedaan Raf!

Uiteindelijk kwamen we na een viertal uur aan in Tongeren. Alledrie rammelden we van de honger en alledrie wilden we onze honger stillen met een overheerlijke friet. Je kan dus wel verstaan dat onze ontgoocheling ontzettend groot was toen we constateerde dat beide frituurs, die naast de afrit lagen, net gesloten waren ( we waren 5min te laat).

Mijn teleurgesteld gevoel verdween echter als sneeuw voor de zon toen ik de Alfa 159 van Nico van de afrit zag scheuren van met Ellen. Slechts luttele seconden later sloot ik mijn vriendin in mijn armen en nam ik afscheid van Raf en Annick.

Ik was ook blij om mijn broer te zien. Het deed me echt deugd hem nog eens te zien en wat bij te praten over van alles en nog wat ( @ nico: ik ben trouwens nog niet vergeten dat ik wat moet nakijken, maar heb op het moment geen tijd).

Thuis zat mama op me te wachten die ook blij was me te zien. Eindelijk was er weer leven in de brouwerij. Gedaan met de stilte, Yannick was terug J! Ellen en ik namen afscheid van Nico en praatte nog wat met mijn mama om dan samen in bed te duiken. Heerlijk gewoon, zo nog eens een nachtje samen doorbrengen met je vriendin. De laatste persoon die je ziet als je je ogen sluit en de eerste die je ziet als je je ogen weer opent.

Donderdag 8 mei ’08

Jammer genoeg was het al vroeg dag de volgende morgen. Ik had normaalgezien in de vroege voormiddag een afspraak met mijn stagebegeleider, maar doordat ze ziek was werd het afgeblazen. Uiteindelijk hebben we dan maar telefonisch een onderhoudt gehad. In tegenstelling tot de eerste mails die ik met haar wisselde, verliep dit gesprek niet stroef maar vlot. Dat was weer de Nancy die ik kende, hihi (ferm vrouwke trouwens, als je het mij vraagt).

Na het gesprek met mijn stagebegeleider zakten we af naar A’pen. Ellen wilde gaan shoppen en ik moest er zijn voor een sollicitatiegesprek. Op die manier koppelde we het nuttige aan het aangename. Allé, om eerlijk te zijn, is shoppen niet echt mijn hobby. Goed voor een uurtje of twee, maar daarna heb ik het wel gehad.

Des te dichter de grote wijzer naar de twaalf en de kleine naar de vijf schoof, des te hoger mijn stressgehalte werd. Ik bleef eigenlijk nog redelijk koel en nuchter, maar de spanning was toch hoger dat voorheen. Ondertussen had ik nog een hemd en broek gevonden en had ik mijn plastron laten knopen door een winkelbediende. Ik slaagde er zelf gewoonweg niet om er een knoop in te leggen. Ik moest en zou kost wat kost die das aandoen. Zij die mij kennen weten dat ik niet van mijn standpunt afwijk. Ik stapte dus op de winkelbediende af en vroeg het gewoon. 5 minuten later was mijn cravat geknoopt en was ik een tevreden man.

De tramrit naar Borgerrokko verliep vlot en, in tegenstelling tot de vorige maal, waren we dit keer te vroeg. Ik was er niet rouwig om en giette nog even de patatten af zoals ze bij ons zeggen.

Na wat te zijn afgekoeld was ik helemaal klaar voor het gesprek met Philippe Verhoeven. Het gesprek verliep, net zoals het eerdere gesprek, vlot en ontspannen. Meteen legde ik mijn kaarten op tafel en maakte ik hem duidelijk dat ik enkel voor hun zou komen werken als ik kon doorstoten naar een commerciële functie. In het eerste gesprek kwam dat aspect ook aan bod en het was die belofte die voor mij de doorslag gaf om te tekenen. In de telefonische contractbespreking die er op volgde bleef er echter haast niets, om niet te zeggen niets, over van dat commerciële.

Ik wilde dus duidelijkheid en die kreeg ik. Philippe speelde openkaart met mij en tot ons groot jolijt was onze gedachtegang hetzelfde. Hij wilde iemand met een boekhoudkundige en fiscale achtergrond die zich commercieel uit de slag kon trekken en ik wilde met mijn accountancy-fiscaliteit diploma op zak niet een saaie kantoorjob uitoefenen, maar wel  mij helemaal ontplooien in een functie die me op het lijf is geschreven, nl. een commerciële functie (onderhandelen, mensen voor jouw idee winnen, mensen motiveren en overtuigen, zalig gewoon!).

Het gesprek verliep dus vlot en ik kreeg Philippe zijn woord. 28 Mei overloopt Riet met mij nog eens het contract (telefonische vergadering met het contract voor me) en dan plaats ik normaal mijn handtekening.  Nu hopen dat hij zich er aan houdt en dat men niet gaat verwachten dat ik een saaie kantoorjob ga uitoefenen..

Eens ik buiten was maakten das en hemd plaats voor een wat luchtiger en vrijetijdshemd. In afwachting van onze trein deed ik met Ellen nog even een terrasje waar ik toch wel in een licht beschonken toestand vertrok (nen Duvel op ne lege maag in de volle zon drinken maakt het hoofd licht).

Ik heb haast geen idee meer wat we die avond nog gedaan hebben.

Vrijdag

Ook nu moest ik op tijd op. Ik moest in de voormiddag nl. ,nog even naar mijne peter om mijn verzekering terug aan te sluiten. Na een paar kilometer met de fiets te hebben gereden nam ik naar goede gewoonte mijne duim om in Heusden te geraken. Al vlug werd pakte iemand me mee tot aan de autostrade, waar na een 5 min wachten een vriendelijk meisje me oppikte. Ze moest eigenlijk op een of ander industriepark zijn, maar maakte wat omweg voor me en zette me voor de deur af.

Verzekering ok, penske rond gegeten en een ritje terug naar huis. Ideaal! Thuis aangekomen was Ellen net vertrokken. Ze had zelf ook nog veel op het programma staan en ik wilde mijne moto uitlaten. Tijdens mijn ritje zou ik wel eens ff langsgaan bij haar.

Dat ritje was echt zalig. De Kawa schreeuwde gewoon om hard genomen te worden. Eens opgewarmd ging ik in op haar smeekbeden en trok ik ze even de toeren in. Wat een heerlijke gil! Ik reed wat rond en bracht verschillende vrienden een bezoekje waaronder Martine van The Store (die er niet was), Tineke, Youri (die niet in zijn kot was) en Steven van F&J). Vanuit Beringen ben ik dan maar naar huis gereden voor op tijd te zijn voor het eten.

Thuis was Nico al zijne fiets aan het poetsen zodat die klaar was voor een weekendje Ardennen met zijn kameraden. We zeverden wat en naarmate de tijd verstreek kwamen ook mama en Youri binnengesijpeld zodat de spaghetti op tafel kon komen. F*ck man dat smaakte echt wel zeer goed. Als ik moet vergelijken met het eten van het Amitel was de spaghetti gewoon hemels! Ik schepte dus niet voor niks nog eens een extra bord in.

Na de maaltijd keuvelde we nog wat na en al snel hees ik me terug in mijn pak om weer op pad te gaan. Dit maal naar Genk, waar ik vaak met andere jongens wat rondjes ga rijden en wat ga zeveren (meer zeveren dan rijden). Zoals steeds waren de allendige blauw mannen ook weer eens goedendag komen zeggen. Gelukkig waren ze net weg toen ik aankwam, want daar had ik niet veel zin in.

Na een tijdje stapte ik terug op de moto en reed ik naar Ellen voor een zalig nachtje.

Zaterdag

De eerste keer dat ik wat kon uitslapen en weer werd ik wakker langs mijn vriendin.

Na een brunch en uitgebreid bad trok ik met Ellen het dorp in opzoek naar een geschikt cadeautje voor Senne zijn communie. Al vlug vonden we enkele spullen en konden we weer naar huis om van het weer te genieten en om wat te eten met Ellen haar oma en overige familie.

Na het eten zwaaide ik mijn been weer over de moto en was ik

06-07-2008 om 19:02 geschreven door Yannick Aerts  

07-05-2008 om 00:29 geschreven door Yannick Aerts  

Na zaterdagmiddag te hebben genoten van de zon volgde een leuke avond.

De meisjes hadden voor Anneleen een feestje georganiseerd. Dit ter ere van haar twee jaar vrijgezel zijn. Een gekke reden, als je het mij vraagt, maar elke reden is goed genoeg om te feesten hè!?

Samen met heel de bende incl.  Bobby, Daniël en Fabien zette we het kot op stelten. We zeverden over alles en nog wat en zoals naar goede gewoonte kwam nu ook de Belgische politiek aan bod. Daar begrijpen ze hier in Frankrijk nu toch echt wel eens niet veel van. Daniël, een Duitser van Afrikaanse afkomst, kon er maar niet van over Vlaanderen van mij onafhankelijk mocht worden. Gelukkig wist hij al dat Brussel in Vlaanderen lag.

Hij begreep wel niet waarom er zoveel commotie was rond BHV en dat iemand die geen Nederlands spreekt/ wilt spreken, geen sociale woning krijgt in bepaalde Vlaamse gemeenten. Hoe vaak ik ook herhaalde dat dit was om de verfransing tegen te gaan, ik kreeg geen vat op hem. Voor hem bleef het een discriminatie. Er kwam slechts een lichte twijfel bij hem op toen ik de situatie eens met andere talen en plaatsen voorstelde.

Terwijl Daniël en ik van gedachten wisselden, was Anneleen van plan om geen dag langer meer single te blijven. Ze gooide al haar charmes in de strijd en Raf moest het ontgelden. Het gefriemel en geplaag werden heviger en heviger. Het leken wel twee pubers die voor het eerst alleen waren.

Om de twee verliefde zielen wat privacy te geven, maakte ik iedereen duidelijk dat het moment was aangebroken om de twee alleen te laten... Het was bovendien al 5 uur en dus hoog tijd om mijne nest op te gaan zoeken.

Zondag

Ik ontwaakte een eerste maal om 11 uur en even later stond Lore op mijn deur te kloppen. Ik was nog slaapdronken en stuurde haar weg omdat ik nog wilde slapen. Achteraf bleek dat ze aftersun kwam brengen zodat ik mijn verbrandde schouders kon insmeren. Ik voelde me echt wel k*t dat ik zo bot was geweest. Langs de andere kant had ik nu wel kunnen slapen tot half vier!

De rest van de dag was ook niet echt productief. Buiten wat gesurft en gelezen te hebben, gebeurde er niet veel. Ik weet zelfs niet of ik al dan niet even buiten was geweest.

Maandag

De eerste dag van werkweek en ik moet zeggen... het was een fijn dagje. Ik kreeg wat uitleg over hoe ze de onkostennota’s boekten in Frankrijk en hoe je dat moest doen in Axapta. Aurélie hielp me goed en na een tijdje slaagde ik er in om alleen de onkostennota’s in te brengen.

In de auto werd ik teruggedrongen naar de achterbank, verdoeme! Ge ziet het é... niks dan misérie als er een vrouw in het spel komt. Dat strooit alleen maar roet in het eten (LOL). Nee nee even serieus, als ik ze daar mee een plezier kan doen, dan doen we dat é.

Bij aankomst aan het Amitel kleedde ik me om en dook ik samen met Raf de fitnesszaal in, allé... wat je fitnesszaal kan noemen. Buiten twee halfwerkende fietsen, een roeisimulator die niet ter plekke blijft staan als je hem gebruikt en een bank met gewichten, tref je er niet veel terug.

Na 15 min te hebben gefietst had ik het gevoel alsof ik mijn lamp had uitgezopen en dat een bende homo’s misbruik hadden gemaakt van de situatie. Met andere woorden, mijn achternaam zonder “T” deed serieus pijn!

De overige tijd trainde ik mijn borst een beetje en deed ik nog wat buikspieroefeningen. Mijn benen kon ik niet trainen omdat dat machien gewoon veel te klein was om fatsoenlijk te functioneren. Niet dat ik anders veel kilo’s kon pakken hoor, LOL.

Het zal dus nog wel een hele tijd duren eer ik van “platten haring” uitgroei tot “gespierde freinkabel”.

Dinsdag

Vandaag kreeg ik de kans om de onkostennota’s van de Belgische vestiging eens even onder de loep te nemen. Dit om even te toetsen of het bedrijf misschien voordeliger af is met een omschakeling naar een forfait ipv kosten die worden bewezen.

Al vlug trok ik de weinige haren die ik nog heb uit het hoofd. Deze opdracht leek niet zo simpel als ik eerst had gedacht. Er is niet zo veel rechtspraak over dus via fisconet vind je er ook niet echt veel over terug.

Ik nam mijn bundel van het seminarie dat ik eerder had gevolgd er bij en trachtte zo gericht op onderzoek uit te gaan. Ik ben er nog steeds niet zeker van of het kaf het koren wel waard is om het te onderzoeken, maar ik zal er zeker uit leren. Ik heb voor alle zekerheid nog even contact opgenomen met een kennis die wel zeer goed is op de hoogte van belastingen en dergelijke. Hopelijk kan hij mij wat advies geven over het hoe en wat.

Ik zet alles op alles om het onderste uit de kan te halen zodat na afloop blijkt dat men iets had aan mijn onderzoek. Ook hoop ik dat ik samen met de financieel directeur een nieuwe debiteurenpolicy mag opstellen. Met de juiste aanpak moeten ze centen echt wel sneller op onze rekening staan.

Tot slot nog even zeggen dat ik Anneleen die ander daag weer goed had liggen. Dit maal geen auto die zo gezegd panne had, maar totaal iets anders. Eigenlijk was het eerder een 1‑aprilgrap, omdat het echt wel niet kon.

We zaten aan de lunchtafel en plots merkte ik een vreemde geur op. Ik snuffelde een beetje en keek wat rond. Meteen stelde Anneleen de vraag wat er was of wat ik rook. Ik antwoordde kort met een ;” Ah... nee niks,  laat maar, of...”. Na nog een paar keer mijn neus te hebben opgetrokken stelde ze me opnieuw de vraag: “ Wat is er dan?! Wat ruikt ge toch dat  ge zo snuffelt?” Ik: “ Ja, ik weet niet, maar ik ruik zo iets raar... Ik ruik een geur die ik niet direct kan thuis brengen.”  Na 5 seconde stilte vroeg ik zeer zacht aan Anneleen: “ Zeg... hebt ge uw regels misschien?” ( een aantal dagen er voor had ze gezegd dat die er aan kwamen). Meteen sloeg ze rood uit en vroeg ze zich hardop af hoe dat ik dat in godsnaam kon ruiken.

Toen ik haar meedeelde dat de geur iets was afgenomen was het hek helemaal van de dam. Ze geloofde me helemaal. Ik “rook” immers dat ze haar benen over elkaar had gedaan.

‘s Avonds aan het Amitel speelde de rest van de bende het spel nog even mee, maar uiteindelijk besefte Anneleen toch dat het niet echt kon. LOL

Ps: welkom aan de nieuwe lezers ;-) 

29-04-2008 om 22:57 geschreven door Yannick Aerts  

Heyla,

Het is alweer een weekje geleden dat ik wat op mijn blog postte. De dagen gaan gewoon supersnel om en dan is het niet makkelijk om even wat neer te pennen.

Het voorgaande weekend was gewoon zalig. Ik zag mijn vriendin nog eens, die samen met Tijs ( de vriend van Lore) naar hier was afgezakt. Door de dag gingen we shoppen en de avond brachten we onder ons tweetjes door, heerlijk!

Helaas was het weekend even snel om als het begon en stond een nieuwe werkweek voor de deur. De week begon redelijk saai en eindigde ook saai. Ik kreeg alleen maar vervelende taken op het werk. Ik had er begrip voor, want ook de saaie dingen moeten gedaan worden, maar toch... Ik heb zo een honger naar kennis en wil een project uitvoeren waar het bedrijf en ikzelf wat aan hebben. Wat heb ikzelf er aan om te gaan kijken of alle vaste activa nog wel degelijk aanwezig zijn in de onderneming ? Het bedrijf kan er een cent aan overhouden, maar ik zie me dat werk in de toekomst niet nog eens uitvoeren. Ik hoop dus dat ik de opdracht die de grote baas mij gaf, wel mag uitvoeren. Ik wacht nog op een positief antwoord van mijn stagebegeidster. De opdracht is wel een pak zwaarder dan degene die ik nu heb, maar het is een uitdaging en die uitdaging wil ik uitgaan. Ik wil er volledig in opgaan en gewoon keihard knallen, zoals we zeggen.

Heel de week heb ik dus werk gedaan waarvan ik het gevoel had dat iemand anders het ook kon. Ik moest geen methodes  of tactieken uitdenken en dat begon me toch wel wat te enerveren. Versta me niet verkeerd, ik deed wat men van mij vroeg, maar soms baalde ik toch.

Op donderdagavond werd het weekend met een Portugese avond ingezet. Het eten was beter dan anders en de sfeer was zeer ontspannen. Ik leerde weer wat nieuwe mensen kennen en tegen middernacht trok ik samen met Raf, Anneleen, Bobby, Dragana (Bobby zijn vrie ndin) en nog een Amerikaanse die haast niks zegt, de stad in.

We trokken naar een bar waar, veel te duur, Belgisch bier werd geschonken en bestelde ons er nog een pint.  Bobby bestelde een Kwak, maar nog voor hij er aan rook zat hij al op het WC. Onze jongen van Michigan had eerder op de avond te veel gedronken: Ricard, bier, Porto, vodka, wisky... Samen met de rest dronk ik mijne Duvel op liet ik ook de Kwak naar binnen glijden.

Vrijdag

De volgende ochtend bracht ik in bed door en pas rond de middag stond ik op. Ik sprong onder de douche en na nog wat te hebben gechat met Ellen trok ik de stad in opzoek naar sportschoenen. Jaja, ik heb me voorgenomen om hier wat te gaan trainen. Kwestie om toch iets of wat kracht/ conditie te hebben.

Ik bewandelde vreemde paden en kwam op plaatsen waar ik nog nooit was geweest. Ik leerde de stad echt stap voor stap kennen. Het is hier toch wel mooi als je het mij vraagt. Totaal anders dan het grote Nantes, dat wel.

Ik dwaalde door de straten en hield halt bij een kunstgallerij. Verschillende werken van Gabriel Micheletti werden er tentoongesteld. Tot voor ik binnentrad was het voor mij een vreemde schilder, maar al vlug geraakte ik gecharmeerd door zijn werk. Hij schilderde de vier jaargtijde op verschillende doeken.  In de lichtste kamer hingen  de lente en de zomer, de herfst werd minder belicht en de winter was in het achterste kamertje te bewonderen. De schilder zelf was ook aanwezig en gaf me uitleg bij de schilderijen.

Na te hebben genoten van de verschillende verfdoeken zette ik mijn weg verder naar ik weet niet waar. Links, rechts, rechtdoor... Van het ene kleine straatje dook ik in het andere tot ik op een prachtig binnenplein kwam. Daar hield ik even halt voor een danstheater dat door jongeren van een kunstschool werd opgevoerd.

Nadat het kind werd geboren, werd het achtergelaten en zette ik mijn weg ook verder. Ik bereikte het water opnieuw en nam plaats op een muurtje. Op dezelfde lange muur zat ook nog een jonge kerel. Hij speelde op een voor mij totaal vreemd instrument. Het was een ovale bol ( zie het als twee grote schalen die op elkaar zijn gezet, met de holle delen naar binnen) waar klanken uit kwamen door er op te slaan.

Ik nam de klanken in mij op en droomde helemaal weg. Echt zalig. Van de ene stemming bracht de muzikant mij in de andere. Snelle beats afgewisselde door trage, zachte beats. Net zoals het leven, het ene moment vliegt het voorbij en het andere moment staat het stil...

Eens de jongeman ophield met spelen, kwam ik ook terug in de werkelijke wereld. Ik bedankte hem nog even en  trok dieper de stad in. Ik moest per slot van rekening nog sportschoenen hebben. Die vond ik al redelijk snel in de GoSport, in Place D'halles ( een groot overdekt winkelcentrum).

Nog nagenietend van de eerdere momenten trok ik terug naar het Amitel om even later aan te schuiven voor het avondmaal.

De avond verliep rustig en na een lange babbel met Ellen dook ik onder de lakens.


Zaterdag

De zon schijnt blaren en ik zit nu al enkele uren in mijn boxershort en petje op mijn terras. ZALIG gewoon! Een heldere hemel, de zon op mijn gezicht, niet te veel lawaai een goed muziekje en een heerlijk glaasje Ricard... La douce France, heerlijk gewoon.

Nu ga ik even de stad in opzoek naar de andere om dan binnen een dik uurtje ergens iets te gaan eten. Ook ga ik nog eens kijken achter een zonnebril... kwestie van voor de volle 100% te genieten van het weer.

Nog liever had ik mijn moto hier gehad zodat ik de bergen in kon trekken (samen met Ellen) om me daar uit te leven en tot rust te komen.


Grtz

Yannick

PS:  van 8 mei tot 12 mei ben ik weer even in België. E&Y geeft me nog een laatste gesprek waar ik had op aangedrongen. Hopelijk komen we tot een overeenkomst en worden de eisen en verwachtingen ingelost. Ook moet ik nog naar het communiefeest van Senne (het neefje van Ellen).

26-04-2008 om 00:00 geschreven door Yannick Aerts  

17-04-2008 om 00:00 geschreven door Yannick Aerts  

Vandaag heb ik weer een paar uur liggen matchen. Dit maal ging het al wat beter en Charlotte legde ook alles goed uit als er een fout was op de factuur of in het programme.  Op die manier kon ik zelf de fouten gaan zoeken en er uit halen.
Rond de middag ben ik dan begonnen met een bestand op te maken voor het debiteurenbeheer. Ook heeft men mij uitgelegd hoe ik zelf met het programma Axapta al de openstaande facturen kan terugvinden enz. Zo kan ik de klanten meteen van antwoord dienen als ze me iets vragen.

In de namiddag heb ik nog wat verder gewerkt aan het bestand en ben ik beginnen bellen naar GB en Ierland. Dat Iers is echt wel een kl*te taal om te verstaan. Mompel, mompel, veel meer zeggen ze niet.

Op de terugweg hebben we nog een mooie foto ontvangen. Het was een vaste camera die ons te grazen had. Hij moet pas in werking zijn, want de dagen er voor reden we er steeds met dezelfde snelheid voorbij en nu hadden we prijs (110km/h op de teller waar 90km/h was toegelaten op de autostrade).

Voor de rest geraakt mijne maag maar niet gewend aan het eten van het Amitel. Ik begin nu al zelfs te blaffen langs mijn achterste! FEOW!!! FEOW!!!!

Grtz

Yannickawa

14-04-2008 om 22:27 geschreven door Yannick Aerts  

Inmiddels zijn we al de 13de april, de tijd vliegt echt.

De afgelopen dagen verliepen goed op het werk en het weekend werd op donderdagavond al ingezet (om de twee weken heb ik op vrijdag vrij). Ik hield me tijdens de korte werkweek vaak bezig met het debiteurenbeheer en dat ligt me wel. Klanten opbellen die niet betalen en vragen achter de reden en snel onderhandelen over hoe we het probleem kunnen oplossen. Al de gesprekken die ik moest voeren gebeurden in het Engels. De ene klant was al wat vriendelijker dan de andere en de ene klant verstond ik al beter dan de andere.

Helaas moest ook het saaie werk gedaan worden, nl matching.  Bij matching moet je nagaan of de gegevens van de bestelbon overeenstemmen met die van de factuur en of wel degelijk het correcte aantal goederen is geleverd. Om eerlijk te zijn, is het wel een zeer belangrijk proces, maar je moet haast iedereen kan het. Je moet je aandacht er wel steeds bijhouden en daar heb ik het moeilijk mee. Het interesseert me niet, het is niet iets waar je moet gaan zoeken naar een fiscale optimalisatie of naar iets anders dat zorgt dat je geld bespaart. Mijn verstand wordt gewoon niet genoeg geprikkeld en dan krijg ik het moeilijk om mijn opdracht goed uit te voeren.

Voor de rest vallen mijn collega's op het werk echt wel reuze mee. Ik zit op een bureau met de rest van de boekhoudafdeling; Claude, Sylvie, Aurilie en Charlotte (stagair). Aan ieder van hen heb ik een grote steun. Sylvie is mijn stagebegeleidster en bij de minste kick die ik geef helpt ze mij. Geen enkele keer vergt het haar te veel moeite om me iets uit te leggen. Met Claude werk ik samen als ik me achter het debiteurenbeheer zet. Hij blaast zoveel humor in de kamer zodat de stress voor iedereen draagbaar blijft. Claude is helemaal weg van oldtimers en heeft zelf drie Kevers. Als er ergens iets te doen is of als hij weer wat leuke weetjes heeft over bepaalde oldtimers dan hoor ik het steeds. Het is echt ne zalige kerel! Aurilie zit nog maar pas terug op de boekhoudafdeling en zij is degene die me helpt met mijn Frans. Als ik een woord niet weet in het Frans kan ik het vertalen naar het Engels en Aurilie geeft me dan het Franse woord.

Met Wim Goossens, de vice president van Haldex Europe, heb ik ook een goede band. We kijken met dezelfde visie tegen het leven aan en ook onze humor zit ongeveer op hetzelfde niveau. Hij is steeds to the point en kan in een paar seconden een probleem oplossen waar ik mee kamp. Ik moest een dossier klaarmaken voor PricewaterhouseCoupers en Wim voerde dan de controle uit. Bij elke stap die hij deed legde hij mij het waarom uit en dat apprecieerde ik ten zeerste! Ondanks het feit dat hij het grootste deel van zijn tijd in het buitenland zit voor vergaderingen (van Amerika tot India), staat hij toch wel steeds voor me klaar.

Dit weekend ben ik met Bobby en zijn vriendin een pint gaan pakken in één of ander café. Ze hadden er afgesproken mat Julien, een Franse jongen die volgend jaar in Michigan gaat studeren ( aan de universiteit van Bobby). Bobby en ik bestelde ons een kruik bier (1,8l). Bobby deelde het met zijn vriendin, maar ik moest het grote volume zelf verwerken. Je kan dus wel stellen dat het bier rijkelijk vloeide, maar de smaak kont echt niet tippen aan dat van het ó zo goede Belgische bier. Met een licht hoofd trokken we naar club Seven waar de rest van de PHL op ons zat te wachten. Ik heb het er niet zo lang uitgehouden (R&B heel de tijd) en ben rond de klok van twee terug naar het Amitel te trekken.

De komende morgen was ik al om tien uur uit de veren om mijn pasfoto's te gaan halen. Ik was gaan slapen met een fles water en toen ik opstond zette ik de fles opnieuw aan mijn lippen. Die kater moest echt verdronken worden. Op weg naar de fotograaf dronk ik mijn fles water verder leeg. De pasfoto's had ik gisteren laten maken, maar ze konden ze me niet direct meegeven (hebben ze dan zoveel moeten retoucheren? ). Na tien euro lichter te zijn, was ik ook 4 pasfoto's rijker.

Eens ik terug in het Amitel was, dook ik weer in mijn bed en tegen de middag stond ik dan opnieuw op.

Het verdere verloop van de dag was rustig en spendeerde ik wat aan het lezen van info over Haldex. De avond sloot ik af met een dvd'tje ( Mr & Mss Smith).

Vandaag, zondag, heb ik nog niet zo heel veel gedaan.  Ik mijn badkamertje eens uitgespoeld, mijn bord en bestek afgewassen, mijn hemd bij de was van Annick en Annick gestoken, een mail gestuurd naar mijn stagebegeleidster uit België en hier wat op mijn blog geschreven. De rest van de dag zal er ook niet zo heel veel gebeuren denk ik. Buiten het feit dat ik nog wat ga lezen over Haldex en wat ga schrijven aan mijn stagerapport.

Ahja... volgend weekend komt Ellen samen met Tijs (de vriend van Lore) af, ik kan haast niet wachten tot ik haar zie. Het weekend er op verjaar ik en dan verwacht ik ook wel wat volk uit België. Twee weken later trek ik dan zelf misschien terug naar België om mijn moto op te pikken. Ook zou ik graag nog even naar Nantes willen gaan om iedereen nog eens terug te zien daar.

Grtz

Yannick

Vandaag,

13-04-2008 om 14:29 geschreven door Yannick Aerts  

08-04-2008 om 23:48 geschreven door Yannick Aerts  

07-04-2008 om 22:47 geschreven door Yannick Aerts  

Het weekend was wel geslaagd. Op vrijdag zijn we met zijn allen de verjaardag van Bora (kerel die we hier hebben leren kennen) gaan vieren in een cafeetje om de hoek. Het bier vloeide rijkelijk en de kater was de dag nadien ook aanwezig. Wel maar ne kleine, maar hij was er.

Aangezien rusten en water drinken het beste is om een kater te verwerken bleef ik tot de middag in bed en dronk ik in bed nog wat water. De rest van de dag verliep rustig.

Zaterdagavond hebben we onder een klein feestje gehouden. Tiquila, Fiero en nog wat ander spul. ik tracht nog even om er een foto van op te loade, maar weet niet of het me gaat lukken. De kater van deze morgen, kwam zondagmiddag niet meer de kop opsteken. De overige uren van de dag werden gevuld met een bezoekje aan de supermarkt en wat kleren te wassen.

Maandag, vandaag, was het een fijn dagje op het werk. Tijdens de middag waren we (lees: Raf, Anneleen en ik) wat gaan eten met twee andere meisjes die op Haldex werkten. Die twee hadden dat weer goed uitgekiend. We kregen onze pizza en pasta pas op 15min voor de pauze om was en aangezien zij dubbel zo "breed" waren als mij konden ze ook 4 keer zo snel eten! (lol).

In de voormiddag had ik normaal ook nog een afspraak met Wim gehad, maar door een belangrijke meeting met Australische parnters en klanten werd deze verschoven naar morgen.

In de namiddag hield ik mij nog verder met mijn taken bezig en kreeg ik ook te horen dat ik morgen in het Engels moet te werk gaan. Ik moet nl aan debiteurenbeheer gaan doen (klanten die niet betalen opbellen en vragen waarom) en aangezien Claude verbaal niet sterk is in het Engels, heb ik de taak gekregen. ==>  Morgen bellen we naar GB om wat mensen op een vriendelijke maar doch overtuigende manier, om de betalingen uit te voeren ( of om een rede te horen waarom ze niet betalen).

07-04-2008 om 22:41 geschreven door Yannick Aerts  

Nog even hier snel wat neerpennen voor ik ga slapen:

Gisteren verliep de dag vlot. Het werk ging goed en ik kom meer en meer in mijn ritme. Na het werk ben ik ook nog even gaan shoppen. met een wit hemd en een zwart t-shirtje kwam ik terug.
s'Avonds heb ik nog wat liggen pokeren met wat lokaal volk. Wel niet om geld (jammer), maar dat komt nog hoop ik.

Vandaag verliep het werk wat moeizamer dan woensdag. In de namiddag kreeg ik mijne klop en niet wilde nog lukken. Ik was blij toen het half zes was.
De avond bracht ook niet veel. Om half zeven naar de winkel, om zeven uur eten en na het eten nog wat gezeverd zodat het weer snel half tien was.

Morgen nog een dagje werken en dan is het weekend. Morgenavond gaan we rustig wat chillen met wat wijn en zaterdag gaan we de remmen eens losgooien in het oude stadsgedeelte ( plannen onder voorbehoud).

Grtz

Yannick

04-04-2008 om 00:10 geschreven door Yannick Aerts  

Yannick @ Strasbourg: jour 4 & 5 (le weekend) & 6 & 7 (Lundi & Mardi)

Het afgelopen weekend gebruikten we om op adem te komen. Dus stonden we zowel op zaterdag als op zondag pas op rond de klok van twaalf.

Zaterdag

Na bij de plaatselijke bakker wat koffiekoeken gaan te verorberen trokken Raf, Daisy en ik er op uit met de wagen. Raf wilde even gaan kijken waar het voetbalstadion van Straatsburg lag, omdat hij binnen afzienbare tijd gaat kijken naar Straatsburg – Lyon.

Hij had de weg uitgestippeld, maar eens hij achter het stuur kroop, werd het duidelijk dat hij de weg toch niet zo goed had gememoriseerd als gedacht. Ikzelf moet de copiloot uithangen, wat leidde tot hilarische situaties. Raf die niet op de borden lette, ik die hem van links naar rechts stuurde en Daisy, die op de achterbank haast dubbel lag van het lachen.

Uiteindelijk doorkruisten we heel de stad en zagen we haast heel de omgeving... behalve het stadion van Straatsburg! Na een uur besloten we dan maar om terug te keren naar het Amitel. Eens aangekomen, spoorde ik Raf aan om toch nog even de correcte weg te zoeken via een routeplanner. Na deze weg zes keer te hebben overlopen, trokken we er met zijn drietjes weer op uit.

Dit maal kwam ook Anneleen met ons mee en duurde de rit van bij het Amitel tot aan het stadion slechts 10 (lees: 10!!) minuten. Een heel verschil, met een uur, vind je ook niet ? We hebben daar dan nog wat rondgewandeld, maar spijtig genoeg konden we geen kijkje nemen in het stadion zelf. Alles was goed afgesloten en de lokale werkman hield een oogje in het zeil.

De avond brachten we allemaal samen door op de kamer van Lore waar Raf en ik croques maakten. De straffe verhalen kwamen weer boven en de spieren deden op het eind van de avond pijn van het lachen.

Zondag

Zoals reeds eerder vermeld, stonden we ook nu weer pas tegen de middag op. Niettegenstaande het zomeruur was ingegaan, stonden we toch al rond half één, nieuwe tijd, op.

Na te hebben ontbeten op de kamer, trok ik samen met Raf de stad in om naar het carnaval te gaan kijken. De meisjes waren al een pak vroeger dan ons uit de veren en vervoegde ons in de stad. En ook daar werd er weer heel wat afgelachen. Lore haar schoen werd o.a afgepakt door een “vieze mijnheer” die meeliep in de stoet. Alles hebben we op de gevoelige plaat vastgelegd, maar jammer genoeg bestaan er geen videobeelden van.

Eens de stoet door was, trokken we allen verder de stad in. Anneleen die al eens eerder in Straatsburg was geweest, gidste ons samen met Daisy en Lore naar “petite France”. Dat is het oude stadsgedeelte van Strasbourg. Zeer gezellig en impressionant.

Typerend voor Strasbourg is het feit dat de oude gebouwen behoren tot het werelderfgoed. Langs de andere kant zijn er dan ook hypermoderne gebouwen, denk maar aan het station of het parlement, die een schril contrast vormen met het beschermde stuk. Dat alles vormt een apart, maar mooi geheel.

De avond  bracht ik samen met Raf door aan de kickertafel, waar ook Daisy en Anniek even langskwamen. Anniek bleef wat langer plakken en samen met haar en twee Franse jongens, Fabien & hugo, kickerde we er op los. We kregen wel een pandoering van jewelste, maar binnen drie maanden pakken we ze wel terug. Dan heb ik al wat meer kunnen oefenen en heeft een goede teamgenoot aan mij, ipv “ne klovis”.

Maandag

Met zijn drieën (lees: Anneleen, Raf en ik), trokken we na het ontbijt samen naar het werk. Voor mij werd het een dagje met een portie stress, en voor A&R een dagje vol vervelend werk.

Eerst kregen we wel allen een rondleiding van een half uurtje, zodat we wisten wie waar zat, hoe het magazijn er uitzag en hoe er gewerkt werd binnen Haldex.

Na de rondleiding gingen we alledrie onze eigen weg. Ik mijn bureau op de boekhoudafdeling, Raf naar de zijne op de afdeling logistiek en Anneleen naar haar bureau. Raf en Anneleen moesten elk een fiche ingeven van +/-20000 regels. Beide vraten ze hun klak op.

Ook ik kreeg het even warm. Ik wist niet waar ik alles moest terugvinden en durfde niet om de haverklap mijn stagebegeleidster lastigvallen.

’s Avonds aan tafel was er haast niemand die zeer opgezet was met zijn werk. Daisy en ik kwamen er nog als beste uit. Raf, Anniek, Annick, Lore en Anneleen klaagden steen en been. Lore ging zelfs door een hel. Ze moest heel de dag een bestand aanvullen met M of Mme.

De resterende uren van de avond gebruikte ik om mijn kamer in orde te maken. Voor zij die zich nog herinneren hoe mijn kamer in Nantes er uit zag.... wel... dit is ook weer iets gestoord.  Mijn kamer is weliswaar groter dan in Nantes, maar de vorm is gewoon belachelijk. Het is een U-vorm, waarin het lege deel van de u bijna volledig is opgevuld. Er is enkel nog een smalle doorgang. Het ene plaatsje wordt ingenomen door mijn bureau en het andere door mijn bed. In de ruimte er tussen, vind je mijn badkamertje terug.

Op zich is de kamer groter dan in Nantes, maar de indeling is kut. Het positieve punt aan mijn kamer is, dat ik een balkon heb. Daar kan ik dus wat genieten van de zon, wat gapen of mijne was drogen.

Dinsdag

Vandaag kregen Raf en Anneleen af te rekenen met hetzelfde saaie werk, ikzelf moest ook mijn taak van voordien volbrengen.

In tegenstelling tot gisteren en vrijdag, verliep het werk vandaag vlot. Ik voel me haast helemaal thuis bij Haldex en heb een enorme steun aan mijn stagementor. Ze begeleidt me echt goed. Ik ben vrij in wat ik doe en laat, maar moet zien dat mijn werk gedaan is. Als ik iets niet begrijp of als ik bepaalde documenten nodigheb dan staat ze me steeds bij met raad en daad. Mijn chroom om mijn beperkte taalkennis verdween als sneeuw voor de zon en ik acclimatiseerde helemaal.

Een uurtje na de lunch was mijn eerste opdracht zo goed als af. Ik moest enkel nog wat scans uitvoeren en enkele dingen online plaatsen op de interne server. Ook paste ik nog even een huurtabel aan, die toch wel wat tijd in beslag nam. Sylvie (mijn stagebegeleidster) bezorgde me tot slot nog de Profit & Lost tabel en de balance sheet waar ik achter vroeg. Ze controleerde eerst alles en liet me over haar schouder meekijken hoe ze te werk ging. Zo kreeg ik ook een beeld van hoe het in zijn werk ging.

Uiteindelijk was het haast tijd en was ook mijn dossier volledig klaar. Toen kreeg ik het heugelijke nieuws dat ik tegen donderdag nog al de facturen van het eerste kwartaal mag gaan ingeven in het boekhoudpakket Octopus. Dat was toch wel even slikken. Ik heb er een goed oog op, maar het zal doorwerken zijn!

Tijden de middagpauze namen Raf en ik ook nog Anneleen even bij de neus J. Anneleen haar bureau situeert zich, op het eerste verdiep, in een ander gebouw als die van ons en ze heeft uitkijk over het bedrijventerrein. Raf en ik reden met de auto tot onder haar raam en wuifde even naar haar terwijl we stapvoets tot achter het muurtje reden. Anneleen kreeg het bijna en dacht dat we haar achterlieten.

Na even wachten keerde we terug en in tegenstelling tot wat je zou verwachten zat Anneleen nog achter haar bureau. Na haar te wenken, kwam ze toch naar onder en stapte ze in de auto. Raf en ik rolde over de grond van het lachen en ook Anneleen kon er mee lachen. Hoewel ze er toch even niet goed van was.

Op de terugweg haalde Raf en ik nog enkele grappen uit met Anneleen en enkele weggebruikers.

Zoals je ziet.... de sfeer is op en top!

Grtz

Yannick

01-04-2008 om 23:16 geschreven door Yannick Aerts  

Yannick @ Strasbourg: jour 3

Jaja, de eerste werkdag zit er op en wat voor een. N   a een korte nacht waarin ik om de twee uur wakker werd, doordat ik op een dun matje sliep op Raf zijn kamer, was het tijd om te gaan werken. Na de dagelijkse ochtendrituelen, hees ik mezelf in maatpak en als kers op de taart hing ik me haast op aan mijn das.

Samen met Raf keddelde ik naar Haldex. De weg was zeer eenvoudig en van file bleven we gespaard. Natuurlijk kwamen we veel te vroeg aan op het werk, waardoor we nog een zee van tijd over hadden. Die tijd gebruikten we dan maar, om even de locale bakker te gaan plunderen. En verdoeme, dat smaakte! Een zak vol croissants en chocobroodjes, zeg nu zelf... dat kan niet slecht zijn é!

Rond de klok van half negen konden we dan aan de slag. Raf op de afdeling logistiek en ik op de afdeling boekhouding. In tegenstelling tot bij Raf zijn afdeling, kom er op die van mij wat meer stress bij kijken. De sfeer is wel zeer goed! Je bent min of meer vrij in je doen en laten, zolang je maar je deadline haalt.

De eerste deadline die ik moet halen is die van komende donderdag. Tegen het einde van die dag moet ik heel wat informatie vergaren en documenten aanvullen zodat alles perfect in orde is voor de audit, die gevoerd wordt door PricewaterhouseCoopers (PWC). Algemene info, info over; MVA, 400rek, leveranciers, bankboek en kasboek, belastingen en soc. Lasten, overige en tot slot de resultatenrekening. Ze moeten echt alles weten. Ook stellen de jongens van PWC een document op dat moet ondertekend worden door de financiële directeur. In dat document stellen ze dan heel wat voorwaarden en eisen ze god weet wat allemaal wel niet, zodat zij in geen enkel geval aansprakelijk kunnen worden gesteld bij eventuele fouten.

In de voormiddag heb ik met Wim Goossens een heel tof gesprek gehad. Wim is de financieel directeur en richt zich sinds twee jaar ook op de verkoop. Des te verder het gesprek vorderde, des te meer respect en aanzien ik voor hem kreeg. Het is echt wel een kerel die het gemaakt heeft.

01-04-2008 om 22:04 geschreven door Yannick Aerts  

Yannick @ Strasbourg: jour 3

Jaja, de eerste werkdag zit er op en wat voor een. N   a een korte nacht waarin ik om de twee uur wakker werd, doordat ik op een dun matje sliep op Raf zijn kamer, was het tijd om te gaan werken. Na de dagelijkse ochtendrituelen, hees ik mezelf in maatpak en als kers op de taart hing ik me haast op aan mijn das.

Samen met Raf keddelde ik naar Haldex. De weg was zeer eenvoudig en van file bleven we gespaard. Natuurlijk kwamen we veel te vroeg aan op het werk, waardoor we nog een zee van tijd over hadden. Die tijd gebruikten we dan maar, om even de locale bakker te gaan plunderen. En verdoeme, dat smaakte! Een zak vol croissants en chocobroodjes, zeg nu zelf... dat kan niet slecht zijn é!

Rond de klok van half negen konden we dan aan de slag. Raf op de afdeling logistiek en ik op de afdeling boekhouding. In tegenstelling tot bij Raf zijn afdeling, kom er op die van mij wat meer stress bij kijken. De sfeer is wel zeer goed! Je bent min of meer vrij in je doen en laten, zolang je maar je deadline haalt.

De eerste deadline die ik moet halen is die van komende donderdag. Tegen het einde van die dag moet ik heel wat informatie vergaren en documenten aanvullen zodat alles perfect in orde is voor de audit, die gevoerd wordt door PricewaterhouseCoopers (PWC). Algemene info, info over; MVA, 400rek, leveranciers, bankboek en kasboek, belastingen en soc. Lasten, overige en tot slot de resultatenrekening. Ze moeten echt alles weten. Ook stellen de jongens van PWC een document op dat moet ondertekend worden door de financiële directeur. In dat document stellen ze dan heel wat voorwaarden en eisen ze god weet wat allemaal wel niet, zodat zij in geen enkel geval aansprakelijk kunnen worden gesteld bij eventuele fouten.

In de voormiddag heb ik met Wim Goossens een heel tof gesprek gehad. Wim is de financieel directeur en richt zich sinds twee jaar ook op de verkoop. Des te verder het gesprek vorderde, des te meer respect en aanzien ik voor hem kreeg. Het is echt wel een kerel die het gemaakt heeft.

01-04-2008 om 22:03 geschreven door Yannick Aerts  

Yannick @ Strasbourg: jour 3

Jaja, de eerste werkdag zit er op en wat voor een. N   a een korte nacht waarin ik om de twee uur wakker werd, doordat ik op een dun matje sliep op Raf zijn kamer, was het tijd om te gaan werken. Na de dagelijkse ochtendrituelen, hees ik mezelf in maatpak en als kers op de taart hing ik me haast op aan mijn das.

Samen met Raf keddelde ik naar Haldex. De weg was zeer eenvoudig en van file bleven we gespaard. Natuurlijk kwamen we veel te vroeg aan op het werk, waardoor we nog een zee van tijd over hadden. Die tijd gebruikten we dan maar, om even de locale bakker te gaan plunderen. En verdoeme, dat smaakte! Een zak vol croissants en chocobroodjes, zeg nu zelf... dat kan niet slecht zijn é!

Rond de klok van half negen konden we dan aan de slag. Raf op de afdeling logistiek en ik op de afdeling boekhouding. In tegenstelling tot bij Raf zijn afdeling, kom er op die van mij wat meer stress bij kijken. De sfeer is wel zeer goed! Je bent min of meer vrij in je doen en laten, zolang je maar je deadline haalt.

De eerste deadline die ik moet halen is die van komende donderdag. Tegen het einde van die dag moet ik heel wat informatie vergaren en documenten aanvullen zodat alles perfect in orde is voor de audit, die gevoerd wordt door PricewaterhouseCoopers (PWC). Algemene info, info over; MVA, 400rek, leveranciers, bankboek en kasboek, belastingen en soc. Lasten, overige en tot slot de resultatenrekening. Ze moeten echt alles weten. Ook stellen de jongens van PWC een document op dat moet ondertekend worden door de financiële directeur. In dat document stellen ze dan heel wat voorwaarden en eisen ze god weet wat allemaal wel niet, zodat zij in geen enkel geval aansprakelijk kunnen worden gesteld bij eventuele fouten.

In de voormiddag heb ik met Wim Goossens een heel tof gesprek gehad. Wim is de financieel directeur en richt zich sinds twee jaar ook op de verkoop. Des te verder het gesprek vorderde, des te meer respect en aanzien ik voor hem kreeg. Het is echt wel een kerel die het gemaakt heeft.

01-04-2008 om 22:03 geschreven door Yannick Aerts  

Zoals beloofd, kan je nu nog een stukje lezen over hoe mijn dagje verliep.

Deze morgen kwam papa me oppikken en nadat de GPS juist was ingesteld, konden we op pad. De trip verliep vlot, maar in de omgeving van Spa moesten we het toch even wat rustiger aandoen. De autostrade was haast helemaal bedekt met sneeuw. Enkel de rechterrijstrook was berijdbaar. Onderweg stopten we nog even, om de hoger te stillen met een Duitse knackworst.

Iets na de middag kwamen we aan in Straatsburg, waar men mij in het hotel doorwees naar een ander  hotel. Ze hadden wat problemen met de kamers. Dit had tot gevolg dat ik nu pal in het centrum op hotel zit. De kamer is heel wat minder vet als die waar ik eerst zat, maar ik klaag niet. (www.hotel-diana-dauphine.com = het hotel waar ik normaal zat).

De dag heb ik gevuld met de stad wat te verkennen en amai, dat is hier wel dik in orde. Veel winkels en gene kak op de grond. Zalig gewoon. Ik kan mijn blik nu focussen op andere dingen dan de grond. Winkels van Hermes en Louis Viton tref je hier ook aan. Het percentage schijtwijven valt mee, maar de techtonicboys en de Jean-Jacques zijn niet weg te denken uit het straatbeeld.

Ik heb van de gelegenheid ook gebruik gemaakt om mijn haar eens te laten knippen. Het kon beter, maar het is toonbaar, lol. Ook ben ik nog even een riem gaan kopen en  ben ik binnengesprongen bij mijn Franse bank om wat geld over te schrijven en wat zaken in orde te brengen. Eten heb ik gedaan in de Mc Do en in tegenstelling tot de Mc Do van Nantes  moest ik hier niet alles met een Frans accent uitspreken.

Morgen zie ik Raf en de andere Erasmussers. Dan wordt het wat kennismaken en trekken we waarschijnlijk de stad in.


Pit ze!


Yannickawa

26-03-2008 om 23:06 geschreven door Yannick Aerts  

Long time no see,

Maar daar gaan we verandering in brengen. Ik heb mezelf voorgenomen om hier weer, haast elke dag, wat info te posten over mijn doen en laten. Dit maal zal het gebeuren vanuit Straatsburg, waar ik ben voor mijn stage.

Mijn stage gaat door bij Haldex. Ze hebben ondermeer de supertruck gecreeërd (2 supertrucks kunnen evenveel goederen vervoeren dan 3 normale trucks). Meer info over Haldex vind je op www.haldex.com .

Deze nacht verblijf ik nog in Hôtel Gutenberg, maar morgen slaap ik normaalgezien op de kamer van Raf (kerel van de PHL die zijn stage ook bij Haldex doet). Op 1 april krijg ik dan mijn eigen kamer, en hopelijk is het bed breder dan het bed wat op mijn kot in  Nantes stond (70cm).

Ik ga nu nog eventjes de stad verkennen en misschien spring ik wel binnen bij ne lokale kapper. Deze avond lezen jullie meer over mijn eerste dag hier in Straatsburg.

Grtz

Yannick

26-03-2008 om 14:53 geschreven door Yannick Aerts  

Na de Jacky Ickx chicane goed te hebben verteerd zijn we op de laatste rechte lijn gekomen. Het rondje begon op zaterdag 1 september en zal aflopen op zaterdag 22 december. De finish is in zicht en als ik op de laptimer kijk, dan zie ik dat ik zeker onder de 1.40,00 zal kunnen duiken, een snel rondje dus.

De tijd is gewoon omgevlogen! Het leek als gisteren, dat ik hier samen met Ellen, Nico en Liesbeth aankwam. Na twee dagen bleef ik alleen achter met Ellen. We konden nu de stad eens echt gaan verkennen. De trip die ik met mijn vriendin maakte van de jeugdherberg naar mijn kot, is haast legendarisch. We hebben er nog vaak lachend op teruggekeken (hoewel er op dat moment enkel gevloekt en geklaagd werd). De eerste dagen leerden we de andere erasmussers kennen en gingen we afwisselend alleen en samen met hun op pad. Poolse, Duitse, Roemeense, Hollandse, Estse meisjes. We leerden ze allemaal kennen. Met de een konden we al beter opschieten dan de ander, maar het was een zeer fijne ervaring om met zoveel verschillende nationaliteiten kennis te maken (later kwam ik ook nog in contact met Spanjaarden, Italianen, Engelsen, een Braziliaan, ...). Van al die mensen met een vreemde afkomst klikte het toch het beste met Fadi. Met hem zijn we onder andere naar La Boule geweest.

15 dagen later begon dan het echte avontuur…Ellen reed met de TGV het station uit en ik verstopte mezelf achter een grote zonnebril met donkere glazen. De dagen die er op volgde verteerde ik goed. De band met Fadi werd sterker en we lachten samen veel af. Inmiddels was het academiejaar begonnen en leerde ik weer nieuwe mensen kennen. De lokale snob en felle jos bleken goed mee te vallen en stonden me steeds bij met raad en daad. Ook de Françaisekes hielpen me aardig wat vooruit. Zonder de hulp van Axelle zou het zeker heel anders zijn uitgedraaid. Haar nota’s mocht ik steeds lenen en als ik iets niet begreep deed ze alle moeite van de wereld om me te helpen. Naast de school heb ik aan Raphaëlle ook een vriendin overgehouden ( hoor haar nu wel ff minder). Haar leerde ik kennen op de feestjes bij Axel, de feestjes die eigenlijk haast iedere dag plaatsvonden. Ze hielp me oa. met mijn CV en motivatiebrief. Enkele keren zijn we een pint gaan pakken en door de gesprekken en/of het bier vloeide de Franse woordenschat steeds beter over mijn lippen.

Inmiddels waren we over half weg en had ik al het bezoek gehad van Ellen en mijn familie. Dat weekend was ontzettend druk, niettegenstaande was het een zalig weekend. Ik liet ze samen met Ellen kennis maken van Ill de Nantes en andere leuke plaatsen. Een weekje na hun bezoek keerde Ellen terug naar hier. De dagen dat ze hier was gingen veel te snel, maar we koesterenden ze. Ik moest per slot van rekening leren voor mijn examen van fiscaliteit (iedere voormiddag gedaan), zodat de tijd die we samen konden doorbrengen zich beperkte tot de namiddag, avond en nacht.

Een tweede maal zag ik de TGV het station verlaten met mijn vriendinnetje. Ik kan niet zeggen dat het minder pijn deed, maar het was anders dan de eerste keer. Ik wist nu voor de volle 100% dat de liefde stand zou houden.

Van nu af aan was het eigenlijk constant leren. Ik kroop achter mijn boeken en het harde werk wierp zijn vruchten af (17/20 voor fiscaliteit). Voor gestion financier had ik dan wel zeer veel schrik. Het was zeer moeilijk, maar het ging al wat beter dan de eerste keer. Door de stakingen verschoof het examen Frans en uiteindelijk werden er toch twee dagen vastgepind. Ik kan jullie meedelen dat ik voor beide onderdelen geslaagd ben en met een 12/20 ben uitgekomen. Niet slecht, helemaal niet slecht als je weet dat ik een drietal groepen boven mijn niveau zat.

Uit het examen Engels putte ik dan weer kracht. Mijn exact cijfer heb ik nog niet binnen maar 85% haalbaar. Voor een stuk kwam dit door het niveauverschil, maar voor een groot stuk kwam dit door mijn prof, JJ Malo. Hij is een van de meest gepassioneerde professors die ik ooit heb gekend. Hij moet enkel de duimen leggen voor John Aelbrecht ( mijn docent geschiedenis van uit het middelbaar). Voor JJ was ging berg te hoog en geen zee te diep. Hij stond steeds voor me klaar. Dit zowel tijdens als na de lessen. Toen hij ons de opdracht gaf om een fictieve CV te schrijven, wilde ik er dan ook alles aan doen om deze perfect af te leveren. Van 11uur tot 4 uur ‘s nachts werkte ik er aan en volgens de personen die hem lazen zat hij verdomd goed in elkaar.

Eens de CV af was, was het tijd om al mijn peilen te richten op  het examen comptabilité. Dat lag me al wat beter dan gestion fin, maar toch was het niet simpel. Dit doordat ik de basis van het Franse boekhouden niet had. De kleine dingen die voor iedereen van zelfsprekend waren moest ik zelf herkennen. Dat leidde soms tot overmatig zoeken naar een oplossing voor iets wat eigenlijk voor de hand lag. Voor de rest liep het min of meer toch vlot. Ik mag toch wel zeggen dat ik al het één en het ander ken van de Franse boekhouding. Er is nog heel wat onbekend terrein, maar de nabije omgeving heb ik al goed uitgekamd.

Na het examen boekhouden sprong ik dan op de TGV naar België om daar het examen boekhouden af te leggen. In de maanden die er aan voorafgingen had ik de cursus eens volledig geleed en mijn samenvatting bijgewerkt en uitgebreid. Die samenvattingen had ik ook meermaals doorgenomen zodat alles in mijn geheugen was gegrift.

Op mijn trip naar huis leerde ik trouwens een interessante Japanner kennen. Hij moest ook overstappen in Lille en moest net zoals mij naar Brussel. Aangezien in de enige was die Engels sprak ontfermde ik me over hem. Als dank drong hij er op aan om een pint te gaan pakken en dat aanbod sloeg ik natuurlijk niet af. Het bleek echt wel een slimme man te zijn (actief in de kernenergie). Na onze adressen te hebben uitgewisseld en aangekomen te zijn in Brussel namen we afscheid van elkaar. Daar stonden Nico en Ellen klaar om mij op te pikken.

De dagen die volgende was het weer studeren geblazen en tegen donderdagmiddag had ik het examen boekhouden achter de kiezen. Ik ondervond maar enkele kleine strubbelingen en heb het volgend mij tot een goed einde gebracht. Eind deze week hoop ik meer te weten over het resultaat.

Van ontspanning na het examen was niet echt sprake. Ik blies even uit om dan ’s morgens weer de trein te nemen richting Nantes. Na op tijd in bed te zijn gedoken, was het al zaterdag. Die dag verliep redelijk rustig. Axelle kwam me even helpen met Controle de Gestion en ik leerde weer wat bij. Vandaag heb ik dan verder gewerkt aan dat vak; alles mooi genoteerd en verwoord om morgen in te gaan dienen bij mijn prof.

Morgen vliegen we er weer hard in en hebben we om 16.00 uur een lange “pauze” tot 20.00. Tijdens die periode heb ik nog Franse les. Hopelijk ben ik daarna niet te moe om nog wat te leren.

Yannick

16-12-2007 om 21:35 geschreven door Yannick Aerts  

Hier zijn we weer,

Vandaag heb ik mijn examen van Engels gehad. Gisteren had ik mijn lessen nog even herhaald en de dingen die ik niet wist evenb ingestudeerd. Deze morgen ook nog even wat woordjes geleerd. Ik was haast zeker dat we die zouden krijgen. Toen ik mijn examen kreeg bleek dat ik de situatie perfect had ingeschat. De woordjes die ik moest invullen waren geglijk aan degene die ik nog even had ingestudeerd. De rest van het examen waren wat vertaalzinnen en een kort essay schrijven ivm solliciteren.

Om 18.00 was het examen Frans aan de beurt. Het ging al aardig wat beter dan het proefexamen. Ook hier moesten we een essay schrijven, maar dan wel eentje van 2 p. Het begin en midden was ok denk ik, maar het einde minder aangezien we in tijdsnood zaten. Ook mag je niet vergeten dat ik 3 niveau's hoger zit dan normaal. Waarom maakt da stom kieken het zich nu zo moeilijk, zullen wel een aantal van jullie denken... Wel, zij die mij kennen weten dat ik liever voor de uitdaging ga en dus het moeilijk pad graag bewandel.

Morgen is het hard studeren en hopelijk verloopt het vlot. Vandaag ging het in elk geval goed. De materie die ik heb gestudeerd begreep ik compleet. Hopelijk is dat ook  het geval met de rest van de leerstof en hopelijk  geeft de prof een fatsoenlijk examen. Eentje waar hij geen dingen instopt die we niet in de les hebben gezien.

Grtz

Yannick

04-12-2007 om 00:00 geschreven door Yannick Aerts