Mijn eigen sociaal vaardig zijn

Ik herinner mij nog goed hoe verlegen ik vroeger was! Dit veranderde allemaal sinds mijn jaren in de middelbare school. Gelukkig!

Mijn familie en ik

Ik ben opgegroeid bij mijn grootouders. In mijn kinderjaren verbleef ik meer bij hen dan bij mijn ouders. Dit kwam door hun job, ze moesten elke ochtend vroeg beginnen. Hoewel ik dus vaak van mijn mama gescheiden werd, bleef ik een typisch “mama’s kindje”.

Mijn ouders probeerden me meer sociaalvaardig te maken en stuurden mij de chiro in (dik tegen mijn zin!). Met een lip tot op de grond heb ik dit 2jaar volgehouden. 2 kampen heb ik geteisterd met mijn gehuil om mama! Heimwee weerhield mij van alleen weg te gaan. Achteraf gezien vind ik dit jammer, ik heb zoveel gemist!

Na een week plattelandsklasse in het 6^de leerjaar (die ik wonderbaarlijk zonder heimwee heb overleefd) waagde ik mij aan een nieuwe vakantie. Een reisje van 10 dagen met Top Vakantie: Franskamp. Twee vriendinnen moesten mee, want helemaal alleen? No way! De eerste dagen overviel mij het verdriet, maar dit beterde.
Tijdens een tweede kamp (circuskamp) heb ik ook gehuild, maar om heel andere redenen dan heimwee. Een spijtig ongeluk weerhield mij ervan deel te nemen aan alle activiteiten. Uiteindelijk werd ik hele goede maatjes met een animator en ik heb toen enkele traantjes laten vloeien want geloof het of niet, ik wou helemaal niet meer naar huis!

Tijd voor verandering…

In mijn kinderjaren was ik zoals ik al zei héél verlegen. Nu ben ik veranderd!

In mijn lagerschooljaren had ik het lastig. Mama moest tot heel laat in de avond naast mij zitten, en mij helpen studeren. Meermaals heb ik gehuild om school, ik had last van faalangst.

Op aanraden van de leerlingenbegeleiding heb ik op het einde van het 6^de leerjaar de keuze gemaakt om TSO te volgen, hoewel ik ASO zou aankunnen. Ik voelde mij dom, omdat de meerderheid van de klas naar het ASO ging.

Het technisch onderwijs bleek voor mij meer dan weggelegd. Mijn lagere schooltje had een topniveau! De kinderen klaarstomen om bolleboosjes te worden, dat was hun missie! Goed meegenomen voor mij, ik voelde mij gelukkiger in een TSO richting. Ik had het gemakkelijk, moest nooit veel leren en dat deed mij goed! Ik voelde mij niet meer minderwaardig of dom.
Na zoveel ongelukkige jaren kreeg mijn zelfvertrouwen een boost en sindsdien houd ik mijn mondje niet meer!

Niet meer op het mondje gevallen

Elke tiener komt in een periode van verandering. Uiting van de eigen persoonlijkheid. En ik, ik ben zo een klein beetje in de wieg gelegd om geen softie te zijn. Mijn vader is een echte biker en mijn broer een death metal! Mijn ma is in tegenstelling tot hen, rustiger van aard. Ik ben een kleine mengelmoes.
(Nu ben ik een beetje rond de pot aan het draaien.)
Ik wou mijn persoonlijkheid dus tonen aan de buitenwereld. Tonen wie ik echt ben! Dit viel niet altijd bij iedereen in de smaak, zeker niet bij het oudere deel van de bevolking.

Ter illustratie: op een mooie dag gingen enkele vrienden en ik naar de stad. Shoppen, drinken, plezier maken! Ik was helemaal in het zwart gekleed. Een oud koppel liep voorbij, en mevrouw bekeek mij van kop tot teen en zei tegen haar man: “de jeugd!”
Dit kon ik niet pikken! Ik draag wat ik wil, ik ben hoe ik ben! Ik zei op een sarcastisch beleefde toon: “als je iets te zeggen hebt madam, zeg het in mijn gezicht of hou u mond!”

Mijn vrienden en ik

Mijn vrienden weten als geen ander wat ik durf en doe. Bij hun kan ik mijzelf zijn, een losbol en een tettergat! Samen weg gaan is het liefste wat ik doe, en ik hou me niet in.

Toch duurde het een tijdje vooraleer ik echt naar fuiven of discotheken ging. Dat is pas de laatste tijd gekomen. Ik moet toegeven, mijn eerste stapjes in “dat milieu” vond ik angstaanjagend. Mijn zelfvertrouwen kreeg even een dipje en ik hield mij gedeisd. Maar nu?! Geen enkele dansvloer is veilig voor mij, en de mensen die erop staan moeten maar uit de weg of dansen gewoon met mij mee.

Ik heb ook geen geheimen voor mijn vrienden, ben ik verdrietig, verliefd, moe of gewoon happy… ze mogen het allemaal weten. En ik weet natuurlijk dan ook graag hoe zij zich voelen. Voor hen ben ik dan ook altijd bereikbaar via mijn gsm.
Ik denk dat ik wel iemand ben bij wie ze altijd terecht kunnen, tenzij ik zelf in de problemen zit. Dan moeten ze maar naar mij luisteren of mij met rust laten (met uitzondering van mijn beste vrienden).

Vreemden en ik

Op een fuif of in een discotheek aarzel ik ook niet om met anderen te praten, hoewel ja praten? Voor zover dat lukt. Maar om met een ander te dansen hou ik mij ook niet in! Vrienden die hun vrienden meenemen of gewoon mensen die daar ook zijn om dezelfde reden als ik: feesten, vormen meestal geen bedreiging (tenzij mijn buikgevoel het anders zegt)! Maar toch, een feestje is altijd zoveel leuker als je ’s avonds in je bed ligt en denkt aan de mensen die je ontmoet hebt…

MSN valt niet uit mijn leven weg te denken. Hierop kan ik altijd praten met mijn vrienden maar ook met vreemden die dan ook vrienden worden. Het zijn bijvoorbeeld vrienden van vrienden die aan het gesprek toegevoegd worden.

Tegenwoordig zijn ook de sites zoals facebook en netlog heel populair. Zelf heb ik al enkele jaren netlog. Het is eens een andere manier om vrienden te maken.
In tegenstelling tot andere vrienden van mij, spreek ik niet met hen af. Het blijft enkel en alleen met online praten.
1 keer heb ik afgesproken met een meisje omdat ze niet alleen naar een concert mocht en vroeg om met mij mee te gaan. Ze is nog steeds een hele goede vriendin van mij. We delen nog steeds dezelfde passie en samen lopen we de concerten van onze idolen af!

Ik in een notendop

Ik ben dus geëvolueerd van een verlegen meisje naar een jong volwassen vrouw die niet op haar mondje gevallen is en open staat voor nieuwe mensen te leren kennen. Want alleen is maar alleen, en dat ben ik helemaal niet graag!

23-11-2008 om 20:08 geschreven door xFragilexHeartedx  

23-11-2008 om 00:29 geschreven door xFragilexHeartedx  

22-11-2008 om 18:18 geschreven door xFragilexHeartedx