Inhoud blog
  • Cabaret
  • Bankrover en schrijver Luciano Lutring dood
  • Schrijver Gerbrand Bakker wint Britse prijs
  • Haar naam was Sarah best verkochte boek
  • Toneelbespreking
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    WouterVael
    Nederlands
    20-05-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toneelbespreking

    People


    Het toneelstuk dat ik ben gaan bezichtigen

    heet: “People”. Het verhaal is gemaakt door

    Alan Bennett. Op 23 maart om precies

    half acht startte het theater in de Kiniscoop

    in Antwerpen. Ik was met mijn stiefvader

    gaan kijken, omdat hij het toneel

    aangeraden kreeg. Het is een Engelstalig

    toneel, maar dat was er juist eens spannend aan.

    Het waren twee uur en dertig minuten plezier.

    Alan Bennett verliest weinig van zijn ondeugende humor en gevoel voor het belachelijke in deze voorstelling. Zijn langverwachte nieuwe komedie “People“, ligt in de bovenste lade van zijn werken. Het verhaal heeft een emotionele diepte en is ontroerend, maar is onderhoudend en vooral grappig.

    Het toneel speelt zich af in het rottende, statige huis van de verarmde aristocrate Dorothy Stacpoole. Ze was ooit een succesvol modemodel, maar nu draagt ze een mottig bontjas en gymschoenen.
    Haar jongere zus, Lady Stacpoole, is een bazige aartsdiaken. Ze wil gewone mensen verpesten door haar huis te verkopen waarin er porno films liggen. Maar als je tuin een jungle is en er een bad op de biljarttafel staat, gaan de kopers raar kijken. Ze doet dit niet voor de verkoop, maar voor het pesten van kopers.

    Het thema is dan ook de humor die erachter zit en hoe men dus gemakkelijk de mensen gek kan maken, door ze alles te laten geloven.

    Alan Bennett is de regisseur van “People” en speelt het toneel niet met een gezelschap maar met aparte spelers. De twee belangrijke spelers zijn; Francis de la Tour (zie links op eerste foto) en Linda Bassett (de rechtse op de foto). Ze speelde hun rol super realistisch. Het was echt zeer mooi hoe ze acteerde, maar soms overdrijven ze misschien een beetje. Vooral de details van oud zijn dat ze naar voor schoven. Ze spraken ook zeer luid, maar dat kwam door de microfoontjes die ze hadden. Ze speelde hun stuk in een keer door, zelfs wanneer het publiek lachte. Maar voor een dergelijk meesterwerk van een voorstelling, mocht het ook niet zijn dat ze zouden stoppen.

     

    De ene zus had een bondjas, een sjaal, sportschoenen en een ouderwetse jurk aan. Haar kapsel was speciaal en leek op mijn oma’s kapsel. De andere zus droeg veel alledaagse dingen, zoals een normale, grijze jas met daaronder een gillet en een hemdje. Ze droeg een kousenbroek met rok erboven. Wat opviel bij haar waren de zilveren ringen. De kleding was vooral symbolisch, het had te maken met senioren en oud zijn (zoals de bontjas en wandelstok).

    Alles wat je zag op decor was van noodzaak, naar alles werd wel een keer iets naar verwijst. Dus er waren geen overbodige voorwerpen op de zaal. En de poster achteraan op decor werd zeer veel gebruikt.

    Het decor zelf was een binnenkant van een oud, antiek, onverzorgd huis. Er stonden dus oude meubels en een tafel. De muren hingen vol met schilderijen en elke centimeter op de vloer was wel bedekt met een vloertapijt.

    De lichten bleven schijnen zonder beweging. Gelukkig was wel alles op theater belicht. Het licht nam dus niet de inhoud weg, waardoor de inhoud en het acteren meer werd geaccentueerd. Het decor gaf me een spanning tussen de twee zussen en het gele licht zorgde ervoor dat de oude elementen goed zouden gezien zijn door het publiek.

    Heel soms kregen we een muziekje te horen, meer een dreuntje. Het was soms echt grappig vanwaar ze het zouden halen en hoe het klonk! Het oude en de spanning dreef op toen we muziek te horen kregen. De muziek paste zeer goed bij het verhaal. Er waren minder geluidseffecten, soms eens iets dat viel. Wat redelijk luid klonk.

    Al deze elementen gaf het toneel een meerwaarde, waardoor het aangenamer was.

    Ik vond dit theater echt zo mooi, dat ik het nog wel eens zou willen zien. Helaas kost het redelijk veel. Gelukkig hadden we gratis tickets. Ik raad het iedereen aan om het te gaan bezichtigen, maar schaaf ervoor wel u Engels een beetje aan. Het verhaal op zich was interessant om eens aan het licht te brengen en erover stil te staan. Ik vond ook het decor zodanig goed opgesteld dat het een soort spanning meegaf. De humor zat goed, aangezien het publiek regelmatig lachte. Al bij al een prachtige voorstelling met zeer goed acteerwerk!


    %%%FOTO1%%%

     

    20-05-2013 om 00:00 geschreven door woutervael  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Toneel
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stopwoorden

    Zeg maar stopwoorden

    20 mei 2013
    By Wouter

    Stopwoorden, ze lijken zinloos en irritant, maar ze geven je wel de tijd om te bedenken of je al je boodschappen wel hebt.

    De laatste tijd hoor ik steeds vaker ‘eigenlijk'. Ik wil het echt niet zeggen. Ik probeer het zelfs te vermijden. Het is zoiets als die akelige roze olifant waar je niet aan mag denken.

    Wat zijn stopwoorden precies?
    Een stopwoord gebruik je altijd in spraak en kom je bijna nooit geschreven tegen. Het zijn meestal woorden die opvullen en weinig belangrijke informatie toevoegen aan de boodschap die je wilt overbrengen. Stopwoorden geven je de tijd om de juiste woorden te verzamelen zodat je je gedachte in een goede zin kunt omzetten. Voorbeelden zijn er genoeg: zeg maar, weet je, eigenlijk, dus, oké, in principe, nou ja, of zo… De lijst lijkt eindeloos.

    Stopwoordvirus
    Iedereen gebruikt stopwoorden, vaak onbewust, maar wat als iemand nu één stopwoord wel erg vaak gebruikt? Ik merk aan mezelf dat dan de bedoelde boodschap aan mij voorbijgaat: kom nou, ik ben veel te druk met het tellen van de ‘zeg maars’. Als je nu eenmaal doorhebt dat iemand een stopwoord heeft, hoor je alleen dat nog maar en kun je op niets anders meer letten. Aangezien er wel belangrijkere dingen zijn als turvend door het leven gaan, is het toch wel aan te raden om er iets van te zeggen. Bovendien wil de stopwoordboodschapper ook graag dat zijn ideeën overkomen.

    Dan maar stoppen met die stopwoorden?
    Nee! Op internet lees ik vooral artikelen waarin staat dat stopwoorden echt niet kunnen, adviezen om er vanaf te komen en dat ze alleen maar zinloos zijn. Ik zal je uit de droom helpen: je kunt nooit helemaal zonder ze. En dat hoeft ook helemaal niet. Als je ze maar niet te pas en te onpas gebruikt. Ze zijn veel te nuttig om ze uit te bannen. Zoals gezegd geven ze je de tijd om je boodschap goed te formuleren. Maar ze kunnen bijvoorbeeld ook aangeven dat je nog niet klaar bent met spreken. Het is beter dan pauzeren, want dan loop je het risico dat iemand anders het woord neemt. De stopwoorden geven ook de ontvanger van de boodschap de tijd om alle informatie te verwerken.

    Blijf dus vooral stopwoorden gebruiken. Let wel op dat ze je op het juiste moment gebruikt. Wat als Martin Luther King had gezegd “Ik heb zeg maar een droom.”?

    Met dank aan;

    Bijlagen:
    Stopwoorden.docx (13.9 KB)   

    20-05-2013 om 00:00 geschreven door woutervael  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Stopwoorden

    Archief per week
  • 27/05-02/06 2013
  • 20/05-26/05 2013
  • 13/05-19/05 2013

    Categorieën
  • Literatuur (4)
  • Stopwoorden (1)
  • Toneel (2)

  • forum

    Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum



    Inhoud blog
  • Cabaret
  • Bankrover en schrijver Luciano Lutring dood
  • Schrijver Gerbrand Bakker wint Britse prijs
  • Haar naam was Sarah best verkochte boek
  • Toneelbespreking


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs