Alan Bennett verliest weinig van zijn ondeugende humor en gevoel voor het belachelijke in deze voorstelling. Zijn langverwachte nieuwe komedie People, ligt in de bovenste lade van zijn werken. Het verhaal heeft een emotionele diepte en is ontroerend, maar is onderhoudend en vooral grappig.
Het toneel speelt zich af in het rottende, statige huis van de verarmde aristocrate Dorothy Stacpoole. Ze was ooit een succesvol modemodel, maar nu draagt ze een mottig bontjas en gymschoenen.
Haar jongere zus, Lady Stacpoole, is een bazige aartsdiaken. Ze wil gewone mensen verpesten door haar huis te verkopen waarin er porno films liggen. Maar als je tuin een jungle is en er een bad op de biljarttafel staat, gaan de kopers raar kijken. Ze doet dit niet voor de verkoop, maar voor het pesten van kopers.
Het thema is dan ook de humor die erachter zit en hoe men dus gemakkelijk de mensen gek kan maken, door ze alles te laten geloven.
Alan Bennett is de regisseur van People en speelt het toneel niet met een gezelschap maar met aparte spelers. De twee belangrijke spelers zijn; Francis de la Tour (zie links op eerste foto) en Linda Bassett (de rechtse op de foto). Ze speelde hun rol super realistisch. Het was echt zeer mooi hoe ze acteerde, maar soms overdrijven ze misschien een beetje. Vooral de details van oud zijn dat ze naar voor schoven. Ze spraken ook zeer luid, maar dat kwam door de microfoontjes die ze hadden. Ze speelde hun stuk in een keer door, zelfs wanneer het publiek lachte. Maar voor een dergelijk meesterwerk van een voorstelling, mocht het ook niet zijn dat ze zouden stoppen.
De ene zus had een bondjas, een sjaal, sportschoenen en een ouderwetse jurk aan. Haar kapsel was speciaal en leek op mijn omas kapsel. De andere zus droeg veel alledaagse dingen, zoals een normale, grijze jas met daaronder een gillet en een hemdje. Ze droeg een kousenbroek met rok erboven. Wat opviel bij haar waren de zilveren ringen. De kleding was vooral symbolisch, het had te maken met senioren en oud zijn (zoals de bontjas en wandelstok).
Alles wat je zag op decor was van noodzaak, naar alles werd wel een keer iets naar verwijst. Dus er waren geen overbodige voorwerpen op de zaal. En de poster achteraan op decor werd zeer veel gebruikt.
Het decor zelf was een binnenkant van een oud, antiek, onverzorgd huis. Er stonden dus oude meubels en een tafel. De muren hingen vol met schilderijen en elke centimeter op de vloer was wel bedekt met een vloertapijt.
De lichten bleven schijnen zonder beweging. Gelukkig was wel alles op theater belicht. Het licht nam dus niet de inhoud weg, waardoor de inhoud en het acteren meer werd geaccentueerd. Het decor gaf me een spanning tussen de twee zussen en het gele licht zorgde ervoor dat de oude elementen goed zouden gezien zijn door het publiek.
Heel soms kregen we een muziekje te horen, meer een dreuntje. Het was soms echt grappig vanwaar ze het zouden halen en hoe het klonk! Het oude en de spanning dreef op toen we muziek te horen kregen. De muziek paste zeer goed bij het verhaal. Er waren minder geluidseffecten, soms eens iets dat viel. Wat redelijk luid klonk.
Al deze elementen gaf het toneel een meerwaarde, waardoor het aangenamer was.
Ik vond dit theater echt zo mooi, dat ik het nog wel eens zou willen zien. Helaas kost het redelijk veel. Gelukkig hadden we gratis tickets. Ik raad het iedereen aan om het te gaan bezichtigen, maar schaaf ervoor wel u Engels een beetje aan. Het verhaal op zich was interessant om eens aan het licht te brengen en erover stil te staan. Ik vond ook het decor zodanig goed opgesteld dat het een soort spanning meegaf. De humor zat goed, aangezien het publiek regelmatig lachte. Al bij al een prachtige voorstelling met zeer goed acteerwerk!
