De meesten van jullie zijn waarschijnlijk de vakantie al voorbij en intussen alweer goed draaiende in het hamsterwieltje, want zo kan je het leven voor een stukje wel noemen he, slapen, opstaan, werken, eten, slapen, opstaan, werken, eten en dat allemaal op (meestal) vaste uren.

Nu ja, 't is wat het is en we moeten er het beste van maken, niet?

Ik moet zeggen dat leven op je eigen tempo alles toch een stuk draaglijker en makkelijker maakt hoor. Dat komt de gezondheid echt wel ten goede. Opstaan als je vanzelf wakker wordt en niet door het gekwek van de wekker, lekker buiten ontbijten, op het gemakje ontbijten, zonder je klok in de gaten te moeten houden, om te zien hoeveel resterende tijd je nog hebt. Dan wat huishoudelijke taken (want die moet je in je vakantie uiteraard ook doen), en dan doen wat je graag wil doen. Super toch?

's Avonds eten wanneer je maar wil. Echt leven als God in Frankrijk, en dat hebben we echt gedaan, ondanks dat we vakantie hadden in eigen land, hebben we er echt wel van genoten.

3 weken voor de vakantie lag de wolf op de loer en sloop stilletjes dichterbij. Man, man, man, wat een lelijke 3 weken waren dat. Ik voelde me niet goed, had pijn en voelde me doodop. Ik sleurde me elke dag door mijn shift heen. Ik dacht: ik kan me nu toch niet ziek melden,.... straks heb ik verlof en dan kan ik 2 weken uitrusten. En dus maar doorduwen en forceren, maar de vakantie bracht verlichting. Leven volgens eigen tempo is mijn redding geweest. Veel rusten, geen klok, maar evenzeer veel aktiviteiten en uitstappen. Helaas toch een dag of 3 ziek geweest, maar ik denk dat ik dat aan mezelf te danken heb. 

We waren aan de kust en hadden net het strand verlaten. We zaten pal in de zon en dat is nu net wat je met lupus niet moet/mag doen, dus gingen we schaduw opzoeken. Net toen we op de dijk in de schaduw waren, bleek een gezin, bestaande uit mama, papa (die heel slechtziend was), zoon en dochter en hondje, het dochtertje uit het oog te zijn verloren. De moeder rende in volle paniek het strand op, gevolgd door mijn zoon en mij. We vroegen haar hoe het meisje eruit zag en wat haar naam was, maar zoeken naar een klein meisje op een behoorlijk bevolkt strand is nu ook niet het makkelijkste om te doen. Mama reed mee met de redders in de wagen het strand op en af en mijn zoon en ik liepen het strand op en af, de waterlijn op en af, geen meisje. Mijn hart brak. Papa stond wat reddeloos op de dijk, kon niet helpen. Zoon was nog een heel jonge kerel, maar deed echt zijn best om zijn zusje te vinden en mama, tjah die mama ocharme, de paniek stroomde van haar gezicht. Mijn zoon en ik bleven maar zoeken en zoeken. Mijn zoon zei: mama, ik stop niet zolang we het meisje niet vinden, dat kan ik niet maken. Ik kon hem alleen maar gelijk geven, maar helaas was ik de familie ter hulp geschoten, zonder nog aan de zon te denken, dus zonder zonnemelk of eender welke bescherming en ik voelde mijn huid branden en ik werd onpasselijk. Door het warme weer waren we ook zo dorstig als wat en plakte onze mond bijna dicht. Ik MOEST echt uit de zon en moest nodig drinken. Ik was wel verbrand, helaas, maar het meisje is een heel eind verderop door de politie teruggevonden, (ze was blijkbaar op wandel gegaan) en gezond en wel bij de ouders teruggebracht.En dat was echt wel het belangrijkste. Wat een weerzien. Politie dacht dat mijn zoon de grote broer van het gezin was, gezien zijn intensieve zoektocht. Ben best fier op hem en vooral blij dat het gezin van die mensen terug volledig is.

Eind goed al goed.

Intussen ben ik weer aan het werk met de ene dag geen problemen en de andere dag een gedurig pushen om mijn shift te kunnen uitdoen. Daarnaast ben ik ook gestart met het fodmap dieet. 

FODMAP staat voor Fermenteerbare Oligosachariden, Disachariden, Monosachariden And Polyolen, wat in het kort wil zeggen dat je bepaalde stoffen (gluten, lactosen, fructosen, Emulgatoren en nog veel meer uit je eetgewoonten moet schrappen. Daarnaast krijgt je ook een zeer beperkte lijst aan groenten en fruit die je wel mag eten en liefst alles zo puur mogelijk. Voorverpakte produkten kunnen nadat je de lijst met ingredienten hebt doorgenomen, maar daar zit wel altijd een of andere stof in die niet is toegelaten.

Bedoeling is om dus alle, mogelijks, darmirriterende stoffen uit je eten te weren gedurende een 8tal weken om je darmen de mogelijkheid te geven zich te herstellen, om nadien al deze stoffen groep per groep terug toe te voegen en zo te ontdekken waarop je darmen teveel reageren. Een ware zoektocht dus, maar intussen ben ik bijna 2 weken bezig en het lukt me behoorlijk wel, al mis ik vooral de gluten wel.

Dat zal dan waarschijnlijk ook de eerste groep zijn die ik zal toevoegen en  dan maar hopen dat ik daar niet op reageer ;-)

Zo dit was het weer zo een beetje in een notedop.

Ik wens jullie alvast een mooi begin van de herfst toe en bedankt om even te komen lezen.

Groetjes

Wolf