Ik kijk er echt naar uit om morgen weer net als iedereen te mogen opstaan om me klaar te maken om uit werken te gaan (al zal ik morgenochtend die vroege wekker eerst wel flink vervloeken vrees ik, haha).

Terug mogen/kunnen meedraaien, het gevoel hebben ook terug mee te tellen, want na lange tijd thuis krijg ik het gevoel aan de zijlijn te staan en enkel nog te mogen toekijken en neem nu van mij aan dat ik er nu net liever midden in zit.

Ben ik er klaar voor?

Mentaal ? Helemaal, ik popel al.

Fysiek? Hmmmm da's een ander paar mouwen, ben een pak beter dan 3maanden geleden, maar nog zeker niet tiptop. De wolf is nog goed aanwezig en leest me nog de les. Hij laat zich voelen als ik in de buurt van mijn grenzen kom en nog meer als de limiet is bereikt. Dan moet ik echt wel rusten en de nodige tijd nemen om de batterijen op te laden of het zou wel eens verkeerd kunnen uitpakken.

Er is nog pijn aanwezig al is die best wel te verdragen, de aanwezige wolf stoort me nog wel, hij belet me nog meer dan mij lief is.

Waarom dan starten zeg je? Ja, vanuit jouw standpunt zou ik dat waarschijnlijk ook zeggen, maar bekijk het misschien vanuit mijn standpunt. Het kan nog maanden duren eer ik weer 'goed' (wat relatief is natuurlijk) ben om er tegenaan te gaan, om nog maar te zwijgen van het feit dat het misschien niet meer beter dan dit zàl worden.

We zullen moeten afwachten en vooral goed zoeken naar een evenwicht tussen uit werken gaan, huishouden en rusten. Gelukkig zijn manlief en zoonlief 2 schatten, die hier wel een en ander overnemen.

Voor de rest is het afwachten. Hopen dat mijn knieën zich sterk houden, want die geven soms ineens hevige pijnscheuten die er tevens ook voor zorgen dat ik op het desbetreffende been niet meer kan staan en dan maar moet gaan zitten of blijven staan waar ik sta tot ik er weer op kan steunen. Niet handig wanneer je met meubilair sleurt in je job natuurlijk.

Ook mijn motortje (hart) moet binnenkort eens binnen voor een check up, want de symptomen van die voorkamerflutter zijn al een 8tal weken stilletjes aan het binnensluipen, en laat ik nu net schrik hebben voor een nieuwe ablatie, dan  maar beter even laten nakijken.

Goed, morgen maak ik dus mijn werktas klaar en vertrek ik met volle moed en een glimlach van mijn ene oor naar mijn andere, en laat het hopelijk, deze keer voor een laaaaaaange tijd zijn.

Hey Ho, Hey ho, gaan werken doe je zo.........