Rio is een enorm grote stad; het telt meer inwoners dan België.
Volgens de officiële statistieken zijn er 11 miljoen inwoners. Volgens onze Braziliaanse vrienden zijn het er al veel meer.
Henk Jan trok een mooie foto vanuit onze verblijfplaats.
Je ziet heel treffend hoe er kleine huizen op een heuvel gebouwd zijn; allemaal op elkaar geplakt. Enkel op die manier kunnen er zoveel mensen zo dicht op elkaar wonen.
Hiernaast een foto van gastheer Ricardo met zijn vrouw.
Terug even naar de rust: de bedden zijn zeer goed en iedereen sliep wel. Geen probleem. De jongsten sliepen zelfs van 22u 08u (een tiental uur).
De ochtend erna schrokken we opnieuw : een reuzengroot ontbijt stond klaar: voor iedereen een bord met gigantisch veel fruit : mango, banaan,(water)meloen, daarnaast the (sjah), koffie en warme chocomelk en geroosterde boterham met kaas of ham.
We hebben dus niets tekort.
Terwijl we ontbeten passeerden alle leden van de familie : we weten nu nog niet hoeveel mensen hier wonen, het is een beetje wonen en laten wonen. Ieder doet zijn ding. Het gesprek aan tafel ging nog eens over de betreurde shampoo, waarna Arno aangaf zijn tandenborstel niet te kunnen vinden en Iris constateerde dat ze de haarborstel was vergeten. Dat ontlokte Jasper de opmerking: volgens mij is niemand hier helemaal compleet. De quote van de dag was vandaag dus al vroeg gevonden. Na het ontbijt werden onze kamers (na een nacht gebruik) meteen gekuist en werd alles opgeruimd voor ons. Ricardo kwam met zijn vrouw en vroeg of ze geen klederen moesten wassen voor ons Overrompelend Rond elf uur stelde de gastheer voor dat twee mensen (Junior en een vrouw) ons zouden rondleiden: men sprak van een wandeling langs het strand, eventueel een rit met de auto om wat te verkennen, alles wat we eigenlijk wilden. We besloten daarop in te gaan.
Het appartement is gelegen in de Rua Santa Ferrera, niet ver van de kust. Aan het andere uiteinde is de zee. Dat is 5 minuten wandelen en dan zijn we bij de wereldberoemde COPACABANA. Hier zie je mensen aan de zee zitten alsof het midden in de zomer is. Het water is warm en er zijn golven aan de kust. We wandelen wat verder en komen aan het andere bekende strand IPANEMA. Hier zijn surfers bezig. Op het strand is een volleybalnet waar stoere mannen met prachtig bovenlijf in spannend zwembroekje een bal omhoog houden in het zand, met het hoofd, met de voet en vooral met hun borstkas. Mooi om te zien. (filmpje volgt) Om van te watertanden. Langs dit strand besluit Mher om iedereen te trakteren op een warme maïskolf. Op zich zijn we niet voor koopjes langs de kust, maar dit ziet er veilig uit. Niet alleen veilig ook super lekker!
Onze gasten brengen ons naar een heel leuk marktje aan de zee, waar we spijtig genoeg te weinig tijd hebben om een souvenir te kopen. We komen dan terecht in een restaurant waar een buffet is en iedereen mag à volonté kiezen. Daarna wordt je eten gewogen en betaal je in functie van het gewicht. Eerst even proeven en dan teruggaan het eten valt enorm mee. Ik zag Rein en Henk-Jan bijzonder goed scoren op gewicht en bij het dessertbuffet waren Arno, Iris, Louise en Rein met een overheerlijk bord komen aanzetten. We trakteerden onze twee gidsen voor hun gastvrijheid en betaalden voor 10 mensen met drank in 320 Reais, hetgeen neerkomt op 14 euro/persoon.
Tussendoor vertelde Junior ons dat ze ons niet graag alleen laten buiten gaan, want dat het heel gevaarlijk is : hij waarschuwde de kinderen uitdrukkelijk voor overvallen, verkeer, ontvoeringen, De kinderen waren toch onder de indruk. Nog de afgelopen week werd een man op de hoek van de straat aangereden en werd iemand overvallen. We letten dus zeker goed op.
We wandelden terug en werden dan voorgesteld om naar een voetbalmatch op café te gaan. Ja, dat wilden we wel. Toen gebeurde er echter iets wat wel meer hier gebeurt. Aangekomen op het appartement, friste iedereen zich op en toen we klaar waren, was het zo ongeveer 17u. Junior die met ons zou gaan zien, was nergens te bespeuren maar de televisie stond wel op de match We kregen plots koffie aangeboden (ook dat was niet voorzien vooraf) en zijn nu naar de match aan het kijken. De meisjes beginnen met Luiza te kletsen. Tussendoor vraagt de zoon van Ricardo of Mher wil mee gaan zwemmen in de zee en de twee die geen woord tegen elkaar kunnen spreken zijn samen naar zee
Dit is echt een belevenis om niet te vergeten: een inleefverblijf in Brazilië.
Vroeg uit de veren ! Om 4u30 in de ochtend wacht Sandra ons op de luchthaven op Echter een goede kop koffie en warme choco later zijn we klaar voor de eerste groepsfoto. Hugo en Sandra zullen zorgen voor publicatie voor jullie.
Dan nemen we afscheid van de thuisblijvers en begeven ons vol goede moed richting douane. Alle documenten blijken prima in orde, maar toch komen we niet allemaal schadevrij door de keuring. Louise blijkt die ochtend, in de haast om tijdig weg te komen, snel haar eigen vertrouwde shampoo in haar handtas te hebben gestopt. En ja, de regel is nu eenmaal dat er geen vloeistof mag worden meegenomen in de handbagage. Dus werd die shampoo tot haar grote ontsteltenis door de gewoon zijn plicht doende douanier in beslag genomen.
De eerste vlucht gaat richting Lissabon.
We krijgen meteen ontbijt aan boord. Rein doet een goede dut van meer dan een uur, maar de anderen blijven wakker. Louise is nog lang niet over het verlies van de shampoo heen en laat haar boosheid daarover merken aan iedereen in haar directe omgeving. Het is duidelijk, de shampoo van Louise zal deze reis een blijvend thema worden.
De transfer in Lissabon verloopt vlot. We moeten echter wel vijf schakers stoppen als ze zich op de grond zetten voor een partij. Er is immers te weinig tijd om de partij af te maken
Dan gaan we aan boord voor een vlucht van 10 uur, die achteraf 11 uur blijkt te duren. Dit is toch een aparte ervaring: zo lang vliegen en op een kleine ruimte zitten. We slagen erin om wat zetels te wisselen met andere mensen. Zo geraken Jasper en Arno samen bij iris en Louise. Henk Jan posteert zich alleen achter Louise en het rijtje erachter kunnen de andere drie samen zitten nadat een vrouw met baby verhuist. Na een eerste maaltijd, volgen 3 films op groot scherm. Tom Hanks en Julia Roberts entertainen ons en om te eindigen is er RIO, de film met de papegaaien over de stad van onze bestemming Tijdens de reis wordt het donker gemaakt om iedereen toe te laten te rusten. Dit bleek vooral voor de oudsten onder ons van toepassing
Rond 17u Belgische tijd breekt er een kleine discussie los: sommigen hopen dat we om 17u40 Belgische tijd landen; dit valt tegen als het effectief nog 3uur langer is. Inderdaad de laatste uurtjes op het vliegtuig wegen wat door, maar we komen aan in Rio. Meteen bij het landen voelde je een temperatuurverschil. Bij het aannemen van de bagage bleek de valies van Mher beschadigd te zijn Hiervan werd aangifte gedaan en Mher gaat wellicht een vergoeding krijgen voor een volledig nieuwe koffer (foto)
Iedereen brengt anti-muggenzalf aan en we zijn klaar om op zoek te gaan naar Ricardo, de man die via internet aan ons een appartement verhuurde voor enkele dagen. De bedoeling was om daar wat uit te rusten, iets te zien van het land en dan fit en gezond door te reizen naar de speellocatie. Direct na de douane (die nauwelijks controleerde), kwamen twee heren op ons af, die helemaal niet leken op de foto van Ricardo. Blijkbaar had onze verhuurder twee vrienden gestuurd om ons af te halen. We splitsen op, maar dan komen we buiten de luchthaven waar een chaos en lawaai van jewelste losbreekt. Toeterende wagens, drukte, constant geroep TAX. We trekken er ons niet veel van aan en nemen nog even een foto. Even later publiceert Hugo dit al op zijn blog ! Onze verbazing en wantrouwen neemt even later toe als deze heren die alleen Portugees spreken- kleine autos hebben en de bagage er niet in kan. Na enig overleg besluiten we nog eens te splitsen. Henk Jan en drie kinderen met beetje bagage vertrekken als eerste. Mher en Rein met veel bagage gaan in de tweede auto en men belooft aan Johan en iris om binnen 30 minuten hen op te halen. Toch even angstig, want een dwaze rit door de stad volgt: aan hoog tempo scheren de wagens langs de autosnelwegen op een weinig ecologische manier : heftig optrekken, ergens tussendoor wringen en dan weer heftig remmen, tenzij het oranje licht is, dan wordt er nog even gas bijgegeven
Bij aankomst blijkt dat we geen appartement hebben gehuurd, integendeel we wonen in bij supervriendelijke mensen. Maar echt super vriendelijk. De Ricardo bleek 15 jaar ouder dan op de foto op internet, maar kwam direct naar je toe en gaf mij een knuffel van jewelste. Er stond eten op tafel, en er liepen tal van meisjes en vrouwen rond. Iris en Louise kregen veel aandacht. Louise werd omgedoopt tot Luiza en mocht vertellen over haar nagellak
De gastvrijheid hier is enorm en onbegrensd. Als Belgen voelen we ons een beetje gegeneerd Het appartement is gelegen op de 10e verdieping en bestaat uit de fotos die we op internet zien. Maar blijkbaar slaapt de ganse familie en aanverwanten ook ergens. De keuken wordt een beetje afgeschermd door de dame des huizes. Verder zijn er twee verzorgde badkamers met douches. In elke kamer staan er 2x2 stapelbedden. Er is een living met een reuzengrote TV die altijd opstaat : er zijn twee zaken te zien : muziek en voetbal, de ganse dag. Bon, de dag was al lang. We beslisten om de jongsten toch te laten gaan slapen want die waren doodmoe: Jasper, Iris, Arno. Rein en Johan wilden ook gaan slapen.
Dan bleek dat Ricardo toch nog aanbood om direct naar het strand te gaan en Mher, Henk-Jan en Louise hadden daar wel zin in, ondanks hun vermoeidheid en zo gebeurde; het werd meteen 4u (Belgische tijd). Er werd nog wat pizza verorberd op kosten van de gastheer. Wat een ontvangst!
Het gaat heel goed met de delegatie. Met de gastheer van hun appartement zijn de belgen rondgeleid op Copacabana en Ipanema. Het was blijkbaar heel mooi weer en er werd op het stand geweest. Achteraf gingen ze een fijn restaurant binnen waar iedereen zijn keuze kon maken aan een uitgebreid buffet. Mher trakteerde op warme mais.
Vanmorgen was het vroeg opstaan. Om 5 uur was het verzamelen geblazen in de luchthaven van Zaventem. Via Lissabon wordt naar Rio de Janeiro gevlogen. Daar gaat de delegatie lekker lui op Copacabana beach uitrusten alvorens door te vliegen naar Caldas Novas, waar het echte werk begint.
5 schakers, 2 ouders en 1 coach maken zich klaar voor Brazilië
Reeds enkele maanden zijn de voorbereidingen aan de gang voor het jeugdwereldkampioenschap schaken in Caldas Novas in Brazilië. Rein Verstraeten: Belgisch kampioen -16 jarigen van de Dolle Toren Leuven. Louise Beukema: Vice-Belgische kampioene -14 jarigen uit Schoten Arno Sterck: Vice-Belgische kampioen -12 jarigen van de Humbeekse schaakclub. Iris Verstaeten: Belgische kampioene -12 jarigen van de Dolle Toren Leuven. Jasper Beukema: Vice-Belgisch kampioen -10 jarigen uit Schoten.
Alle 5 volgen ze trainingen bij Stichting Topschaak Brabant.
Begeleidende ouders zijn Henk-Jan Beukema en Johan Verstraeten.
Als coach gaat Internationaal Meester Mher Hovhanisian mee.
De Belgische delegatie is net veilig toegekomen in Rio de Janeiro. Doodmoe, maar nu kunnen ze lekker uitrusten. Spijtig dat de weersvoorspelling niet zo goed is. Maar in België zitten de weergoden er ook vaak naast.
Rio is een enorm grote stad; het telt meer inwoners dan België.
Mher is op zoek naar een mooie dame.
Hiernaast een foto van gastheer Ricardo met zijn vrouw.
Vroeg uit de veren ! Om 4u30 in de ochtend wacht Sandra ons op de luchthaven op
