Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Wivine
10-03-2013
"Helpen bij verlies en verdriet", Manu Keirse (1)
* Verlies is steeds een intense, persoonlijke ervaring. Geen twee mensen rouwen op precies dezelfde wijze, ook al kan men bij de meeste personen gelijkaardige belevingen en reacties terugvinden. Rouw is steeds uniek, en niet zoals deze van om het even wie. (...) De persoonlijke ervaringen, de eigen relatie, de leeftijd waarop men de persoon verliest en de eigen levensomstandigheden maken dat een verlies voor elke persoon weer anders en dus uniek is.
* Enkel degenen die in staat zijn tot liefde, om te houden van mensen en dingen, ervaren ook verdriet. (...) Verdriet is de andere zijde van liefde. Zoals Gibran schrijft: 'Men weent om wat vreugde schonk. Iemand die sterk houdt van zijn partner, van zijn kinderen, van zijn werk, is voorbestemd tot groot verdriet'.
* Het is niet de tijd die geneest, maar wat men doet met de tijd. (...) Het is niet het verloop van de tijd die genezend werkt, maar de uiting van het verdriet in een periode van tijd, en de ondersteuning die men vindt bij anderen.
* Om met de rouw echt te beginnen, moet men het verlies erkennen.
* Naast erkenning van de werkelijkheid, is het voor de verwerking op de tweede plaats belangrijk te verstaan wat zich heeft voorgedaan. Men heeft een verklaring nodig van het gebeurde, hoe en waarom dit gebeurde. De verklaring die men voor zichzelf aanvaardt, hoeft niet voor iedereen dezelfde te zijn. Dit is niet belangrijk, zolang deze verklaring maar de persoon zelf bevredigt.
* (...) Er is absoluut geen weg om de pijn heen. De enige weg naar verwerken is recht door de pijn heen te gaan. Alles wat iemand toelaat zijn pijn te verlichten of uit te stellen, verlengt het rouwproces. (...) Als men wil herstellen van het verlies, als men op een bepaald moment de pijn achter zich wil laten, als men opnieuw echt voldoening wil vinden in het leven, moet men de pijn doorgaan. Het is het enige dat echt helpt.
(...) Er zijn individuele verschillen in de intensiteit van de pijn en de manier waarop die wordt ervaren, maar het is niet mogelijk iemand te verliezen waaraan men zeer sterk gehecht is geweest, zonder een zekere vorm van pijn te ervaren. De meest karakteristieke trek van de rouw is niet het voortdurend depressief zijn, maar het zijn de tijdelijke en hevige pijnscheuten. (...) In het begin zijn deze opstoten van pijn erg frequent, na een paar weken neemt de frequentie af en komen ze enkel nog voor als iets het verlies in herinnering brengt.
(...) De tweede taak van de rouwarbeid, het ervaren van pijn, vraagt soms om onderbreking, om momenten waarop men afscheid neemt van de pijn om wat bij te tanke, zodat men het op een ander moment weer aankan. Men moet er eens enkele dagen uit, of men onderneemt een activiteit die alle aandacht vraagt, of men gaat naar een meeslepende film. Dat is af en toe noodzakelijk om te voorkomen dat men totaal uitgeput geraakt door de pijn. Dit soort onderbrekingen betekent niet dat men de rouw niet doormaakt. Er kunnen enkel problemen ontstaan als men continu het verdriet ontloopt en er te weinig tijd en aandacht voor heeft.
* Als het rouwproces normaal verloopt, neemt de idealisering geleidelijk af en komt er een reëel beeld voor in de plaats. Verwerking betekent immers herstel van een reëel beeld, met positieve en negatieve aspecten.
10-03-2013 om 23:15
geschreven door piensodemasiado
Wachten op Godot
Zucht.. hoe kon ik zo diep vallen ? En vooral, hoe raak ik in godsnaam weer uit deze put ?
Twee weken geleden nog leek ik mijn zaakjes redelijk goed onder controle te hebben. In de weken daarvoor was vooral zij vragende partij geweest, zat zij met allerlei vragen en vond zij dat we het goed hadden gehad samen. Ik was degene die twijfelde aan ons en vond dat het best was zo, elk zijn eigen leven. Ik was relatief rustig en had niet de behoefte om haar te horen of zien. We zagen elkaar op het werk en dat volstond wel zo.
Waardoor werd mijn rust dan verstoord ? Een plots opgedoken besef dat het allemaal nog niet zo slecht was geweest ? De idealiseringvan de ex-partner, zoals in één van mijn naslagwerkjes beschreven, waardoor ik haar mindere kantjes vergeet ?
Of kwam het door wat J. me zei over die tandarts die beweerde iets te hebben met een zekere D. ? Ik lachte het meteen weg als fantasie. Zo kort na onze breuk kon ze zich onmogelijk al in iets nieuws gestort hebben. Zelfs met het beste inlevingsvermogen kon ik me niet voorstellen dat ze zich al zo ver van mij verwijderd had. Misschien was het een soort tegenreactie, een terugbots na een emotioneel zware periode. Waar is de tijd dat ze bij hoog en laag beweerde dat er na mij niemand meer zou zijn, dat ze dan maar alleen zou blijven. Door de stellige overtuiging waarmee ze de woorden uitsprak durfde ik toen nauwelijks te reageren, maar in mijn hoofd lachte ik het weg.
En toen deed ik wat je net niet moet doen : facebook checken. En ja hoor, onlangs had ze ene zekere B. toegevoegd aan haar vriendenlijstje, een tandarts uit G... Rotgevoel gegarandeerd ! En maar denken en denken en denken.. Ze had net donderdag en vrijdag verlof. Even gissen, op skiweekend met de nieuwe vriend ? Ongetwijfeld in het gezelschap van een leuke groep vrienden, die haar allemaal geweldig zouden vinden. Ach wat kon mij het schelen met wie ze omging en waar ze was en wat ze deed, ik leed mijn eigen leven, toch ? Donderdagavond hield ik het niet meer. Ik stuurde haar een sms 'Hey, hoe gaat het met jou ? Kan je wat rust vinden ?'. Geen antwoord. Twee uur later stuurde ik haar opnieuw een sms 'Ik blijf je missen..'. Opnieuw geen antwoord. Vrijdagmorgen stuurde ik haar nog één lange sms met "Sorry van mijn berichten gisteren, maar ik heb het moeilijk en zou willen, zoals je zelf een paar weken geleden zei, dat we van nul konden herbeginnen. Maar waarschijnlijk ben jij al een nieuwe weg ingeslaan en ben je hier niet meer mee bezig. Ik weet dat ik zelf mijn problemen moet oplossen, ik wil je er ook niet mee lastig vallen. Sorry, het moest er even uit, je moet niet antwoorden op deze sms. Amuseer je met wat je ook doet. XXX" Ook sindsdien, meer dan twee dagen later, geen antwoord. Ik dacht nog even, misschien heeft ze haar gsm afgelegd en wil ze een paar dagen niet gestoord worden.
Tegen beter weten in jezelf iets wijs maken, heet dat dan.
10-03-2013 om 16:57
geschreven door piensodemasiado
Een niet zo welgemeende welkom !
Ik had je al eerder moeten schrijven, Wivine. In plaats van eindeloos te zitten piekeren, analyseren, tobben, ronddraaien, woelen en meer van dat fraais, had ik al veel eerder mijn hart moeten uitstorten bij jou. Maar goed, beter laat dan nooit. Hier ben ik dus. Maar haal je niets in je hoofd, Wivine. Onze relatie is er puur één van haat en liefde. Veel liever had ik je niet nodig gehad, had ik sterk genoeg in mijn schoenen gestaan om door het leven te stappen, klimmen of dalen.
Haat en liefde dus. Haat omdat ik je zal schrijven als ik me slecht voel, liefde omdat ik weet dat het helpt als ik je geschreven heb. Jou schrijven lucht me op en vermijdt dat ik anderen te veel belast met mijn bekommernissen. Daarom, Wivine, een twijfelachtige dankuwel !
10-03-2013 om 15:08
geschreven door piensodemasiado
