|
Zucht.. hoe kon ik zo diep vallen ? En vooral, hoe raak ik in godsnaam weer uit deze put ?
Twee weken geleden nog leek ik mijn zaakjes redelijk goed onder controle te hebben. In de weken daarvoor was vooral zij vragende partij geweest, zat zij met allerlei vragen en vond zij dat we het goed hadden gehad samen. Ik was degene die twijfelde aan ons en vond dat het best was zo, elk zijn eigen leven. Ik was relatief rustig en had niet de behoefte om haar te horen of zien. We zagen elkaar op het werk en dat volstond wel zo.
Waardoor werd mijn rust dan verstoord ? Een plots opgedoken besef dat het allemaal nog niet zo slecht was geweest ? De idealisering van de ex-partner, zoals in één van mijn naslagwerkjes beschreven, waardoor ik haar mindere kantjes vergeet ?
Of kwam het door wat J. me zei over die tandarts die beweerde iets te hebben met een zekere D. ? Ik lachte het meteen weg als fantasie. Zo kort na onze breuk kon ze zich onmogelijk al in iets nieuws gestort hebben. Zelfs met het beste inlevingsvermogen kon ik me niet voorstellen dat ze zich al zo ver van mij verwijderd had. Misschien was het een soort tegenreactie, een terugbots na een emotioneel zware periode. Waar is de tijd dat ze bij hoog en laag beweerde dat er na mij niemand meer zou zijn, dat ze dan maar alleen zou blijven. Door de stellige overtuiging waarmee ze de woorden uitsprak durfde ik toen nauwelijks te reageren, maar in mijn hoofd lachte ik het weg.
En toen deed ik wat je net niet moet doen : facebook checken. En ja hoor, onlangs had ze ene zekere B. toegevoegd aan haar vriendenlijstje, een tandarts uit G... Rotgevoel gegarandeerd ! En maar denken en denken en denken.. Ze had net donderdag en vrijdag verlof. Even gissen, op skiweekend met de nieuwe vriend ? Ongetwijfeld in het gezelschap van een leuke groep vrienden, die haar allemaal geweldig zouden vinden.
Ach wat kon mij het schelen met wie ze omging en waar ze was en wat ze deed, ik leed mijn eigen leven, toch ?
Donderdagavond hield ik het niet meer. Ik stuurde haar een sms 'Hey, hoe gaat het met jou ? Kan je wat rust vinden ?'. Geen antwoord. Twee uur later stuurde ik haar opnieuw een sms 'Ik blijf je missen..'. Opnieuw geen antwoord. Vrijdagmorgen stuurde ik haar nog één lange sms met "Sorry van mijn berichten gisteren, maar ik heb het moeilijk en zou willen, zoals je zelf een paar weken geleden zei, dat we van nul konden herbeginnen. Maar waarschijnlijk ben jij al een nieuwe weg ingeslaan en ben je hier niet meer mee bezig. Ik weet dat ik zelf mijn problemen moet oplossen, ik wil je er ook niet mee lastig vallen. Sorry, het moest er even uit, je moet niet antwoorden op deze sms. Amuseer je met wat je ook doet. XXX" Ook sindsdien, meer dan twee dagen later, geen antwoord. Ik dacht nog even, misschien heeft ze haar gsm afgelegd en wil ze een paar dagen niet gestoord worden.
Tegen beter weten in jezelf iets wijs maken, heet dat dan.
10-03-2013 om 16:57
geschreven door piensodemasiado
|
