Ik kreeg uit verschillende hoeken dat het tijd was voor een update van de avonturen van het kleine ijsbeertje. Dus voilà, uw wensen gaan in vervulling.... OK waar moet ik beginnen?!? Vorig weekend : zaterdag 24/01/2009 - datum om nooit te vergeten! Een FANTASTISCHE dag. We hadden met de kotgenoten een auto gehuurd en we zijn naar Québec gereden. Daar zijn we met de hondjes gaan sleeën zo uniek. Prachtige video's en foto's. Laurent was mijn bestuurder want ik was nogal bang enerzijds van de honden in het begin en anderszijds dat ik niets kon beginnen met mijn gewicht tegen de hondjes. Super lief van Laurent om dat te doen. S'avonds naar Red Bull Crashed Ice gegaan in Québec city. Echt een super mooie en ook romantische stad, denk ik, geen ervaring Zo zalig met mijn 3 mannen ; het was echt zo een broertjes gevoel...maar niets kan typen aan die in België hè... Ik heb Thomas ook uitgeroepen tot the best pillow ever... Ik was zo kapot en bevroren letterlijk bij -35°, ik heb het tweemaal uitgeschreeuwd van de pijn...ik kon niet meer... en dan zalig onderweg in slaap gevallen op het warme en zachte kussen... Als afsluiter naar top van Mont Royal gereden en gekeken naar de tapijt van dansende lichtjes over de stad en de kerels werden er zelf stilletjes van. Twas heel mooi! Dus als iemand mij ooit ten huwelijk wil vragen dat is zo een van de plaatsen waar je wil dat dat gebeurt
De volgende dag dan uitgerust en gewerkt voor de thesis. En veel gedroomd. De nacht van zondag op maandag erge nachtmerrie gehad. Volledig in paniek en ziekjes. Enkele uren niet kunnen slapen en dus te kapot om naar stage te gaan om6u30 en dan heb ik Beatrice gebeld. Dus maandag veel geslapen ook wat verkouden door Québec. Een fijne stageweek gehad en...toekomst ideeën gecreërd. Ik ben mijn hartje een beetje hier wel verloren (even ter verduidelijking: neen, ik heb niemand leren kennen...). Ik hou van de mentaliteit, de natuur, de taal, de mensen,... ook een super gezellig department logopedie, waardoor mijn oog gevallen is op het Ph.D. programma hier. En jawel, ze zijn hier ook geïntresseerd in mijn kandidatuur. Ik ga waarschijnlijk deze week een gesprekje hebben met de verantwoordelijke en wie weet zit ik hier vanaf oktober, lieve mensen, voor de volgende 3 jaar van mijn leven. We zullen het nog allemaal zien, ik heb zelf er ook nog steeds zo wat een dubbel gevoel bij en nog niets is beslist maar 75% van mezelf zegt toch: "doen!!!".
Donderdagavond heeft Thomas voor zijn vertrek uit de residentie ons allemaal getracteerd op ijswijn van Québec. Jawel een flesje van 300ml wordt gemaakt met meer dan 80 appels , dus puur geconcentreerde appelalcohol...Laurent was weer de sublieme kok en maakte er zalige pannenkoeken bij... Gisterenavond zijn we dan zwaar de bloemetjes gaan buiten zetten. De details worden later aan de naaste vrienden onthuld Het was in université de montréal departement science informatique en technologie denk ik. Ze hebben hun eigen fuifzaal in de prachtige universiteitsgebouwen (weerom verschil met KUL). En ja, op vrijdagavond is het vanaf 17u30 al, zwaar het weekend inzetten... Ik heb het goed overleefd andere van het kot ietsje minder... Om 4u30 ben ik letterlijk als een tot aan de drempel van mijn kamer gedragen, en neen, voor de records: ik had niet te veel gedronken, het mag worden nagevraagd. Laurent wou dat persé doen en ik wou eigenlijk nog niet gaan slapen maar in de zetel beneden blijven, en ik zat maar te zeggen: "zet mij neer!" ik besefte onderweg dat dat dom was want NL verstaan die fransmannen natuurlijk niet.
Maar bon ik heb goed geslapen en gerust vandaag en morgen : "arbeiten". In de vooravond is Thomas vertrokken. We gaan hem wel nog zien want hij blijft nu bij een gastgezin in Montreal. Dus hij gaat ons nog bezoekjes komen brengen. Ik mis hem al een beetje maar ik mis iedereen die hier vertrekt. Het zijn stukjes van jezelf geworden en dat gaat dan weer weg... Hoewel het contact met Thomas heel raar was, ook dat is voor de uitverkoren mensen wat ik daarmee bedoel , toch blijft er altijd bij elk vertrek wat gemis en verdriet over wat wel weggaat met nieuwe mensen maar toch, zoals Ursula ook voelde, een uniek gevoel is.
Zo, ik kijk uit naar de volgende week! En zie zelf al een eindstreep naderen wat ook weer dubbele gevoelens met zich meebrengt...
; het was echt zo een broertjes gevoel...maar niets kan typen aan die in België hè...
