Mijn (Wim) eerste gedachte over het boek (ik zit nu aan pagina 100) is dat het zeer deprimerend is, maar ik vind het wel fascinerend hoe Jeroen Brouwers mij blijft boeien met zijn beschrijvingen van de kleinste dingen, waar ik zelfs nooit aan zou denken om te beschrijven. Anderzijds vind ik het boek zeer informatief, omdat ik over de concentratiekampen in Indonesië nooit iets geweten heb tot nu toe.

Deelt iemand mijn mening?

Groetjes,

Wim