De derde etappe, Zubiri naar Pamplona, de tocht is 22 km.
Vanuit Zubiri is de tocht verder gegaan naar Trinidad de Arre via bossen en smalle paadjes. Vandaag hebben we ook een hele tijd langs een riviertje gelopen waarvan je de versnellingen van het water goed kon horen.
Er waren veel smalle en gladde paadjes langs het riviertje waardoor we via bruggetjes moesten oversteken. De rivier werd geleidelijk breder, de paadjes smaller en modderiger door de hoogte verschillen komt nhet water nog van de berg.
In Akerreta was een leuk buiten restaurantje waar de pelgrims gingen rusten. Het was reuze gezellig met de dames uit Gemonde.
Maar de tocht moest weer verder. De paden konde we nemen via een aangelegde trap van leiachtig gesteente in cement, gesubsidieerd door de UNESCO. Op de route was veel hoogte verschil en smalle grindpaden.
De middeleeuwse brug van Trinidad de Arre was ook indrukwekkend die over de Rio Ulzama gaat. Vanaf hier kom je in de voorstad van Pamplona. Hier begint het stedelijke karakter.De markering was aangebracht in het trottoir met het teken van de Camino. We overnachten in klooster Iglesia de Jesus y Maria met 112 bedden gerangschikt in 3 stapelbedden dan een muurtje. Vaak kom je in de alberque dezelfde pelgrims tegen dat is heel gezellig. Pamplona is een mooi oude stad met gezellig terrasjes rond een groot plein. Weer op tijd naar bed en s'morgens weer vroeg op.
De tweede etappe, Roncelvalles naar Zubiri, de tocht is 23 km.
De tweede dag begon met het bord Santiago de Composstella 790 km. Het was nog fris toen we de tocht begonnen, maar naar mate de tijd verstreek werd het warmer. In het volgende dorpje Auritz was een supermarkt. Daar hebben we stokbrook, kaas en fruit gekocht. Nadat we weer even op de route waren werd het toch warmer en heb ik mijn broekspijpen afgeritst en jas uitgedaan. Op de gevel van een huis hing een thermometer en gaf eigenlijk maar 11 graden aan, het voelde veel warmer in de zon.
We vervolgde onze route en kwamen op een pad in de voorgebergte van de pyreneeën, lekker in de zon en fraaie omgeving. In een klein dorpje na enkele uren te hebben gelopen namen we een kopje koffie samen met andere pelgrims op een terras. Het werd tijd dat we ons insmeerde om niet te verbranden. Halfweg de route op de hoogte van Bizkaretta tussen de weide en velden hebben we zitten picknicken. Grappig was dat de pelgrims die voorbij kwamen je allemaal een fijne Camino wensen. Deze route loopt voornamelijk door weide, velden over landweggetjes en pyreneeëndorpjes. Na de picknick moesten we toch nog een pittig stukje omhoog.
In een dorpje aangekomen om een cafeetje te zoeken en om even te rusten en iets te drinken, dachten we dat we nog enkele km verder moesten. We konde de markering niet vinden en werden aangesproken door een Spaans vrouwtje. Zij vertelde dat we al in Zubiri waren en waar we konde slapen. Het was een plaatselijk oud schoolgebouw met een slaapzaal met 24 bedden. De douches en toiletten waren buiten het gebouw.Na een douch en het pelgrimsdiner met roseetje was het slapen geblazen en uitrusten voor de volgende dag. Om 10 uur ging de lamp weer uit en om 6 uur weer aan.
Saint Jean pied du port in Frankrijk naar Roncelvalles in Spanje met hoogte van 1430 m en dalen tot 962 m. De tocht is 27 km.
Ik nam vanuit St Jean pied du Port de zwaarste route " Route de Napoleon" deze ging meteen steil omhoog naar Orrisson 8 km verder. Het uitzicht was prachtig, jammer dat het bewolkt was anders had ik verder weg kunnen kijken nu alleen het dal in. Na enige tijd begon het te miezeren en moesten we van de verharde weg een zandpad in. Deze pad was steil, glad en modderig er lagen losse stenen en was moeilijk begaanbaar. Het miezeren ging over in regenen. In Orrisson aangekomen na 3,5 uur lopen had je best pauze verdient. Het was ook hard begonnen met waaien en het was naarmate je hoger kwam koud. Het was half 11 en een kop warme soep ging er goed in. Voor onderweg nog een stokbroodje gekocht want we zouden geen rustplaats meer tegenkomen de verdere tocht. We vervolgde onze route die steeds steiler en kouder. Het zicht werd steeds minder, wie liepen letterlijk met ons hoofd in de wolken.( heel mistig) We hoorde steeds bellen rinkelen van koeien maar onderweg kwamen we koeien, paarden en schapen tegen op de weg. Heel comisch was dat alle dieren koeienbellen dragen. Zelfs de auto's moesten stoppen voor deze dieren.
Onderweg kom je veel herdenkingsmonumentjes tegen waar de pelgrims steentjes opstapelen of persoonlijke spullen achterlaten. Dat doen ze voor overleden of zieke familieleden, vrienden of bekende. De weg word met tussenpozen steiler en de wind was guur en daardoor ook ontzettend koud. Mijn poncho was door de wind kapot gegaan. Dus heb ik hem dubbelgevouwen en om mijn schouder gehangen zodat het de wind tegen hield.
De ondergrond was zeer gevarieerd van asfaltweg, modderige paden met losliggende keien. Het tweede deel van de route moesten we naar een hoogte van 1430 m wat gevaarlijk was. Langs dit pad stonden om de 50 m palen met oplopende nummer en het alarmnummer 112. Mocht er iets gebeuren kan men de hulpdiensten bellen en melden bij welk paalnummer je zich bevind. Er waren stukken waar de palen om de 10 m stonden. Na het bereiken van het hoogste punt Col de Lepoeder kwam natuurlijk de afdaling naar Roncelvalles. Voor we op het hoogste punt waren aangekomen hadden we ook nog sneeuw. We waren best moe vanaf Orrisson hadden niet meer kunnen zitten om terusten. Bovenop de Col de Lepoeder stond een blokhut ( even rusten) nee hoor, de pelgrims hadden er een vuilnisbelt van gemaakt en er was een enorme stank. Dan maar gelijk met de afdaling beginnen. Tijdens de afdaling werden we geconfronteerd met monumentjes van pelgrims die op deze plek waren overleden. De familie heeft op deze plek een grafsteentje geplaatst met naam en datum van overlijden. In de eerste maanden van 2013 waren al 3 pelgrims overleden op de berg. Deze pelgrims hadden code rood genegeerd. Helaas moesten zij het met de dood verkopen.
Verkleumd van de kou kwamen we aan bij het klooster in Roncelvalles. Slaapplaats genoeg 190 bedden en zeer luxe voor pelgrimbegrippen. We moesten meteen onze schoenen uitdoen en in de daarvoor bestemde ruimte en op een schap zetten. Zag er comisch uit al die schoenen op een schap. We sliepen in een grote slaapzaal met 30 bedden. De douches waren ook luxe en heel netjes. De pelgrimmaaltijd hebben we gezamelijk genuttigd en was heel gezellig zo met wijnt je erbij. Om prompt 10 uur ging automatisch de lamp uit en om 6 uur in de ochtend weer aan. Die nacht heerlijk geslapen na die zware dag. Spullen inpakken, ontbijten ( het ontbijt was niks hollands, stuk stokbrood met jam en koffie leche) en verder voor de tweede etappe.
Zo als ik eerder vertelde ben ik begonnen aan de pelgrimstocht " Santiago de Compastella" of wel de " Jacobsroute" mei 2013. Ik liep er al enige tijd rond om de Camino te lopen en wel de Camino de Frances in Spanje. Het was voor mij een hele grote stap omdat alleen tegaan lopen. Het begint al met de voorbereiding. Je gaat alleen met je rugzak op pad in een land waar je de taal niet van kent en mijn Engels is ook niet zo best. 9 mei vloog ik van airport Rotterdam naar Biarritz in Frankrijk. Mijn route ging beginnen in St Jean Pied de Port. Tijdens de voorbereiding ben ik te weten gekomen dat de route over de pyreneeën super moest zijn vandaar de start in Frankrijk.
In St Jean Pied de Port was een toeristenplaatsje waar het gezellig druk was. Natuurlijk met lopers die een dag later gingen starten voor de eerste zware etappe over de pyreneeën. In de voorbereiding had ik me aangemeld bij de Jacobsvereniging zo heb ik een pelgrimspas kunnen kopen. Met deze pas heb je een goedkope slaapplaats en warme maaltijd. Bij iedere overnachting in een pelgrimsherberg krijg je een stempel. In het plaatsje aan gekomen moet je natuurlijk slaapplaats hebben. Om te overnachten zou ik naar een herberg gaan dat wordt gerund door Nederlanders.( helaas vol) Dan verder zoeken. De meeste lopers hebben zich gemeld bij een pelgrimsbureau en die wijzen dan een herberg aan waar nog plaats is.
