17 jaar moet ik geweest zijn, toen ik de eerste maal richting Muur gereden ben, zonder echt grote verwachtingen. Ik reed wel meer langere tochtjes op m’n hybride met 7 versnellingen, zoiets van een 40km ofzo, maar veel zware hellingen deed ik nooit, dus dit zou een eerste groot vraagteken worden.
Zoals verwacht kon ik me niet staande houden op het zware stuk van 20% en moest ik afstappen. Ik vervloekte mezelf, omdat ik wist en voelde dat ik wel kracht genoeg had om dit stuk te overleven, het moést gewoon lukken. Ik nam de redelijke gevaarlijke afdaling terug richting voet van de Muur. De tweede keer reed ik gezwind naar boven. Op ’t bewuste zware stuk waar ik een paar minuten voorheen nog in ’t midden trachtte boven te rijden maar faalde reed ik nu langs de rechterkant naar boven, met succes, ik had ’t gehaald! Ik voelde dat ik nog kracht overhad en wou ’t gevoel nog ’s beleven. Zelfde scenario, maar ik wist ondertussen wel hoe ik dit beestje moest aanpakken en kreeg er al wat meer tempo in. Terug boven voelde ik ’t wel degelijk al in m’n benen, maar ’t gevoel van deze overwinning kon ik niet lossen dus daalde ik opnieuw af om de Muur een laatste, vierde keer, op te rijden. Eens terug aan de voet reed een coureur in quickstep-tenue voor me uit die dit varkentje al meermaals gekeeld had, althans dat was m’n eerste indruk. Ik dacht bij mezelf deze kan ik nooit bijhalen, laat staan bijhouden. Ik probeerde er met enige moeite naar toe te rijden, wat toch nog vrij aardig lukte. Ik volgde, eerste bocht, tweede bocht. Ik voelde het tintelen in m’n benen, bleef in z’n wiel zitten, maar voelde dat ik ‘m toch nog voorbij zou kunnen op kracht. Vlak voor ’t steilste stuk in de laatste bocht reed ik ‘m voorbij, op pure kracht. Ik kon m’n eigen ogen niet geloven, ik reed op deze simpele stadsfiets een coureur voorbij op de Muur! Op dat moment wist ik zeker dat ik dit met een racefiets moest gaan proberen, al was ’t maar om te weten hoeveel kracht ik écht in m’n benen had. Ik ben op die bewuste dag alsnog een 5e keer de Muur opgereden, in pure euforie van het afgelopen ogenblik. Op kracht alleen zou 't me die laatste keer niet meer gelukt zijn, ik reed ver boven m'n kunnen uit naar boven, voelde ongelofelijk veel pijn in m’n benen, maar verpinkte toch niet. Op zo'n moment besef je pas echt in hoeverre het mentale en het fysieke met elkaar verbonden en elkaars complement zijn. De 25 km huiswaarts waren de zwaarste die ik ooit gereden had tot dus ver, maar ik zweefde op een wolk van euforie en voldoening. Bij thuiskomst voelde ik letterlijk m’n benen niet meer.

Tijdens de zomer van 2005 fietste ik regelmatig in West-Vlaanderen langs de polders. Toen trok ik er met gemak op uit voor tochtjes van 120 à 150 km langs 't vlakke, landinwaarts of langs de kustlijn. Afstanden waar ik nu enkel nog maar kan van dromen eigenlijk, maar fijn om te weten dat ik 't ooit kon. Wellicht moet dit dan wel weer lukken en heel misschien kan ik met effectieve training zelfs beter doen...

Een jaar later ergens in de lente... Ik had al meer dan eens gehoord over de beklimming van de Berendries, eentje in de buurt van Brakel, Michelbeke, 14 km van huis. Ik wou ‘t ’s gaan proberen, nog steeds met diezelfde hybride. Ik had nog niet de mogelijkheid gehad om me een deftige racefiets aan te schaffen, in de wetenschap dat ik enkel en alleen een Trek wou, aangezien ik er van overtuigd was en nog altijd ben dat die de beste kwaliteit in huis hebben. En die kosten nu eenmaal (veel) geld, dat ik nog niet had…
De Berendries is niet zo’n reus als de Muur, maar ’t is toch ook een kuitenbijter. Ik weet niet of ’t toen al aan een gebrek aan conditie lag, maar ik had toch ’t gevoel dat ik hier meer op afzag dan op de Muur, raar maar waar. Telkenmale ik dit heuveltje beklom kwam ik er bezweet vanaf. U moet weten dat ik dit allemaal zonder echt zweetabsorberende kledij deed, dus ik zag en voelde ’t zweet letterlijk van mij lopen bij momenten. Ik kwam dus van een kale reis terug, Berendries, hmm, niets voor mij blijkbaar, conditioneel was er al ’t een en ’t ander mis, ik miste de gebruikelijke kilometers die ik vroeger wél in de benen had en het zou nooit meer worden zoals voorheen...

Het studentenleven in Gent werkte ook niet bevorderlijk, veel ongezond eten en drinken, niet echt wat je noemt aanmoedigend om een gezonde conditie te onderhouden en ik raakte dan ook geen fiets meer aan... M’n gewicht is nochtans altijd gebleven wat ’t was, variërend tussen de 60 en 65 kg, voor 178cm, niet bepaald wat je noemt overgewicht. Maar het besef dat er ondertussen meer vet dan spieren zouden aanzitten kwam er wel degelijk.
Elk jaar zei ik tegen mezelf dat ik de Ronde van Vlaanderen voor toeristen wou meerijden, elk jaar werd ’t niets, twee redenen daarvoor: gebrek aan motivatie en gebrek aan ’t gepaste materiaal, maw, een deftige (race)fiets. Hoe dichter  we de meest recente editie van de Ronde naderden, hoe meer dat oude vuur weer opwakkerde, ik wil effectief terug gaan fietsen! Zoals elk jaar keek ik dan op verschillende sites van winkels en dergelijke om toch maar die ene droomfiets te kunnen aanschaffen. De motivatie dit jaar was echter veel groter om m’n plan echt door te zetten. Redenen genoeg: Conditie kwijt, slechte eetgewoontes en bovenal: de liefde voor de fiets, voor dé fiets!

Het aanschaffen van een racefiets was slechts nog een kwestie van tijd en deze week werd de droom een feit. Het duurde echt niet lang of ik begon al kleine testritjes te doen, variërend van 10 à 20km.
Het plan halen de Ronde te gaan rijden volgend jaar vergt natuurlijk meer inspanning dan ritjes van 20km: tegen deze na-zomer zou ik elke helling in Vlaanderen die naam waardig minstens 1 maal gezien en beklommen moeten hebben en met de huidige conditie lijkt me dit nog geheel onmogelijk.

Gisteren wou ik mezelf, na de paar kleinere ritjes langs Ename en Oudenaarde toch maar ’s écht gaan testen.
Een van de meest gevreesde bergen onder coureurs in Vlaanderen is wel degelijk de Koppenberg/Rotelenberg. Ik had ‘m nog nooit gedaan en wou de uitdaging toch aangaan. Ik had op voorhand met mezelf afgesproken dat als ik me in Melden nog goed zou voelen dat ik de beklimming zou doen, anders zou ik doorrijden naar Ronse, wat me natuurlijk ook langs een redelijk heuvelachtig landschap zou brengen. Ik zette door, passeerde langs Melden en voelde me nog goed, gezien de tegenwind. Ik draaide linksaf en reed door tot vlak voor de Koppenberg. Ik keek er vol ontzag op uit en durfde eerst niet goed vol doorgaan. Ik ging dan maar rustig naar boven, zou wel zien tot waar ’t me zou brengen. Koppig als ik was wou ik absoluut niet stilvallen dus schakelde ik onmiddelijk op de kleinste versnelling vooraan en achteraan. Op ’t zwaarste stuk van bijna 22% daalde de duivel jammerlijk over me neer en plaatste me met beide voeten letterlijk en figuurlijk op de grond, ik miste net dat beetje kracht om de top te halen. Vooraf zwalpte ik al letterlijk van links naar rechts en haalde niet voldoende snelheid om deze scherprechter uit de Ronde aan te kunnen, maar ik kom terug!!
Ik  reed dan maar rustig verder naar boven en draaide af om door te rijden richting Ronse-Wattripont.
Ik zou bij thuiskomst in Balegem later op de avond afklokken op 70,6 km en dit stemt me momenteel al redelijk tevreden.

Conclusie: Er is nog veel werk aan de winkel, maar we zijn zeker op de goede weg, volhouden en doorzetten is de boodschap! Op naar de 100km-trip!

Sportieve groeten

Willem