Nieuws over die rare draadjes, ze zijn weg! Toch die die buiten staken.
Eentje heb ik bij erover wrijven (en denken moch die is veel langer geworden) gewoon plots in mijn hand (het was maar 3 mm of zo).
En dan rap een groot licht aan en Kathy met een pincet  nog zo een stuk eruit gehaald. Dan was er niets meer te zien en heeft ze de plaats om zeker te zijn nog eens goed ontsmet. Ondertussen is dat dicht (toch volgens kathy, voor mij is het een  beetje moeilijk te zien, zo in een boogje kijken vergt wel wat concentratie

Ondertussen begint mijn gevoel terug dichter bij het litteken te komen, er is nog een "vooze" plek iets erboven, maar het litteken begint toch wel te jeuken en "bewegen". (ik hoor mijn moeder al zeggen: afblijven, het is aan het genezen, niet aan prutsen)

Ik loop al wat meer trappen (4 verdiepen) en mijn korte wandelingetjes buiten beginnen:"een blokje om" te zijn, en niet meer: "buitenkomen, 5 auto's passeren, en dan teruggaan".

Maar toch... even moe achteraf, tukske doen meestal.
Het gaat allemaal minder rap vooruit... tja in het begin was het heel snelle veranderingen en nu is het allemaal langzaam aan.
Geduld is een schone deugd...en rust roest...
brrr, al die waarheid als koeien, hup YU, weg stomme koeien!

hoedanook vandaag nog niet buiten geweest... wind, regen, efkes goed weer en tegen dat ik het goed en wel merk en mijn shoenen aanheb... regen en wind...
dan maar enkel trappen gedaan, die zijn nog tenminste binnen

groetjes aan iedereen, we gaan hier beginnen denken aan eten, dus iets waarvoor ik mijn volledige aandacht voor nodig heb, zeeeeeeer belangrijk onderdeel van de dag!

31-03-2010 om 19:41 geschreven door Wikaa  

21 maart

Gisteren brood gaan halen (ja interessant hé, haha) en dan maar gedacht :"ik ga een blokje om wandelen voor de conditie" (dat is 400 meter of zo)
en ik heb gevoeld dat mijn rug (ileo-sacraal gewricht om precies te zijn) toch niet zo opgezet is met heel de situatie.
Ik was content dat ik thuis was, niet alleen omdat mijn hoofd begon leeg te lopen ...
(het voelt zo een beetje als ik te lang recht sta, het bloed loopt weg en je krijgt een beetje zuurstof tekort in het koppeke, je wordt bleek en je gedachten lopen ook wat leeg, het beste teken om eventjes te gaan liggen, maar ik val tenminste niet flauw, chance!)
....maar ook omdat mijn rug bij iedere stap begon lastig te doen, nog niet echt pijn, maar toch ... aanwezig.
jaja, beweging en zon kom ik tekort. Maar die zon, dat is voor iedereen wel zo voor het moment denk ik
en nog wat goed nieuws: mijn rechter elleboog kraakt al weer bijna zoals normaal (normaal voor mij toch)

tot laters, Wim

21-03-2010 om 14:19 geschreven door Wikaa  

vandaag is mijn haar weer kort (ja mijn wilde/lange haren zijn waarschijnlijk voorgoed af)
en iets raars kwam aan het licht, er zit een draadje uit de wonde. Omdat het gevoel in mijn hoofdhuid langzaam terugkomt, had ik er gisteren al aan gekrabd en dacht het is een ingroei haar of zo.
het rare is ... de wonde was met nietjes dicht, niet met draadjes...
het zat vrij goed vast, dan maar iets korter geknipt en hopen dat het "oplost" of uitgroeit.
aan de andere kant zit midden in het litteken ook een iets zwarter puntje, dat eigenlijk ook wel zo een draadje kan zijn, dat nog niet helemaal buiten zit.
Mijn peter zei : "de binnenkant van de wonde is waarschijnlijk met draadjes gedaan die een beetje te lang waren duidelijk, en de buitenkant met die nietjes"
tja, we houden het in de gaten, en nu en dan eens ontsmetten kan geen kwaad (en vooral afblijven! en rustig laten genezen)

21-03-2010 om 14:15 geschreven door Wikaa  

Dag iedereen,

Het is weer lang gelden dat ik met mijn kop nog eens op internet tekoop liep.

jaja tijd gaat snel... ik nog niet echt (een mens wil vliegen als hij kan gaan, nooit content hé)
ik kan hier niet klagen, het gaat trager dan ik wil, maar ja in het begin verandert het rap...
en nu is het: "rustig aan terug op plooi komen"

Het is stom, maar ik ben niet moe genoeg (raar om te zeggen voor iemand die zich niet mag vermoeien)
's Avonds kan ik maar moeilijk in slaap geraken.
ik kan niet veel doen zonder "batterij plat"-alarm te krijgen, en toch ben ik niet fysiek moe.

tja, tijd en boterhammen... en één keer per dag de trap naar beneden en terug naar boven "lopen"
Ik kom niet te veel buiten met dit weer, het ziet er enkel goed uit van achter glas.
Vermoedelijk zou een normale verkoudheid me veel last geven,
hoesten en niezen zorgen voor een enorme druk in je hoofd (nu besef ik dat, uit ondervinding)

toch probeer ik genoeg binnen te bewegen:
.nu en dan eens aan mijn "kapstok" gaan hangen
 heel goed om mijn rechter arm weer wat rechter te trekken, ik heb er heel de operatie op gelegen, en dat vond die niet zo leuk)
.soms eens yoga doen (vooral rug oefeningen, om die rustig te houden, bijna geen last voor het moment en dat mag zo blijven)
.mijn dagelijkse trappen lopen naar onze postbus
.en... kathy wil me meer op "de Wii" krijgen, ja we hebben nu ook zo een modern ding, daar kan je virtueel mee sporten.
je staat daar dan terplaatse te wandelen/bewegen om je virtuele character te laten bewegen, wel grappig.

groetjes, wim

21-03-2010 om 14:12 geschreven door Wikaa  

23-02-2010 om 18:24 geschreven door Wikaa  

amai dat is koud

23-02-2010 om 18:23 geschreven door Wikaa  

Dag mensen,

zoals verwacht minder berichtjes eens we thuis zijn...er is hier meer afleiding, meer op het gemak dan in ziekenhuis (ondanks dat ik mijn kinesist-oefeningen blijf doen).
Kheb al 3 nachten 12 uur aan een stuk geslapen, vandaag was het maar 11uur met wat onderbrekingen (veel ziekenhuis-lift-dromen onder andere).

Vandaag is mijn haar terug af (nu is alles even lang, of toch ongeveer),
het was lastig, veel "ijs-plekken" en "stukjes staaldraad", eigenlijk gewoon voor mij raar aanvoelende stukken normaal uitziend vel (ja die zenuwen van het gevoel van mijn hoofd zijn nog niet helemaal in orde), dus ik klaagde veel zodat kathy het heel voorzichtig moest doen.
Daarna een deftig bad genomen (amai dat is lastig, ook al om te wrijven op een hoofd dat niet aanvoelt alsof het van mij is, heel voorzichtig dus), maar nu is al dat rood van het ontsmettingsmiddel tenminste weg (en die 2 weken normaal vuil). voelt heel wat beter-lichter-kouder... mijn "slunse" gaat weer op mijn hoofd, ondanks dat kathy vindt dat ik er uit zie als een nonneke of een monnik.

groetjes, Wim

PS: kok kathy heeft het al goed opgelost, maar vandaag niet veel fut/goesting...
kdenk dat het "meeneem" zal worden vanavond (mij goed zolang ik niet moet koken en het lekker is)

23-02-2010 om 18:22 geschreven door Wikaa  

Deze morgen alles ingepakt en nog in 't ziekenhuis gegeten.  Daarna op weg naar huis.  De autorit was toch vrij lastig voor Wim. Rond 14u waren we thuis.  Amai, wat lag ons appartementje er proper bij ;-) !
Wim is onmiddellijjk zijn bed ingedoken, want hij was moe, koud en lastig, maar dat laatste mag hé.  't Is normaal dat hij nog niet 100% kan doen wat hij wil, anders zouden ze geen 2 maand revalidatie voorschrijven.
Voor de rest, de bloempjes zien er goed uit, we hebben onmiddellijk een 'waste' ingestoken (dat was nodig na 12 dagen op verplaatsing)
We zijn ongeloofelijk blij dat we thuis zijn.

Nog een keer een grote mercie aan iedereen die deze blog volgde en voor alle lieve berichtjes, het deed (en doet) ons deugd.

Groetjes, Kathy (en Wim natuurlijk)

19-02-2010 om 17:51 geschreven door Wikaa  

Vandaag opgestaan met 't gedacht 'amai, dit is hier toch een goeie bed and breakfast'. Wat een rustige atmosfeer, bed en zetel al niet kunnen doen ;-). Zalig gedoucht. Opstaan met de gedachten 'nog 1 dag en morgen mogen we naar huis', wat dat allemaal niet doet met een mens zijn gemoed

Wim had zo geen goeie dag vandaag, hij had wel goed geslapen zij hij, maar hij was toch de hele dag moe, suf. Tegen de middag had hij 'echte' koppijn. Daarnet heeft hij zijn verband afgedaan en 't is duidelijk dat dat teveel spande, want hij had direkt minder last en er staan een streep in zijn voorhoofd (nog erger dan zijn eigen denk/lachrimpels).

We beginnen 't hier echt wel beu te zijn, dus hebben we minder en minder te vertellen.

Voor de gevoelige zielen, niet naar de foto kijken ....

Groetjes, Kathy

PS er zullen waarschijnlijk nog wel blogposts komen, maar niet meer elke dag ;-)

18-02-2010 om 20:18 geschreven door Wikaa  

en hoeveel tellen jullie er?

18-02-2010 om 20:17 geschreven door Wikaa  

Jaja hij is er weer, het grote blog monster,
geen structuur, niets te vertellen, en maar blijven typen

vandaag niet te veel nieuws, na de kinesist die weer wat nieuwe truukjes liet doen (op je hielen balanceren), is het enig echt noemenswaardige: een wandeling van ik en katje in het grote ziekenhuis (khad liever in een bos of park gezeten maar bon, je moet pakken wat je krijgt, en tis toch te koud om buiten te gaan rondlummele

straks komen nog 2 collega's (nadat ik gegeten heb, dus die gaan me op mijn meest zombie zien

hmm wacht eens, er is nog meer te vertellen: de dokter is geweest en heeft eens gekeken naar de hechtingen (aangezien dat drukverband weer bijna los was, tja ze zijn minder aandachtig bij het aanbrengen omdat het nu eenmaal niet zo belangrijk meer is en ik ben een bewegelijke slaper)

alles zag er goed uit, en ze zegt dat na vrijdagochtend het uithalen van 2e helft van de nietjes, we zeker voor de middag weg mogen, het papierwerk komt wel met de post. Leuk! Maar bij nader inzicht gaan we misschien nog hier eten (ja we zijn lui) als katje dat ziet zitten want ze heeft de hele kaart hier al uitgeplozen en alles wat ze lekker vindt al geprobeerd denk ik (dan eet zij maar mijn ziekenhuiskost terwijl ik het restaurant-eten neem, ik ben flexibel...

vandaag nog geen dafalgan genomen... er zitten niet veel zenuwen in mijn kop denk ik, weinig koppijn, vergeleken met wat ze met mijn schedel hebben uitgestoken (bob de bouwer is er niets tegenover, hoe noemt die doe-het-zel van WTV ook alweer? )
W.

Lezen lukt Wim al, maar hij heeft 't gevoel dat zijn linkeroog niet helemaal mee wilt.  We zullen daar eens naar vragen aan den dokter, zowiezo mag hij niets te lang doen, hij zal alles moeten leren doen met mate.
Ik heb mezelf vandaag een uitstapje naar den Ikea gegund, niet dat ik veel gekocht heb, maar zo was ik er ook eens uit.  Jammer voor mij dat Wim niet mee mocht, maar ik vrees dat Wim 't niet jammer vond, want shoppen doet hij toch niet graag ;-)
Daarnet hebben ze Wim's verband eraf gedaan, 't was toch aan het wegglippen. Aangezien Wim zijn eigen hoofd wou zien, heb ik zijnen kop van alle kanten gefotografeerd. 't is toch raar, zijn haar staat alle kanten op en hier en daar is er een stukje weg en natuurlijk is het ongelofelijk grappig. Nu hangt er een nieuw aan, rara hoe lang dat dat er weer af zal glippen. Morgen mag het waarschijnlijk bloot blijven. 
Ik heb vandaag niet zo veel te vertellen, dus van mij vandaag enkel dit paragrafje.
Allé, tot de volgende, K.

17-02-2010 om 20:11 geschreven door Wikaa  

16-02-2010 om 20:01 geschreven door Wikaa  

16-02-2010 om 19:59 geschreven door Wikaa  

Gisteren tof bezoek gehad, ouders en onze Duitsers ;-). Erna was Wim's pielle echt wel plat, want voor zijn avondeten heeft hij liggen knorren (snurken mag ik niet zeggen, maar hij ademde toch wel zwaar in en uit.

Gisteren tegen de avond liep ik de muren op. 't Oorspronkelijk plan was om goeiemorgen te gaan zeggen en erna even te gaan uitblazen buiten. Aangezien de dokter niet zo vroeg was geweest als oorspronkelijk gezegd, heb ik ervan geprofiteerd m de dokter ook te kunnen uithoren. Na de middag was er bezoek, dus uiteindelijk zat ik de hele dag binnen. Ik wou dus rap gaan slapen ... dat is even niet gelukt. Ik had het plan opgevat om zoals Wim en ik al zoveel gedaan hebben om in de jeugdherberg te gaan overnachten. Amai, dienen jeugdherberg was normaal op 10 minuten rijden, maar ik heb er uiteindelijk 45 minuten naar zitten zoeken. Ik was gewoon 't eind toen ik er was. Daar bleek dat ik in een kamer moest slapen met 2 jonge meisjes die naar een film zaten te kijken ... het rook er verre van fris. Dit zag ik dus absoluut niet zitten, dus terug naar beneden. Daar mocht ik (mits opleg natuurlijk) een andere kamer krijgen. Ik vraag me af waarom de jeugdherbergen in België vaak zo ouderwets zijn. We hebben zo vaak in 't buitenland in jeugdherbergen gelogeerd en 't waren altijd moderne gebouwen. Dus keep in mind, in ons eigen land doe ik geen jeugdherbergen meer. Vanavond ga ik elders slapen, 't zal comfortabeler zijn.

Nu neemt Wim zelf terug over, eens zien hoe ver hij vandaag geraakt :)-

tja is het buikske vol, dan staan de hersentjes op laag randsoen.

Net gegeten dus tis vandaag niet veel beter

Gisteren hadden ze die laatste katheder uitgehaald, dus was ik nu vrij. Joepie!

Vannacht dan ook heel goed geslapen, maar na 3 uren wakker gekomen... zachte streling : een drukverband dat van mijn hoofd gleed, ik eerst “heu? Wasda?” Dan “HEU!!! da mag nie!” Rap gebeld, er was rap een nieuw rond. Tja, die klein wondjes van die vijzen (die ze gebruikten om mijn hoofd te fixeren tijdens de operatie) die lekken zo een beetje wondvocht. Omdat die eigenlijk nooit gebloed hebben, gaat dat zo makkelijk niet dicht, en die nattigheid in mijn haar jeukte, en krabben tijdens je slaap is een kunst die ik duidelijk beheers. Wie zegt er dat mannen geen 2 dingen tegelijk kunnen doen? Maar nu zit daar ook een verbanddinges om het vocht op te nemen dus kunnen we ons vandaag wel concentreren op slapen alleen.

Aangezien ik al iedere keer 5, 6, 7 u gezien heb, dacht ik:” ik was me al voor ze binnenkomen, zit ik klaar voor het eten en dan ben ik rap van al dat geloop af...

dus was het logisch dat ik deze morgen om 15 voor 8 nog comfortabel lag te slapen toen ze binnenkwamen met het ontbijt (waarom probeert een mens nog te plannen?) maar kheb wel goed geslapen, das ook veel waard.

Bij deze wil ik dan ook een pronostiek lanceren : hoeveel nietjes zitten er in mijn kop? prijs : fotosessie met Ghorgé

om 3u snachts heeft de verpleegster ze luidop geteld bij het ontsmetten (ja ik kan ze zelf niet zien hé)

Katje was vandaag naar de AS adventure geweest (frisse lucht, andere atmosfeer), terwijl ik lag te bakken in de zon (mooi weertje vandaag, achter glas toch), ze heeft gelukkig nog wat geld overgelaten op de visa.

In de namiddag kon ik dan mijn zinnen eens verzetten met de kinesist, maandag was die al eens voorzichtig geweest en zo “sta op 1 been terwijl je je vasthoudt met 2 vingers”

maar vandaag waren het al “trappen doen!” En “de gang afgaan”, en “van het 1 been op het ander zonder vingers!” Wat een tiran! hehe, het zijn nog toffe oefeningen,

vooral : “sta stil met je ogen dicht... en adem!”, grappig maar wel lastiger dan het klinkt

bon, ik ga hier afsluiten, heel mijn lichaam is aan het vechten voor dat bloed dat ik rondpomp, kga me leggen en mijn buikje prioriteit geven en rest op non actief.

Slukes, Wim

Ik ga jullie ook laten, hopelijk slaap ik beter en comfortabeler dan gisteren ;-)

K.

16-02-2010 om 19:57 geschreven door Wikaa  

15-02-2010 om 20:10 geschreven door Wikaa  

moch... een blog over mij... misschien kan ik daar zelf eens iets in zeggen ook
vandaag hoogtepunt en realiteit samen gevoeld.
hoogtepunt: mijn eerste stapjes (zonder foto jammergenoeg)
realiteit: verdorie moe vanavond, de wereld veroveren zal voor een andere dag zijn

vandaag ook een klapke gedaan met 1 van de 3 dokters,
de dokter die een half uur te laat was door de sneeuw op de dag van de operatie,

maar voor je zegt” oooh! Schande”, hij is de enige die de operatie begon om 8u 30, alleen, want de andere 2 waren nog later, de laatste geraakte er maar rond 13 uur (auto aan de kant gezet en dan maar met de trein gekomen) welkome aflossing van de andere 2 chirurgen, ter info ik lag klaar van rond 7u 30 en ik werd niet afgelost! Ha!

dit was dus nog een reden waarom de operatie wat langer duurde dan verwacht.

De hoofdreden was dat het gewoon heel moeilijk lag, heel dicht op de zenuw van de motoriek van de linkerkant van mijn kop (en die was prioriteit om te redden)

mijn blauw oog komt daar ook van.. (nee het is niet de vuistslag van de anesthesist) mijn zenuwen daar zaten vol naaldjes om te testen of die zenuw niet geraakt werd. Ze hebben uren gewerkt met dat alarm flikkerend met nu en dan pauze om de strategie te bepalen. Uiteindelijk hebben ze alles kunnen verwijderen zonder schade aan de zenuw. Ghorgé krijg ik dus niet mee in een potje met sterk water want , die is helemaal in gruzelementen, en vooral opgestuurd zoals altijd naar het labo voor zekerheid over goed/kwaadaardigheid (ze doen dat altijd)

Maar ik wijk af van wat ik eigenlijk wilde zeggen... (kging het kort houden)

Hier neem ik (Kathy) terug over, want Wim's 'pieln' zijn op

De dokter zegt dat dokter de helft van de nietjes ('t zijn geen draadjes, maar een soort metalen klemmetjes waarmee ze 't dicht genaaid hebben) er uit mogen en vrijdag de tweede helft. Wims bedenkingen daarbij zijn “amai, dat moeten veel nietjes zijn als ze twee dagen nodig hebben om ze er uit te halen”. Dit is natuurlijk niet zo, 't is omdat ze zo willen zeker zijn dat het weefsel goed herstelt.

Wat wist de dokter nog te vertellen?

• Ze hebben Wim's hoofd in een soort bankschroef gezet, vandaar de wondjes op zijn voor en achterhoofd. Dat op zijn achterhoorfd lekt nog wat wondvocht en irriteert Wim nog.

• Ze hebben daarna met een soort frees een gat gemaakt, waar een soort stofzuigerke aanging dat de botschilfers opving.

• Deze botschilfers werden daarna met een soort beenlijm tot een papke gemaakt en na de operatie werd dit als een soort polyfila terug aan Wim zijn hoofd geplakt. Dit groeit blijkbaar vrij rap terug vast en wordt bijna als echt bot. 't Zal enkel een beetje een putje zijn. Wim peinst dat peter Noël dat al voorstelde om dat gat met polyfile op te vullen, ewel 't was inderdaad met 'homemade-Wim-polyfila'.

• 't Was een heel lastig operatie op dat die tumor helemaal verweven was met de zenuw en ze heel heel voorzichtig moesten zijn. Ze zijn halverwege gestopt omdat ze 't niet meer zagen zitten en is Ghorgé quasi volledig verwijderd.

• Dus daardoor dat de operatie later gedaan was dan voorzien, ze zijn later begonnen en 't was niet makkelijk. Ik ben vooral blij dat ze effectief begonnen zijn, want met zo'n weer zijn heel wat mensen gewoon niet op hun werk geraakt.

Deze middag mochten we getuigen zijn van het verwijderen van de laatste katheder, deze zat ter hoogte van Wim's rechter sleutelbeen in een belangrijke ader. Deze was vastgenaaid en daar hadden we niet bij stil gestaan, maar 't was eigenlijk logisch en daarna kwam er een buisje mee van zo'n 15cm lang. Dat doet raar hoor. Wim's opluchting was groot, want nu kan hij draaien en keren en gaan waar hij wil zonder iets mee te moeten slepen. Nadeel daarvan is nu wel dat hij geen continue pijnstillers meer krijgt, dat hij er nu naar moet vragen.

En voor de kuriezeneuzen die 't niet wisten

een “kobbe” is een spin

PS : de eerste wandeling die hij dan maakte (niet op doktersvoorschrift) was naar 't wc. YES geen bedpan meer ! Die had hij vannacht nog een paar keer nodig gehad, ocharme de verpleegers van de nachtploeg

15-02-2010 om 20:09 geschreven door Wikaa  

Vandaag zondag, dat is toch een rare dag om in 't ziekenhuis te zijn.  Je hoort veel bezoek toekomen en gaan en zelf wil je hiet iets rustiger houde, dus lopende kinderen in de gang verdraag je niet.
Deze morgen stuurde Wim me een smsje ('t eerste sinds hij hier is, want tot nu toe had hij er de moed niet voor) met de medeling dat hij rechtop moest zitten en dat hij dit niet leuk vond en vreesde dat hij 't niet zou volhouden.
Tegen dat ik er was, lukt dit echter al heel goed. Het was 90° dag, dus moest Wim verplicht proberen om rechtop te zitten, ookal draaide hij nog.
's Morgens moest ik van hem vermijden om hem te doen glimlachen, 's middags lachte hij echter al lustig mee met zijn 2 broers.  De bezoekjes vandaag hebben hem deugd gedaan, ookal was hij erna telkens een vermoeid, het leidt zijn gedachten af.

Vannacht heeft hij blijkbaar bezoek gehad van een van zijn buren.  Er stond plots een gast in zijn kamer met een sigaret, Wim zei slaapdronken dat hij geen vuurtje had en die gast verdween.  Op de gang kreeg die kerel natuurlijk onder zijn voeten van 'de zusterkes' zoals Wim de verpleegsters noemt.
Slecht geslapen heeft hij ook weer eens, hij heeft zelfs van miserie de tv aangezet om afgeleid te zijn.

Vandaag nog steeds bewegende beelden in Wims hoofd, alleen zijn 't nu floatende landschappen ... ik heb eens geen zin om veel details te horen en geven.

Morgen moet hij uit bed, we zijn benieuwd wat dat zal geven.

Voor degenen die 't nog niet wisten, Wim had al lachend zijnen tumor zijn huurder genoemd en hem "Ghorgé" genoemd.
Hij had zich al afgevraagd of hij hem nadien in een potje mee naar huis zou krijgen.  Aangezien ze hem echter van zijn zenuw hebben moeten afschrepen, zal er niet veel van over gebleven zijn.
Nu heeft hij echter een mascotte als vervangmiddel, wreed grappig vinden we 't en heel toepasselik, merciekes Mpie
Foto's volgen.

14-02-2010 om 19:58 geschreven door Wikaa  

14-02-2010 om 19:49 geschreven door Wikaa  

14-02-2010 om 19:47 geschreven door Wikaa  

14-02-2010 om 19:46 geschreven door Wikaa