De eerste ochtend thuis werd dankzij de collega's van Seris en ArcelorMittal een heus festijn. Net iets te vroeg werd ik het bed uit gebeld. Van plan om mijn ochtendhumeur ferm uit te werken aan de vroege bezoeker opende ik de deur. Groot was mijn verbazing toen ik onze bakker met een mand heerlijke broodjes en andere leuke ontbijtverrassingen zag staan. Ik probeerde toch een grote lach op m'n gezicht te krijgen, maar vrees ervoor dat ik daar niet in slaagde. De mand toch maar mee naar boven genomen. Na onze "soessessie" vol enthousiasme ten aanval gegaan. Dank je wel Petra, Lucia, Tania, Sophie, Ward, Dieter en Marcel! Proost!
Ondertussen zijn we het leven thuis al weer meer dan gewoon. De eerste werkdagen zitten er al op. Maar toch willen we jullie de rest van ons verhaal meegeven.
Een toeterende kolomme draaide het agriturismo Il Castagneto van Elsa en Luigi op. Ondertussen had de zon het gevecht tegen de regenwolken verloren. Sposa bagnata, sposa fortunata wist Rudy ons aan te moedigen. In Italië blijkt dit wel een gekende spreuk te zijn.
Het duurde niet lang of iedereen had plaatsgenomen aan de mooi gedekte tafel van Elsa. Zij had de zaal gezellig aangekleed: slingers van witte duifjes sierden het plafond en aan de muur prijken zelfgemaakte bloemstukken. De kurken knalden van de Proseccoflessen. De sfeer zat er onmiddellijk in. En neen, het was zeker niet stil aan de overkant waar de jeugd samen zat.
Leen zorgde voor een aangrijpend moment toen ze een zelfgemaakt Engelstalig gedicht voorlas (het gedicht verschijnt op deze blog onder een bovenstaand bericht).
Elsa wist met gekende Italiaanse gedrevenheid haar verrukkelijke cucina tipica uit de potten te toveren. Luigi diende op met zuiderse allures. Alleen daar getuige van zijn, was al spektakel verzekerd. Het hoofdgerecht was nog niet op tafel verschenen, of muziek schalde uit de luidsprekers. De junioren en medioren verbroederden op de dansvloer, tante nunne en Luigi in hun zog. Met de nodige moeite slaagden we erin Elsa uit haar keuken te halen. We hadden een dienblad vol Belgische producten bij, waarmee we haar en Luigi aangenaam konden verrassen. Vanaf nu weten ze hoe koekjes van Jules Destrooper en Gentse mosterd smaken. Pralines en graanjenever, Brugse kant niets is hen voortaan nog vreemd.
Na de koffie slopen Elsa en Luigi op kousenvoeten naar hun bed. De nodige wijn om nog lang door te gaan, stond ter beschikking in de keuken. En die wijn vloeide tot half vier. Toen werd alles stil (ook aan de overkant )
Dit is het relaas van onze mooiste dag, de trouwdag, in Italië
s Morgens werden we op ons eigenste tempo wakker, met andere woorden: zeer langzaam. Met een stralende zon als getuige, bedankte Stef mij toen al omdat ik met hem wilde trouwen. Plagerig zei ik dat hij daar nog niet zo zeker van moest zijn. Ik had nog enkele uren tijd om mijn definitieve keuze te maken. Je weet maar nooit wie of wat ik die dag nog tegen het lijf zou lopen
Tegen de middag het trouwboeket gaan halen. Benieuwd of die dame mijn wens en smaak goed zou begrepen hebben En, jiiihhaaa,er staken knoflookbollen in en het boeket was als gevraagd in de Italiaanse kleuren!
Even voor we naar het gemeentehuis van Castiglione del Lago zouden vertrekken, was er een inval van de Belgische paras in spe. Bavos vrienden hadden ons weten te vinden. Net op tijd dus om samen in kollome toeterend naar het historisch stadje aan het Trasimeense meer te rijden. Ondertussen woedde er boven het meer een harde strijd tussen de zon en dreigende regenwolken.
Alle paparazzi van de Belgische roddelpers waren vertegenwoordigd door elk familielid die een digicamera bezat. Eng gevoel eigenlijk om ten prooi te vallen van de lenzen. Wat de celebrities dagelijks meemaken, ervoeren wij toen op die fictieve rode loper. We prijzen ons gelukkig met wie we nu zijn.
Tolk Rudy, en met zijn uiterst sympathiek gezin, sijpelde samen met de eerste regendruppels binnen in de ietwat tochtige poort van het gemeentehuis. De koude wind deed ons dan maar naar de trouwzaal waaien. Een erg knusse, gezellige trouwzaal die ergens in de middeleeuwen, dienst deed als paardenstallingen van de eigenaars van het kasteel.
Even later verscheen de burgemeester, herkenbaar aan zijn lint in rood, wit en groene kleuren, maar bovenal aan zijn Italiaanse charme. Dat deed me op die allerlaatste minuut toch even twijfelen (maakte ik mijn Stefke achteraf wijs ).
Het plechtige gedeelte startte. De zenuwen schoten ten top. Gelukkig stond Rudy erbij. Zijn herkenbaar gezicht, zijn kalme stem, brachten mijn zenuwen weer tot rust. Stef had van mij wel een stiekem neepje in zijn rug nodig om hem dat langverwachte SI te doen zeggen. Nu was ik even in paniek, dacht dat hij zich zou bedenken Nadat ik mijn Italiaans jawoord had gegeven, was Stef nog wat nerveus. Dat bleek toen hij de ring over mn wijsvinger schoof in plaats van mn ringvinger. Natuurlijk werd dat met de nodige hilariteit onthaald.
Luid applaus klonk en er werd gezongen toen de burgemeester ons officieel tot man en vrouw had verklaard. Rudy verrichtte knap werk door alle teksten voor de aanwezigen in het Nederlands te vertalen.
Nog onze handtekening plaatsen. De getuigen, zoon Ruben voor Stef en zus Marijke voor mij, moesten nu ook hun opdracht officieel maken. Voor eeuwig prijkt hun naam en handtekening in het burgerboek van Castiglione del Lago.
We werden veel gelukgewenst door de burgemeester. Hij had zelfs een bloemetje voor mij. Ik bedacht hem dan maar metdrie welgemeende Vlaamse bedankingskussen.
Ons doel was bereikt. Het doel van onze reis ook. Het feest kon beginnen!
Daarover later meer woord en beeld. Nu hebben we echter wat broodnodige huishoudtaken af te werken.
Nog ferm aan het nagenieten van de uitzonderlijke dag gisteren. Je krijgt vanaf zondagmiddag een uitgebreid woordje erover + veel fotos. Die gaan we straks verzamelen en de mooiste voor jullie selecteren. Nu enkele sfeerbeelden
Terwijl de renners Milaan-San Remo in hun gespierde kuiten reden, legden wij een parcours van ander kaliber af.
Een bus bracht ons naar Charleroi vanwaar de piloot van dienst ons vlekkeloos op Italiaanse bodem neerzette. Voor jarige oma Matiette was haar eerste luchtdoop geslaagd. Hanne en leen vonden hun eerste vlucht ook voor herhaling vatbaar. De zon omhulde Forli met haar stralen, dat in een aangename temperatuur resulteerde. In kollome legden we een kleine 200km af. Ondertussen waren de hemelsluizen geopend. Het water viel met bakken uit de lucht.
De invazione dei Fiamingi werd met de gekende hartelijk verwelkomd door Elsa en Luigi. De vinosanto vloeide al vlug rijkelijk waarin de huisgemaakte amandelkoekjes werden gesopt.
Tante nunne raakte gauw onder de indruk van de charmes van Luigi. Elsa is gewaarschuwd!
Da vakantieverblijven werden met veel enthousiasme ingenomen.
Als hongerige leeuwen stortten we ons op de huisgemaakte tagliatelle ai funghi, gevolgd door nog veel te veel lekkere dingen die Elsa uit haar keuken toverde. De sfeer zat er heel vlug in. Er werd uit volle borst gezongen, gelachen en de jeugdtafel wilde daarbij zeker niet onder doen van de volwassenentafel. Ik waande me af en toe als supporter bij een belangrijke voetbalwedstrijd. De tweestrijd werd met wijn des huizes beklonken.
Amai, als we dit tempo blijven aanhouden, vrees ik dat de walletjes onder mn ogen uitdrukkelijk aanwezig aanstaande donderdag. Pasen zal vandaag welkom zijn. De Paus moet ons zeker niet verwachten. We lassen een rustdag in.
Morgen vertrekken we, nog 6 dagen voor het huwelijk...
Met prikkende ogen en ferm geknuffel eindigde gisteren mn laatste werkdag. Er woedde een dubbel gevoel in mij. Blij om de leuke gebeurtenis die ons te wachten staat, toch ook wat spijt om die mooie dag met vrienden niet te kunnen delen. Mijn collegas horen ook tot die laatste. Petra bedacht mij met een kanten kousenband. Aandoen op je huwelijk en s avonds per opbod verkopen. En, ik wil daar fotos van zien! Ja, ik zal aan haar eisen voldoen.
Voor mn quiltvriendinnen zal onze dag niet onopgemerkt voorbij gaan. Toeval wil dat net die dag samenvalt met de maandelijkse quiltbijeenkomst van The Samplers. Als voorzitter van deze patchwork en quiltvereniging moet ik ze wel met iets verrassen. Daarvoor is het bestuur ingeschakeld
Benieuwd hoe ons Italiaans uit onze mond zal rollen. Sinds september volgen we avondschool. We doen ons uiterste best juf Caroline niet teleur te stellen en ook wat ter plaatse te leren. Praktijk lijkt toch ook een goede leerschool? Zolang Stef kan zeggen: Ha la doccia! zal hij wel content zijn! (Inside joke voor onze klas ) Met een blijkbaar Italiaanse uitdrukking: In bucca al luppo! en ons antwoord: Crepi il luppo! werd ons tweede trimester afgesloten.
De zorgen voor poes Scampi zijn toevertrouwd aan de buurvrouw. Scampi wilde wel mee naar Italië. Titi, Elsas poes, zal met jouw aanwezigheid niet opgezet zijn. Ze zal blazen en jou krauwen.Bij deze dreiging legde ze haar oren plat en kroop stilletjes in de zetel
En nu de koffers maken. Tot in Italië!!!
Van daaruit hopen we jullie met woord en beeld verder op de hoogte te houden
Nog 2 dagen voor afreizen, 7 dagen tot het huwelijk
Twee prille twintigers mee op reis, dat vergt wat organisatietalent! Ruben, Stefs zoon, vertrekt op het eind van onze vakantie, naar een skioord in Frankrijk, waar zijn vrienden hem zullen opwachten. De nodige treinen zijn gereserveerd om het traject te overbruggen. Straks nog de praktische kant afwerken: zijn skibagage bij de vrienden brengen. Zij staan ervoor in dat snowboard en alles wat erbij hoort, goed en wel ter plaatse geraakt. Zijn laatste stageverslag daarentegen, reist wel mee naar Italië. Het wordt daar nog bij- en afgewerkt om via electronische weg zijn school te bereiken. Wie dacht dat een studentenleven synoniem stond voor luilekkerleven, heeft het grondig fout! Die mag gerust eens over Rubens schouder meekijken.
Met mijn zoon Bavo, is het andere koek. Afgelopen weekend zijn instructiemap doorgenomen, nog wat goede raad meegegeven en definitieve afspraken gemaakt. Tot in Italië! wuifden we elkaar uit.
Aanvankelijk kon hij er niet bij zijn. Een opleiding als para is onvoorspelbaar: Eerst kon hij geen verlof krijgen. Onlangs werd dan toch meegedeeld dat de hele groep een week vrij kreeg. En dan toch wel die week.
Toen bleek dat onze vlucht closed was, het net afgesurfd naar een vrij zitje. Op paaszondag nog een gevonden naar Rome. Van daar spoort hij tot in Chiusi, waar wij hem opwachten aan het station.
Eigenlijk had je niet zoveel moeite moeten doen zei hij toen ik de definitieve regeling uit de doeken deed. Want, vijf van mn vrienden plannen een rondrit met een mobilhome door Italië. Ze hadden mij ter plaatse gebracht.
Toch lief hé, hoe onze toekomstige landsverdedigers elkaar uit de nood zouden helpen. Nu, zelfs zonder Bavo gaat het plan der paras door en ze zijn stellig overtuigd hun trip tot bij ons te ondernemen. Ze zijn van harte welkom!
Nog 5 dagen voor afreisdatum, nog 10 dagen aftellen voor ons huwelijk...
We gaan niet alleen naar Italië om te huwen, maar ook nog om er een jarige stevig in de bloemetjes te zetten. Stefs ma, Oma Mariette, mag dit jaar 75kaarsjes op de verjaardagstaart uitblazen.
Het was haar grootste wens om ooit Toscane te bezoeken.
Je kunt je wel voorstellen dat de familie vlug te vinden was bij de idee om in Italië meteen twee feesten te organiseren.
Voor deze gelegenheid mag oma haar zus, zuster Francoise (alias tante nunne) niet ontbreken. Samen arm in arm zullen ze met veel ooos en aaas genieten van al het moois dat de streek te bieden heeft. Wedden dat Assisi zeker op het lijstje te bezoeken staat?
En met een tante nunne in het gezelschap, zal ons huwelijk toch ook wel een beetje gezegend zijn zeker?
). 
Nadat ik mijn Italiaans jawoord had gegeven, was Stef nog wat nerveus. Dat bleek toen hij de ring over mn wijsvinger schoof in plaats van mn ringvinger. Natuurlijk werd dat met de nodige hilariteit onthaald. 
Morgen terug naar huis
