De eerste Belgische militairen zijn naar Afghanistan vertrokken. Zij zullen er alles in gereedheid brengen om onze gevechtspiloten een veilig onderkomen te geven. België is in oorlog. Ondertussen vraagt men zich publiekelijk af wie aansprakelijk gesteld kan worden als er burgerdoelen getroffen zouden worden. Hoe clean de moderne oorlogsvoering ook moge zijn, niemand wil bloed aan zijn handen als bij het volgend militair defilé onze helden op het koningsplein defileren. 32 gevechtspiloten zullen het zijn, want iedereen moet dit buitenkansje kunnen grijpen. Een echte oorlog beleven, dat kan men niet aan zich voorbij laten gaan. Een natie die oorlog als extra training ziet voor zijn piloten, is er erg aan toe. Onze minister van oorlog minacht het parlement en omzeilt schaamteloos de democratische controle.

Onze regering weigert te regeren, ze houdt zich bezig met haantjesgedrag en het opruien van de gemeenschappen. Geen van de excellenties durft het aan een beleid te voeren, omdat elk thema kan dienen als pasmunt voor de communautaire discussie. Armoedepreventie krijgt amper aandacht in het beleid. De enorme impact van de klimaatverandering op mens, milieu en economie wordt bijna marginaal behandeld. Asielzoekers wachten vergeefs op de beloofde omzendbrief die moet vaststellen onder welke voorwaarde regularisatie toegekend kan worden. Terwijl de Franse kerncentrales lekken, wordt de Belgische energiemarkt verkocht aan de energiereuzen die massaal poen scheppen. Het aantal burgers dat slachtoffer wordt van de energiearmoede groeit gestaag. De inflatie vreet onze spaarboekjes op en wonen wordt onbetaalbaar. De slachtoffers van de gasramp in Gellingen verliezen elke hoop op een degelijke opvolging van hun dossier en de dienst die hun belangen behartigde wordt opgedoekt wegens te lastig. Veiligheidsdiensten krijgen wereldwijd vrij spel en de rechtszekerheid van de burger smelt weg met de minuut.

Op parlementair protest en enkele artikeltjes na, blijft het stil in de straten. Nochtans is in een democratie elke kiezer mee verantwoordelijk voor het beleid van zijn verkozenen. Moreel is elke Belg aansprakelijk voor het beleid van zijn regering.

Waar blijven de burgerwakes, waarom komt niemand op straat? Waar zitten de schrijvers en academici met hun striemende pen of vlijmscherpe analyses? Hoe komt het dat de culturele wereld zwijgt? Waar blijft de kunstenaar die pen of penseel ter hand neemt en niet wacht op een recensent of journalist om ons geweten wakker te schudden? De laatste show is volop bezig. Waar wachten mensenrechtenbewegers en politici op om hun kleuren opzij te zetten en verenigd op tafel te slaan?

Misschien wachten we met zijn allen op betere tijden. Het is tenslotte zomervakantie. We hebben nog een barbecue voor te bereiden en die citytrip moet ook nog uitgestippeld worden. De geschiedenis leert ons één harde les. Er komen geen betere tijden, tenzij men tijdig ingrijpt. Wanneer de rattenvanger ons naar Hamelen voert en de burgerij toekijkt, dan zullen de ratten het zelf moeten beredderen. Pas wanneer de zwijgende massa zich opricht, is er hoop op een betere toekomt.