'Wie zwijgt, stemt toe' (WZST) wil een stem laten horen in een verrechtsende maatschappij. Als elke stem verstomt, leveren we ons uit aan willekeur.
Wij geloven dat een stevig sociaal-economisch beleid,armoede-preventie en bestrijding, solidariteit, dialoog, verdraagzaamheid en ecologie hoognodige pijlers van ons samenleven moeten zijn. WZST is geen partijpolitiek, noch zuilengebonden initiatief. Wij zijn geen filosofen, noch hebben we zwaar studiewerk gedaan, daar zijn anderen grondig mee bezig. Wij willen echter wel onze stem laten horen, die van de man in de straat. Laat de zwijgende meerderheid spreken. Uw stem telt ook, laat ze horen
Wie zwijgt, stemt toe
Weblog van Koen en Dirk Vos Wil jij op de hoogte blijven van acties en standpunten? Mail ons
11-01-2009
Sta op en verzet je tegen de schande in Gaza
De volkerenmoord in Gaza gaat onverminderd verder. Onder het mom van het bestrijden van Hamas' misdaden (que?), wordt een hele bevolking uitgemoord. Het lijkt er wel op dat iedereen de geschiedenis van de Palestijnen en hun stsytematische onderdrukking door de staat Israël bewust vergeet om de andere kant op te kijken. Onschuldige burgers worden koelbloedig afgeslacht en wij kijken de andere kant op. Onze regering komt niet verder dan het formuleren van algemeenheden, maar wie veroordeelt deze volkerenmoord ongezouten? Niemand... het blijft akelig stil aan de zijlijn.
Sta op en reageer. Als de regeringen zwijgen, moet de burger spreken.
We hebben een sterke klimaatwet nodig, België is één van de slechtste leerlingen van de klas, en het blijft bij loze beloften en halfbakken maatregelen. In het Verenigd Koninkrijk is er ondertussen een klimaatwet gestemd. Help ons om dat ook hier voor elkaar te krijgen.
Op 10 augustus namen in Oostende meer dan 6.000 mensen deel aan de opname van de Big Ask-videoclip, een unieke prestatie die geheel door vrijwilligers werd neergezet (Nic Balthazar als regisseur, hele filmploeg, productiehuizen, de componisten Alex Callier en Cédric Murrath van Hooverphonic, voorbereiding, figuranten, ). Nu is het moment gekomen om het resultaat de wereld in te sturen en te delen met iedereen!
Bekijk dus de videoclip op www.thebigask.be En na het bekijken van de clip: doe iets, ACT NOW! Druk onze politici met de neus op de feiten, stuur de clip door naar je vrienden, familie, kennissen en collegas.
Teken de video-petitie en vraag hen om hetzelfde te doen. Roep zo luid je maar kan, schreeuw het uit op de trein, op het werk en midden in t straat: ACT THE F*CK NOW!!!
Deze campagne loopt ondertussen in niet minder dan 17 landen. En de sneeuwbal rolt, met uw hulp, door de tijd voor praten is voorbij, het is tijd voor verandering!
Wie zwijgt stemt toe! Ontwaak! Wij? Verworpenen der Aarde? Wij? Het klootjesvolk? De grijze massa? Doen we iets? Leren we uit de geschiedenis? Moeten wij echt terug naar de jaren 30? Waar zit het geld? Is er geld? Virtueel geld? Echt geld? Wie denken zij wel wie wij zijn? Een nieuwe wereldeconomie? Voor wie? Waar zit het geld? Wie heeft het geld? Freedom 's just another word for nothing left to loose! Stand up and fight for your rights!
Het is hemeltergend. Vorig jaar keeg het koningshuis ca 5,5 % meer dotatie dan het jaar voordien, dit jaar krijgt het een opslag van maar liefst 6%!
Ondertussen wordt er door de sociale partners zwaar onderhandeld over de loonevolutie van wie werkt voor zijn geld. We zijn nu officieeel in recessie en geloof me, we hebben nog maar het begin van de financiële ellende gezien. De economie is serieus op zijnj gat aan het vallen:
In de meest uiteenlopende bedrijfssectoren blijven de orderboekjes voor volgens jaar heel erg leeg... Dat kost banen, dat kost welzijn... de gewone man betaalt het eerst het gelag. Lonen stijgen minder snel dan dat de koopkracht daalt, de energieprijzen stijgen, werk wordt schaars...
Sommige onderhandelaars willen dat de indexering van de lonen in vraag gesteld wordt, enz...
Maar de koning, die regeert vanuit zijn paleis. Mogelijk regeert hij het komende jaar 6% meer dan vorig jaar. Het zal nodig zijn, want als er een loonstop komt, zal de arme man het moeilijk krijgen om choco op zijn boterham te kunnen blijven smeren. En geef toe, je kan die arme Paola nu toch ook niet verplichten om zelf de vaat te doen als ze haar poetsvrouw niet maar kan betalen?
Moeilijke tijden dus, maar voorlopig nog niet voor de Saksen-Coburgers, die boeren lekker verder.
Billy Bragg bezingt het begin van de vakbonden. Toen arbeiders het beu waren om tegen een hongerloon en zonder enige vorm van zekerheid te vechten om ook maar gehoord te worden. ... toen kwamen ze op straat. Net zoals de socialisten in Aalst en Gent, net als Daens en consoorten. Net als wij. En het establishement keek en ... stuurde er knokploegen op af. Er vielen slachtoffers. En enkel omdat men overtuigd was van het onmenselijke van het systeem, zette men door.
Het heeft geleid tot sociale en syndcale mensenrechten die we moeten respecteren, omdat heel onze maatschappij er op is gevestigd, omdat het rechtaardif en de enige juiste keuze is...
Terug naar 2008
Er opent een nieuwe Carrefour, waar het personeel meer moet werken dan in welke Carrefour ook, tegen veel minder goeie voorwaarden dan wie elders bij hen werkt. Het is niet moeilijk om mensen te laten werken tegen minderwaardig loon of minderwaardige omstandigheden. Wie amper iets heeft, die kan je tot alles bewegen. Walgelijk... zeker als je je dan beroept op het recht op arbeid, en alle mensenrechtenverdragen over verbod op expoitatie vergeet. Walgelijk als men winst wil maken op de rug van de zwaksten en dat bovendien wil gebruiken om nadien de sociale dialoog plat te slaan en daarna meer en meer te vergaren.
"Ze willen werken, dus laat ze werken", zeg Carrefour. "Desnoods tegen slavenloon" zeg ik. Tot ze alle rechten van alle arbeiders en bedienden compleet ondergraven. De knokploegen zijn nu deurwaarders en politiemensen, maar is er iets veranderd? Gaan we het werkelijk aanvaarden hoe men elke vorm van sociaal overleg lam legt met de gewapende arm?
Als er in onze generatie ooit al een tijd was om je aan te sluiten bij de vakbond, om op straat te komen, om piket te staan, dan is het vandaag.
Blanpain: 'Blokkades Carrefour zijn onwettelijk' Vakbondsacties waarbij militanten de toegang tot een onderneming beletten of bemoeilijken, zijn onwettelijk omdat ze de vrijheid van arbeid en ondernemen in het gedrang brengen. Dat stelt de Leuvense emeritus hoogleraar arbeidsrecht Roger Blanpain. Zulke acties brengen bovendien jobs in gevaar, want investeerders zijn afkerig van dergelijke praktijken, zegt Blanpain. Vakbonden die dergelijke onwettelijke acties voeren, horen volgens Blanpain niet meer te zetelen in arbeidsrechtbanken en arbeidshoven om er recht te spreken. 'Dit kan niet langer. Tegelijk stroper en boswachter zijn, kan niet. Ook vakbonden moeten de wet eerbiedigen. En eventueel veroordeeld tot schadevergoeding', aldus Blanpain. Carrefour moest vrijdag naar de rechter stappen om de toegang tot enkele van haar winkels open te houden.
Bron: Het Nieuwsblad, 2 november 2008 (vdy - Belga)
Het kan gek lijken, maar voor veel mensen klinkt dit heel normaal in de oren. "Het stakingsrecht geeft immers niemand het recht om anderen te beletten te werken".
Nochtans raakt dit aan de essentie van het stakingsrecht. Men staakt omdat dit op dat ogenblik het meest aangewezen middel is om sociale mistoestanden aan te kaarten. In het geval van de Carrefour lijkt het me vrij evident dat die aantoonbaar zijn. Uiteraard vindt men mensen die willen werken onder minderwaardige arbeidsomstandigheden. Wie onder druk staat, wie amper nog rond komt, wie dit als enige optie ziet, die zal het wel doen. Misbruik maken van zwakkere werkzoekenden of werknemer is niet moeilijk. Maar moeten we dit als maatschappij aanvaarden?
Uit peilingen blijkt dat een overgrote meerderheid van de Belgen -indien zij zouden kunnen- zoude stemmen voor Obama, zeker niet voor Mc Cain. En toch gaan we met onze maatschappij steeds meer de richting uit van het individualistisch kapitalisme. Ieder voor zich en zo weinig mogelijk sociale bescherming.
"Vakbonden die piketten steunen, moeten geweerd worden uit de arbeidsrechtbanken en hoven", zo betoogt Blanpain. Het zou immers ons grondwettig recht op arbeid ondergraven. Blanpain lijkt te vergeten dat het recht op syndicale actie, het recht op vrijheid van verenigen én het recht op bescherming tegen expoitatie eveneens grondrechten zijn. Deze mensenrechten zijn essentieel. Daar aan raken, zet de hele sociaal-economische evolutie van de voorbije 200 jaar op zijn kop.
Misschien moeten we dan gelijktijdig ook de werkgevers die het stakingsrecht beknotten, uit de arbeidsrechtbanken en hoven weren?
Bij de opkomst van de vakbeweging, stuurden de werkgevers knokploegen op de vermetele arbeiders af. Toen vielen er slachtoffers. Vandaag stuurt men deurwaarders met politie op hen af. Wat is het verschil?
In de inleidingvan hoogleraar filosofie Jaap Kruithofs boek Het Neoliberalisme gepubliceerd in 2000 (Epo) , lees ik in de woorden van Eric Goeman: Op het einde van de jaren tachtig knalden de champagnekurken en steeg er een euforisch gejuich op bij de politieke, financiële en economische elites. Het kapitalisme triomfeerde over het communisme. Het rijk over de onbeperkte vrijheid kon in overvloed beginnen. (einde citaat)
We zijn begonnen, in de gouden jaren tachtig. De jaren van Reagan, Thatcher. De jaren tachtig van de tegencultuur, de punk. De politieke partij AMADA (Alle Macht Aan De Arbeiders) bestond toen nog.
De rijken worden rijker, de armen worden armer was hun slogan die in rood zwarte letters op hun affiches prijkte.
De rijken worden rijker, de armen worden armer Het communisme is sinds het bewind van de Russische president Gorbadjov en de val van de Berlijnse Muur in die gouden jaren tachtig gestorven. Euforie alom! Het neoliberalisme begon aan zijn opmars. De vrije-markteconomie, joepie, joepie! We konden alles kopen. De banken waren onze vriend. Een hypothecaire lening? Geen probleem! Voor een BMW Meneer? Of een huis misschien?Wij zijn jouw vriend!
De luchtbel is geïmplodeerd. Het neoliberalisme heeft gefaald. Dood.
En nu is het aan ons, de belastingsbetaler om de zaak te redden. Werelwijd.
Ik vond vandaag een verkleurd boekje in mijn bibliotheek dat ik in 1973 kocht. Marx voor scholieren , een boekje over economie met een denkpatroon ontdekt door de oude Karl nog voor er sprake was van een communistische ideologie En wat las ik? Een oude Griekse waarheid: These, antithese, synthese. Laten we dit punt opnieuw opzoeken of blijven de armen de rijken betalen?
En het blijft verder duren. De regering maakt afspraken om het bankwezen te ondersteunen, banken uit de nood te halen. De kleine spaarders hun gespaarde bedragen een gewaarborgde verzekering toe te kennen met de kosten van de belastingen die we allemaal betalen.
Terwijl gaan de hoge pieten uit het bankwezen samen met hun vertegenwoordigers (van de besproken banken dan nog wel) lekker houtain gaan doen in Monaco, gaan eten in één van de tien duurste restaurants ter wereld, op kosten van ... jawel de besproken bank.
Het is wat, die beurscrisis. Ik dacht even dat we met zijn allen failliet zouden gaan, meer nog, dat we zelfs het hele economische systeem in vraag zouden moeten stellen. Gelukkig bent u als een Feniks uit uw as herrezen en hebt u overal laten zien wat voor een ferme vent u wel bent.
Want laat ons wel wezen, het zag er niet goed uit. Nogal wat banken kwamen in moeilijkheden. Kijk nu naar mijzelf. Met veel moeite heb ik een klein spaarboekje aangelegd. Men weet toch maar nooit wat er kan gebeuren. Een klein accidentje, wat tegenslag en je hebt toch een beetje reserve nodig. Had ik dit geld toch wel op een bank gezet die nu in gevaar kwam zeker? Maar nu er garanties zijn dat ik mijn spaargeld terugkrijg, met garanties van de regering, voel ik mij al iets veiliger. Hoewel, ik kreeg ook een afrekening van de bank met de kosten voor het beheren van mijn geld, allez zo noemen ze het toch. Dat wordt precies ook elk jaar duurder! En moesten ze het nu nog goed beheerd hebben, maar dat kan je vandaag toch echt niet zeggen.
Maar het klopt precies niet echt helemaal...
In de beurscrisis zijn er grote beleggers, kleine beleggers en spaarders. Die laatsten zijn per definitie klein, want wie groot geld heeft, belegt het niet op een spaarboekske.
De groten hebben het meest verloren, maar die hebben tijd... wie speculeert op de beurs, kent de knepen van het vak. Die spaart ook via de belastingsknepen van zijn boekhouders, via vastgoed, inkoop en verkoop, BTW spelletjes, notionele interesten etc. Grote beleggers verkopen geen aandelenpakketten als er geen winst op zit. Die speculeren met verstand. De banken redden en de beurs ondersteunen, dat komt hen op termijn ten goede.
De kleine belegger heeft al eens sneller zijn geld nodig. Die heeft hier en daar een aandeel, hetzij via zijn pensioenfonds (dat kregen we indertijd van de werkgever in plaats van loonsverhoging. Mooi gezien trouwens, want dat was veel goedkoper voor de werkgever en interessant voor de liquide middelen van de bank zelf), hetzij via een aandeel dat je erfde, of een aandeel in het bedrijf waar je werkte, ook dat kreeg van je werkgever in plaats van loon.
En nu grijpt de regering in om ons aller geld te redden.
Als ik het goed versta, garandeert de regering onze spaarboek met onze eigen belastingscenten. Dus u gebruikt mijn eigen geld om mijn eigen geld te garanderen. Ik heb zo het gevoel dat ik nu twee keer betaal en nog dankbaar moet zijn ook. Ergens klopt dat niet. Mijn belastingen zijn al hoog genoeg, ik zou het wel plezant vinden moesten die ook gebruikt worden om meer leerkrachten in mijn dochter haar school aan te werven, of om de wachtlijsten voor thuisbegeleiding weg te werken. Of wat dacht u van een aantal serieuze maatregelen om armoede tegen te gaan?
Mijn spaargeld wordt gegarandeerd, maar eigenlijk zal al dit belastingsgeld dus ook, als ik het goed versta, vooral de grote belegger steunen. Als het systeem terug wat evenwicht vindt, wordt vooral die grote belegger er beter van. Zouden we het systeem niet beter in vraag stellen?
En de bank zelf... zij speculeerde met het geld dat wij met zijn allen aan hen toevertrouwen, ze speculeren zo zot, dat heel dat spel instort, waardoor zij ons geld verspelen, dan moeten wij bijdragen met ons belastingsgeld om er voor te zorgen dat ons geld veilig staat, zodat zij weer kunnen verder speculeren. 't Klopt niet.
Maar soit, een premier kan ook niet alles weten he.
Waarvoor ik u eigenlijk schrijf is het volgende:
Ik kreeg enkele dagen geleden de factuur van de gas. Ik viel ver van mijn stoel. Ik had nog maar pas de rekening gekregen van de middelbare school ( 984) voor mijn dochter en dan die gasrekening... Electrabel maakte vorig jaar gigantische winsten, maar ik merk daar niet veel van. En als ik naar den Aldi ga, dan ligt er voor diezelfde 50 steeds minder in mijn karretje.
Met andere woorden... ik heb een beurscrisis. Vandaar mijn vraag... kan je ook mij niet ondersteunen? Dàt zou nog eens de max zijn!
Gisteren hoorde ik een nieuwsbericht, dat er toch twee van onze moedige belgen die verplicht naar het oorloggebied trokken, reeds naar huis gestuurt waren. Gewond bij een aanval op hun luchtmachtbasis. Niemand van de overkoepelde macht wou verslag uitbrengen, niemand kon er iets over mededelen. Hoe moedig zijn onze belgen daar in het buitenland?
Een paar weken terug kreeg ik bericht van justitie dat de zaak van m'n toen minderjarige dochter ivm sexueel misbruik dan toch voorkomt na uiteindelijk twee jaar van onzekerheid en afwachten. De vraag is nog steeds of de dader zal gestraft worden. Sommige prioriteiten worden vlug afgehandeld onder stilzwijgen.
Toen ik een paar jaar terug bij het OCMW aanklopte om voedselbedeling te krijgen, was dit niet mogelijk, u zit in collectieve schuldbemiddeling (na twee faillissementen) en heeft dus een inkomen. Enkel door te beginnen praten over de pers, die daarover een sappig verhaal zou kunnen schrijven, kon het ineens wel.
Terwijl dacht ik aan mijn tijd als beroepsmilitair, waar ik zag hoe de financiële middelen die beschikbaar waren, gebruikt werden om allerlei voertuigen aan te schaffen, die wij dan in de prak mochten rijden, om helikopters aan te schaffen die enkel als pronkstukken in de hanggaar bleven staan.
Nu kiest men bij defensie vrijwillige moedige strijders die onzeker naar een oorloggebied mogen gaan, om daar hun moed te laten zien, terwijl de overheid er zich openbaar niet durft over te ontfermen, niet durft te woord staan bij incidenten.
Ik schaam me om belg te zijn, om in zo'n geregeerde democratie te moeten leven.
inzending per mail (4) Gal voor Leterme en De Crem
Verwaandheid regeert! Oh! Droefenis. Ik ben dom. Ik blijf waar ik ben. Ik moet nog mijn werk afmaken. Feitelijk. Ik Blijf. .Mijn werk is nog niet af. Dat ik dom ben weet ik zelf niet. Daar ben ik te dom voor. Anderen zien het. Zien en ondergaan mijn onkunde. 800 000 burgers hebben voor mij gestemd. Stemmen gewonnen uit leugens. Propaganda. Nazi-trucken. Goebels achterna. Belofte voor een Goed Bestuur . Na-aperij van een reklamebureau : dankUwel , Balkenende. Mijnheer de Premier, het volk zal U ooit wegsturen . U bent een Cola-Light met een Mentos er in: hoogspuitend niets.!. Droefenis komt over ons. En de Minister van oorlog? Verwaande krullen en een jasje uit het hondenwinkeltje van Phaedra Hoste.Hondenpoep zij je deel!Valse, vuile moordenaar. Uw soldaten toonden hun ware aard in Lourdes : zuipende nietsnutten onder Uw leiding U stak een kaars aan, maar het licht heeft U niet verlicht. Miezerig katholiekje. Het woord van Jezus is U ontgaan . Legale moordenaar. De kaarsenwalmheeft je verwaandheid verergerd. Ten oorlog! Hopelijk zien we je kroezels ooit uitsteken uit een lijkenzak. Doodsmijter.Reklameproduct van goedkoop allooi.Ik wens je krullenbol op de verpakking van hondenbrokken .Poedel. Blaffende onkunde .
Wat kwam U zingen op onze Gentse Feesten.?. Welkom was je niet.Trek liever de strop strak om je hals. Neem pillen tegen leugens en verwaandheid. Een psychiater kan helpen.
Democraat? Psychopaat.! En nu weet u het ook , Crembo.
In 1984 had Orwell het goed begrepen. Als je een land wilt beheersen, heb je verschillende instrumenten nodig. Er is de permanente controle over de inwoners, een externe vijand waartegen je oorlog voert en brood en spelen. Zelf blijf je onzichtbaar voor het volk.
En ik ben op zoek gegaan. Waar is de premier?
Ik zocht in kerken, waar hongerstakende asielzoekers liggen te sterven, hopend dat de regering de beloofde omzendbrief zou maken, die hen duidelijkheid verschaft over regularisatiecriteria. Ik keek er rond en zag ellende, maar de premier, die was er niet.
Ik zocht in het parlement, waar iedereen in crisis was over een land dat eenheid nodig heeft, maar men alleen maar over splitsen praat. Ik zag parlementairen die het volk willen vertegenwoordigen, maar met een partijlijn gebonden lagen aan een molensteen.
Ik zocht aan de deur van de voedselbedeling, waar mensen eten halen voor hun gezin, de schaamte al lang voorbij. Ik zag een vrouw buiten wandelen met 24 potjes platte kaas, houdbaarheidsdatum verstreken. Ik zocht, maar de premier zag ik er niet.
Ik vroeg het aan zijn vriendje Kris, maar die vindt hem ook al een tijdje niet meer.
Ik overschreed de taalgrens, misschien zou ik hem daar wel vinden. Maar ook daar zag ik enkel mensen die het noorden kwijt waren. Ze hadden van hem gehoord, maar verloren hun kompas en daarmee ook het noorden, maar vooral ook het zuiden.
Ik ging naar de markt, waar mensen een tas vol geld mee hadden en met een klein korfje naar huis liepen. Ik vroeg het overal, maar de premier, die vond ik er niet.
Ook de huisvestingsmaatschappij ging ik binnen. Ik trof een wenende man, die alleen moest instaan voor drie kinderen. Hij weende tranen met tuiten, want geen van de woningen kon hij betalen. Ik trof er een ambtenaar die me wou helpen, maar eerst moest ik een attest meebrengen om te bewijzen dat mijn woorden wel degelijk gecertificeerd Nederlands waren. De premier, die vond ik er niet.
Ik bezocht de geitenboerderij. Ik zag er enkel de geit en de kool en allebei spaarden ze elkaar. Helemaal verdroogd staarden ze naar elkaar, maar de premier was ook niet daar.
Ik zag de arbeider, moe gewerkt en opgebrand. Hij had geen tijd om te helpen zoeken want de dag was veel te zwaar. Hij smeekte om sociaal overleg en dialoog, maar niemand die zich over zijn problemen boog. Ik zag invoer en uitvoer, maar de premier die vond ik niet.
Ooit een puzzel gekocht? 300 stukjes. Een leuk spel. Tijdverdrijf. Je blijft bezig. Maar beste mensen, er is iets nieuw op de markt. Jawel! Het spel voor inburgeraars Kennis van gevechtsvliegtuigen is niet vereist. School? Google gewoon Maatschappelijke Orientatie, Inburgeringscursus voor nieuwe en oude Belgen. Uitvinder: Marino Keulen (Open VLD), Vlaams minister van Maatschappelijke Inburgering
Hoe wordt ik Belg met alle gedragscodes en kennis zoals het hoort? De spelregels. Stap 1: Leer Nederlands. Stap 2: Zoek een job met behulp van de VDAB en tenslotte stap 3: Volg een cursus in Maatschappelijke Oriëntatie( MO). Het spel is gespreid over 18 lessen en neemt zon 200 uur in beslag. Let wel: vanaf 2009 verplicht voor alle nieuwkomers en ook oudkomers! Oudkomers, dat zijn mensen die werkloos zijn of van een leefloon leven en ingeschreven zijn bij de VDAB. En wat is de leerstof? Zoek het antwoord op vragen zoals daar zijn Hoe lees ik een kasticket?, Wat is een tochthond?, Wie was de eerste koning van België? en in de laatste les Bestaat er een antieconceptiemiddel dat ik kan gebruiken zonder dat mijn man het weet?
Voor de inburgeraars die geen nood meer hebben aan de inburgering bereidt het kabinet van minister Keulen alvast een vrijstellingsproef van inburgering voor waar situaties voorgeschoteld worden waaruit ze zich moeten redden, zoals: Hoe zoek ik een job in België of Rij met het openbaar vervoer van Lier naar Grobbendonk.
Dus, beste landgenoten, ik zou zeggen, wordt inburgeraar! Je weet nooit waarvoor het goed is.
Goed dat er nog ministers zijn die denken aan regeren.
Drie dagen na het vertrek van de luchtjagers, toont men dan in het nieuws een verslag over de gesneuvelde echtgenoot, vader van drie kinderen. Hoe moeten de familieleden van de vertrokken troepen zich nu gaan voelen. Onzekerheden, twijfels en angst want de volgende zou een van hun kinderen, partner of ouders kunnen zijn.
Laat de militaire macht maar los, voer maar oorlog zonder het leed in eigen land te durven aanschouwen. Jaag de miljoenen maar door de lucht, hier is toch geen honger in eigen land.
Vandaag, één dag na het vertrek van de 4 F16s naar Afganistan is onze Minister van Defensie Pieter De Crem (CD&V) met een gevolg van 130 journalisten, een bende diplomaten, grote generaals en gewone militairen voor een blitzbezoek naar Kandahar vertrokken. Op de vraag van journaliste Tine Peeters in Kaboel (DM, 02/09/2008) hoe de Minister aankijkt tegen de eis van maatregelen door de Afgaanse President Karzai voor de tientallen burgerslachtoffers die de laatste weken gevallen zijn, antwoordt Pieter De Crem: Karzai heeft zeer veel beloftes niet ingelost: er is geen economisch weefsel, geen rechtstaat, geen pure democratie. Veel gewone Afghanen zijn erg ontgoocheld in hun regering: zij merken de veranderingen niet in hun dagdagelijkse leven.
Met respect voor de context van de situatie en mits enige nuancering in woordgebruik, zou DeCrem dit ook eens in de oren kunnen fluisteren van zijn premier na een vergadering op het partijbureau van zijn partij?
Brave burger van dit land, laat me toe het één en het ander eens op een rijtje te zetten.
De Belgische loonkosten stijgen al drie kwartalen op rij sneller dan in onze buurlanden. De inflatie valt veel hoger uit dan begin 2007 was voorspeld. De fiscus loopt jaarlijks zon 15 á 20 euro miljard mis. De sociale zekerheid staat zwaar onder druk. De pensioenkas raakt steeds maar leger. Een woning huren wordt voor gezinnen steeds meer onbetaalbaar.De energiefacturen worden steeds maar duurder. De kloof tussen wie een inkomen heeft uit arbeid en wie aangewezen is op een uitkering wordt steeds maar groter. Een senator kost 1 miljoen euro per jaar. Voor de rest gaat alles goed. Cameras houden ons immers onder controle. Terwijl deze regering met zware financieringskosten blijft kampen, de koopkracht maar blijft dalen, de man in de straat maandelijks de eindjes niet meer aan elkaar weet te knopen, we sociaal-economisch ter plaatse blijven trappelen, bekvechten de verkozenen van het volk in hun ivoren toren over de splitsing van B-H-V en de nieuwe staatshervorming, maar weigert verder effectief te regeren. Of toch?
Na het Parlement monddood gemaakt te hebben door strategisch gebruik te maken van het zomerreces zag Minister van Defensie De Crem zijn moment schoon om zijn project door de ministerraad te drukken. Tegen het advies van de Inspectie Financiën in wegens geen enkele budjetaire ruimte stuurt de regering voor een kostplaatje van 14,31 miljoen euro bruto 4 F-16s en honderd soldaten naar Afgaans gebied waar dagelijks zon 50 gewelddadige incidenten gebeuren. Andere missies, zoals de bescherming van burgers in Tsjaad zullen moeten wijken. Meer leger, minder humanitaire organisatie. Laat de bodybags maar komen.
Alle verkiezingsbeloften ten spijt, nooit eerder werd het algemeen belang van de burger zo schaamteloos ondergeschikt gemaakt aan het pervers opportunisme van de crème van zijn verkozenen. En wij, het brave volkje van mosselen en friet, zitten er bij, morren wat, kijken ernaar en zwijgen. Wie zwijgt stemt toe, wie zwijgt is mede verantwoordelijk voor de Belgische ontsporing van zijn gezagsdragers.
Waar blijven de kritische stemmen, de scherpe pennen? Wie slaat op tafel? Wie maakt een vuist? Lieve mensen, laat u niet langer rollen. Onderneem iets. Grijp de pen, kom op straat, doe uw mond open, schreeuw het uit dat het zo niet verder kan.
Vredeswake tegen de Belgische deelname aan de oorlog in Afhganistan
Wij zijn in oorlog en iedereen zwijgt
Vandaag vertrokken onze jachtbommenwerpers naar Afghanistan. Voor het eerst sinds de tweede wereldoorlog stuurt onze regering militairen uit naar het buitenland,met offensieve troepen. Er was geen parlementair debat en zelfs de commissie die na het nemen van de beslissing werd samengeroepen, was een farce. Parlementairen van meerderheid en oppositie waren hoogst ontstemd over het gebrek aan informatie vanwege de regering.
België is in oorlog en dat is waarschijnlijk de eerste echte regeringsdaad sinds het aantreden van Leterme I.
Een tiental mensen trotseerden de regen om inderhaast op straat te komen en aan het herdenkingsmonument ter beëindiging van WO2 te laten horen dat zij dit niet aanvaarden.
Wie zwijgt, stemt toe. In een democratie is dit een oude waarheid, die meer dan ooit actueel is.
In een samenleving waar we voor gigantische uitdagingen staan op vlak van wereldeconomie, armoedebestrijding, sociaal-economisch beleid en ecologische knelpunten, moet de kritische burger zijn stem verheffen en durven zeggen: dit kan niet.
Deze spontaan gestarte vredeswake draagt de kiem in zich van het ongenoegen dat heerst bij veel burgers. Eerdaags starten we een webcampagne om op te roepen tot verzet, kritische analyse en gezond verstand.
