het fietsavontuur van Mireille Bekaert en Herman De Wulf
Mireille en Herman trekken op 10 juli 2011 per fiets naar Rome en hopen daar begin augustus te arriveren. Een tocht van meer dan 2000 km, met pak en zak, met tent en slaapzak. Tijdens onze voorbereidingen kregen we graag jullie tips. Eens vertrokken hopen we op veel aanmoedigingen.
27-07-2011
Etappe 18.S.Lázarro di Sávena - Traversa [Passo della Futa] 63 km (1.693) km
Volgens onze planning moesten we nu op een mooie terrasvormige camping zitten in Monte di Fò. We zijn gestrand in Traversa op 5 km van onze eindbesteming. De voornaamste reden: regen!
Vanochtend was het bewolkt maar droog om de "Apennino Bolognese", onze eerste rit door de Apennijnen aan te vangen. We lieten meteen Bologna achter ons; we hebben de stad niet bezocht. De eerste 22 km gingen nog "langzaam" bergop. Net voor Loiano, na de eerste kilometers klimmen, hebben we nog kunnen picknicken. We hebben een potje rijst gekookt (!) met dank aan Hugo die voor het gasvuurtje heeft gezorgd .
De klim naar de Passo della Raticosa (968m) op bijna 50km van ons vertrekpunt en dus 50 km klimmen (!) ging via enkele stevige kilometers van steile bergop. Pas boven beseften we dat we onze zwaarste klimdag van de hele reis hadden. Vandaag moesten we 1310 m hoogteverschil overbruggen wat meer was dan voor de beide passen over de Alpen. Op enkele kilometers van de top is het dan gaan regenen. Boven was er gelukkig een bar open waar we genoten hebben van (elk) twee lekkere capuccino's. Maar het bleef maar regenen en ik (H) wou zo graag nog eens op een camping staan. Na de top volgde niet meteen een grote afdaling. We zitten hier midden de Apennijnen en moesten nog wat op en neer. Een snelle afdaling, een stevige klim; ze wisselden elkaar op een uitputtende wijze af. Net voor onze eindbestemming moesten we nog over een tweede 'colletje' de Passo della Futa (902m). Deze hebben we vandaag net niet gehaald. Omdat we met dat weer geen camping willen nemen, durfden we het niet aan om zomaar tot de eindbestemming te rijden. Vanaf de Passo di Raticosa zijn we op zoek gegaan naar een 'albergo' mét restaurant, én internet. Het eerste hebben we gevonden, het tweede niet. Hier in de 'Albergo Berti' in Traversa hebben ze nog niet eens een computer, laat staan draadloos internet. Het warm water voor de douche hebben we moeten vragen, maar voor een glas witte wijn mocht Mireille kiezen uit twee flessen (wat een luxe). De gekozen fles bleef wel op tafel staan. Ons verhaal zal je dus pas later lezen, maar ondanks de regen is dit wel wat we zoeken. De Italiaanse eenvoud waar mensen nog aan iedereen in het café vertellen dat we van België naar Rome rijden en dan nog met de fiets. "Sei bravi!!" (jullie zijn moedig) zeggen ze dan (of zoiets).
Ons verhaal van vandaag is eigenlijk een doorslag van dat van gisteren. Alleen was de afstand wat langer en brandde de zon wat feller. Onderweg hebben we een prachtige stad bezocht, Ferrara. Een stad met een prachtige Dom ( zie foto ) en hele mooie oude gebouwen, prachtige pleintjes en gezellige straatjes waar als het ware de Romeinse sfeer nog hangt. Het was heel dorstig weer vandaag, dus zijn we regelmatig gestopt om eens iets anders te drinken dan lauwe drank uit onze drinkbus. Maar NIET ALCOHOLISCH !!! Steeds als we onze fietsen ergens "parkeren" worden ze steevast bekeken door enkele oude Italianen die op het terras zitten te keuvelen, en in ons beste Italiaans moeten we dan uitleggen van waar we zijn en waar we naartoe gaan. En telkens weer verklaren ze ons, in het Italiaans weliswaar, een beetje zot. En dat moet je ook zijn voor zo een onderneming, want op zich kan iedere geoefende fietser dit, maar je moet het volhouden dag na dag, steeds weer met die pijnlijke poep op dat zadel en trappen, zoals ik gisteren al vermeldde, steeds weer opnieuw, tot je bestemming bereikt is. Stilaan kwamen vandaag de Apennijnen dichterbij, zoals vorige week de Alpen, maar dan minder hoog. Vanaf morgen gaan we die temmen !!! Het zal opnieuw zwaar worden. We hopen door de warmte maar ook door een aantal "klimmetjes" van 9 to 12 %. Afzien is een deel van het leven van een trekker, van een reizend avonturier. Gelukkig komt na iedere klim ook een afdaling en 's avonds een heerlijke douche en lekkere Italiaanse pasta. We overnachten vandaag in eeen trekkershut van de jeugdherberg. Normaal zouden we hier onze tent opzetten maar opnieuw was het weer onbetrouwbaar en vrezen we voor een onweer. Het weer zit ons echt niet mee.
Eindelijk eens een echt Italiaans zomers weertje vandaag ! Toen we vertrokken deze ochtend om 9.15u was het al 19°. Al gauw werden de t-shirts verwisseld voor topjes om onze huid optimaal te laten bruinen. Vandaag werd het een rustige en vlakke rit door de Po-vlakte, de "Italiaanse boerenbuiten" de appel-en andere fruitteelt, waar we nu al kilometers en kilometers mochten tussen fietsen maakten nu plaats voor enorme maisvelden en akkers dikwijls met een boerderij in echte palazzostijl, andere dan weer of het net oorlog was geweest. Enfin, eigenlijk was er vandaag niet zoveel te beleven. Behalve een leuk oponthoud waar we aan een fruitstalletje van een fruitproducent een meloen en enkele nectarines kochten die we à la minute verorberden. Ondertussen gaf onze kilometerteller al 85km aan en we zouden overnachten in het mooie Lendinara waar enkele B&B's waren volgens ons boekje want campings zijn er hier niet. De eerste...gesloten, de tweede...bestond niet meer, de derde gebeld,... geen antwoord ! Gelukkig zijn de mensen hier ontzettend vriendelijk en gedienstig en heeft een dame uit een winkeltje voor ons gedurende meer dan een half uur telefonisch gezocht naar een overnachting in het dorpje Lendinara. Uiteindelijk heeft ze gebeld naar een hotelletje in het volgende dorpje (nog eens 10 km verder). En dus zitten we hier nu in Fratta Polésine. Een heel leuk oud dorpje met prachtige oude Venetiaanse gebouwen, maar waarvan ik de naam waarschijnlijk nooit zal kunnen onthouden. Zo is er dus elke dag wel iets waar we niet op voorbereid zijn maar toch telkens weer genieten we van het improviseren op het moment zelf. We zijn nu nog 40km voor op ons programma, zo kunnen we die lange rit die morgen gepland was inkorten met 40km en zitten we weer perfect op schema. En wat de dag van morgen ons zal brengen... who knows. Het enige waar we altijd zeker van zijn is dat we moeten trappen en trappen en trappen tot in Rome !! Ciao..
Ons optimisme van gisteren, dat we eindelijk voorgoed de regen achter
ons hadden gelaten, werd deze morgen opnieuw de grond ingeboord. Vertrokken
onder een dreigend wolkendek, voor 85km richting Verona. Eenmaal goed op weg
begon het lichtjes te druppelen en even later moesten we opnieuw de regenvest
aantrekken. Tamelijk geirriteerd ging de kilometerteller de hoogte in. Na een
uur hadden we zeker al 25km afgelegd. Met de Adige nog steeds naast ons reden
we het einde van de Alpen tegemoet. Rond 11u waren we de regen even beu en zijn
we koffie gaan drinken in een klein dorpje even buiten onze route. 4 capuccinos
en 4 croissants later vroeg ik de rekening en we moesten 4,90 betalen. Spijtig
dat het zo ver is om hier elke zondag koffie te komen drinken J Enfi, toen we buiten kwamen was het gestopt
met regenen en kwam de zon al eens piepen. Het traject naar Verona was
wondermooi, we hebben het Gardameer niet gezien hoewel het heel dichtbij lag.
Op een aantal klimmetjes, o.a eentje van 10%,kon ik even mijn Achilleken
zoals ik het ondertussen noem, testen. Het ging goed ! De zalf en pilletjes
doen hun werk.Toen lagen de Alpen definitief achter ons. (zie foto Mi) Laat de
Apenijnen over een aantal dagen maar komen!!! Rond Half vier waren we in
Verona. We wilden hier in een hotelletje overnachten om eens de stad mee te
pikken want vanop een camping is het soms te ver. Na een uur ronddolen hadden
we eindelijk iets gevonden, waar we onze fietsen zelfs in een verwarmde ruimte
mochten zetten ! Van luxe gesproken. Verona is een echte aanrader. Voor degenen
die nog een citytrip willen plannen doen zou ik zeggen. Morgen proberen we
terug 2 etappes te combineren zodat we het later eventjes rustiger kunnen doen
om eventueel ook Firenze wat uitgebreider te kunnen bezoeken. We zien wel.
In Rovereto zijn er geen campings. Het is dus niet het weer dat gezorgd
heeft dat we voor een klein hotelletje aan de rand van de stad hebben gekozen
(maar zonder internet L). Hier in Rovereto
zitten we nog ruim 70km voor op ons schema.
Vanochtend was het nog fris, want gisteravond en vannacht heeft het in
Bolzano nog hevig geregend, maar het weer is vandaag steeds beter geworden en
we hebben de hele dag in de zon gefietst. En opnieuw de hele dag langs de Adige
op een schitterend fietspad.
Gisteren had ik nog gebeld met Carl die samen met onze Burgemeester op
reis is. Met hem hadden we afspraak gemaakt, hij zou ons vandaag een eind tegemoetkomen
vanuit Ora richting Bolzano. We zouden hem wel herkennen vertelde hij nog. Na
ongeveer 15 km kwam een fietser in de Belgische kampioenentrui in onze richting
gefietst. Wij reden in onze Massemen-Rome T-shirt. We hadden nog maar
nauwelijks goeiedag gezegd of een groep fietsers uit Melle kwam ons voorbij
gefietst. Onze T-shirt verraadde onze herkomst. Enkele kilometers verder
vroegen ze ons om een groepsfoto te maken. Zij reden nog richting Kroatië. En
nog iets verder ter hoogte van Auer/Ora stond dan onze Burgemeester met zijn
echtgenote en de echtgenote van Carl ons op te wachten, met fototoestel. Het
gaf ons een geweldig thuisgevoel, zover van huis. Voor hen een dag rijden of
enkele uren vliegen, voor ons twee weken fietsen. Het deed ons wat. We hebben
wat gezellig zitten keuvelen op een terras (zie foto). Geen van ons was
gehaast. En ongelofelijk maar waar, we hadden nog maar net enkele ervaringen
uitgewisseld of langs datzelfde terras passeerden daar opnieuw Maya en Rick.
Dag Burgemeester zei Rick. We hadden immers de voorbije dagen de hele
politieke situatie zowel nationaal als lokaal al aan deze nieuwe vrienden
uitgelegd. We moesten dan wel verder en het leek even op een nieuwe start. De
Adige bleef de hele dag onze reisgezel. Tot hier in Rovereto waar we net
genoten hebben van een heerlijke pizza.
Etappe 13. Glorenza (Glurns) â Bolzano 92 km (1.243km)
Opgestaan op de camping met de zon, samen met onze Nederlandse partners
"in crime". Vandaag werd het een rit van 92km waarvan zeker 90 km lichtjes en
soms wat meer bergaf. Dus ideaal om mijn achillespees even rust te gunnen want
gisterenavond zag ik het echt slecht zitten. Ik neem nu medicijnen tegen ontstekingen
en smeer voltaren want ik zou het doodzonde vinden om te moeten opgeven voor zo
iets. Enfin, de rit vandaag was won-der-mooi !!! We reden constant door een
postkaart met naast ons de Adige,een snelstromende bergrivier, en rondom ons de
bergen met hier en daar nog besneeuwde toppen. Het zonnetje bruinde ondertussen
onze huid en tegen 4 u waren we in Bolzano want Rick, en wij ook wel, wouden
koste wat kost de tour zien vandaag. We vonden dan ook gauw een cafeetje waar
ze, en de tour uitzonden, en een frisse pint seerveerden. Nadat we de
overwinning van Contador hadden gezien hebben we afscheid genomen van onze
Nederlandse vrienden, niet zonder eerst afspraken te maken om nog eens samen te
gaan fietsen in de Vlaamse Ardennen. Want die twee zijn ook bezeten van de
fiets, en Maya kan serieus bergop fietsen, dus dat beloofd. Ondertussen zitten
we op een gezellig terrasje in Bolzano buiten te eten want het weer is hier
eindelijk zoals het moet zijn in de zomer. Morgen fietsen we onze burgemeester
tegemoet. Verslag volgt.
Etappe 12. Pettneu â Glorenza (Glurns) [Italië] 102 km (1.151)km
Vanochtend wakker geworden met de zon. Er was nochtans regen voorspeld.
Maar we moeten eerst nog iets over gisteravond vertellen. We waren klaar met
eten en met de blog en wilden net afrekenen toen totaal onverwacht Maya en Rick
binnenkwamen in het restaurant waar wij net iets hadden gegeten. We wisten niet
eens dat zij in hetzelfde dorp als ons logeerden. We zijn dan nog maar iets
blijven drinken en hebben afgesproken dat we vandaag samen zouden fietsen.
Vanochtend dan heb ik eerst de voorremmen van mijn (H) fiets met wat
moeite vervangen en iets over negen zijn we dan samen gestart. Een zeer lange
afdaling in het prachtige Stanzertal tot Landeck. Vanaf daar ging het licht
bergop langs de oever van de Inn. We zouden eerst overnachten in Pfunds, maar
gezien het uitstekende fietsweer en de ervaring van gisteren met de beklimming
van de Arlbergpass in de regen en de mist, hebben we besloten om de 6km lange
Reschenpas maar meteen vandaag te doen. Vooraleer aan de klim te beginnen
moesten we afwisselend door Oostenrijk en Zwitserland. We zaten er op het
drielandenpunt van Oostenrijk, Zwitserland en Italië. In Zwitserland in
Martina/Martinsbrück hebben we trouwens een veel te duur betaalde spaghetti
gegeten. Maar het was het vertrekpunt voor de klim en dus wat extra energie was
welkom. We gaven afspraak met Rick en Maya aan de camping te Glurns en zijn elk
ons eigen tempo gaan rijden. Rond halfdrie zijn we de klim begonnen met een
permanent stijgingspercentage van 7%. Het is voor Mireille een zeer moeilijke
klim geworden met veel last aan de achillespees. Eenmaal boven aan de
Norbertshöhe (1450m) was het eerst nog enkele kilometers lichtgolvend met nog
wat kleine klimmetjes tot aan de Reschenpas en de grens met Italië. Dan enkele
kilometers langs de boorden van de Reschensee/Lago di Résia en de
Haidersee/Lago della Muta op 1.400 meter met adembenemende verzichten. En vanaf
daar ging het aan een razende vaart naar beneden. We zijn vandaag tot
Glurns/Glorenza gereden op nog maar 600 meter hoogte en hebben dus twee etappes
in één dag gereden. Vanavond dan een restaurantje opgezocht, maar geen internet.
Elke avond, nadat we ons opgefrist hebben, gaan we op zoek naar een café of een restaurantje (want campings en zelf een potje koken is er bij dit weer niet echt bij). We vragen dan telkens of er internet is en zo ja dan beginnen we ons dagelijks ritueel. De foto's die we namen van de fotocard op de PC zetten, een "foto van de dag" kiezen voor de blog, deze via een internettoepassing verkleinen tot een formaat voor de blog; de tekst op ons dagboek plaatsen; de blog openen en de tekst met de foto van de dag erin kopiëren en dan -voor het leukste moment- jullie reacties lezen en 'goedkeuren' zodat jullie ze ook van elkaar kunnen lezen. Dit hebben we nu net gedaan hier in Pettneu (zie foto) waar we reeds om 14u30 arriveerden na een zeer moeilijke trip. Maar dat lezen jullie hierna wel. Blijf dus reageren beste vrienden. Het bezorgt ons telkens weer een leuke avond.
P.S. De FOTO VAN DE DAG kan je altijd vergroten door er tweemaal op te klikken.
Etappe 11. Braz â Pettneu (Arlberg) 42 km (1.049)km
Deze morgen was ik al om 6u wakker. Gordijntjes opzij geschoven en eens
gepiept of het weerbericht zou kloppen ja hoor, het regende pijpenstelen.
Misschien zal het nog wel opklaren, dacht ik, toen ik nog eens onder mijn
donsdeken schoof voor een uurtje, maar helaas, toen we vertrokken bij ons
gastgezin om kwart na 9 goot het water. Ze maanden ons aan geen risicos te nemen
want bergen zijn veraderlijk. Met deze wijze raad voor ogen begonnen we gestaag
te klimmen richting Langen, waar we eventueel de trein konden nemen om de
hoogste top te overbruggen vi a een tunnel. Onderweg nog even gestopt voor een
warme choco en ons wat te laten opdrogen. Eenmaal in Langen aangekomen moesten
we kiezen, ik wist al op voorhand dat het me zou spijten als ik op die trein zou
stappen. Herman vroeg : wat doen we? Ik zei verder fietsen de trein is
voor mietjes !!!. Ik kreeg een duim van hem, want hij was van hetzelfde
gedacht. Toen begon echt het zware werk, vanaf Stuben (zie foto). De regen viel nog steeds met bakken
uit de lucht, en het steigingspercentage ging naar 11%. Ik ben een aantal keer
doodgegaan, echt, de Mont Ventoux met de racefiets is een makkie vergeleken met
deze klim, gepakt en gezakt, koud en nat. Maar we hebben het gehaald. Na twee
uur klimmen stonden we op de top en hebben we onzelf getrakteerd op een lekkere
soep met een broodje. Toen moesten we nog afdalen en dit was zowaar nog erger
want snelheid nemen met dit weer was echt uit den boze. We waren verkleumd maar
opgelucht toen we het bordje Pettneu zagen staan. En nog geen tien minuten
later hadden we een kamer met een lekkere warme douche.
Etappe 10. Lindau â Braz (Klostertal) 91 km (1.007)km
We zijn vandaag 8 km verder gereden dan ons vooropgesteld doel. We
zitten in Braz (Oostenrijk) en hebben rond 16 uur aangeklopt bij een gastvrij
gezin die zimmer frei aanbood. De hele dag hebben we in het zonnetje
kunnen fietsen maar nu kwamen de wolken iets te dreigend over de bergen dat we
besloten om niet meer verder te rijden en overnachting te zoeken. Jammer, want
de hele dag hebben we hoop gehad om onze tent te kunnen opstellen, en ondertussen
is het weer aan het regenen.
Doordat het vandaag de laatste dag was voor we ons in het gebergte
moeten begeven hebben we het vrij rustig gehouden. Vlug mochten we een laagje
kledij uitdoen want het was al vroeg tamelijk warm. Het was een schitterend
fietsweertje. Met een gemoedelijk tempootje fietsten we langs de laatste
kilometers Bodensee om geleidelijk aan het vlakke land te verlaten. De Alpen
kwamen nu echt gevaarlijk dichtbij maar toch begon het al te kriebelen om die
col voor morgen aan te vatten. Deels doordat we voor zaten op ons schema, en
deels omdat we zolang mogelijk van het droge weer wilden profiteren hebben we
er al een eerste klimmetje bijgedaan vandaag. Ik(Mi) hoop wel dat mijn
achillespees die me al de hele week lastig valt en vandaag weer venijnig de kop
opstak me morgen niet teveel parten zal spelen bij het klimmen. Maar hoe die
zal verlopen vernemen jullie morgen wel.
Etappe 9. Sigmaringen â Lindau (Bodensee) 102 km (916)km
We hebben dus koffie gedronken met Maya en Rik, buiten, want de zon
scheen, al hingen de dreigende regenwolken de hele dag boven ons hoofd. Twee
keer hebben we onze regenjas aangetrokken en evenvlug terug uit. De zon haalde
het telkens boven de regen.
Na de koffie zijn we samen met Maya en Rik verder gereden. Zij rijden
tot Venetië. De weg ging vooral bergaf, hoewel enkele kleinere steile hellingen
met stijgingspercentages tot 10%, toch telkens een behoorlijke inspanning
vroegen. Maar het gezelschap en het weer hebben gezorgd dat het tot vandaag een
van onze vlotste etappes is geworden.
Het middaguur was al goed voorbij toen Mireille en ik afspraken om toch
maar iets te eten. We namen afscheid van Maya en Rik en wensten hen nog een
mooie reis en wellicht nog wel een weerzien over enkele dagen. Het weerzien
kwam sneller dan verwacht. We vonden geen enkele eetgelegenheid open en waren
wel verplicht om verder te rijden. Enkele kilometers verder stonden Maya en Rik
bij een andere Hollands koppel te praten bij het eten van een kleine pic nic. We
hebben dan toch maar samen verder gefietst tot we aan de boorden van de Bodensee
samen nog iets hebbenn gedronken en gegeten om uiteindelijk aan de rand van Lindau
definitief afscheid te nemen. Hoewel hier blijkbaar nooit iets definitief is.
Enfin, we hebben gevoeld dat onze conditie prima is en dat moet wel want
over twee dagen, woensdag, moeten we de eerste en de zwaarste Alpenpas over. De
Alpen kunnen we van hier reeds zien. Alleen het weer voorspelt voorlopig nog
niet veel goeds. Maar hoe dat evolueert zien we morgen dan wel. Nu zitten we in
een leuk Gästenhaus dat we gisteren nog reserveerden (omdat we vandaag weer een
hele dag regen hadden verwacht) op het mooie Bodensee-eilandje Lindau (zie
foto). En morgen rijden we Oostenrijk binnen.
Gisteren vertelden we jullie het verhaal van het Nederlandse koppel dat
fietspech had. Het verhaal van Rik en Maya. Dat weten we sinds vandaag. We
hadden al enkele tientallen kilometers gefietst, het was na een helling, toen
Rik plots naast Mireille kwam fietsen. Hij had een nieuwe fiets,tweedehands. We
waren even verrast, zij ook, en na een paar woorden gewisseld te hebben fietsen
zij ons voorbij. Tot opnieuw enkele kilometers verder, ze op een terrasje zaten
te wachten op hun koffie en ons uitnodigden om samen met hen koffie te drinken
(zie foto). Ze vertelden ons hun verhaal. De rest lezen jullie in ons dagelijks
verslagje.
Etappe 8. Tübingen â Sigmaringen (a/d Donau) 72 km (814)km
Vanochtend hebben we onze tent in de regen moeten afbreken. Het was
aangekondigd en we hebben het geweten. Méér dan 70 km in de regen. Het mag dan
een zacht regentje zijn, je wordt er wel heel nat van.
We hadden gisteren al een Hollands koppel opgemerkt, veertigers. Op zich
niets bijzonders. Er waren op de camping nog enkele koppels die naar Italië wilden fietsen. Maar dat koppel had iets bijzonders, iets ondeugends, en (hij) een oude racefiets met versnellingen op de
kader en een gedemodeerd koersstuur. Ik vroeg me gisteren al af hoe je met
een dergelijke fiets zover kon geraken. De man vertelde me vanmorgen dat hij al
drie keer lek was gereden. Goede reis zeiden we nog, toen we ze een
halfuurtje voor ons zagen vertrekken. Nog op zoek naar een Bäckerei, zagen we
hen al terug. Hij met zijn fiets in de hand. De aanhechting van de derailleur aan
de kader was afgebroken. Hij was op zoek naar een fietsenmaker en dacht dat de
kader misschien nog te lassen was. Zijn fiets was 30 jaar oud en toen zeiden we
hen dat het vandaag zondag was en er wellicht geen fietsenmaker open was ..
Het ontbijt hebben we nog genomen in een Bäckerei in Tübingen. We doen
dit nu al enkele dagen, een uitgebreid ontbijt nemen in een bakkerij. Hier zijn
ze er voor uitgerust, met koffie, kaas en hesp, muesli en uiteraard een ruime
keuze in koeken. We moesten de Schwäbische Alb over en daarvoor hadden we
energie nodig. Het werd een stevige klim met stijgingspercentages tot 7%, 5 km
lang. De hoogtemeter van de GPS gaf boven 740 m aan. De foto v/d dag is de
aankomst van Mireille. We hadden vandaag niet veel keuze. We hebben maar 4 fotos
genomen en geen enkel filmfragment.
Na het middageten, we waren opnieuw wat opgedroogd, hebben we zoveel
mogelijk de gewone wegen genomen en niet meer de soms onverharde fietspaden. Op
enkele kilometers van Sigmaringen wees de GPS als kortse weg een autoweg aan,
een viervaksweg. Er was amper verkeer, de afstand schatte ik op 2 km. We hebben
even geaarzeld maar de regen weerhield ons van een omweg te maken. We kozen
voor de kortste weg en reden de 2 laatste km tot de stad tegen een vaart van 50
km/u. We hadden al een Gästehaus via de telefoon geregeld. Om 16u gearriveerd. De
douche voelde heerlijk aan. De kledij wordt nu gewassen en gedroogd. De tent
hangt te drogen in de badkamer. Net een spaghetti gegeten en nu nog een
stadwandeling maken, want morgen wordt onze laatste Duitse dag, hopelijk met
wat minder regen.
Etappe 7. Durlach â Tübingen (Zwarte Woud) 95 km (742)km
Deze morgen werden we wakker met de zon op het tentje. Dus niet meer
getreuzeld inpakken en wegwezen voor 95km. Klimdag nummer 1 was er al eentje
om U tegen te zeggen. Korte maar stevige stukken tot 9% en dat met een zware
fiets, 20 en 30kg bagage erop en 27°. Onze rit bracht ons terug in prachtige
dorpjes (zie foto) , langs velden en bossen. Tussendoor hadden we wel even tijd
om van een terrasje te genieten. Zoals steeds wegen de laatste loodjes het
zwaarst, ook nu, 15km door het bos. In de beschrijving: paadje loopt beetje omhoog !! We zullen het
geweten hebben ! Als klap op de vuurpijl waren net in het bos de batterijen van
de GPS bijna leeg alhoewel we nog een tiental kilometers moesten doen. GPS
uitgeschakeld en overschakeld op gids Mireille die de papieren route volgt. Maar
de beschrijving van de route in het bos was niet zo duidelijk in het boekje. Toen
Herman de GPS opnieuw opzette ter controle bleken we al enkele kilometers van
het pad afgeweken te zijn. Met een bang hart dat de batterijen het helemaal zouden
laten afweten, hebben we ons met de GPS opnieuw op het traject gezet. Een
spannend moment. Gelukkig ging het van dan af aan bergafwaarts. Met de
trekkingfiets bijwijlen tegen meer dan 30km per uur op onverharde grint-bos-wegen!
Uiteindelijk toch de camping bereikt na een zeer vermoeiende dag, waarin we
635m hoogteverschil hebben overbrugd, genoten en afgezien, maar toch weer tevreden
dat we het hebben meegemaakt. Morgen belooft heel zwaar te worden. Men
voorspelt een ganse dag regen en net nu moeten we de Schwäbische Alb op, een
klim tot 737m, het hoogste punt tot nu toe. Bis morgen. Wordt vervolgd .
(gisteren) Na ons avondeten ( in een restaurantje buiten de camping )
kwamen we terug naar ons tentje die vlakbij een bank met afdakje opgesteld
stond. Daar zat toen een jong koppeltje te genieten van een heuse wok met
allerlei soorten groentjes, staek enz Het bleken Nederlanders te zijn. Hele
spontane leuke mensen die onmiddellijk geinteresseerd waren in ons avontuur.
Zij kwamen heel toepasselijk van ROME en waren op weg naar huis. Om een lang
verhaal kort te maken, het werd nog een heel leuke avond met een lekker tasje
thee met Italiaanse koekjes aangeboden door Jessica en Jarno, die kok is in een
sterrenrestaurant in Rotterdam ! Jessica, die nog studeert, beloofde ons de
blog elke dag te volgen. Deze morgen vonden we nog een leuke attentie van de
twee aan onze fietsen: een zakje met de rest van de koekjes, wat snoepjes en
een attent afscheidsbriefje. Jessica en Jarno, onze uitnodiging om bij ons
langs te komen en Gent ( en het Boerenparlement in ons dorp )te bezoeken blijft
steeds geldig.
Etappe 6. Hemsbach â Durlach (bij Karlsruhe) 91 km (647km)
Eerst eens zeggen dat we het geweldig fijn vinden om jullie reacties te lezen. Hopelijk blijven jullie ons volgen. En laat uit je reacties ook maar horen wat je wilt lezen. Vragen stellen mag. We proberen ze dan te beantwoorden in een volgend berichtje.
Deze morgen terug om kwart na negen op de fiets. Er werd ons droog weer
en 25° beloofd vandaag. Het klopte, hoewel de zon zich niet meteen gewonnen
gaf. De wind echter, niet in ons voordeel, ging weer stevig tekeer. Deze keer
hebben we zeker twee derden van ons traject door bossen gereden, kilometers
lange stroken recht toe recht aan en zo plat als een biljart. Het lijkt
makkelijk, maar je bent dan ook rapper geneigd om wat harder te trappen ! Dus
tijdig eten en drinken blijft de boodschap ! Dagelijks drinken we dan ook zeker
3 bidons leeg bovenop de eventuele koffie of thee tijdens een stop. Als
fervente fan van de racefiets krijk ik elke dag meer en meer waardering voor de
trekker die met pak en zak geladen zijn route volgt. Eens de 50 km voorbij begin
je de benen te voelen en lange rechte stukken kunnen dan vervelend worden. Een
koffie op een onverwacht terrasje doet dan wonderen. We zijn vandaag langs
Bruchsal voorbijgereden. Niets bijzonders zou je denken, maar in dit stadje staat
een parel van een barok kasteel. Vandaag was ook onze laatste dag met een vlak
parcours, vanaf morgen begint het klimwerk, nog niet de hoge toppen zijn maar misschien
wel al stevige kuitenbijters. Dat lees je dan morgen wel.
We zijn nu vlabij Ludwigshafen gearriveerd en hebben daarstraks opnieuw
onze tent opgesteld. Gisteren nog geprobeerd om via het WiFi-net van het hotel
ons berichtje door te sturen, maar na ettelijke pogingen en de assistentie van
een jonge onthaaljuffrouw zijn we er toch niet in geslaagd op het internet te
geraken. Vanmiddag bleek de redding plots in zicht toen we langs een Mc Donalds
fietsten. Hier altijd gratis WiFi werd ons vooraf verteld. Jaja, één uur gratis
en de internetsleutel wordt opgestuurd op je Duits GSM nummer. Alweer niet voor
ons dus.
Ondanks de dreigende lucht is het de hele dag droog gebleven. De rit
begon langs de obstroute, de fruitroute. De oevers van de Rijn hebben we
ingeruild voor een glooiend parcours met afwisselend landbouwvelden en
fruitbomen. We hebben dus maar een paar handenvol pruimen geplukt onderweg, van
een oude pruimelaar die toch teveel vruchten droeg. De wind was ons deze keer
niet zo goed gezind! Het was bijwijlen beuken om 15km per uur te halen, maar
Flandriens als we zijn is afstappen nooit een optie ! Wat vooral opviel vandaag
was de enorme wijdsheid van het landschap en het fantastisch uitgebouwd
fietswegennet, daar kunnen we in ons landje alleen maar van dromen!!! Rond 4u
werd het tijd voor een break en net toen reden we langs een uitnodigend
terrasje waar ze zelfgemaakt ijs verkochten. Dus de remmen toe en kiezen maar
! We kozen 2 bollen op een hoorntje, maar hoorntjes mocht men niet opeten op
het terras ( hoewel we de intentie hadden om ook nog een koffie te drinken ) Herman
pastte zich aan en nam een potje ik ging mijn tsjoep op de stoep opeten. Je
moet het maar verzinnen ! Maar we hebben er daarna nog eens ferm om gelachen,
want dat is ook iets wat we veel doen, we voelen ons heel goed in ons vel en de
conditie is super. Uiteindelijk kwam de zon nog tevoorschijn en mocht ons
tentje nog eens uit de zak! Nu gaan we ons pint uitdrinken hier in de kantine.
Santé !
Deze morgen vertrokken onder dreigende wolken met een ( gelukkig voor
ons )stevige rugwind richting volgende bestemming. 90 km langs fantastish mooie
fietspaden langs de oever van de Rijn. Koblenz en andere minder gekende
pittoreske Middeleeuwse stadjes, de wijnstokken op de hellingen en de Lorelei
werden allemaal deskundig vastgelegd voor het archief. Spijtig genoeg zijn we
vandaag ook weer niet droog gebleven. De regenvesten moesten steeds aan en uit
! Na onze middagstop stelde Herman vast dat zijn jasje weg was. Bijgevolg is
hij nu 85 euro lichter en een knalrode nieuwe regenvest rijker ! En andermaal
zijn we weer beland in een leuk hotelletje om morgen met droge kleren een
nieuwe tocht aan te vangen !
Etappe 3: Zülpich â Andernach (a/d Rijn) â 86 km. (355 km)
Vanochtend de weerberichten gehoord. Vandaag zonnig en morgen regen. We
dachten er eerst een rustige dag van te maken. Maar gezien het mooie weer en de
uitstekende conditie hebben we de camping te Remagen alweer ingeruild voor een
hotelletje, nu in Andernach (a/d Rijn) een goede 20 km verder dan onze geplande
bestemming. De grintwegen van gisteren werden vandaag goed geasfalteerde
landwegen. Heel rustig in een heerlijke zonnetje. Onze huid kleurt al mooi
bruin, dan toch die delen die we aan de zon kunnen blootstellen. Er zat ook al
wat klimwerk in. We zijn eerst gestegen tot zon 270 meter boven de zeespiegel
om dan in een lange afdaling de oevers van de Rijn te bereiken. Met meteen een
wondermooi zicht op deze grootse rivier. Een terrasje, een yoghurt ijscoupe met
aardbeien, wat heeft een mens nog meer nodig. Juist een hotelletje voor de
nacht. Het was even zoeken en dan nog in de regen. De laatste 7 km langs de
Rijn kregen we regen. Gelukkig heeft de GPS ons alweer foutloos naar een
fietsvriendelijk hotelletje geloodst. Maar eentje zonder WIFI. Dus wordt het
even zoeken.
Niet Echtz dus maar Zülpich vandaag !!! Deze morgen zaten we al om 8.50u
op de fiets voor een rit van 125 km naar Echtz. Eerste opdracht ontbijt
zoeken. Bree is een hele mooie stad, maar net zoals bij ons is er op
maandagmorgen niet veel open behalve een hotel waar het ontbijt al gedaan was
en een mooi café naast het stadhuis waar ze gelukkig ook een broodje kaas
serveerden. Eenmaal ons ontbijtje genomen konden we onze route verderzetten
richting St. Odiliënberg voor de aansluiting op Reitsmas route naar Rome. Het
weer was hetzelfde van gisteren, zeer warm en bijna geen wind. We zaten terug
goed op schema. Eenmaal op Reitsmas route veranderden de brede asfaltwegen met
druk verkeer in pittoreske grintwegen door bos en veld met steeds De Roer
(Rhur) kabbelend naast ons. Na een aantal stops om de nodige energie op te
slaan kwamen we uiteindelijk op een punt waar we nog 25 km voor de boeg hadden.
De camping met een frisse douche was niet meer veraf, en toch afslag gemist en
6 km te ver !! Terugkeren was geen optie voor ons dus werd het vandaag een
hotelletje maar wel 19 km verder op het traject voor morgen. Hotel Europa te
Zülpich ! Het eten is hier lekker, de pint smaakt goed en het vooruitzicht van
een zacht bed en morgen 19 km minder voor de boeg stemt ons gelukkig.