Uitgeverij: Artemis & Co - Datum van uitgave: 2009 - ISBN: 9789047201663 - Aantal pag: 351
Antoine Rey heeft het perfecte cadeau voor de veertigste verjaardag van zijn zus bedacht: een lang weekend naar het eiland Noirmoutier, waar hij en Mélanie in hun jeugd de vakanties doorbrachten. Ondanks de mooie herinneringen aan de eindeloze zomers zijn beiden nooit meer teruggekeerd naar deze plek. Het eiland brengt vergeten herinneringen aan hun moeder naar boven en Mélanie komt tot een schokkende ontdekking. Het familiegeheim dat zij hiermee ontrafelt, maakt de gescheiden Antoine onzeker. Zijn zus vindt echter dat hij het verleden moet laten rusten, zijn vader zwijgt, en zijn puberende kinderen vragen zijn aandacht voor heel andere zaken. Dan ontmoet hij Angèle, die nieuwe betekenis geeft aan de woorden leven, liefde en dood.
Het leven, de liefde en de dood staan centraal in deze roman. De gevoelens van onzekerheid en twijfel over het leven worden extra in de verf gezet. Door voldoende aandacht te schenken aan de evolutie die de personages doormaken, wordt het verhaal heel levendig, zeer realistisch. "Ik was opgetogen, voelde me gestimuleerd door iets wat ik nog nooit had ervaren. Ik maakte mensen aan het lachen. Dat was me nog nooit eerder in mijn leven gelukt. In onze relatie was Astrid altijd de jolige, de grappige van ons beiden. Zij maakte de grapjes, zij liet iedereen schaterlachen. Ik was de stille toeschouwer. Tot vanavond."
Er is sprake van wisselende perspectieven, met veel flashbacks naar het verleden, zonder dat het geheel onduidelijk wordt. De flashbacks zijn immers noodzakelijk om de herinneringen uit hun jeugd in kaart te brengen. De schrijfster neemt je in de eerste hoofdstukken mee op een reis terug in de tijd. Ze hanteert hierbij perfecte, beeldende en plastische beschrijvingen. "Hun moeder kwam weer terug bij hen, langzaam, zoals het zeewater over de Gois gleed. Fragmenten van herinneringen, als vlinders die ontsnappen uit een net. Niet chronologisch, niet nauwkeurig, eerder als een vage, lome droom." Door deze herinneringsbeschrijvingen zit er niet veel actie in de eerste honderdtal pagina's, maar ten gevolge van de heldere schrijfstijl gaat het verhaal niet vervelen. De schrijfster weet de nieuwsgierigheid van de lezer te prikkelen. "Mélanies ogen. Haar handen, die het stuur omklemden. "Antoine, er is iets wat ik je moet vertellen. Ik heb er de hele dag mee rondgelopen. Gisteravond, in het hotel, schoot me iets te binnen. Iets over " "Haar blik, verontrust, bezorgd. En toen de auto, die van de weg af reed." Niet alleen de schrijfstijl zorgt ervoor dat je het boek niet aan de kant wil leggen. Door te verwijzen naar brieven die deels het geheim van de moeder onthullen, blijf je als lezer zeer geboeid tot het einde.
Het is zeer eenvoudig je met de personages te identificeren, doordat deze zeer eerlijk en kwetsbaar voorgesteld worden. "Tot mijn verbijstering vertrekt mijn gezicht zich en beginnen de tranen te stromen. Ik snotter. Ik schaam me ontzettend dat ik sta te huilen ten overstaan van deze vrouw, maar ik kan er niets aan doen." "Dan komen de tranen, dikke, vette, tranen. Ik kan ze absoluut niet inhouden. Het is vreemd, want er komt geen gesnik, het gaat niet met horten en stoten, zoals toen ik huilde in de nacht van het ongeval."
Het verhaal zet aan tot denken. Mede door het gebruik van de vele vraagstellingen, wordt je als lezer uitgenodigd tot diepgang. "Toen ik zo oud was als hij, was mijn moeder overleden, en niemand heeft mij destijds getroost. Was ik daarom zo slecht in hulp bieden, liefde en steun geven? Worden we niet voor altijd gevormd door onze jeugd, de littekens, de geheimen, de verborgen pijn uit die periode?" Doordat de gebeurtenissen zeer dicht bij de realiteit staan, is het eenvoudiger om over de inhoud van het verhaal na te denken.
Een echte aanrader voor wie houdt van realistische familieromans. Ik ben alvast fan, en kan niet wachten om het volgende boek van Tatiana de Rosnay te verslinden!
Specificaties: 
