Vorige week voelde ik me zo onvoorstelbaar krachtig. Ik voelde een stevige bol van vrouwenpower, vertrouwen, levensvreugde, creativiteit in mijn bekken. Maar de laatste dagen is dat gevoel weg. Vandaag wilde ik zo graag dat gevoel terug halen, dat heerlijke gevoel van met beide voeten stevig op de grond te staan en te genieten van al wat het leven te bieden heeft. Dus ging ik een eindje wandelen, door de velden, naar mijn favoriete bankje. Daar overzie ik de velden en voel ik me veel makkelijker verbonden met de aarde en alle prachtige aarde-krachten. Op dat bankje concentreerde ik me op die power die ik zo graag terug wilde voelen. Ik richtte mijn aandacht op die plek in mijn bekken waar ik die bol zo stevig had gevoeld. Ik zocht naar de rillingen van levensvreugde die door me heen sidderden. En hoe harder ik mijn best deed, hoe minder het lukte. Ik werd er alleen maar meer gespannen van. Tot ik plots inzag dat ik aan het vechten was tegen het NU-moment, tegen dat wat er nu is. Ik wilde het zo graag veranderen, vasthouden aan dat wat er was, omdat ik niet tevreden was met wat er nu is. En toen voelde ik wat er nu wel is: zachtheid, kwetsbaarheid, openheid, voorzichtigheid, nieuwsgierigheid, frisheid,... Hoe meer ik me opende voor wat er nu is en daar helemaal in ging, terwijl ik van op mijn bankje me verbonden voelde met de velden en de aarde, hoe meer ik een zachte maar stevige kracht in me voelde. De kracht van kwetsbaarheid, openheid, schoonheid, zachtheid,... Net zoals die mooie klaproos vlak bij mijn voet.
