Ik wil schrijven. Ik voel een drang, een verlangen. Ik voel teksten in mijn vingers. Colums, ideeën, observaties en overdenkingen.

Maar ik voel ook de aarzeling, de twijfel. Waarom zou ik schrijven? Wat heb ik al schrijvend te bieden? Waan ik mezelf de nieuwe Carrie Bradshaw, Tijn Touber, Elizabeth Gilbert of Christine Pannebakker? Wie denk ik wel dat ik ben? Zal dit ooit iemand interesseren? ...

Maar toch kriebelt het. Misschien moet ik maar alleen voor mezelf schrijven? Of anoniem met een pseudoniem?

Dan kan ik zelfs voor mezelf een personage bedenken. Wie zou ik dan zijn. Zou ik zoals Carrie Bradshaw een schrijfster zijn, jong en single en op onderzoek wat betreft seks, mannen, relaties,...? Of een verlichte vrouw die alles met veel relativeringsvermogen en humor bekijkt vanuit de wetenschap dat we allemaal verlicht zijn en dat het leven een spel is? Mezelf een beetje voor zijn en wie weet til ik mezelf zo verder op? Of zou ik een man zijn? Of een vrouw in een heel andere situatie?

Tja, die verlichte vrouw spreekt me wel aan... ;-) Laten we dat eens proberen!

Elke verlichte meester zegt ons toch dat we allemaal al verlicht zijn, alleen weten we het nog niet. Het fijne is dat we niets meer hoeven te bereiken of hoeven te doen, we moeten het enkel zien. Daarom hangt er aan mijn prikbord de uitspraak: "aangezien ik toch al verlicht ben, kan ik me er al even goed naar gedragen". Elke keer ik deze zin 'herinner', word ik helemaal happy en ga ik stralen. Ik kom terug bij mezelf, bij mijn kern en in mijn bekken, waar ik de stilte en het geluk voel.

Ook in mij zit er dus een verlichte vrouw, ergens diep daar vanbinnen. Hoe zou het zijn als ik haar aan het woord laat?

26-06-2010 om 00:00 geschreven door Wave  

Gisteren zat ik op een bankje te genieten van de avondzon, toen er op het bankje naast mij een oudere man kwam zitten. Hij zat ineengedoken en keek wezenloos voor zich uit, in het niets. Meteen overviel me zijn gevoel van intrieste eenzaamheid. Zijn verdriet was pijnlijk voelbaar.

Aanvankelijk zag ik dit als een nadeel van ons verbonden-zijn: doordat ik met alles en iedereen verbonden ben, kan ik ieders pijn voelen, wat niet bepaald aangenaam is. Al van kindsbeen af worstel ik hiermee. Ik begreep niet waarom ik me plots verdrietig, angstig, verward of boos voelde; ik had niet door dat ik de emoties van de mensen rondom mij voelde. Nu ik begrijp hoe dit in elkaar zit, kan ik het ook beter loslaten.

Om mezelf niet de dieperik in te laten sleuren door de eenzaamheid van de man op het bankje naast mij, besloot ik me even af te sluiten zodat ik weer helemaal in mezelf kon komen, in mijn bekken, in mijn gronding. En toen besefte ik: “we zijn verbonden, of ik dat nu wil of niet. Maar het gaat er vooral om van waaruit en hoe je deze verbinding bekijkt.”

Wanneer ik me daarna opnieuw opende, vanuit mijn stabiele gronding en stille tevredenheid in mijn bekken, kon ik me opnieuw verbonden voelen met die man. Maar deze keer werd ik niet overvallen door zijn pijn. Neen, deze keer voelde ik veel warmte voor de man en voelde ik me oprecht met hem verbonden. En het mooie was: op het moment dat ik dat voelde leek de man te ontspannen. Hij stond op en wandelde weer door. En bij elke stap, voetje voor voetje, kwam hij ietsje meer rechtop, oogde ietsje meer ontspannen en leek er iets van hem af te glijden.

Het is inderdaad maar de vraag waarop we de nadruk leggen in de verbinding: verlies je jezelf en loop je over in de emoties van anderen of blijf je in je eigen centrum, bij je eigen Bron en straal je die Liefde en Vreugde uit naar alles en iedereen om je heen?

27-06-2010 om 10:37 geschreven door Wave