Vandaag is de al de tweede week van het schooljaar en ik heb nog altijd geen vrienden gemaakt. Ik denk steeds vaker aan de goede oude tijden met ons drie. Susan heeft nog steeds niet laten weten. Bovendien is vandaag de dag waarop tante Hellen 2 jaar geleden stierf. Vaak denk ik nog terug aan die wondermooie tijden wanneer mijn broer, zus en ik bij haar bleven logeren en ze ons liet kijken naar “Saturday Night Live”. Ik koester nog steeds haar koffiemolen die ze me nagelaten heeft. Ze had voor haar dood al een testament nagelaten met daarin wie al haar bezittingen zouden toebehoren na haar dood. Raar. Alsof ze wist dat ze zou sterven. Mij liet ze een handgemaakte koffiemolen na uit Venetië.

Vandaag gebeurde ook iets merkwaardig. Ik zat deze middag te lezen aan een tafeltje in de stoffige bibliotheek op school terwijl ik mijn oortjes in had en neuriede mee met Nirvana. Ik las de laatste pagina’s van “How To Kill A Mockingbird”. Ik hoorde plots twee mensen giechelen aan de andere kant van de tafel. Ik keek om en zag een jongen met ravenzwart haar en een meisje van ongekende schoonheid met ogen zo groen als smaragd. Toen ik hen aankeek en vroeg wat het probleem was, zei het meisje met de korte gouden lokken: “Ben je soms ook ene grote fan van Nirvana?”. Daarop antwoordde ik: “Valt dat zo hard op dan?” Waarop de jongen met de bakkebaarden dan weer zei: “Natuurlijk, je zit al zo’n 20 minuten mee te zingen met hun liedjes. En niet dat dat niet mag, maar je bent niet bepaald concurrentie voor Kurt Cobain.” Het meisje met de witte bloes gaf hem een stomp en zei: “Let maar niet op zijn manieren. Ik ben Sam en dat is Patrick. Wie ben jij?” Ik lachte en zei:

 “Ik ben Charlie. Charlie Kelmeckis.”

Veel liefs,