Ik ben Manuela van Gent, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maantje900.
Ik ben een vrouw en woon in Bergen op Zoom (Nederland) en mijn beroep is Student.
Ik ben geboren op 05/04/1994 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Karate, Politiek, Filosofie, Psychologie, Muziek.
actief binnen de Jonge Socialisten // actief binnen de PvdA // in opleiding tot assistent karateleraar
Zoeken in blog
Vraag het Maan!
Voor alle gedachte uitwisselingen!
13-08-2011
Het gezin, niet mijn hoeksteen van de samenleving
Naarmate ik meer dingen mis zie gaan in mijn thuissituatie, vraag
ik me af hoe onder meer regeringspartij het CDA nog vast kan houden aan het
idee dat het gezin de hoeksteen is van onze samenleving.
Mijn thuissituatie is niet bepaald optimaal te noemen. Een
driftige vader die boos wordt als de dingen niet gaan zoals hij wilt. Een man
die bang is zijn autoriteit te verliezen, omdat hij nou eenmaal slimmere
kinderen dan hemzelf op de wereld heeft gezet. Deze man merkt dat hij
discussies over politieke/wetenschappelijke onderwerpen niet meer kan winnen
van zijn verbeterde versies en uit daarom graag zijn autoriteit door onder
meer zijn eigen stoel op te eisen, zijn kinderen te laten lopen wanneer hij
iets nodig heeft en zo kan ik nog wat vormen opnoemen van autoriteitsuitingen
van mijn vader.
Laat ik ten eerste duidelijk stellen dat ik zeer veel
respect heb voor mijn vader. Deze man werkt hard om zo het geld voor zijn gezin
bij elkaar te boksen. Ook heeft hij het toch maar gepresteerd om zijn kinderen aan
het HBO en straks nog eentje aan de Universiteit te laten studeren. Dat is
echter niet gemakkelijk wanneer je zelf een LTS opleiding heb genoten.
Toch zou ik mijn gezin geen gezin, geen thuis, geen veilige
thuishaven en al helemaal niet de hoeksteen van mijn samenleving willen noemen.
En daarom las ik met veel interesse,
maar ook met veel verbazing over de namaak-realiteit in het rapport van het
CDA genaamd Vertrouwen in de ouders.
Het volgende haal ik uit het rapport: De werkelijkheid op gezinsterrein is niet alleen veel complexer, maar
ook veel positiever dan de beelden die gesuggereerd worden door de media. Een
historische analyse laat zien dat de gezinnen (en families) niet losser
geworden zijn en ook niet geïsoleerder in sociale verbanden. De meesten
kinderen wonen niet ver van hun ouders of zelfs grootouders vandaan. Negentig
procent van de ouders en uitwonende kinderen ziet elkaar zelfs wekelijks.
Dus tegenwoordig wordt de kwaliteit van een gezin gemeten aan hoe dichtbij men
woont en hoe vaak men bij elkaar op bezoek komt? Dan zou ik toch erg veel goede
vrienden moeten hebben waar ik mijn diepste gevoelens mee deel, want daar ga ik
toch ook vaak op bezoek en woon ik toch ook dicht bij?
Zo werkt dat dus niet. Bij mijn oma, waar ik niet veel
sympathie voor heb, ga ik ook vaak op bezoek en die woont ook in de buurt, maar
dat doe ik omdat het moet en omdat dat zo hoort. Niet omdat ik haar nou zie
als een van mijn hoekstenen binnen deze samenleving.
Daarnaast stelt het rapport dit: Heb vertrouwen in ouders. Op hun rust de verantwoordelijkheid
voor de opvoeding van hun kinderen. Zij hebben een onverbrekelijke band met hun
kinderen. De potentie die in die relatie ligt besloten, moet benut worden om te
komen tot vernieuwing van het levensloopbeleid, het vormgeven van wonen en
inrichten van de zorg en andere domeinen.
Ten eerste maak ik me zorgen over de ouders die deze
verantwoordelijkheid over de opvoeding niet aankunnen. Vooral in de onderste
sociale klassen komen deze probleemgezinnen voor. Zijn de kinderen dan de
dupe van dit onvermogen van de ouders? Zouden deze kinderen kansen moeten
missen omdat ze toevallig uit een slecht nest komen? Ik vind van niet. Ik
geloof dat iedereen met zijn eigen leven kan maken wat men zelf wilt. Echter moet
men wel de kans krijgen om zijn dromen na te jagen. Als een kind uit een
probleemgezin komt, waarbij hij geen discipline leert, maar steeds vaker nog de
lasten van het gezin mee moet dragen, zal het kind minder kansen krijgen dan
een gemiddeld kind, louter en alleen omdat het er niet klaar voor is, of omdat
het kind er geen tijd voor heeft door de lasten die het gezin hem geeft. Dit
kind kan dus niet gebruik maken van zijn capaciteiten om een optimaal mens te
worden. Daarom zeg ik, de overheid moet
bijspringen, daar waar het nodig is.
Daarnaast, stel dat men net zoals in mijn geval deze onverbrekelijke
band met hun kinderen niet heeft? Dat men alleen bij elkaar is omdat het kind
toevallig uit die moeder is geboren door het zaad van die vader? Dan zou men
dit dus niet kunnen gebruiken om te komen tot vernieuwing van het
levensloopbeleid, het vormgeven van wonen en inrichten van de zorg en andere
domeinen. Er wordt dus vanuit een fout principe uitgegaan om al onze problemen
op te lossen.
Het belangrijkste vind ik dat de kinderen van deze gezinnen
de dupe worden van dit foute beleid. De kansen van een kind zouden niet bepaald
moeten worden door het gezin omdat het gezin zo nodig de hoeksteen van de
samenleving moet zijn. De kansen van een individu zouden bepaald moeten worden
door zijn capaciteiten, mogelijkheden en talenten.
Etnomarketing. Ik las het laatst in de krant, in een artikel
van BNdeStem, genaamd Allochtonen zijn belangrijke doelgroep. Zelf had ik nog
nooit van het begrip gehoord, maar het verschijnsel was bij mij wel bekend. Etnomarketing
houdt in dat de markt op de behoeftes van de consument inspeelt op basis van de
etniciteit. In de politiek zouden we dit polarisatie noemen, maar in de marketing
wereld is het een heuse techniek om zieltjes te winnen.
Het eerste wat ik duidelijk wil maken is dat ik het erg goed
vind dat er producten worden geproduceerd die voldoen aan de eisen die heilige
boeken ons voorschrijven. Men moet zijn eigen levenswijze kunnen kiezen en als
jij er voor kiest te leven volgens voorschriften van de heilige boeken, heb ik
daar erg veel respect voor.
Dat gezegd hebbende, vraag ik me af waarom daar dan aparte
allochtonen bedrijven voor opgericht moeten worden. Als je puur naar de
marktwereld kijkt zou dit prima als bedrijfstak van een onderneming kunnen
functioneren. Mora zou bijvoorbeeld ook prima halal kroketten kunnen maken,
economisch gezien een zeer normale markt uitbreiding. Toch worden er specifieke
allochtonen bedrijven opgericht om aan de behoeftes van de allochtonen consument
te voldoen. Waarom? Wel, in het volgende vond ik zeer gemakkelijk mijn
antwoord: Bij het succes speelt een rol
dat veel minderheden zich de laatste tijd minder prettig voelen in Nederland.
Zo kondigden onlangs twee Marokkaanse banken aan dat zij nog dit jaar hun
activiteiten in Nederland uitbreiden, omdat Marokkanen 'vanwege het politieke
klimaat' behoefte hebben aan bedrijven waarbij zij zich thuisvoelen. (BNdeStem:
Allochtonen zijn belangrijke doelgroep). De politieke polarisatie ligt hier
dus aan te grondslag. Door de ongematigde tonen die tegenwoordig zo populair
zijn in de politiek jagen wij ons eigen volk uit elkaar. We laten allochtonen
hun eigen land van herkomst, door Wilders vaak hun eigen Marroko of eigen
Turkije, in Nederland stichten, omdat Wilders dit juist niet wilt laten
gebeuren. Logisch toch?
Een andere reden waarom de etnomarketing zo in opkomst is,
is volgens Ahmed Ait Moha van Motivaction doordat allochtonen de weg niet
kennen door de Nederlandse bedrijven. Of te wel, er zit hier nog een integratie
probleem. En ik zie graag dat alle Nederlanders, autochtoon of allochtoon, hun
weg kunnen vinden door alle bedrijven die zich in Nederland vestigen. De
oplossing die zo modern klinkt, namelijk etnomarketing, is dus alleen een
sluipoplossing die het probleem, namelijk de integratie, uit de weg gaat en op
die manier het probleem alleen groter maakt. De bekende sneeuwbal die gaat
rollen.
Ik ben ervan overtuigd dat de etnomarketing tot alleen maar
meer polarisatie gaat leiden. Polarisatie die we tegen moeten gaan. We moeten
de open dialoog aan durven gaan en gaan begrijpen van elkaar waarom we de
dingen doen zoals we ze doen. Pas dan kun je werkelijk respect hebben voor een
persoon, voor een geloof, voor een volk. Door deze schijnoplossingen doen we
dat niet. We gaan verder naast elkaar leven en daarmee verder lijnrecht
tegenover elkaar. Autochtonen zullen het gevoel krijgen dat ze door de
allochtonen bedrijven buiten worden gesloten in hun eigen land. Allochtonen
hebben al het gevoel als vuil behandeld te worden in dit land. Laten we nu
verstandig worden en de dialoog aan durven gaan.