Lekker uitgeslapen en ontbeten (hm! ) en gereserveerd op een swamp excursie bij Monsieur Champagne.
We worden gebrieft om zeker niet de handen uit de boot te laten en liefst niet in het lage water te springen daar het nogal moerassig is en de aligators nogal hongerig zijn. Het wordt een leuke, interessante uitstap door het moeras en na een tijdje zijn we ingewijd in de geheimen van de bayou en de levees. Hell veel dieren zijn niet te zien en in het begin moeten we het stellen met een paar vogels en schilpadden. Na een eindje komen we ook onze eerste aligators tegen en de trip is geslaagd. de gids praat het allemaal goed aan elkaar, alhoewel we niet alles verstaan van zijn locale dialect. We worden annesproken met fooolks en Y'oll ( in het begin dacht ik wat moet die met mijn hol, maar zij bedoelen natuurlijk You all). Mooie natuuruitstap in een prachtige goed bewaarde omgeving.
's Middags even naar het centrum van Lafayette waar wij onder andere een super lekkere gelato naar binnen likten. Regis begrijpt nog steeds niet hoe snel ik zo'n ijsje wel naar binnen kan liken, maar ik ben dan wel 34 jaar getrouwd vandaag hé!
Alhoewel het stadje vol van bars en dansgelegenheden stond, vonden we er uiteindeijk eentje dat open was en waar we de gebruikelijke two Budweiders en 1 diet Coke verorberden.
Rustig avondje verder met lekker lokaal eten; eerst een Mexican Pizza apetiser en daarna Gerlinde een Greyfish Bisque met een baked sweet patatoe en Regis en ik hebben er vlot een Fish Gumbo naar binnen gewerkt. Heel lekker allemaal.
Daarna nog taartje op basis van peacon nuts! Delicious, en zoals steeds moest Gerlinde geen dessert!
Lekker gaan slapen, maar Gerlinde is lang wakker gehouden door de nachtelijke liefdesexploten van onze buren. En ik maar maffen... niet mijn eerste hotel...
Memphis vroeg verlaten, om
over de Mississippi Delta naar Clarcksdale te rijden. Het Mekka van de blues.
Prachtig museum over het ontstaan van de blues, mat natuurlijk alle grote
namen.
Regis terug gevonden in Het
Ground Zero Blues Club.. een unicum van muziek en blues sfeer.
Al snel komen we er in
contact met Razorblade die er voor Gerlinde een paar suggestieve blues nummertjes
tokkelt op zijn piano. Een ouwe verleider!
Na een leuk gesprek kopen
we uiteindelijk nog een copie van zijn blues CD. Jullie mogen hem allemaal gratis copiëren daar hij na eigen zeggen toch niet lang meer zal rondlopen...
Daarna volgt nog een lage
maar leuke rit naar het zuiden. We nemen onder andere de Nachez Parkway trail,
waar we werkelijk kunnen genieten van de prachtige natuur.
In de vooravond rijden we
dicht bij La Fayette nog de machtige Mississippi over.
Voor het slapengaan nog een
lekkere steak naar binnen gewerkt in een te duur lokaal steakhuis, maar 't was
er weer best gezellig...
Zondagmorgen proper
gewassen naar een van de Christian Churches waar ook Gospel muziek te horen is.
We worden er hartelijk
ontvangen met een snoepje en men wil al snel weten waar we vandaan komen. De
dominee verwelkomt ons dan ook publiekelijk in zijn sermoen en we moeten
opstaan zodat iedereen ons goed kan zien.
We zijn dan ook de enige
witte scheten in een overvolle zwarte gekleurde medemens kerk! Halleluja. Het
orkest en driekoppige koor laat ons al snel genieten van de prachtige muziek.
De preek van de dominee
gaat de politieke toer op en hij zoekt oplossingen voor het geweld op
straat dat voornamelijk tegen zwarte mensen gericht is. De politie krijgt het
hard te verduren.
In de tweede preek wordt
voor ons heel duidelijk gesteld dat we alles aan God hebben te danken en dat we
hem moeten terug danken door de parochiekas goed te spijzen! Halleluja.
Het wordt ook wel duidelijk
dat dit geld goed gebruikt wordt voor de vele positief maatschappelijke
initiatieven welke door deze parochie geleid worden.
Halleluja, we zijn
ondertussen lekker a h meezingen en Regis zijn poep staat op swingen!
Uiteindelijk na twee uur
Mogen we de kerk weer heelhuids verlaten... best een interessante ervaring... halleluja!
Onze Redge heeft er nog
niet genoeg van en gaat naar nog een Gospel mis, welke deze keer door de
bekende soul zanger Al Green geleid wordt. Deze man is na zijn muziek-carrière
dominee geworden en heft ook een kerk opgericht. De preek gaat weer over Gods
liefde en gulheid, en dat we dit zeker in deze kerk moeten terug betalen....
's Namiddags een bezoek aan
het national museum for civil rights ofte Martin Luther King Jnr museum. Hier
wordt de harde strijd van de zwarte Afrikaanse Amerikaan over de jaren heen
goed in beeld gebracht. Het bezoek eindigt dan ook in de kamer van het hotel
waar Martin Luther King Jnr vermoordt is op 4 april 1968...
Daarna eventjes binnengewipt
in het nieuwe lokale blues museum en hop naar de Sun studio's. Deze werden
opgericht door DJ Sam Philipps welke het ongelooflijke talent had van
supertalenten te selecteren en er alles uit te halen.
Onder deze Elvis Presley,
Johnny Cash, Jerry lee Lewis etc. Op een van de fotos zie je trouwens Gerlinde
aan de bar (dah) met op de achtergrond het 4 Million Dollar Quartet ! Super
interessant allemaal...
(ik weet niet of jullie erop gelet hebben, maar ik heb deze keer weinig fauten geschrefen)
Zijn naar Memphis gereden waar de hitte ondertussen ronfd de 100°F ligt. We rijden over de indrukwekkende Mississippi Memphis binnen. Hier wacht ons het Motel 6, midden in Memphis, maar toch een beetje "Dodgy" buurt! Gerlinde niet 100% op haar gemak, maar het went snel. De travesties van naast de deur zijn eigenlijk wel sympathiek en een nieuwe vriendschap met Regis in onvermijdelijk!
Terug honger en hop naar het Blues City Café. Ik verorber er battered Monfish and Fries, Gerlinde en de Redge een seafood Gumbo. Heel lekker allemaal en een super sfeertje. 's Avonds een beetje slenteren op Beale street. 't Wordt allemaal heel toeristisch en druk, de autheticiteit vloeit er weg, maar de Rockabilly band is er eentje om van te genieten.
Lekker gaan slapen en dag erna typisch zuiders breakfast cafeetje aangedaan. Lekkere buttermilk pancakes, en een paar omeletjes om u tegen te zeggen. We proberen vandaaf enkel een gezond ontbijt en skippen de lunch.
Eventjes voor 11 nog het Peabody Hotel binnen gewipt , waar op klokslag 11 een paar dansende eenden de lift uitkomen, het fonteintje inspringen om daarna de lift weer in te gaan. Waar zijn die amerikanen mee bezig.
Graceland staat op het programma voor Gerlinde en Jan.
Het is bloedheet en uiteindelijk moeten we 3 uur wachten om uiteindelijk op het landgoed binnen te kunnen. Gelukkig kan Gerlinde mij lekker kalm houden en genieten van al Elvis zijn pracht. Het is niet echt ons ding om naar dit sort toestanden te komen, maar we genieten er alweer met volle teugen van.
Regis komt ons oppikken met een dike smile op zijn gezicht en brengt ons zonder aarzelen naar het P&H (Poor & Hungry) Café waar een aantal ruige, getatoeerde venten ons opwachtten. Ruige maar gezellig keet, waar je zeker niet zomaar binnen kan. Met mijn onschuldige blik is het allemaal geen problem, en we slagen er zelfs in om een paar fotoos te trekken. Ik verbroeder al snel met de feestende rugby-club en een uurtje later strompelen we naar buiten. Gerlinde wil nog even op Harley tour, maar de locale lesbo's willen mee... en dat wil Gerlinde niet.
Opgefrist gaan we bij een siciliaan binnen, en terug lekker gefreten.
Dan richting Wild Bill's! het is reeds 9u30, maar de vriendelijke éénogige eigenaar wijst ons erop dat de blues maar rond 11 uur begint.
Regis heeft nog een ideetje en stuurt ons gewind naar HiTone. Ziet er goed uit, maar als we dichter komen slaat de schrik mij om het lijf! Het lijkt een ruige Dead Metal band te zijn die er vanavond spelt en al snel komt " moer doer goe e kiek nie bienne" uit mijn mond, en we drinken een biertje in het café ernaast. We worden er als europeanen nogmaals verwelkomd in Memphis en weerom verbroederen wij. Weer laat een rondborstige aand de inkom een oogje vallen op Gerlinde! 'k Moe oppassen.
Na uurtje weer terug richting Wild bill. Man, man, donkere keet, niet iedereen mag binnen, best te vergelijken met een supporters-lokaal dat wat rood is geverfd en waar enkel rode lichtjes in branden. De figuren die er rondlopen kunnen zo rechtstreeks gaan optreden in de hut van Uncle Tom. Maar de muziek.. jongens, ongeluuflijk! Eerst nog de jukebox met blues en soul van Little Milton, Floyd Taylor,Artie White en de Bobby Blue Band.
Daarna begint de plaatselijke band blues te spelen, en het is snoepen geblazen. Na een uurtje wordt de tombola getrokken en grijpt de dame die al een hele tijd naast ons zat naar de microfoon. Zie geeft er een uurtje Soul van de bovenste plank weg en heel het café staat al snel in rep en roer.
Rond 1 uur druipen we verzadigd af richting "Dodgy" Motel, waar Gerlinde de Travestieten wakker maakt door een paar muggen met de platte hand te vernietigen op het dunne muurtje. Van een knal gesproken...
In de red roof Inn geslapen, niet te duur en met ontbijt! Drie kruimels, slappe koffie en een halve wafel verder zijn we er gereed voor!
Eerst naar het Coutry Museum Hall of Fame! Een half uurtje aanschuiven in de rij en genieten maar van de country geschiedenis en zijn helden!
Gerlinde doet ondertussen heel wat kennis van gitaren op, en weet ondertussen perfect wat een Martin D28 is. Zij ziet er haar ventje al op spelen...
Verder gestapt naar het Johnny Cash Museum en terug prachtig, echt de moeite! Wij zijn ondertussen één en al country!
Het is nog maar twee uur 's middags en we zitten al in een country kroeg van een zoveelste superband te genieten, terwijl de Budweiser (geen gatwijzer maar bier) rijkelijk vloeit!
De honger weer gestild in Merchants maar dit keer zonder starter, daar de hoeveelheden niet echt aan ons aangepast zijn.
s' Avonds nog genoten in de Wagon Wheel van een mengeling van Rock, Country and Rockabilly en weer richting sandman!
Goed uitgerust vertrokken richting Nashville. We verlaten al snel Illinois om door Kentucky, langs de prachtige Ohio river en het Kentucky state park in Tenessee te landen.
Veel verkeer, maar toch raken we snel in het centrum. Hotelletje geboekt en onmiddelijk met de taxi het stad in.
De muziek gespeeld door de vele live bands slat je onmiddelijk om de oren. Fantastische muzikanten allemaal. De mood zit er snel in en al na een paar songs staan we te shaken op een trap van een goed gevuld kroegje. De plaatselijke fiddle-ster geeft al snel een showtje weg met " the devil went to Georgia", dik in orde.
Natuurlijk moest die honger gestild en zoals steeds spotte Regis al snel het juiste eethuisje "Merchants". Een echte aanrader. Locale, zuiderse fret, van het betere (lees eetbaar en vers) type.
Gerlinde is ondertussen zeker 47gram bijgekomen en we besluiten dan maar van een leuke wandeling te doen door Nashville en wat te gaan line dansen in de Wild Horse Saloon.
Uiteindelijk blijven Regis en ik enkel over op de dansvloer waar we genieten van onze eerste les. En we deden het goed, bijna kregen we de prijs van "best debuting gay line dancers"!
Weer op stap door de straatjes en in de talrijke plaatsjes met goeie tot zeer goeie bandjes.
Gerlinde verleidt dan maar de portier van the Coyote Ugly bar en we mochten gratis binnen.
Nog een paar boots voor Regis gekocht, waar hij dan absoluut nog twee gratis paren bij moest kiezen. Ik heb er ook eentje gehad, merci Regis. Het was leuk passen met zo'n nylon sokje. Paste echt in the gay atmosphere of the evening.
Nog een paar kroegjes en rond middernacht terug naar het hotel.
Ze zullen Regis er zich nog lang herinneren. Op zijn nachtelijke zoektocht naar het toilet stond hij plots in de gang in calleson en klik de deur toe. Grote hilariteit bij de receptive natuurlijk wanneer hij een reservesleutel moest gaan halen...
Vroeg opgetsaan om te ontbijten, en hop naar het autoverhuurkantoor, waar onze prachtige Lincoln niet kon wachten om ons Chicago uit te leiden.
Rustig dageje waar we zoveel mogelijk stukjes van de oude Route 66 probeerden mee te nemen.
Een fotootje bij de Gemini Giant en later in Atlanta waar we het Palm Grill Café bezochten. Lekker eten in zo'n typisch stopplaatsje, waar je Tarantino"s aanwezigheid kon voelen en we dachten dat w in "from Dusk till Dawn" terecht gekomen waren.
Over Springfield gereden, waar we bescherming zochten in Abraham Lincoln's Home. Nog veel gezocht die middag naar typische stukjes Route 66, maar niet altijd gevonden.
Juist voor Springfield spotte Regis een super leuk bartje "Dude's café" waar hij door de blonde, voluptueuze bazin met open armen ontvangen werd.
In ST. Louis reden we al snel over de majestueuze Mississippi en installeerden we ons in het rijkelijke Crowne Plaza hotel.
Een wandelingetje tot dicht bij de 150m hoge Arch, een heel indrukwekkend architectural pareltje dat men verder aan het ontwikkelen is tot toeristische trekpleister. Maar, het moet gezegd, 't is de moeite, zuu schuune!
Wat later nog wat gegeten in de Spaghetti Factory... in een buurt waar men alle oude industriële panden omgetoverd heeft tot leuke , hippe, eetgelegenheden en bars. De JaegherMeister heft er mij lekker gesmaakt.
Vanmorgen op Architecture Tour op een rivierboot. De opbouw en gebouwen en geschiedenis van de stad worden ons deskundig uitgelegd door Mrs Taterass (Ratelgat voor de Vlamingen) welke er in geslaagd is van de 90 minuten in één adam te brengen. Regis ondertussen "een goed gepsrek" met een canadeese lerares, welke we zeker eerstdaags op culturele uitstap in Vlaanderen Mogen verwachten.
De boottocht is al bij al heel leerrijk en de moeite waard.
Daarna een wandelingetje tussen de vele wolkenkrabber, waar we regelmatig ook wat locale beeldhouwkunst kunnen bewonderen.
Onze wapens achtergelaten bij de deur en nog eventjes bij "Rossi's" binnen-gewipt. Lekker gezellig.
Daarna iets gaan eten in Greektown. Superlekker!
Verder een rustige namiddag en 's avonds naar Delilah's waar ons een avond van meesterlijke PUNK wacht! Delilah's offreert trouwens zo'n 750 whiskies en 200 biertjes, waaronder een aantal belgische klassiekers.
Na een uurtje of twee wel afgedropen, daar heel mijn lichaam in opstand kwam tegen de daverende muziek.
De Redge nog even bij Rossi's gedropt voor een nachtmutsje en ikke knock-out het bedje in...
't Is zondag en de drie musketiers op weg naar de House of Blues. Zo heb je er een twaalftal nu in de US. Beetje commercieel , maar wel vree wijs. Een kleurrijk interieur waar veel fotos goed tot hun recht komen.
Hier hadden we dus eerder deze week een Gospel Brunch bested, en we waren natuurlijk benieuwd...
Goed ge-organiseerd en vriendelijk als altijd warden we naar onse tafeltje gebracht. De meeste amerikanen, wele by the way gelijk met ons binnen gekomen waren, slaagden erin van overgevulde borden al naar binnen te werken terwijl we nog naar koffie op zoek moesten. Uiteindelijk van alle lekkere dingen op ons bord gekregen en stilaan begon de show. (heb fotootje menu bijgelsoten)
We hadden verwacht van een volledig Gospel koor te zien te krijgen, maar we hadden het aan onze rekker. Daar stonden ze alle 6 op het podium!
Toch zijn ze erin geslaagd ons allen te laten te zingen en dansen en we hebben genoten.
Daarna een leuk cafeetje aangedaan waar Regis nog bekend stond van vroegere exploten met Patrick E! Goodmorning and how are you Redge! (zo kennen de locals onze boksende vriend).
Mooi kunstwerkje gefotograferrd en een beetje getaterd met de locals.
's Namiddags zijn Gerlinde en ik nog eens tot aan het Millenium park gewandeld, waar we het mooie openlucht-theater konden bewonderen. Een echt architectural -akoustisch meesterwerk.
Na Regis ge-recupereerd te hebben van een mochito rijke beach party, in de taxi gesprongen naar de B.L.U.E.S. club waar we genoten van het prachtige optreden van Ronnie Hicks and Macheen corp.
Voldaan nog eventjes de club aan de andere kant van de straat binnen gewipt, waar we nog konden genieten van het optreden van een doorleefde blues zangeres (>80 jaar), welke ons utdagend bezong met het schitterende "Don't you ride my pony".
Taxi binnen en na enige discussie met een uit de kluiten gewassen , gediplomeerde taxi-chauffeur uiteindelijk terug in De Witt Place geland, waar de het zandmannetje ons opwachtte....
Rond 5u30 blog aan het schrijven en rond 6u30 's morgens vroeg al op stap met Gerlinde, terwijl Regis nog wat verder maft.
Hier wordt al serieus gesport van 's morgens vroeg. Je kan hier zo'n 30 mile langs het meer lopen, skeeleren, fietsen en wandelen. Prachtig!
Koffietje en chokaladekoek bij Starbucks en rond half acht al ons eerste terrasje. De bedelaar voor de Starbucks geeft Gerlinde een mooi complimentje met haar kort kopje, en de dag kan niet meer stuk.
Regis opgehaald, ontbeten en op naar de Hop on Hop off voor een eerste grote verkenning van Chicago.
Het weer wisselt de hele tijd door : van zwoel naar koel naar regen naar zwoel, maar al bij al een prachtige dag.
Al die hoge gebouwen, skyline, pier, parken, fonteinen, het houdt maar niet op. Alles wordt lekker aan elkaar gepraat door onze superleuke bus-animatrice, welke al snel een bijzonder oogje heft voor onze Regis alias "Tom Cruise.
De stad is prachtig en heft veel te bieden. Hopelijk zorgen de fotoos voor een sfeerbeeld.
's Namiddags lekker ge-eten in Litlle Italy waarna we via bus en Red Line van de "Loop" terug op het hotel geraken.
Rond 8 uur naar de Green Mill, het goed bewaarde Jazz café van wijlen Al Cpone, waar we genieten van Organi-Station featuring Bobby Broom. Meneer borstel , de jazz guitarist, heel vooreer heel wat vooroptredens gedaan van Steely Dan, en wordt begeleid op de Hammond en door een fantastische drummer. Niet alleen spelt hij (en zij allen trouwens) schitteren, maar hij is ook een bekkentrekker van jewelste en verschaft ons allen veel plezier. Ze brengen voornamelijk bewerkingen van klassiekers van oa Stevie Wonder, en de finale is een heel interessante bewerking van de traditional "the house of the rising sun".
De nacht is nog vroeg en wijle de taxi in naar de blues club "Blue Chicago". Totaal andere muziek. Voornamelijk Chicago blues, met ook een beetje Motown en James Brownachtige muziek. Dik in orde.
Ondertussen is het middernacht en de honger slaat toe. Nog wat wings en onion rings naar binnen geklets onder de strafe tonen van ACDC en Guns en Roses en terug naar hotel en lekker slapen.
Vertrokken in Ronse rond 5 uur en via Heathrow Met Virgin Transantlantic rond 12 uur local time in Chicago deland. Uitstekende vlucht, dienst, eten en véél plaats aan boord.
Taxi genomen richting city center. Taxi, ja, maar wel een van die vele aartslelijke Toyota Prius-sen. De taxi chauffeur krreg de koffer niet open tot naar hem geroepen werd; "shut the damn motor off"!. Een van de de vaiezen paste niet in de koffer en moest dan maar genoegen nemen met de front-seat. Dus; bibi, baba en bobo als in een conservenblik plaatsgenomen op de achterbank richting Chicago! Gelukkig sloeg de airco aan.
Al snel zagen we de skyline op ons afkomen en kregen we het gevoel van "we've made it".
Vlot hotel "De Witt Place" gevonden. Zeer goed gelegen , op 100meter van Mchigan lake en kamers met alles op en aan.
Even verfrissen en t stad in. Lekker druk, gezellig, proper, waaaaarm.....! Al snel loopt het zweet van mn goddelijk lijf. Tuurlijk komen we een H&M tegen, en na uurtje trotten stappen we ons eerste Bar-the binnen en genieten we van de sfeer, de diversiteit van de bevolking, de nep-tieten, de amerikaans wagens, heerlijk.
Beetje verder stappen naar Chicago river, waar we snel binnenwippen in de "House of Blues" en een Gospel Brunch bestellen voor zondag morgen (sunday morning). We laten het jullie weten...
Nog eventjes langs Chicago theater en dan weer iets drinken en natuurlijk komen de eerste "chicken wings "op tafel. Lekker gegeten en gedronken in sfeervol interieurtje en terug naar hotel De Witt Place. Onderweg krijgen we alle drie nen klop van de hamer en besluiten we vroeg te gaan slapen, daar we reeds 22 uur op de been zijn. Tot later eens...
 "Razz"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
