Einstein zijn
definitie van krankzinnigheid was steeds hetzelfde doen en een ander resultaat
verwachten. De hedendaagse versie hiervan is steeds iets anders willen (doen)
en toch hetzelfde resultaat krijgen.
Gadamer
meende dat de ander wel eens gelijk kan hebben. Mits we werkelijk luisteren
naar de ander. Die ander is vervangen door het andere. De fascinatie voor het
vreemde, uitheemse of bizarre is verschoven naar een statussymbool van het
alternatieve. Ver voorbij Gadamer gaat het niet meer om wie gelijk heeft of kan
hebben, maar over wie hét heeft.
Het
alternatieve wordt gepromoot als levensstijl. We zijn tegenwoordig zo
alternatief dat er zelfs jongerenculturen zijn die zich alternatief noemen. Dat
gaat van de geiten-wollen-sokken-boom-knuffelaars naar de
psychotica-experimenterende-elektronica-luisteraars tot de
passieve-huizen-yuppies. Personificaties van het alternatieve.
Niet langer
staan de daden in het teken van de verandering maar de verandering gaat aan de
daden vooraf. Het anders-zijn en anders-doen hypnotiseert tot waanbeelden. Het
creëert een wij-zij verhouding, soms ook een ik-zij verhouding. Opvallen is uit
den boze, doch mag het niet al te mainstream.
Only dead fish swim with the
current. Een geloof in het alternatieve als nieuwe ophemeling van de
mens. Want de mensheid heeft het verpest, naar de kloten geholpen, verbrod,
verbrand, vervuild en is vervreemd, individueel, antisociaal. Maar niet de
mens, neen, niet ik. Ik kan het veranderen. Think global, act local, zoals
het dragen van T-shirts met Ché zijn hoofd erop. Onthoofd zijn de principes
wel
Het
alternatief is zelfs voor de uitvinding ervan reeds het betere. We steunen
democratie maar geloven niet in de mening van de meerderheid. Kernenergie is
absoluut afkeurenswaardig, het alternatief, is momenteel onuitvoerbaar, maar
preferabel. Popmuziek is voor de massa, daar doen we niet aan mee. Underground
muziek is de enige vorm van muzikale kennis. Groepsreizen is voor
gepensioneerden, wildkamperen in ongerepte natuur is voor echte avonturiers.
Nine-to-five is voor de ingeburgerde robot, vrijwilligerswerk is wat echte
levensgenieters doen. Playstation is voor de onervaren generatie, de eerste
Nintendo is de enige echte gameconsole.
Het alternatieve
is uit zijn voegen gebarsten. De intentie is verloren en de oppervlakkige
themas waarin het opduikt is een voorbeeld van het waardeverlies ervan. De
alternatieven weigeren ondertussen alternatief genoemd te worden omdat t te
mainstream is. De alternatieve levensstijlen worden gepromoot om ons toch maar
weer te onderscheiden van elkaar. Het nieuwe is een bezighouding, het
alternatief is het onveranderlijke.
Misschien heeft de
ander, zijnde alleman, toch gelijk. Maar zijn we zo zelfingenomen te geloven
dat de ander reeds passé is, waardoor we nooit het alternatief zien, de
mainstream.
