Is het tegengestelde van tegenstelling
nuance? Of gelijkheid? Is kiezen verplicht? Ja? Of Neen?
Een binair denken is van
immens belang voor ons welbehagen. Er is nood aan iets om te liefkozen en iets
om te verafschuwen, lieve mensen en hatelijke mensen, mooie kleuren en lelijke
kleuren, aanvaardbare argumenten en onaanvaardbare argumenten. Zonder de gave
van onderscheid was ons leven één saaie onduidelijke brei.
Zwart-wit-denken is echter
een karaktertrek van domme mensen, in tegenstelling tot slimme mensen (voor t
geval dat ). Nuancering is dus nodig, heeft ieder zwart-wit-beeld een grijze
zone? Om het toch maar niet te moeilijk voor te stellen, of te gemakkelijk
Misschien is er enkel de grijze zone, waarin elk zijn tint kiest. There are
more than 50 shades of grey. Maar wat als het grijs nu gewoon geen tussenligger
is, maar een derde speler. Driehoeksdenken i.p.v. lijnstuk denken. Tweedimensionaal
i.p.v. eendimensionaal. Als het tijdsaspect betrokken wordt, kan dat
driedimensionaal worden. Maar dat gaat mijn metaforisch voorstellingsvermogen
te boven, als een tweezijdige lucifer, pijnlijk.
Naast introvert en
extravert, bestaat aangenaam ook, of omnivert. Een beetje van alles maar
van niets alles, maar niet van alles niets. Naast moedig en laf bestaat ook
iets als een beredeneerde houding, zoals de idiote hypothetische vraag: als
hij in een ravijn springt, zou je dan ook springen? Tuurlijk niet, tenzij er
een bungeekoord aan te pas komt, dan is er groepsdruk.
Een tegenstelling is
simpel, de nuance is moeilijk ? Dat lijkt me een contrast. Dus een
tegenstelling is niet simpel, en de nuance gemakkelijk ? weer te kort door de
bocht. Nog eens proberen: een genuanceerde tegenstelling is moeilijk, een
tegengestelde nuancering is makkelijk, dat bestaat gewoon niet. Wat ik wil
zeggen is: we kunnen niet alles omdraaien om te weten waarnaar te zoeken. Het
lukt niet om 180° te draaien en daar te vinden wat we nodig hebben.
Wie in beide delen
van de tegenstelling denkt, heeft het meestal bij het juiste eind. Of in
driehieksdenken is alles afgerond ! Of nog, tweedimensionale vergelijkingen
kunnen niet het tegenovergestelde zijn !
De avond van het extra
uur, zaterdagnacht 27 oktober 2012, wordt de klok een uur teruggedraaid om 3u
stipt. Een goede gelegenheid voor een feestje. Wat begint als idee,
transformeert zich in een uitnodiging en leidt tot het geplande. De radio geeft
te veel ruis, de menselijke straling is de antenne te veel en die vindt
doorheen de non-verbaal onzichtbare communicatie zijn weg niet meer. Dus is de
computer de radio van dienst, het prachtige muziekstreamprogramma Spotify
speelt voordien ongekende muziek. Plots speelt een ritmisch atmosferisch lied
van Mount Kimbie. Sommige hoofden bewegen mee, andere heffen hun wenkbrauw
op. Dat is muziek waar je naar de stilte tussen de klanken moet luisteren,
zegt iemand met een flinke tint ironie. Des goûts et des couleurs, on ne
discute pas.
Het uur wijzigt, de
stemmingen wijzigen, de drank vloeit, de mensen gaan, de uitspraak blijft
hangen. Of hoe een gebeurtenis afhankelijk is van kritische momenten. Elk gaat
naar huis met eigen herinneringen, elk vertelt een ander verhaal en binnen een
maand delen we onze reeds gedeelde ervaringen opnieuw, steeds toevoegingen op
t eigen beeld.
De stilte tussen de
klanken, wat prachtig. De ironische intentie vergaat maar de inhoud blijft. De
uitspraak is niet meer de zijne, vanaf nu is het de mijne. Wie weet zeg ik wel
hetzelfde maar anders bij een volgende heuglijke samenkomst, eventueel bij een
minder aangename gelegenheid, want stilte relateer je toch niet aan vreugde ?
Vanaf heden niet meer.
Tijdens de hoogdagen van
MSN messenger, wat ondertussen een nieuwe catchy naam heeft gekregen, was mijn moodname (de ondertitel van je
nickname): The silence in laughter. Ik heb toen een intrigerend gesprek
gevoerd met een onbekende vriendin van een kennis, een meisje dat toevallig bij
de computer zat. Ze vroeg verduidelijking, zelfvoldaan over mijn bescheiden
boutade gaf ik haar graag de complete uitleg, die ik je hier bespaar. Maar de
idee van stilte werd reeds eerder in verband gebracht met vreugde, dé vreugde,
gelach. De plezierige momenten verborgen een onvervuld verlangen (ten tijde van
MSN zat ik volop in de puberjaren, dus het is wel makkelijk te raden dat de
moodname over liefde ging, of toch zeker over een meisje). Stilte betekent iets
dat niet geuit wordt, of is stilte de uiting van iets ?
De situaties zijn legio −
de verzuurde relatie, het ontslaggesprek, het moment voor een toespraak, het
verliefde koppel, de motorkap (als die stil is, is het duidelijk mis) . Stilte
betekent iets, niet als tegengestelde van geluid, maar op zichzelf. Het is er,
maar wanneer je het uitspreekt is het weg. Wat is het? is een kinderraadseltje
die ineens bij me opkomt. Het ontbreekt, tot je zwijgt om te luisteren. Wat is
het ? zou een gelijk(w)aardige vraag zijn.
De stilte tussen de
klanken maakt de muziek, zonder hen, geen muziek. De stilte tussen woorden
zorgt voor de betekenis. De stilte na een avond, wat mooi
