Vrijdag 17 juli 2009

Rond 14u vertrokken voor een verkenningstochtje. Eerste 8km vlak over een grindpadje, dan een mooi klimmeke van zo’n 2,5km. Over goed grindpad doorheen Karwendel Vallei, een wondermooi natuurpark, met ups & downs, langs hemelsblauw stromend riviertje. Na 20km rechtsomkeer gemaakt. Na 1,5u terug aan mobilhome (24,9 gem, 535Hm, 146HF). Compex getest en naar de Tour de France gekeken.

18u30 naar de pasta-party en briefing. Voorstelling van de 40 nations, België reeds op de 3^de plaats. Met de nodige zweepslagen en folklore dansjes alles verorbert. Parcours/traject werd met knappe luchtbeelden geprojecteerd.

Dag twee. Het weer is maar zus en zo. We ontbijten toch gezellig buiten. Ik probeer mijn draai te vinden in de keuken. Het lukt aardig. Staf is geweldig en steekt constant handen bij.

Stilaan stromen meer en meer campers toe. Wij zijn blij met ons plaatske. We hebben zelfs een huurauto voor de deur. Grappige Flor!

Namiddag trekken Flor en Dirk op verkenning. Staf en ik trekken het dorp in. We doen boodschappen. Geen sinecure voor drie mannen, waarvan ik er twee nauwelijks ken. Maar Staf weet het wel; We kopen worstjes voor de BBQ, sla, tomaten en brood. Ook een aperitiefhapje en wat bier begot. Ik ben blij dat Staf ook houdt van een gezellige avonden met wat lekkers uit het vuistje en een glaske erbij.

We slaan een terraske doen over, we moeten wel, want we hebben vlees bij…dom natuurlijk.

Staf maakt een toertje op zijn fiets. Ik werk een beetje voor school. Wanneer iedereen weer thuis is vetrekken we naar de algemene briefing in het dorp. Een groot pastafestijn met billenkletsers, zweepslagers en mooie ronde vormen in dirndls gepropt. Tijdens de toespraak van de organisator vallen plots pakken regen uit de lucht. We schuiven dichter bij elkaar onder de tent, maar worden toch nat. Wat een domper op dit fietsfestijn. De organisatoren waarschuwen voor de eerste rit…het wordt heel slecht weer morgen.

Een beetje uit mijn lood geslagen stap ik met het team weer naar huis. We praten nog wat na voor de camper en duimen voor mooi weer. Een zwarte kat draait haar staart rond de tafelpoten…dit betekent niet veel goeds denk ik ik bij mezelf…

Die nacht waait het enorm. Het lijkt wel of we aan de kust staan en er een wind hoos vlieg over het strand t. Bovendien snurkt Dirk.. Ik slaap slecht

donderdag 16 juli 2009

Om 6u00 stipt worden we ’s morgens opgehaald door Flor & Staf. Het is mooi weer. Picknick rond 9u30 aan de eerste Basalt-rotsen . Stan neemt stuur over van Flor. Getankt na 450 km en is goe naar de wc gegaan. Dan stuur overgenomen tot juist voorbij Stuttgart. Om 17u  stuur terug overgenomen van Flor voor de laatste 80km. Bergtaferelen worden gigantisch en adembenemend.

18u15 aankomst in Mittenwald, waar we ons teamnummer “362” en roadbook ontvingen. 19u pasta Mama Miracoli klaar gemaakt. Nodige hilariteit bij het binnenrijden van Italiaanse mobilhome, die paaltje van de bareel omver kegelde.

Daarna stadje verkend en ….

Ik wordt wakker. De wekker wijst 4.50u. Nog 10 minuten doezelen. Om 5u zet ik een potje koffie. Ik pak nog de laatste spullen in de koffers en dan ben ik klaar. Klaar voor een trip waar ik eigenlijk niet echt naar uit kijk. Vreemd, maar toch is het zo. Ik doe het voor Dirk…Hij kijkt er zo naar uit.

Flor en Stan zijn er stipt om 6u. Ik schuifel tegenover Dirk aan het tafeltje aan het raam. De mobilhome is mooi en praktisch ingericht. Flor en Staf  zitten aan het stuur. De zon schijnt en het is lekker warm.

Om 9.30u picknicken we. De prachtige Basalt rotsformaties zijn oogverblindend…maar wel klein. Hihi…We drinken koffie en eten boterhammen. Het smaakt.

Staf kruipt achter het stuur. Ik kruip er naast. Onze eerste kennismaking. Staf is een rustige, getogen mens, ik een babbelkont…het gaat wel klikken denk ik. Hopelijk wordt Staf niet te nerveus van mij…

Rond 18.00u komen we toe in Mittenwald…een klein dorpje in Duitsland. Het is er mooi. Terwijl de mannen zich aanmelden neem ik wat foto’s van de omgeving. Heidi in de bergen…Het zal wel gezellig worden denk ik bij mezelf. Net wanneer die gedachte mij wat geruststelt hoor ik Flor zeggen : Dan zoeken we zelf wel een plaatske. Ik kan mijn oren niet geloven. Op de JBT campings is er geen plaats meer. We moeten dus elke dag zelf een standplaats versieren. Blijkbaar iets mis met de inschrijving die we deden via mail… Mijn boosheid ebt pas weg wanneer we, na een uur, toch een gezellig plekje gevonden hebben.

We installeren ons eten een lekkere pasta van Mama Miracoli en trekken daarna het dorpje in. Hier en daar nog een spoor van andere JBT deelnemers die ook op tijd wilden zijn. Het is een mooi en gezellig dorpje. We drinken een mittelwalder en keren terug naar de mobilhome. Staf slaapt in onze tent. Ik installeer mijn matje alvast naast hem, mocht het slapen naast Dirk een probleem worden vannacht.

Dit wordt een avontuur, no doubt…laat ik mijn knopje nu maar gewoon omdraaien. Go with the flow!